Web - Windows - iPhone
1. Pierwszy rok Planu Pięcioletniego wymownie zaświadcza o duchu poświęcenia z jakim wyznawcy Bahá’u’lláha przyjęli plan działania przedstawiony w naszym przesłaniu z 27 grudnia 2005 oraz o ich zaangażowaniu w przyspieszanie procesu masowego wstępowania ludzi do Wiary. Tam gdzie ten plan został zastosowany w spójny sposób we wszystkich jego wymiarach w regionie, tam osiągany jest miarowy postęp, zarówno pod względem uczestnictwa wyznawców i ich przyjaciół w życiu wspólnoty jak i pod względem numerycznego wzrostu; niektóre regiony informują o przystępowaniu do Wiary setek ludzi co kilka miesięcy podczas gdy inne mówią o dziesiątkach nowych wyznawców. Niezbędnym dla tego rozwoju okazało się zwiększenie świadomości, że przedsięwzięcie ma naturę duchową, oraz wzrost zrozumienia u tych podejmujących decyzje instrumentów, które są zdefiniowane przez główne cechy Planu.
2. Przed rozpoczęciem przez nas obecnej serii ogólnoświatowych Planów, skupionych na pojedynczym celu przyspieszania procesu masowego wstępowania ludzi do Wiary, bahaicka wspólnota w wielu częściach świata przeszła przez etap nagłego wzrostu na dużą skalę – wzrostu, który ostatecznie był niemożliwy do podtrzymania. Wyzwanie, zatem, nie polegało tak bardzo na powiększeniu szeregów Sprawy o nowych wyznawców, przynajmniej spośród ludności, u której otwarcie na Wiarę zostało potwierdzone, ale raczej na włączeniu ich w życie wspólnoty oraz sprawieniu, że spośród nich powstanie odpowiednia ilość osób, oddanych dalszemu rozwojowi wspólnoty. Tak istotne było aby świat bahaicki sprostał temu wyzwaniu, że uczyniliśmy je kluczowym elementem Planu Czteroletniego, zwracając się do Narodowych Zgromadzeń Duchowych aby poświęciły większą część swoich wysiłków na to aby instytucje, poprzez formę instytutu szkoleniowego, wykształciły zdolność kształcenia zasobów ludzkich. Ciągle rosnące grupy wyznawców, zaznaczyliśmy, będą potrzebowały formalnego programu kształcenia, przygotowanego z myślą aby zaopatrzyć ich w wiedzę oraz zrozumienie spraw duchowych, w umiejętności oraz zdolności, potrzebne dla wykonywania aktów służby które będą w stanie utrzymać rozwój oraz konsolidację na dużą skalę.
3. Dzisiaj, kiedy patrzymy na funkcjonowanie tych rejonów, które znajdują się na etapie silnego wzrostu, widzimy, że w każdym z nich, przyjaciele w sposób ciągły umacniali proces instytutu, ucząc się jak zmobilizować powiększający się zalążek aktywnych zwolenników Wiary, jak ustanowić sprawny system koordynowania swoich wysiłków, jak utkać z ich indywidualnych inicjatyw oraz wspólnych wysiłków skuteczny wzorzec wspólnego działania, oraz jak korzystać z analizy istotnych informacji w planowaniu cyklów działań. To, że znaleźli sposób na prowadzenie zarówno działań rozwoju jak i konsolidacji, ręka w rękę – a jest to kluczem dla zrównoważonego wzrostu – to jest do udowodnienia. Te dowody z pewnością zainspirują każdego oddanego wyznawcę aby pozostał niezachwianie na wyznaczonej ścieżce systematycznego uczenia się.
4. Osiągnięcia tych lat ogromnego wysiłku nie są ograniczone do regionów, w których w ten sposób zostały ożywione działania rozwoju oraz konsolidacji zakrojone na dużą skalę. Podejście przyjęte podczas Planu Czteroletniego, po którym nastąpił Plan Dwunastomiesięczny a następnie miniony Plan Pięcioletniego, odegrało zasadniczą rolę w stworzeniu warunków by wyznawcy rozszerzyli swoje wysiłki na szeroki krąg ludzi, angażując ich w różne aspekty życia wspólnoty. Korzyści płynące z trwającego dekadę procesu kształcenia umiejętności trzech uczestników światowego Planu są obecnie nadto oczywiste. Wszędzie istniała potrzeba zdobycia zrozumienia dynamiki rozwoju zasobów ludzkich. Wszędzie przyjaciele musieli nauczyć się tego czego wymaga zrównoważony rozwój – krzewienia systematycznego działania, unikania tego co rozprasza uwagę, przekazania niektórych elementów wspólnego podejmowania decyzji bliżej samych wyznawców, tworzenia wspólnot kierowanych poczuciem misji, zachęcenia do powszechnego uczestnictwa, wyjścia naprzeciw różnym segmentom społeczeństwa w ich działaniach, a w szczególności do dzieci i młodzieży, przyszłych orędowników Sprawy Boga oraz budowniczych Jego cywilizacji.
5. Z tak mocno osadzonym fundamentem, najważniejszą myślą w głowie każdego wyznawcy powinno być nauczanie. Czy przez osobiste wysiłki będą nauczać swoich przyjaciół na kominkach, aby następnie włączyć ich w podstawowe działania, albo też od razu skorzystają z tych podstawowych działań jako ich głównego instrumentu nauczania; czy jako wspólnota postanowią, że ich praca z dziećmi i młodzieżą będzie głównym przedsięwzięciem w regionie, lub też najpierw skoncentrują się na starszych pokoleniach; czy wspólnymi staraniami podczas intensywnej kampanii w małych grupach będą odwiedzać rodziny, czy też regularnie lecz w dłuższym czasie będą odwiedzać domy osób zainteresowanych Wiarą – decyzje tego typu mogą być podjęte jedynie w zgodzie z panującą sytuacją, możliwościami przyjaciół oraz charakterem ludzi, z którymi nawiązują kontakty. Niezależnie od okoliczności muszą jednak wziąć pod uwagę zarówno opłakany stan ludzkości, która pozbawiona strawy duchowej, pogrąża się coraz bardziej w rozpaczy oraz nie cierpiący zwłoki obowiązek nauczania, który został powierzony każdemu z nas jako członkowi wspólnoty Największego Imienia.
6. Bahá’u’lláh nakazał Swoim wyznawcom nauczać Sprawy. Już teraz tysiące z energią wprowadzają postanowienia Planu by mogły otworzyć się dla nich ścieżki, po których poprowadzą dusze do Oceanu Jego Objawienia. Spoglądamy wzrokiem pełnym nadziei na ten dzień, w którym nauczanie będzie dominującą pasją życia każdego wyznawcy oraz kiedy jedność wspólnoty będzie tak silna, że sprawi iż ten stan rozpłomienienia znajdzie wyraz w nieustającym działaniu na polu służby. To, zatem, jest naszą żarliwą nadzieją wobec was oraz obiektem naszych najgorliwszych modlitw u Świętego Progu.
The Universal House of Justice