Web - Windows - iPhone
Ostatnie słowa w najbardziej pamiętnym rozdziale historii Sprawy zostały już zapisane, jej karta się przewraca. Ten Riḍván kończy niezwykły rok, Plan Pięcioletni i całą serię Planów, które rozpoczęły się w 1996 roku. Nowa seria planów otwiera się tym, co zapowiada się na doniosłe dwanaście miesięcy będące wstępem do dziewięcioletniego wysiłku, który rozpocznie się w następne święta Riḍván. Widzimy przed sobą wspólnotę, która szybko nabrała sił i jest gotowa do podjęcia wielkich kroków naprzód. Niech nie będzie jednak złudzeń co do tego, jak wiele wysiłku wymagało dotarcie do tego punktu i jak ciężko było zdobyć doświadczenia po drodze: wyciągnięte wnioski będą kształtować przyszłość wspólnoty, a opowieść o tym, jak je zdobywano, rzuca światło na to, co ma nadejść.
Dekady poprzedzające rok 1996, bogate we własne postępy i spostrzeżenia, nie pozostawiały wątpliwości, że duża liczba osób w wielu społeczeństwach będzie gotowa do wstąpienia pod sztandar Wiary. Jednak choć zachęcające były przypadki przyjmowania Wiary na wielką skalę, nie były one równoznaczne z trwałym procesem wzrostu, który można by kultywować w różnych środowiskach. Wspólnota stanęła przed głębokimi pytaniami, na które nie mogła wówczas adekwatnie odpowiedzieć z powodu niewystarczającego doświadczenia. W jaki sposób wysiłki zmierzające do jej ekspansji mogą iść w parze z procesem konsolidacji i rozwiązać długotrwałe, pozornie trudne do pokonania wyzwanie, jakim jest podtrzymanie wzrostu? W jaki sposób można wyłonić jednostki, instytucje i wspólnoty, które byłyby zdolne do przełożenia nauk Bahá’u’lláha na działanie? I jak ci, których te nauki przyciągnęły, mogą stać się głównymi uczestnikami globalnego duchowego przedsięwzięcia?
Tak więc ćwierć wieku temu wspólnota bahá’í, która wciąż miała w swoich szeregach trzy Ręce Sprawy Bożej, rozpoczęła realizację Planu Czteroletniego różniącego się od tych, które pojawiły się przed nim skupieniem się na jednym celu: znaczącym postępie w procesie masowego wstępowania. Cel ten określił serię kolejnych Planów. Wspólnota już zrozumiała, że proces ten nie polega jedynie na przystąpieniu do Wiary dużych grup ani też nie pojawi się spontanicznie. Oznaczał on celową, systematyczną, przyspieszoną ekspansję i konsolidację. Praca ta wymagała świadomego uczestnictwa wielu dusz, i w 1996 roku świat bahaicki został wezwany do podjęcia ogromnego wyzwania edukacyjnego, które się z tym wiązało. Został on wezwany do ustanowienia sieci instytutów szkoleniowych skupionych na generowaniu rosnącego przypływu jednostek obdarzonych niezbędnymi zdolnościami do podtrzymania procesu wzrostu.
Przyjaciele przystąpili do tego zadania świadomi, że niezależnie od swoich wcześniejszych zwycięstw na polu nauczania będą musieli się jeszcze wiele nauczyć o tym, jakich zdolności należy nabyć oraz, co najważniejsze, jak ich nabyć. Pod wieloma względami wspólnota uczyła poprzez działanie, a wyciągnięte wnioski, po przefiltrowaniu i udoskonaleniu poprzez zastosowanie ich w różnych środowiskach na przestrzeni czasu, zostały ostatecznie włączone do materiałów edukacyjnych. Okazało się, że pewne działania są naturalną odpowiedzią na duchowe potrzeby ludności. Kółka studiujących, zajęcia dla dzieci, spotkania modlitewne, a później grupy młodszej młodzieży miały w tym względzie zasadnicze znaczenie, a gdy splatały się z pokrewnymi działaniami, wytworzona dynamika mogła dać początek dynamicznemu wzorcowi życia wspólnotowego. W miarę jak wzrastała liczba osób uczestniczących w tych działaniach podstawowych, ich pierwotny cel otrzymał nowy wymiar. Zaczęły one służyć jako drzwi, przez które młodzież, dorośli i całe rodziny z szerszego społeczeństwa mogły wejść, by spotkać się z Objawieniem Bahá’u’lláha. Stawało się również jasne, jak praktyczne było rozważanie strategii pracy budowania wspólnoty w kontekście „rejonu”: obszaru geograficznego o możliwej do opanowania wielkości z wyraźnymi cechami społecznymi i ekonomicznymi. Zaczęto rozwijać zdolność do przygotowywania prostych planów na poziomie rejonu, a z takich planów wyłoniły się programy wzrostu Wiary, zorganizowane w trzymiesięczne cykle działania. Na dość wczesnym etapie wyłonił się istotny wniosek: przechodzenie osób przez sekwencję kursów nadaje rozpędu przesuwaniu się rejonów po kontinuum rozwoju i jest przez nie utrwalane. Ta komplementarna relacja pomogła przyjaciołom wszędzie na świecie ocenić dynamikę wzrostu w swoim własnym otoczeniu i wytyczyć ścieżkę w kierunku zwiększonej siły. Z czasem okazało się, że owocne jest spojrzenie na to, co się dzieje w rejonie zarówno z perspektywy trzech imperatywów edukacyjnych – służenia dzieciom, młodszej młodzieży, młodzieży i dorosłym – jak i z perspektywy cykli działania istotnych dla rytmu wzrostu. W połowie tego dwudziestopięcioletniego przedsięwzięcia wiele z najbardziej rozpoznawalnych cech procesu wzrostu, które widzimy dzisiaj, już się dobrze ugruntowywało.
Wraz z intensyfikacją wysiłków przyjaciół różne zasady, koncepcje i strategie o uniwersalnym znaczeniu dla procesu wzrostu zaczęły się krystalizować w ramy działania, które mogły ewoluować, aby dostosować się do nowych elementów. Ramy te okazały się fundamentalne dla wyzwolenia ogromnej witalności. Pomogły one przyjaciołom ukierunkować energię w sposób, który – jak pokazało doświadczenie – sprzyjał rozwojowi zdrowych wspólnot. Ale ramy nie są szablonem. Biorąc pod uwagę różne elementy ram podczas oceny rzeczywistości rejonu, miejscowości, czy po prostu sąsiedztwa, można było opracować wzór działania, który czerpał z tego, czego nauczyła się reszta świata bahaickiego, a który jednocześnie był odpowiedzią na specyfikę tego miejsca. Dychotomia pomiędzy sztywnymi wymaganiami z jednej strony a nieograniczonymi osobistymi preferencjami z drugiej ustąpiła miejsca bardziej wyrafinowanemu rozumieniu różnorodności środków, za pomocą których jednostki mogły wspierać proces, który w swej istocie był spójny i nieustannie udoskonalany w miarę gromadzenia doświadczeń. Niech nie będzie żadnej wątpliwości co do postępu, jaki stanowiło pojawienie się tych ram: implikacje dla harmonizacji i zjednoczenia wysiłków całego świata bahaickiego i napędzania jego dalszego marszu były bardzo znaczące.
Wraz z każdym kolejnym planem i coraz szerszym zaangażowaniem w pracę na rzecz budowania społeczności coraz bardziej widoczne stawały się postępy na poziomie kultury. Na przykład coraz bardziej doceniano znaczenie edukacji młodych pokoleń, a także niezwykły potencjał, jaki reprezentuje zwłaszcza młodsza młodzież. Dusze pomagające sobie nawzajem i towarzyszące na wspólnej ścieżce, stale poszerzające krąg wzajemnego wsparcia, stały się wzorem, do którego dążyły wszystkie wysiłki mające na celu rozwijanie zdolności do służby. Nawet interakcje przyjaciół między sobą i z tymi, którzy ich otaczają uległy zmianie, ponieważ wzrosła świadomość mocy znaczących rozmów, które rozpalają i rozwijają duchową wrażliwość. I co istotne, wspólnoty bahá’í przyjęły orientację coraz bardziej skierowaną na zewnątrz. Każda dusza otwarta na wizję Wiary mogła stać się aktywnym uczestnikiem, a nawet promować i wspierać działania edukacyjne, spotkania modlitewne i inne elementy pracy budowania społeczności; spośród takich dusz, wiele deklarowało swoją wiarę w Bahá’u’lláha. W ten sposób wyłoniła się koncepcja procesu masowego wstępowania, która w mniejszym stopniu opierała się na teoriach i założeniach, a w większym na rzeczywistym doświadczeniu tego, jak wielka liczba osób może odnaleźć Wiarę, zapoznać się z nią, utożsamić się z jej celami, włączyć się w jej działalność i rozważania, a w wielu przypadkach ją przyjąć. Rzeczywiście, w miarę jak proces instytutu umacniał się w kolejnych regionach, liczba osób uczestniczących w pracach Planu, nawet tych, które niedawno poznały Wiarę, gwałtownie rosła. Jednak nie kierowała tym zwykła troska o liczby. Poczuciu wspólnego wysiłku dała początek wizja osobistej przemiany i przemiany zbiorowej, zachodzących jednocześnie, opartych na studiowaniu Słowa Bożego i uznaniu zdolności każdego człowieka do stania się bohaterem głębokiej duchowej sztuki teatralnej.
Jedną z najbardziej uderzających i inspirujących cech tego dwudziestopięcioletniego okresu była służba świadczona przez bahaicką młodzież, która z wiarą i dzielnością zajęła należne jej miejsce na czele wysiłków wspólnoty. Jako nauczyciele Sprawy i wychowawcy młodszych, jako przemieszczający się prowadzący i pionierzy krajowi, jako koordynatorzy rejonów i członkowie agencji bahaickich – młodzież na pięciu kontynentach powstała, aby służyć swoim społecznościom z oddaniem i poświęceniem. Dojrzałość, jaką wykazali w wykonywaniu obowiązków, od których zależy postęp Boskiego Planu, jest wyrazem ich duchowej żywotności i zaangażowania w zabezpieczenie przyszłości ludzkości. W uznaniu tej coraz bardziej widocznej dojrzałości, zdecydowaliśmy, że niezwłocznie po tegorocznych świętach Riḍván, podczas gdy wiek, w którym wierny staje się uprawniony do służby w Zgromadzeniu Duchowym pozostanie na poziomie 21 lat, wiek, w którym może on głosować w wyborach bahá’í zostanie obniżony do lat 18. Nie mamy wątpliwości, że pełnoletnia młodzież bahaicka wszędzie na świecie potwierdzi naszą wiarę w jej zdolność do wypełnienia „sumiennie i pilnie” „świętego obowiązku”, do którego powołany jest każdy bahaicki wyborca.
*Zdajemy sobie sprawę, że realia poszczególnych wspólnot są oczywiście bardzo zróżnicowane. Różne wspólnoty narodowe i różne miejsca w tych wspólnotach rozpoczęły tę serię Planów w różnych punktach rozwoju; od tego czasu rozwijały się one również w różnym tempie i osiągnęły różne poziomy postępu. To samo w sobie nie jest niczym nowym. Zawsze było tak, że warunki w poszczególnych miejscach różnią się, tak jak i stopień otwartości na Wiarę, który tam występuje. Lecz dostrzegamy również wzbierającą falę, dzięki której możliwości, pewność siebie i nagromadzone doświadczenie większości wspólnot wzrastają, niesione przez sukcesy ich bliższych i dalszych siostrzanych wspólnot. Na przykład podczas gdy duszom, które powstały, aby otworzyć nową miejscowość w 1996 roku nie brakowało odwagi, wiary i oddania, dzisiaj im podobni wszędzie na świecie łączą te same cechy z wiedzą, spostrzeżeniami i umiejętnościami, które są nagromadzeniem dwudziestu pięciu lat wysiłków całego świata bahaickiego w kierunku usystematyzowania i doskonalenia pracy ekspansji i konsolidacji.
Bez względu na to, jaki jest punkt wyjścia danej wspólnoty, postępuje ona w procesie wzrostu, gdy łączy cechy wiary, wytrwałości i zaangażowania z gotowością do uczenia się. W istocie, cennym dziedzictwem tej serii Planów jest powszechne uznanie, że każdy wysiłek zmierzający do postępu zaczyna się od nastawienia na uczenie się. Prostota tej zasady maskuje znaczenie wynikających z niej implikacji. Nie wątpimy, że każdy rejon, jeśli dać mu czas, będzie czynił postępy na kontinuum rozwoju; wspólnoty, które rozwijały się najszybciej, w porównaniu z tymi, których okoliczności i możliwości były podobne, wykazały się zdolnością do wspierania jedności myśli i uczenia się skutecznego działania. I czyniły to bez wahania, aby działać.
Zobowiązanie do uczenia się oznaczało również gotowość do popełniania błędów – czasem oczywiście błędy budziły dyskomfort. Nic dziwnego, że nowe metody i podejścia były początkowo traktowane nieumiejętnie z powodu braku doświadczenia; zdarzało się też, że nowo nabyte umiejętności jednego rodzaju były tracone, gdy wspólnota była pochłonięta rozwijaniem innych. Posiadanie najlepszych intencji nie gwarantuje, że nie popełni się błędów, a przejście dalej wymaga zarówno pokory, jak i uniezależnienia. Kiedy wspólnota pozostawała zdeterminowana, by wykazać się wyrozumiałością i by uczyć się na błędach, które naturalnie się zdarzają, postęp nigdy nie był poza ich zasięgiem.
W połowie serii Planów zaangażowanie wspólnoty w życie społeczne zaczęło być przedmiotem bardziej bezpośredniej uwagi. Wyznawcy byli zachęcani do myślenia o tym w kategoriach dwóch powiązanych ze sobą obszarów wysiłków – działania społecznego i uczestnictwa w panujących dyskursach społecznych. Nie były to oczywiście alternatywy dla prac ekspansji i konsolidacji, a tym bardziej nie odwracały od nich uwagi: były one w nie wpisane. Im większe były zasoby ludzkie, po które wspólnota mogła sięgnąć, tym większa była jej zdolność do zastosowania mądrości zawartej w Objawieniu Bahá’u’lláha w odniesieniu do wyzwań czasów – przełożenia Jego nauk na rzeczywistość. A burzliwe sprawy ludzkości w tym okresie zdawały się podkreślać, jak rozpaczliwa była jej potrzeba lekarstwa przepisanego przez Boskiego Lekarza. W tym wszystkim kryła się koncepcja religii bardzo różna od tych, które panowały w świecie: koncepcja, która uznawała religię za potężną siłę napędzającą stale rozwijającą się cywilizację. Rozumiano, że taka cywilizacja nie pojawi się spontanicznie, sama z siebie– misją wyznawców Bahá’u’lláha było pracować nad jej powstaniem. Taka misja wymagała zastosowania tego samego procesu systematycznego uczenia się do pracy działań społecznych i zaangażowania w dyskurs publiczny.
Patrząc z perspektywy ostatniego ćwierćwiecza, zdolność do podejmowania działań społecznych znacznie wzrosła, prowadząc do niezwykłego rozkwitu działalności. W porównaniu z rokiem 1996, kiedy to z roku na rok było prowadzonych około 250 projektów rozwoju społeczno-ekonomicznego, obecnie jest ich 1500, a liczba organizacji inspirowanych przez nauki bahá’í wzrosła czterokrotnie i przekroczyła 160. Każdego roku podejmowanych jest ponad 70 000 krótkotrwałych inicjatyw społecznych, co stanowi pięćdziesięciokrotny wzrost. Oczekujemy stałego wzrostu wszystkich tych wysiłków, wynikającego z oddanego wsparcia i impulsu dostarczanych obecnie przez Bahaicką Międzynarodową Organizację Rozwoju. W międzyczasie, udział bahaitów w panujących dyskursach społecznych również ogromnie wzrósł. Oprócz wielu okazji, podczas których przyjaciele odkrywają, że mogą zaoferować bahaicką perspektywę w rozmowach, które odbywają się w kontekście zawodowym lub osobistym, znacznie rozwinęło się bardziej formalne uczestnictwo w dyskursach. Mamy na myśli nie tylko znacznie rozszerzone wysiłki i coraz bardziej wyrafinowany wkład Międzynarodowej Wspólnoty Bahá’í – która w tym okresie powiększyła się o Biura w Afryce, Azji i Europie – ale także pracę znacznie powiększonej, wzmocnionej sieci krajowych Biur do Spraw Zewnętrznych, dla których ten obszar przedsięwzięć stał się głównym celem; ponadto wkład poszczególnych wiernych w określone dziedziny był wnikliwy i godny uwagi. Wszystko to w pewien sposób wyjaśnia szacunek, uznanie i podziw, jakie przywódcy myśli i inne wybitne postacie na wszystkich szczeblach społeczeństwa wielokrotnie wyrażały wobec Wiary, jej wyznawców i ich działalności.
Przyglądając się całemu dwudziestopięcioletniemu okresowi, jesteśmy zdumieni wieloma rodzajami postępu, jaki jednocześnie uczynił świat bahaicki. Jego życie intelektualne rozkwitło, czego dowodem są nie tylko postępy we wszystkich dziedzinach przedsięwzięć już omówionych, ale także ilość wysokiej jakości literatury opublikowanej przez autorów bahaickich, rozwój przestrzeni do badania pewnych dyscyplin w świetle nauk oraz wpływ seminariów licencjackich i magisterskich systematycznie oferowanych przez Institute for Studies in Global Prosperity (Instytut Studiów Globalnego Dobrobytu), który, we współpracy z instytucjami Sprawy, służy obecnie młodzieży bahaickiej z ponad 100 krajów. Bardzo wyraźnie przyspieszyły wysiłki zmierzające do wznoszenia Domów Modlitwy. Ostatnia Świątynia-Matka została wzniesiona w Santiago, w Chile i zainicjowano projekty budowy dwóch krajowych i pięciu lokalnych Mashriqu’l-Adhkár; Domy Modlitwy w Battambang w Kambodży i Norte del Cauca w Kolumbii już otworzyły swoje drzwi. Świątynie bahá’í, zarówno nowo powstałe, jak i od dawna istniejące, coraz częściej zajmują miejsce w sercu życia społeczności. Niesłabnące jest wsparcie materialne oferowane przez szereg wiernych dla niezliczonych przedsięwzięć podejmowanych przez przyjaciół Boga. Postrzegane po prostu jako miara zbiorowej duchowej witalności, hojność i poświęcenie, z jakimi, w czasie znacznych wstrząsów gospodarczych krytyczny przepływ funduszy został utrzymany, a nawet ożywiony, jest najbardziej wymowny. W sferze administracji bahaickiej zdolność Narodowych Zgromadzeń Duchowych do zarządzania sprawami swoich wspólnot w całej ich rosnącej złożoności została znacznie wzmocniona. W szczególności skorzystały one z nowego poziomu współpracy z Doradcami, którzy odegrali kluczową rolę w usystematyzowaniu zbierania wniosków z pracy u podstaw na całym świecie i w zapewnieniu ich szerokiego rozpowszechniania. Był to również okres, w którym jako pełnoprawna instytucja Sprawy wyłoniła się Bahaicka Rada Regionalna, a obecnie w 230 regionach Rady i nadzorowane przez nie instytuty szkoleniowe okazały się niezbędne dla postępu procesu wzrostu. Aby rozszerzyć w przyszłość funkcje Głównego Zaufanego Ḥuqúqu’lláh, Ręki Sprawy Boga,
‘Alí-Muḥammada Varqá, w 2005 roku powstała Międzynarodowa Rada Zaufanych Ḥuqúqu’lláh; dziś koordynuje ona wysiłki nie mniej niż 33 Narodowych i Regionalnych Rad Zaufanych, które obecnie obejmują cały świat, a które z kolei kierują pracą ponad 1000 Reprezentantów. Przemiany, które miały miejsce w Światowym Centrum Bahá’í w tym samym okresie są liczne: ukończenie Tarasów Sanktuarium Bába i dwóch budynków na Łuku oraz rozpoczęcie budowy Sanktuarium ‘Abdu’l-Bahy, nie wspominając o wielu projektach mających na celu wzmocnienie i zachowanie cennych Świętych Miejsc Wiary. Sanktuarium Bahá’u’lláha i Sanktuarium Bába zostały uznane za miejsca Światowego Dziedzictwa, miejsca o nieocenionym znaczeniu dla ludzkości. Do tych świętych miejsc ludność przybywała w setkach tysięcy, zbliżając się do półtora miliona w niektórych latach, a Światowe Centrum regularnie przyjmowało setki pielgrzymów jednocześnie, czasami ponad 5000 w ciągu roku, wraz z podobną liczbą odwiedzających bahaitów; jesteśmy zachwyceni tak samo z powodu wzrostu liczby pielgrzymów, jak i z powodu wielu różnych ludów i narodów reprezentowanych wśród tych, którzy korzystają z łaski pielgrzymowania. Tłumaczenie, publikacja i rozpowszechnianie Świętych Tekstów zostały również znacznie przyspieszone, równolegle z rozwojem Bahá’í Reference Library (bahaickiej biblioteki prezencyjnej), jednego z najbardziej znaczących członków rosnącej rodziny stron internetowych związanych z Bahai.org, która sama jest obecnie dostępna w dziesięciu językach. Zostały utworzone różne biura i agencje usytuowane w Światowym Centrum i w innych miejscach, których zadaniem jest wspieranie procesu uczenia się rozwijającego się w wielu dziedzinach przedsięwzięć na całym świecie bahá’í. Wszystko to, nasze siostry i bracia w wierze, jest zaledwie ułamkiem opowieści, którą moglibyśmy opowiedzieć o tym, co przyniosło wasze oddanie Temu, który był Skrzywdzonym Świata. Możemy jedynie powtórzyć przejmujące słowa wypowiedziane kiedyś przez umiłowanego Mistrza, gdy ogarnięty wzruszeniem zawołał: „O Bahá’u’lláhu! Cóżeś uczynił?”.
*Z panoramy przełomowego ćwierćwiecza kierujemy teraz naszą uwagę na najnowszy Plan Pięcioletni, Plan pod wieloma względami zupełnie niepodobny do żadnego z poprzednich. W tym Planie wezwaliśmy wyznawców na całym świecie do czerpania ze wszystkiego, czego nauczyli się w ciągu poprzednich dwudziestu lat i do wprowadzenia tego w życie. Cieszymy się niezmiernie, że nasze nadzieje w tym względzie zostały spełnione z nawiązką, ale chociaż naturalnie spodziewaliśmy się wielkich rzeczy od zwolenników Błogosławionego Piękna, charakter tego, co zostało osiągnięte dzięki ich herkulesowym wysiłkom naprawdę zapierał dech w piersiach. Było to ukoronowanie osiągnięcia, na które pracowano przez dwadzieścia pięć lat.
Plan ten jest szczególnie godny pamięci, gdyż został przecięty przez dwie święte rocznice dwusetlecia, z których każda stała się bodźcem dla lokalnych wspólnot na całym świecie. Kompania wiernych pokazała, na skalę nigdy wcześniej nie widzianą i ze względną łatwością, zdolność do zaangażowania ludzi ze wszystkich grup społecznych w uczczenie życia Objawiciela Boga. Był to potężny wskaźnik czegoś szerszego: zdolności do ukierunkowania uwolnienia ogromnej duchowej energii dla postępu Sprawy. Reakcja była tak wspaniała, że w wielu miejscach Wiara została wypchnięta z mroku na poziomie narodowym. W miejscach, gdzie było to nieoczekiwane, być może niespodziewane, ujawniła się wyraźna otwartość na Wiarę. Wiele tysięcy ludzi zachwyciło spotkanie z duchem modlitewnym, który dziś jest charakterystyczny dla wspólnot bahá’í wszędzie na świecie. Wizja tego, co jest możliwe dzięki obchodom bahaickiego Dnia Świętego została niezmiernie rozszerzona.
Osiągnięcia Planu w ujęciu liczbowym szybko przyćmiły dokonania wszystkich Planów, które go poprzedziły od 1996 roku. Na początku realizacji tego Planu istniała zdolność do prowadzenia nieco ponad 100.000 działań podstawowych w danym okresie, zdolność, która była owocem dwudziestu lat wspólnych wysiłków. Obecnie prowadzonych jest jednocześnie 300.000 działań podstawowych. Uczestnictwo w tych działaniach wzrosło do ponad dwóch milionów, co również stanowi blisko trzykrotny wzrost. Działa 329 narodowych i regionalnych instytutów szkoleniowych, a o ich możliwościach świadczy fakt, że trzy czwarte miliona osób mogło ukończyć co najmniej jedną książkę z sekwencji; w sumie liczba kursów ukończonych przez pojedyncze osoby wynosi obecnie również dwa miliony – wzrost o wiele ponad jedną trzecią w ciągu pięciu lat.
Zwiększona intensywność, z jaką na całym świecie realizowane są programy wzrostu, sama w sobie jest imponującą historią. W tym pięcioletnim okresie wezwaliśmy do przyspieszenia wzrostu w każdym z 5000 rejonów, w których się rozpoczął. Ten imperatyw stał się bodźcem do podjęcia żarliwych wysiłków na całym świecie. W rezultacie liczba intensywnych programów wzrostu wzrosła ponad dwukrotnie i wynosi obecnie około 4000. Trudności związane z otwieraniem nowych wiosek i sąsiedztw na Wiarę w samym środku globalnego kryzysu zdrowotnego i z rozszerzaniem działań, które były na wczesnym etapie, gdy rozpoczęła się pandemia, uniemożliwiły osiągnięcie jeszcze wyższej liczby w ostatnim roku Planu. Ale to nie wszystko. Na początku Planu wyraziliśmy nadzieję, że o kolejne setki wzrośnie liczba rejonów, w których przyjaciele przekroczyli trzeci kamień milowy na kontinuum wzrostu w wyniku doświadczeń na polu obejmowania swoimi działaniami dużej liczby osób. Rejonów takich było wtedy około 200, rozmieszczonych w około 40 krajach. W ciągu pięciu lat liczba ta wzrosła do zdumiewającego 1000 w prawie 100 krajach – stanowi to jedną czwartą wszystkich intensywnych programów wzrostu na świecie i jest osiągnięciem znacznie przekraczającym nasze oczekiwania. A jednak nawet te liczby nie ukazują najwznioślejszych wyżyn, na jakie wzniosła się wspólnota. W ponad 30 rejonach liczba podtrzymywanych działań podstawowych przekracza 1000; w niektórych z nich liczba ta sięga kilku tysięcy, co oznacza udział ponad 20 000 osób w ramach jednego rejonu. Rosnąca liczba Lokalnych Zgromadzeń Duchowych czuwa obecnie nad rozwojem programów edukacyjnych, które obejmują praktycznie wszystkie dzieci i całą młodszą młodzież w danej wiosce; taka sama rzeczywistość zaczyna się wyłaniać w kilku miejskich sąsiedztwach. Zaangażowanie w Objawienie Bahá’u’lláha, w godnych uwagi przypadkach, wykracza poza jednostki, bliższą i dalszą rodzinę – jesteśmy świadkami ruchu populacji w kierunku wspólnego centrum. Niekiedy porzucane są odwieczne wrogości pomiędzy zwalczającymi się grupami, a niektóre społeczne struktury i dynamika ulegają przemianie w świetle Boskich nauk.
Nie sposób nie cieszyć się z tak imponujących postępów. Budująca społeczeństwo siła Wiary Bahá’u’lláha objawia się coraz wyraźniej i jest to mocny fundament, na którym zbudowany zostanie nadchodzący Plan Dziewięcioletni. Wyraźnie silne rejony, jak się spodziewano, okazały się być składnicami wiedzy i zasobów dla swoich sąsiadów. A regiony, w których istnieje więcej niż jeden taki rejon, łatwiej opracowały sposoby na przyspieszenie wzrostu w kolejnych rejonach. Czujemy się jednak w obowiązku ponownie podkreślić, że postęp jest niemal powszechny; różnica w postępie pomiędzy jednym miejscem a drugim jest różnicą w stopniu. Zbiorowe rozumienie przez wspólnotę procesu masowego wstępowania oraz przekonanie, że jest ona w stanie stymulować ten proces w każdych okolicznościach, wzrosły do poziomów, które były niewyobrażalne w minionych dekadach. Głębokie pytania, które pojawiały się przez tak długi czas, a które stały się przedmiotem szczególnej uwagi w 1996 roku, zyskały przekonujące odpowiedzi ze strony świata bahaickiego. Istnieje pokolenie wiernych, na których całym życiu postęp wspólnoty odcisnął swój ślad. Ale sama skala tego, co wydarzyło się w tych wielu rejonach, gdzie horyzonty doświadczeń są poszerzane, zmieniła znaczący postęp w procesie masowego wstępowania w doniosły proces o historycznych proporcjach.
Wielu z pewnością wie, jak Strażnik podzielił Wieki Wiary na następujące po sobie epoki; piąta epoka Wieku Formatywnego rozpoczęła się w 2001 roku. Mniej znany jest fakt, że Strażnik odniósł się również w sposób szczególny do istnienia epok Boskiego Planu i etapów w ramach tych epok. Trzymany w zawieszeniu przez dwie dekady, podczas gdy wznoszone i wzmacniane były lokalne i narodowe organy Porządku Administracyjnego, Boski Plan, opracowany przez ‘Abdu’l-Bahę, został formalnie zainaugurowany w 1937 roku wraz z rozpoczęciem pierwszego etapu jego pierwszej epoki: Planu Siedmioletniego wyznaczonego przez Strażnika dla północnoamerykańskiej wspólnoty bahá’í. Tę pierwszą epokę zwieńczył koniec Krucjaty Dziesięcioletniej w 1963 roku, w wyniku której sztandar Wiary został wzniesiony na całym świecie. Etapem otwierającym drugą epokę był pierwszy Plan Dziewięcioletni, a po nim nastąpiło nie mniej niż dziesięć Planów, których czas trwania wahał się od dwunastu miesięcy do siedmiu lat. U zarania tej drugiej epoki świat bahaicki był już świadkiem najwcześniejszych początków tego masowego wstępowania do Wiary, co zostało przewidziane przez Autora Boskiego Planu; w następnych dekadach pokolenia oddanych wyznawców w wspólnocie Największego Imienia pracowały w Boskiej Winnicy, aby rozwijać warunki wymagane do trwałego wzrostu na wielką skalę. I w tym wspaniałym okresie świąt Riḍván, jakże obfite są owoce tej pracy! Fenomen znacznej liczby osób, które włączają się w działania wspólnoty, chwytają iskrę wiary i szybko powstają, aby służyć na czele Planu, przeszedł od prognozy podtrzymywanej wiarą do powtarzającej się rzeczywistości. Taki wyraźny i udokumentowany postęp wymaga zaznaczenia w annałach Sprawy. Z radosnymi sercami ogłaszamy, że rozpoczęła się trzecia epoka Boskiego Planu Mistrza. Etap po etapie, epoka po epoce, Jego Plan będzie się rozwijał, aż światło Królestwa oświeci każde serce.
*Umiłowani przyjaciele, żaden przegląd pięcioletniego przedsięwzięcia, które zakończyło drugą epokę Boskiego Planu, nie byłby kompletny bez specjalnego odniesienia się do wstrząsów, które nastąpiły w jego ostatnim roku i które nadal trwają. Ograniczenia w osobistych kontaktach z drugim człowiekiem, które w większości krajów w tym okresie nasilały się i słabły, mogły zadać zbiorowym wysiłkom wspólnoty poważny cios, po którym odbudowa mogłaby zająć lata, ale są dwa powody, dla których tak się nie stało. Jednym z nich była powszechna świadomość bahaitów obowiązku służenia ludzkości, w czasach niebezpieczeństwa i przeciwności bardziej niż kiedykolwiek indziej. Drugim był nadzwyczajny wzrost zdolności w świecie bahaickim do wyrażania tej świadomości. Przyjaciele, przyzwyczajający się od lat do stosowania wzorców systematycznego działania, skorzystali ze swojej kreatywności i poczucia celu w obliczu nieprzewidzianego kryzysu, jednocześnie dbając o to, żeby wypracowane przez siebie nowe podejścia były spójne z ramami, które udoskonalali podczas kolejnych Planów. Nie chodzi tu o pominięcie poważnych trudności, z jakimi borykają się bahaici, podobnie jak ich rodacy w każdym kraju; mimo to w obliczu ciężkich trudów wierni pozostali skupieni. Zasoby były kierowane do wspólnot w potrzebie, wybory odbyły się wszędzie tam, gdzie było to możliwe, a we wszystkich okolicznościach instytucje Sprawy nadal wypełniały swoje obowiązki. Pojawiły się nawet odważne kroki naprzód. Narodowe Zgromadzenie Duchowe Wysp Świętego Tomasza i Książęcej zostanie ponownie ustanowione podczas tegorocznych świąt Riḍván, a dwa nowe filary Powszechnego Domu Sprawiedliwości zostaną wzniesione: Narodowe Zgromadzenie Duchowe Chorwacji z siedzibą w Zagrzebiu oraz Narodowe Zgromadzenie Duchowe Timoru Wschodniego z siedzibą w Dili.
I tak rozpoczyna się Plan Jednoroczny. Jego cel i wymagania zostały już przedstawione w naszym przesłaniu wysłanym w Dniu Przymierza; Plan ten, choć krótki, wystarczy, aby przygotować świat bahaicki na nadchodzący Plan Dziewięcioletni. Okres szczególnej mocy, który rozpoczął się sto lat po objawieniu Tablic Boskiego Planu, wkrótce zakończy się wraz z setną rocznicą Odejścia ‘Abdu’l-Bahy, wyznaczając koniec pierwszego stulecia Wieku Formatywnego i początek drugiego. Kompania wiernych wkracza w ten nowy Plan w czasie, gdy ludzkość, pohamowana ukazaniem swej słabości, wydaje się być bardziej świadoma potrzeby współpracy, aby stawić czoła globalnym wyzwaniom. Jednak utrzymujące się nawyki rywalizacji, skupienie na własnych korzyściach, uprzedzenia i zamknięte umysły nadal utrudniają zmierzanie ku jedności, pomimo rosnącej liczby osób w społeczeństwie, które słowem i czynem pokazują, że one również pragną większego uznania inherentnej jedności ludzkości. Modlimy się, aby w interesie wspólnego dobra rodzina narodów zdołała odłożyć różnice na bok. Pomimo niepewności, która spowija nadchodzące miesiące, błagamy Bahá’u’lláha, aby potwierdzenia, które podtrzymywały Jego wyznawców przez tak długi czas, stały się jeszcze liczniejsze, abyście byli niesieni w waszej misji naprzód, a waszego opanowania nie zakłócały zawirowania świata, któremu coraz dotkliwiej potrzeba Jego uzdrawiającego przesłania.
Boski Plan wkracza w nową epokę i nowy etap. Karta została przewrócona.
The Universal House of Justice