Web - Windows - iPhone
Fyrir eitt hundrað árum, síðdegis á ellefta degi riḍván-hátíðarinnar stóð ‘Abdu’l-Bahá
frammi fyrir áhorfendaskara sem taldi nokkur hundruð manns. Hann hóf upp exi og hjó með
henni í grassvörðinn sem þakti musterislandið við Grosse Pointe, norður af Chicago. Þeir sem
boðið var að vera viðstaddir þennan vordag þegar ‘Abdu’l-Bahá tók þessa táknrænu
skóflustungu, voru af ýmsum bakgrunni — norskir, indverskir, franskir, japanskir, persneskir,
amerískir frumbyggjar, svo fáeinir séu nefndir. Það var því líkast að hið óbyggða musteri
væri að uppfylla óskir Meistarans fyrir allar slíkar byggingar í framtíðinni en kvöldið fyrir
athöfnina lét hann þær óskir í ljós „að mannkynið megi finna sér fundarstað“ og „að
yfirlýsing um einingu mannkyns megi berast frá opnum forgörðum heilagleika
[Musterisins].“Þeir sem á hann hlustuðu við þetta tækifæri og allir sem á hann hlýddu á ferðum hans til
Egyptalands og Vesturlanda gátu ekki gert sér neina raunverulega grein fyrir þeim
yfirgripsmiklu vísbendingum sem orð hans fólu í sér fyrir samfélög þjóðanna, gildismat
þeirra og annir. Getur nokkur haldið því fram, jafnvel á þessari stundu, að hann hafi eitthvað
annað en fjarlæga og óljósa sýn á það heimssamfélag framtíðarinnar sem opinberun
Bahá’u’lláh er ætlað skapa? Enginn skyldi halda að siðmenningin sem hinar guðdómlegu
kenningar knýja mannkynið til að móta verði að veruleika með einni saman aðlögun að því
skipulagi sem nú er við lýði. Því fer fjarri. Í ávarpi sem ‘Abdu’l-Bahá hélt nokkrum dögum
eftir að hann lagði hornsteininn að móðurmusteri Vesturlanda sagði hann: „...meðal þess sem
opinberun andlegra afla mun leiða af sér er að heimur mannsins lagar sig að nýju skipulagi,“
og að „réttlæti Guðs mun opinberast í öllum mannlegum málefnum.“ Þessi og fjölmörg önnur
ummæli Meistarans sem bahá’í samfélagið beinir sjónum sínum aftur og aftur að á þessu
aldarafmæli auka vitund okkar um hversu langt heimurinn á í land, eins og honum er nú
háttað, til að sú feiknlega sýn sem faðir hans gaf honum verði að veruleika.
Því er verr, að þrátt fyrir lofsverða viðleitni velmeinandi einstaklinga í öllum löndum sem
vinna að þjóðfélagsumbótum, virðist mörgum sem hindranirnar á þeirri leið séu
óyfirstíganlegar. Vonir þeirra stranda á röngum ályktunum um mannlegt eðli – ályktunum
sem gegnsýra svo hefðir og lífshætti mikils hluta nútímasamfélags að á þær er litið sem góðar
og gildar staðreyndir. Þessar ályktanir taka ekki mið af því mikla forðabúri andlegra
möguleika sem er aðgengilegt sérhverri upplýstri sál sem vill nýta sér það; í staðinn er treyst
á réttlætingu mannlegra bresta og veikleika en dæmin um slíkt auka daglega almenna
örvæntingu. Lagskiptur hjúpur af fölskum forsendum hylur þannig þau grundvallarsannindi
að ástand heimsins endurspeglar skrumskælingu mannsandans, ekki innra eðli hans. Markmið
sérhvers opinberanda Guðs er að koma til leiðar umbreytingu á innri og ytri aðstæðum
mannkynsins. Og þessi umbreyting gerist með eðlilegum hætti þegar vaxandi hópur fólks,
sameinaður af guðlegum lífsreglum, reynir sameiginlega að þróa andlega hæfni sína til að
stuðla að samfélagslegum breytingum. Það var grýttur jarðvegur sem Meistarinn hjó öxinni í
fyrir einni öld og á sama hátt geta ríkjandi kenningar nútímans í fyrstu virst ómóttækilegar
fyrir breytingum, en þær munu án efa dofna og hverfa smám saman, og „blóm sanns
skilnings“ vökvuð „vorskúrum hylli Guðs“ spretta fersk úr þeim jarðvegi.
Við færum Guði þakkir fyrir að í krafti orða hans eruð þið — samfélag hins mesta nafns —
að rækta umhverfi þar sem sannur skilningur getur blómgast. Jafnvel þau sem þola fangelsun
fyrir trúna eru með ómældum fórnum sínum og staðfestu að gera „liljum þekkingar og visku“
kleift að vaxa og blómgast í samúðarfullum hjörtum. Um allan heim eru sálir fullar eldmóðs
uppteknar af starfi sínu við að byggja upp nýjan heim með því að beita fyrirmælum fimm ára
áætlunarinnar á kerfisbundinn hátt. Svo djúpur skilningur hefur fengist á sérhverjum þætti
hennar að við teljum enga þörf á því að gera þeim meiri skil hér. Við biðjum við fótskör
algjöfullar forsjónar fyrir því að herskararnir á hæðum aðstoði sérhvert ykkar í starfinu við
framþróun áætlunarinnar. Það er einlæg ósk okkar, sem verður enn innilegri eftir að hafa séð
vitnisburðinn um helgaða starfsemi ykkar á liðnu ári, að þið munið stöðugt eflast þegar þið
beitið af öryggi þeirri þekkingu sem reynslan færir ykkur. Nú er ekki tími til að staldra við; of
margir gera sér ekki grein fyrir að nýr dagur er runninn. Hver önnur en þið getið flutt hinn
guðlega boðskap? „Ég sver við Guð,“ segir Bahá’u’lláh með vísan til málstaðar síns, „þetta er
vettvangur innsæis og aðskilnaðar, sýnar og uppörvunar, þar sem engir geta hleypt fákum
sínum nema hugrakkir riddarar hins miskunnsama, sem hafa slitið af sér öll bönd við heim
verundar.“Að sjá bahá’í heiminn að verki jafngildir í sannleika því að skyggnast yfir bjart sjónarsvið. Í
lífi hins einstaka átrúanda sem þráir framar öllu að bjóða öðrum til samneytis við skaparann
og veita mannkyni þjónustu má finna tákn andlegrar umbreytingar sem Drottinn allsherjar
ætlar sérhverri sál. Þann anda þjónustu við almannaheill sem einkennir starfsemi sérhvers
bahá’í samfélags sem helgar sig aukinni hæfni allra meðlima sinna, ungra og aldinna, auk
vina sinna og samstarfsmanna, má skoða sem vísbendingu um hvernig mannlegt samfélag
sem byggt er upp á grundvelli guðlegra kenninga getur þróast. Og í umdæmum sem lengra
eru komin þar sem starfsemin innan ramma áætlunarinnar er mikil og kröfurnar um að tryggja
samhengi milli hinna ýmsu sviða starfsins eru mest knýjandi, má sjá bjarma fyrir mynstri í
þróun stjórnarfars, hversu dauft sem það kann að virðast, sem sýnir hvernig stofnanir
trúarinnar munu stig af stigi takast á herðar þá ábyrgð sína að stuðla að mannlegri velferð og
framþróun. Það er því ljóst að þróun einstaklingsins, samfélagsins og stofnananna felur í sér
mikil og máttug fyrirheit. En auk þess fyllumst við sérstakri gleði þegar við sjáum hvernig
tengslin milli þessara þriggja aðila einkennast af blíðri ástúð og gagnkvæmum stuðningi.
Mótsögnina við þetta má sjá í sundrungunni sem einkennir tengslin milli samsvarandi
þriggja aðila í heiminum almennt — borgaranna, þjóðfélagsins og stofnana þess — og
endurspeglar ólguna á þessu breytingaskeiði mannkynsins. Mennirnir eru ófúsir til þess að
starfa saman sem ein lífræn heild og eru fastir í valdabaráttu sem að endingu reynist fánýt og
kemur engu til leiðar. Hversu frábrugðið þessu er ekki þjóðfélagið sem ‘Abdu’l-Bahá lýsir í
fjölmörgum töflum og ávörpum — þar sem dagleg samskipti einstaklinganna og tengslin
milli þjóðríkjanna mótast af vitundinni um einingu mannkyns. Tengsl sem mótast af þessari
vitund eru ræktuð af bahá’íum og vinum þeirra í byggðum og hverfum borga um allan heim;
frá þeim berst hreinn og ómengaður ilmur gagnkvæmni og samvinnu, samstillingar og ástar. Í
þessari látlausu umgjörð birtist nú sýnilegur valkostur við hin kunnuglegu deiluefni
þjóðfélagsins. Þannig verður það ljóst að einstaklingur sem vill tjá sig á ábyrgan hátt tekur
með íhygli og alvöru þátt í samráði sem er helgað almannaheill og stenst þá freistingu að
hamra á persónulegri skoðun sinni; bahá’í stofnun, sem metur að verðleikum þörfina fyrir
samræmdar aðgerðir sem beinast að árangursríkum markmiðum, hefur ekki þann tilgang að
stjórna heldur að næra og uppörva; samfélag sem á að stjórna sinni eigin þróun sér
ómetanlega kosti í einingu sem skapast með heilshugar þátttöku í áætlunum stofnananna.
Með áhrifum frá opinberun Bahá’u’lláh myndast ný hlýja og innileiki, nýtt líf, í samskiptum
þessara þriggja aðila; þeir eru sameiginlega sú deigla þar sem andleg heimssiðmenning, sem
ber merki guðlegs innblásturs, mótast smám saman.Ljósi opinberunarinnar er fyrirhugað að lýsa upp öll verksvið; á þeim öllum verður að
endurmóta tengslin sem viðhalda mannlegu samfélagi; á þeim öllum leitar heimurinn að
dæmum um hvernig mennirnir eiga að haga sér hver gagnvart öðrum. Ykkur til umhugsunar
nefnum við efnahagslíf heimsins vegna þess hve augljósan þátt það á í illdeilunum sem svo
margir hafa flækst í að undanförnu, þar sem óréttlæti er látið viðgangast með tómlæti og
afskiptaleysi og litið er á rangláta skiptingu hagnaðar sem tákn um árangur. Svo rótgróin eru
þessi háskalegu viðhorf að erfitt er að ímynda sér hvernig einstaklingur gæti einn síns liðs
breytt ríkjandi viðhorfum sem móta samskiptin á þessu sviði. Engu að síður munu bahá’íar
forðast ákveðið framferði, eins og óheiðarleika í viðskiptum eða fjárhagslega misnotkun
annarra. Tryggð og fastheldni við guðlegar áminningar krefjast þess að engin mótsögn sé í
efnahagslegu framferði bahá’ía og trú þeirra. Með því að beita í lífi sínu þeim meginreglum
trúarinnar sem lúta að sanngirni og jöfnuði getur ein sál haldið á lofti mælikvarða sem er
langt ofar þeim lága þröskuldi sem heimurinn miðar við. Mannkynið mæðist vegna skorts á
lífsmynstri sem keppa skal að; við bindum vonir við að þið munið fóstra samfélög sem færi
veröldinni von með breytni sinni.Í riḍván boðum okkar 2001 gáfum við til kynna að í löndum þar sem hópinngönguferlið er
nógu vel á veg komið og aðstæður þjóðarsamfélaganna hagstæðar, myndum við samþykkja
stofnun þjóðarmustera. Við sögðum jafnframt að tilkoma þeirra yrði þáttur í fimmta
tímaskeiði mótunaraldar trúarinnar. Það er okkur mikið gleðiefni að tilkynna að
þjóðarmusteri verða reist í tveimur löndum: Kongó lýðveldinu og Papúa Nýju Gíneu. Í
þessum löndum hafa þau skilyrði sem við settum verið sannanlega uppfyllt og viðbrögð
þessara þjóða við möguleikunum sem núverandi áætlanir hafa skapað eru verulega
eftirtektarverð. Bygging síðasta álfumusterisins í Santiago er vel á veg komin og bygging
þjóðarmustera eru enn eitt þakkarvert dæmi um hvernig trú Guðs hefur náð að festa rætur í
jarðvegi mannlegs samfélags.Eitt skref til viðbótar er mögulegt. Musterið, Mashriqu’1-Adhkár, sem ‘Abdu’l-Bahá lýsir
sem „einni af mikilvægustu stofnunum heimsins“ tengir saman tvo nauðsynlega og
óaðskiljanlega þætti bahá’í lífs; tilbeiðslu og þjónustu. Sameining þeirra endurspeglast einnig
í samhenginu milli þeirra þátta áætlunarinnar sem miða að samfélagslegri uppbyggingu,
sérstaklega eflingu þess tilbeiðsluanda sem finnur sér farveg á bænafundum og í menntaferli
sem byggir upp hæfni til að þjóna mannkyni. Gagnkvæmt samband tilbeiðslu og þjónustu er
sérstaklega áberandi í umdæmum vítt um heiminn þar sem bahá’í samfélög hafa náð að vaxa
mjög og eflast og þar sem þátttaka í félagslegu starfi er augljós. Sum þessara umdæma hafa
verið útnefnd sem lærdómssetur til að rækta hæfni vinanna til að þróa unglingaverkefni á
tengdum svæðum. Eins og við höfum nýlega bent á styrkir hæfnin til að viðhalda þessum
verkefnum einnig þróun námshringja og barnakennslu. Auk þess að gegna meginhlutverki
sínu styrkir lærdómssetrið öll áform um útbreiðslu og treystingu. Það er í þessum umdæmum
sem hægt verður á komandi árum að huga að byggingu svæðismustera. Hjörtu okkar fyllast
þakklæti við hina öldnu fegurð þegar við með fögnuði tilkynnum ykkur að við höfum hafið
samráð við viðkomandi andleg þjóðarráð varðandi byggingu fyrstu svæðismusteranna í
eftirfarandi umdæmum: Battambang í Kambódíu; Bihar Sharif á Indlandi; Matunda Soy í
Kenya; Norte del Cauca í Kólumbíu og Tanna í Vanuatu.
Til að styrkja byggingu tveggja þjóða- og fimm svæðismustera höfum við ákveðið að setja
á fót musterasjóð við bahá’í heimsmiðstöðina til gagns fyrir öll slík verkefni. Vinunum
hvarvetna er boðið að gefa í þann sjóð í fórnaranda eins og aðstæður þeirra leyfa.
Elskuðu samstarfsmenn og konur: Sverðinum sem hendur ‘Abdu’l-Bahá sundraði fyrir
hundrað árum verður nú aftur sundrað í sjö löndum öðrum og það er aðeins undanfari þess
dags þegar í sérhverri borg og byggð verður reist bygging þar sem Guð er tilbeðinn í
samræmi við fyrirmæli Bahá’u’lláh. Frá þessum dögunarstöðum minningar um Guð munu
geislar frá ljósi hans berast og söngvar lofgjörðar hans hljóma.
Allsherjarhús réttvísinnar