Web - Windows - iPhone
Fyrsta ár fimm ára áætlunarinnar er hrífandi vitnisburður um þann anda helgunar
sem leitt hefur til þess að fylgjendur Bahá’u’lláh hafa tekið opnum örmum þeim
aðgerðaramma sem settur var fram í skilaboðum okkar frá 27. desember 2005 og
staðfestu þeirra við að örva hópinngönguferlið. Í umdæmum þar sem þessum ramma
hefur verið beitt í fullu samhengi allra þátta eru stöðugar framfarir, bæði með tilliti til
þátttöku átrúendanna og vina þeirra í samfélagslífi og fjölgunar átrúenda þannig að sum
umdæmi tilkynna fjölgun svo hundruðum skiptir á nokkurra mánaða fresti og önnur svo
tugum skiptir. Það sem hefur ráðið úrslitum um þessa þróun er aukin vitund um andlegt
eðli þess sem við erum að gera samfara auknum skilningi á þeim tækjum til
ákvarðanatöku sem markast af megineinkennum áætlunarinnar.
Áður en við settum af stað yfirstandandi röð heimsáætlana með það eina markmið
að örva hópinngönguferlið hafði bahá´í samfélagið gengið í gegnum öran og
umfangsmikinn vöxt víða um heim – vöxt sem ekki reyndist unnt að viðhalda. Vandinn
reyndist ekki sá að fjölga nýjum fylgismönnum í röðum málstaðarins, í það minnsta ekki
meðal þjóðfélagshópa sem reynst hafa móttækilegir, heldur sá að samþætta þá inn í
samfélagslífið og að finna meðal þeirra nægjanlega marga sem vildu helga sig frekari
útbreiðslu. Það var þvílíkt grundvallar-atriði að bahá’í heimurinn tæki þessa áskorun
föstum tökum að við gerðum hana að aðalatriði fjögurra ára áætlunarinnar og hvöttum
andleg þjóðarráð til þess að beina bróðurparti krafta sinna að því að byggja upp getu
stofnana á þessu sviði, með því að koma upp þjálfunar-stofnunum í því augnamiði að efla
mannauðinn. Við bentum á að stöðugt vaxandi hópur átrúenda þyrfti að njóta góðs af
formlegri þjálfunarstarfsemi sem þróuð hefði verið til að miðla þeirri þekkingu og
andlega innsæi, þeirri getu og hæfni, sem þarf til þess að inna af hendi þá þjónustu sem
staðið gæti undir víðtækri útbreiðslu og treystingu.
Þegar við í dag virðum fyrir okkur vinnuaðferðir þeirra umdæma sem komist hafa
á þróttmikið vaxtarstig er ljóst að í öllum þeirra hafa vinirnir haldið áfram að efla
þjálfunar-ferlið samfara því að læra að leysa úr læðingi ört vaxandi kjarna virkra
fylgjenda trúarinnar, að koma á skilvirkri samhæfingu viðleitni þeirra, að samþætta
einstaklingsfrumkvæði og sameiginlegt framtak í árangursríkt mynstur samstilltra
aðgerða, og að byggja undirbúning á lotunum í starfseminni á greiningu á viðeigandi
upplýsingum. Það er hægt að sýna fram á að þau hafa fundið lykilinn að sjálfbærum
vexti, hvað til þarf svo að útbreiðsla og treysting fari hönd í hönd. Slíkur vitnisburður
mun vissulega verða hverjum helguðum átrúanda hvatning til þess að feta áfram
einbeittur þá stigu kerfisbundins náms sem mörkuð hefur verið.
Afrakstur þessa gríðarlega átaks undanfarinna ára hefur ekki einskorðast við þau
umdæmi þar sem nýju lífi hefur á þennan hátt verið hleypt í umfangsmikið útbreiðslu- og
treystingarstarf. Sú leið sem farin var í fjögurra ára áætluninni og síðan í tólf mánaða
áætluninni og fyrri fimm ára áætluninni reyndist gegna lykilhlutverki í því að skapa
aðstæður til þess að viðleitni átrúendanna næði til breiðari hóps fólks, og fá það með í
ýmsa þætti samfélagslífsins. Áhrif þeirrar uppbyggingar sem staðið hefur yfir í áratug á
hæfni hinna þriggja þátttakenda hnattrænu áætlunarinnar er nú víða að koma í ljós.
Hvarvetna var nauðsynlegt að efla skilning á því hvaða öfl knýja eflingu mannauðsins.
Hvarvetna þurftu vinirnir að læra að skilja forsendur varanlegs vaxtar – að örva
kerfisbundið starf og að forðast að láta afvegaleiða sig, að færa tiltekna þætti
ákvarðanatöku til grasrótarinnar og að skapa samfélög sem vita hvert þau stefna, að
hvetja til almennrar þátttöku og að koma til móts við mismunandi þjóðfélagshópa í
starfseminni, einkum börn og ungmenni, framtíðarmálsvara málstaðar Guðs,
uppbyggjendur siðmenningar hans.Með svo styrka undirstöðu til staðar ætti fyrsta hugsun hvers og eins átrúanda að
beinast að kennslu. Hvort sem þeir sem einstaklingar kenna vinum sínum með því að
bjóða þeim á opin hús og í kjölfarið að taka þátt í grunnþáttunum eða nota grunnþættina
sem megin kennslutæki; hvort sem þeir sem samfélagsheild setja starf með börnum og
táningum á oddinn í upphafi eða beina athyglinni fyrst að eldri kynslóðinni; hvort sem
sameiginlegt framtak þeirra í átakslotum felst í því að fara saman í heimsóknir til
fjölskyldna eða líta reglulega við á heimilum leitenda yfir lengri tíma – eru þetta
ákvarðanir sem einungis verða teknar út frá aðstæðum og möguleikum vinanna og út frá
eðli þeirra þjóðfélagshópa sem þeir eiga samskipti við. Það sem allir verða að gera sér
ljóst, óháð ytri aðstæðum, er annars vegar hrópandi þörf mannkyns sem, svipt andlegri
næringu, sekkur dýpra í örvæntingu og hins vegar hversu knýjandi ábyrgðin að kenna er,
ábyrgð sem hverju og einu okkar hefur verið falin sem meðlimum samfélags hins æðsta
nafns.Bahá’u’lláh hefur fyrirskipað fylgjendum sínum að kenna málstaðinn. Nú þegar
eru fleiri þúsundir farnar að beita ákvæðum áætlunarinnar af krafti í þeim tilgangi að
leiðbeina sálum að úthafi opinberunar hans. Við horfum fullir eftirvæntingar til þess dags
þegar kennsla verður ríkjandi ástríða í lífi sérhvers átrúanda og eining samfélagsins svo
öflug að þetta ástand upptendrunar fær útrás í óstöðvandi framtaki á vettvangi þjónustu.
Þetta er því einlæg ósk okkar ykkur til handa og bænarefni heitustu bæna okkar við hina
helgu fótskör.