Web - Windows - iPhone
1. Z sercem pełnym podziwu dla wyznawców Bahá’u’lláha, z przyjemnością ogłaszamy, że wraz z początkiem tego radosnego festiwalu Ridvan, na wszystkich kontynentach świata ma miejsce świeży dopływ intensywnych programów wzrostu, zwiększając ich całkowitą liczbę na całym świecie do ponad 1 500 i zapewniając realizację celu Pięcioletniego Planu na jeden rok przed jego upływem. Chylimy głowy w podzięce Bogu za to zdumiewające osiągnięcie, to wspaniałe zwycięstwo. Wszyscy, którzy podejmowali wysiłki na tym polu docenią hojność, którą obdzielił On Swoją wspólnotę dając jej pełny rok na wzmocnienie już wszędzie ustanowionego wzorca rozwoju i konsolidacji w ramach przygotowań do zadań, do których będzie ona wezwana w kolejnym światowym przedsięwzięciu – planie, który trwać będzie pięć lat, piątym z kolei, którego jasno sprecyzowanym celem jest przyspieszanie procesu masowego wstępowania ludzi do Wiary.
2. Zagłębiając się w refleksji w czasie tego święta, czujemy się poruszeni, by jasno przekazać, że to, co wywołuje tak głębokie poczucie dumy i wdzięczności w naszych sercach nie tyle wynika z Waszego osiągnięcia liczebnego - chociaż ono również jest nadzwyczajne, ile z połączenia różnego rodzaju dokonań na głębszym poziomie kultury, o czym to osiągnięcie świadczy. Najważniejszym z nich, który dostrzegliśmy jest wzrost umiejętności prowadzenia konwersacji przez przyjaciół z innymi na duchowe tematy oraz swobodnego rozmawiania o Osobie Bahá’u’lláha i Jego Objawieniu. Oni zrozumieli dobrze, że nauczanie jest podstawowym warunkiem życia obfitującego w dawanie.
3. W ostatnich przesłaniach wyrażaliśmy radość z bycia świadkami stałego wzrostu tempa nauczania na całym świecie. Wywiązywanie się z tego podstawowego duchowego obowiązku przez indywidualnego wyznawcę zawsze było i nadal pozostaje nieodzownym elementem bahaickiego życia. Fakt ustanowienia 1 500 intensywnych programów wzrostu uwidocznił, jak odważni i świadomi w swoim działaniu stali się zwykli wyznawcy, wychodząc poza najbliższy krąg członków swoich rodzin i przyjaciół, gotowi, aby Dłoń Wszechmiłosiernego prowadziła ich do otwartych dusz bez względu na to, gdzie mieszkają. Nawet najbardziej skromne szacunki wskazują, że dziesiątki tysięcy osób bierze udział w cyklicznych kampaniach, aby w oparciu o wspólne zrozumienie, ustanowić więzy przyjaźni z tymi, których wcześniej uważano za obcych.
4. W swoich wysiłkach zmierzających do przedstawiania podstaw Wiary otwarcie i jednoznacznie, wyznawcy w dużym stopniu skorzystali z obrazowego przykładu z Książki 6 Instytutu Ruhiego. Gdy doceni się logikę leżącą u podstaw tej prezentacji, oraz gdy przezwycięży się pragnienie zamiany tej prezentacji w jakąś formułę, wówczas daje ona początek rozmowie dwóch dusz – rozmowie wyróżniającej się głębokością osiągniętego zrozumienia i naturą ustanowionej relacji. Gdy rozmowa będzie trwać nadal wykraczając poza wstępne spotkanie i gdy ustanowione zostaną prawdziwe przyjaźnie, bezpośrednie nauczanie tego rodzaju, może stać się katalizatorem trwałego procesu duchowej przemiany. To czy pierwszy kontakt z nowymi przyjaciółmi spowoduje zaproszenie ich do przystąpienia do wspólnoty Bahá’í, czy też do uczestniczenia w jednym z jej działań nie jest przedmiotem dominującej troski. Ważniejsze jest, aby każda dusza poczuła się zaproszona, aby dołączyć do wspólnoty w jej wysiłkach na rzecz doskonalenia społeczeństwa, rozpoczynając drogę służby dla ludzkości, na której początku, lub nieco dalej, formalne przystąpienie do wspólnoty może mieć miejsce.
5. Znaczenia tego rozwoju nie należy nie doceniać. W każdym rejonie, gdy spójny wzorzec działania zostanie już ustanowiony, należy skupić uwagę na możliwości rozszerzenia go dalej poprzez sieć współpracowników i znajomych, podczas gdy w tym samym czasie energia skupiona jest na mniejszych ogniskach ludności, z których każde powinno stać się centrum intensywnej działalności. W środowisku miejskim, takie centrum aktywności może najlepiej zostać określone przez granice osiedla lub dzielnicy; w rejonie, który ma głównie wiejski charakter, mała wioska będzie stanowić odpowiednią przestrzeń społeczną dla tego celu. Ci, którzy służą w takich środowiskach, zarówno lokalni mieszkańcy jak i odwiedzający nauczyciele, słusznie mogą postrzegać swoją pracę jako budowanie społeczności. Przypisywanie do ich wysiłków nauczania takich etykiet jak „od drzwi do drzwi”, nawet jeśli pierwszy kontakt może wiązać się z odwiedzeniem mieszkańców domu bez zapowiedzi, nie oddałoby sprawiedliwości procesowi, który ma na celu rozbudzić w ludności zdolność do wzięcia odpowiedzialności za własny duchowy, społeczny i intelektualny rozwój. Działania, które są siłą napędową tego procesu, i do zaangażowania w które zapraszamy nowo poznanych przyjaciół – spotkania, które umacniają duchowy charakter społeczeństwa; zajęcia, które pielęgnują delikatne serca i umysły dzieci; grupy, które nakierowują spiętrzone przypływy energii młodszej młodzieży, otwarte dla wszystkich kółka studiujących umożliwiające ludziom z różnych środowisk rozwój na równych zasadach i badanie zastosowania nauk w osobistym i kolektywnym życiu – te działania mogą przez jakiś czas wymagać pomocy spoza lokalnej społeczności. Należy się jednak spodziewać, że mnożenie tych podstawowych działań szybko zostanie podtrzymane przez rdzenne zasoby ludzkie danego osiedla, dzielnicy czy wioski – przez mężczyzn i kobiety chętnych do działań na rzecz materialnej i duchowej poprawy w swojej okolicy. Wtedy powinien stopniowo wyłonić się rytm życia wspólnoty, współmierny do możliwości rozszerzającego się zalążka złożonego z osób oddanych wizji Bahá’u’lláha dotyczącej nowego Światowego Porządku.
6. W tym kontekście, otwartość na Wiarę przejawia się w gotowości wzięcia udziału w procesie budowania społeczności, który został wprawiony w ruch przez podstawowe działania. W kolejnych rejonach, gdzie intensywny program wzrostu już działa, wyzwaniem stojącym przed przyjaciółmi w nadchodzącym roku jest nauczanie pośród jednej lub więcej grup otwartych na Wiarę, stosując bezpośredni sposób przedstawiania podstaw Wiary, oraz odszukanie tych dusz, które spragnione są zrzucić z siebie letarg nałożony na nich przez społeczeństwo i chcących działać ramię w ramię w swoim sąsiedztwie czy wioskach rozpoczynając w ten sposób proces zbiorowej przemiany. Jeśli przyjaciele nie ustaną w swoich wysiłkach, aby poznawać sposoby i metody budowania w taki sposób społeczeństwa w lokalnych środowiskach, upragniony od dawna cel powszechnego uczestnictwa w sprawach Wiary, jesteśmy tego pewni, jest o krok od przesunięcia się naprzód o kilka rzędów wielkości.
7. Aby wyjść naprzeciw temu wyzwaniu, wyznawcy oraz instytucje, które im służą, będą musiały wzmocnić proces instytutu w rejonie, zwiększając znacząco na jego terenie liczbę osób zdolnych służyć jako prowadzący kółek studiujących; ponieważ należy zdać sobie sprawę, że możliwości stojące teraz przed przyjaciółmi, aby rozbudzić w sąsiedztwie czy wioskach tętniącą życiem społeczność charakteryzującą się tak gorliwym poczuciem celowości, stał się możliwy jedynie dzięki istotnym zmianom które nastąpiły na przestrzeni ostatniej dekady w tym aspekcie kultury bahaickiej który dotyczy pogłębienia.
8. Gdy w grudniu 1995 roku wezwaliśmy do ustanowienia instytutów szkoleniowych na całym świecie, najczęściej występujący we wspólnocie bahaickiej wzorzec służący poszczególnym wyznawcom do pogłębienia ich wiedzy na temat Wiary polegał w zasadzie na prowadzonych od czasu do czasu kursach i zajęciach, różnej długości i o różnej tematyce. Taki wzorzec dobrze zaspokajał potrzeby wyłaniającej się światowej wspólnoty bahaickiej, wciąż nie tak licznej i skupionej przede wszystkim na geograficznym rozprzestrzenieniu się po świecie. Wówczas jasno zaznaczyliśmy, że potrzeba będzie stworzyć inne podejście do studiowania pism, takie które pobudzi duże liczby ludzi do działania, jeśli proces wstępowania ludzi do Wiary ma zostać przyspieszony w znaczący sposób. Dlatego, poprosiliśmy, aby instytuty szkoleniowe pomagały wciąż powiększającym się kontyngentom wyznawców służyć Wierze dzięki założeniom kursów, które przekazywałyby wiedzę, zrozumienie i umiejętności konieczne do wykonywania wielu zadań związanych z przyspieszonym tempem rozwoju i konsolidacji.
9. Czytanie pism Wiary oraz staranie się, by uzyskać bardziej adekwatne zrozumienie znaczenia zdumiewającego Objawienia Bahá’u’lláha to obowiązki nałożone na każdego z Jego wyznawców. Wszystkim zaleca się zagłębić w oceanie Jego Objawienia oraz wzięć swoją część, w zgodzie ze swoimi możliwościami i upodobaniami, z pereł mądrości, które leżą w nim ukryte. Widziane w takim świetle, lokalne zajęcia pogłębiające wiedzę, zimowe i letnie szkoły oraz specjalnie organizowane spotkania, podczas których poszczególni wyznawcy zaznajomieni z pismami mogli dzielić się z innymi zrozumieniem określonych tematów, wyłoniły się naturalnie jako znaczące cechy życia bahaickiego. Tak samo jak zwyczaj codziennego czytania pozostanie integralną częścią tożsamości bahaickiej, tak również te formy studiowania nadal będą miały swoje miejsce w kolektywnym życiu wspólnoty. Ale rozumienie konsekwencji Objawienia, zarówno w obrębie osobistego wzrostu jak i społecznego postępu, zwiększa się wielokrotnie, gdy studiowanie i służba są razem połączone i są jednocześnie wprowadzane w życie. To właśnie na polu służby, wiedza poddawana jest sprawdzianowi, pojawiają się pytania wynikające z praktyki i osiągane są nowe poziomy zrozumienia. W systemie kształcenia na odległość, który został teraz ustanowiony kraj po kraju – którego podstawowymi częściami są kółko studiujących, prowadzący i program nauczania Instytutu Ruhiego -– światowa społeczność bahaicka zdobyła umiejętność umożliwienia tysiącom, ba, nawet milionom, studiowania pism w małych grupach z wyraźnym zamiarem przekładania nauk bahaickich na rzeczywistość, prowadzenia naprzód pracy Wiary do kolejnego etapu: zrównoważonego rozwoju i konsolidacji na dużą skalę.
10. Niechaj każdy doceni możliwości w ten sposób zrodzone. Bierność rodzi się z sił panujących w dzisiejszym społeczeństwie. Pragnienie bycia zabawianym pielęgnowane jest od dzieciństwa, z rosnącą wydajnością, wychowując pokolenia, które chętne są by poprowadził je ktokolwiek, kto umiejętnie zdoła odwołać się do powierzchownych emocji. Nawet w wielu systemach edukacyjnych studenci traktowani są tak, jak gdyby byli pojemnikiem, który został zaprojektowany po to, aby otrzymać informację. To, że światu bahaickiemu udało się stworzyć kulturę, która promuje sposób myślenia, studiowania i działania, w którym każdy pamięta o tym, że kroczy wspólną drogą służby – wspierając się nawzajem i postępując naprzód razem, w poszanowaniu wiedzy, jaką każdy posiada w każdym momencie oraz unikając tendencji dzielenia wyznawców na kategorie takie jak wiedzący oraz niepoinformowany – to wszystko stanowi osiągnięcie wielkich rozmiarów. I w tym leży dynamika niepohamowanego ruchu.
11. To, co jest konieczne to aby jakość procesu kształcenia pielęgnowana na poziomie kółka studiujących wyraźnie wzrosła podczas kolejnego roku, tak aby potencjał lokalnych społeczności do stworzenia takiej dynamiki został zrealizowany. Wiele w tym zakresie spadnie na barki tych, którzy służą jako prowadzący. To do nich będzie należało wyzwanie, aby, jak zostało to zamierzone przez kursy instytutu, zapewnić środowisko sprzyjające duchowemu wzmocnieniu indywidualnych osób, którzy zaczną postrzegać siebie jako tych, które aktywnie dbają o swoją własną naukę, jako zwolenników stałego wysiłku, aby stosować wiedzę w celu uzyskania indywidualnej i kolektywnej przemiany. Jeśli to zawiedzie, nie ważne ile kółek zostanie utworzonych w rejonie, siła potrzebna, aby napędzić zmianę nie zostanie wytworzona.
12. Jeśli praca prowadzącego ma osiągać coraz wyższe poziomy doskonałości, należy pamiętać, że główna odpowiedzialność za rozwój zasobów ludzkich w danym rejonie lub kraju spoczywa na instytucie szkoleniowym. Starając się zwiększyć liczbę jej uczestników, instytut jako struktura – począwszy od rady, przez koordynatorów na różnych poziomach, po prowadzących na lokalnym szczeblu – musi położyć równy nacisk na skuteczność systemu jako całości, ponieważ, w ostatecznej ocenie, trwały wzrost ilościowy będzie zależał od postępu jakościowego. Na poziomie rejonu, koordynator musi wnieść zarówno praktyczne doświadczenie jak i dynamikę do jego lub jej starań, aby towarzyszyć tym, którzy służą jako prowadzący. On lub ona powinni organizować okresowe spotkania dla prowadzących, aby ci mogli przeanalizować swoje działania. Spotkania organizowane, aby powtórnie przestudiować wybrane części materiału instytutu mogą czasem okazać się pomocne, pod warunkiem, że nie zaszczepiają potrzeby ciągłego szkolenia. Umiejętności prowadzącego rozwijają się stopniowo w miarę jak wyznawca wkracza na pole działania i towarzyszy innym w przyczynianiu się do realizacji celu obecnej serii światowych planów, poprzez studiowanie sekwencji kursów oraz wprowadzanie w życie ich praktycznych części. W miarę jak mężczyźni i kobiety w różnym wieku przechodzić będą przez sekwencję i kończyć studiowanie każdego z kursów z pomocą prowadzącego, pozostali muszą stać w gotowości, aby towarzyszyć im w ich wypełnianiu aktów służby podjętych zgodnie z ich mocnymi stronami oraz zainteresowaniami – w szczególności koordynatorzy odpowiedzialni za zajęcia dla dzieci, za grupy młodszej młodzieży oraz za kółka studiujących, czyli za te akty służby, które decydują o trwałości samego systemu. Zapewnianie by stosowny poziom żywotności pulsował w systemie powinno pozostać przedmiotem intensywnej nauki w każdym kraju w czasie kolejnych dwunastu miesięcy.
13. Troska o duchowe wychowanie dzieci od dawna jest elementem kultury bahaickiej wspólnoty, troska, w której rezultacie powstały dwie, współistniejące rzeczywistości. Jedna, naśladująca osiągnięcia bahaitów w Iranie charakteryzowała się zdolnością zaoferowania systematycznych zajęć, z roku na rok, dzieciom z bahaickich rodzin, głównie w celu przekazania podstawowej wiedzy o historii i naukach Wiary wzrastającym pokoleniom. W większości części świata, liczba tych, którzy skorzystali z tego typu klas była stosunkowo niewielka. Inna rzeczywistość wyłoniła się w regionach gdzie miało miejsce masowe wstępowanie do Wiary, zarówno w obszarach wiejskich jak i miejskich. To doświadczenie zdominowała bardziej włączająca postawa. Jednak, podczas gdy dzieci z różnych domów były od razu chętne i mile widziane by wziąć udział w bahaickich zajęciach, różne czynniki nie pozwalały, aby lekcje odbywały się z wymaganym stopniem regularności, rok po roku. Jak bardzo jesteśmy zadowoleni widząc, że ten dualizm, wynikający z historycznych okoliczności, zaczyna opadać w miarę jak przyjaciele wyszkoleni przez instytut wszędzie starają się oferować zajęcia, otwarte dla wszystkich, w systematyczny sposób.
14. Za tak obiecującymi początkami należy teraz podążyć z wigorem. W każdym rejonie gdzie działa intensywny program wzrostu, należy pojąć wysiłki, aby usystematyzować dalej warunki dla duchowej edukacji coraz większej liczby dzieci, pochodzących z rodzin z różnych środowisk – taki jest wymóg procesu budowania wspólnoty, który nabiera rozpędu w najbliższym sąsiedztwie czy we wioskach. To będzie wymagające zadanie, takie, które wymaga cierpliwości i współpracy tak ze strony tak rodziców jak i ze strony instytucji. Instytut Ruhiego już został wezwany do przyspieszenia planów ukończenia kursów szkoleniowych dla nauczycieli klas dla dzieci na różnych poziomach, łączenie z odpowiednimi lekcjami, począwszy od najmłodszych w wieku 5 i 6 lat aż do tych, którzy mają 10 czy 11 lat; aby zamknąć obecnie istniejącą lukę pomiędzy dostępnymi teraz lekcjami i podręcznikami dla młodszej młodzieży, takimi jak „Duch Wiary” czy mający się wkrótce ukazać „Moc Ducha Świętego”, które dostarczają wyraźny bahaicki komponent programu dla tej grupy wiekowej. W miarę jak te dodatkowe kursy i lekcje staną się dostępne, instytuty w każdym kraju będą mogły przygotować nauczycieli i koordynatorów potrzebnych, aby ustanowić, dla każdej grupy, rdzeń programu duchowej edukacji dzieci, wokół którego mogą być organizowane pozostałe elementy. Tymczasem, instytuty powinny zrobić wszystko, aby zapewnić nauczycielom odpowiednie materiały, spomiędzy tych obecnie istniejących, do użytku podczas zajęć dzieci w różnym wieku, zgodnie z zaistniałą potrzebą.
15. Międzynarodowe Centrum Nauczania zasłużyło na naszą nieprzemijającą wdzięczność za nadanie istotnego impulsu wysiłkom, dzięki którym wcześniej osiągnięto cele Planu Pięcioletniego. Obserwowanie poziomu energii, którą ten impuls zapewnił temu światowemu przedsięwzięciu, tak wytrwałe podążanie za postępem na każdym kontynencie i bliska współpraca z Doradcami Kontynentalnymi, dały pojęcie o tym jak wielka siła tkwi w Porządku Administracyjnym. Teraz, gdy Centrum Nauczania z równie dużym zapałem zwraca swoją uwagę w kierunku kwestii związanych z skutecznością działań na poziomie rejonu, z całą pewnością szczególna uwaga zostanie poświęcona prowadzeniu bahaickich zajęć dla dzieci. Jesteśmy przekonani, że dokonana przez Centrum Nauczania analiza doświadczenia zdobytego w kilku wybranych, reprezentatywnych dla różnego rodzaju społecznych realiów rejonach w nadchodzącym roku, pozwoli rzucić światło na praktyczne kwestie, które umożliwią utworzenie regularnych zajęć dla dzieci w każdym wieku, w sąsiedztwie lub w wiosce.
16. Szybkie rozprzestrzenienie się programu dla duchowego wzmocnienia młodszej młodzieży jest kolejnym dowodem postępu kulturowego społeczności bahaickiej. Podczas gdy światowe trendy ukazują obraz tej grupy wiekowej jako problematycznej, zatraconej w ferworze burzliwej fizycznej i emocjonalnej zmiany, obojętnej i skupionej na samej sobie, wspólna bahaicka -- językiem, którego używa oraz podejściem, które przyjmuje -– zdecydowanie kieruje się w przeciwnym kierunku, zamiast tych cech dostrzegając w młodszej młodzieży altruizm, wnikliwe poczucie sprawiedliwości, zapał do poznawania wszechświata, oraz chęć oddania swojego wkładu w budowę lepszego świata. Relacja po relacji, według których młodsza młodzież na całej planecie wyraża swoje myśli jako uczestnik programu, daje świadectwo słuszności tej wizji. Wszystko wskazuje na to, że program angażuje ich poszerzającą się świadomość w badanie rzeczywistości, co pomaga im dokonać analizy konstruktywnych i destruktywnych sił działających w społeczeństwie oraz dostrzec wpływ, jaki te siły wywierają na ich myśli i czyny, wyostrzając ich duchową percepcję, zwiększając ich siły ekspresji oraz wzmacniając moralne struktury, które będą im służyć podczas całego ich życia. W wieku, gdy rodzące się intelektualne, duchowe i fizyczne siły stają się im dostępne, otrzymują oni potrzebne narzędzia niezbędne do walki z siłami, które ograbiłyby ich z ich prawdziwej tożsamości jako szlachetnych istot oraz z pracy dla wspólnego dobra.
17. To, że główny element programu bada tematy z perspektywy bahaickiej, lecz bez stosowania religijnego stylu nauczania, otworzyło drogę do rozszerzenia tego programu na młodszą młodzież w różnorodnych środowiskach i okolicznościach. W wielu takich przypadkach, ci, którzy stosują program pewnie wchodzą na obszar społecznych działań, napotykając na szereg pytań i możliwości, które są obserwowane przez Biuro Rozwoju Społeczno-Ekonomicznego w Ziemi Świętej i organizowane w światowy proces uczenia się. Już teraz nagromadzenie zasobu wiedzy i doświadczenia doprowadziło w kilku rejonach rozprzestrzenionych na świecie do powiększenia umiejętności, która pozwoliła utrzymać w ramach programu ponad tysiąc osób spośród młodszej młodzieży. Aby pomóc innym szybko posuwać się naprzód w tym kierunku, Biuro ustanawia sieć miejsc na wszystkich kontynentach, z pomocą korpusu wierzących, które mogą być wykorzystane dla zapewnienia szkolenia koordynatorom z dziesiątków rejonów. Te wyszkolone osoby kontynuują wspieranie koordynatorów po ich powrocie do rejonów, pomagając im stworzyć przepełnione duchowością środowisko, w którym programy dla młodszej młodzieży mogą się zakorzenić.
18. Dalsza wiedza z pewnością zostanie zebrana w tej dziedzinie starań, chociaż wzór działania jest już jasny. Jedynie obecne możliwości wspólnoty bahaickiej ograniczają stopień, w jakim odpowiada ona na zapotrzebowanie szkół i grup obywatelskich na ten program. W rejonach skupionych dziś na intensywnych programach wzrostu widać szeroki zakres intensywności począwszy od tych rejonów z kilkoma sporadycznie organizowanymi grupami młodszej młodzieży aż po te, które mają tak wielu uczestników, że wymaga to służby oddanego koordynatora, który mógłby otrzymywać stałe wsparcie z ośrodka rozprzestrzeniania nauki. Aby zapewnić, by ta zdolność poszerzała się wzdłuż całego spektrum we wszystkich rejonach, wzywamy do utworzenia do końca obecnego Planu 32 ośrodków nauczania, z których każdy będzie służył około dwudziestu rejonom z koordynatorami w pełnym wymiarze czasu. We wszystkich takich rejonach, w pierwszej kolejności w nadchodzącym roku powinno się zadbać o stworzenie możliwości zaoferowania programu, pomnażając systematycznie liczbę grup.
*19. Osiągnięcia, o których wspomnieliśmy – zwiększenie zdolności nauczania Wiary bezpośredni sposób oraz rozpoczęcia celowej dyskusji na tematy o duchowym znaczeniu z ludźmi z różnych dziedzin życia, rozkwit podejścia do studiowania pism, który wpleciony jest w działanie, odnowienie zobowiązania do zapewnienia regularnej duchowej edukacji najmłodszych w sąsiedztwie i w wioskach, oraz rozprzestrzenienie się programu, który wzbudza w młodszej młodzieży poczucie podwójnego moralnego celu, rozwinięcia ich wrodzonego potencjału oraz przyczyniania się do przemiany społeczeństwa – to wszystko wzmocnione jest, w nie małym stopniu, przez jeszcze jeden kulturowy postęp, którego wpływ jest zaprawdę daleko idący. Ta ewolucja zbiorowej świadomości jest dostrzegalna w rosnącej częstotliwości z którą słowo „towarzyszyć” pojawia się w rozmowach pomiędzy przyjaciółmi, słowo, które nabiera nowego znaczenia w miarę jak zostaje przyjęte do wspólnego słownictwa bahaickiej wspólnoty. Jest ono sygnałem ważnego wzmocnienia kultury, w której uczenie się jest sposobem działania, sposobem, które pielęgnuje świadome uczestnictwo coraz większej ilości ludzi w zjednoczonym wysiłku stosowania nauk Bahá’u’lláha w budowaniu boskiej cywilizacji, co Strażnik uważa za główną misję Wiary. Takie podejście odbiega daleko od duchowego bankructwa i chylących się ku upadkowi sposobów działania starego porządku społecznego, który tak często ma na celu wykorzystanie ludzkiej energii przez dominację, przez chciwość, przez poczucie winy czy przez manipulację.
20. Zatem, w stosunkach między przyjaciółmi, ten postęp w kulturze znajduje swój wyraz w jakości ich wzajemnych relacji. Uczenie się jako sposób działania wymaga, abyśmy wszyscy przyjęli postawę pokory - stanu, w którym zapomina się o sobie, pokładając całkowitą ufność w Bogu, polegając na Jego wszystko podtrzymującej mocy i całkowicie ufając Jego niezawodnej pomocy, wiedząc że jedynie On, i tylko On, może zamienić komara w orła, kroplę w bezkresne morze. W takim stanie dusze pracują razem nieustannie, ciesząc się nie tyle swoimi własnymi osiągnięciami, ile postępem i służbą innych. Tak więc ich myśli skoncentrowane są nieustannie na pomocy sobie nawzajem, aby wspinać się na wyżyny służby dla Jego Sprawy i szybować w niebiosach Jego wiedzy. Oto, co widzimy, jak wyłania się z obecnego modelu działania na całym świecie i co propagowane jest przez młodych i starszych, przez nowych i wieloletnich wyznawców, pracujących ramię w ramię.
21. Ten postęp w kulturze nie tylko wpływa na relację pomiędzy indywidualnymi osobami, ale jego efekty można także odczuć w prowadzeniu administracyjnych spraw Wiary. Tak jak uczenie się stało się elementem wyróżniającym model działania wspólnoty, tak i niektóre aspekty podejmowania decyzji dotyczących rozwoju i konsolidacji zostały powierzone wyznawcom, pozwalając, aby planowanie ich realizacja stały się bardziej wrażliwe na okoliczności panujące w danym miejscu. W szczególności, powstało miejsce w postaci spotkań refleksyjnych, gdzie ci, którzy są zaangażowani w działania na poziomie rejonu mogli zebrać się od czasu do czasu i osiągnąć porozumienie w sprawie obecnego stanu ich sytuacji w świetle doświadczenia i przewodnictwa od instytucji, oraz aby określić najbliższe kroki. Podobne miejsce zostało utworzone przez instytut, którzy umożliwia tym, którzy w danym rejonie służą jako prowadzący, nauczyciele zajęć dla dzieci oraz animatorzy grup dla młodszej młodzieży, niezależne spotykanie się i konsultowanie na temat swego doświadczenia. Ściśle związane z tym procesem konsultacyjnym u podstaw są instytucje instytutu, Rejonowy Komitet Nauczania i członkowie Rady Pomocniczej, których wspólne działania zapewniają jeszcze jedno miejsce, gdzie podejmowanie są decyzje dotyczące wzrostu, w tym przypadku z nieco większą dozą formalności. Funkcjonowanie tego systemu na poziomie rejonu, zrodzonego z wymogów, wskazuje na istotne cechy bahaickiej administracji: Tak jak żywy organizm ma ona w sobie zakodowaną umiejętność przystosowywania się do coraz wyższego stopnia kompleksowości w zakresie struktur i procesów, relacji i działań, w miarę jak rozwija się pod kierunkiem Powszechnego Domu Sprawiedliwości.
22. Fakt, że instytucje Wiary na wszystkich poziomach – od lokalnego przez regionalny i narodowy po kontynentalny – są w stanie zarządzać tak wzrastającą złożonością z rosnącą sprawnością, jest zarówno znakiem, jak i potrzebą ich stopniowego dojrzewania. Ewoluujące relacje pomiędzy strukturami administracyjnymi przywiodły Lokalne Zgromadzenie Duchowe na próg nowego etapu w wypełnianiu ich obowiązków rozsiewania Słowa Bożego, mobilizowania energii drzemiących w wyznawcach oraz tworzenia podnoszącego na duchu środowiska. Poprzednio wyjaśniliśmy, że dojrzałość Zgromadzenia Duchowego nie może być mierzona jedynie regularnością spotykania się czy efektywnością funkcjonowania. Jego siła musi być raczej w dużym stopniu mierzona poziomem witalności duchowego i społecznego życia wspólnoty, której służy – wzrastającej wspólnoty, która z radością przyjmuje konstruktywny wkład zarówno tych, którzy oficjalnie dołączyli do wspólnoty, jak i tych, którzy jeszcze tego nie uczynili. Z satysfakcją zauważamy, że obecne podejście, metody i instrumenty zapewniają środki dla Lokalnych Zgromadzeń, nawet tych nowo wybranych, umożliwiające wypełnianie tych obowiązków, kiedy starają się one zapewnić, że cele Planu 5-letniego są adekwatnie realizowane w ich wspólnotach. W istocie, odpowiednie zaangażowanie Zgromadzenia w realizowanie Planu staje się kluczowe dla każdej próby objęcia wielkiej liczby wyznawców, co jednocześnie stanowi warunek do zamanifestowania pełnego zakresu jego mocy i zdolności.
23. Rozwój dokonujący się w Lokalnych Zgromadzeniach, a którego z pewnością będziemy świadkami przez następne kilka lat, jest możliwy dzięki wzrastającej mocy Narodowych Zgromadzeń Duchowych, których możliwości, aby myśleć i działać strategicznie znacznie wzrosły, zwłaszcza kiedy nauczyły się analizować proces wzrostu wspólnoty na poziomie lokalnym ze zwiększającą się ostrością oraz efektywnością oraz zasilać ją, w miarę potrzeby, pomocą, zasobami [ludzkimi] oraz pełnym miłości przewodnictwem. W krajach, gdzie warunki wymagają tego, przekazały one szereg swoich obowiązków w tym zakresie Radom Regionalnym, decentralizując pewne administracyjne funkcje, rozwijając tym samym możliwości instytucjonalne w obszarach podlegających ich jurysdykcji oraz sprzyjając bardziej wyrafinowanym zespołom interakcji. Nie jest przesadą stwierdzenie, że pełne zaangażowanie Narodowych Zgromadzeń odegrało kluczową rolę w rozbudzeniu ostatniego wysiłku koniecznego do osiągnięcia celu obecnego Planu i spodziewamy się dalszego rozwoju w tym kierunku, w miarę jak w porozumieniu z Doradcami podejmą, w trakcie krytycznych, przyszłych miesięcy największy wysiłek, aby przygotować swoje wspólnoty do wejścia w następne 5-letnie przedsięwzięcie.
24. Bez wątpienia ewolucja instytucji Doradców stanowi jeden z najbardziej znaczących przykładów rozwoju w Bahaickim Porządku Administracyjnym podczas minionej dekady. Ta instytucja dokonała już nadzwyczajnego skoku w rozwoju, kiedy w styczniu 2001 Doradcy i członkowie Rad Pomocniczych zebrali się w Ziemi Świętej na konferencji upamiętniającej objęcie stałej siedziby Międzynarodowego Centrum Nauczania na Górze Karmel. Nie ma wątpliwości, że energie uwolnione podczas tego wydarzenia, popchnęły tę instytucję błyskawicznie naprzód. Stopień wpływu Doradców i członków Rad Pomocniczych na postęp Planu pokazuje, że zajęli swoje naturalne miejsce na pierwszej linii na polu nauczania. Jesteśmy pewni, że nadchodzący rok jeszcze bardziej scementuje współpracę instytucje Porządku Administracyjnego, w miarę jak będą starać się zgodnie ze swoimi ewoluującymi funkcjami i odpowiedzialnościami wzmocnić postawę uczenia się, która stała się główną cechą funkcjonowania wspólnoty – szczególnie pilnie w rejonach z intensywnymi programami wzrostu.
*25. Objawienie Bahá’u’lláha jest ogromne. Wzywa do przeprowadzenia głębokich zmian nie tylko na poziomie jednostki, ale również w strukturze wspólnoty. „Czyż nie jest celem każdego Objawienia” – jak głosi On sam. –„spowodować transformację całego charakteru ludzkości, transformację, która objawi się zarówno wewnętrznie jak i zewnętrznie, która wpłynie zarówno na jej życie wewnętrzne jak i warunki zewnętrzne?” Postęp prac w każdym zakątku świata stanowi ostatni etap nieprzerwanego wysiłku bahaickiego, aby stworzyć zaczyn wspaniałej cywilizacji zawartej w Jego naukach, budowanie której jest przedsięwzięciem nieskończonej złożoności i skali, a która będzie wymagała stuleci wysiłków ludzkości, by doprowadzić ją do końca. Nie ma dróg na skróty, nie ma określonych formuł. Tylko wysiłek podjęty, by czerpać z Jego Objawienia, korzystać z rosnącej wiedzy rodzaju ludzkiego, stosować mądrze Jego nauki w życiu ludzkości oraz konsultować się na temat pojawiających się kwestii, umożliwi wyciągnięcie niezbędnej nauki i rozwinięcie możliwości.
26. W tym długotrwałym procesie budowania możliwości bahaicka wspólnota poświęciła prawie półtorej dekady, aby usystematyzować swoje doświadczenia zdobyte na polu nauczania, ucząc się, jak otworzyć pewne aktywności dla coraz większej liczby ludzi i aby podtrzymać swoją ekspansję i konsolidację. Wszyscy mogą zostać objęci ciepłem wspólnoty oraz otrzymać ożywiającą siłę z dającego życie przesłania Bahá’u’lláha. Nie ma większej radości dla duszy, tęskniącej za Prawdą, aby odnaleźć schronienie w twierdzy Sprawy i czerpać siłę z jednoczącej siły Przymierza. Każdy człowiek i każda grupa ludzi, niezależnie od tego, czy są zaliczani do Jego wyznawców, mogą czerpać inspirację z Jego nauk, korzystając ze wszystkich klejnotów mądrości i wiedzy, które pomogą im w pokonywaniu wyzwań, jakim stawiają czoło. W rzeczywistości cywilizacja przyzywająca ludzkość nie zostanie osiągnięta tylko przez wysiłki wspólnoty bahaickiej. Wiele grup i organizacji poruszonych przez ducha solidarności światowej, która jest pośrednią manifestacją koncepcji Bahá’u’lláha mówiącej o jedności ludzkości, przyczyni się do zbudowania cywilizacji, której przeznaczeniem jest wyłonienie się z zamętu i chaosu obecnego społeczeństwa. Powinno być jasne dla wszystkich, że zdolności i możliwości nabyte przez wspólnotę bahaicką w trakcie kolejnych globalnych Planów sprawiają, że jest ona w coraz większym stopniu w stanie być pomocna w wielorakich i różnorodnych wymiarach budowania cywilizacji, otwierając przed nią nowe granice uczenia się i zdobywania doświadczenia.
27. W naszym przesłaniu z okazji Ridván 2008 podkreśliliśmy, że w miarę jak przyjaciele będą kontynuowali pracę na poziomie rejonu, staną się coraz bardziej zaangażowani w życie społeczeństwa i staną przed wyzwaniami, aby poszerzyć proces systematycznej nauki, w który są zaangażowani, aby objąć rozszerzający się zakres ludzkich dążeń. Bogaty gobelin życia wspólnotowego zaczyna kiełkować w każdym rejonie w miarę jak wspólne odmawianie modlitw, przeplatane dyskusjami podejmowanymi w intymnym środowisku domowym, są przetykane działaniami, które zapewniają duchową edukację dla wszystkich członków populacji: dorosłych, młodzieży i dzieci. Społeczna świadomość jest naturalnie zwiększona, kiedy na przykład liczne ożywione rozmowy podejmowane są wśród rodziców i dotyczą aspiracji ich dzieci, a z inicjatywy młodszej młodzieży pojawiają się projekty służby. Kiedy zasoby ludzkie w danym rejonie są wystarczające, a model wzrostu pewnie ustanowiony, zaangażowanie wspólnoty w życie społeczeństwa może, a właściwie musi wzrosnąć. W tym krytycznym punkcie w trakcie rozwoju Planu, kiedy tak wiele rejonów zbliża się do takiego etapu, wydaje się odpowiednim, żeby przyjaciele we wszystkich zakątkach świata zastanowili się nad naturą udziału, który ich wzrastające, tętniące życiem wspólnoty wniosą do materialnego i duchowego rozwoju społeczeństwa. W związku z tym będzie owocnym myślenie o dwóch związanych ze sobą, wzajemnie oddziałujących na siebie obszarach działania: zaangażowanie w działalność społeczną oraz uczestnictwo w aktualnych dyskursach społecznych.
28. W ciągu minionych dekad bahaicka wspólnota zdobyła dużo doświadczenia w tych dwóch obszarach działania. Istnieje oczywiście wielu bahaitów, którzy jako osoby indywidualne są zaangażowani w działania społeczne oraz publiczny dyskurs z uwagi na swój zawód. Wiele organizacji pozarządowych, inspirowanych przez nauki Wiary i działających na regionalnych i narodowych poziomach, działa na polu rozwoju ekonomiczno-społecznego dla polepszenia losu swoich ludzi. Agencje Narodowych Zgromadzeń Duchowych przyczyniają się różnymi drogami do promocji idei sprzyjających pomyślności ogółu. Na poziomie międzynarodowym agencje takie jak Biuro Bahaickiej Wspólnoty Międzynarodowej przy ONZ spełnia podobną funkcję. W niezbędnym i pożądanym zakresie przyjaciele działający na poziomie lokalnym wspólnoty będą czerpać z tego doświadczenia i możliwości, w miarę jak będą starać się odpowiedzieć na problemy otaczającego ich społeczeństwa.
29. Najodpowiedniej opracowane działania społeczne, z punktu widzenia ich spektrum, mogą obejmować szereg inicjatyw: od dość nieoficjalnych wysiłków o ograniczonym czasie trwania podejmowanych przez indywidualnych wyznawców lub małe grupy przyjaciół po złożone i poważne programy rozwoju społeczno-ekonomicznego realizowane przez inspirowane wiarą bahá’í organizacje. Niezależnie od skali i zasięgu, wszystkie działania społeczne starają się wprowadzać nauki i zasady Wiary, aby udoskonalić jeden z aspektów społecznego czy ekonomicznego życia danej populacji, nawet w skromny sposób. Te starania wyróżnia ich określony cel: promowanie materialnego dobrobytu społeczeństwa w uzupełnieniu do jego duchowego szczęścia. To, że cywilizacja znajdująca się obecnie na horyzoncie ludzkości musi osiągnąć dynamiczną spójność pomiędzy materialnymi i duchowymi wymaganiami życia jest centralną zasadą w naukach bahaickich. Jasnym jest, że ta idea ma istotny wpływ na charakter wszelkich działań społecznych podejmowanych przez bahaitów, niezależnie od ich zakresu i zasięgu oddziaływania. Pomimo tego, że warunki będą różne w różnych krajach i rejonach i różnorodne starania będą podejmowane ze strony przyjaciół, istnieją pewne fundamentalne koncepty, o których wszyscy powinni pamiętać. Jeden z nich to centralna pozycja wiedzy w życiu społecznym. Utrwalanie ignorancji jest najcięższą formą ucisku; wzmacnia ściany wielu uprzedzeń, które są barierami w uświadomieniu sobie jedności ludzkości, będącą jednocześnie celem i zasadą działania w Objawieniu Bahá’u’lláha. Dostęp do wiedzy jest prawem każdego człowieka, a tworzenie go, zastosowanie oraz szerzenie odpowiedzialnością, której wszyscy muszą sprostać w tym wielkim przedsięwzięciu, jakim jest budowanie kwitnącej światowej cywilizacji – każdy z ludzi stosownie do swoich talentów i możliwości. Sprawiedliwość wymaga powszechnego uczestnictwa. Dlatego też podczas gdy działania społeczne mogą obejmować zapewnienie rzeczy materialnych i usług w jakiejkolwiek formie, ich głównym zadaniem musi być zbudowanie możliwości w pewnej populacji ludzkiej, aby mogła uczestniczyć w tworzeniu lepszego świata. Przemiana społeczna nie jest projektem, który pewna grupa ludzi realizuje dla pożytku innej. Zakres i złożoność działań społecznych musi być współmierny z ludzkimi zasobami dostępnymi w danej wiosce czy okolicy, aby taki projekt zrealizować. Trzeba rozpocząć starania na małą skalę i zwiększać je stopniowo, w miarę jak możliwości w tej populacji będą wzrastać. Możliwości, oczywiście, wzrosną osiągając nowe [wyższe] poziomy, w miarę jak uczestnicy tej społecznej przemiany nauczą się wprowadzać ze wzrastającą efektywnością elementy Objawienia Bahá’u’lláha razem z elementami i metodami naukowymi do swojej rzeczywistości społecznej. Tę rzeczywistość muszą starać się odczytywać w sposób zgodny z Jego naukami – postrzegając w swoich bliźnich klejnoty o nieocenionej wartości i rozpoznając efekty i wpływ równoległych procesów integracji i dezintegracji zarówno na serca i umysły ludzi, jak i struktury społeczne.
30. Skuteczne działania społeczne służą wzbogaceniu uczestnictwa w dialogu społecznym, podobnie jak zrozumienie osiągnięte w wyniku zaangażowania się w niektóre debaty może przyczynić się do wyjaśnienia pojęć kształtujących działania społeczne. Na poziomie rejonu udział w debacie publicznej może obejmować tak proste działania jak wprowadzanie idei bahaickich w codzienne rozmowy, ale również bardziej formalne działania takie jak przygotowywanie artykułów i uczestnictwo w spotkaniach poświęconych tematyce problemów społecznych: zmianom klimatycznym i środowiskowym, kwestie związane z rządzeniem, prawami człowieka, by wymienić tylko kilka. Pociąga to także za sobą ustanowienie znaczących wzajemnych relacji z grupami obywatelskimi i lokalnymi organizacjami w miejscowościach i okolicy.
31. W związku z tym czujemy się w obowiązku podzielić się przestrogą: ważne będzie, aby wszyscy uznali, że wartość angażowania się w działania społeczne i dialog publiczny nie może być oceniana poprzez zdolność naboru do Wiary. Choć wysiłki na tych dwóch obszarach mogą również przynieść efekt w postaci zwiększenia rozmiaru wspólnoty bahaickiej, nie są one jednak podejmowane w tym celu. Szczerość w tym względzie jest sprawą nadrzędną. Ponadto należy uważać, by nie wyolbrzymiać bahaickiego doświadczenia i nie przyciągać nadmiernej uwagi do kiełkujących inicjatyw, takich jak programy duchowego wsparcia młodszej młodzieży, które najlepiej pozostawić, aby mogły dojrzeć w swoim własnym tempie. Dewizą we wszystkich przypadkach jest pokora. Dzieląc się entuzjazmem na temat swoich przekonań, przyjaciele powinni wystrzegać się okazywania aury triumfalizmu, która nie jest stosowna pośród przyjaciół, a tym bardziej w innych okolicznościach.
32. Opisując wam te nowe możliwości pojawiające się obecnie na poziomie rejonu, nie prosimy was o zmianę obranego przez was obecnego kursu. Nie należy sobie także wyobrażać, że takie możliwości stanowią alternatywną dziedzinę służby, rywalizującą z działaniami na rzecz rozwoju i konsolidacji o ograniczone zasoby i energię wspólnoty. W nadchodzącym roku proces instytutu oraz zrodzony z niego wzorzec działania nadal powinny być wzmacniane, a nauczanie powinno być w umyśle każdego wyznawcy najważniejsze. Nie należy zbyt wcześnie dążyć do większego zaangażowanie w życie społeczeństwa. Ten proces rozwinie się naturalnie, w miarę jak przyjaciele w każdym rejonie z wytrwałością będą stosować się do wymogów Planu poprzez proces działania, refleksji, konsultacji i studiowania, a w rezultacie, uczenia się. Zaangażowanie w życie społeczne rozkwitnie, kiedy możliwości wspólnoty, aby dbać o własny rozwój oraz utrzymać jej żywotność, stopniowo zostaną zwiększone. Osiągnie ona spójność wysiłków na rzecz rozwoju i umocnienia wspólnoty w takim stopniu, w jakim będzie ona w stanie wykorzystać elementy struktury pojęć, która określa obecną serię światowych Planów. I przyczyni się do zwrócenia ludzi w kierunku wizji cywilizacji dobrobytu i pokoju Bahá’u’lláha w takim stopniu, w jakim zaangażuje ona te elementy w nowe dziedziny nauki w sposób twórczy.
33. Drodzy Przyjaciele: Jak często Umiłowany Mistrz wyraża nadzieję, aby serca wyznawców przepełniły się miłością do siebie nawzajem, aby nie nosili w sobie żadnych linii podziału, lecz by uważali całą ludzkość za jedną rodzinę. „Nie dostrzegajcie obcych,” brzmi Jego wezwanie; „raczej postrzegajcie wszystkich ludzi jako przyjaciół, ponieważ miłość i jedność ciężko przychodzą, gdy wzrok utkwiony jest na tym co odmienne.” Cały rozwój, który badaliśmy na poprzednich stronach, jest, na najgłębszym poziomie, jedynie wyrazem powszechnej miłości osiągniętej przez siłę Ducha Świętego. Ponieważ czyż to nie miłość dla Boga spala wszystkie zasłony wyobcowania i podziału i łączy serca razem w doskonałej jedności? Czy to nie Jego miłość, która pobudza was do wejścia na pole służby i pozwala dostrzec w każdej duszy umiejętność poznania i wielbienia Go? Czy nie ożywia was świadomość, że Jego Objawiciel chętnie znosił w z życiu cierpienie z powodu Jego miłości dla ludzkości? Spójrzcie na wasze własne szeregi, na ukochanych bahaickich braci i siostry w Iranie. Czyż nie uosabiają oni męstwa zrodzonego z miłości Boga i pragnienia, aby Mu służyć? Czy ich zdolności przewyższające najbardziej okrutne i gorzkie prześladowanie nie świadczą o zdolności milionów uciśnionych ludzi na świecie, aby powstać i odegrać decydującą rolę w budowaniu Królestwa Boga na ziemi? Niezrażeni przez dzielące was struktury społeczne, nie ustawajcie w wysiłkach i nieście przesłanie Bahá’u’lláha do oczekujących dusz w każdej dzielnicy miasta, w każdym wiejskim skupisku, w każdym zakątku globu, przyciągając ich do Jego wspólnoty, wspólnoty Największego Imienia. Nigdy nie opuszczacie naszych myśli i modlitw, a my nadal będziemy błagać Wszechmogącego, aby wzmocnił was Jego cudowną łaską.
The Universal House of Justice