Bahá'u'lláh : Kitab-i-Aqdas [bahai : polish : bahairesearch.com]

Kitáb-i-Aqdas
Najświętsza Księga
Bahá’u’lláh
Tytuł oryginału:
The Kitáb-i-Aqdas. The Most Holy Book.

Zatwierdzone do publikacji przez Narodowe Zgromadzenie Duchowe Bahaitów w Polsce 2023

Wydanie pierwsze
Wydawnictwo Bahá’í
ul. Lanciego 13, lok. 6
02-792 Warszawa
www.bahai.org.pl
Przedmowa do wydania angielskiego z 1992 r.

W 1953 roku Shoghi Effendi, Strażnik wiary bahá’í, wśród celów Planu Dziesięcioletniego zawarł przygotowanie Spisu i kodyfikacji praw i zarządzeń Kitáb-i-Aqdas jako niezbędne wprowadzenie do jej tłumaczenia. Osobiście pracował nad kodyfikacją, lecz nie skończył jej przed śmiercią w 1957 r. Zadanie to kontynuowano w oparciu o jego pracę, a powstały w ten sposób tom został wydany w 1973 r. Publikacja ta, poza samym Spisem i kodyfikacją oraz adnotacjami objaśniającymi, zawierała kompilację fragmentów Kitáb-i-Aqdas, które wówczas były już przetłumaczone przez Shoghiego Effendiego i opublikowane w różnych książkach. Spis i kodyfikacja obejmował tekst zarówno Kitáb-i-Aqdas, jak i Pytania i odpowiedzi, które stanowiły suplement do Aqdas. W 1986 r. Powszechny Dom Sprawiedliwości orzekł, że nadszedł czas, w którym przygotowanie angielskiego tłumaczenia całego tekstu Najświętszej Księgi jest zarówno możliwe, jak i niezbędne, a ukończenie go ustanowił celem Planu Sześcioletniego 1986–1992. Po jej publikacji w języku angielskim nastąpią tłumaczenia na inne języki.

Uznano, że Kitáb-i-Aqdas, jako Pismo Święte, należy przedstawić w formie, którą będzie się czytać z łatwością i inspiracją, niezakłóconej przypisami i odnośnikami powszechnymi w literaturze naukowej. Niemniej jednak, aby pomóc czytelnikowi podążać za nurtem tekstu i jego zmieniającymi się tematami dodano podział na akapity – nie jest on powszechny w dziełach literatury arabskiej – oraz ponumerowano je, by były przystępniejsze i łatwiejsze w indeksowaniu, a także w celu zachowania jednolitości odniesień we wszystkich językach, w jakich dzieło to zostanie wydane.

Po tekście Aqdas znajduje się krótka kompilacja Pism Bahá’u’lláha, które stanowią suplement do Najświętszej Księgi, oraz tłumaczenie Pytań i odpowiedzi, które zostały wydane drukiem po raz pierwszy.

Shoghi Effendi podkreślił, że angielskie tłumaczenie Aqdas powinno być „obficie opatrzone adnotacjami”. Zasadą kierującą przygotowaniem komentarzy było skupienie się na tych punktach, które mogą uderzać niearabskojęzycznego czytelnika jako niejasne lub które z różnych względów wymagają wyjaśnienia lub informacji o kontekście. Nie przekraczają one tych podstawowych regulacji i nie mają na celu stanowienia wyczerpującego komentarza do tekstu.

Adnotacje umiejscowione po Spisie i kodyfikacji są kolejno ponumerowane. Każda poprzedzona jest cytatem z fragmentu, do którego się odnosi i wskazuje numer akapitu, w którym się pojawia. Umożliwia to odszukanie właściwego odniesienia między tekstem a adnotacjami. Równocześnie czytelnicy, jeśli tak wolą, mogą studiować adnotacje bez ciągłego wracania do tekstu. Mamy nadzieję, że w ten sposób zostaną zaspokojone potrzeby czytelników o różnym pochodzeniu i zainteresowaniach.

Indeks zawiera przewodnik po tematach we wszystkich częściach woluminu.

Znaczenie i charakter Kitáb-i-Aqdas oraz zakres zawartych tematów zostały obrazowo opisane przez Shoghiego Effendiego w historii pierwszego stulecia wiary bahá’í zatytułowanej God Passes By. Dla ułatwienia fragmenty te są zawarte w części następującej bezpośrednio po wstępie. Spis i kodyfikacja, które są tu ponownie publikowane, służą za dodatkową pomoc w uzyskaniu pełnego obrazu Księgi.

Wstęp do wydania angielskiego z 1992 r.

W tym roku – 149 ery bahá’í obchodzimy Stulecie Odejścia Bahá’u’lláha, Głosiciela powszechnego Objawienia Boga, którego celem jest przeprowadzenie ludzkości przez jej wspólne dojrzewanie. To, że tę rocznicę będą obchodzić wspólnoty wiernych składające się z całego przekroju ludzkiej rasy, ustanowione w przeciągu półtora wieku w najodleglejszych zakątkach globu, jest oznaką mocy jedności wyzwolonych przez nadejście Bahá’u’lláha. Kolejne świadectwo działania tych samych sił można dostrzec w stopniu, do którego wizja Bahá’u’lláha zapowiedziała współczesne ludzkie doświadczenia w tak wielu ich aspektach. To sprzyjający moment na publikację pierwszego autoryzowanego tłumaczenia na język angielski Księgi Matki Jego Objawienia, Jego „Najświętszej Księgi”, Księgi, w której ustanawia Prawa Boga dla Objawienia, które będzie trwało nie mniej niż tysiąc lat.

Spośród ponad stu woluminów stanowiących święte Pisma Bahá’u’lláha Kitáb-i-Aqdas ma unikatowe znaczenie. W swoim Przesłaniu domaga się On i prowokuje do tego by, „wznieść od nowa cały świat”, a Kitáb-i-Aqdas jest Kartą przyszłej światowej cywilizacji, którą Bahá’u’lláh przybył powołać. Jego zasady spoczywają wprost na fundamencie ustanowionym przez przeszłe religie, bowiem w słowach Bahá’u’lláha: „Oto niezmienna Wiara Boga, wieczysta w przeszłości, wieczysta w przyszłości”. W tym Objawieniu koncepcja przeszłości wprowadzona jest na nowy poziom rozumienia, a prawa społeczne – zmienione, by odpowiadały świtającej teraz erze – zostały stworzone, by wynieść ludzkość na poziom światowej cywilizacji, której wspaniałości jeszcze nie jesteśmy w stanie sobie wyobrazić.

Potwierdzając istotę wielkich religii przeszłości, Kitáb-i-Aqdas ponawia wieczyste prawdy, które wypowiadali wszyscy Boscy Posłańcy: jedność Boga, miłość do bliźniego oraz moralny cel życia doczesnego. Jednocześnie usuwa te elementy przeszłych kodeksów religijnych, które obecnie stanowią przeszkodę dla wyłaniającego się zjednoczenia świata i rekonstrukcji społeczeństwa ludzi.

Prawo Boga na czas obecnego Objawienia odnosi się do potrzeb całej rodziny ludzkiej. W Kitáb-i-Aqdas są takie prawa, które kierowane są przede wszystkim do członków konkretnego przedziału społeczeństwa i mogą być przez nich natychmiast zrozumiane, lecz które, podczas pierwszego czytania, mogą być niejasne dla osób z innej kultury. Przykładem takiego prawa jest zakaz spowiadania się z grzechów innej osobie – choć zrozumiałe dla osób pochodzenia chrześcijańskiego, innych może wprawiać w zdumienie. Wiele praw odnosi się do przeszłych Objawień, zwłaszcza dwóch ostatnich – Muḥammada i Bába zawartych w Koranie i Bayánie. Niemniej jednak, chociaż znajdziemy zarządzenia Aqdas, które są konkretnymi nawiązaniami, to przynoszą również uniwersalne efekty. Poprzez swoje Prawo Bahá’u’lláh stopniowo odsłania znaczenie kolejnych stopni wiedzy i zachowań, do których wzywane są ludy świata. Osadza swoje zasady w oprawie duchowego komentarza, nieprzerwanie utrzymując w umyśle czytelnika zasadę, według której niniejsze prawa bez względu na poruszany temat, służą różnorodnym celom – przyniesienia społeczeństwu ludzkiemu spokoju poprzez podniesienie standardu ludzkiego zachowania, zwiększenie zakresu ludzkiego rozumienia i uduchowienie życia każdego z osobna i wszystkich na raz. Pod każdym względem ostatecznym celem praw religii jest właśnie związek pojedynczej duszy z Bogiem oraz wypełnienie jej duchowego przeznaczenia. „Nie sądźcie”, zapewnia Bahá’u’lláh, „że objawiliśmy wam zwykły kodeks prawny. Ależ skąd. Palcami potęgi i mocy odpieczętowaliśmy raczej wyborne Wino”. Jego Księga Praw jest to Jego „najdonioślejsze świadectwo dla wszystkich ludzi i dowód Wszechmiłosiernego dla wszystkich, którzy są w niebie i wszystkich, którzy są na ziemi”.

Wstęp do duchowego wszechświata odsłanianego w Kitáb-i-Aqdas minąłby się ze swoim celem, gdyby nie przedstawił czytelnikowi instytucji interpretacyjnych i legislacyjnych, które Bahá’u’lláh nierozerwalnie związał z systemem w ten sposób objawionego prawa. U podstaw tego przewodnictwa leży niezwykła rola, jaką Pisma Bahá’u’lláha – właśnie w samym tekście Kitáb-i-Aqdas – nakładają na Jego najstarszego syna, ‘Abdu’l-Bahę. Ta niezwykła postać jest jednocześnie Wzorem stylu życia, którego nauczał Jego Ojciec, Bosko natchnionym i najbardziej wiarygodnym Interpretatorem Jego Nauk oraz Centrum i Osią Przymierza, które Autor Objawienia Bahá’í zawarł ze wszystkimi, którzy Go uznają. Podczas dwudziestu dziewięciu lat służby ‘Abdu’l-Bahy świat bahaicki został obdarzony jaśniejącym zbiorem komentarzy, które otwierają wiele perspektyw rozumienia celu Jego Ojca.

W swojej Woli i Testamencie ‘Abdu’l-Bahá przekazał rolę Strażnika Sprawy i nieomylnego Interpretatora jej nauk swojemu najstarszemu wnukowi, Shoghiemu Effendiemu oraz potwierdził autorytet i gwarancję Boskiego przewodnictwa, jakie Bahá’u’lláh zarządził dla Powszechnego Domu Sprawiedliwości we wszystkich sprawach, „które nie zostały wyraźnie objawione w Księdze”. Dlatego też według słów Shoghiego Effendiego możemy postrzegać Strażnika oraz Powszechny Dom Sprawiedliwości jako „Bliźniaczych Sukcesorów” Bahá’u’lláha i ‘Abdu’l-Bahy. Są oni najwyższymi instytucjami Porządku Administracyjnego, który został zapoczątkowany oraz przewidziany w Kitáb-i-Aqdas i rozwinięty przez ‘Abdu’l-Bahę w Jego Testamencie.

W ciągu trzydziestu sześciu lat służby Shoghi Effendi zbudował strukturę Domów Sprawiedliwości – wybieralnych zgromadzeń duchowych, o których mowa w Kitáb-i-Aqdas, a które obecnie znajdują się w swojej zalążkowej formie oraz we współpracy z nimi zapoczątkował systematyczne wdrażanie Boskiego Planu, który ‘Abdu’l-Bahá ułożył, by rozsiać Wiarę po całym świecie. Na podstawie ustanowionej mocnej konstrukcji administracyjnej wprawił on w ruch procesy, które stanowiły niezbędne przygotowanie do wyborów do Powszechnego Domu Sprawiedliwości. Ciało to, powołane do istnienia w kwietniu 1963 r., wyłaniane jest za pomocą tajnego głosowania przy większości głosów w trzystopniowych wyborach, w których biorą udział dorośli bahaici z całego świata. Objawione Słowo Bahá’u’lláha wraz z interpretacjami i wyjaśnieniami Centrum Przymierza oraz Strażnika Sprawy określają obowiązujący zakres uprawnień Powszechnego Domu Sprawiedliwości i są jego podwaliną.

Jeśli chodzi o same prawa, uważna analiza wskazuje, że dotyczą one trzech obszarów: relacji między człowiekiem i Bogiem; spraw fizycznych i duchowych, które bezpośrednio przynoszą korzyść człowiekowi oraz relacji pomiędzy ludźmi, oraz pomiędzy człowiekiem a społeczeństwem. Można je pogrupować według następujących tytułów: modlitwa i post; prawa o charakterze osobistym dotyczące małżeństwa, rozwodów, dziedziczenia; seria innych praw, zarządzeń i zakazów oraz wezwań; a także zniesienie konkretnych praw i zarządzeń poprzednich Objawień. Główną ich cechą jest ich zwięzłość. Stanowią trzon szerokiego zakresu prawa, które powstanie w kolejnych stuleciach. Za formułowanie prawa będzie odpowiadał Powszechny Dom Sprawiedliwości z autorytetu danego mu przez samego Bahá’u’lláha. W jednej ze swych Tablic ‘Abdu’l-Bahá wyjaśnia tę zasadę:

Te sprawy wielkiej wagi, które stanowią podwaliny Prawa Boga, są wyraźnie zapisane w Piśmie, lecz prawa uzupełniające pozostawione są Powszechnemu Domowi Sprawiedliwości. Mądrość tego jest taka, że czasy nigdy nie pozostają takie same, zmiana bowiem jest niezbędną cechą i podstawowym przymiotem tego świata, i czasu, i miejsca. Dlatego Powszechny Dom Sprawiedliwości podejmie odpowiednie działanie (...).

Pokrótce, oto mądrość przekazania praw społecznych Domowi Sprawiedliwości. W religii islamskiej, podobnie, nie każde zarządzenie było wyraźnie objawione; przeciwnie, nawet nie dziesiąta część dziesiątej części została zawarta w Piśmie; chociaż wszystkie sprawy wielkiej wagi miały szczególne odniesienia, niewątpliwie tysiące praw pozostało nieokreślonych. Duchowni opracowali je w późniejszym czasie według praw islamskiego prawoznawstwa, a poszczególni duchowni wyciągali z pierwotnie objawionych zarządzeń sprzeczne wnioski. Dziś ten proces wyciągania wniosków należy do instytucji Powszechnego Domu Sprawiedliwości, a wnioski poszczególnych uczonych nie mają żadnego autorytetu, o ile nie są zatwierdzone przez Dom Sprawiedliwości. Różnica polega dokładnie na tym, że z wniosków i zatwierdzeń Domu Sprawiedliwości, którego członkowie są wybierani i znani przez ogólnoświatową wspólnotę bahá’í nie wynikną różnice; podczas gdy wnioski poszczególnych duchownych i uczonych zdecydowanie prowadziłyby do różnic, a w rezultacie do rozłamów, podziałów i rozproszenia. Jednia Słowa zostałaby zniszczona, zniknęłaby jedność Wiary, i zatrząsłby się gmach Wiary Bożej.

Chociaż Powszechny Dom Sprawiedliwości jest wyraźnie upoważniony do zmiany i zniesienia swojego własnego charakteru legislacyjnego w miarę zmieniających się warunków, tym samym tworząc niezbędny element elastyczności w prawie bahaickim, to jednak nie może znieść ani zmienić żadnego z praw, które są wyraźnie określone w świętym Piśmie.

Niektóre z praw Aqdas są przeznaczone dla społeczeństwa, które będzie powstawało z czasem. Bahá’u’lláh uwzględnił progresywne zastosowanie prawa bahaickiego:

Zaprawdę, prawa Boga są jak ocean, a dzieci ludzkie jak ryby, oby tylko o tym wiedziały! Jednakże przestrzegając ich, trzeba zachować takt i mądrość (...). Ponieważ większość ludzi jest słaba i oddalona od celu Boga, dlatego należy zachować takt i rozwagę we wszystkich sytuacjach tak, aby nie wydarzyło się nic, co mogłoby zakłócić spokój lub wywołać niezgodę czy podnieść wrzawę pośród niebacznych. Zaprawdę Jego łaska przewyższyła cały wszechświat, a Jego dary objęły wszystkich mieszkańców ziemi. Trzeba prowadzić ludzkość do oceanu prawdziwego zrozumienia w duchu miłości i tolerancji. Sama Kitáb-i-Aqdas jest wymownym świadkiem czułej opatrzności Boga.

Zasada rządząca tą progresywnością została wyjaśniona w liście napisanym w imieniu Shoghiego Effendiego do pewnego Narodowego Zgromadzenia Duchowego w 1935 r.:

Prawa objawione przez Bahá’u’lláha w Aqdas, jeśli są wykonalne i nie stoją w bezpośredniej sprzeczności z prawem cywilnym kraju, absolutnie obowiązują każdego wyznawcę lub instytucję bahaicką, niezależnie od tego, zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie. Pewne prawa (...) wierni winni uważać za powszechnie i istotnie obowiązujące w obecnych czasach. Inne zostały sformułowane w oczekiwaniu na stan społeczeństwa, które się wyłoni z chaotycznych warunków, jakie dzisiaj panują. To, co nie zostało ujęte w Aqdas, a także szczegóły i sprawy wagi wtórnej wynikające z zastosowania praw już sformułowanych przez Bahá’u’lláha, będzie musiało zostać uchwalone przez Powszechny Dom Sprawiedliwości. Ciało to może uzupełnić, lecz nigdy nie może unieważnić lub zmodyfikować, choćby w najmniejszym stopniu tego, co już zostało sformułowane przez Bahá’u’lláha. Również Strażnik nie ma żadnego prawa, by jakkolwiek zmniejszyć obowiązywanie ani tym bardziej, by znieść postanowienia tak fundamentalnej i świętej Księgi.

Publikacja niniejszego tłumaczenia nie zwiększa liczby praw obowiązujących bahaitów. Kiedy uznamy, że nadszedł właściwy czas, powiadomimy wspólnotę bahaicką, jakie dodatkowe prawa będą obowiązywać wyznawców. Równocześnie zostanie zapewnione przewodnictwo oraz przepisy niezbędne do ich zastosowania.

Zasadniczo prawa zawarte w Kitáb-i-Aqdas sformułowane są zwięźle. Przykład tej zwięzłości można dostrzec w fakcie, że wiele z nich wyrażonych jest, jak gdyby dotyczyły tylko mężczyzn, jednak z pism Strażnika jasno wynika, że tam, gdzie Bahá’u’lláh wyznacza prawa obowiązujące mężczyzn i kobiety, stosuje się je mutatis mutandis do kobiet i mężczyzn, chyba, że z kontekstu wynika, że jest to niemożliwe. Na przykład tekst Kitáb-i-Aqdas zakazuje mężczyźnie małżeństwa z żoną ojca (tj. macochą) i Strażnik wskazał, że podobnie, kobiecie nie wolno poślubić ojczyma. Takie rozumienie wniosków wynikających z Prawa ma daleko idące skutki w świetle fundamentalnej bahaickiej zasady równości płci i powinno się je mieć na uwadze podczas studiowania świętego Pisma. To, że pewne cechy i funkcje mężczyzn i kobiet różnią się od siebie jest nieuchronnym faktem natury i umożliwia uzupełniające role w niektórych obszarach życia społecznego; ale znaczące jest, iż ‘Abdu’l-Bahá stwierdził, że w tym Objawieniu „równość mężczyzn i kobiet, z wyjątkiem kilku nieistotnych przykładów, została w pełni i kategorycznie ogłoszona”.

Wspomniano już o ścisłym związku pomiędzy Kitáb-i-Aqdas a Świętymi Księgami poprzednich Objawień. Zwłaszcza bliski jest jego związek z Bayánem, Księgą Praw objawioną przez Bába. Wyjaśnione jest to w niniejszym fragmencie listu pisanego w imieniu Strażnika:

Shoghi Effendi uważa, że winno się podkreślać jedność Objawienia Bahá’í jako jednej całości obejmującej wiarę Bába (…). Wiary Bába nie powinno się rozdzielać od wiary Bahá’u’lláha. Mimo że nauki Bayánu zostały zniesione i zastąpione prawami Aqdas, to z powodu tego, że Báb uważał się za Zwiastuna Bahá’u’lláha, uważamy Jego Objawienie wraz z Objawieniem Bahá’u’lláha za tworzące jedną całość, przy czym pierwsze stanowi wstęp do nastania drugiego.

Báb oświadcza, że Jego prawa są tymczasowe i zależą od aprobaty przyszłego Objawiciela. To dlatego w Księdze Aqdas Bahá’u’lláh zatwierdza niektóre prawa znajdujące się w Bayánie, modyfikuje inne, a wiele uchyla.

Podobnie jak Bayán został objawiony przez Bába w połowie Jego Posłannictwa, tak i Bahá’u’lláh objawił Kitáb-i-Aqdas około 1873 r., blisko dwadzieścia lat po tym, jak w Síyáh-Chál w Teheranie otrzymał zapowiedź swojego Objawienia. W jednej ze swych Tablic wskazuje On, że nawet po objawieniu Aqdas wstrzymywał ją przez pewien czas, zanim ją rozesłał do przyjaciół w Iranie. W związku z tym według słów Shoghiego Effendiego:

Po tym, jak Bahá’u’lláh sformułował w Kitáb-i-Aqdas podstawowe prawa swojego Objawienia, kiedy Jego Misja zbliżała się ku końcowi, określił pewne zasady i reguły, które leżą w samym centrum Jego Wiary, potwierdzając prawdy, które wcześniej ogłosił, wykładając i wyjaśniając niektóre prawa, które już wprowadził, objawiając dalsze proroctwa i ostrzeżenia oraz ustanawiając zarządzenia dodatkowe określone po to, by uzupełniały one zapisy Jego Najświętszej Księgi. Zostały one zapisane w niezliczonych Tablicach, które objawiał do ostatnich dni swojego życia doczesnego (…).

Pośród takich prac znajdują się Pytania i odpowiedzi, kompilacja opracowana przez Zaynu’l-Muqarrabína, najznamienitszą z osób transkrybujących Pisma Bahá’u’lláha. Składają się one z odpowiedzi objawionych przez Bahá’u’lláha na pytania zadane Mu przez różnych wyznawców i stanowią nieoceniony suplement do Kitáb-i-Aqdas. W 1978 r. najbardziej znaczące z innych Tablic o tym charakterze zostały opublikowane w języku angielskim w ramach kompilacji zatytułowanej Tablice Bahá’u’lláha objawione po Kitáb-i-Aqdas.

Kilka lat po objawieniu Kitáb-i-Aqdas, Bahá’u’lláh polecił rozesłać kopie manuskryptu do bahaitów w Iranie, a w 1308 r. A.H. (1890-1891 r. n.e.), pod koniec swojego życia zorganizował publikację oryginalnego tekstu arabskiego Księgi w Bombaju.

Należy tu wspomnieć o stylu języka angielskiego, w jakim Kitáb-i-Aqdas została przełożona. Bahá’u’lláh posiadał doskonałą znajomość języka arabskiego i wolał go używać w tych Tablicach i innych Pismach, w których to jego precyzja znaczeniowa była szczególnie odpowiednia do przedstawienia zasadniczej reguły. Jednakże poza wyborem samego języka przyjęty styl ma wysoki i zabarwiony emocjonalnie charakter, niezwykle przykuwający uwagę zwłaszcza tych, którzy są zaznajomieni z wielką tradycją literacką, na kanwie której powstał. Podejmując się tłumaczenia, Shoghi Effendi stanął wobec wyzwania znalezienia angielskiego stylu, który nie tylko wiernie oddałby precyzję znaczenia tekstu, ale także wywołał w czytelniku nastrój refleksyjnej czci, co jest charakterystyczną reakcją na oryginał. Forma wyrazu, jaką wybrał, przypomina styl używany przez siedemnastowiecznych tłumaczy Biblii, oddaje podniosły styl języka arabskiego, jakiego używa Bahá’u’lláh, pozostając przy tym przystępnym dla współczesnego czytelnika. Ponadto, jego tłumaczenia są oświecone jego niezwykle natchnionym rozumieniem dosłownego i ukrytego znaczenia oryginałów.

Chociaż zarówno język arabski, jak i angielski są językami o bogatym słownictwie i zróżnicowanych stylach wypowiedzi, ich formy daleko się od siebie różnią. Język arabski Kitáb-i-Aqdas odznacza się intensywną koncentracją i zwięzłością wypowiedzi. Styl ten charakteryzuje się unikaniem wyraźnego wyrażania oczywistych konotacji. Stanowi to problem dla czytelnika, którego kulturowe, religijne i literackie pochodzenie jest zupełnie odmienne od arabskiego. Dosłowne tłumaczenie fragmentu, który jest jasny w języku arabskim, mogłoby być niezrozumiałe w języku angielskim. W przypadku takich fragmentów konieczne jest uwzględnienie w angielskim tłumaczeniu wyjaśnienia znaczeń, które są domniemane w języku arabskim.

Jednocześnie istotne jest uniknięcie sytuacji, w której bezpodstawnie dodano by coś do oryginału lub ograniczono jego znaczenie. Znalezienie idealnej równowagi między pięknem i jasnością wyrazu z jednej strony, a dosłownością z drugiej, jest jednym z większych problemów, z którym muszą zmagać się tłumacze, a który spowodował wielokrotne rozpatrzenie interpretacji pewnych fragmentów. Kolejnym dużym problemem są prawne uwikłania niektórych terminów arabskich mających zakres znaczeniowy inny od podobnych terminów w języku angielskim.

Święte Pisma wyraźnie wymagają szczególnej staranności i wierności w tłumaczeniu. Jest to sprawa najwyższej wagi w przypadku Księgi Praw, w której istotne jest to, żeby czytelnika nie wprowadzić w błąd, czy nie wciągnąć w bezowocną dysputę. Jak przewidywano tłumaczenie Najświętszej Księgi jest pracą o najwyższej trudności, wymagającą konsultacji z ekspertami w wielu krajach. Ponieważ około jednej trzeciej tekstu przetłumaczył już Shoghi Effendi, niezbędne było dążenie do trzech cech w tłumaczeniu pozostałych fragmentów: trafności znaczenia, piękna języka angielskiego, spójności stylu z tym, którego używał Shoghi Effendi.

Jesteśmy zadowoleni, że niniejsze tłumaczenie osiągnęło punkt, w którym przedstawia akceptowalne oddanie oryginału. Niemniej jednak, niewątpliwie zrodzi pytania i sugestie, które mogą rzucić więcej światła na jego treść. Jesteśmy głęboko wdzięczni za wytrwałą i sumienną pracę członków Komitetów, którym zleciliśmy przygotowanie recenzji niniejszego tłumaczenia i sporządzenie adnotacji. Jesteśmy pewni, że to pierwsze autoryzowane angielskie wydanie Kitáb-i-Aqdas umożliwi czytelnikom zdobycie przynajmniej przebłysku wspaniałości Księgi-Matki Objawienia Bahá’í.

Nasz świat wszedł w najmroczniejszą fazę ery istotnych przemian, wykraczających ponad wszystko, co przeżyliśmy w swojej burzliwej historii. Jego ludy, niezależnie od swojego rasowego, narodowego i religijnego pochodzenia, stoją przed koniecznością podporządkowania swojego wąskiego patriotyzmu i ograniczonej samoświadomości zasadzie uniwersalnej jedności, uświadamiając sobie bycie obywatelami jednej planetarnej ojczyzny. Według Bahá’u’lláha „dobro ludzkości, jej pokój i bezpieczeństwo, są nieosiągalne, dopóki i o ile nie ustanowi się wśród niej na trwałe jedności”. Niechaj publikacja niniejszego tłumaczenia Kitáb-i-Aqdas da świeży impuls do realizacji tej uniwersalnej wizji, otwierając horyzont na światowe odrodzenie.

– Powszechny Dom Sprawiedliwości
Opis Kitáb-i-Aqdas - Shoghi Effendi

Fragment książki God Passes By (Bóg przechodzi obok), historia pierwszego wieku ery bahá’í autorstwa Shoghiego Effendiego

Ta wyjątkowa i zdumiewająca Proklamacja okazała się być tylko wstępem do jeszcze potężniejszego objawienia twórczej siły jej Autora i do tego, co z powodzeniem można uznać za najważniejszy akt Jego objawienia – ogłoszenia Kitáb-i-Aqdas. Ta najważniejsza składnica tego Prawa, do której nawiązuje Kitáb-i-Íqán i którą przepowiedział Prorok Izajasz i którą piszący Apokalipsę opisał jako „nowe niebo” i „nową ziemię”, jako „Tabernakulum Boga”, jako „Święte Miasto”, jako „Narzeczoną”, „Nową Jerozolimę zstępującą od Boga”, ta „Najświętsza Księga”, której postanowienia muszą pozostać nienaruszone przez co najmniej tysiąc lat i której system obejmie całą planetę, może być uznana za najświetniejszą emanację umysłu Bahá’u’lláha, za Księgę Matkę Jego Prawa i Kartę Jego Nowego Porządku Światowego.

Objawiona wkrótce po przeniesieniu Bahá’u’lláha do domu ‘Údí Khammára (około 1873 r.), w czasie, gdy ciągle ogarnięty był cierpieniami, które dotykały Go wskutek działań Jego wrogów i zdeklarowanych wyznawców Jego wiary, ta Księga, ten skarbiec zawierający bezcenne klejnoty Jego Objawienia, wybija się, z powodu zasad, jakie wpaja, instytucji administracyjnych, jakie zarządza, i funkcji, jaką nakłada na wyznaczonego Następcę jej Autora, jako jedyna i nieporównywalna wśród świętych Pism świata. Ponieważ w przeciwieństwie do Starego Testamentu i Świętych Ksiąg, które go poprzedziły, gdzie rzeczywiste założenia wypowiedziane przez samego Proroka nie istnieją; w przeciwieństwie do Ewangelii, w których kilka wypowiedzi przypisywanych Jezusowi Chrystusowi nie daje jasnej wskazówki dotyczącej przyszłej administracji sprawami Jego Wiary; nawet w przeciwieństwie do Koranu, który mimo że wyraźny w prawach i nakazach sformułowanych przez Apostoła Boga, milczy na nader ważny temat następstwa, Kitáb-i-Aqdas, objawiona od początku do końca przez samego Autora Prawa, nie tylko zachowuje dla potomności podstawowe prawa i nakazy, na których musi spoczywać struktura Jego przyszłego porządku Światowego, lecz oprócz funkcji wyjaśniania, jaką nakłada na swego Następcę zarządza konieczne instytucje, wyłącznie dzięki którym mogą być zapewnione integralność i jedność Jego Wiary.

W tej Karcie przyszłej światowej cywilizacji jej Autor – jednocześnie Sędzia, Prawodawca, Jednoczyciel i Zbawca ludzkości – zapowiada królom ziemi ogłoszenie „Największego Prawa”, ogłasza ich swoimi wasalami, proklamuje siebie „Królem Królów”, odrzuca jakikolwiek zamiar położenia rąk na ich królestwach, rezerwuje dla siebie prawo do „pochwycenia i opanowania ludzkich serc”; ostrzega światowych przywódców kościelnych przed mierzeniem „Księgi Boga” tymi miarami, jakie istnieją wśród nich, twierdzi, że sama Księga jest „Nieomylną Wagą” ustanowioną wśród ludzi. W niej formalnie ustanawia instytucję „Domu Sprawiedliwości”, definiuje jego funkcje, ustanawia jego dochody i określa jego członków jako „Mężów Sprawiedliwości”, „Deputowanych Boga”, „Zaufanych Wszechmiłosiernego”, czyni aluzje do przyszłego Centrum Jego Przymierza i nadaje mu prawo interpretowania Jego świętych Pism, przewiduje instytucję Strażnika, świadczy o rewolucyjnych skutkach swego Porządku Światowego, ogłasza doktrynę „Największej Nieomylności” Objawiciela Boga, zapewnia, że ta nieomylność jest nieodłącznym i wyłącznym prawem Proroka i wyklucza możliwość pojawienia się innego Objawiciela przed upływem przynajmniej tysiąca lat.

W tej Księdze przepisuje także modlitwy obowiązkowe, określa czas i okres postu, zabrania zbiorowych modlitw poza modlitwą za zmarłych, ustala Qiblih; ustanawia instytucję Ḥuqúqu’lláh (Prawo Boga); formułuje prawo dziedziczenia, zarządza instytucję Mashriqu’l-Adhkár; ustanawia Święto Dziewiętnastego Dnia, święta bahaickie i Dni Międzykalendarzowe, znosi instytucję kapłaństwa, zabrania niewolnictwa, ascetyzmu, żebractwa, zakonów, pokuty, używania ambon i całowania rąk, nakazuje monogamię, potępia okrucieństwo wobec zwierząt, lenistwo i bezczynność, plotkowanie i rzucanie oszczerstw, gani rozwody, zabrania gier hazardowych, używania opium, wina i innych napojów alkoholowych, określa kary za morderstwo, podpalenie, cudzołóstwo i złodziejstwo, podkreśla znaczenie małżeństwa i ustala podstawowe warunki, nakłada zobowiązanie zajęcia się jakimś rzemiosłem lub zawodem, wynosząc takie zajęcie do rangi nabożeństwa, podkreśla konieczność dostarczenia środków na kształcenie dzieci i nakłada na każdego obowiązek sporządzenia testamentu i ścisłego posłuszeństwa wobec własnego rządu.

Oprócz tych postanowień Bahá’u’lláh nawołuje swych wyznawców, aby obcowali w przyjaźni i zgodzie i bez dyskryminowania z wyznawcami wszystkich religii, ostrzega ich przed fanatyzmem, buntem, pychą, sporami i niezgodą, wpaja im nieskazitelną czystość, ścisłą prawdomówność, nienaganną cnotliwość, uczciwość, gościnność, wierność, uprzejmość, cierpliwość, sprawiedliwość i bezstronność, radzi im, by byli „jak palce jednej ręki i członki jednego ciała”, wzywa ich, by powstali i służyli Jego Sprawie i zapewnia, że bez wątpienia udzieli im swojej pomocy. Rozważa także niepewność ludzkich spraw, oświadcza, że prawdziwa wolność polega na poddaniu się człowieka Jego Nakazom, ostrzega ich przed pobłażliwością w wykonywaniu Jego nakazów, przepisuje podwójne nierozdzielne obowiązki „Jutrzenki Objawienia Boga” i przestrzegania wszystkich nakazów objawionych przez Niego, z których żaden, zapewnia, nie jest do przyjęcia bez drugiego.

Ważne wezwanie wydane do prezydentów republik kontynentu amerykańskiego do uchwycenia okazji w Dniu Boga i do orędowania na rzecz sprawiedliwości, zalecenia dla członków parlamentów na całym świecie wzywające do przyjęcia powszechnego pisma i języka, ostrzeżenia dla Wilhelma I, zwycięzcy Napoleona III, nagana, jakiej udziela Franciszkowi Józefowi, cesarzowi Austrii; odniesienie się do „biadania Berlina” w Jego apostrofie do „brzegów Renu”; Jego potępienie „tronu tyranii” ustanowionego w Konstantynopolu i Jego przepowiednia o zagładzie jego „zewnętrznego przepychu” i o cierpieniach, które mają ogarnąć jego mieszkańców, słowa otuchy i pocieszenia, które kieruje do swego ojczystego miasta, zapewniające je, że Bóg wybrał je, by było „źródłem radości dla całego rodzaju ludzkiego”; Jego przepowiednia, iż „głosy bohaterów z Chorasanu” zostaną podniesione ku chwale swego Pana, Jego zapewnienie, że ludzie „obdarzeni wielką walecznością” zostaną wzniesieni w Kermanie, którzy Go wspomną, i w końcu Jego wielkoduszne zapewnienie wiarołomnego brata, który skazał Go na takie cierpienia, że „zawsze przebaczający, wszechłaskawy” Bóg wybaczy mu jego niegodziwość, jeśli tylko będzie żałował – to wszystko jeszcze bardziej wzbogaca treść Księgi określonej przez jej Autora jako „źródło prawdziwego szczęścia”, jako „Nieomylną Wagę”, jako „Prostą Ścieżkę” i jako „ożywiciela ludzkości”.

Bahá’u’lláh szczegółowo scharakteryzował także prawa i nakazy stanowiące główny temat tej Księgi jako „oddech życia (...) na wszystkie stworzone rzeczy”, jako „owoce” Jego „Drzewa”, jako „najlepszy środek na utrzymanie na świecie porządku i zapewnienie jego ludom bezpieczeństwa”, jako „Lampę mądrości i miłującej opatrzności”, jako „słodki aromat Jego szaty”, jako „klucze” Jego „miłosierdzia” dla Jego stworzeń. „Ta Księga” sam świadczy „jest niebem, które przyozdobiliśmy gwiazdami Naszych przykazań i zakazów”. „Błogosławiony jest człowiek”, stwierdził także, „który ją przeczyta i rozważy wersety zesłane w niej przez Boga, Pana Potęgi, Wszechmocnego. Powiedz: o ludzie! Trzymajcie się jej ręką wyrzeczenia (...). Na Moje życie! Została zesłana w sposób, który zadziwia umysły ludzi. Zaprawdę, jest to Moje najdonioślejsze świadectwo dla wszystkich ludzi i dowód Wszechmiłosiernego dla wszystkich, którzy są w niebie i wszystkich, którzy są na ziemi”. I znowu: „Błogosławione podniebienie, które delektuje się jej słodyczą i postrzegające oko, które rozpoznaje to, co jest w niej złożone oraz rozumiejące serce, które pojmuje jej aluzje i tajemnice. Na Boga! Taki jest majestat tego, co zostało w niej objawione i tak ogromne objawienie jej osłoniętych aluzji, że lędźwie wypowiedzi drżą, gdy próbują ją opisać”. I w końcu: „Kitáb-i-Aqdas została objawiona w taki sposób, iż przyciąga i obejmuje wszelkie Bosko mianowane okresy Objawień. Błogosławieni ci, którzy ją studiują! Błogosławieni ci, którzy ją pojmują! Błogosławieni ci, którzy nad nią medytują! Błogosławieni, którzy rozważają jej znaczenie! Tak szeroki jest jej zasięg, iż otoczył wszystkich ludzi wkrótce po jej rozpoznaniu. Niebawem objawi się na ziemi jej suwerenna potęga, jej wszechobecny wpływ i wspaniałość jej mocy”. Kitáb-i-Aqdas

W imię Tego, który jest Najwyższym Władcą ponad wszystkim, co było i wszystkim, co będzie

Pierwszym obowiązkiem nałożonym przez Boga na Jego sługi jest uznanie Tego, który jest Brzaskiem Jego Objawienia i Zdrojem Jego praw oraz przedstawicielem Bóstwa zarówno w Królestwie Jego Sprawy, jak i w świecie stworzenia. Kto ten obowiązek wypełni, ten osiągnął wszystko dobro, a kto zaś się go pozbawił, ten zszedł na manowce, choćby dokonał wszelkich prawych czynów. Każdemu natomiast, kto dotrze do tego wzniosłego poziomu, tego szczytu transcendentnej chwały, godzi się przestrzegać wszelkiego bez wyjątku zarządzenia Tego, który jest Upragnieniem świata. Te bliźniacze obowiązki są od siebie nierozłączne. Żaden z nich nie zostaje przyjęty bez tego drugiego. Tak zarządził Ten, który jest Źródłem Boskiego natchnienia.

Ludzie obdarzeni przez Boga wnikliwością łatwo przyznają, że ustalone przez Boga przykazania to najlepszy środek na utrzymanie na świecie porządku i zapewnienie jego ludom bezpieczeństwa. Kto się od nich odwraca, zalicza się pomiędzy nikczemników i głupców. Zaprawdę, nakazaliśmy wam sprzeciwiać się temu, co wam podyktują wasze złe namiętności i nieczyste pragnienia, i nie przekraczać granic wyznaczonych przez Pióro Najwyższego, są one bowiem życiodajnym tchnieniem dla wszystkich stworzonych rzeczy. Morza Boskiej wiedzy i Boskiej wypowiedzi wezbrały z tchnienia Wszechlitościwego. Spieszcie napić się z nich do syta, o ludzie obdarzeni zrozumieniem! W oczach Boga, Wszechposiadającego, Najwyższego, srodze zbłądzili ci, którzy pogwałcili Przymierze Boga, łamiąc Jego przykazania i obrócili się [od nich] na pięcie.

O wy, ludy świata! Wiedzcie z całkowitą pewnością, że Moje przykazania są wśród Moich sług lampami Mej serdecznej opatrzności i kluczami do Mojego miłosierdzia dla Mych stworzeń. Tak zesłane zostało to z nieba Woli waszego Pana – Pana Objawienia. Gdyby jakiś człowiek skosztował słodyczy słów, które usta Wszechlitościwego raczyły wypowiedzieć, wyrzekłby się wszystkiego, nawet gdyby posiadał skarby całej ziemi, wyrzekłby się ich wszystkich razem i każdego z osobna po to, by bronić prawdziwości choćby jednego z Jego przykazań, jaśniejących nad brzaskiem Jego wielkodusznej troski i czułości.

Powiedz: Prawa Moje pachną słodkim aromatem Mojej szaty i z ich pomocą na najwyższych wierzchołkach zatknięte będą sztandary zwycięstwa. Język Mej potęgi z nieba Mojej wszechmocnej chwały skierował do Mojego stworzenia te oto słowa: „Przestrzegajcie Mych przykazań z miłości do Mojego piękna”. Szczęśliwy kochanek, któremu te słowa nasycone wonią łaski, jakiej żaden język nie opisze, zapachniały Boskim zapachem Najukochańszego. Na Me życie! Kto pił wyborne wino prawości z rąk Moich hojnych względów, okrążał będzie Moje przykazania, świecące nad Brzaskiem Mego stworzenia.

Nie sądźcie, że objawiliśmy wam zwykły kodeks prawny. Ależ skąd. Palcami potęgi i mocy odpieczętowaliśmy raczej wyborne Wino. Poświadcza to treść odsłonięta przez Pióro Objawienia. Przemyślcie to, o ludzie, obdarzeni przenikliwością!

Zaleciliśmy wam modlitwę obowiązkową z dziewięcioma rakatami, którą należy zwracać się w południe, z rana i wieczorem do Boga, Objawiciela Wersetów. Zwolniliśmy was od większej liczby nakazem z Księgi Boga. On, zaprawdę, jest Zarządzającym, Wszechmocnym, Nieograniczonym. Kiedy zapragniecie odmówić tę modlitwę, zwróćcie się ku Dworowi Mej Najświętszej Obecności, temu Uświęconemu Miejscu, które Bóg uczynił Centrum, wokół którego krążą Zastępy na Wysokości oraz Punktem Adoracji dla mieszkańców Miast Wieczności i Źródłem Rozkazu dla wszystkich znajdujących się w niebie i na ziemi; a kiedy Słońce Prawdy i Wypowiedzi zajdzie, zwróćcie twarze ku Miejscu, które wam przeznaczyliśmy. On, zaprawdę, jest Wszechmocnym i Wszechwiedzącym.

Wszystko, co jest, stało się poprzez Jego nieodparty wyrok. Za każdym razem, kiedy Moje prawa pojawiają się niczym słońce na niebie Mojej wypowiedzi, wszyscy muszą ich lojalnie przestrzegać, nawet jeśli wydany przeze Mnie wyrok rozdarłby niebiosa każdej religii. On robi to, co Mu się podoba. On wybiera i nikomu nie wolno kwestionować Jego wyboru. Wszystko, co zarządza wielce Umiłowany, jest zaprawdę umiłowane. Poświadcza Mi to Pan całego stworzenia. Kto odetchnął słodkim zapachem Wszechlitościwego i rozpoznał Źródło tej wypowiedzi, będzie z otwartymi oczyma przyjmował na siebie wraże strzały po to, by umacniać wśród ludzi prawdziwość Bożych praw. Dobrze dzieje się temu, kto się ku nim zwraca i pojmuje znaczenie Jego rozstrzygającego wyroku.

Przedłożyliśmy szczegóły modlitwy obowiązkowej w innej Tablicy. Błogosławiony jest ten, kto przestrzega tego, co nakazał Ten, który rządzi całym światem. W Modlitwie za Zmarłych sześć określonych ustępów zesłanych zostało przez Boga, Objawiciela Wersetów. Niech ten, kto umie czytać wyrecytuje to, co zostało objawione, by poprzedzało te ustępy; a tego kto nie umie, Bóg uwolnił od tego wymagania. On, zaprawdę, jest Mocnym, Przebaczającym.

Włosy nie unieważniają waszej modlitwy, ani też nic, z czego uszedł duch, czyli kości i tym podobne. Wolno wam nosić futro sobole, tak jak i bobrowe, wiewiórcze czy innych zwierząt; zakaz ich używania wypływał nie z Koranu, lecz z niezrozumienia duchownych. On, zaprawdę, jest Wszechchwalebnym, Wszechwiedzącym.

Nakazaliśmy wam modlić się i pościć wraz z osiągnięciem dojrzałości; zarządzone jest to przez Boga, waszego Pana i Pana waszych przodków. Zwolnił On od tego tych, którzy są słabi ze względu na chorobę lub wiek, jako dar z Jego Obecności, i On jest Wybaczającym, Szczodrym. Bóg przyznał wam zezwolenie, by oddawać pokłony na każdej powierzchni, która jest czysta, ponieważ znieśliśmy w tym przypadku ograniczenie zawarte w Księdze; Bóg zaprawdę posiada wiedzę o tym, o czym ty nic nie wiesz. Niechaj ten, kto nie znajdzie wody potrzebnej do ablucji, powtórzy pięciokrotnie słowa: „W imię Boga, Najczystszego, Najczystszego” i wówczas przystąpi do swoich modlitw. Taki jest nakaz Pana wszystkich światów. W regionach, gdzie dni i noce stają się dłuższe, niech czas modlitwy będzie mierzony przy pomocy zegarów i innych przyrządów, które wyznaczają upływanie godzin. On, zaprawdę, jest Objaśniający, Mądry.

Zwolniliśmy was z obowiązku odmawiania Modlitwy Znaków. Jeśli pojawią się przerażające zdarzenia naturalne, przywołajcie w myślach moc i majestat swego Pana, Tego, który słyszy i widzi wszystko, i powiedzcie „Władza należy do Boga, Pana tego, co widzialne i niewidzialne, Pana stworzenia”.

Zarządzone zostało, by modlitwa obowiązkowa odmawiana była indywidualnie przez każdego z was. Poza Modlitwą za Zmarłych, praktyka modlitwy zbiorowej została zniesiona. On, zaprawdę, jest Nakazującym, Wszechmądrym.

Bóg zwolnił kobiety miesiączkujące z odmawiania modlitwy obowiązkowej oraz zachowania postu. Niech zamiast tego po dokonaniu ablucji, oddadzą cześć Bogu powtarzając dziewięćdziesiąt pięć razy pomiędzy południem jednego dnia i następnego „Pochwalony niechaj będzie Bóg, Pan Wspaniałości i Piękna”. Tak zostało zarządzone w Księdze, jeśli jesteście z tych, którzy pojmują.

Podczas podróży, jeśli zatrzymacie się dla odpoczynku w jakimś bezpiecznym miejscu, wykonajcie – tak mężczyźni, jak i kobiety – pojedynczy skłon w miejsce każdej nieodmówionej Modlitwy Obowiązkowej i podczas skłonu mówcie „Wysławiony niech będzie Bóg, Pan Potęgi i Majestatu, Łaski i Szczodrości”. Ten, kto nie może tego uczynić, niech jedynie powie „Wysławiony niech będzie Bóg”; to mu z pewnością wystarczy. On jest, zaprawdę, wszechwystarczającym, wiecznie trwającym, wybaczającym, litościwym Bogiem. Po wykonaniu pokłonów, siądźcie ze skrzyżowanymi nogami – mężczyźni jak i kobiety – i osiemnaście razy powtórzcie „Wysławiony niech będzie Bóg, Pan królestw ziemi i nieba”. W ten sposób Pan wygładza szlaki prawdy i przewodnictwa, szlaki prowadzące do jednej drogi, którą jest ta Prosta Ścieżka. Składajcie Bogu dzięki za tę najmiłosierniejszą łaskę; oddajcie cześć Jemu za tę szczodrość, która objęła niebiosa i ziemię; wysławiajcie Jego za to miłosierdzie, które przeniknęło całe stworzenie.

Mówcie: Bóg uczynił z Mojej ukrytej miłości klucz do Skarbu; gdybyście mogli to dostrzec! Gdyby nie ten klucz, Skarb pozostałby ukryty na wieczność całą; gdybyście mogli w to uwierzyć! Mówcie: Oto jest Źródło Objawienia, Miejsce Świtania Świetności, których blask oświetlił horyzonty świata; gdybyście mogli to zrozumieć! Zaprawdę, oto trwałe Przykazanie, przez które każde nieodzowne przykazanie zostało ustanowione.

O Pióro Najwyższego! Mówcie: o ludzie świata! Nakazaliśmy wam pościć przez krótki okres, na którego końcu wyznaczyliśmy wam Naw-Rúz jako święto. Tak oto zaświeciła Gwiazda Dzienna Wypowiedzi nad horyzontem Księgi, jak zostało zarządzone przez Tego, który jest Panem początku i końca. Niechaj naddatek dni wobec miesięcy zostanie umieszczony przed miesiącem postu. Nakazaliśmy, by były one, spośród wszystkich nocy i dni, przejawem litery Há i w ten sposób nie były ograniczone limitami roku i jego miesięcy. Wypada, by ludzie Bahá w ciągu tych dni weselili się razem ze swoimi krewnymi, a także ludźmi spoza rodziny, biednymi i potrzebującymi, i by z radością i uniesieniem pozdrawiali i wychwalali swego Pana, by opiewali Jego chwałę i wysławiali Jego Imię; a kiedy zakończą – te dni ofiarowania poprzedzające porę powściągliwości – niech rozpoczną Post. Tak nakazał Ten, który jest Panem całej ludzkości. Postem nie są objęci podróżujący, chorzy, kobiety oczekujące dziecka oraz karmiące; zostali oni zwolnieni przez Boga w dowód Jego łaski. On zaprawdę jest Wszechmocnym, Najhojniejszym.

To są zarządzenia Boga ustanowione przez Jego Najwznioślejsze Pióro w Księgach i Tablicach. Trwajcie mocno przy Jego prawach i przykazaniach, i nie bądźcie z tych, którzy podążając za swymi próżnymi upodobaniami i pustymi wyobrażeniami trzymają się standardów wyznaczonych przez nich samych i porzucają normy zesłane przez Boga. Powstrzymajcie się od jedzenia i picia od wschodu do zachodu słońca i miejcie się na baczności, aby pożądanie nie pozbawiło was łaski ustanowionej w Księdze.

Zostało nakazane, by każdy wierzący w Boga, Pana Wyroków, każdego dnia, umywszy ręce i następnie twarz, usiadł i zwracając się do Boga, powtórzył „Alláh’u’Abhá” dziewięćdziesiąt pięć razy. Taki był nakaz Stwórcy Niebios, gdy z majestatem i potęgą, ustanowił On Siebie na tronach swoich Imion. Wykonujcie podobnie ablucje przed Modlitwą Obowiązkową; jest to rozkaz Boga, Niezrównanego, Niepowstrzymanego.

Zabroniono wam mordować i cudzołożyć, obmawiać i oczerniać; unikajcie więc tego, czego zakazano w świętych Księgach i Tablicach.

Podzieliliśmy spadek na siedem kategorii: dzieciom przeznaczyliśmy dziewięć części zawierających pięćset czterdzieści udziałów; żonie osiem części zawierających czterysta osiemdziesiąt udziałów; ojcu siedem części stanowiących czterysta dwadzieścia udziałów; matce sześć części zawierających trzysta sześćdziesiąt udziałów; braciom pięć części, czyli trzysta udziałów; siostrom cztery części, czyli dwieście czterdzieści udziałów; oraz nauczycielom trzy części, czyli sto osiemdziesiąt udziałów. Takie było rozporządzenie Mego Zwiastuna, Tego, który wysławia Moje Imię w nocną porę i o świcie. Gdy usłyszeliśmy wrzawę nienarodzonych jeszcze dzieci, podwoiliśmy ich udział, a innym zmniejszyliśmy. On, zaprawdę, ma moc zarządzania czegokolwiek zapragnie i czyni On tak, jak uważa za stosowne na mocy swej wszechwładnej potęgi.

W przypadku, gdy zmarły nie zostawi dzieci, ich udział przypada Domowi Sprawiedliwości, aby mógł być przeznaczony przez Zaufanych Miłosiernego na osieroconych i owdowiałych oraz na to, co przyniesie pożytek ogółowi ludzi tak, by wszyscy mogli składać dzięki swojemu Panu, Wszechmiłościwemu, Przebaczającemu.

Jeśli zmarły zostawi dzieci, ale żadnej z innych kategorii spadkobierców wymienionych w Księdze, otrzymają one dwie trzecie spadku, a pozostała trzecia część przypada Domowi Sprawiedliwości. Taki jest nakaz dany, w majestacie i blasku, przez Tego, który jest Wszystkoposiadającym, Najwyższym.

Jeśli zmarły nie pozostawi żadnego z wymienionych spadkobierców, lecz ma pośród swych krewnych siostrzeńców lub siostrzenice, czy to ze strony brata czy siostry, dwie trzecie spadku winno być im dane; lub, jeśli i tych nie ma, jego wujkom i ciotkom z dwóch stron, ojca i matki, a po nich ich synom i córkom. Pozostała trzecia część spadku przypada, w każdym przypadku, Siedzibie Sprawiedliwości. W ten sposób zostało ustanowione w Księdze przez Tego, który panuje nad wszystkimi ludźmi.

Jeśli zmarłego nie przeżył żaden z tych, których imiona zapisane zostały przez Pióro Najwyższego, majątek jego w całości przypada uprzednio wspomnianej Siedzibie, tak by mógł być wydany na to, co zostało przepisane przez Boga. On, zaprawdę, jest Zarządzającym, Wszechmocnym.

Przeznaczyliśmy miejsce zamieszkania i osobiste ubrania zmarłego męskim, nie żeńskim potomkom, ani też innym spadkobiercom. On, zaprawdę, jest Hojnym, Wszechszczodrym.

Jeśli syn zmarłego odszedł jeszcze w okresie życia ojca i zostawił dzieci, one dziedziczą udział swego ojca, tak jak przepisano w Księdze Boga. Rozdzielcie ich udział pomiędzy nich z doskonałą sprawiedliwością. Tak oto wezbrały fale Oceanu Wypowiedzi wyrzucając na brzeg perły praw nakazanych przez Pana całej ludzkości.

Jeśli zmarły zostawia dzieci, które są poniżej wieku dojrzałości, ich udział w spadku winien być złożony w ręce zaufanego powiernika lub towarzystwa tak, by mógł on być w ich imieniu zainwestowany w handel i biznes, dopóki nie osiągną wieku dojrzałości. Powiernik powinien otrzymać odpowiednią część zysku, który narośnie podczas jego zatrudnienia.

Podział mienia powinien mieć miejsce dopiero po opłaceniu Ḥuqúqu’lláh, spłaceniu wszystkich długów, pokryciu kosztów pogrzebu i pochówku oraz zabezpieczeniu przeniesienia zmarłego na miejsce jego spoczynku z godnością i honorem. Tak zostało nakazane przez Tego, który jest Panem początku i końca.

Powiedzcie: to jest ta ukryta wiedza, która się nigdy nie zmieni, gdyż jej początek to dziewięć, symbol, który wskazuje ukryte i jawne, nienaruszalne i niedostępnie wzniosłe Imię. Jeśli chodzi o to, co przeznaczyliśmy dzieciom, jest to łaska nadana im przez Boga, by mogli składać podziękowania swemu Panu, Współczującemu, Łaskawemu. To są, zaprawdę, Prawa Boga; nie naruszajcie ich popędami swych niegodziwych i samolubnych pożądań. Przestrzegajcie nakazy zesłane wam przez Tego, który jest miejscem Świtania Wypowiedzi. Szczerzy pośród sług Jego uznają przepisy ustanowione przez Boga za Wodę Życia dla wyznawców każdej wiary i za Lampę mądrości, i miłującej opatrzności dla mieszkańców ziemi i nieba.

Pan zarządził, by w każdym mieście, w którym zbiorą się doradcy w liczbie Bahá, został ustanowiony Dom Sprawiedliwości, a jeśli liczba ta będzie większa, nie robi to różnicy. Powinni uważać się oni za wkraczających na Dwór obecności Boga, Wzniosłego, Najwyższego, oraz za patrzących na Tego, który jest Niewidzialny. Przystoi im, aby byli zaufanymi Miłosiernego wśród ludzi i uważali się za strażników wyznaczonych przez Boga dla wszystkiego, co mieszka na ziemi. Obowiązkiem ich jest naradzać się wspólnie i mieć na uwadze sprawy sług Boga, przez wzgląd na Niego, tak jak mają na uwadze własne sprawy i wybierać to, co jest słuszne i właściwe. Tak przykazał wam Pan, wasz Bóg. Strzeżcie się, abyście nie zaniechali tego, co jest wyraźnie objawione w Jego Tablicy. Bójcie się Boga, o wy, którzy postrzegacie.

O ludzie świata! Budujcie domy modlitwy we wszystkich krainach w imię Tego, który jest Panem wszystkich religii. Czyńcie je tak doskonałymi, jak to możliwe w świecie istnienia i ozdabiajcie je tym, co im przystoi, a nie obrazami i wizerunkami. Następnie, z promiennością i radością sławcie tam chwałę swego Pana, Najmiłosierniejszego. Zaprawdę, wspominanie o Nim rozwesela oko i wypełnia serce światłem.

Pan nakazał, by ci z was, którzy mogą, odbyli pielgrzymkę do świętego Domu, a z obowiązku tego zwolnił On kobiety na znak swojego miłosierdzia. Zaprawdę, On jest Wszechszczodrym, Najhojnieszym.

O ludzie Bahá! Jest obowiązkiem każdego z was zająć się jakąś pracą – taką jak rzemiosło, handel czy temu podobne. Wynieśliśmy wasze zajęcie się taką pracą do rangi wysławiania jedynego prawdziwego Boga. Zastanówcie się, o ludzie, nad łaską i błogosławieństwami waszego Pana i składajcie Mu podziękowania wieczorną porą i o świcie. Nie traćcie swych godzin w próżności i lenistwie, lecz zajmijcie się tym, co przyniesie korzyść wam i innym. To zostało zarządzone w tej Tablicy, od której horyzontu zaświeciła gwiazda dzienna mądrości i wypowiedzi. Najbardziej godnymi pogardy ludźmi w oczach Boga są ci, którzy siedzą i żebrzą. Trzymajcie się mocno sznura środków i złóżcie swe zaufanie w Bogu, Zapewniającym wszelkie środki.

Księga zakazuje całowania rąk. Ta praktyka jest zabroniona przez Boga, Pana chwały i rozkazu. Nikt nie ma prawa szukać odpuszczenia grzechów u innej duszy; niech skrucha pozostanie między wami a Bogiem. On jest zaiste Przebaczającym, Szczodrym, Łaskawym, Tym, który rozgrzesza żałującego.

O wy, słudzy Miłosiernego! Powstańcie, aby służyć Sprawie Boga w taki sposób, by troski i smutki spowodowane przez tych, którzy nie uwierzyli w Jutrzenkę Znaków Boga nie dotknęły was. W czasie, gdy Obietnica została wypełniona i Obiecany się objawił, różnice pojawiły się pośród rodzin ziemi i każdy naród podążył za własną fantazją i próżnymi wyobrażeniami.

Pośród ludzi jest ten, który siada wśród sandałów przy drzwiach, chociaż pożąda w swym sercu miejsca honorowego. Mówcie: jakiego rodzaju człowiekiem jesteś, o próżny i niedbały, który ukazujesz się jako ktoś inny? A także pomiędzy ludźmi jest ten, kto pretenduje do wewnętrznej wiedzy oraz jeszcze głębszej wiedzy ukrytej wewnątrz tej wiedzy. Mówcie: Przemawiasz fałszywie! Na Boga! To, co posiadasz jest niczym innym niż plewy, które zostawiliśmy tobie, podobnie jak kości rzucane są psom. Na prawość jedynego prawdziwego Boga! Gdyby ktoś umył stopy całej ludzkości i gdyby sławił Boga w lasach, dolinach i w górach, na wysokich wzniesieniach i wzniosłych szczytach, tak by nie została ani jedna skała czy drzewo, ani grudka ziemi, które nie byłyby świadkami jego wysławiania – jednakże jeśli zapach Mojego zadowolenia nie płynąłby od niego, jego czyny nigdy nie zostałyby przyjęte przez Boga. Tak zostało to zarządzone przez Tego, który jest Panem wszystkiego. Jak wielu ludzi odosobniło się w krainach Indii, odmawiając sobie rzeczy, które Bóg określił jako zgodne z prawem, narzucając sobie surowość i umartwianie się, i nie będąc pamiętanymi przez Boga, Objawiciela Wersów. Nie róbcie z własnych czynów sideł, którymi uwięzicie przedmiot własnych aspiracji, i nie pozbawiajcie się tego Ostatecznego Celu, do którego zawsze tęsknili wszyscy, którzy zbliżyli się do Boga. Mówcie: prawdziwym życiem wszystkich czynów jest Moje zadowolenie, a wszystkie rzeczy zależą od Mojej akceptacji. Czytajcie Tablice, byście wiedzieli, co zostało zamierzone w Księgach Boga, Wszechchwalebnego, Zawsze Łaskawego. Ten, który osiąga Moją miłość, ma prawo do złotego tronu, do siedzenia na nim w zaszczycie ponad całym światem; ten, który jest tego pozbawiony, choć usiądzie w pyle, pył ten szukać będzie schronienia u Boga, Pana wszystkich Religii.

Ktokolwiek przed upływem pełnego tysiąclecia będzie twierdził, że otrzymuje bezpośrednie objawienie od Boga, jest bez wątpienia kłamliwym oszustem. Błagamy Boga, by łaskawie pomógł mu cofnąć i odwołać takie twierdzenie. Jeżeli okaże skruchę, Bóg bez wątpienia mu przebaczy. Jeżeli wszelako trwał będzie w błędzie, Bóg z pewnością ześle kogoś, kto obejdzie się z nim bez litości. Straszliwy zaprawdę jest Bóg, gdy wymierza karę! Ktokolwiek przedłoży interpretację tego wersetu, odbiegającą od jego oczywistego sensu, ten pozbawiony jest Ducha Bożego i Jego miłosierdzia, które obejmuje wszystko, co stworzone. Miejcie bojaźń Bożą i nie kierujcie się własnymi czczymi fantazjami. O nie, kierujcie się raczej przykazaniem swego Pana, Wszechmogącego, Wszechmądrego. Niedługo już krzykliwe głosy podniosą się w większości lądów. Unikaj ich, o Mój ludu, i nie podążaj za niegodziwymi i nikczemnymi. Oto jest to, przed czym chcieliśmy was ostrzec podczas Naszego pobytu w Iraku, później w Ziemi Tajemnicy i teraz z tego Świetlistego Miejsca.

Nie trwóżcie się, o ludy świata, kiedy zajdzie słońce Mojego piękna, a niebo Mego firmamentu ukryje się przed waszymi oczyma. Powstańcie krzewić Moją Sprawę i wywyższać między ludźmi Moje Słowo. Jesteśmy z wami po wszystkie czasy i będziemy was umacniać potęgą prawdy. Jesteśmy prawdziwie wszechmocni. Ktokolwiek Mnie uznał, powstanie i służył Mi będzie z taką determinacją, iż moce ziemi i nieba nie będą w stanie udaremnić jego zamiaru.

Ludy ziemi pogrążone są w głębokim śnie. Gdyby się z niego zbudziły, pospieszyłyby z zapałem do Boga, Wszechwiedzącego, Wszechmądrego. Odrzuciłyby wszystko, co mają, nawet gdyby to były wszystkie ziemskie skarby, po to tylko, by ich Pan wspomniał ich, kierując do nich chociaż jedno, choć jedno jedyne słowo. Tak poucza was Ten, co posiada wiedzę o rzeczach ukrytych w Tablicy, której oko stworzenia nie widziało i która nie jest objawiona nikomu z wyjątkiem Jego własnego Ja, wszechmocnego opiekuna wszystkich światów. Tak są oszołomieni własnymi złymi pragnieniami, że sił im nie staje, by rozpoznać i uznać Pana wszystkiego bytu. „Nie ma innego Boga, jak tylko Ja, Potężny, Wszechmądry”.

Powiedz: Nie radujcie się rzeczami, które macie; dziś w nocy są wasze, jutro inni wejdą w ich posiadanie. Tak oto ostrzega was ten, który jest Wszechwiedzący, Wszechobeznany. Powiedz: Czyż możecie utrzymywać, jakoby wasza własność była trwała bądź bezpieczna? Ależ nie! Na Mnie, Wszechlitościwego. Dni waszego życia przelatują jak tchnienie wiatru i wszystek wasz zbytek i wszystka chwała ulotnią się, tak samo jak zbytek i chwała tych, co minęli przed wami. Zastanówcie się, ludzie! Co się stało z tymi dniami, co wam przeszły, z tymi wiekami, co przepadły? Szczęśliwe dni, które były poświęcone wspominaniu Boga i błogosławione godziny, spędzone na wielbieniu Go, Tego, który jest Wszechmądry. Na Me życie! Nie przetrwa ani zbytek potężnych, ni majętność bogaczy, ani nawet przewaga bezbożnych. Wszystko zginie, na jedno Jego słowo. On, zaprawdę, jest Wszechwładny, Wszechposkramiający, Wszechmocny. Cóż to za korzyść płynie z dóbr doczesnych, jakie mają ludzie? To, co przyniesie im pożytek, zaniedbali kompletnie. Już wkrótce zbudzą się ze snu i spostrzegą, że nie odzyskają już tego, co im umknęło za dni ich Pana, Wszechmocnego, Wszechwychwalanego. Żebyż tylko to wiedzieli, wszystkiego by się wyrzekli, by ich imiona wspomniane były przed Jego tronem. Doprawdy, zaliczają się oni do martwych.

Wśród ludzi znajduje się ten, którego nauki uczyniły dumnym i przez to został pozbawiony rozpoznania Mojego Imienia, Samoistnego; ten, który słysząc odgłos sandałów podążających za nim, staje się większym we własnej dumie niż Nimrod. Powiedzcie: O odrzucony! Gdzie jest teraz jego siedziba? Na Boga, jest to najgłębszy ogień. Powiedzcie: O zgromadzenie duchownych! Czyż nie słyszycie przeszywającego odgłosu Mojego Najbardziej Wywyższonego Pióra? Czyż nie widzicie Słońca, które świeci w promiennej okazałości na Najchwalebniejszym Horyzoncie? Jak długo będziecie jeszcze wielbić bożków swoich zgubnych namiętności? Odrzućcie wasze próżne wyobrażenia i zwróćcie się do Boga, waszego Nieskończonego Pana.

Darowizny przeznaczone na cele charytatywne należą do Boga, Objawiciela Znaków. Nikt nie ma prawa dysponować nimi bez zezwolenia Tego, który jest miejscem Świtania Objawienia. Po Nim, pełnomocnictwo to przejdzie na Aghṣánów, a po nich na Dom Sprawiedliwości – jeśli będzie on do tego czasu ustanowiony na świecie – tak, by mogli używać tych darowizn dla dobra Miejsc, które zostały wyróżnione w tej Sprawie oraz na cokolwiek, co zostało wyznaczone im przez Tego, który jest Bogiem potęgi i mocy. W przeciwnym razie darowizny powrócą do ludzi Bahá, którzy nie przemawiają bez Jego pozwolenia i nie oceniają inaczej niż zgodnie z tym, co nakazał Bóg w tej Tablicy – i oto są mistrzami zwycięstwa pomiędzy niebem a ziemią – tak, by mogli użyć ich zgodnie z tym, co zostało ustanowione w Księdze przez Boga, Potężnego, Szczodrego.

Nie lamentuj w swych godzinach prób ani nie ciesz się; poszukuj Środkowej Drogi, którą jest pamięć o Mnie w twych nieszczęściach i zastanowienie nad tym, co może spotkać cię w przyszłości. Tak oto zawiadamia cię Ten, który jest Wszechwiedzący, Ten, który jest Świadomy.

Nie gólcie swych głów; Bóg przyozdobił je włosami, a w tym są znaki od Pana stworzenia dla tych, którzy zastanawiają się nad wymaganiami natury. On, zaprawdę, jest Bogiem siły i mądrości. Niemniej jednak, nie wypada, by włosy wystawały poza kraniec uszu. Tak zostało zalecone przez Tego, który jest Panem wszystkich światów.

Wygnanie i uwięzienie przeznaczone są dla złodzieja, a przy trzecim wykroczeniu umieśćcie znak na jego czole, tak by w ten sposób naznaczony, nie był przyjęty w miastach Boga i Jego krajach. Strzeżcie się, byście przez litość nie zaprzestali wykonywania praw religii Boga i róbcie to, co zostało wam nakazane przez Tego, który jest współczującym i miłosiernym. Uczymy was rózgą mądrości i praw, tak jak ojciec, który kształci swego syna, a to tylko dla waszej własnej ochrony i wywyższenia waszego stanu. Na Moje życie, jeślibyście odkryli to, czego pragnęliśmy dla was objawiając wam Nasze święte prawa, ofiarowalibyście swoje własne dusze dla tej świętej, potężnej i najwznioślejszej Wiary.

Ktokolwiek ma życzenie, by używać srebrnych lub złotych naczyń, ma swobodę, by tak czynić. Uważajcie jednak, by podczas jedzenia nie zanurzać swoich dłoni w zawartościach mis i talerzy. Przyjmijcie takie zachowanie, które jest jak najbardziej subtelne. On, zaprawdę, życzy sobie ujrzeć w was maniery mieszkańców Raju w swym potężnym i najwznioślejszym Królestwie. Trzymajcie się mocno subtelności w każdych warunkach, tak by wasze oczy mogły uchronić się przed ujrzeniem tego, co jest odrażające zarówno dla was, jak i dla mieszkańców Raju. Jeśli ktoś od tego odstąpi, jego działanie będzie w tym momencie daremne; jeśli jednak będzie miał odpowiedni powód, Bóg mu wybaczy. On, zaprawdę, jest Łaskawym, Najbardziej Szczodrym.

Ten, który jest miejscem Świtania Sprawy Boga nie ma równego sobie w Największej Nieomylności. On jest Tym, który w królestwie stworzenia jest Objawieniem słów „On czyni cokolwiek zapragnie”. Bóg zostawił to wyróżnienie swojemu własnemu Ja i nie przeznaczył dla nikogo części tej wzniosłej i ponadzmysłowej pozycji. Jest to Zarządzenie Boga ukryte jeszcze teraz pod zasłoną niezgłębionej tajemnicy. Wyjawiliśmy to w tym Objawieniu i rozerwaliśmy na części zasłony tych, którzy zawiedli w rozpoznaniu tego, co ustanowiła Księga Boga i którzy zostali zaliczeni do niedbałych.

Na każdym ojcu spoczywa obowiązek wykształcenia swego syna i córki w sztuce czytania i pisania oraz we wszystkim, co wyłożone zostało w Świętej Tablicy. Temu, kto zaniecha tego co zostało mu nakazane, Powiernicy winni odebrać to, co przeznaczone jest na ich kształcenie, jeśli jest bogaty, a jeśli nie jest, sprawa przechodzi w ręce Domu Sprawiedliwości. Zaprawdę uczyniliśmy go schronieniem dla biednych i potrzebujących. Ten, kto wychowuje swego syna czy syna kogoś innego, to tak jakby wychowywał Mego syna; na nim spoczywa Moja chwała, Moja życzliwa łagodność, Moje miłosierdzie, które objęło świat.

Bóg nałożył grzywnę na każdego cudzołożnika i cudzołożnicę, płatną Domowi Sprawiedliwości: dziewięć miskali w złocie, a sumę tę podwojoną, jeśli wykroczenie się powtórzy. Taka jest kara, którą wyznaczył im w tym świecie Ten, który jest Panem Imion; a w świecie następnym przygotował im On poniżające udręki. Jeśli ktokolwiek popełni grzech, wypada mu okazać skruchę i wrócić do swego Pana. On, zaprawdę, daje wybaczenie komu zapragnie i nikt nie może kwestionować tego, co spodoba Mu się nakazać. On jest, zaprawdę, Zawsze Przebaczającym, Wszechpotężnym, Wszechwysławianym.

Strzeżcie się, byście nie byli powstrzymani zasłonami chwały od uczestnictwa w krystalicznych wodach tej żyjącej Fontanny. Uchwyćcie kielich zbawienia podczas tego świtania w imię Tego, który sprawia, że kończy się dzień i napijcie się na chwałę Tego, który jest Wszechchwalebnym, Niezrównanym.

Postanowiliśmy, iż zgodne z prawem będzie, byście słuchali muzyki i śpiewali. Strzeżcie się jednak, by słuchanie to nie sprawiło, że przekroczycie granice przyzwoitości i godności. Niech wasza radość będzie radością zrodzoną z Mego Najwyższego Imienia, Imienia, które przynosi uniesienie sercu i wypełnia ekstazą umysły wszystkich, którzy zbliżyli się do Boga. My, zaprawdę, uczyniliśmy muzykę drabiną dla dusz waszych, środkiem, dzięki któremu będą mogły wznieść się do krainy na wysokościach; nie czyńcie więc z niej skrzydeł egoizmu i namiętności. Zaprawdę, nie chcielibyśmy widzieć was zaliczonych w poczet głupców.

Nakazaliśmy, by trzecia część wszystkich grzywien szła do Siedziby Sprawiedliwości i napominamy jej członków, aby kierowali się czystą sprawiedliwością, tak by mogli rozporządzać tym, co zostało zebrane na takie cele, jakie zalecone im zostały przez Tego, który jest Wszystkowiedzącym, Wszechmądrym. O wy, Mężowie Sprawiedliwości! Bądźcie w królestwie Boga pasterzami Jego owiec i strzeżcie je przed żarłocznymi wilkami pojawiającymi się w przebraniu, tak jak strzeglibyście własnych swoich synów. Do tego nawołuje was Doradca, Wierny.

Jeśli pojawią się między wami różnice w jakiejkolwiek sprawie, zwróćcie się do Boga, dopóki Słońce jeszcze świeci nad horyzontem tego Nieba, a gdy już zajdzie, zwróćcie się ku temu, co zostało przez Niego zesłane. To zaprawdę wystarcza ludziom świata. Mówcie: Niech wasze serca nie wzbierają niepokojem, o ludzie, kiedy odejdzie chwała Mojej Obecności i ucichnie ocean Mej wypowiedzi. W Mojej wśród was obecności kryje się pewna mądrość, a inna jeszcze, nieprzenikniona dla nikogo prócz Boga, Niezrównanego, Wszechwiedzącego, tkwi w Mej nieobecności. Zaprawdę, patrzymy na was z Naszego królestwa chwały i każdego, kto powstanie w imię triumfu Naszej Sprawy, wesprzemy gromadą na wysokościach i zastępem Naszych ulubionych aniołów.

O ludy ziemi! Bóg, Prawda Wiekuista Mi świadkiem, że trysnęły ze skał strumienie świeżych i spokojnych wód za sprawą słodyczy słów wypowiedzianych przez waszego Pana, Nieskrępowanego; a wy dalej śpicie. Odrzućcie to, co macie i wzbijcie się ponad wszystkie stworzone rzeczy na skrzydłach uduchowienia. Tak oto nakazuje wam Pan stworzenia, który ruchami swojego Pióra przemienił duszę ludzkości.

Czy wiecie, z jakichż wyżyn woła wasz Pan, Przewspaniały? Myślicie, że poznaliście Pióro, którym wasz Pan – Pan wszystkich nazw, wam rozkazuje? O nie, na Me życie! Gdybyście to tylko wiedzieli, wtedy wyrzeklibyście się świata i pospieszyli całym sercem w obecność wielce Umiłowanego. Na Jego Słowa waszego ducha ogarnęłoby takie uniesienie, że wstrząsnąłby Większym Światem – o ileż więc silniej tym małym, drobnym! Tak oto z nieba Mej dobroci na dowód łaski spadły deszcze Mej szczodrości, obyście należeli do wdzięcznych.

Kary za zranienie czy uderzenie człowieka zależą od wielkości urazu; do każdego stopnia Pan Osądu przepisał rekompensatę. On jest, zaprawdę, Nakazującym, Mocnym, Najbardziej Wywyższonym. Ustalimy, jeśli będzie taka Nasza Wola, te opłaty w ich sprawiedliwych stopniach – taka jest obietnica z Naszej strony; a On, zaprawdę, jest Opiekunem swej rękojmi, Znającym wszystkie rzeczy.

Zaprawdę, raz na miesiąc nakazane wam jest organizowanie święta, choćby podawana miałaby być tylko sama woda; Bóg zamierzył bowiem łączyć serca z pomocą tak ziemskich, jak i niebiańskich sposobów.

Strzeżcie się, by pragnienia ciała i nieczyste upodobania nie wywoływały wśród was podziału. Bądźcie niczym palce jednej dłoni, części jednego ciała. Tak oto radzi wam Pióro Objawienia, gdybyście byli z tych, którzy wierzą.

Rozważcie miłosierdzie Boga i Jego dary. Nakazuje On wam to, co będzie dla was z korzyścią, choć sam z łatwością może się obyć bez wszystkich stworzeń. Wasze złe uczynki nigdy nie przyniosą Nam szkody ani też wasze dobre dzieła pożytku. Przyzywamy was wyłącznie przez wzgląd na Boga. Poświadczy to każdy człowiek obdarzony zrozumieniem i wnikliwością.

Jeśli polujecie ze zwierzętami czy ptakami drapieżnymi, przywołajcie Imię Boga, kiedy wysyłacie je, by ścigały swą zdobycz; ponieważ wtedy to, co pochwycą, będzie należało do was zgodnie z prawem, nawet jeśli znajdziecie je już martwe. On, zaprawdę, jest Wszechwiedzącym, o Wszystkim poinformowanym. Baczcie, jednakże, byście nie polowali w nadmiarze. Podążajcie drogą sprawiedliwości i słuszności w każdej sprawie. Tak oto rozkazuje wam Ten, który jest miejscem Świtania Objawienia, jeślibyście mogli to pojąć.

Bóg nakazał wam okazywać życzliwość względem Mych krewnych, lecz nie przyznał im żadnego prawa do majątku innych ludzi. On, zaprawdę, jest samowystarczającym, poza jakąkolwiek potrzebą Jego stworzeń.

Jeśli ktoś umyślnie zniszczy czyjś dom przez podpalenie, jego również należy spalić; jeśli ktoś z premedytacją odbierze czyjeś życie, jemu również należy zadać śmierć. Trwajcie przy nakazach Boga z całą siłą i mocą i unikajcie dróg nieświadomych. Zgodnie z zaleceniami Księgi dopuszczalne jest skazanie podpalacza i mordercy na dożywocie. Zaprawdę, On ma moc nakazywania tego, czego zapragnie.

Bóg zalecił wam małżeństwo. Strzeżcie się, byście nie wzięli sobie więcej niż dwie żony. Ten, kto zadowoli się jedną partnerką spośród służebnic Boga, zarówno on, jak i ona będą żyć w spokoju. A ten, kto przyjmie na służbę służącą, może to uczynić z przyzwoitością. Taki jest nakaz, który w prawdzie i sprawiedliwości został zapisany Piórem Objawienia. O ludzie, wstępujcie w związki małżeńskie, aby zrodził się z was ten, kto wspominać Mnie będzie pośród sług Moich. Oto Mój rozkaz dla was; trzymajcie się go mocno jako waszego wsparcia.

O ludzie świata! Nie podążajcie za podszeptami egoizmu, jako że nawołuje on ciągle do niegodziwości i nieczystości; naśladujcie raczej Tego, który jest Posiadaczem wszystkich stworzonych rzeczy, który rozkazuje wam okazywać pobożność i przejawiać bojaźń Bożą. On, zaprawdę, jest niezależnym od swych stworzeń. Baczcie, byście nie wzniecali niezgody w kraju, po tym jak wprowadzony został porządek. Kto czyni w ten sposób, nie jest od Nas i My się od niego uwalniamy. Taki jest nakaz, który poprzez moc prawdy ukazał się na niebie Objawienia.

Zapisane zostało w Bayánie, że małżeństwo zależne jest od zgody obu stron. Pragnąc ustanowienia miłości, jedności i harmonii pomiędzy Naszymi sługami, uwarunkowaliśmy je, gdy życzenie pary jest już znane, od zgody ich rodziców, tak by wrogość i uraza nie pojawiły się między nimi. W tej sprawie mamy też inne zamysły. Tak oto został ustanowiony Nasz nakaz.

Żadne małżeństwo nie może być zawarte bez opłacenia wiana, którego wysokość dla mieszkańców miast została ustalona na dziewiętnaście miskali czystego złota, a dla mieszkańców wsi na taką samą liczbę miskali w srebrze. Temu, kto chciałby zwiększyć tę sumę, zabrania się przekroczyć wartość dziewięćdziesięciu pięciu miskali. W ten sposób zapisany został ten nakaz z majestatem i mocą. Jeśli zadowoli się on jednakże zapłatą najniższej kwoty, będzie to lepsze dla niego zgodnie z Księgą. Bóg, zaprawdę, wzbogaca tego, kogo zapragnie poprzez środki niebiańskie jak i ziemskie, a On, zaiste, posiada moc nad wszystkimi rzeczami.

Nakazane zostało przez Boga, by każdy Jego sługa, który zamierza wyruszyć w podróż, wskazał swojej żonie czas powrotu do domu. Jeśli wróci w obiecanym czasie, wypełni rozkaz swego Pana i zostanie zaliczony przez Pióro Jego rozkazu do prawych; w przeciwnym razie, jeśli będzie istniał odpowiedni powód spóźnienia, musi on poinformować żonę i zrobić wszystko co w swojej mocy, by wrócić do niej. Jeśli żadna z tych ewentualności nie nastąpi, przystoi jej czekać przez okres dziewięciu miesięcy, po upływie których nie ma przeszkód, aby ponownie wyszła za mąż; jeśli jednak poczeka dłużej, Bóg, zaprawdę, kocha takie kobiety i takich mężczyzn, którzy okazują cierpliwość. Wypełniajcie Moje rozkazy i nie podążajcie za bezbożnymi, tymi, którzy zostali zaliczeni do grzeszników w Świętej Tablicy Boga. Jeśli jednak podczas okresu oczekiwania, wieści od jej męża dotrą do niej, winna wybrać rozwiązanie, które jest godne pochwały. On, zaprawdę, pragnie, aby Jego słudzy oraz służebnice żyli w pokoju ze sobą; baczcie, byście nie zrobili niczego, co wywołałoby pośród was nieustępliwość. W ten sposób zostało określone rozporządzenie i wypełniła się obietnica. Jeśli jednak dotrą do niej wieści o śmierci jej męża lub jego zabójstwie i potwierdzone będą przez urzędowe zawiadomienie lub świadectwo dwóch rzetelnych świadków, wypada jej pozostać samotną; wtedy, po upływie określonej liczby miesięcy, ma swobodę, by wybrać własne rozwiązanie. Taki jest rozkaz Tego, który jest mocny i potężny w swym nakazie.

Jeśli uraza lub niechęć powstaną pomiędzy mężem i żoną, nie powinien się on z nią rozwodzić, lecz uzbroić się w cierpliwość na czas pełnego roku, tak by była szansa, iż odnowi się pomiędzy nimi uczucie. Jeśli po dopełnieniu tego okresu ich miłość nie powróci, dopuszczalne jest, by nastąpił rozwód. Boska mądrość, zaprawdę, obejmuje wszystkie rzeczy. Pan zakazał w Tablicy spisanej przez Pióro Jego rozkazu praktyki, do której uprzednio uciekaliście się, gdy trzykrotnie rozwiedliście się z kobietą. Uczynił to On jako łaskę z Jego strony, tak byście mogli być zaliczeni do wdzięcznych. Ten, kto rozwiedzie się ze swoją żoną, może zdecydować, by wraz z upływem każdego miesiąca, poślubić ją ponownie, jeśli jest wzajemne uczucie i zgoda, jeżeli tylko nie wyszła ponownie za mąż. Jeśli wyszła ona za mąż, wtedy ten kolejny związek potwierdza separację i sprawa jest zakończona, chyba że oczywiście, jej sytuacja się zmieni. Tak oto nakaz ten został zapisany z majestatem w tej chwalebnej Tablicy przez Tego, który jest miejscem Świtania Piękna.

Jeśli żona towarzyszy swemu mężowi w podróży i różnice powstaną między nimi w drodze, zobowiązany on jest opłacać jej wydatki przez cały kolejny rok i albo zawrócić ją w miejsce z którego przybyła, albo powierzyć ją wraz z rzeczami niezbędnymi do podróży zaufanej osobie, która będzie eskortować ją w drodze do domu. Twój Pan, zaprawdę, nakazuje tak, jak tego pragnie na mocy niezależności, która przyćmiewa ludy ziemi.

Jeśli kobieta zostanie rozwiedziona na skutek dowiedzionego aktu niewierności, nie otrzyma ona żadnych środków podczas jej okresu oczekiwania. Tak oto zaświeciła promiennie z nieboskłonu sprawiedliwości gwiazda dzienna Naszego nakazu. Zaprawdę, Pan kocha jedność i harmonię, a czuje wstręt do separacji i rozwodu. Żyjcie razem, o ludzie, w promienności i radości. Na Moje życie! Wszystko, co jest na ziemi przeminie, podczas gdy same dobre czyny będą trwały; o prawdzie słów Moich zaświadcza sam Bóg. Dojdźcie do porozumienia, o Moi słudzy; następnie zważcie na przestrogę Naszego Pióra Chwały i nie podążajcie za aroganckimi i krnąbrnymi.

Strzeżcie się, by świat nie omamił was tak, jak omamił tych ludzi, którzy byli przed wami! Przestrzegajcie praw i zaleceń waszego Pana i idźcie tą Drogą, która przedstawiona wam została w prawości i prawdzie. Ci, którzy unikają niegodziwości i błędu, którzy lgną do prawości, są w oczach jednego prawdziwego Boga, pośród najlepszych z wybranych Jego stworzeń; ich imiona są wychwalane przez Zgromadzenie w królestwach na wysokościach oraz przez tych, którzy zamieszkują w Tabernakulum, które zostało wzniesione w imię Boga.

Zakazuje się wam handlu niewolnikami, czy to mężczyznami czy kobietami. Nie przystoi temu, który sam jest sługą, kupować innego Bożego sługę, i to właśnie zostało zakazane w Jego Świętej Księdze. W ten oto sposób, przez Jego łaskę, przykazanie to zostało zapisane przez Pióro sprawiedliwości. Niech żaden człowiek nie wywyższa się ponad innego; wszyscy są jedynie niewolnikami przed Panem i wszyscy zaświadczają prawdę, że nie ma innego Boga poza Nim. On, zaprawdę, jest Wszechmądrym, którego mądrość obejmuje wszystkie rzeczy.

Przyozdobcie się szatą dobrych uczynków. Ten, którego uczynki osiągną Boskie zadowolenie, jest z pewnością z ludzi Bahá i jest pamiętany przed Jego tronem. Dopomóż Panu całego stworzenia prawymi pracami oraz poprzez mądrość i wypowiedzi. Tak, zaprawdę, zostało wam nakazane w większości Tablic przez Tego, który jest Wszechłaskawym. On, zaprawdę, wie o czym mówię. Niech nikt nie walczy z drugim i niech żadna dusza nie uśmierca innej; to, zaprawdę, jest tym, co zakazane wam zostało w Księdze, która leży zapieczętowana w Tabernakulum chwały. Cóż to! Czy zabiłbyś tego, którego Bóg ożywił, którego wyposażył w duszę tchnieniem płynącym od Niego? Poważne byłoby wtedy twoje wykroczenie przed Jego tronem! Bójcie się Boga i nie wznoście ręki niesprawiedliwości i opresji, aby zniszczyć to, co On sam wzniósł; powiem raczej, idźcie drogami Boga, Prawdziwego. Kiedy tylko zastępy prawdziwej wiedzy ukazały się niosąc sztandary Boskiej wypowiedzi, pierzchnęły odłamy religii oprócz tych tylko, które chciały pić ze strumienia wiecznego życia w Raju stworzonym przez tchnienie Wszechchwalebnego.

Bóg zarządził jako dowód swej łaski dla swych stworzeń, iż nasienie nie jest nieczyste. Złóżcie podziękowanie Jemu z radością i promiennością i nie podążajcie za tymi, którzy są daleko od Miejsca Świtania Jego bliskości. Powstańcie w każdych warunkach, aby służyć Sprawie, ponieważ Bóg z pewnością wam dopomoże poprzez moc swej najwyższej władzy, która wznosi się nad światami. Trzymajcie się sznura doskonałości z taką nieustępliwością, aby nie pozwolić na to, by ktoś dostrzegł jakikolwiek ślad brudu na szatach waszych. Taki jest nakaz Tego, który jest uświęcony ponad wszelką doskonałość. Ten, kto nie spełni tego wymogu z uzasadnionego powodu, nie poniesie winy. Bóg, zaprawdę, jest Wybaczającym, Łaskawym. Myjcie każdą zabrudzoną rzecz wodą, która nie uległa przemianie na żaden z trzech sposobów; uważajcie, byście nie używali wody, która została zmieniona poprzez wystawienie jej na działanie powietrza czy innego czynnika. Bądźcie wcieleniem czystości pomiędzy ludźmi. To, prawdziwie, jest tym, czego wasz Pan, Niezrównany, Wszechmądry dla was pragnie.

Bóg, jako dar ze swej obecności, zniósł pojęcie „nieczystości”, przez które różne rzeczy i różni ludzie byli uważani za nieczystych. On, zaprawdę, jest Zawsze Przebaczającym, Najhojniejszym. Zaprawdę, wszystkie stworzone rzeczy zostały zanurzone w morzu oczyszczenia, gdy w tym pierwszym dniu Riḍván, rozlaliśmy na całe stworzenie wspaniałości Naszych najdoskonalszych Imion i Naszych najwznioślejszych Przymiotów. Jest to zaiste znakiem Mej życzliwej opatrzności, która objęła wszystkie światy. Łączcie się więc z wyznawcami wszystkich religii i głoście Sprawę waszego Pana, Najlitościwszego; jest to prawdziwa korona czynów, jeśli jesteście z tych, którzy pojmują.

Bóg nakazał wam przestrzegania najwyższej czystości, do tego stopnia, że myć należy to, co jest przybrudzone pyłem, nie mówiąc już o trwałym zabrudzeniu i podobnych nieczystościach. Bójcie się Jego i bądźcie z tych, którzy są czyści. Jeśli czyjś ubiór będzie widocznie przybrudzony, modlitwy jego nie wzniosą się do Boga, a niebiańskie Zgromadzenie odwróci się od niego. Używajcie wody różanej i czystych perfum; to, zaprawdę, jest tym, co Bóg ukochał od początku, który nie ma początku, tak by mogło roztaczać się od was to, czego życzy sobie wasz Pan, Niezrównany, Wszechmądry.

Bóg zwolnił was z zapisanego w Bayánie nakazu dotyczącego niszczenia książek. Pozwoliliśmy wam czytać takie nauki, które są dla was korzystne, a nie takie, które kończą się na jałowych dysputach; lepiej tak jest dla was, jeśli jesteście z tych, co rozumieją.

O ziemscy królowie! Oto przyszedł On, najwyższy Pan wszystkich i wszystkiego. Królestwo należy do Boga, wszechmocnego Opiekuna, Samoistnego. Nie czcijcie nikogo prócz Boga i z promiennymi sercami wznieście twarze ku waszemu Panu, Panu wszystkich imion. Oto objawienie, z którym nic, co macie, nie może się nigdy równać, gdybyście to tylko wiedzieli.

Widzimy, jak cieszycie się tym, co nagromadziliście dla innych, podczas gdy sobie samym zamykacie dostęp do światów, których nie zliczy nic z wyjątkiem Mojej dobrze strzeżonej Tablicy. Skarby, jakie sobie naskładaliście, odciągnęły was daleko od ostatecznego celu waszego życia. Nijak wam to nie przystoi, gdybyście to tylko pojęli. Obmyjcie serca z wszelkiego ziemskiego splamienia i spieszcie wejść do Królestwa waszego Pana, Stworzyciela nieba i ziemi, który sprawił, że świat się zatrząsł w posadach i wszystkie ludy na nim zaszlochały, z wyjątkiem tych, co wyrzekli się wszystkiego i uchwycili mocno rzeczy zarządzonych w ukrytej Tablicy.

Oto Dzień, kiedy Ten, który rozmawiał z Bogiem, osiągnął światło Pradawnego Dni i napił się czystych wód ponownego zjednoczenia z tej Czary, co morza od niej wezbrały. Powiedz: Na jednego Boga prawdziwego! Synaj krąży wokół Słońca Objawienia, podczas gdy z wyżyn królestwa głos Ducha Bożego woła: „Ruszcie się, wy pyszni na ziemi i podążcie do Niego!” W tym Dniu Karmel z tęsknym uwielbieniem spieszy dotrzeć na Jego dwór, a z serca Syjonu rozlega się wołanie: „Obietnica się wypełniła. Objawione zostało to, co zapowiedziane było w świętym Piśmie Boga, Najwyższego, Wszechmocnego, Najukochańszego”.

O ziemscy królowie! Tutaj, w tym miejscu najwyższej świetności, objawiono Największe Prawo. Każda ukryta rzecz wyprowadzona została na światło dzienne z mocy Woli najwyższego Rozkazodawcy, Tego, który zainaugurował ostatnią Godzinę, rozszczepił księżyc i wyjaśnił każdy nieodwołalny wyrok.

Wasalami jeno jesteście, o ziemscy monarchowie! On, Król Królów, pojawił się przystrojony w swoją najcudowniejszą chwałę i teraz wzywa was do siebie, Pomocy w Niebezpieczeństwie, Samoistnego. Strzeżcie się, by duma nie przeszkodziła wam w uznaniu Źródła Objawienia, by rzeczy tego świata nie odgrodziły was jak zasłona jakaś od Tego, który jest Stwórcą niebios. Powstańcie i służcie Mu, Upragnieniu wszystkich narodów, który stworzył was z mocy swojego słowa i nakazał wam być na zawsze wzorami swojego panowania.

Na Bożą sprawiedliwość! Nie pragniemy wcale położyć ręki na waszych królestwach. Nasza misja polega na pochwyceniu i opanowaniu ludzkich serc. To na nich spoczywają oczy Bahá. Daje temu świadectwo Królestwo Nazw, gdybyście to tylko pojęli. Ktokolwiek postępuje za swoim Panem, zrezygnuje ze świata i wszystkiego, co na nim jest; o ile zatem większe musi być wyrzeczenie się Tego, który zajmuje tak podniosłą pozycję! Porzućcie swe pałace i spieszcie zyskać prawo wstępu do Jego Królestwa. Zaprawdę, wyjdzie wam to na dobre w tym oraz w przyszłym świecie. Poświadcza to Pan sfer na wysokościach, gdybyście to tylko wiedzieli.

Jakże wielkie błogosławieństwo czeka monarchę, który powstanie, by pomagać w Mym królestwie Mojej Sprawie, który porzuci wszystko prócz Mnie! Król taki policzony jest między współtowarzyszy Purpurowej Arki – Arki przygotowanej przez Boga dla ludu Bahá. Wszyscy powinni wychwalać jego imię, szanować jego pozycję i pomagać mu w otwieraniu kluczami Mojego Imienia, wszechmocnego Opiekuna, miast wszystkich mieszkańców widzialnych i niewidzialnych królestw. Król taki jest okiem w głowie ludzkości, jaśniejącą ozdobą na czole stworzenia, właściwym źródłem błogosławieństw dla całego świata. Poświęć, o ludu Bahá, dobytek, ba, życia swoje, by go wspierać.

O Cesarzu Austrii! Kiedy zmierzałeś w stronę meczetu Aqṣá, Ten, który jest Jutrzenką Światła Boga, przebywał w więzieniu w ‘Akká. Przeszedłeś obok Niego i nie dopytywałeś się o Tego, przez którego wywyższony jest każdy dom, a każda wzniosła brama otwarta. Zaprawdę, sprawiliśmy, że cały świat winien wspominając Mnie zwrócić się ku temu miejscu, ty jednak odrzuciłeś Tego, który jest Obiektem tego wspominania, gdy pojawił się z Królestwem Boga, twego Pana i Pana światów. Byliśmy z tobą przez wszystkie czasy i zastaliśmy cię trzymającego się Gałęzi i niedbającego o Korzeń. Zaprawdę, twój Pan jest świadkiem tego, co mówię. Smuciliśmy się widząc cię krążącego wokół Naszego Imienia, a nieświadomego Nas, mimo że byliśmy przed twoim obliczem. Otwórz swe oczy, byś mógł ujrzeć tę chwalebną Wizję i rozpoznać Tego, którego wzywasz dniami i nocami, i spójrz na Światło, które świeci nad tym jasnym Horyzontem.

Powiedz: o królu Berlina! Nachyl ucho na Głos wołający z tej objawionej Świątyni: „Zaprawdę, nie ma innego Boga poza Mną, Wiecznie Trwającym, Niezrównanym, Pradawnym Dni”. Bacz, by pycha nie pozbawiła ciebie rozpoznania Jutrzenki Objawienia Boga, by ziemskie pragnienia nie odgrodziły cię niby zasłoną od Pana Tronu na górze i ziemi na dole. Tak radzi ci Pióro Najwyższego. On zaprawdę jest Najłaskawszym, Wszechszczodrym. Wspomnij o tym, którego potęga przewyższyła twoją potęgę i którego pozycja prześcignęła twoją. Gdzież on jest? Co stało się z tym, co posiadał? Uważaj i nie bądź z tych, którzy pogrążeni są w głębokim śnie. To on rzucił Tablicę Boga za siebie, gdyśmy zawiadomili go o tym, co Nas spotkało ze strony zastępów tyranii. Przeto niełaska otoczyła go zewsząd, aż obrócił się w proch w wielkiej niesławie. O Królu, rozważ dogłębnie jego oraz tych, którzy podobnie jak ty zdobywali miasta i panowali nad ludźmi. Wszechmiłosierny strącił ich z pałaców do grobów. Pamiętaj o przestrodze i bądź z tych, co rozważają.

Nie prosiliśmy was o nic. Zaiste, przez wzgląd na Boga My napominamy was i będziemy cierpliwi, tak jak byliśmy cierpliwi wobec tego, co przytrafiło się Nam z waszych rąk, o zgromadzenie królów!

Posłuchajcie, o Władcy Ameryki i Prezydenci jej Republik, tego co wyśpiewuje Gołębica na Gałęzi Wieczności: „Nie ma innego Boga prócz Mnie, Wszechtrwałego, Przebaczającego, Wszechłaskawego”. Przyozdobcie skroń władzy ozdobą sprawiedliwości i bojaźni Bożej, a jej głowę koroną pamięci o swym Panu, Twórcy niebios. Tak doradza ci Ten, który jest Jutrzenką Imion, tak jak nakazane zostało przez Tego, który jest Wszechwiedzącym, Wszechmądrym. Obiecany ukazał się w tym chwalebnym Stanie, gdzie wszystkie stworzenia widzialne i niewidzialne uradowały się. Korzystajcie z Dnia Boga. Zaprawdę, spotkać Jego jest lepszym dla was niż wszystko, co oświetla słońce, jeśli byście tylko to pojęli. O zgromadzenie władców! Słuchajcie tego, co podniosło się z Jutrzenki Wielkości: „Nie ma Boga prócz Mnie, Pana Wypowiedzi, Wszechwiedzącego”. Zwiążcie to, co zostało złamane rękami sprawiedliwości i zmiażdżcie ciemiężcę, któremu dobrze się powodzi rózgą przykazań Pana waszego, Nakazującego, Wszechmądrego.

O ludu Konstantynopola! Oto słyszymy pośród was złowrogie pohukiwania sowy. Czy upojenie pasją powstrzymuje was czy może zatopieni jesteście w niedbalstwie? O Miejsce, które leżysz nad brzegami dwóch mórz! Na tobie ustawiono tron tyranii i w twoim wnętrzu wzniecono płomień nienawiści tak, że zapłakało i lamentowało przez to Zgromadzenie na wysokościach i ci, którzy krążą wokół Wywyższonego Tronu. Widzimy w tobie głupców panujących nad mędrcami i ciemność wynoszącą się ponad światło. Jesteś zaiste przepełniony widoczną pychą. Czyż zewnętrzny twój przepych uczynił cię próżnym? Na Tego, który jest Panem ludzkości! To wkrótce przeminie, a córy twoje i wdowy, i wszyscy, którzy cię zamieszkują, żalić się będą. Tak ci przepowiada Mądry, Wszechwiedzący.

O brzegi Renu! Widzieliśmy was spływające krwią, albowiem miecze kary skierowane zostały przeciw wam i odmienią się wasze koleje. I słyszymy biadanie Berlina; choć dzisiaj jest w pełni sławy.

Nie pozwól, by cokolwiek cię trapiło, o Kraino Ṭá, bowiem Bóg wybrał cię na źródło radości dla całego rodzaju ludzkiego. Jeśli taka będzie Jego Wola, pobłogosławi twój tron kimś, kto będzie sprawował sprawiedliwe rządy i kto zbierze Boże stado przez wilki rozproszone. Taki władca chętnie i radośnie zwróci swe oblicze ku ludowi Bahá i okaże mu łaskawość. Zaiste, w oczach Boga uchodzi on za skarb pośród ludzi. Niechaj chwała Boga spoczywa na nim wieczyście oraz chwała wszystkich, co zamieszkują królestwo Jego objawienia.

Raduj się wielką radością, bowiem Bóg uczynił cię „Porankiem swej światłości”, jako że w tobie urodził się Objawiciel Jego chwały. Bądź ukontentowana imieniem, które ci nadano, imieniem, dzięki któremu Słońce łaski roztoczyło swój blask i zajaśniały ziemia i niebo.

Już wkrótce sytuacja w tobie się odmieni, zaś ster rządów przejdzie w ręce ludu. Zaprawdę, Pan twój jest Wszechwiedzący. Jego supremacja obejmuje wszystkie rzeczy. Zdaj się ufnie na łaskawe względy swego Pana. Oko Jego dobroci wieczyście będzie na tobie spoczywać. Nadchodzi dzień, kiedy twój niepokój przemieniony będzie w pokój i wyciszenie. Tak postanowione jest w cudownej Księdze.

O Kraino Khá! Słyszymy od ciebie głos bohaterów, wznoszony w wysławianiu twego Pana, Wszechposiadającego, Najbardziej Wzniosłego. Błogosławiony dzień, w którym sztandary boskich Imion będą wzniesione w królestwie stworzenia w Moje Imię, Wszechchwalebnego. W tym dniu wierni będą radować się zwycięstwem Boga, a niewierzący będą rozpaczać.

Nikt nie powinien walczyć z tymi, którzy sprawują władzę nad ludźmi; zostawcie im to, co do nich należy, a skierujcie swą uwagę na ludzkie serca.

O Najpotężniejszy Oceanie! Spryskaj narody tym, co ci powierzył Ten, który jest Władcą Wieczności i przyozdób świątynie wszystkich mieszkańców ziemi szatą Jego praw, dzięki którym wszystkie serca będą uradowane i wszystkie oczy rozjaśnione.

Jeżeli ktoś uzyska sto miskali złota, to dziewiętnaście z nich należy do Boga, Stworzyciela ziemi i nieba, i ma być Mu oddane. Baczcie, o ludzie, abyście nie pozbawili się tej wielkiej hojności. Przepisaliśmy wam to prawo, chociaż jesteśmy całkowicie niezależni od was i od wszystkich będących w niebiosach i na ziemi. W tym przykazaniu ukryte są dobrodziejstwa i mądrość przekraczające możliwości pojmowania każdego oprócz Boga, Wszechwiedzącego, Znającego. Powiedz: Przez to prawo Bóg pragnie oczyścić wasze mienie i umożliwić wam zbliżenie się do takich poziomów, jakich nie może pojąć nikt z wyjątkiem tych, którym Bóg pozwolił. Zaprawdę, On jest Dobroczynnym, Łaskawym, Szczodrym. O ludu! Nie czyń zdradliwie w kwestii Prawa Boga ani samowolnie nim nie rozporządzaj. Takie jest Jego prawo w świętych Tablicach i tej wywyższonej Księdze. Tego, kto postępuje z Bogiem zdradliwie, spotka sprawiedliwie zdradliwość, a ten, kto wypełnia nakazy Boga, otrzyma błogosławieństwo z nieba szczodrobliwości swego Pana, Łaskawego, Darzącego, Hojnego, Przedwiecznego. Zaprawdę, On pragnie dla was rzeczy, które są dla was obecnie niezbadane, lecz które poznacie, kiedy po upływie tego przemijającego życia wasze dusze poszybują ku niebu, a oznaki waszych ziemskich uciech znikną. Tak ostrzega was Ten, w którego posiadaniu jest Strzeżona Tablica.

Przeróżne petycje wpłynęły przed Nasz tron od wyznawców, odnoszące się do praw Boga, Pana widzialnego i niewidzialnego, Pana wszystkich światów. W konsekwencji objawiliśmy tę Świętą Tablicę i uzbroiliśmy ją płaszczem Jego Prawa, aby ludzie mogli przestrzegać przykazań swego Pana. Podobne prośby były kierowane do Nas w ciągu poprzednich lat, lecz My w Naszej mądrości wstrzymaliśmy Nasze Pióro dotąd aż w ostatnich dniach, przybyły listy od wielu przyjaciół, na które to odpowiedzieliśmy mocą prawdy, tym co ożywi serca ludzi.

Powiedz: O przywódcy religijni! Nie badajcie wagi Bożej Księgi, stosując rozpowszechnione wśród was kryteria i nauki, ponieważ sama ta Księga to nieomylna waga ustanowiona pośród ludzi. Na tej doskonałej wadze zważyć można wszystko, co mają ludy i rody ziemi, podczas gdy jej własne ciężarki winno się sprawdzać według jej własnego probierza, gdybyście to tylko wiedzieli.

100

Oko Mojego miłosierdzia rzewnie nad wami płacze, jako że nie rozpoznaliście ani nie uznaliście Tego, którego wzywaliście dniem i nocą, o zmierzchu i o świcie. O ludzie, postępujcie z czystymi twarzami i promiennymi sercami ku błogosławionemu, Purpurowemu Miejscu, w którym Sadratu’l-Muntahá woła: „Zaprawdę, nie ma Boga, jak tylko Ja, wszechmocny Opiekun, Samoistny!”.

101

O wy, przywódcy religijni! Kto spośród was może zmierzyć swoją wizję i wnikliwość z Moją? Gdzie znajdzie się śmiałek, co odważyłby się twierdzić, że dorównuje Mi słowem czy mądrością? Nie, na Mego Pana, Wszechlitościwego! Wszystko na ziemi przeminie, to natomiast jest twarz waszego Pana, Wszechmocnego, wielce Umiłowanego.

102

Rozporządziliśmy, o ludzie, iż najwyższym i ostatecznym kresem wszystkiej uczoności ma być poznanie Tego, który jest Przedmiotem wszelkiej wiedzy; mimo to patrzcie, jak dopuściliście do tego, by wasza uczoność niczym zasłona przedzieliła was od Niego, Jutrzenki tego Światła, dzięki której odsłonięta została każda ukryta rzecz. Gdybyście tylko odkryli źródło, z którego wypływa blask tej wypowiedzi, zrezygnowalibyście z ludów świata i całego mienia waszego, i przybliżylibyście się do tej najbardziej błogosławionej Siedziby Chwały.

103

Powiedz: Oto zaprawdę niebo, w którym przechowywana jest Księga Matka, gdybyście tylko mogli to pojąć. To za Jego sprawą wołała skała i krzew gorejący odezwał się na górze wysoko ponad Ziemią Świętą, obwieszczając: „Królestwo należy do Boga, najwyższego Pana wszystkich i wszystkiego, Wszechwładnego, Kochającego!”.

104

Nie uczęszczaliśmy do żadnej szkoły ani nie czytaliśmy którejkolwiek z waszych rozpraw. Skłońcie uszu ku słowom tego Nieuczonego, którymi wzywa On was do Boga, Wiecznotrwałego. Lepsze to dla was niźli wszystkie skarby ziemi, gdybyście tylko mogli to pojąć.

105

Kto interpretuje to, co zesłane zostało z nieba Objawienia i zmienia jego oczywiste znaczenie, ten zaprawdę jest z tych, którzy wypaczyli Wzniosłe Słowo Boga i należy do straconych w Jasnej Księdze.

106

Nakazano wam obcinać paznokcie, kąpać się raz w tygodniu w wodzie, która zakrywa wasze ciała i myć się przy użyciu tego, czym wcześniej się posługiwaliście. Strzeżcie się, byście nie zaniedbali przestrzegania tego, co nakazane wam zostało przez Tego, który jest Niezrównany, Miłościwy. Zanurzajcie się w czystej wodzie; nie jest dozwolone kąpać się w używanej wcześniej wodzie. Zważcie, żeby nie zbliżać się do publicznych basenów w perskich łaźniach; ten, kto uda się do takich łaźni, poczuje ich cuchnący odór zanim do nich dotrze. Unikajcie ich, o ludzie, i nie bądźcie z tych, którzy haniebnie godzą się na taką obrzydliwość. Są one w rzeczywistości podobne do bagien zepsucia i skalania, jeśli jesteście z tych, którzy rozumieją. Strońcie podobnież od cuchnących basenów na podwórzach perskich domów i bądźcie z czystych i uświęconych. Zaprawdę, pragniemy ujrzeć was jako objawienia raju na ziemi tak, by rozchodziły się od was takie zapachy, jakie rozradują serca umiłowanych Boga. Jeśli kąpiący się, zamiast zanurzać się w wodzie, będzie mył się przez polewanie swego ciała wodą, będzie to lepsze dla niego i zwolni go od potrzeby zanurzania się. Pan, zaprawdę, zapragnął, jako dar od siebie, ułatwić wasze życie, tak byście byli prawdziwie wdzięczni.

107

Zakazuje się wam poślubiać żony waszych ojców. Brzydzimy się poruszania tematu chłopców. Bójcie się Łaskawego, o ludy świata! Nie czyńcie tego, co zostało wam zakazane w Naszej Świętej Tablicy i nie bądźcie z tych, którzy błądzą nieprzytomnie w dziczy swych pożądań.

108

Nikomu nie wolno mamrotać świętych wersetów przy ludziach, gdy idzie po ulicy czy targu; lecz wypada, by kto pragnie wspominać Pana, czynił to w miejscach, które zostały w tym celu wzniesione lub w swym własnym domu. Wtedy jest to bliższe szczerości i pobożności. Tak oto słońce Naszego przykazania zaświeciło nad horyzontem Naszej wypowiedzi. Błogosławieni więc niech będą ci, którzy wykonują Nasze rozkazy.

109

Na każdym spoczywa obowiązek napisania ostatniej woli. Piszący winien rozpocząć ten dokument ozdobą Największego Imienia, dać w nim świadectwo o jedności Boga w Jutrzence Jego Objawienia oraz wspomnieć, jeśli sobie tego życzy, o tym, co jest godne pochwały, tak by było to świadectwem dla niego w królestwach Objawienia i Stworzenia, a także skarbem u jego Pana, Najwyższego Obrońcy, Wiernego.

110

Wszystkie Święta osiągnęły spełnienie w dwóch Największych Świętach oraz w dwóch kolejnych Świętach przypadających w bliźniacze dni – pierwsze z Największych Świąt odbywa się w dni, kiedy Wszechłaskawy rozlał promieniującą chwałę swoich najdoskonalszych Imion i swoich najwznioślejszych Atrybutów na całe stworzenie, a drugie przypada tego dnia, w którym wynieśliśmy Tego, który ogłosił ludzkości radosne wieści tego Imienia, dzięki któremu martwi zostali wskrzeszeni i wszyscy przebywający w niebiosach i na ziemi zostali zgromadzeni. Tak zarządził Ten, który jest Nakazującym, Wszechwiedzącym.

111

Szczęśliwy ten, kto rozpoczyna pierwszy dzień miesiąca Bahá, dzień, który Bóg poświęcił temu Wielkiemu Imieniu. Błogosławiony jest też ten, kto ujawnia tego dnia dobrodziejstwa, którymi Bóg go obdarzył; jest on zaprawdę z tych, którzy składają dzięki Bogu poprzez czyny świadczące o szczodrości Pana, która ogarnęła wszystkie światy. Powiedz: Ten dzień jest zaiste ukoronowaniem wszystkich miesięcy i ich źródłem, dzień, w którym oddech życia spływa na wszystkie stworzone rzeczy. Wielkie jest błogosławieństwo tego, kto go wita z promiennością i radością. Świadczymy, iż jest on doprawdy pośród tych, którzy osiągnęli błogość.

112

Powiedz: Największe Święto jest w istocie Królem Świąt. Przypomnijcie sobie, o ludzie, szczodrość, jaką wam Bóg okazał. Byliście pogrążeni we śnie i oto obudził On was odświeżającymi powiewami swojego Objawienia i zapoznał was ze swoją wyraźną i niezachwianą Ścieżką.

113

Zwróćcie się w czasie choroby do kompetentnych lekarzy. Nie odstawiliśmy na bok używania materialnych środków, raczej zatwierdziliśmy je tym Piórem, które Bóg uczynił miejscem Świtania swojej promieniującej i wspaniałej Sprawy.

114

Bóg nałożył wcześniej na wszystkich wyznawców obowiązek darowania przed Naszym tronem bezcennych darów z ich majątku. Teraz, na dowód Naszej łaskawej życzliwości, zwolniliśmy ich z tego obowiązku. Jest On doprawdy Najhojniejszym, Wszechłaskawym.

115

Błogosławiony jest ten, kto w godzinie świtu, skupiając swe myśli na Bogu, będąc zajętym Jego wspominaniem i błagając o Jego przebaczenie, skieruje swe kroki ku Mashriqu’l-Adhkár, a wkraczając do środka, usiądzie w ciszy, by słuchać wersów Boga, Wszechwładnego, Mocnego, Wszechwysławianego. Mówcie: Mashriqu’l-Adhkár to każda budowla wzniesiona w miastach i wsiach dla wysławiania Mej chwały. Taka jest nazwa, którą została określona przed tronem wspaniałości, gdybyście byli z tych, co rozumieją.

116

Ci, którzy recytują wersety Wszechłaskawego najbardziej melodyjnym tonem odczują w nich to, z czym władza nad ziemią i niebem nigdy nie będzie się równać. Z nich będą oni wdychać Boskie zapachy Mych światów – światów, których dzisiaj nikt nie może rozróżnić oprócz tych, którzy obdarzeni zostali wizją poprzez to podniosłe, to piękne Objawienie. Mówcie: Te wersy zbliżają czyste serca ku tym duchowym światom, których nie można ani wyrazić słowami, ani przybliżyć przez nawiązania. Błogosławieni niech będą ci, którzy słyszą.

117

Pomagajcie, o Moi ludzie, Moim wybranym sługom, którzy powstali, aby wspomnieć Mnie pośród Mych stworzeń i by wznieść Moje Słowo w całym Mym królestwie. Oni są zaiste gwiazdami nieba Mej miłującej opatrzności i lampami Mego przewodnictwa dla całej ludzkości. Lecz ten, którego słowa przeciwstawiają się temu, co zostało zesłane w Mych Świętych Tablicach nie jest ode Mnie. Strzeżcie się, by nie podążać za jakimś bezbożnym pozorantem. Te Tablice są upiększone pieczęcią Tego, który powoduje ukazanie się świtu, który wznosi swój głos pomiędzy niebiosami a ziemią. Uchwyćcie się tej Pewnej Rękojeści i Powrozu Mojej mocnej i nienaruszalnej Sprawy.

118

Pan zezwolił każdemu, kto tego zapragnie na studiowanie różnorodnych języków świata, aby niósł Przesłanie Sprawy Boga na Wschodzie i Zachodzie, aby wspominał Go wśród rodzin i ludów świata w taki sposób, by serca się ożywiły a obumarła kość została wskrzeszona.

119

Jest niedopuszczalne, by człowiek obdarzony rozsądkiem spożywał to, co go niszczy. Nie, raczej wypada mu postępować w sposób godny pozycji człowieka, a nie zgodnie z karygodnymi czynami każdej niedbałej i chwiejnej duszy.

120

Ozdabiajcie swoje głowy wieńcami wiarygodności i wierności, swoje serca suknią bojaźni Bożej, swoje języki całkowitą prawdomównością, swoje ciała szatą uprzejmości. Oto są w rzeczy samej przyzwoite ozdoby świątyni człowieka, jeśli jesteście z tych, co rozmyślają. Trzymajcie się, o wy ludzie Bahá, sznura służby Bogu, Prawdziwemu, gdyż w ten sposób wasza pozycja zostanie poznana, wasze imiona zapisane i ochronione, wasze stopnie wywyższone a pamięć o was wychwalona w Zabezpieczonej Tablicy. Strzeżcie się, by mieszkańcy ziemi nie powstrzymali was od tej wspaniałej i wyniosłej pozycji. Tak nawoływaliśmy was w większości Naszych Listów, a teraz również w tej, Naszej Świętej Tablicy, nad którą rozpromieniła się Gwiazda Dnia Praw Pana, waszego Boga, Potężnego, Wszechmądrego.

121

Gdy Ocean Obecności Mojej odpłynie, a Księga Mego Objawienia się zakończy, zwróćcie oblicza swe ku Temu, którego Bóg wyznaczył, a który odgałęził się od tego Pradawnego Korzenia.

122

Popatrzcie na małostkowość umysłów ludzi. Domagają się tego, co im szkodzi, a odrzucają to, co dla nich pożyteczne. Zaprawdę, zaliczają się do tych, którzy zbłądzili daleko. Widzimy, że niektórzy pragną wolności i są z niej dumni. Tacy ludzie tkwią w głębiach niewiedzy.

123

Wolność w nieunikniony sposób prowadzi w końcu do buntu, którego płomieni nikt nie ugasi. Tak oto ostrzega was Ten, który rachuje, Wszechwiedzący. Wiedzcie, że ucieleśnieniem i symbolem wolności jest zwierzę. Człowiekowi natomiast przystoi podporządkowanie się takim ograniczeniom, które będą go chroniły przed jego własną niewiedzą i strzegły przed złem z rąk intryganta. Wolność popycha człowieka do przekraczania granic przyzwoitości i poniżania godności swojej pozycji. Sprowadza go do poziomu skrajnego zepsucia i nikczemności.

124

Postrzegajcie ludzi jako stado owiec, któremu do ochrony potrzeba pasterza. Zaiste, jest to prawda, pewna prawda. Pochwalamy wolność w pewnych okolicznościach, w innych natomiast nie przyzwalamy na nią. Zaprawdę, jesteśmy Wszechwiedzącym.

125

Powiedz: Prawdziwa wolność polega na uległości człowieka wobec Jego przykazań, choć niewiele o tym wiecie. Gdyby ludzie przestrzegali tego, co zesłaliśmy im z Nieba Objawienia, z pewnością osiągnęliby doskonałą wolność. Szczęśliwy człowiek, który pojmuje Zamierzenie Boga na podstawie wszystkiego, co objawił On z Nieba swojej Woli, przenikającej wszystkie stworzone rzeczy. Powiedz: Wolności, która wam służy, nie ma nigdzie, jak tylko w całkowitej służbie Bogu, Prawdzie Wiekuistej. Kto skosztował jego słodyczy, nie wymieni go na władzę nad ziemią i niebem.

126

W Bayánie zabronione wam było zadawać Nam pytania. Pan zwolnił was teraz z tego zakazu, tak byście mogli swobodnie pytać o to, o co potrzebujecie zapytać, lecz bez tych próżnych pytań, jakie ludzie przeszłych czasów mieli w zwyczaju zadawać. Bójcie się Boga i bądźcie z prawych! Pytajcie o rzeczy, które będą korzystne dla was w Sprawie Boga i Jego królestwie, gdyż bramy Jego czułego współczucia zostały otwarte przed wszystkimi, którzy mieszkają w niebie i na ziemi.

127

Liczba miesięcy w roku wyznaczonych w Księdze Boga to dziewiętnaście. Pierwszy z nich został ozdobiony tym Imieniem, które przyćmiewa całe stworzenie.

128

Pan zarządził, że zmarli powinni być pochowani w trumnach z kryształu, z twardego, wytrzymałego kamienia lub drewna, które jest zarówno wysokiej jakości, jak i trwałe, a na ich palcach należy umieścić wygrawerowane pierścienie. On, zaprawdę, jest Najwyższym Rozkazodawcą, Jedynym powiadomionym o wszystkim.

129

Napis na tych pierścieniach powinien stanowić, dla mężczyzn: „Do Boga należy wszystko, co znajduje się w niebiosach i na ziemi oraz to, co jest pomiędzy nimi, a On, zaprawdę, posiada wiedzę o wszystkich rzeczach”; a dla kobiet: „Do Boga należy władza niebios i ziemi i wszystkiego pomiędzy nimi, a On, zaprawdę, jest potężniejszy nad wszystkie rzeczy”. Oto są wersy niegdyś objawione, lecz zważcie, Punkt Bayánu nawołuje teraz, wołając „O Najbardziej Uwielbiany światów! Objaw w ich miejsce takie słowa, które rozniosą zapach Twej miłościwej łaski na całą ludzkość. Ogłosiliśmy wszystkim, iż jedno tylko słowo od Ciebie przewyższa wszystko, co zostało zesłane w Bayánie. Ty, zaprawdę, posiadasz moc tworzenia tego, co Tobie odpowiada. Nie pozbawiaj Twych sług wszechotaczających łask oceanu Twego miłosierdzia! Ty, zaprawdę, jesteś Tym, którego łaska jest bezgraniczna”. Spójrzcie, usłyszeliśmy Jego wołanie i teraz wypełniamy Jego życzenie. On, zaprawdę, jest Najbardziej Uwielbianym, Odpowiadającym na modlitwy. Jeśli następujący werset, który w tej chwili został zesłany przez Boga, zostanie wyryty na pierścieniach pogrzebowych zarówno mężczyzn, jak i kobiet, będzie to dla nich lepsze; My, zaprawdę, jesteśmy Najwyższym Nakazującym: „Pochodzę od Boga i wracam do Niego, niezależny od wszystkiego z wyjątkiem Niego, mocno trzymając się Jego Imienia, Miłosiernego, Współczującego”. W ten sposób Pan wyróżnia tego, kogo zapragnie poprzez hojność ze swej obecności. On jest zaprawdę Bogiem siły i mocy.

130

Pan zarządził również, by zmarły owinięty został w pięć płócien z jedwabiu lub bawełny. Tym, którzy mają ograniczone środki wystarczy jedno płótno z któregokolwiek z tych materiałów. Tak zarządził Ten, który jest Wszechwiedzącym, o wszystkim Powiadomionym. Zabroniono wam przewożenia ciała zmarłego na większą odległość niż godzina drogi od miasta; powinno być ono raczej pochowane z pogodą ducha i spokojem w pobliskim miejscu.

131

Bóg usunął ograniczenia w podróżowaniu narzucone w Bayánie. On zaprawdę jest Nieskrępowany. On czyni tak, jak uważa za stosowne i nakazuje to, czego zapragnie.

132

O ludzie świata! Nachylcie ucha na wołanie Tego, który jest Panem Imion, który głosi wam ze swego miejsca pobytu w Największym Więzieniu: „Zaprawdę, nie ma innego Boga prócz Mnie, Potężnego, Mocnego, Wszystko-Pokonującego, Najbardziej Wywyższonego, Wszechwiedzącego, Wszechmądrego”. Zaprawdę, nie ma innego Boga prócz Niego, Wszechmocnego Władcy światów. Gdyby taka była Jego Wola, mógłby poprzez jedno słowo pochodzące z Jego obecności zawładnąć całą ludzkością. Strzeżcie się, byście się nie wahali w przyjęciu tej Sprawy – Sprawy, przed którą Zgromadzenie na wysokościach i mieszkańcy Miast Imion składają pokłony. Bójcie się Boga i nie bądźcie z tych, którzy są oddzieleni jakby zasłoną. Spalcie zasłony ogniem Mojej miłości i rozproszcie mgły próżnych wyobrażeń mocą tego Imienia, poprzez które ujarzmiliśmy całe stworzenie.

133

Powstańcie i wychwalajcie dwa Domy w Bliźniaczych Świętych Miejscach oraz w innych, gdzie został ustanowiony tron twego Pana, Wszechmiłosiernego. Tak oto nakazuje wam Pan każdego rozumiejącego serca.

134

Uważajcie, by sprawy i zainteresowania tego świata nie utrudniały wam przestrzegania tego, co zalecił wam Ten, który jest Potężnym, Wiernym. Bądźcie ucieleśnieniem takiej wytrwałości pośród ludzi, by nie powstrzymały was w drodze do Boga wątpliwości tych, którzy nie uwierzyli w Niego, gdy On objawił się obdarzony potężną władzą. Strzeżcie się, by nie powstrzymało was nic, co zostało zapisane w Księdze, przed posłuszeństwem wobec tej Żywej Księgi, głoszącej prawdę: „Zaprawdę, nie ma innego Boga prócz Mnie, Najbardziej Doskonałego, godnego wszelkiej Chwały”. Spójrzcie zatem okiem słuszności na Tego, który spłynął z nieba Boskiej woli i mocy, i nie bądźcie z tych, którzy postępują niesprawiedliwie.

135

Wspomnijcie słowa, które spłynęły z Pióra Tego, który był Moim Zwiastunem jako hołd temu Objawieniu i rozważcie, co uczyniły ręce ciemiężycieli w dniach Moich. Zaprawdę, zaliczają się oni do zagubionych. On rzekł: „Jeśli staniecie przed obliczem Tego, którego objawimy, błagajcie Boga, by w swojej hojności raczył On spocząć na waszych sofach, gdyż będzie to dla was niezrównany i nieprześcigniony zaszczyt. Jeśli wypije On szklankę wody w waszych domach, będzie to miało dla was większe znaczenie niż ofiarowanie przez was wody życia każdej duszy, a nawet każdemu stworzeniu. Wiedzcie o tym, o wy Moi słudzy!”.

136

Oto są słowa, którymi Mój Poprzednik wychwalał Moje Istnienie, gdybyście mogli to pojąć. Kto rozważa te wersety i rozumie, jakie ukryte perły zostały w nich przechowane, ten dzięki sprawiedliwości Boga poczuje zapach Wszechłaskawego płynący ze strony tego Więzienia i pośpieszy całym swoim sercem ku Niemu z taką płomienną tęsknotą, że mieszkańcy ziemi i nieba nie będą w stanie mu przeszkodzić. Mówicie: Oto jest Objawienie, wokół którego krąży każdy dowód i świadectwo. Zostało zesłane przez waszego Pana, Boga Łaski, jeśli jesteście z tych, którzy osądzają właściwie. Mówcie: oto duch wszystkich Pism, który natchnął Pióro Najwyższego, powodując osłupienie wszystkich stworzonych istot, z wyjątkiem tych, którzy zostali oczarowani łagodnymi powiewami Mojej życzliwej dobroci i słodkim powabem Mej szczodrości, która przeniknęła całe stworzenie.

137

O ludzie Bayánu! Bójcie się Najbardziej Łaskawego i rozważcie to, co objawił On w innym ustępie. Rzekł On: „Qiblih jest zaprawdę Tym, którego Bóg objawi; kiedy On się porusza, przesuwa się i ono, do czasu aż On spocznie”. Tak zostało to ustanowione przez Najwyższego Zarządcę, gdy zapragnął On wspomnieć to Najwyższe Piękno. Medytujcie nad tym, o ludzie i nie bądźcie z tych, którzy błądzą oszołomieni po puszczy błędu. Jeśli odrzucacie Go z rozkazu waszych próżnych upodobań, gdzie wtedy jest Qiblih, ku któremu się zwrócicie, o zgromadzenie niedbałych? Rozważcie ten werset i rozsądźcie sprawiedliwie przed Bogiem, być może zbierzecie perły tajemnic z oceanu, który faluje w Mym Imieniu, Wszechchwalebnym, Najwyższym.

138

Niech nikt w tym Dniu nie trzyma się niczego poza tym, co zostało przedstawione w tym Objawieniu. Takie jest rozporządzenie Boga w dniach przeszłych i tych, które nadejdą – rozporządzenie, które ozdabiało Pisma Posłańców przeszłości. Takie jest ostrzeżenie Pana – ostrzeżenie, które przystrajało wstęp do Księgi Życia, gdybyście mogli to pojąć. Taki jest nakaz Pana, w dniach przeszłych i tych, które nadejdą; strzeżcie się, byście zamiast tego nie wybrali hańby i poniżenia. Nic nie przyniesie wam pożytku w tym Dniu prócz Boga, nie ma też innego schronienia w ucieczce prócz Niego, Wszechwiedzącego, Wszechmądrego. Kto Mnie poznał, poznał Cel wszelkiego pragnienia, a kto zwrócił się do mnie, zwrócił się ku Przedmiotowi wszelkiego uwielbienia. Tak zostało to określone w Księdze i tak zostało ustanowione przez Boga, Pana wszystkich światów. Przeczytanie jednego z wersetów Mego Objawienia jest lepsze niż studiowanie Pism wcześniejszych i niedawnych pokoleń. Oto głos Wszechłaskawego, obyście mieli uszy, by usłyszeć! Mówcie: Oto istota wiedzy, gdybyście mogli to pojąć.

139

A teraz rozważcie to, co zostało objawione w innym ustępie – być może porzucicie swoje własne wyobrażenia i zwrócicie swe twarze ku Bogu, Panu istnienia. Powiedział On: „Niedozwolone jest poślubienie kogoś, kto nie uwierzył w Bayán. Jeśli tylko jedna strona przyjmie Sprawę, jego czy jej mienie nie będzie według prawa należeć do małżonka, dopóki ten się nie nawróci. Jednakże to prawo będzie obowiązywać dopiero wtedy, gdy nastąpi wywyższenie Sprawy Tego, którego zaiste objawimy, lub tego, co już sprawiedliwie zostało objawione. Zanim to nastąpi, możecie zawierać związki małżeńskie wedle życzenia, być może dzięki temu wywyższycie Sprawę Boga”. Tak oto śpiewał Słowik słodką melodię na niebiańskiej gałęzi, wysławiając swego Pana, Wszechłaskawego. Dobrze dzieje się tym, którzy słuchają.

140

O ludzie Bayánu, zaklinam was na waszego Pana, Boga łaski, spójrzcie okiem sprawiedliwości na to, co zostało zesłane przez siłę prawdy i nie bądźcie z tych, którzy widzą świadectwo Boga, lecz odrzucają je i wypierają się Go. Zaprawdę, oni są z tych, którzy z pewnością zginą. Punkt Bayánu jasno wspomniał w tym wersecie o wywyższeniu Mojej Sprawy ponad Jego własną Sprawę; temu poświadczy każdy sprawiedliwy i wnikliwy umysł. Jak widzicie obecnie, jego wielkość jest taka, że nikt nie może jej zaprzeczyć oprócz tych, których oczy upojone są w życiu doczesnym i których czeka poniżająca kara w życiu przyszłym.

141

Mówcie: Na prawość Boga! Zaprawdę, jestem Jego Najbardziej Umiłowanym; właśnie teraz wysłuchuje On tych wersetów spływających z Nieba Objawienia i opłakuje grzechy, których dopuściliście się w tych dniach. Bójcie się Boga i nie wiążcie się z napastnikiem. Mówcie: o ludzie, jeśli zdecydujecie się nie uwierzyć w Niego, powstrzymajcie się przynajmniej od powstania przeciwko Niemu. Na Boga! Wystarczające są te zastępy tyranii sprzymierzone przeciwko Niemu!

142

Zaprawdę, objawił On niektóre prawa, aby w tym Objawieniu Pióro Najwyższego nie miało potrzeby się poruszać, jak tylko dla wychwalania Jego wzniosłej Pozycji i Jego najbardziej promiennego Piękna. Jednakże, skoro zażyczyliśmy sobie ujawnić wam Naszą szczodrość, siłą prawdy ustanowiliśmy te prawa w klarowny sposób i złagodziliśmy to, czego chcielibyśmy, żebyście przestrzegali.

143

Już wcześniej On oznajmił wam, co zostanie wypowiedziane przez Jutrzenkę Boskiej mądrości. Powiedział, a mówi On prawdę: „On jest Tym, który będzie głosił w każdych warunkach: »Zaprawdę, nie ma innego Boga poza Mną, Jedynym, Niezrównanym, Wszechwiedzącym, o wszystkim Powiadomionym«”. Tą specjalną rangą obdarzył Bóg wyłącznie to wzniosłe, wyjątkowe i zadziwiające Objawienie. Oto symbol Jego obfitej łaski, obyście zrozumieli; oto znak Jego nieodpartego wyroku. Oto Jego Największe Imię, Jego Najwznioślejsze Słowo i Jutrzenka Jego Najdoskonalszych Tytułów, obyście to zrozumieli. Tak właśnie, poprzez Niego objawia się każda Krynica, każde Miejsce Świtania Boskiego przewodnictwa. O ludzie, zastanówcie się nad tym, co zostało zesłane w prawdzie; rozważcie to i nie bądźcie z tych, co naruszają prawo.

144

Łączcie się ze wszystkimi religiami w przyjaźni i zgodzie, tak by mogły wdychać od was słodki zapach Boga. Strzeżcie się, by płomień nierozsądnej niewiedzy nie pochłonął was pośród ludzi. Wszystkie rzeczy pochodzą od Boga i do Niego powracają. On jest źródłem wszystkich rzeczy i w Nim wszystkie rzeczy się kończą.

145

Strzeżcie się, by nie wstępować do żadnego domu, podczas nieobecności właściciela, chyba że za jego pozwoleniem. Postępujcie odpowiednio w każdych warunkach i nie zaliczajcie się do błądzących.

146

Nakazuje się wam, abyście oczyścili wasze środki egzystencji i inne temu podobne poprzez opłacenie Zakát. Tak zostało nakazane w tej wzniosłej Tablicy przez Tego, który jest Objawicielem wersetów. Określimy w przyszłości, jeśli taka będzie Boska wola i cel, kryterium jego oszacowania. On zaprawdę objaśnia to, czego zapragnie mocą swojej wiedzy i jest On w rzeczy samej Wszechwiedzącym i Wszechmądrym.

147

Żebranie jest niezgodne z prawem i zakazane jest dawanie temu, kto żebrze. Wszystkim nakazano zarabiać na życie, a jeśli chodzi o tych, którzy nie mogą tego czynić, jest obowiązkiem Delegatów Boga oraz zamożnych, aby stworzyć im odpowiednie zabezpieczenie. Trzymajcie się zasad i przykazań Boga; strzeżcie ich jak własnych oczu i nie bądźcie z tych, którzy cierpią z powodu wielkiej straty.

148

Zakazano wam w Księdze Boga brać udział w sporach i konfliktach, uderzać kogoś czy popełniać podobne czyny, które mogą zasmucić serca i dusze. Grzywna w wysokości dziewiętnastu miskali w złocie została wcześniej określona przez Tego, który jest Panem całej ludzkości dla tego, kto był przyczyną smutku innej osoby. Jednakże w tym Objawieniu zwalnia was On z tego i napomina was do okazywania prawości i pobożności. Takie jest przykazanie, które On wam przekazał w tej wzniosłej Tablicy. Nie życzcie innym tego, czego nie życzylibyście sobie samym; bójcie się Boga i nie bądźcie z pysznych. Wszyscy jesteście stworzeni z wody i w proch się obrócicie. Zastanówcie się nad końcem, który was czeka i nie chadzajcie drogami ciemiężcy. Przybliżcie swe ucho ku wersetom Boga, które recytuje wam Ten, który jest świętym Drzewem Lote. Są one z pewnością nieomylną wagą ustanowioną przez Boga, Pana tego świata i następnych. Dzięki nim dusza człowieka wznosi swój lot ku Jutrzence Objawienia, a serce każdego prawdziwego wyznawcy przepełnia się światłem. Takie są prawa, które Bóg wam nakazał, takie są Jego przykazania przepisane wam w Jego Świętej Tablicy; przestrzegajcie ich z radością i zadowoleniem, jako że jest to dla was najlepsze, jeśli tylko to pojmiecie.

149

Recytujcie wersety Boga każdego ranka i wieczora. Kto ich nie recytuje, nie jest wierny Przymierzu Boga i Jego Testamentowi, a kto odwraca się od tych świętych wersetów w tym Dniu, jest z tych, którzy przez wieczność odwrócili się od Boga. Bójcie się Boga, o Moi słudzy, każdy z was. Nie bądźcie dumni z tego, że dużo wersetów czytacie, czy z ogromu pobożnych czynów, których dokonujecie w dzień i w nocy; dlatego że lepiej jest dla człowieka przeczytać pojedynczy werset z radością i promiennością niż czytać ze zmęczeniem wszystkie Święte Księgi Boga, Pomocy w Niebezpieczeństwie, Samoistnego. Czytajcie święte wersety w takiej liczbie, aby nie ogarnęła was ospałość i zniechęcenie. Nie obarczajcie dusz waszych tym, co je znuży i obciąży, lecz raczej tym, co je oświeci i wzniesie, tak by mogły wzbić się na skrzydłach Świętych wersetów ku miejscom Świtania Jego objawionych znaków; to zbliży was do Boga, gdybyście tylko to pojęli.

150

Uczcie swe dzieci wersów objawionych z nieba majestatu i mocy, aby w najbardziej melodyjnych tonach recytowały Tablice Wszechłaskawego w komnatach wewnątrz Mashriqu’l-Adhkár. Ten, kto został przemieniony zachwytem zrodzonym z wysławiania Mego Imienia, Najbardziej Litościwego, recytował będzie wersety Boga w taki sposób, iż urzeknie serca tych, którzy wciąż pogrążeni są we śnie. Dobrze dzieje się temu, który napił się Mistycznego Wina wiecznego życia z wypowiedzi swego miłosiernego Pana w Moim Imieniu – Imieniu, przez które każda wyniosła i majestatyczna góra zmieniona została w pył.

151

Nakazano wam odnawiać umeblowanie waszych domów po upływie dziewiętnastu lat; tak zostało zarządzone przez Tego, który jest Wszechwiedzącym i Wszystkodostrzegającym. On zaiste pragnie doskonałości, zarówno dla was samych, jak i dla tego, co posiadacie; nie zapominajcie o strachu przed Bogiem i nie bądźcie niedbałymi. Ten, kto dojdzie do wniosku, iż środki jego nie są wystarczające na ten cel, zostanie usprawiedliwiony przez Boga, Zawsze Przebaczającego, Najbardziej Szczodrego.

152

Myjcie swe stopy raz w ciągu dnia latem i raz na trzy dni zimą.

153

Jeśli ktoś odnosi się do ciebie ze złością, odpowiedz mu z łagodnością; a jeśli ktoś czyni ci zarzuty, powstrzymaj się, by w odwecie czynić zarzuty jemu, lecz zostaw go sobie samemu i połóż swe zaufanie w Bogu, wszechmocnym Mścicielu, Panu siły i sprawiedliwości.

154

Zakazane wam zostało używać ambony. Kto zapragnie wyrecytować wam wersety swego Pana, niech siądzie na krześle umieszczonym na podium, tak by mógł wspominać Boga, swego Pana i Pana całej ludzkości. Miłe jest Bogu, abyście sami siedli na krzesłach i ławach w oznace czci dla miłości, którą żywicie do Niego i do Objawienia Jego chwalebnej i świetlistej Sprawy.

155

Zakazano wam hazardu i zażywania opium. O ludzie, unikajcie obu tych rzeczy i nie bądźcie z tych, którzy naruszają prawo. Wystrzegajcie się używania jakiejkolwiek substancji, która powoduje ospałość i obojętność ludzkiej świątyni i wyrządza krzywdę ciału. Zaprawdę, nie życzymy wam nic prócz tego, co przyniesie wam pożytek, a czemu poświadczą wszystkie stworzone rzeczy, gdybyście tylko mieli uszy, by usłyszeć.

156

Kiedy będziecie zaproszeni na bankiet czy świąteczną okazję, odpowiedzcie z radością i zadowoleniem, a ten, kto wypełni swą obietnicę, będzie wolny od zarzutów. Oto jest Dzień, w którym każde z Boskich mądrych rozporządzeń zostało wyjaśnione.

157

Spójrzcie, „tajemnica Wielkiego Odwrócenia w Znaku Wszechwładnego” została teraz objawiona. Dobrze dzieje się temu, któremu Bóg pomógł w rozpoznaniu „Szóstki” wzniesionej mocą tego „Prawego Alifa”; on zaprawdę jest z tych, których wiara jest prawdziwa. Jak wielu jest pozornie pobożnych, którzy się odwrócili i jak wielu krnąbrnych, którzy się zbliżyli wołając: „Wszelka chwała niechaj będzie Tobie, o Ty Upragniony światów!”. Zaprawdę jest to w rękach Boga, aby dawać to, czego On zapragnie temu, komu On zapragnie, a wstrzymać to, co Jemu będzie odpowiadało temu, kogo On wybierze. On zna wewnętrzne sekrety serc i znaczenie ukryte w mrugnięciu prześmiewcy. Jak wielu będących wcieleniem niedbałości, którzy przyszli do Nas z czystością serca, posadziliśmy na tronie Naszego przyzwolenia; a jak wielu przedstawicieli wiedzy z całą sprawiedliwością przeznaczyliśmy do wrzucenia w ogień. Jesteśmy w rzeczy samej Tym, który sądzi. On jest Tym, który objawia „Bóg czyni to, czego zapragnie” i zamieszkuje na tronie „On nakazuje to, co On wybiera”.

158

Błogosławiony ten, który odkrywa zapach ukrytych znaczeń w śladach tego Pióra, przez którego ruch podmuchy Boga unoszą się nad całym stworzeniem i poprzez którego bezruch największa esencja spokoju ukazuje się w królestwie bytu. Wysławiony niech będzie Wszechłaskawy, Objawiciel tak bezcennej szczodrości. Powiedzcie: Ponieważ zniósł On niesprawiedliwość, sprawiedliwość ukazała się na ziemi i ponieważ przyjął On poniżenie, majestat Boga rozświetlił się pośród ludzkości.

159

Zakazano wam nosić broń, chyba że jest to konieczne, a pozwolono ubierać się w jedwab. Pan uwolnił was jako hojność ze swej strony od ograniczeń, które odnosiły się wcześniej do ubioru i przystrzygania brody. On zaprawdę jest Nakazującym, Wszechwiedzącym. Niech w waszym zachowaniu nie będzie niczego, czego rozsądek i prawe umysły by nie zaakceptowały i nie pozwólcie, byście stali się zabawkami nieświadomych. Dobrze dzieje się temu, który przystroił się szatą właściwego zachowania i chwalebnego charakteru. On z pewnością zalicza się do tych, którzy wspomagają swego Pana poprzez wyróżniające się i wybitne czyny.

160

Promujcie rozwój miast Boga i Jego krajów i wysławiajcie tam Go w radosnych akcentach Jego najbardziej umiłowanych. Zaprawdę serca ludzi buduje moc języka, podobnie jak domy i miasta wznoszone są rękami i innymi środkami. Wyznaczyliśmy dla każdego celu środki na jego realizację; skorzystaj więc z nich i złóż swe zaufanie i pewność w Bogu, Wszechwiedzącym, Wszechmądrym.

161

Błogosławiony człowiek, który oznajmił swoją wiarę w Boga i w Jego znaki, uznając, że „On nie będzie zapytywany o to, co czyni”. Taki akt uznania jest z mocy Boga ozdobą każdej wiary i jej absolutnym fundamentem. Od niego musi zależeć przyjęcie każdego zbożnego czynu. Wbijcie weń swój wzrok, byście przypadkiem nie potknęli się przez podszepty zbuntowanych.

162

Gdyby tak się zdarzyło, że zarządzi On, iż legalne są rzeczy, które od niepamiętnych czasów były zakazane, a zakaże tych, które wszystkimi czasy były uważane za dopuszczalne, nikt nie ma prawa kwestionować Jego wszechwładzy. Ktokolwiek się zawaha, choćby przez niespełna chwilkę, winien być uważany za kogoś, kto dopuścił się występku.

163

Każdym, kto nie uzna tej wzniosłej a fundamentalnej prawdy i nie osiągnie tego najbardziej wywyższonego poziomu, miotać będą wichry wątpliwości a jego duszę oszołomi gadanina niewiernych. Kto jednak przyjmie tę zasadę, obdarzony zostanie najdoskonalszą stałością. Wszystka godność tej przewspaniałej pozycji; wspomnienie jej to ozdoba każdej chwalebnej Tablicy. Taka oto jest nauka, jakiej Bóg ci udziela, nauka, która wybawi cię od zwątpienia wszelkiego i wszelkiej konsternacji i pozwoli ci dostąpić zbawienia w tym i w następnym świecie. On, zaprawdę, jest Zawsze Przebaczający, najbardziej Szczodry.

164

O Kraino Káf i Rá! Zaprawdę, widzimy cię w stanie niepodobającym się Bogu i dostrzegamy to, co z ciebie pochodzi, a czego nie rozumie nikt prócz Niego, Wszechwiedzącego, o wszystkim Powiadomionego; i widzimy także to, co przenika od ciebie ukradkiem i w tajemnicy. U Nas jest wiedza o wszystkim, co zostało zapisane w przejrzystej Tablicy. Nie smuć się z powodu tego, co cię dotknęło. Wkrótce Bóg wzniesie pośród ciebie ludzi obdarzonych wielką walecznością, którzy będą wysławiać Moje Imię z taką wiernością, że nie będą ich odstraszać złowrogie sugestie duchownych ani też nie cofną się przez insynuacje siewców zwątpienia. Swymi własnymi oczyma będą widzieli Boga i swym własnym życiem zgotują Mu zwycięstwo. Zaprawdę, oni zaliczają się do niezłomnych.

165

O zgromadzenie duchownych! Gdy zesłane zostały Moje wersety i odsłonięte Moje wyraźne znaki, ujrzeliśmy was za zasłonami. Jest to doprawdy dziwne. Chwalicie Moje Imię, jednak nie rozpoznaliście Mnie, gdy wasz Pan, Wszechłaskawy pojawił się między wami z dowodami i świadectwami. Rozdarliśmy zasłony. Strzeżcie się, byście nie przesłonili ludzi kolejną z nich. Odrzućcie łańcuchy pustych wyobrażeń w imię Pana wszystkich ludzi i nie bądźcie podstępni. Jeśli zwrócicie się ku Bogu i przyjmiecie Jego Sprawę, nie siejcie w niej zamętu i nie mierzcie Księgi Boga swymi egoistycznymi pragnieniami. Zaprawdę, oto rada Boga na przeszłość i przyszłość; zaprawdę temu uroczyście poświadczamy my, Boscy świadkowie i wybrani, każdy z osobna i wszyscy razem.

166

Wspomnijcie szejka o imieniu Muḥammad-Hasan, uznawanego za jednego z najbardziej uczonych duchownych swoich czasów. Gdy objawił się Ten Prawdziwy, szejk wraz z innymi swojej profesji odrzucił Go, podczas gdy siewca pszenicy i jęczmienia przyjął go i zwrócił się ku Panu. Chociaż dniem i nocą zajmował się ustanawianiem tego, co wydawało mu się prawami i nakazami Boga, to jednak, kiedy ukazał się Ten Nieograniczony, żadna napisana przez niego litera mu nie pomogła; w przeciwnym razie nie odwróciłby się od Oblicza, które oświetliło twarze najbardziej uwielbianych przez Pana. Jeśli uwierzylibyście w Boga, gdy On sam się objawił, ludzie nie odwróciliby się od Niego, a rzeczy, których jesteście dziś świadkami, nie spotkałyby was. Bójcie się Boga i nie bądźcie nieuważni.

167

Strzeżcie się, by żadne imię nie odciągnęło was od Tego, który jest Posiadaczem wszelkich imion ani też by żadne słowo nie odsunęło was od tego Wspomnienia Boga, tego Źródła Wiedzy wśród was. O zgromadzenie duchownych, zwróćcie się ku Bogu i szukajcie Jego opieki i nie czyńcie z siebie zasłony pomiędzy Mną a Moimi stworzeniami. Tak upomina was Pan Wasz i nakazuje wam być sprawiedliwymi, tak by wysiłki wasze nie poszły na marne, a wy sami nie zapominali o swoim trudnym położeniu. Czy ten, kto odrzuci tę Sprawę będzie mógł dowieść prawdy jakiejkolwiek innej sprawy w świecie stworzenia? Nie, na Tego, który jest Kształtującym wszechświat! Wciąż jeszcze ludzie są owinięci namacalną zasłoną. Mówcie: Dzięki tej Sprawie wzeszła dzienna gwiazda świadectwa, a światło niebieskie dowodu oświeciło swym blaskiem wszystkich, którzy zamieszkują ziemię. O wnikliwi, strzeżcie się Boga i nie bądźcie z tych, którzy we Mnie nie uwierzyli. Zważcie, by słowo „Prorok” nie oddalało was od tego Największego Oznajmienia ani też żadna wzmianka o „Namiestnictwie” nie odciągnęła was od zwierzchnictwa Tego, który jest Namiestnikiem Boga, a które przysłania wszystkie światy. Każde imię zostało stworzone przez Jego Słowo, a każda sprawa uzależniona jest od Jego nieodpartej, Jego silnej i zadziwiającej Sprawy. Mówcie: Oto jest Dzień Boga, Dzień, w którym nic nie powinno być wspominane poza Jego własną Istotą, wszechmocnym Obrońcą wszystkich światów. To jest Sprawa, która spowodowała, że wszystkie wasze przesądy i bożki zadrżały.

168

Zaprawdę, widzimy pośród was tego, który trzymając Księgę Boga przywołuje z niej dowody i argumenty, aby wyprzeć się swego Pana, tak jak wyznawcy każdej innej wiary widzieli powody w swoich Świętych Pismach, aby wyrzec się Tego, który jest Pomocą w Niebezpieczeństwie, Samoistnym. Mówcie: Bóg Prawdziwy jest moim świadkiem, że ani Pisma świata, ani wszystkie książki i teksty, które istnieją w tym Dniu, nie dadzą wam żadnej korzyści bez tej Żyjącej Księgi, która głosi w środku serca stworzenia: „Zaprawdę, nie ma innego Boga poza Mną, Wszechwiedzącym, Wszechmądrym”.

169

O zgromadzenie duchownych! Strzeżcie się, byście nie byli przyczyną konfliktu na ziemi, tak jak byliście przyczyną odrzucenia Wiary w jej wczesnych dniach. Zgromadźcie ludzi wokół tego Słowa, które spowodowało, iż kamienie wykrzyknęły: „Boga jest Królestwo, ono jest miejscem Świtania wszystkich znaków!”. Tak przestrzega was Pan wasz w swej szczodrości; On w rzeczy samej jest zawsze Przebaczającym, Najhojniejszym.

170

Przywołajcie w pamięci Karíma, i to jak stał się pogardliwy, prowadzony przez swoje własne pożądania, gdy My wezwaliśmy go ku Bogu; a jednak zesłaliśmy mu to, co było ukojeniem dla oka dowodu w świecie istnienia i wypełnieniem świadectwa Boga dla wszystkich mieszkańców ziemi i nieba. Nakazaliśmy mu przyjąć Prawdę na znak łaski Tego, który jest Wszechposiadający, Najwyższy. Lecz on odwrócił się od niej, aż zawładnęły nim anioły gniewu w akcie sprawiedliwości od Boga. Temu zaiste poświadczamy.

171

Rozerwij zasłony, tak by mieszkańcy Królestwa usłyszeli, jak się drą. Taki jest rozkaz Boga w dniach przeszłych i tych, które nadejdą. Błogosławiony ten, kto przestrzega tego, co zostało nakazane i biada tym, którzy są opieszali.

172

My z pewnością nie mieliśmy innego celu w tym ziemskim królestwie, jak tylko ukazać Boga i objawić Jego zwierzchnictwo; wystarczający jest Mi Bóg jako świadek. My z pewnością nie mieliśmy innego zamiaru w niebiańskim Królestwie, aniżeli wywyższenie Jego Sprawy i wysławianie Jego Chwały; wystarczający jest Mi Bóg jako opiekun. My z pewnością nie pożądaliśmy niczego w Królestwie na wysokości poza wysławianiem Boga i tego, co zostało przez Niego zesłane; wystarczający jest Mi Bóg jako pomocnik.

173

Szczęśliwi jesteście, o wy uczeni w Bahá. Na Pana! Jesteście falami Najpotężniejszego Oceanu, gwiazdami firmamentu Chwały, sztandarami triumfu powiewającymi pomiędzy ziemią i niebem. Jesteście objawieniami wytrwałości pomiędzy ludźmi i jutrzenkami Boskiej Wypowiedzi dla wszystkich, którzy zamieszkują ziemię. Dobrze jest temu, który zwróci się ku wam, a smutek pogrąży tego, który się odwraca. W tym dniu wypada temu, kto napił się Mistycznego Wina wiecznego życia z Rąk życzliwej łagodności Pana, swego Boga, Łaskawego, aby wibrował jak pulsująca tętnica w ciele ludzkości, tak aby dzięki niemu obudzony został świat i każda rozpadająca się kość.

174

O ludzie świata! Kiedy Mistyczna Gołębica wzniesie swój lot ze swego Sanktuarium Wysławiania i odnajdzie swój odległy cel, swoje ukryte miejsce pobytu, zwracajcie się ze wszystkim, czego nie rozumiecie w Księdze, do Tego, który odgałęził się od tego Potężnego Pnia.

175

O Pióro Najwyższego! Poruszaj się po Tablicy zgodnie z rozkazem Twego Pana, Stworzyciela Niebios i głoś czasy, gdy Ten, który jest Jutrzenką Boskiej Jedności skierował swe kroki ku Szkole Transcendentnej Jedności; być może dzięki temu ci, którzy są czystego serca zdołają ujrzeć mignięcie, choćby tak małe jak ucho igielne, tajemnic swego Pana, Wszechmocnego, Wszechwiedzącego, ukrytych za zasłonami. Mówcie: Zaprawdę, postawiliśmy stopę w Szkole wewnętrznego znaczenia i wyjaśnienia, kiedy wszystkie stworzone rzeczy były nieświadome. Ujrzeliśmy słowa zesłane przez Tego, który jest Wszechłaskawym i przyjęliśmy wersety Boga, Pomocy w Niebezpieczeństwie, Samoistnego, które On przedstawił Nam i słuchaliśmy tego, co On uroczyście poświadczył w Tablicy. To zaprawdę widzieliśmy. Spełniliśmy Jego życzenie poprzez Nasz rozkaz, gdyż zaiste My mamy moc rozkazywania.

176

O ludu Bayánu! Zaprawdę, postawiliśmy stopę w Szkole Boga, podczas gdy ty drzemałeś; i odczytaliśmy Tablicę, gdy pogrążony byłeś we śnie. Na jedynego prawdziwego Boga! Czytaliśmy Tablicę zanim jeszcze została Objawiona, kiedy ty byłeś nieświadomy i mieliśmy dokładną wiedzę o Księdze, jeszcze zanim się narodziłeś. Słowa te są na waszą miarę, nie Boską. Temu zaświadcza to, co chronione jest w Jego wiedzy, jeśli jesteście z tych, którzy pojmują; temu poświadcza język Wszechmocnego, jeśli jesteście z tych, którzy rozumieją. Przysięgam na Boga, jeśli unieślibyśmy zasłony, odebrałoby wam mowę.

177

Strzeżcie się, byście nie prowadzili próżnych dysput dotyczących Wszechmocnego i Jego Sprawy! Oto On ukazał się wśród was obdarzony wielkim Objawieniem, obejmującym wszystkie rzeczy dni przeszłych i tych, które nadejdą. Jeśli zwracalibyśmy się z Naszą sprawą w języku mieszkańców Królestwa, powiedzielibyśmy: „Zaprawdę, Bóg stworzył tę Szkołę zanim stworzył niebo i ziemię, a my wkroczyliśmy do niej zanim litery słowa BĄDŹ połączyły się”. Taki jest język sług Naszych w Naszym Królestwie; zastanówcie się, co mógłby wypowiedzieć język mieszkańców Naszych wzniosłych Posiadłości, albowiem przekazaliśmy im Naszą wiedzę i objawiliśmy im wszystko to, co zostało ukryte w mądrości Boga. Wyobraź sobie zatem, co rzekłby Język Mocy i Wielkości w swym Wszechchwalebnym Domostwie!

178

Ta Sprawa nie może być zabawką dla waszych próżnych upodobań ani też polem dla głupców i tchórzy. Na Boga, jest to miejsce wglądu i uniezależnienia, wizji i uniesienia, do którego nikt prócz mężnych jeźdźców Łaskawego, którzy porzucili wszelkie przywiązanie do świata istnienia, nie może pognać swego rumaka. Zaprawdę, to są ci, którzy utwierdzają zwycięstwo Boga na ziemi i są wschodem Jego władczej mocy wśród ludzkości.

179

Strzeżcie się, by nic, co objawione zostało w Bayánie nie trzymało was z dala od waszego Pana, Najbardziej Litościwego. Bóg jest mi świadkiem, że Bayán został zesłany właśnie dla tej przyczyny, by czcić Moją chwałę, gdybyście tylko to wiedzieli! W niej czyści w sercu odnajdą tylko zapach Mej miłości, tylko Moje Imię, które obejmuje wszystko, co widzi i jest widzialne. Powiedzcie: zwróćcie się, o ludzie, ku temu, co pochodzi od Mojego Najbardziej Wzniosłego Pióra. Jeśli poczujecie zapach Boga stamtąd płynący, nie odwracajcie się od Niego ani nie pozbawiajcie się porcji Jego łaskawej życzliwości i Jego różnorodnych darów. Przed tym cię przestrzega twój Pan; On, zaprawdę, jest Doradcą, Wszechwiedzącym.

180

O to, czego nie pojęliście w Bayánie, pytajcie Boga, waszego Pana i Pana waszych przodków. Jeśli takie będzie Jego życzenie, wyjaśni wam to, co zostało tam objawione i otworzy przed wami perły Boskiej wiedzy i mądrości, które leżą ukryte w oceanie jego słów. On, zaprawdę, przewyższa wszystkie imiona, nie ma innego Boga poza Nim, Pomocnikiem w Niebezpieczeństwie, Samowystarczającym.

181

Równowaga świata została zachwiana na skutek pełnego dynamiki wpływu tego przewspaniałego, tego nowego Porządku Światowego. W uporządkowanym życiu ludzkości dokonała się rewolucja dzięki działaniu tego jedynego w swoim rodzaju, tego cudownego Systemu, jakiego śmiertelne oczy nigdy nie były świadkiem.

182

Zanurzcie się w oceanie Moich słów, byście przeniknęli jego tajnie i odkryli wszystkie perły mądrości, jakie spoczywają niewidoczne w jego głębinach. Baczcie, by nie ogarnęło was wahanie w waszym niezłomnym postanowieniu przyjęcia prawdziwości tej Sprawy – Sprawy, dzięki której Bóg odsłonił możliwości swej potęgi i ustanowił swoje zwierzchnictwo. Spieszcie do Niego z twarzami promiennymi radością. Oto niezmienna Wiara Boga, wieczysta w przeszłości, wieczysta w przyszłości. Niech ten, kto szuka, zyska ją; co zaś do tego, kto wzbrania się jej poszukiwać – zaprawdę, Bóg jest Samowystarczalny, wyższy ponad to, by potrzebne Mu były Jego stworzenia.

183

Powiedz: To nieomylna Waga, którą trzyma Ręka Boga, na niej ważeni są wszyscy, co są w niebiosach i wszyscy, co są na ziemi, i podług niej rozstrzyga się ich los, gdybyście tylko byli z tych, co w tę prawdę wierzą i ją uznają. Powiedz: Za jej sprawą biedni zyskali bogactwo, uczeni oświecenie, a poszukujący możliwość wzniesienia się aż do obecności Boga. Strzeżcie się, by nie stała się zarzewiem niezgody między wami. Bądźcie równie stali w stosunku do Sprawy waszego Pana, Potężnego, Kochającego, niby góra, której nic nie poruszy.

184

Mówcie: O źródło wypaczenia! Porzuć swą rozmyślną ślepotę i głoś prawdę wśród ludu. Przysięgam na Boga, że opłakiwałem cię widząc, jak podążasz za swymi egoistycznymi pożądaniami i odrzucasz Tego, który ukształtował cię i powołał do życia. Przypomnij sobie czułą łaskę swego Pana i wspomnij, jak kształciliśmy cię w dzień i w nocy do służby Sprawie. Bój się Boga i bądź prawdziwie skruszony. Zakładając, że ludzie byli zdezorientowani co do twej pozycji, czy możliwe jest, że ty sam byłeś równie rozdarty? Zadrżyj przed swym Panem i wspomnij dni, gdy stałeś przed Naszym tronem i spisywałeś wersety, które ci dyktowaliśmy – wersety zesłane przez Boga, Wszechmocnego Obrońcy, Pana siły i mocy. Strzeż się, by ogień zarozumiałości nie przeszkodził ci dotrzeć do Świętego Dworu Boga. Zwróć się ku Niemu i nie lękaj się z powodu swych uczynków. Zaprawdę, On w swej szczodrości przebacza komu chce; nie ma innego Boga poza Nim, Zawsze Przebaczającym, Wszechszczodrym. Napominamy cię wyłącznie ze względu na Boga. Jeśli przyjmiesz tę radę, postąpisz z korzyścią dla siebie, a jeśli ją odrzucisz, twój Pan zaiste obejdzie się i bez ciebie i bez tych wszystkich, którzy w oczywistym złudzeniu podążali za tobą. Spójrz! Bóg powstrzymał tego, który spowodował, że błądzisz. Powróć do Boga, pokorny, posłuszny i skromny; zaprawdę, On odpuści twoje grzechy, albowiem twój Pan jest niewątpliwie Przebaczającym, Potężnym, Wszechłaskawym.

185

Oto Porada Boga; gdybyście jej posłuchali! Oto Dar Boga; gdybyście go przyjęli! Oto Wypowiedź Boga; gdybyście ją pojęli! Oto Skarb Boga; gdybyście tylko rozumieli!

186

Oto jest Księga, która stała się Lampą Wieczności dla świata oraz Jego prostą, niezbaczającą Drogą pośród ludzi ziemi. Mówcie: Oto jest Jutrzenka Boskiej wiedzy, jeśli jesteście z tych, którzy rozumieją oraz Miejsce Świtania Boskich przykazań, jeśli jesteście z tych, którzy pojmują.

187

Nie obciążajcie zwierzęcia bardziej niż jest w stanie udźwignąć. Zaprawdę, zabroniliśmy takiego traktowania najbardziej obowiązującym zakazem w Księdze. Bądźcie wcieleniem sprawiedliwości i uczciwości pośród całego stworzenia.

188

Jeśli ktoś nieumyślnie odbierze czyjeś życie, musi wypłacić rodzinie zmarłego odszkodowanie w wysokości stu miskali złota. Przestrzegajcie tego, co zostało wam nakazane w tej Tablicy i nie bądźcie z tych, którzy przekraczają granice.

189

O członkowie parlamentów świata! Wybierzcie jeden język, którym będą się posługiwać wszyscy na ziemi i przyjmijcie także wspólną pisownię. Zaprawdę, Bóg wyjaśnia wam to, co jest dla was korzystne i uniezależni was od innych. Zaprawdę, On jest Najhojniejszym, Wszechwiedzącym, Wszechmądrym. Będzie to przyczyną jedności, gdybyście mogli to pojąć, oraz największym narzędziem promowania harmonii i cywilizacji, gdybyście mogli to zrozumieć! Ustanowiliśmy dwa znaki osiągnięcia dojrzałości rasy ludzkiej: pierwszy, będący najtrwalszym fundamentem, wyznaczyliśmy w innej z Naszych Tablic, podczas gdy drugi objawiony został w tej zdumiewającej Księdze.

190

Zakazuje się wam palić opium. My doprawdy zakazaliśmy tej praktyki najbardziej obowiązującym zakazem w Księdze. Ten, kto bierze w tym udział, nie jest ode Mnie. Bójcie się Boga, o wy, obdarzeni zrozumieniem!

Teksty objawione przez Bahá’u’lláha uzupełniające Kitáb-i-Aqdas

Wiele Tablic objawionych przez Bahá’u’lláha po Kitáb-i-Aqdas zawiera fragmenty uzupełniające postanowienia Najświętszej Księgi. Najważniejsze z nich zostały opublikowane w Tablicach Bahá’u’lláha objawionych po Kitáb-i-Aqdas. Poniżej znajduje się wyjątek z Tablicy Ishráqát oraz tekst trzech Modlitw Obowiązkowych wspomnianych w Pytaniach i odpowiedziach oraz Modlitwa za Zmarłych, o której mówi główny tekst.

Tablica Ishráqát Ósmy Ishráq

Ten fragment zapisany teraz przez Pióro Chwały jest zaliczony jako część Najświętszej Księgi: Członkom Bożego Domu Sprawiedliwości zostały powierzone sprawy ludzi. Zaiste, są oni Powiernikami Boga wśród Jego sług i jutrzenkami autorytetu w Jego krajach.

O ludzie Boga! To, co kształci świat to Sprawiedliwość, gdyż podtrzymują ją dwa filary, nagroda i kara. Te dwa filary są źródłami życia dla świata. Ponieważ każdego dnia pojawia się nowy problem, a każdy problem ma właściwe rozwiązanie, takie sprawy powinno kierować się do Domu Sprawiedliwości, aby jego członkowie mogli działać w zależności od potrzeb i wymogów czasu. Ci, którzy powstają ze względu na Boga, aby służyć Jego Sprawie, otrzymują Boską inspirację z niewidzialnego Królestwa. Obowiązkiem wszystkich jest być im posłusznym. Wszystkie sprawy Państwa należy kierować do Domu Sprawiedliwości, a akty czci powinny być przestrzegane zgodnie z tym, co Bóg objawił w swojej Księdze.

O ludzie Bahá! Jesteście miejscami świtania miłości Boga i jutrzenkami Jego miłującej życzliwości. Nie kalajcie swoich języków przeklinaniem i piętnowaniem jakiejkolwiek duszy i strzeżcie swoje oczy przed tym, co nie jest właściwe. Zaoferujcie to, co posiadacie. Jeśli będzie to życzliwie przyjęte, osiągnęliście swój cel; a jeśli nie, na próżno protestować. Pozostawcie tę duszę samej sobie i zwróćcie się do Pana, Obrońcy, Samowystarczającego. Nie bądźcie powodem rozpaczy ani niezgody czy sporów. Istnieje nadzieja, iż otrzymacie prawdziwe wykształcenie w schronieniu drzewa Jego czułych łask i będziecie postępować w zgodzie z tym, co Bóg sobie zażyczy. Jesteście wszyscy liśćmi jednego drzewa i kroplami jednego oceanu.

(Tablice Bahá’u’lláha objawione po Kitáb-i-Aqdas)
Długa Modlitwa Obowiązkowa

Długą Modlitwę Obowiązkową należy odmawiać raz na dobę.

Ktokolwiek pragnie odmówić tę modlitwę, niech powstanie i zwróciwszy się ku Bogu z miejsca, w którym stoi, spojrzy na prawo i na lewo, jakby oczekiwał miłosierdzia swego Pana, Najmiłosierniejszego i Współczującego, a następnie powie:

O Ty, któryś jest Panem wszystkich imion i Twórcą niebios! Błagam Cię na Tych, którzy są Brzaskami Twojej niewidzialnej Istoty, Najwznioślejszej i Najchwalebniejszej, abyś uczynił mą modlitwę ogniem, co spali zasłony oddzielające mnie od Twego piękna, i światłem, co zaprowadzi mnie do oceanu Obecności Twojej.

Następnie niechaj modlący się wzniesie ręce błagalnie do Boga – błogosławiony i wywyższony niech będzie On – i powie:

O Ty, Upragnienie świata i Umiłowany narodów! Ty widzisz mnie, jak zwracam się ku Tobie, wyzbyty z wszelkiego przywiązania do czegokolwiek prócz Ciebie, i jak trzymam się Twej więzi, której ruch poruszył całym stworzeniem. Jestem Twoim sługą, o mój Panie, i synem Twojego sługi. Wejrzyj na mnie, jak stoję gotów czynić wedle Twojej woli i życzenia Twego i nie pragnę niczego poza Twoim zadowoleniem. Błagam Cię na Ocean Twojego miłosierdzia i Jutrzenkę Twej łaski, abyś czynił ze swoim sługą wedle swej woli i upodobania. Na Twoją moc, co daleko wykracza ponad wszelkie wspominanie i wysławianie! Cokolwiek objawione jest przez Ciebie, jest pragnieniem mego serca i umiłowaniem mojej duszy. O Boże, mój Boże! Nie zważaj na moje nadzieje i moje poczynania, lecz miej wzgląd na swoją wolę, która ogarnęła niebiosa i ziemię. Na Twoje Największe Imię, o Ty, Panie wszystkich narodów! Pragnę jedynie tego, czego Ty pragniesz, i kocham jedynie to, co Ty kochasz.

Niechaj modlący się uklęknie i skłaniając czoło do ziemi, powie:

Wywyższony jesteś ponad opis kogokolwiek poza Twoim i ponad każde poza Twoim zrozumienie.

Niechaj modlący się wstanie i powie:

Uczyń moją modlitwę, o mój Panie, życiodajną krynicą, dzięki której będę mógł żyć tak długo, jak długo trwa Twoje panowanie, i wspominać Cię w każdym z Twoich światów.

Niechaj modlący się ponownie wzniesie ręce w błagalnym geście i powie:

O Ty, w oddaleniu od którego stopiły się serca i dusze, a którego ogień miłości rozpłomienił cały świat! Błagam Cię na Twoje Imię, którym zawładnąłeś wszelkim stworzeniem, abyś nie odmawiał mi tego, co posiadasz, o Ty, który rządzisz wszystkimi ludźmi! Ty widzisz, o mój Panie, tego obcego, spieszącego ku wzniosłemu domowi pod baldachimem Twojego majestatu, w otoczeniu Twojego miłosierdzia; i tego winowajcę poszukującego oceanu Twojego przebaczenia; i tego uniżonego – dworu Twojej chwały; i to biedne stworzenie – blasku Twoich bogactw. Władny jesteś rozkazywać, cokolwiek zechcesz. Daję świadectwo, że należy Cię wielbić w Twoich poczynaniach, być posłusznym Twoim żądaniom oraz że pozostajesz nieograniczony w swoich rozkazach.

Niechaj modlący się wzniesie ręce i powtórzy trzy razy Największe Imię. Następnie, niechaj kładąc dłonie na kolanach, pochyli się przed Bogiem – błogosławiony i wywyższony niech będzie On – i powie:

Ty widzisz, o mój Boże, jak w mych członkach i kończynach duch mój poruszony został w swej tęsknocie za wielbieniem Ciebie i swym pragnieniu wspominania i wysławiania Ciebie; jak poświadcza on to, o czym zaświadczył Język Twojego Rozkazu w królestwie Twojej wypowiedzi i niebiosach Twojej wiedzy. W tym stanie pragnę, o mój Panie, prosić Cię o to wszystko, co posiadasz, abym mógł okazać swoje ubóstwo i wywyższyć Twoją szczodrość i Twoje bogactwa oraz abym mógł wyznać swoją bezsilność i dać wyraz Twojej potędze i Twojej mocy.

Teraz niechaj modlący wyprostuje się i dwukrotnie wzniesie dłonie w błagalnym geście, mówiąc:

Nie ma innego Boga poza Tobą, Wszechmocnym, Najhojniejszym. Nie ma innego Boga poza Tobą, Rozkazodawcą, jak na początku, tak i na końcu. O Boże, mój Boże! Przebaczenie Twoje ośmieliło mnie, a miłosierdzie Twoje mnie wzmocniło; Twoje wołanie mnie obudziło, a łaska Twoja uniosła mnie i doprowadziła do Ciebie. Bo kimże jestem, by ośmielać się stawać przed bramą miasta Twej bliskości lub też zwracać twarz moją ku światłom jaśniejącym z nieba Twojej woli? Ty widzisz, o mój Panie, to nieszczęsne stworzenie, które puka do wrót Twojej łaski, i tę mizerną duszę, która szuka rzeki wiecznego życia z rąk Twojej szczodrości. Do Ciebie zawsze należy rozkazywanie, o Ty, który jesteś Panem wszelkich imion, a do mnie należy pogodzenie się z Twoją wolą i chętne poddanie się jej, o Stwórco niebios!

Niechaj modlący się trzykrotnie uniesie dłonie i powie:

Bóg jest największym z wielkich!

Niechaj następnie modlący się uklęknie i skłoniwszy czoło do ziemi, powie:

Zbyt wysoko jesteś, aby wysławianie tych, którzy są blisko Ciebie, mogło wznieść się do nieba Twojej bliskości i aby ptaki serc tych, którzy są Ci oddani, dotarły do wrót Twoich bram. Daję świadectwo, żeś uświęcony jest ponad wszelkie przymioty i święty ponad wszelkie imiona. Nie ma innego Boga poza Tobą, Najwznioślejszym i Najchwalebniejszym.

Niechaj modlący się usiądzie i powie:

Świadczę o tym, o czym świadczą wszystkie stworzone rzeczy oraz Zastępy na wysokościach i mieszkańcy najwyższego Raju, a poza nimi sam Język Majestatu z najchwalebniejszego Horyzontu, żeś jest Bogiem i że nie ma innego Boga prócz Ciebie i że Ten, który został objawiony, jest Ukrytą Tajemnicą, Drogocennym Symbolem, przez którego litery słowa „bądź” połączyły i zespoliły się ze sobą. Daję świadectwo, że On jest Tym, którego imię zostało zapisane przez Pióro Najwyższego, i który został wymieniony w Księgach Boga, Pana Tronu na wysokościach oraz ziemi na niskościach.

Niechaj modlący się stanie wyprostowany i powie:

O Panie wszystkich stworzeń, Posiadający wszystkie rzeczy widzialne i niewidzialne! Ty dostrzegasz moje łzy i westchnienia, słyszysz moje jęki i mój szloch oraz lament mojego serca. Na Twoją moc! Przewinienia moje nie pozwoliły mi zbliżyć się do Ciebie, a grzechy moje trzymały mnie z dala od dworu Twojej świętości. Twoja miłość, o mój Panie, wzbogaciła mnie, a rozłąka z Tobą zniszczyła mnie i oddalenie od Ciebie strawiło mnie. Błagam Cię na ślady Twych kroków na tym pustkowiu i na te słowa: „Oto jestem. Oto jestem”, które Twoi Wybrańcy wypowiadali na tym bezkresie i na tchnienie Twojego Objawienia oraz łagodne powiewy Świtu Twego Ujawnienia się, spraw, abym mógł oglądać Twoje piękno i zachowywać wszystko, co znajduje się w Twojej Księdze.

Niechaj modlący się trzykrotnie wypowie Największe Imię, pochyli się, oprze dłonie na kolanach i powie:

Chwała niech Ci będzie, o mój Boże, żeś pomógł mi pamiętać o Tobie i Ciebie wychwalać, i żeś dał mi poznać Tego, który jest Brzaskiem Twoich znaków oraz sprawił, że skłaniam się przed Twoim Panowaniem i korzę przed Twoją Boskością oraz uznaję to, co zostało wypowiedziane językiem Twojej wielkości.

Niechaj modlący wyprostuje się teraz i powie:

O Boże, mój Boże! Uginam się pod ciężarem moich grzechów, a moja lekkomyślność wniwecz mnie obraca. Kiedy wspomnę moje złe występki i dobroć Twoją, serce moje topi się we mnie, a krew burzy się w moich żyłach. Na Piękno Twoje, o Ty, któryś jest Upragnieniem świata! Rumienię się, pragnąc wznieść moją twarz ku Tobie, a moje stęsknione ręce są zbyt zawstydzone, aby sięgać ku niebu Twojej szczodrości. Ty widzisz, o mój Boże, jak łzy moje nie pozwalają mi pamiętać o Tobie ani wysławiać Twoich cnót, o Ty, Panie Tronu na wysokościach oraz ziemi na niskościach! Błagam Cię na znaki Twojego Królestwa i tajemnice Twego Panowania, abyś czynił ze swoimi umiłowanymi, jak przystoi Twojej szczodrości i co godne jest Twojej łaski, o Panie wszystkich stworzeń i Królu tego, co widzialne i tego, co niewidzialne!

Niechaj modlący się powtórzy trzykrotnie Największe Imię, uklęknie i skłoniwszy czoło do ziemi, powie:

Chwała niech Ci będzie, o Boże nasz, żeś zesłał nam to, co przybliża nas ku Tobie, i zapewniasz nam wszystkie dobre rzeczy zesłane przez Ciebie w Twoich Księgach i Pismach. Uchroń nas, błagamy Cię, o mój Panie, od zastępów próżnych upodobań i pustych wyobrażeń. Tyś zaprawdę jest Potężnym i Wszechwiedzącym.

Niechaj modlący się podniesie głowę, usiądzie i powie:

Daję świadectwo, o mój Boże, temu, o czym świadczyli Twoi wybrani i uznaję to, co uznali mieszkańcy najwyższego raju i ci, którzy otaczają Twój potężny Tron. Królestwa ziemi i nieba należą do Ciebie, o Panie światów!

(Bahá’u’lláh, w: Modlitwy Bahá’í, 3)

Średnia Modlitwa Obowiązkowa Średnią Modlitwę Obowiązkową należy odmawiać codziennie rano, w południe i wieczorem.

Kto pragnie się pomodlić, niech obmyje ręce, a obmywając je, niech mówi:

Wzmocnij moją dłoń, o mój Boże, aby mogła dzierżyć Twoją Księgę z taką wytrwałością, ażeby zastępy świata nie miały nad nią żadnej władzy. Ustrzeż ją zatem od zajmowania się czymkolwiek, co do niej nie należy. Tyś jest zaprawdę Wszechmogącym, Najpotężniejszym.

A obmywając twarz, niech powie:

Zwracam moją twarz ku Tobie, o mój Panie! Oświeć ją światłem swego oblicza. Chroń ją przed zwracaniem się ku komukolwiek poza Tobą.

Następnie niech modlący się powstanie i zwróciwszy się w stronę Qiblih (Miejsca Adoracji, tj. Bahjí, ʿAkká), powie:

Bóg świadczy, iż nie ma innego Boga poza Nim. Do Niego należą królestwa Objawienia i stworzenia. On zaprawdę ujawnił Tego, który jest Świtem Objawienia, który rozmawiał na Górze Synaj, dzięki któremu zajaśniał Najwyższy Horyzont i przemówiło drzewo Lote, poza które nie ma przejścia, i przez Niego ogłosił orędzie dla wszystkich, którzy są w niebie i na ziemi: „Spójrzcie, oto ukazał się Wszechposiadający. Ziemia i niebo, chwała i panowanie należą do Boga, Pana wszystkich ludzi, Posiadającego Tron na wysokościach oraz ziemię na niskościach!”.

Następnie niech pochyli się i oparłszy dłonie na kolanach powie:

Wywyższony jesteś ponad wysławianie moje, jak i wysławianie kogokolwiek innego, ponad wyobrażenie moje, jak i wyobrażenie wszystkich, którzy są w niebie i na ziemi!

Następnie, stojąc z dłońmi otwartymi i skierowanymi wnętrzem ku twarzy, niechaj modlący się powie:

Nie zawiedź, o mój Boże, tego, który błagającymi palcami uchwycił się rąbka miłosierdzia Twego i łaski Twojej, o Ty, któryś jest Najmiłosierniejszym spośród wszystkich okazujących miłosierdzie!

Teraz niech usiądzie i powie:

Daję świadectwo Twojej jedności i Twojej jedyności oraz temu, że Tyś jest Bogiem i że nie ma innego Boga poza Tobą. Tyś, zaiste, objawił swoją Sprawę, wypełnił swe Przymierze i szeroko rozwarł wrota łaski swojej dla wszystkich, którzy zamieszkują niebo i ziemię. Błogosławieństwo i pokój, szacunek i chwała Twoim umiłowanym, którym ani zmiany, ani przypadki tego świata nie przeszkodziły w zwróceniu się ku Tobie, i którzy oddali wszystko w nadziei otrzymania tego, co jest u Ciebie. Zaprawdę, Tyś jest Zawsze Przebaczającym, Wszechdobroczynnym.

(Jeśli ktoś woli, zamiast tego długiego wersetu może powiedzieć następujące słowa: „Bóg świadczy o tym, iż nie ma innego Boga poza Nim, Pomocą w Niebezpieczeństwie, Samoistnym”. Wystarczy nawet, jeśli siedząc, modlący się powie: „Daję świadectwo Twojej jedności i Twojej jedyności oraz temu, że Tyś jest Bogiem i że nie ma innego Boga poza Tobą”.)

(Bahá’u’lláh, w: Modlitwy Bahá’í, 2)

Krótka Modlitwa Obowiązkowa Krótką Modlitwę Obowiązkową należy odmawiać raz na dobę, w południe.

Daję świadectwo, o mój Boże, że stworzyłeś mnie, abym Cię znał i wielbił. Świadczę w tej chwili o mojej bezsilności a Twojej mocy, o mym ubóstwie a Twoim bogactwie.

Nie ma innego Boga poza Tobą, Pomocą w Niebezpieczeństwie, Samoistnym.

(Bahá’u’lláh, w: Modlitwy Bahá’í, 1)
Modlitwa za zmarłych

O mój Boże! Oto sługa Twój i syn Twojego sługi, który uwierzył w Ciebie i w Twoje znaki, oraz zwrócił twarz ku Tobie całkowicie oderwawszy się od wszystkiego prócz Ciebie. Tyś jest zaiste najmiłosierniejszym z tych, którzy okazują miłosierdzie.

Postąp z nim, o Ty, który przebaczasz grzechy ludzi i skrywasz ich winy, tak jak przystoi niebiosom Twojej hojności i oceanowi Twojej łaski. Pozwól mu znaleźć się w otoczeniu Twojego najwyższego miłosierdzia, które istniało przed stworzeniem nieba i ziemi. Nie ma Boga poza Tobą, Zawsze Przebaczającym, Najhojniejszym.

Niech modlący się sześć razy wypowie pozdrowienie ‚Alláh-u-Abhá’, a następnie powtórzy każdy z następujących wersów dziewiętnaście razy:

Zaprawdę, wszyscy czcimy Boga.
Zaprawdę, wszyscy skłaniamy się przed Bogiem.
Zaprawdę, wszyscy jesteśmy oddani Bogu.
Zaprawdę, wszyscy wysławiamy Boga.
Zaprawdę, wszyscy dzięki składamy Bogu.
Zaprawdę, wszyscy jesteśmy cierpliwi w Bogu.

(Jeżeli zmarłą jest kobieta, niech modlący się powie: „Oto Twoja służebnica i córka Twojej służebnicy” itd.)

(Bahá’u’lláh, w: Modlitwy Bahá’í, 184)
Pytania i odpowiedzi
1. Pytanie: Dotyczy Największego Święta.

Odpowiedź: Największe Święto rozpoczyna się późnym popołudniem trzynastego dnia drugiego miesiąca roku według Bayánu. Pierwszego, dziewiątego i dwunastego dnia tego Święta praca jest zabroniona.

2. Pytanie: Dotyczy Święta Bliźniaczych Narodzin.

Odpowiedź: Narodziny Piękna Abhá miały miejsce w godzinie świtu drugiego dnia miesiąca Muharram. Pierwszy dzień tego miesiąca upamiętnia Narodziny Jego Zwiastuna. Te dwa dni są traktowane jako jeden dzień w oczach Boga.

3. Pytanie: Dotyczy Wersetów Małżeńskich.

Odpowiedź: Dla mężczyzn: „Wszyscy, zaprawdę, będziemy posłuszni Woli Bożej. Dla kobiet: „Wszystkie, zaprawdę, będziemy posłuszne Woli Bożej”.

4. Pytanie: Jeśli mężczyzna uda się w podróż bez wskazania czasu swojego powrotu, innymi słowy bez określenia spodziewanego okresu swojej nieobecności i jeśli później nie ma o nim wieści, a wszelkie ślady o nim zaginą, jak powinna postąpić jego żona?

Odpowiedź: Jeśli nie określił czasu swojego powrotu pomimo bycia świadomym postanowienia Kitáb-i-Aqdas w tej kwestii, jego żona powinna odczekać rok, a później ma swobodę wyboru rozwiązania, które jest godne pochwały; może też wybrać sobie innego męża. Jednak jeśli jest on nieświadomy tego postanowienia, powinna ona cierpliwie czekać aż do czasu, kiedy Bóg zechce jej ujawnić jego los. Przez rozwiązanie, które jest godne pochwały rozumie się tutaj zachowanie cierpliwości.

5. Pytanie: W sprawie świętego wersetu: „Gdy usłyszeliśmy wrzawę nienarodzonych jeszcze dzieci, podwoiliśmy ich udział, a innym zmniejszyliśmy”.

Odpowiedź: Zgodnie z Księgą Boga, majątek zmarłego podzielony jest na 2 520 udziałów, która to liczba jest najniższą wspólną wielokrotnością wszystkich liczb całkowitych aż do liczby dziewięć i te udziały są później podzielone na siedem części, z których każda jest przydzielona, tak jak wspomina Księga, poszczególnej kategorii spadkobierców. Dzieciom na przykład przeznaczono dziewięć pakietów po 60 udziałów czyli w sumie 540 udziałów. Stwierdzenie „podwoiliśmy ich udział” oznacza zatem, iż dzieci otrzymują kolejne dziewięć pakietów po 60 udziałów, co uprawnia je do otrzymania w sumie 18 pakietów. Dodatkowe udziały, które otrzymują, są odejmowane od części innych kategorii spadkobierców. Przykładowo objawione jest, iż małżonce przeznaczono „osiem części zawierających czterysta osiemdziesiąt udziałów”, co równa się ośmiu pakietom po 60 udziałów, a teraz na mocy tego przeliczenia półtora pakietu udziałów zawierających w sumie 90 udziałów zostaje odjęte od części małżonki i przeznaczone dzieciom. Podobnie będzie w przypadku innych spadkobierców. W rezultacie całkowita odjęta suma równa się dodatkowym dziewięciu pakietom przeznaczonym dzieciom.

6. Pytanie: Czy konieczne jest, aby brat był potomkiem zarówno ojca, jak i matki zmarłego, żeby mieć prawo do swojego udziału w spadku, czy wystarczy, jeśli będą mieli jednego wspólnego rodzica?

Odpowiedź: Jeśli brat jest potomkiem ojca, otrzyma on swój udział spadku w wysokości określonej w Księdze; lecz jeśli jest potomkiem matki, otrzyma jedynie dwie trzecie udziału, a pozostała trzecia część przypadnie Domowi Sprawiedliwości. To postanowienie dotyczy także siostry.

7. Pytanie: W postanowieniach dotyczących spadku zostało zapisane, że jeśli zmarły nie zostawi dzieci, ich udział w majątku przypada Domowi Sprawiedliwości. W przypadku braku również innych kategorii spadkobierców takich jak ojciec, matka, brat, siostra i nauczyciel, czy ich udziały w spadku również przypadają Domowi Sprawiedliwości lub czy rozporządza się nimi w inny sposób?

Odpowiedź: Święty werset wystarcza. Powiedział On, wywyższone niech będzie Jego Słowo: „Jeśli zmarły nie zostawi dzieci, ich udział przypada Domowi Sprawiedliwości” itd., a „Jeśli zmarły zostawi dzieci, ale żadnego z innych kategorii spadkobierców wymienionych w Księdze, otrzymają one dwie trzecie spadku, a pozostała trzecia część przypada Domowi Sprawiedliwości” itd. Innymi słowy, jeśli nie ma dzieci, część spadku im przeznaczona przypada Domowi Sprawiedliwości; a kiedy są dzieci, lecz brakuje pozostałych kategorii spadkobierców, dwie trzecie spadku przechodzi na dzieci, a pozostała trzecia część przypada Domowi Sprawiedliwości. Orzeczenie to ma zarówno ogólne, jak i szczególne zastosowanie, co oznacza, że za każdym razem, gdy jakakolwiek kategoria tej ostatniej klasy spadkobierców jest nieobecna, dwie trzecie ich spadku przechodzi na potomstwo, a pozostała jedna trzecia na Dom Sprawiedliwości.

8. Pytanie: Dotyczące podstawowej kwoty, od której płacone jest Ḥuqúqu’lláh.

Odpowiedź: Podstawową kwotą, od której płacone jest Ḥuqúqu’lláh jest dziewiętnaście miskali złota. Innymi słowy, gdy pieniądze o tej wartości zostaną nabyte, zapłacenie Ḥuqúqu’lláh staje się wymagalne. Podobnie, Ḥuqúq jest płacone, gdy wartość, nie liczba innych form własności osiągnie określoną sumę. Ḥuqúqu’lláh płaci się nie więcej niż raz. Przykładowo osoba, która zdobyła tysiąc miskali złota i zapłaci Ḥuqúq, nie powinna kolejny raz płacić go od tej sumy, lecz jedynie od tego, co przyrośnie do niej w wyniku handlu, działalności gospodarczej itp. Kiedy ta nadwyżka, a dokładnie osiągnięty zysk osiągnie wyznaczoną sumę, osoba ta powinna spełnić to, co Bóg zalecił. Jedynie w przypadku, gdy kapitał zmieni właściciela, staje się on raz jeszcze podstawą do zapłaty Ḥuqúq, tak jak za pierwszym razem. Pierwotny Punkt zarządził, że Ḥuqúqu’lláh ma być opłacone od wartości całego posiadanego mienia; jednakże w tym Najpotężniejszym Objawieniu wyłączyliśmy wyposażenie domów, to znaczy takie wyposażenie, które jest niezbędne, jak również samo miejsce zamieszkania.

9. Pytanie: Co ma pierwszeństwo: Ḥuqúqu’lláh, długi zmarłej osoby czy koszty pogrzebu i pochówku?

Odpowiedź: Koszty pogrzebu i pochówku mają pierwszeństwo, potem spłata długów, a następnie zapłata Ḥuqúqu’lláh. Jeśli mienie zmarłego okaże się niewystarczające do pokrycia jego długów, pozostałość jego majątku winna być rozdzielona na pokrycie tych długów proporcjonalnie do ich wielkości.

10. Pytanie: Golenie głowy zostało zabronione w Kitáb-i-Aqdas, ale nakazane w Súriy-i-Ḥajj.

Odpowiedź: Wszyscy mają obowiązek przestrzegać Kitáb-i-Aqdas; cokolwiek jest tam objawione jest Prawem Boga pośród Jego sług. Nakaz golenia głowy nałożony na pielgrzymów do świętego Domu został zniesiony.

11. Pytanie: Jeśli pomiędzy małżonkami w trakcie roku cierpliwości nastąpi zbliżenie seksualne, a później oddalą się od siebie ponownie, czy muszą raz jeszcze rozpoczynać swój rok cierpliwości, czy dni poprzedzające zbliżenie mogą być zaliczone na poczet roku? Czy należy zachować kolejny okres oczekiwania po rozwodzie?

Odpowiedź: Jeśli w trakcie roku cierpliwości nastąpi odnowienie czułości pomiędzy małżonkami, więź małżeńska obowiązuje i należy przestrzegać tego, co zarządza Księga Boga. Lecz kiedy nastąpi zakończenie roku cierpliwości i stanie się to, co zarządził Bóg, nie wymaga się kolejnego roku oczekiwania. Pożycie seksualne między mężem i żoną w trakcie roku cierpliwości jest zakazane, a ten, kto tak czyni, musi prosić o wybaczenie Boga i zapłacić Domowi Sprawiedliwości karę dziewiętnastu miskali złota.

12. Pytanie: Jeśli pomiędzy stronami rozwinie się niechęć po recytacji Wersetów Małżeńskich i zapłaceniu wiana, czy może nastąpić rozwód bez zachowania roku cierpliwości?

Odpowiedź: Można zgodnie z prawem starać się o rozwód po recytacji Wersetów Małżeńskich i zapłaceniu wiana, lecz przed skonsumowaniem małżeństwa. W takich przypadkach nie ma potrzeby zachowywania roku cierpliwości, choć zwrot wiana nie jest dozwolony.

13. Pytanie: Czy wymagana jest zgoda rodziców obydwu stron czy wystarczy zgoda rodziców jednej strony? Czy to prawo obowiązuje jedynie dziewice czy nie tylko?

Odpowiedź: Małżeństwo jest uwarunkowane zgodą rodziców nupturientów i w tej kwestii nie ma różnicy, czy panna młoda jest dziewicą, czy nie.

14. Pytanie: Wyznawcom nakazano zwracać się w kierunku Qiblih podczas recytacji Modlitw Obowiązkowych. W jakim kierunku powinni się zwrócić podczas odmawiania innych modlitw?

Odpowiedź: Zwracanie się w kierunku Qiblih jest stałym wymogiem przy recytacji modlitwy obowiązkowej, natomiast podczas innych modlitw i nabożeństw można stosować to, co łaskawy Pan objawił w Koranie: „I gdziekolwiek się obrócicie, tam jest oblicze Boga”.

15. Pytanie: Dotyczy wspominania Boga w Mashriqu’l-Adhkár „w godzinie świtu”.

Odpowiedź: Choć Księga Boga używa słów „w godzinie świtu”, to Bóg zezwala o wczesnym świtaniu, pomiędzy świtem a wschodem słońca lub nawet do dwóch godzin po wschodzie słońca.

16. Pytanie: Czy zarządzenie, iż ciało zmarłych nie powinno być transportowane na odległość większą niż godzina drogi dotyczy transportu zarówno lądowego, jak i morskiego?

Odpowiedź: Nakaz ten dotyczy odległości morskich i lądowych, czy to będzie godzina transportu parowcem czy koleją, intencją jest godzina drogi niezależnie od środka transportu. Im szybciej jednak nastąpi pogrzeb, tym będzie to właściwsze i bardziej zadowalające.

17. Pytanie: Jak należy postępować w przypadku znalezienia zgubionej własności?

Odpowiedź: Jeśli własność została znaleziona w mieście, jej znalezienie powinno zostać ogłoszone jednorazowo przez miejskiego herolda. Jeśli właściciel tej rzeczy zostanie w taki sposób odnaleziony, ta rzecz powinna mu zostać zwrócona. W innym przypadku znalazca własności powinien poczekać rok i jeśli w tym czasie odnajdzie się właściciel, znalazca powinien otrzymać od niego równowartość zapłaty za ogłoszenie i przywrócić mu jego własność; jedynie kiedy minie rok bez odnalezienia właściciela, znalazca może sam wejść w posiadanie własności. Jeśli wartość własności jest mniejsza lub równa wartości ogłoszenia, znalazca powinien poczekać dzień od momentu znalezienia i jeśli właściciel nie odnajdzie się, on sam może stać się jego właścicielem; a jeśli własność zostanie znaleziona na niezamieszkałym terenie, znalazca powinien poczekać trzy dni, a kiedy one miną, jeśli tożsamość właściciela pozostanie nieznana, może on wejść w posiadanie tego, co znalazł.

18. Pytanie: Co się tyczy ablucji: jeśli przykładowo ktoś właśnie umył całe swoje ciało, czy musi jeszcze dokonywać ablucji?

Odpowiedź: Przykazanie dotyczące ablucji musi być spełniane w każdym wypadku.

19. Pytanie: Jeśli ktoś planuje emigrację ze swojego kraju, a jego żona jest temu przeciwna i spór o to zakończy się rozwodem, i jeśli jego przygotowania do wyjazdu przeciągną się o rok, czy okres ten można zaliczyć jako rok cierpliwości, czy za początek tego roku należy uznać dzień, w którym małżonkowie się rozstali?

Odpowiedź: Początek liczenia stanowi dzień, w którym małżonkowie się rozstaną. Jeśli rozstali się rok przed wyjazdem męża, a aromat czułości nie odnowił się pomiędzy nimi, może nastąpić rozwód. W przeciwnym razie należy liczyć rok od dnia jego wyjazdu oraz spełnić warunki ustanowione w Kitáb-i-Aqdas.

20. Pytanie: Dotyczące wieku dojrzałości dotyczącego obowiązków religijnych.

Odpowiedź: Wiek dojrzałości to piętnaście lat zarówno dla mężczyzn, jak i dla kobiet.

21. Pytanie: Dotyczące świętego wersetu: „Podczas podróży, jeśli zatrzymacie się dla odpoczynku w jakimś bezpiecznym miejscu, wykonajcie (…) pojedynczy skłon w miejsce każdej nieodmówionej Modlitwy Obowiązkowej (…)”.

Odpowiedź: Ten skłon rekompensuje modlitwę obowiązkową pominiętą w trakcie podróży oraz z powodu niebezpiecznych warunków. Jeśli w trakcie modlitwy podróżny znajdzie się w bezpiecznym miejscu, powinien odmówić tę modlitwę. To zarządzenie dotyczące skłonu wyrównawczego dotyczy zarówno domu, jak i podróży.

22. Pytanie: W sprawie definicji podróży.

Odpowiedź: Definicja podróży to dziewięć godzin zegarowych. Jeśli podróżny zatrzyma się w miejscu, w którym planuje zostać przez więcej niż jeden miesiąc według rachuby Bayánu, powinien on zachować Post; lecz jeśli przez mniej niż jeden miesiąc, zwolniony jest z poszczenia. Jeśli przybędzie podczas Postu w miejsce, gdzie pozostanie przez jeden miesiąc według Bayánu, nie powinien zachowywać Postu przez trzy dni, po czym ma pościć przez pozostały czas; lecz jeśli przyjedzie do swojego domu, gdzie na stałe zamieszkiwał do owego czasu, musi rozpocząć swój post pierwszego dnia po powrocie.

23. Pytanie: Dotyczące kary dla cudzołożnika i cudzołożnicy.

Odpowiedź: Za pierwsze wykroczenie płatnych jest dziewięć miskali, za drugie – osiemnaście, trzydzieści sześć za trzecie i tak dalej; każda kolejna grzywna jest dwukrotnością poprzedniej. Waga jednego miskala równa jest dziewiętnastu nochodom zgodnie z ustaleniami w Bayánie.

24. Pytanie: Dotyczące polowania.

Odpowiedź: Powiada On, wywyższony niech będzie On: „Jeśli polujecie ze zwierzętami czy ptakami drapieżnymi” i tak dalej. Obejmuje to także inne środki na przykład łuki i strzały, broń palną i tym podobne. Jednak jeśli używa się sideł czy wnyków i zwierzyna umiera zanim się ją znajdzie, zakazane jest jej spożywanie.

25. Pytanie: Dotyczące pielgrzymki.

Odpowiedź: Obowiązkiem jest odbycie pielgrzymki do jednego z dwóch świętych Domów; a pielgrzym decyduje, do którego z nich.

26. Pytanie: Dotyczące wiana.

Odpowiedź: Jeśli chodzi o wiano, zadowolenie się najniższym poziomem oznacza dziewiętnaście miskali srebra.

27. Pytanie: Dotyczące świętego wersetu: „Jeśli jednak dotrą do niej wieści o śmierci jej męża” itd.

Odpowiedź: Oczekiwanie „określonej liczby miesięcy” oznacza okres dziewięciu miesięcy.

28. Pytanie: Ponownie zadano pytanie o udział nauczyciela w spadku.

Odpowiedź: Jeśli nauczyciel zmarł, trzecia część jego udziału przypada Domowi Sprawiedliwości, a pozostałe dwie trzecie przechodzą na potomków zmarłego, a nie potomków nauczyciela.

29. Pytanie: Ponownie zadano pytanie o pielgrzymkę.

Odpowiedź: Przez pielgrzymkę do świętego Domu, która obowiązuje mężczyzn, rozumie się zarówno Najwspanialszy Dom w Bagdadzie, jak i Dom Pierwotnego Punktu w Szirazie; pielgrzymka do jednego z tych Domów wystarcza. Mogą oni zatem pielgrzymować do tego z nich, który leży bliżej miejsca ich zamieszkania.

30. Pytanie: Dotyczące wersetu: „ten, kto przyjmie na służbę służącą, może to uczynić z przyzwoitością”.

Odpowiedź: Chodzi tu jedynie o służbę wykonywaną przez różne rodzaje służących, czy to młodych czy starszych w zamian za wynagrodzenie; taka służąca ma swobodę wyboru męża, kiedy zechce, gdyż zabronione jest zarówno kupowanie kobiet, jak i posiadanie więcej niż dwóch żon.

31. Pytanie: Dotyczące świętego wersetu: „Pan zakazał… praktyki, do której uprzednio uciekaliście się, gdy trzykrotnie rozwiedliście się z kobietą”.

Odpowiedź: Odnosi się to do prawa, według którego koniecznym było, aby inny mężczyzna poślubił taką kobietę zanim mogła ona ponownie poślubić swojego poprzedniego męża; ta praktyka została zakazana w Kitáb-i-Aqdas.

32. Pytanie: Dotyczące renowacji i zabezpieczenia dwóch Domów w Bliźniaczych Miejscach oraz innych lokalizacji, w których ustanowiony został tron.

Odpowiedź: Przez dwa Domy rozumie się Najwspanialszy Dom oraz Dom Pierwotnego Punktu. Jeśli chodzi o inne lokalizacje, to ludzie z terenów, gdzie są położone mogą zdecydować, aby zabezpieczyć każdy z domów, w których został ustanowiony tron lub jeden z nich.

33. Pytanie: Ponownie zadano pytanie o dziedziczenie nauczyciela.

Odpowiedź: Jeśli nauczyciel nie należy do ludu Bahá, nie otrzymuje spadku. Jeśli jest kilku nauczycieli, udział ma być podzielony równo pomiędzy nimi. Jeśli nauczyciel nie żyje, jego potomkowie nie dziedziczą jego udziału, lecz dwie trzecie przypadają dzieciom właściciela majątku, a pozostała trzecia część Domowi Sprawiedliwości.

34. Pytanie: Dotyczące miejsca zamieszkania, które zostało przeznaczone wyłącznie męskim potomkom.

Odpowiedź: Jeśli istnieje kilka miejsc zamieszkania, najpiękniejsze i najszlachetniejsze z tych mieszkań jest im przeznaczone, a pozostałe mają być rozdzielone pośród ogółu spadkobierców, tak jak inne rodzaje własności. Spadkobierca z obojętnie której kategorii dziedziczących będący poza Wiarą Boga uważany jest za nieistniejącego i nie dziedziczy.

35. Pytanie: Dotyczące Naw-Rúz.

Odpowiedź: Święto Naw-Rúz przypada tego dnia, kiedy słońce wejdzie w znak Barana, nawet jeśli dzieje się tak nie więcej niż jedną minutę przed zachodem słońca.

36. Pytanie: Jeśli rocznica Bliźniaczych Narodzin lub Deklaracji Bába wypadnie podczas Postu, co należy wtedy zrobić?

Odpowiedź: Jeśli obchody Bliźniaczych Narodzin lub Deklaracji Bába wypadłyby w miesiącu postu, w ten dzień post nie będzie obowiązywał.

37. Pytanie: W świętych zarządzeniach dotyczących dziedziczenia, miejsce zamieszkania i odzież osobista zmarłego zostały przydzielone męskim potomkom. Czy to postanowienie odnosi się tylko do własności ojca, czy stosuje się je też w przypadku matki?

Odpowiedź: Używana odzież matki powinna być podzielona równo pomiędzy córki, lecz pozostała część jej majątku łącznie z nieruchomościami, biżuterią i nieużywaną odzieżą ma być rozdzielona w sposób objawiony w Kitáb-i-Aqdas pośród wszystkich jej spadkobierców. Jeśli jednak zmarła nie pozostawi córek, jej majątek trzeba w całości rozdzielić w sposób przeznaczony dla mężczyzn w świętym Tekście.

38. Pytanie: Dotyczące rozwodu, który musi być poprzedzony rokiem cierpliwości: jak należy postąpić, jeśli tylko jedna ze stron skłania się ku porozumieniu?

Odpowiedź: Zgodnie z przykazaniem objawionym w Kitáb-i-Aqdas, obydwie strony muszą być gotowe do porozumienia; jeśli nie są, pojednanie nie może nastąpić.

39. Pytanie: W związku z wianem, jeśli pan młody nie może zapłacić całej tej sumy, czy może dostarczyć swojej przyszłej żonie w trakcie ślubu formalną obietnicę na piśmie, iż wywiąże się z niej, kiedy będzie mógł?

Odpowiedź: Pozwolenie na przyjęcie takiej praktyki zostało udzielone przez Źródło Władzy.

40. Pytanie: Jeśli podczas roku cierpliwości odnowi się aromat czułości, a później na nowo pojawi się niechęć i para waha się pomiędzy czułością a awersją w ciągu całego roku, a rok kończy się odrazą, czy może nastąpić rozwód czy nie?

Odpowiedź: W każdym przypadku, kiedy pojawia się niechęć, rok cierpliwości rozpoczyna się na nowo od tego dnia i kończy się po upływie pełnego okresu.

41. Pytanie: Miejsce zamieszkania i odzież osobista zmarłego zostały przydzielone męskim, nie żeńskim potomkom, ani też innym spadkobiercom. Jak należy postąpić, jeśli zmarły nie pozostawi męskich potomków?

Odpowiedź: On powiada, wywyższony niech będzie On: „Jeśli zmarły nie zostawi dzieci, ich udział przypada Domowi Sprawiedliwości...”. W zgodzie z tym świętym wersetem, miejsce zamieszkania i odzież osobista zmarłego przypada Domowi Sprawiedliwości.

42. Pytanie: Zarządzenie Ḥuqúqu’lláh zostało oznajmione w Kitáb-i-Aqdas. Czy miejsce zamieszkania z przyległościami i niezbędnym umeblowaniem jest wliczane w mienie, od którego płaci się Ḥuqúq, czy jest inaczej?

Odpowiedź: W prawach objawionych po persku zarządziliśmy, że w tym Najpotężniejszym Objawieniu miejsce zamieszkania i umeblowanie domowe są wyłączone – chodzi o takie umeblowanie, które jest niezbędne.

43. Pytanie: Dotyczące zaręczyn dziewczyny przed osiągnięciem wieku dojrzałości.

Odpowiedź: Ta praktyka została uczyniona bezprawną przez Źródło Władzy i nie jest zgodne z prawem, by ogłaszać zamiar wstąpienia w związek małżeński wcześniej niż dziewięćdziesiąt pięć dni przed ślubem.

44. Pytanie: Jeżeli ktoś ma na przykład sto tumanów, zapłaci od tego Ḥuqúq, straci połowę tej sumy w niekorzystnych transakcjach a następnie w drodze handlu odzyska kwotę, od której płaci się Huqúq, to czy ta osoba musi zapłacić Ḥuqúq, czy też nie?

Odpowiedź: W takim wypadku nie płaci się Ḥuqúq.

45. Pytanie: Jeśli po zapłaceniu Ḥuqúq pierwotna suma stu tumanów zostaje całkowicie utracona, a następnie podczas transakcji handlowych i działalności gospodarczej ponownie odzyskana, to czy Ḥuqúq musi być zapłacony po raz drugi?

Odpowiedź: W takim wypadku również nie płaci się Ḥuqúq.

46. Pytanie: Dotyczące świętego wersetu, „Bóg zalecił wam małżeństwo”, czy to zalecenie jest obowiązkowe czy nie?

Odpowiedź: Nie jest obowiązkowe.

47. Pytanie: Załóżmy, że mężczyzna poślubił kobietę wierząc, że jest dziewicą i zapłacił jej wiano, lecz w czasie skonsumowania staje się oczywiste, iż dziewicą nie jest, czy wydatki i wiano mają być zwrócone czy też nie? A jeśli warunkiem małżeństwa było dziewictwo, to czy niespełniony warunek unieważnia to, co było od niego uzależnione?

Odpowiedź: W tym przypadku wydatki i wiano mogą zostać zwrócone. Niespełniony warunek unieważnia to, co było od niego uzależnione. Niemniej jednak przemilczenie i przebaczenie sprawy zasłuży w oczach Boga na obfitą nagrodę.

48. Pytanie: „(...) nakazane wam jest organizowanie święta (…)” Czy jest to obowiązkowe czy nie?

Odpowiedź: Nie jest to obowiązkowe.

49. Pytanie: Dotyczące sankcji karnych za cudzołóstwo, sodomię i kradzież oraz ich stopni.

Odpowiedź: Ustalenie stopni tych sankcji karnych pozostaje w gestii Domu Sprawiedliwości.

50. Pytanie: Dotyczące prawowitości małżeństwa z krewnymi.

Odpowiedź: Te sprawy pozostają także w gestii Zaufanych Domu Sprawiedliwości.

51. Pytanie: W sprawie ablucji zostało objawione „Niechaj ten, kto nie znajdzie wody potrzebnej do ablucji, powtórzy pięciokrotnie słowa »W Imię Boga, Najczystszego, Najczystszego«”: czy jest dozwolone recytowanie tego wersetu w czasie przenikliwego zimna lub jeśli ręce czy twarz są zranione?

Odpowiedź: Podczas przenikliwego zimna można użyć ciepłej wody. Jeśli są rany na twarzy i rękach lub inne powody takie jak bóle czy dolegliwości, w przypadku których użycie wody byłoby szkodliwe, można wyrecytować wyznaczony werset zamiast ablucji.

52. Pytanie: Czy recytacja wersetu objawionego, aby zastąpić Modlitwę Znaków jest obowiązkowa?

Odpowiedź: Nie jest obowiązkowa.

53. Pytanie: Co się tyczy dziedziczenia, w przypadku, kiedy istnieją rodzeni bracia i rodzone siostry, to czy bracia przyrodni i siostry przyrodnie ze strony matki także otrzymują udział?

Odpowiedź: Nie otrzymują udziału.

54. Pytanie: On powiada, niech będzie wywyższony: „Jeśli syn zmarłego odszedł jeszcze w okresie życia ojca i zostawił dzieci, one dziedziczą udział swego ojca (…)” Co należy zrobić jeśli córka umrze w okresie życia swojego ojca?

Odpowiedź: Jej udział w spadku powinien być rozdzielony pośród siedem kategorii spadkobierców zgodnie z zarządzeniem Księgi.

55. Pytanie: Jeśli zmarłą byłaby kobieta, komu przydziela się udział w spadku „żony”?

Odpowiedź: Udział w spadku „żony” przydziela się mężowi.

56. Pytanie: Dotyczące owijania ciała zmarłego całunem, który ma składać się z pięciu płócien: czy chodzi o pięć tkanin, które używano do tej pory wedle zwyczaju, czy o pięć pełnowymiarowych całunów owijanych jeden po drugim?

Odpowiedź: Chodzi o użycie pięciu tkanin.

57. Pytanie: Dotyczące różnic pomiędzy niektórymi objawionymi wersetami.

Odpowiedź: Wiele Tablic było objawionych i wysłanych w swojej oryginalnej formie bez sprawdzenia i weryfikacji. Następnie wedle poleceń zostały ponownie przeczytane w Świętej Obecności i dostosowane do norm gramatycznych konwencji ówczesnych ludzi, aby zapobiec niepotrzebnej krytyce przeciwników Sprawy. Kolejnym powodem tej praktyki był fakt, iż nowy styl zapoczątkowany przez Zwiastuna, niech dusze wszystkich innych prócz Niego zostaną ofiarowane w Jego imię, charakteryzował się znaczną swobodą, jeśli chodzi o przestrzeganie zasad gramatyki; święte wersety były zatem objawiane później w stylu, który był w większej części zgodny z bieżącym użyciem dla ułatwienia zrozumienia i zwięzłości wypowiedzi.

58. Pytanie: Dotyczące błogosławionego wersetu, „Podczas podróży, jeśli zatrzymacie się dla odpoczynku w jakimś bezpiecznym miejscu, wykonajcie (...) pojedynczy skłon w miejsce każdej nieodmówionej Modlitwy Obowiązkowej”: czy jest to wyrównanie za Modlitwę Obowiązkową nieodmówioną z powodu niebezpiecznych warunków, czy modlitwa obowiązkowa jest całkowicie wstrzymana podczas podróży i czy skłon zajmuje jej miejsce?

Odpowiedź: Jeśli nadejdzie czas na odmówienie modlitwy obowiązkowej, a nie jest bezpiecznie, należy wykonać skłon w miejsce każdej nieodmówionej Modlitwy Obowiązkowej, kiedy przybędzie się w bezpieczną okolicę i po wykonaniu ostatniego skłonu usiąść ze skrzyżowanymi nogami i przeczytać ustalony werset. Jeśli jest bezpiecznie, modlitwa obowiązkowa nie jest wstrzymana podczas podróży.

59. Pytanie: Jeśli podróżnik zatrzymał się i odpoczął i nadszedł czas na modlitwę obowiązkową, czy powinien on odmówić modlitwę czy wykonać skłon w jej miejsce?

Odpowiedź: Pominięcie Modlitwy Obowiązkowej nie jest dozwolone, chyba że panują niebezpieczne warunki.

60. Pytanie: Jeżeli z powodu pominiętych Modlitw Obowiązkowych konieczne jest wykonanie kilku skłonów, czy należy powtarzać werset po każdym skłonie wyrównawczym, czy też nie?

Odpowiedź: Wystarczy odmówić wyznaczony werset po ostatnim skłonie. Kilka skłonów nie wymaga oddzielnego powtórzenia wersetu.

61. Pytanie: Jeżeli Modlitwa Obowiązkowa zostanie pominięta w domu, czy można ją wyrównać poprzez wykonanie skłonu, czy też nie?

Odpowiedź: W odpowiedzi na poprzednie pytanie zostało napisane: „To zarządzenie dotyczące skłonu wyrównawczego dotyczy zarówno domu, jak i podróży”.

62. Pytanie: Jeśli ktoś dokona ablucji z innego powodu i nadchodzi czas modlitwy obowiązkowej, czy te ablucje wystarczą, czy należy je odnowić?

Odpowiedź: Te same ablucje wystarczą i nie jest konieczne, by je odnawiać.

63. Pytanie: W Kitáb-i-Aqdas nakazana została modlitwa obowiązkowa składająca się z dziewięciu rakatów do odmówienia w południe, o poranku i wieczorem, lecz wygląda na to, iż Tablica Modlitw Obowiązkowych różni się od tego.

Odpowiedź: To, co zostało objawione w Kitáb-i-Aqdas dotyczy innej Modlitwy Obowiązkowej. Kilka lat temu zarządzenia z Kitáb-i-Aqdas łącznie z tą Modlitwą Obowiązkową zostały z ważnych powodów zapisane oddzielnie oraz wysłane razem z innymi świętymi pismami w celu zabezpieczenia i ochrony. Później zostały objawione te trzy Modlitwy Obowiązkowe.

64. Pytanie: Czy jest dozwolone poleganie na zegarach i zegarkach przy określaniu czasu?

Odpowiedź: Dozwolone jest poleganie na zegarach i zegarkach.

65. Pytanie: W Tablicy Modlitw Obowiązkowych objawione są trzy modlitwy; czy odmówienie wszystkich trzech jest wymagane czy też nie?

Odpowiedź: Nakazane jest odmówienie jednej z tych trzech modlitw; wystarczy obojętnie która.

66. Pytanie: Czy ablucje dokonane przed modlitwą poranną są jeszcze ważne przed modlitwą południową? I podobnie, czy ablucje dokonane w południe ważne są jeszcze wieczorem?

Odpowiedź: Ablucje są połączone z Modlitwą Obowiązkową, przed którą są dokonywane i muszą być odnowione przed każdą modlitwą.

67. Pytanie: Dotyczące długiej Modlitwy Obowiązkowej wymagane jest, aby wstać i „zwrócić się do Boga”. Wydaje się, iż nie jest konieczne zwrócić się twarzą do Qiblih; czy jest tak czy też nie?

Odpowiedź: Należy zwrócić się do Qiblih.

68. Pytanie: Dotyczące świętego wersetu: „Recytujcie wersety Boga każdego ranka i wieczora”.

Odpowiedź: Chodzi o wszystko, co zostało zesłane z Nieba Boskiej Wypowiedzi. Głównym warunkiem jest chęć i miłość uświęconych dusz do czytania Słowa Boga. Przeczytanie jednego wersetu lub nawet jednego słowa w duchu radości i promienności jest lepsze od lektury wielu Ksiąg.

69. Pytanie: Czy ktoś może zarządzić przygotowując swój testament, aby pewna część jego majątku – poza opłatą Ḥuqúqu’lláh i spłatą długów – była przeznaczona na cele charytatywne; czy też ma on prawo tylko do przeznaczenia pewnej sumy na pokrycie wydatków na pogrzeb i pochówek, aby pozostały jego majątek został rozdysponowany, jak nakazał Bóg, pomiędzy wyznaczone kategorie spadkobierców?

Odpowiedź: Każdy ma pełne prawo do dysponowania swoim majątkiem. Jeżeli jest w stanie wywiązać się z Ḥuqúqu’lláh i nie ma długów, to wtedy dopuszczalne jest wszystko, co zapisze w swoim testamencie i jakakolwiek deklaracja czy oświadczenie w nim zawarte. Bóg zaprawdę pozwolił mu rozporządzać tym, czym go obdarzył według własnej woli.

70. Pytanie: Czy użycie pierścienia pogrzebowego nakazane jest wyłącznie dorosłym czy jest także dla młodszych?

Odpowiedź: Jest jedynie dla dorosłych. Modlitwa za Zmarłych jest także dla dorosłych.

71. Pytanie: Jeśli ktoś chce pościć w czasie innym niż miesiąc ‘Alá’, czy jest to dozwolone czy też nie; i jeśli przyrzekł sobie i zobowiązał się do takiego postu, czy jest on ważny i dopuszczalny?

Odpowiedź: Przykazanie postu jest takie, jak zostało objawione. Jeśli ktoś jednak zobowiązuje się ofiarować Bogu post, chcąc w ten sposób wypełnić życzenie czy też zrealizować jakiś inny cel, jest to dozwolone, obecnie jak i poprzednio. Lecz życzeniem Boga jest, wywyższona niech będzie Jego chwała, aby przyrzeczenia i zobowiązania były skierowane ku celom, które przyniosą korzyść ludzkości.

72. Pytanie: Ponownie zadano pytanie dotyczące miejsca zamieszkania i odzieży osobistej: czy przypadają one Domowi Sprawiedliwości w przypadku nieobecności męskiego potomka, czy mają być rozdzielone tak jak reszta majątku?

Odpowiedź: Dwie trzecie miejsca zamieszkania i odzieży osobistej przypada żeńskiemu potomstwu, a trzecia część Domowi Sprawiedliwości, który Bóg uczynił skarbnicą ludzi.

73. Pytanie: Jeśli po zakończeniu roku cierpliwości mąż odmawia zezwolenia na rozwód, jak powinna postąpić żona?

Odpowiedź: Kiedy okres ten się kończy, następuje rozwód. Jest jednak konieczne, aby byli świadkowie początku i końca tego okresu, aby mogli temu poświadczyć, jeśli zajdzie taka potrzeba.

74. Pytanie: Dotyczące definicji starości.

Odpowiedź: Dla Arabów oznacza najdalszy kraniec starości, a dla ludu Bahá jest to wiek począwszy od lat siedemdziesięciu.

75. Pytanie: Dotyczące ograniczenia postu dla podróżujących pieszo.

Odpowiedź: Granica ustalona jest na dwie godziny. Jeśli zostanie przekroczona, dozwolone jest przerwanie Postu.

76. Pytanie: Dotyczące zachowania Postu przez osoby wykonujące ciężką pracę fizyczną podczas miesiąca postu.

Odpowiedź: Takie osoby są zwolnione z poszczenia; aby jednak okazać szacunek prawu Boga oraz wywyższonej pozycji Postu, jest jak najbardziej zalecane i stosowne, aby jeść oszczędnie i w odosobnieniu.

77. Pytanie: Czy ablucje dokonane przed Modlitwą Obowiązkową wystarczą dla powtórzenia Największego Imienia dziewięćdziesiąt pięć razy?

Odpowiedź: Nie jest konieczne odnawianie ablucji.

78. Pytanie: Dotyczące ubrań i biżuterii, które mąż być może zakupił dla swojej żony: czy mają być po jego śmierci rozdzielone pomiędzy jego spadkobierców, czy są przeznaczone specjalnie dla żony?

Odpowiedź: Oprócz używanego ubrania, to, co pozostaje z biżuterii i innych rzeczy, należy do męża, oprócz tego, co zostało udowodnione, że było podarowane żonie.

79. Pytanie: Dotyczące kryterium rzetelności w udowadnianiu sprawy uzależnionej od świadectwa dwóch rzetelnych świadków.

Odpowiedź: Kryterium rzetelności oznacza dobrą reputację wśród ludzi. Świadectwo wszystkich sług Boga, niezależnie od wyznania i wiary jest dopuszczalne przed Jego Tronem.

80. Pytanie: Jeżeli zmarły pozostawił nie zapłacony Ḥuqúqu’lláh lub swoje długi, to czy mają być spłacone proporcjonalnie od jego mieszkania, osobistej odzieży i innego mienia, czy też mieszkanie i osobista odzież są wyłączone z przeznaczeniem dla męskiego potomstwa, a długi spłaca się z pozostałego mienia; a jeżeli wartość takiego mienia jest niewystarczająca, to co zrobić z długami?

Odpowiedź: Długi i Ḥuqúq winny być spłacone z pozostałego mienia; jeżeli wartość tego mienia jest niewystarczająca, to trzeba je spłacić z domu i osobistej odzieży.

81. Pytanie: Czy trzecia Modlitwa Obowiązkowa powinna być odmawiana na siedząco, czy na stojąco?

Odpowiedź: Bardziej odpowiednim i stosownym jest, aby stać w postawie pokornego szacunku.

82. Pytanie: Dotyczące pierwszej Modlitwy Obowiązkowej zostało postanowione, iż „należy odmówić ją w czasie, gdy osoba znajduje się w stanie pokory i tęsknego uwielbienia”: czy należy odmówić ją raz na dwadzieścia cztery godziny, czy częściej?

Odpowiedź: Raz na dwadzieścia cztery godziny wystarczy; oto wypowiedź Języka Boskiego Rozkazu.

83. Pytanie: Dotyczące definicji „poranka”, „południa” i „wieczora”.

Odpowiedź: Oznaczają wschód słońca, południe i zachód słońca. Odpowiednie pory odmawiania Modlitw Obowiązkowych to od rana do południa, od południa do zachodu słońca i od zachodu słońca do dwóch godzin po nim. Władza jest w rękach Boga, Noszącego Dwa Imiona.

84. Pytanie: Czy jest dozwolone, aby wyznawca poślubił osobę nie będącą wyznawcą?

Odpowiedź: Zarówno dawanie, jak i otrzymywanie w małżeństwie są dozwolone; tak oto zarządził Pan, kiedy wstąpił na tron hojności i łaski.

85. Pytanie: Dotyczące Modlitwy za Zmarłych: czy powinna być odmówiona przed czy po pochówku? Czy wymagane jest zwrócenie się twarzą w stronę Qiblih?

Odpowiedź: Odmówienie tej modlitwy powinno poprzedzić pochówek, a jeśli chodzi o Qiblih: „I gdziekolwiek się obrócicie, tam jest oblicze Boga”.

86. Pytanie: Południe jest czasem odmawiania dwóch Modlitw Obowiązkowych – krótkiej modlitwy południowej oraz modlitwy odmawianej rano, w południe i wieczorem – czy jest konieczne dokonanie ablucji dwa razy czy jeden raz wystarczy?

Odpowiedź: Ponowne ablucje nie są konieczne.

87. Pytanie: Dotyczące wiana dla mieszkańców wsi, które ma być w srebrze: czy chodzi tutaj o pannę, czy pana młodego, czy o obydwoje? Jak należy postąpić, jeśli jedno z nich jest mieszkańcem miasta a drugie wsi?

Odpowiedź: Wiano zależy od miejsca zamieszkania pana młodego; jeśli jest on mieszkańcem miasta, wiano jest w złocie, a jeśli mieszkańcem wsi, w srebrze.

88. Pytanie: Jakie jest kryterium ustalenia czy ktoś jest mieszkańcem miasta czy wsi? Jeśli mieszkaniec miasta zamieszka na wsi lub mieszkaniec wsi w mieście z zamiarem osiedlenia na stałe, które postanowienie stosuje się? Czy miejsce urodzenia jest czynnikiem decydującym?

Odpowiedź: Kryterium jest miejsce stałego zamieszkania i w zależności od tego, gdzie ono się znajduje, należy odpowiednio zastosować polecenie z Księgi.

89. Pytanie: W świętych Tablicach zostało objawione, że kiedy ktoś nabywa równowartość dziewiętnastu miskali złota, powinien zapłacić Prawo Boga od tej kwoty. Czy można prosić o wyjaśnienie, ile z tych dziewiętnastu należy zapłacić?

Odpowiedź: Dziewiętnaście ze stu zostało ustanowione z nakazu Boga. Rozliczenia należy czynić na tej podstawie. Następnie można ustalić, jaka kwota jest należna z tych dziewiętnastu.

90. Pytanie: Jeżeli dobytek przekracza wartość dziewiętnastu, to czy nadwyżka musi osiągnąć następne dziewiętnaście, żeby Ḥuqúq był ponownie należny, czy też płaci się go od każdej dowolnej nadwyżki?

Odpowiedź: Ḥuqúq nie jest płatny od każdej dowolnej nadwyżki, chyba że osiągnie ona następnych dziewiętnaście.

91. Pytanie: Dotyczące czystej wody, kiedy jest uważana za używaną.

Odpowiedź: Małe ilości wody na przykład szklanka czy nawet dwie lub trzy, należy uważać za używane już po jednym umyciu twarzy czy rąk. Ale kurr wody lub większa ilość pozostaje niezmieniona po jednym lub dwóch obmyciach twarzy, więc nie ma przeszkód, aby jej ponownie użyć, chyba że zmieni się jedna z trzech właściwości, na przykład kolor zmieni się i wtedy należy uważać wodę za używaną.

92. Pytanie: W traktacie w języku perskim na temat różnych pytań wiek dojrzałości został ustalony na piętnaście lat; czy małżeństwo jest uwarunkowane osiągnięciem dojrzałości, czy jest dozwolone wcześniej?

Odpowiedź: Ponieważ Księga Boga wymaga zgody obydwojga rodziców, a nie można stwierdzić ich zgody lub jej braku przed wiekiem dojrzałości, małżeństwo jest zatem uwarunkowane osiągnięciem wieku dojrzałości i nie jest dozwolone wcześniej.

93. Pytanie: Dotyczące postu i modlitwy obowiązkowej u chorych.

Odpowiedź: Zaprawdę powiadam, iż modlitwa obowiązkowa i post zajmują wywyższone miejsce w oczach Boga. Ich zalety mogą urzeczywistnić się jednak w stanie zdrowia. W czasie złego stanu zdrowia nie jest dozwolone wypełnianie tych zobowiązań; taki oto jest nakaz Pana, wywyższona niech będzie Jego chwała, przez cały czas. Błogosławieni tacy mężczyźni i kobiety, którzy uważają i przestrzegają Jego zasad. Wszelka chwała niech będzie Bogu, Temu, który zesłał wersety i jest Objawicielem niewątpliwych dowodów!

94. Pytanie: Dotyczące meczetów, kaplic i świątyń.

Odpowiedź: To, co zostało zbudowane w celu wysławiania jedynego prawdziwego Boga na przykład meczety, kaplice i świątynie, nie powinny być używane w innym celu aniżeli wspominanie Jego Imienia. Oto zarządzenie Boga i ten, kto je gwałci jest zaprawdę z tych, którzy naruszyli prawo. Żadna szkoda nie dzieje się budowniczemu, gdyż dokonał on swojego czynu ze względu na Boga, otrzymał i nadal będzie otrzymywał swoją sprawiedliwą nagrodę.

95. Pytanie: Czy Ḥuqúqu’lláh płaci się od takiego wyposażenia działalności gospodarczej, które jest niezbędne do prowadzenia interesu, czy też wyposażenie takie jest traktowane tak samo jak umeblowanie domowe?

Odpowiedź: Wyposażenie takie podlega tym samym przepisom co wyposażenie domowe.

96. Pytanie: Dotyczące wymiany powierzonej własności w zamian za gotówkę lub inne formy własności, aby ustrzec przed spadkiem wartości lub stratą.

Odpowiedź: Co się tyczy pisemnego pytania na temat wymiany powierzonej własności w zamian za gotówkę lub inne rodzaje własności, aby ustrzec przed spadkiem wartości lub stratą, taka wymiana jest dozwolona pod warunkiem, że substytut będzie równowartościowy. Wasz Pan, zaprawdę jest Wyjaśniającym, Wszystkowiedzącym i On jest zaprawdę, Zarządzającym, Pradawnym Dni.

97. Pytanie: Dotyczące mycia stóp w zimie i w lecie.

Odpowiedź: Jest tak samo w obydwu przypadkach; ciepła woda jest lepsza, lecz nie ma przeciwwskazań co do zimnej.

98. Pytanie: Kolejne pytanie dotyczące rozwodu.

Odpowiedź: Dlatego, że Bóg, wywyższona niech będzie Jego chwała, nie popiera rozwodu, nic nie zostało objawione na ten temat. Lecz od początku separacji do końca trwania roku, dwie osoby muszą służyć za świadków. Jeśli do końca roku nie nastąpi pojednanie, następuje rozwód. Należy to odnotować w rejestrze przez religijnego urzędnika sądowego mianowanego przez Zaufanych Domu Sprawiedliwości. Przestrzeganie tej procedury jest konieczne, aby ci, którzy posiadają wyrozumiałe serce, nie martwili się.

99. Pytanie: Dotyczące konsultacji.

Odpowiedź: Jeśli konsultacja pomiędzy pierwszą grupą zebranych osób zakończy się różnicą zdań, należy dodać nowe osoby, a potem wybrać drogą losowania osoby w liczbie Największego Imienia, albo mniej albo więcej. Wtedy konsultacja rozpoczyna się na nowo i wprowadza się w życie jej wynik, jakikolwiek by nie był. Jeśli jednak nadal istnieje różnica zdań, powtarza się raz jeszcze tę samą procedurę i ma pierwszeństwo decyzja większości. On, zaprawdę, prowadzi słuszną drogą tego, kogo zapragnie.

100. Pytanie: Dotyczące dziedziczenia.

Odpowiedź: To, co zarządził Pierwotny Punkt w odniesieniu do dziedziczenia – niech dusze wszystkich oprócz Niego będą ofiarowane ze względu na Niego – jest zadowalające. Istniejący spadkobiercy powinni otrzymać swoje przypadające im udziały w spadku, a zaświadczenie dotyczące pozostałości ma być przedstawione w Sądzie Najwyższego. W Jego dłoni jest źródło władzy; On zarządza to, czego zapragnie. W tej kwestii zostało objawione prawo w Ziemi Tajemnicy, tymczasowo przyznając prawo dziedziczenia brakujących spadkobierców istniejącym spadkobiercom do tego czasu, kiedy zostanie ustanowiony Dom Sprawiedliwości, kiedy to ogłoszone będzie zarządzenie w tej kwestii. Jednakże spadek tych, którzy wyemigrowali w tym samym roku co Pradawne Piękno został darowany ich spadkobiercom jako łaska Boga im przeznaczona.

101. Pytanie: Dotyczące prawa odnalezionego skarbu.

Odpowiedź: Jeśli odnaleziony zostanie skarb, trzecia część jego należy do odkrywcy, a pozostałe dwie trzecie powinny być wydane przez mężów Domu Sprawiedliwości na dobrobyt wszystkich ludzi. Należy tak czynić po ustanowieniu Domu Sprawiedliwości, a do tego czasu należy go powierzyć godnym zaufania osobom w każdym miejscu i na każdym obszarze. On, zaprawdę, jest Rządzącym, Nakazującym, Wszechwiedzącym, o wszystkim Powiadomionym.

102. Pytanie: Dotyczące Ḥuqúq od nieruchomości, która nie przynosi zysku.

Odpowiedź: Zarządzenie Boga jest takie, iż nieruchomość, która przestała przynosić dochód czyli na której nie przyrasta zysk, nie podlega płatności Ḥuqúq. On, zaprawdę, jest Władcą, Szczodrym.

103. Pytanie: Dotyczące świętego wersetu: „W regionach, gdzie dni i noce stają się dłuższe, niech czas modlitwy będzie mierzony przy pomocy zegarów (…)”.

Odpowiedź: Chodzi o te tereny, które są oddalone. We wspomnianych strefach klimatycznych różnica w długości to zaledwie kilka godzin i dlatego ta zasada nie obowiązuje.

104.

W Tablicy do Abá Badí‘ został objawiony ten święty werset: „Zaprawdę nakazaliśmy każdemu synowi służyć swojemu ojcu”. Taki jest oto nakaz, który ustanowiliśmy w Księdze.

105.

A w innej Tablicy zostały objawione te wywyższone słowa: O Muḥammadzie! Pradawny Dni zwrócił swe oblicze ku tobie, wspominając ciebie i nawołując ludzi Boga, aby kształcili swoje dzieci. Jeśli ojciec zaniedba to najważniejsze przykazanie ustanowione w Kitáb-i-Aqdas przez Pióro Wiecznego Króla, straci prawa do ojcostwa i zostanie zaliczony do winnych przed Bogiem. Dobrze dzieje się temu, kto odciśnie na swoim sercu napomnienia Pana i wytrwale będzie się ich trzymał. Bóg zaiste nakazuje swoim sługom to, co wspomoże ich i przyniesie im korzyść oraz umożliwi im zbliżyć się do Niego. Jest On Nakazującym, Wiecznotrwałym.

106.

On jest Bogiem, wywyższony niech będzie On, Pan majestatu i siły! Prorocy i Wybrani zostali powołani przez Jedynego Prawdziwego Boga wywyższona niech będzie Jego chwała, aby pielęgnowali drzewa ludzkiego istnienia żywymi wodami prawości i rozumienia, by ukazało się z nich to, co Bóg złożył w ich najskrytszych istotach. Jak można łatwo zauważyć każde drzewo wydaje jakiś owoc, a jałowe drzewo nadaje się do rzucenia w ogień. Celem tych Wychowawców, we wszystkim co powiedzieli i nauczali było zachowanie wywyższonego stanu człowieka. Dobrze dzieje się temu, kto podczas Dnia Boga chwycił się mocno Jego zasad i nie odstąpił od Jego prawdziwego i fundamentalnego Prawa. Owoce, które najlepiej pasują do drzewa ludzkiego życia to godność zaufania i pobożność, prawdomówność i szczerość; ale największym ze wszystkich po rozpoznaniu jedności Boga, pochwalony i wysławiony niech będzie, jest szacunek dla praw należnych rodzicom. Ta nauka została wspomniana we wszystkich Księgach Boga i potwierdzona przez Najbardziej Wywyższone Pióro. Rozważ to, co Miłosierny Pan objawił w Koranie, wywyższone są Jego słowa: „Czcijcie Boga i nie dodawajcie współtowarzyszy! Okazujcie dobroć rodzicom (…)”. Zauważ, jak życzliwa dobroć dla rodziców została połączona z rozpoznaniem jedynego prawdziwego Boga! Szczęśliwi są ci obdarzeni prawdziwą mądrością i zrozumieniem, którzy widzą i postrzegają, którzy czytają i rozumieją oraz zauważają to, co Bóg objawił w Świętych Księgach przeszłości i w tej niezrównanej Tablicy.

107.

W jednej z Tablic objawił On, wywyższone niech będą Jego słowa: A w sprawie Zakát, zarządziliśmy również, iż powinniście stosować to, co zostało objawione w Koranie.

Spis i kodyfikacja praw i zarządzeń Kitáb-i-Aqdas
Spis treści

I. Wyznaczenie ‘Abdu’l-Bahy na Następcę Bahá’u’lláha i Interpretatora Jego Nauk

A. Zwracać się ku Niemu

B. Zwracać się ze wszystkim, czego nie rozumieją w pismach do Niego

II. Zapowiedź Instytucji Strażnictwa
III. Instytucja Domu Sprawiedliwości
IV. Prawa, zarządzenia i zalecenia
A. Modlitwa
B. Post
C. Prawa statusu osobowego
D. Rozmaite prawa, zarządzenia i zalecenia

V. Szczególne przestrogi, upomnienia i ostrzeżenia

VI. Rozmaite tematy
Spis i Kodyfikacja

I. Wyznaczenie ‘Abdu’l-Bahy na Następcę Bahá’u’lláha i Interpretatora Jego Nauk

A. Wiernym nakazuje się zwrócić twarze ku Temu, „którego Bóg wyznaczył, który jest gałęzią wyrosłą z tego Pradawnego Korzenia”.

B. Wiernym nakazuje się zwracać ze wszystkim, czego nie rozumieją w pismach bahaickich, ku „Temu, który wyrósł gałęzią z tego potężnego Pnia”.

II. Zapowiedź Instytucji Strażnictwa
III. Instytucja Domu Sprawiedliwości

A. Formalne ustanowienie Domu Sprawiedliwości.

B. Określenie jego funkcji.
C. Wyznaczenie jego dochodów.
IV. Prawa, zarządzenia i zalecenia
A. Modlitwa

1. Wyjątkowa pozycja Modlitw Obowiązkowych w Objawieniu Bahaickim.

2. Qiblih:

a. Utożsamione przez Bába z „Tym, którego Bóg objawi”.

b. Qiblih wyznaczone przez Bába zostaje potwierdzone przez Bahá'u'lláha.

c. Bahá'u'lláh ustanawia miejsce swojego spoczynku po swym odejściu jako Qiblih.

d. Zwracanie się w kierunku Qiblih jest obowiązkowe podczas recytowania Modlitw Obowiązkowych.

3. Modlitwy Obowiązkowe obowiązują mężczyzn i kobiety po osiągnięciu przez nich wieku dojrzałości, którym określa się 15 rok życia.

4. Zwolnienie od odmawiania Modlitw Obowiązkowych zostaje udzielone:

a. tym, którzy są chorzy.
b. tym, którzy przekroczyli wiek 70 lat.

c. kobietom podczas menstruacji, pod warunkiem, że każdego dnia dokonają ablucji i powtórzą specjalnie objawiony werset 95 razy.

5. Modlitwy Obowiązkowe powinny być odmawiane indywidualnie.

6. Dozwolony jest wybór jednej z trzech Modlitw Obowiązkowych.

7. W odniesieniu do modlitw obowiązkowych pojęcia „rano”, „południe” i „wieczór” oznaczają odpowiednio: czas od wschodu słońca do południa, czas od południa do zachodu słońca i czas od zachodu słońca do dwóch godzin po nim.

8. Recytowanie pierwszej (długiej) Modlitwy Obowiązkowej raz na dwadzieścia cztery godziny jest wystarczające.

9. Zaleca się odmawiać trzecią (krótką) Modlitwę Obowiązkową w pozycji stojącej.

10. Ablucje:

a. Ablucje muszą poprzedzać recytację Modlitw Obowiązkowych.

b. Przed każdą Modlitwą Obowiązkową należy wykonać nowe ablucje.

c. Jeśli dwie Modlitwy Obowiązkowe są oferowane w południe, jedna ablucja do dwóch modlitw jest wystarczająca.

d. Jeśli woda jest niedostępna lub jej użycie jest szkodliwe dla twarzy czy rąk, nakazane jest powtórzenie pięć razy specjalnie objawionego wersetu.

e. Jeśli panuje zbyt zimna pogoda, zalecane jest użycie ciepłej wody.

f. Jeśli ablucje zostały wykonane z innego powodu, ich powtórzenie w związku z odmawianiem Modlitwy Obowiązkowej nie jest wymagane.

g. Ablucje są wymagane niezależnie od tego, czy wcześniej brano kąpiel, czy nie.

11. Wyznaczanie czasu przeznaczonego na Modlitwę:

a. Dopuszczalne jest posługiwanie się zegarem w celu wyznaczenia czasu odmawiania Modlitw Obowiązkowych.

b. W krajach położonych na dalekiej północy lub południu, gdzie długość dni i nocy różni się znacznie, należy opierać się na zegarach i czasomierzach, nie bacząc na wschód czy zachód słońca.

12. W obliczu niebezpieczeństwa, czy to podczas podróży, czy też nie, w miejsce każdej pominiętej Modlitwy Obowiązkowej, należy wykonać prostrację oraz wypowiedzieć specjalny werset, po czym należy powtórzyć osiemnaście razy inny specjalny werset.

13. Poza Modlitwą za Zmarłych, modlitwy zbiorowe są zakazane.

14. Odmówienie w całości Modlitwy za Zmarłych obowiązuje wszystkich poza tymi, którzy nie mogą czytać; im wyznaczone zostało powtórzenie sześciu specjalnych fragmentów z tej Modlitwy.

15. Modlitwa Obowiązkowa, którą należało powtarzać trzykrotnie, trzy razy dziennie, rano, w południe i wieczorem, została zastąpiona przez trzy Modlitwy Obowiązkowe objawione później.

16. Modlitwa Znaków została anulowana, a zastąpił ją specjalnie objawiony werset. Odmawianie tego wersetu jednakże nie jest obowiązkowe.

17. Włosy, futro z soboli, kości i tym podobne nie unieważniają odmawianej modlitwy.

B. Post

1. Wzniosła pozycja postu w Objawieniu bahaickim.

2. Okres postu rozpoczyna się wraz z zakończeniem Dni Międzykalendarzowych, a kończy się Świętem Naw-Rúz.

3. Powstrzymanie się od jedzenia i picia od wschodu do zachodu słońca jest obowiązkowe.

4. Post obowiązuje mężczyzn i kobiety po osiągnięciu przez nich wieku dojrzałości, którym określa się 15 rok życia.

5. Zwolnienie z postu zostało udzielone:
a. Podróżującym:
i. Gdy podróż trwa dłużej niż 9 godzin.

ii. Tym, którzy podróżują pieszo, gdy ich podróż trwa dłużej niż 2 godziny.

iii. Tym, którzy przerywają podróż na mniej niż 19 dni.

iv. Ci, którzy przerywają podróż podczas Postu w miejscu, gdzie mają zatrzymać się na 19 dni, zostają zwolnieni z postu tylko podczas pierwszych trzech dni od momentu przybycia.

v. Ci, którzy docierają do swojego domu podczas Postu, muszą rozpocząć post od dnia przybycia.

b. Chorym.
c. Tym, którzy przekroczyli wiek 70 lat.
d. Kobietom w ciąży.
e. Kobietom karmiącym.

f. Kobietom podczas menstruacji pod warunkiem, że każdego dnia dokonają ablucji i powtórzą specjalnie objawiony werset 95 razy.

g. Tym, którzy zajmują się ciężką pracą, którym zaleca się okazanie szacunku prawu przez zachowanie dyskrecji i powściągliwość podczas korzystania ze zwolnienia.

6. Ślubowanie postu (w miesiącu innym niż ten wyznaczony na niego) jest dozwolone. Jednakże w oczach Boga preferowane są ślubowania, które niosą pożytek ludzkości.

C. Prawa statusu osobowego
1. Małżeństwo:

a. Małżeństwo jest wysoce zalecane, lecz nie obowiązkowe.

b. Wielożeństwo jest zakazane.

c. Zawarcie małżeństwa jest uwarunkowane osiągnięciem przez obie strony wieku dojrzałości, którym określa się 15 rok życia.

d. Zawarcie małżeństwa jest uwarunkowane zgodą obu stron oraz ich rodziców, niezależnie od tego czy kobieta jest panną, czy nie.

e. Obie strony muszą wyrecytować specjalnie objawiony werset wskazujący na to, że są zadowoleni z woli Bożej.

f. Zawarcie małżeństwa ze swoją macochą jest zakazane.

g. Wszystkie zapytania dotyczące zawierania małżeństwa z krewnymi powinny być kierowane do Domu Sprawiedliwości.

h. Małżeństwo z osobami niebędącymi bahaitami jest dopuszczalne.

i. Narzeczeństwo:

i. Okres narzeczeństwa nie powinien przekraczać 95 dni.

ii. Niedozwolonym jest zaręczyć się z dziewczyną, zanim osiągnie ona wiek dojrzałości.

j. Wiano:

i. Zawarcie małżeństwa uwarunkowane jest zapłaceniem wiana.

ii. Wartość wiana została określona jako 19 miskali czystego złota dla mieszkańców miast i 19 miskali w srebrze dla mieszkańców wsi, w zależności od stałego miejsca zamieszkania męża, a nie żony.

iii. Zakazane jest zapłacenie kwoty większej niż 95 miskali.

iv. Lepiej jest, gdy mężczyzna zadowoli się zapłatą 19 miskali w srebrze.

v. Jeśli pełna kwota wiana nie może być zapłacona, możliwe jest złożenie pisemnej obietnicy zapłaty.

k. Jeśli którakolwiek ze stron już po wyrecytowaniu specjalnie objawionego wersetu i po zapłaceniu wiana poczuje niechęć do drugiej strony, zanim małżeństwo zostanie skonsumowane, okres oczekiwania nie jest wymagany, żeby otrzymać rozwód. Zwrot wiana nie jest już jednak możliwy.

l. Mąż powinien podać swojej żonie czas powrotu, gdy zamierza wyruszyć w podróż. Jeśli z ważnych powodów nie może on powrócić w obiecanym czasie, powinien powiadomić ją i dążyć do powrotu do niej. Jeśli nie spełni on jednego z tych warunków, powinna ona odczekać 9 miesięcy, po których może ponownie wyjść za mąż, choć lepiej byłoby, by zaczekała dłużej. Jeśli wieści o jego śmierci czy zabójstwie dotrą do niej i wiadomość ta będzie potwierdzona w ogólnym doniesieniu lub przez 2 godnych zaufania świadków, może ona powtórnie wyjść za mąż po upływie 9 miesięcy.

m. Jeśli mąż wyjedzie bez poinformowania żony o dacie swego powrotu, a będzie świadomy prawa zapisanego w Kitáb-i-Aqdas, żona może powtórnie wyjść za mąż po upływie jednego roku. Jeśli mąż nie jest świadomy tego prawa, żona musi czekać, aż wieści o mężu do niej dotrą.

n. Jeśli mąż po zapłaceniu wiana odkryje, że żona nie jest dziewicą, może zażądać zwrotu wiana i poniesionych kosztów.

o. Jeśli zawarcie małżeństwa uwarunkowane było dziewictwem, można zażądać zwrotu wiana i poniesionych kosztów, a małżeństwo może zostać anulowane. Jednakże nieujawnienie sprawy zasługuje w oczach Boga na wielką pochwałę.

2. Rozwód:
a. Rozwód jest mocno potępiany.

b. Jeśli antypatia i niechęć zrodzą się po stronie czy to męża czy żony, rozwód jest dopuszczalny, lecz tylko po upływie pełnego roku. Początek i koniec roku oczekiwania musi być poświadczony przez dwóch lub więcej świadków. Akt rozwodu winien być zarejestrowany przez prawnika reprezentującego Dom Sprawiedliwości. Współżycie podczas okresu oczekiwania jest zakazane i ktokolwiek złamie ten przepis musi okazać skruchę i zapłacić Domowi Sprawiedliwości 19 miskali w złocie.

c. Po uzyskaniu rozwodu nie jest wymagany kolejny okres oczekiwania.

d. Żona, której niewierność jest przyczyną mającego nastąpić rozwodu, traci prawo do pokrycia wydatków podczas okresu oczekiwania.

e. Ponowne poślubienie żony, z którą wcześniej nastąpił rozwód, jest dopuszczalne, o ile nie wyszła ona za innego mężczyznę. Jeśli tak się stało, musi ona najpierw uzyskać rozwód, aby były mąż mógł ją ponownie poślubić.

f. Jeśli kiedykolwiek podczas okresu oczekiwania nastąpi odnowienie uczuć, więzy małżeńskie będą obowiązujące. Jeśli po tym pogodzeniu znów nastąpi oddalenie i ponownie małżonkowie zechcą się rozwieść, należy rozpocząć nowy rok oczekiwania.

g. Jeśli mąż i żona poróżnią się podczas podróży, musi on odesłać ją do domu lub powierzyć zaufanej osobie, która będzie jej tam towarzyszyć, oraz opłacić jej podróż i całoroczne wydatki.

h. Jeśli żona, nie chcąc wyemigrować do innego kraju z mężem, nalega na rozwód, rok oczekiwania winien być liczony od chwili ich rozstania, albo od czasu jego przygotowań do wyjazdu, albo od momentu samego wyjazdu.

i. Islamskie prawo dotyczące ponownego poślubienia żony, z którą wcześniej mąż się rozwiódł, zostało zniesione.

3. Dziedziczenie:
a. Spadek dzielony jest w następujący sposób:

vi. 1. dzieci 1 080 z 2 520 udziałów

vii. 2. mąż lub żona 390 " 2 520 "

viii. 3. ojciec 330 " 2 520 "

ix. 4. matka 270 " 2 520 "

x. 5. brat 210 " 2 520 "

xi. 6. siostra 150 " 2 520 "

xii. 7. nauczyciel 90 " 2 520 "

b. Udział dzieci wyznaczony przez Bába został przez Bahá'u'lláha podwojony, podczas gdy udziały pozostałych spadkobierców zostały proporcjonalnie pomniejszone o kwotę, o którą nastąpiło zwiększenie udziału dzieci.

i. W przypadku gdy zmarły nie ma potomstwa, udział dzieci przypada Domowi Sprawiedliwości, który przeznacza go na potrzeby sierot i wdów oraz na to, co przynosi pożytek ludzkości.

ii. Jeśli syn zmarłego umrze i pozostawi potomstwo, odziedziczy ono udział swego ojca. W przypadku gdy córka zmarłego umrze i pozostawi potomstwo, jej udział będzie musiał być podzielony na siedem kategorii określonych w Najświętszej Księdze.

d. Jeśli zmarły pozostawi potomstwo, a nie posiada spadkobierców z niektórych lub wszystkich pozostałych kategorii, dwie trzecie ich udziałów przypada potomstwu, a trzecia część Domowi Sprawiedliwości.

e. W przypadku braku wyszczególnionych spadkobierców dwie trzecie spadku przechodzi na siostrzeńców, bratanków oraz siostrzenice i bratanice zmarłego. Jeśli nie ma takich spadkobierców, ten sam udział przechodzi na ciotki i wujów; jeśli i ich zabraknie, na ich synów i córki. W każdym przypadku pozostała trzecia część przechodzi na Dom Sprawiedliwości.

f. W przypadku gdy zmarły nie pozostawi żadnego z wyżej wymienionych spadkobierców, cały spadek przypada Domowi Sprawiedliwości.

g. Nieruchomość oraz odzież zmarłego ojca przechodzi na ręce męskich, nie żeńskich potomków. Jeśli jest kilka nieruchomości, ta główna i najważniejsza przechodzi na męskich potomków. Pozostałe nieruchomości wraz z innym majątkiem zmarłego powinny być rozdzielone pośród spadkobierców. Jeśli brak jest męskich potomków, dwie trzecie głównej nieruchomości i odzież zmarłego ojca przechodzą na żeńskich potomków, a trzecia część na Dom Sprawiedliwości. W przypadku gdy zmarłą jest matka, całość jej używanej odzieży winna być równo rozdzielona pomiędzy jej córki. Jej nieużywana odzież, biżuteria i dobytek powinny być rozdzielone pomiędzy jej spadkobierców, podobnie jak jej używana odzież, w przypadku gdy nie posiada ona córki.

h. Jeśli dzieci zmarłego są nieletnie, ich udział powinien być albo przekazany zaufanej osobie albo instytucji w celach inwestycyjnych do czasu osiągnięcia przez nie wieku dojrzałości. Część osiągniętego zysku powinna być przekazana zarządcy majątku.

i. Spadek nie powinien być rozdzielony dopóty, dopóki nie zostało opłacone Ḥuqúqu'lláh (Prawo Boga), nie spłacone wszystkie długi zaciągnięte przez zmarłego oraz nie zapłacone wszelkie wydatki związane z odpowiednim pogrzebem oraz pochówkiem.

j. Jeśli brat zmarłego pochodzi od tego samego ojca, otrzymuje on całą przeznaczoną mu część. Jeśli pochodzi on od innego ojca, otrzymuje tylko dwie trzecie swej części, a pozostała trzecia część przypada Domowi Sprawiedliwości. Ta sama zasada odnosi się do siostry zmarłego.

k. W przypadku gdy istnieją rodzeni bracia i rodzone siostry, bracia i siostry ze strony matki nie dziedziczą.

l. Nauczyciel niebahaita nie dziedziczy. Jeśli nauczycieli jest więcej niż jeden, część przeznaczona dla nauczyciela powinna być równo rozdzielona pomiędzy nich.

m. Spadkobiercy niebahaici nie dziedziczą.

n. Z wyjątkiem odzieży używanej należącej do żony a także prezentów w postaci biżuterii lub innych rzeczy, które – jak potwierdzają dowody – zostały podarowane jej przez męża, wszystko, co mąż zakupił dla żony, powinno być traktowane jako majątek mężowski, który należy podzielić pomiędzy jego spadkobierców.

o. Każdy ma swobodę zdecydować o rozporządzeniu swoim majątkiem, o ile zadba o zapłacenie Ḥuqúqu'lláh i spłacenie swoich długów.

D. Rozmaite prawa, zarządzenia i zalecenia
1. Rozmaite prawa i zarządzenia:
a. Pielgrzymka
b. Ḥuqúqu’lláh
c. Darowizny
d. Mashriqu’l-Adhkár
e. Czas trwania bahaickiego okresu Objawienia
f. Bahaickie święta
g. Święto Dziewiętnastego Dnia
h. Rok bahaicki
i. Dni Międzykalendarzowe
j. Wiek dojrzałości
k. Pochówek zmarłych

l. Zajęcie się handlem czy też wykonywanie innego zawodu jest obowiązkowe i wyniesione do rangi wysławiania Boga

m. Posłuszeństwo wobec rządu
n. Kształcenie dzieci
o. Spisanie testamentu
p. Dziesięcina

q. Powtarzanie Największego Imienia 95 razy na dzień

r. Polowanie na zwierzęta
s. Postępowanie wobec kobiet–służących
t. Znalezienie zagubionego mienia
u. Postępowanie ze znalezionym skarbem
v. Dysponowanie powierzonymi przedmiotami
w. Nieumyślne spowodowanie śmierci
x. Definicja rzetelnych świadków
y. Zakazy:
i. Interpretacja Pism Świętych
ii. Handel niewolnikami
iii. Ascetyzm
iv. Monastycyzm
v. Żebractwo
vi. Kapłaństwo
vii. Używanie kazalnic
viii. Całowanie rąk
ix. Spowiedź
x. Wielożeństwo
xi. Napoje odurzające
xii. Opium
xiii. Hazard
xiv. Podpalenie
xv. Cudzołóstwo
xvi. Morderstwo
xvii. Kradzież
xviii. Homoseksualizm

xix. Modlitwa zbiorowa poza Modlitwą za Zmarłych

xx. Okrucieństwo w stosunku do zwierząt
xxi. Próżnowanie i lenistwo
xxii. Obmawianie
xxiii. Oszczerstwo

xxiv. Noszenie broni poza przypadkami koniecznymi

xxv. Korzystanie z publicznych basenów w łaźniach perskich

xxvi. Wchodzenie do domu bez zgody właściciela

xxvii. Uderzenie czy zranienie osoby
xxviii. Niezgoda i konflikt
xxix. Mamrotanie świętych wersetów na ulicach
xxx. Zanurzanie dłoni w pożywieniu
xxxi. Golenie głowy

xxxii. Zapuszczanie włosów u mężczyzny na długość wychodzącą poza płatek ucha

2. Zniesienie określonych praw i zarządzeń poprzednich Objawień, które zalecały:

a. Niszczenie książek
b. Zakaz noszenia jedwabiu

c. Zakaz korzystania ze złotej i srebrnej zastawy

d. Ograniczenia w podróżowaniu

e. Ofiarowywanie drogocennych darów Założycielowi Wiary

f. Zakaz kierowania pytań do Założyciela Wiary

g. Zakaz powtórnego poślubienia żony, z którą się rozwiodło

h. Ukaranie każdego, kto jest przyczyną smutku swego bliźniego

i. Zakaz muzyki
j. Ograniczenia dotyczące stroju i zarostu
k. Nieczystość niektórych przedmiotów i ludzi
l. Nieczystość nasienia

m. Nieczystość niektórych przedmiotów przy wykonywaniu prostracji

3. Różne zalecenia:

a. Przestawać z wyznawcami innych religii w przyjaźni

b. Szanować swoich rodziców

c. Nie życzyć innym tego, czego nie życzy się sobie samemu

d. Nauczać i propagować Wiarę po odejściu jej Założyciela

e. Pomagać tym, którzy powstali, by głosić Wiarę

f. Nie sprzeniewierzać się Pismom i nie dać się zwieść tym, którzy tak postąpili

g. Odnosić się do Pism, gdy powstaną różnice zdań

h. Zanurzyć się w studiowaniu Nauk

i. Nie podążać za próżnymi upodobaniami i pustymi wyobrażeniami

j. Recytować święte wersety rankiem i wieczorem

k. Recytować święte wersety melodyjnie

l. Nauczać własne dzieci, by śpiewały święte wersety w Mashriqu’l-Adhkár

m. Studiować takie sztuki i nauki, które niosą pożytek ludzkości

n. Naradzać się razem

o. Nie być powściągliwym w wypełnianiu zaleceń Boga

p. Okazywać skruchę przed Bogiem z powodu własnych grzechów

q. Wyróżniać się dobrymi uczynkami:
i. Być prawdomównym
ii. Być godnym zaufania
iii. Być wiernym
iv. Być prawym i odczuwać bojaźń wobec Boga
v. Być sprawiedliwym i uczciwym
vi. Być taktownym i mądrym
vii. Być uprzejmym
viii. Być gościnnym
ix. Być wytrwałym
x. Być niezależnym
xi. Być całkowicie poddanym Woli Bożej
xii. Nie wzniecać niezgody
xiii. Nie być zakłamanym
xiv. Nie być dumnym
xv. Nie być fanatycznym

xvi. Nie przedkładać siebie nad swego bliźniego

xvii. Nie kłócić się ze swym bliźnim
xviii. Nie ulegać swoim namiętnościom
xix. Nie lamentować w nieszczęściu

xx. Nie walczyć z tymi, którzy sprawują władzę

xxi. Nie tracić panowania nad sobą
xxii. Nie powodować złości u swego bliźniego
r. Być w bliskiej jedności

s. Uzyskiwać poradę u kompetentnych lekarzy, gdy jest się chorym

t. Odpowiadać na zaproszenia

u. Okazywać życzliwość krewnym Założyciela Wiary

v. Studiować języki w celu szerzenia Wiary

w. Pomagać w rozwoju miast i krajów dla wysławiania Wiary

x. Restaurować i chronić miejsca związane z Założycielami Wiary

y. Być esencją czystości:
i. Myć stopy
ii. Perfumować się
iii. Brać kąpiel w czystej wodzie
iv. Obcinać paznokcie
v. Myć brudne rzeczy w czystej wodzie
vi. Być nieskazitelnym w ubiorze
vii. Wymieniać wyposażenie domu

V. Szczególne przestrogi, upomnienia i ostrzeżenia Adresowane do:

1. Całej rasy ludzkiej
2. Koronowanych głów świata
3. Zgromadzenia duchownych

4. Przywódców Ameryki oraz Prezydentów jej stanów

5. Wilhelma I, Króla Prus
6. Franciszka Józefa, Cesarza Austrii
7. Ludu Bayán
8. Członków parlamentów na całym świecie
VI. Rozmaite tematy
1. Niezwykły charakter Objawienia Bahá'í
2. Wyniesiona pozycja Autora Wiary

3. Niezwykłe znaczenie Kitáb-i-Aqdas – „Najświętszej Księgi”

4. Doktryna „Najwyższej Nieomylności”

5. Bliźniacze obowiązki rozpoznania Objawiciela i przestrzegania Jego Praw oraz ich nierozłączność

6. Celem wszelkiej nauki jest rozpoznanie Tego, który jest Przedmiotem całej wiedzy

7. Błogosławiony stan tych, którzy rozpoznali fundamentalną prawdę „On nie będzie pytany o swe czyny”

8. Rewolucjonizujący wpływ „Największego Porządku”

9. Wybranie jednego języka oraz przyjęcie wspólnego pisma do użytku wszystkich na ziemi; jeden z dwóch znaków dojrzałości rasy ludzkiej

10. Proroctwa Bába dotyczące „Tego, którego Bóg Objawi”

11. Przepowiednia dotycząca opozycji wobec Wiary

12. Pochwała króla, który będzie wyznawał Wiarę i powstanie, by jej służyć

13. Niestabilność ludzkich spraw
14. Znaczenie prawdziwej wolności

15. Wartość wszystkich czynów zależy od akceptacji przez Boga

16. Ważkość miłości Boga jako motywu posłuszeństwa Jego Prawom

17. Ważkość używania materialnych środków
18. Pochwała uczonych pośród ludu Bahá

19. Zapewnienie wybaczenia Mírzá Yahyá, jeśliby ten okazał skruchę

20. Apostrofa do Teheranu

21. Apostrofa do Konstantynopola i jego mieszkańców

22. Apostrofa do „brzegów Renu”

23. Potępienie tych, którzy roszczą sobie fałszywe prawo do wiedzy ezoterycznej

24. Potępienie tych, którzy pozwalają, aby duma z posiadanej wiedzy oddaliła ich od Boga

25. Proroctwa dotyczące Chorasanu
26. Proroctwa dotyczące Kermanu

27. Odniesienie dotyczące Shaykha Aḥmada-i-Aḥsá’í

28. Odniesienie do Przesiewacza Pszenicy
29. Potępienie Hájí Muḥammada-Karíma Khána
30. Potępienie Shaykha Muḥammada-Hasana
31. Odniesienie do Napoleona III

32. Odniesienie do Siyyida Muḥammada-i-Isfahání

33. Zapewnienie pomocy tym wszystkim, którzy powstaną, by służyć Wierze

Adnotacje
1. słodki aromat Mojej szaty ¶4

Jest to aluzja do historii o Józefie znajdującej się w Koranie oraz w Starym Testamencie, w której szata Józefa przyniesiona przez jego braci do Jakuba, ich ojca, umożliwiła Jakubowi odnaleźć jego zagubionego ukochanego syna. Metafora pachnącej „szaty” jest często używana w Pismach Bahá’í w odniesieniu do rozpoznania Objawiciela Boga i Jego Objawienia.

Bahá’u’lláh, w jednej ze swoich Tablic, opisuje Siebie jako „Boskiego Józefa”, który został „przehandlowany” przez niebacznych „za najbardziej lichą cenę”. W Qayyúmu’l-Asmá’ Báb opisuje Bahá’u’lláha jako „prawdziwego Józefa” oraz przepowiada nieszczęścia, które będzie musiał znosić z rąk swojego podstępnego brata (zobacz adnotację 190). Podobnie Shoghi Effendi porównuje dotkliwą zazdrość, którą wzbudziła wybitność ‘Abdu’l-Bahy w Jego przyrodnim bracie Mírzá Muhammad-‘Alí do śmiertelnej zawiści, „którą nieprzeciętna doskonałość Józefa roznieciła w sercach jego braci”.

2. Palcami potęgi i mocy odpieczętowaliśmy wyborne Wino ¶5

Spożycie wina i innych środków odurzających jest zabronione w Kitáb-i-Aqdas (zobacz adnotacje 144 i 170).

Odniesienie do spożycia „wina” w sensie alegorycznym, które powoduje duchową ekstazę, można znaleźć nie tylko w Objawieniu Bahá’u’lláha, ale także w Biblii, Koranie oraz starożytnych tradycjach hinduskich.

Przykładowo w Koranie sprawiedliwym obiecuje się, że otrzymają do picia „zapieczętowane wyborne wino”. W swoich Tablicach, Bahá’u’lláh utożsamia „wyborne Wino” ze swoim Objawieniem, którego „piżmowy zapach” roznosi się „na wszystkie stworzone rzeczy”. Mówi, że „odpieczętował” to „Wino” i w ten sposób ukazał duchowe prawdy, które były dotychczas nieznane umożliwiając tym, którzy je piją, aby „dostrzegli wspaniałości światła jedności” oraz „uchwycili istotny cel leżący u podstaw Pism Boga”.

W jednej ze swoich medytacji Bahá’u’lláh prosi Boga, aby dał wyznawcom „wyborne Wino Twojego miłosierdzia, aby sprawiło, iż zapomną kogokolwiek oprócz Ciebie i powstaną, by służyć Twojej Sprawie i być wytrwałym w ich miłości do Ciebie”.

3. Zaleciliśmy wam modlitwę obowiązkową ¶6

W języku arabskim używa się kilku słów określających modlitwę. Słowo „ṣalát”, które pojawia się tu w oryginale, odnosi się do szczególnej kategorii modlitw, których recytowanie zostało nakazane wyznawcom o określonych porach dnia. W celu odróżnienia tej kategorii modlitwy od innych rodzajów słowo to zostało przetłumaczone jako „modlitwa obowiązkowa”.

Bahá'u'lláh oświadcza, że „modlitwa obowiązkowa i post zajmują wyjątkową pozycję w oczach Boga” (Pytania i odpowiedzi, 93). ‘Abdu'l-Bahá potwierdza, że takie modlitwy „sprzyjają pokorze i poddaniu, kierowaniu twarzy ku Bogu i wyrażaniu oddania Jemu” oraz że poprzez te modlitwy „człowiek utrzymuje łączność z Bogiem, stara się być blisko Niego, rozmawia z prawdziwie Ukochanym swego serca i osiąga duchowe poziomy”.

Modlitwa Obowiązkowa (zobacz adnotację 9), do której odnosi się ten werset, została zastąpiona przez trzy Modlitwy Obowiązkowe objawione później przez Bahá'u'lláha (Pytania i odpowiedzi, 63). Teksty trzech modlitw, które obecnie są w użyciu, wraz z instrukcjami ich recytowania, można odnaleźć w tej księdze w części Teksty uzupełniające do Kitáb-i-Aqdas.

Kilka „Pytań i odpowiedzi” odnosi się do kwestii związanych z trzema nowymi Modlitwami Obowiązkowymi. Bahá'u'lláh wyjaśnia, że każdy ma możliwość wyboru jednej z trzech Modlitw Obowiązkowych (Pytania i odpowiedzi, 65). Inne instrukcje ujęte zostały w Pytaniach i odpowiedziach nr 66, 67, 81 i 82.

Szczegóły prawa dotyczącego modlitwy obowiązkowej zostały podsumowane w punktach IV.A.1.–17. Spisu i kodyfikacji.

4. dziewięcioma rakatami ¶6

Rakat oznacza recytację specjalnie objawionych wersetów, której towarzyszy zalecony zestaw uklęknięć i innych ruchów.

Modlitwa Obowiązkowa początkowo nakazana przez Bahá’u’lláha Jego wyznawcom składała się z dziewięciu rakatów. Dokładny charakter tej modlitwy i specyficzne instrukcje co do jej recytacji nie są znane, ponieważ modlitwa została zagubiona. (Zobacz adnotację 9.)

W Tablicy opisującej obecnie obowiązujące Modlitwy Obowiązkowe ‘Abdu’l-Bahá zauważa, iż „w każdym słowie i geście modlitwy obowiązkowej istnieją nawiązania, tajemnice i mądrość, których człowiek nie jest w stanie pojąć, a listy i zwoje nie mogą zawrzeć”.

Shoghi Effendi tłumaczy, że te proste wskazówki dane przez Bahá’u’lláha do recytacji niektórych modlitw nie tylko mają duchowe znaczenie, lecz także pomagają osobie „w pełni skupić się w czasie modlitwy i medytacji”.

5. w południe, z rana i wieczorem ¶6

Co się tyczy definicji słów „rano”, „południe” i „wieczór”, pór, w których powinno się odmawiać obecnie obowiązującą średnią Modlitwę Obowiązkową, Bahá’u’lláh oświadcza, że pory te odpowiadają „wschodowi słońca, południu i zachodowi słońca” (Pytania i odpowiedzi, 83). Wyjaśnia On, że „dopuszczalne pory odmawiania Modlitw Obowiązkowych są odpowiednio pomiędzy rankiem a południem, między południem a zachodem słońca oraz pomiędzy zachodem słońca aż do dwóch godzin po zachodzie słońca”. Ponadto ‘Abdu’l-Bahá oświadczył, iż poranną Modlitwę Obowiązkową można odmawiać już od samego świtu.

Definicja „południa” jako czasu „od południa do zachodu słońca” odnosi się do recytacji zarówno krótkiej, jak i średniej Modlitwy Obowiązkowej.

6. Zwolniliśmy was od większej liczby ¶6

Wymagania co do modlitwy obowiązkowej nakazanej w okresach Objawienia bábí i islamu były bardziej wymagające niż te do odmawiania Modlitwy Obowiązkowej składającej się z dziewięciu rakatów przepisanej w Kitáb-i-Aqdas (zobacz adnotację 4).

W Bayánie Báb nakazał Modlitwę Obowiązkową składającą się z dziewiętnastu rakatów, która miała być odmawiana raz na dwadzieścia cztery godziny, od południa jednego dnia do południa kolejnego.

Muzułmańską modlitwę recytuje się pięć razy dziennie, a mianowicie wczesnym rankiem, w południe, po południu, wieczorem i w nocy. Chociaż liczba rakatów jest różna w zależności od czasu recytacji, w ciągu całego dnia odmawiana jest całkowita liczba siedemnastu rakatów.

7. Kiedy zapragniecie odmówić tę modlitwę, zwróćcie się ku Dworowi Mej Najświętszej Obecności, temu Uświęconemu Miejscu, które Bóg uczynił (…) Punktem Adoracji dla mieszkańców Miast Wieczności ¶6

„Punkt Adoracji” czyli punkt, do którego zwraca się wyznawca, kiedy odmawia modlitwę obowiązkową nazywa się Qiblih. Pojęcie Qiblih istnieje w poprzednich religiach. W przeszłości Jerozolima pełniła tę funkcję. Muḥammad zmienił Qiblih na Mekkę. Zalecenia Bába w Arabskim Bayánie były następujące:

Qiblih jest zaprawdę Tym, którego Bóg objawi; kiedy On się porusza, przesuwa się i ono, do czasu aż On spocznie.

Ten ustęp cytowany jest przez Bahá’u’lláha w Kitáb-i-Aqdas (¶137) i zatwierdzony przez Niego w powyższym wersecie. Zaznaczył także, iż zwracanie się w stronę Qiblih jest „stałym wymaganiem przy recytacji modlitwy obowiązkowej” (Pytania i odpowiedzi, 14 i 67). Jednak podczas innych modlitw i nabożeństw wyznawca może zwracać się w innym kierunku.

8. a kiedy Słońce Prawdy i Wypowiedzi zajdzie, zwróćcie twarze ku Miejscu, które wam przeznaczyliśmy ¶6

Bahá’u’llah ustanowił, że po Jego odejściu miejscem Jego spoczynku stanie się Qiblih. Najświętszy Grobowiec znajduje się w Bahjí, w Akce. ‘Abdu'l-Bahá opisuje to Miejsce jako „świetlistą Świątynię”, „miejsce, wokół którego krążą Zastępy na Wysokościach”.

W liście napisanym w jego imieniu Shoghi Effendi, aby wyjaśnić duchowe znaczenie zwracania się w kierunku Qiblih, posługuje się analogią rośliny zwracającej się w kierunku słońca:

(…) tak jak roślina wyciąga się w górę w kierunku światła słonecznego, od którego otrzymuje życie i swój wzrost, tak my zwracamy nasze serca do Objawiciela Bożego, Bahá'u'lláha, w trakcie naszej modlitwy; (…) zwracamy twarze tam, gdzie na tej ziemi spoczywa Jego proch, na znak wewnętrznego aktu.

9. Przedłożyliśmy szczegóły modlitwy obowiązkowej w innej Tablicy. ¶8

Pierwotna Modlitwa Obowiązkowa została „ze względów mądrości” objawiona przez Bahá'u'lláha w osobnej Tablicy (Pytania i odpowiedzi, 63). Zastąpiona trzema Modlitwami Obowiązkowymi, które są obecnie w użyciu, nie została ona udostępniona wyznawcom za Jego życia.

Wkrótce po Odejściu Bahá'u'lláha tekst tej modlitwy, wraz z kilkoma innymi Tablicami został skradziony przez Muḥammada-'Alí, główną osobę, która złamała Jego Przymierze.

10. W Modlitwie za Zmarłych ¶8

Modlitwa za Zmarłych (zobacz Teksty uzupełniające do Kitáb-i-Aqdas) jest jedyną bahaicką obowiązkową modlitwą, która recytowana jest zbiorowo; powinna ona być recytowana przez jednego wyznawcę, podczas gdy wszyscy pozostali stoją w milczeniu (zobacz adnotację 19). Bahá'u'lláh wyjaśnił, że Modlitwa za Zmarłych jest wymagana tylko wtedy, gdy zmarły był osobą dorosłą (Pytania i odpowiedzi, 70) oraz że nie ma obowiązku zwracania się w kierunku Qiblih podczas jej odmawiania (Pytania i odpowiedzi, 85). Dalsze szczegóły dotyczące Modlitwy za Zmarłych zostały streszczone w Spisie i kodyfikacji praw Kitáb-i-Aqdas, część IV.A.13-14.

11. sześć określonych ustępów zesłanych zostało przez Boga, Objawiciela Wersetów ¶8

Ustępy, które wchodzą w skład Modlitwy za Zmarłych składają się z powtarzania inwokacji „Alláh-u-Abhá” (Bóg jest Najchwalebniejszy) sześć razy. Po każdym z nich następuje dziewiętnaście powtórzeń jednego z sześciu specjalnie objawionych wersetów. Te wersety są identyczne jak te objawione w Modlitwie za Zmarłych przez Bába w Bayánie. Bahá’u’lláh dodał suplikację, która poprzedza te ustępy.

12. Włosy nie unieważniają waszej modlitwy, ani też nic, z czego uszedł duch, czyli kości i tym podobne. Wolno wam nosić futro sobole, tak jak i bobrowe, wiewiórcze czy innych zwierząt; ¶9

W niektórych wcześniejszych religijnych Objawieniach noszenie futer niektórych zwierząt lub posiadanie przy sobie niektórych innych rzeczy miało unieważnić modlitwę. Bahá'u'lláh potwierdza oświadczenie Bába w Arabskim Bayánie, że takie rzeczy nie unieważniają czyjejś modlitwy.

13. Nakazaliśmy wam modlić się i pościć wraz z osiągnięciem dojrzałości ¶10

Bahá’u’lláh definiuje „wiek dojrzałości dotyczący obowiązków religijnych” jako „piętnaście lat zarówno dla mężczyzn, jak i dla kobiet” (Pytania i odpowiedzi, 20). Co się tyczy szczegółów dotyczących okresu postu zobacz adnotację 25.

14. Zwolnił On od tego tych, którzy są słabi ze względu na chorobę lub wiek ¶10

Zwolnienie od odmawiania Modlitw Obowiązkowych i od postu dla tych, którzy są słabi z powodu choroby lub zaawansowanego wieku wyjaśnione jest w Pytaniach i odpowiedziach. Bahá’u’lláh zaznacza, iż „w czasie złego stanu zdrowia nie jest dozwolone wypełnianie tych zobowiązań” (Pytania i odpowiedzi, 93). Definiuje On starość w tym kontekście począwszy od wieku lat siedemdziesięciu. (Pytania i odpowiedzi, 74). W odpowiedzi na pytanie Shoghi Effendi wyjaśnił, że osoby, które osiągną wiek siedemdziesięciu lat są zwolnione niezależnie od tego, czy są słabe.

Zwolnienie od postu przyznane jest także innym kategoriom osób wymienionym w Spisie i kodyfikacji, część IV.B.5. Zobacz adnotacje nr 20, 30 i 31 , aby uzyskać więcej informacji.

15. Bóg przyznał wam zezwolenie, by oddawać pokłony na każdej powierzchni, która jest czysta, ponieważ znieśliśmy w tym przypadku ograniczenie zawarte w Księdze ¶10

Wymagania dotyczące modlitwy w poprzednich Objawieniach często zawierały pokłony. Báb nakazał wyznawcom w Arabskim Bayánie, by kładli swe czoła na powierzchniach z kryształu w czasie wykonywania pokłonów. Podobnie w islamie nałożone są pewne ograniczenia dotyczące powierzchni, na której zezwala się muzułmanom wykonywać pokłony. Bahá’u’lláh znosi takie ograniczenia i zwyczajnie zaleca „każdą powierzchnię, która jest czysta”.

16. Niechaj ten, kto nie znajdzie wody potrzebnej do ablucji, powtórzy pięciokrotnie słowa „W Imię Boga, Najczystszego, Najczystszego” i wówczas przystąpi do swoich modlitw. ¶10

Ablucje winny być wykonywane przez wyznawcę jako przygotowanie do ofiarowania obowiązkowej modlitwy. Polegają one na umyciu rąk i twarzy. Jeśli brak jest wody, nakazane zostało pięciokrotne powtórzenie specjalnie objawionego wersetu. Zobacz adnotację 34, mówiącą ogólnie o ablucjach.

We wcześniejszych Objawieniach zapisy dotyczące zastępczych procedur na wypadek, kiedy woda nie jest dostępna, można znaleźć w Koranie oraz w Arabskim Bayánie.

17. W regionach, gdzie dni i noce stają się dłuższe, niech czas modlitwy będzie mierzony przy pomocy zegarów i innych przyrządów, które wyznaczają upływanie godzin. ¶10

To odnosi się do miejsc położonych najbardziej na północ i południe, gdzie czas trwania dni i nocy znacznie się różni (Pytania i odpowiedzi, 64 i 103). To postanowienie dotyczy także postu.

18. Zwolniliśmy was z obowiązku odmawiania Modlitwy Znaków. ¶11

Modlitwa Znaków jest szczególną formą muzułmańskiej modlitwy obowiązkowej, która została ustanowiona w celu odmawiania w trakcie trwania naturalnych zjawisk, takich jak trzęsienia ziemi, zaćmienia i inne podobne wydarzenia, które mogą budzić lęk i być uważane za znaki lub działanie Boga. Wymóg odmawiania tej modlitwy został anulowany. W jej miejsce bahaita może powiedzieć: „Władza należy do Boga, Pana tego, co widzialne i niewidzialne, Pana stworzenia”, lecz nie jest to obowiązkowe (Pytania i odpowiedzi, 52).

19. Poza Modlitwą za Zmarłych, praktyka modlitwy zbiorowej została zniesiona. ¶12

Modlitwa odmawiana zbiorowo, traktowana jako forma oficjalnej obowiązkowej modlitwy, odmawianej zgodnie z ustalonym rytuałem, tak jak na przykład ma to miejsce w islamie podczas copiątkowej modlitwy prowadzonej przez imama w meczecie, została w Objawieniu bahaickim zniesiona. Modlitwa za Zmarłych (zobacz adnotację 10) jest jedyną modlitwą odmawianą zbiorowo zapisaną w prawie bahaickim. Powinna ona być recytowana przez jedną z obecnych osób, podczas gdy pozostali stoją w milczeniu. Osoba czytająca nie posiada żadnego specjalnego statusu. Zgromadzone osoby nie muszą stać zwrócone twarzą w kierunku Qiblih (Pytania i odpowiedzi, 85).

Trzy codzienne modlitwy obowiązkowe powinny być recytowane indywidualnie, nie zbiorowo. Nie ma określonego sposobu odmawiania innych bahaickich modlitw, a każdy ma dowolność w korzystaniu z tych modlitw nieobowiązkowych na spotkaniach lub indywidualnie, według upodobania. W odniesieniu do tego Shoghi Effendi mówi, że

(…) choć przyjaciele mogą kierować się własnym upodobaniem (…) powinni dołożyć najwyższych starań, aby sposób, w jaki praktykują, nie nabrał zbyt sztywnego charakteru, przeistaczając się w ten sposób w instytucję. Przyjaciele zawsze powinni o tym pamiętać, aby nie zejść z prostej ścieżki wyznaczonej w Naukach.

20. Bóg zwolnił kobiety miesiączkujące z odmawiania modlitwy obowiązkowej oraz zachowania postu. ¶13

Zwolnienie z modlitwy obowiązkowej oraz postu udzielone jest kobietom w okresie menstruacji. Zamiast tego powinny one dokonać ablucji (zobacz adnotację 34) oraz powtórzyć 95 razy w ciągu doby, pomiędzy jednym południem a kolejnym, następujący werset „Pochwalony niechaj będzie Bóg, Pan Wspaniałości i Piękna”. To postanowienie ma swój początek w Arabskim Bayánie, gdzie udzielona została podobna dyspensa.

W niektórych wcześniejszych Objawieniach kobiety podczas miesiączki uważane były za rytualnie nieczyste i wypełnianie obowiązków modlitwy oraz postu było im zakazane. Pojęcie rytualnej nieczystości zostało zniesione przez Bahá'u'lláha (zobacz adnotację 106).

Powszechny Dom Sprawiedliwości wyjaśnił, że postanowienia Kitáb-i-Aqdas udzielające zwolnienia z pewnych obowiązków i powinności są, jak wskazuje samo słowo, zwolnieniem a nie zakazem. Każdy wyznawca może zatem skorzystać ze stosownego zwolnienia, jeśli tego pragnie. Jednakże Powszechny Dom Sprawiedliwości radzi wyznawcy, który podejmuje decyzję, jak postąpić, aby kierował się rozsądkiem i był świadom, że Bahá'u'lláh miał powody, aby udzielić takiej dyspensy.

Opisane zwolnienie z modlitwy obowiązkowej, początkowo odnoszące się do Modlitwy Obowiązkowej składającej się z dziewięciu rakatów, obecnie ma zastosowanie do trzech Modlitw Obowiązkowych, które ją zastąpiły.

21. Podczas podróży, jeśli zatrzymacie się dla odpoczynku w jakimś bezpiecznym miejscu, wykonajcie – tak mężczyźni, jak i kobiety – pojedynczy skłon w miejsce każdej nieodmówionej Modlitwy Obowiązkowej ¶14

Zwolnienie z modlitwy obowiązkowej przyznane jest tym, którzy znajdą się w tak niebezpiecznych warunkach, że odmówienie Modlitwy Obowiązkowej nie jest możliwe. Zwolnienie z odmawiania modlitwy dotyczy zarówno podróży, jak i pobytu w domu i jest sposobem, dzięki któremu Obowiązkowe Modlitwy, które zostały pominięte z powodu tych niebezpiecznych warunków, mogą zostać uzupełnione.

Bahá’u’lláh jasno wyjaśnił, że modlitwa obowiązkowa „nie jest zawieszona podczas podróży”, o ile można znaleźć „bezpieczne miejsce”, w którym można ją odmówić (Pytania i odpowiedzi, 58).

Pytania i odpowiedzi nr 21, 58, 59, 60 oraz 61 szerzej omawiają to postanowienie.

22. Po wykonaniu pokłonów, siądźcie ze skrzyżowanymi nogami ¶14

Arabskie wyrażenie „haykalu’t-tawḥíd” tłumaczone tutaj jako „ze skrzyżowanymi nogami” oznacza „postawę jedności”. Tradycyjnie oznaczało ono pozycję ze skrzyżowanymi nogami.

23. Mówcie: Bóg uczynił z Mojej ukrytej miłości klucz do Skarbu ¶15

Istnieje bardzo znana islamska tradycja dotycząca Boga i Jego stworzenia:

Byłem Ukrytym Skarbem. Pragnąłem, by mnie poznano i tak oto powołałem do życia stworzenie, abym mógł być znany.

W wielu Pismach bahá’í można znaleźć odniesienia i aluzje do tej tradycji. Przykładowo w jednej ze swoich modlitw Bahá’u’lláh objawia:

Wysławione niech będzie imię Twoje, o Panie mój Boże! Świadczę, iż byłeś ukrytym Skarbem osłoniętym Twoją niepamiętną Istotą i niedostępną Tajemnicą schowaną w Twojej własnej Istocie. Chcąc objawić siebie, powołałeś do życia Większe i Mniejsze Światy i wybrałeś Człowieka ponad wszelkie Twoje istoty i uczyniłeś Go znakiem tych dwóch światów, o Ty, który jesteś naszym Panem, Najbardziej Współczującym!

Wyniosłeś Go, aby zajął Twój tron przed wszystkimi ludami Twojego stworzenia. Umożliwiłeś Mu, by odkrył Twoje tajemnice i lśnił światłami Twojej inspiracji i Twojego Objawienia oraz objawiał Twoje imiona i Twoje przymioty. Dzięki Niemu ozdobiłeś wstęp do księgi Twojego stworzenia, o Ty, który jesteś Władcą wszechświata, który Ty ukształtowałeś! (Prayers and Meditations by Bahá’u’lláh, XXXVIII)

Podobnie oznajmia On w Słowach ukrytych:

O Synu Człowieczy! Kochałem się w twórczości Mojej, przeto stworzyłem cię. Kochaj ty Mnie zatem, abym wymienił imię twoje i duszę twą napełnił duchem życia.

‘Abdu’l-Bahá pisze w swoim komentarzu do tradycji cytowanej powyżej:

O wędrujący na ścieżce Ukochanego! Wiedz, iż głównym celem tej świętej tradycji jest wspomnienie etapów ukrycia i objawienia Boga we Wcieleniach Prawdy, Tych, którzy są Miejscami świtania Jego Najchwalebniejszej Istoty. Przykładowo, zanim płomień nieśmiertelnego ognia zostaje zapalony i objawiony, istnieje samodzielnie w sobie w ukrytej tożsamości powszechnych Objawicieli i to oznacza etap „Ukrytego Skarbu”. A kiedy błogosławione Drzewo zostaje rozniecone samo przez siebie w samym sobie, a ten Boski ogień pali się przez swą istotę w swojej istocie, jest to etap „chciałbym zostać poznany”. A kiedy świeci z Horyzontu wszechświata nieskończonymi Boskimi Imionami i Przymiotami na przypadkowe i bezmiejscowe światy, stanowi to pojawienie się nowego i cudownego stworzenia, które odpowiada etapowi „Tak oto powołałem do życia stworzenie”. A kiedy uświęcone dusze rozedrą zasłony wszelkiego ziemskiego przywiązania i światowych warunków oraz pospieszą do etapu oglądania piękna Boskiej Obecności będąc uhonorowane rozpoznaniem Objawiciela i możliwością doświadczenia świetności Największego Znaku Boga w swoich sercach, wtedy objawi się cel stworzenia, który jest wiedzą o Nim, który jest Wieczną Prawdą.

24. O Pióro Najwyższego! ¶16

„Pióro Najwyższego”, „Najznakomitsze Pióro” oraz „Najwznioślejsze Pióro” to odniesienia do Bahá’u’lláha ilustrujące Jego rolę jako Objawiającego Słowo Boga.

25. Nakazaliśmy wam pościć przez krótki okres ¶16

Post i modlitwa obowiązkowa stanowią dwa filary podtrzymujące objawione Prawo Boga. Bahá’u’lláh potwierdza w jednej ze swoich Tablic, iż objawił prawa modlitwy obowiązkowej i postu, aby poprzez nie wyznawcy przybliżyli się do Boga.

Shoghi Effendi zaznacza, że okres postu, który obejmuje całkowite powstrzymanie się od jedzenia i picia od wschodu do zachodu słońca stanowi

(…) w istocie okres medytacji i modlitwy, duchowej odnowy, w trakcie której wyznawca stara się poczynić konieczne zmiany w swoim życiu wewnętrznym oraz odświeżyć i ożywić duchowe siły ukryte w jego duszy. Jego znaczenie i cel są zatem zasadniczo duchowe w swej istocie. Post jest symbolem oraz przypomnieniem o powstrzymaniu się od egoistycznych i cielesnych pragnień.

Post nakazany jest wszystkim wyznawcom od chwili, gdy osiągną wiek 15 lat i dopóki nie skończą 70 lat.

Streszczenie szczegółowych postanowień dotyczących prawa postu i zwolnień przyznanych poszczególnym kategoriom osób znajduje się w Spisie i kodyfikacji w części IV.B.1.–6. Omówienie zwolnień z postu można znaleźć w adnotacjach nr 14, 20, 30 i 31.

Dziewiętnastodniowy okres postu zbiega się z bahaickim miesiącem ‘Alá’, zwykle od 2–20 marca, bezpośrednio po zakończeniu Dni Międzykalendarzowych (zobacz adnotacje 27 i 147), a przed świętem Naw-Rúz (zobacz adnotację 26).

26. na którego końcu wyznaczyliśmy wam Naw-Rúz jako święto ¶16

Báb wprowadził nowy kalendarz znany jako kalendarz Badí‘ lub Bahá’í (zobacz adnotacje 27 i 147). Zgodnie z tym kalendarzem dzień określany jest jako okres od zachodu do wschodu słońca. Báb zarządził w Bayánie, że miesiąc ‘Alá’ będzie miesiącem postu, a dzień Naw-Rúz naznaczy zakończenie tego okresu i mianował Naw-Rúz Dniem Boga. Bahá’u’lláh potwierdza zapis w kalendarzu Badí‘, który ustanawia Naw-Rúz świętem.

Naw-Rúz jest pierwszym dniem nowego roku. Przypada w równonoc wiosenną na Półkuli Północnej, która zwykle ma miejsce 21 marca. Bahá’u’lláh wyjaśnia, iż to święto ma być obchodzone w dzień, kiedy słońce wkracza w konstelację Barana (czyli równonoc wiosenna), nawet jeśli miałoby to miejsce minutę przed zachodem słońca (Pytania i odpowiedzi, 35). Dlatego też Naw-Rúz może przypaść 20, 21, lub 22 marca w zależności od czasu występowania równonocy.

Bahá’u’lláh pozostawił szczegóły wielu praw do decyzji Powszechnego Domu Sprawiedliwości. Wśród nich są kwestie związane z kalendarzem Bahá’í. Strażnik oznajmił, że wprowadzenie na całym świecie prawa dotyczącego odpowiedniego czasu na Naw-Rúz będzie wymagało wyboru jakiegoś miejsca na ziemi, które posłuży jako standard dla ustalenia czasu równonocy wiosennej. Powiedział także, że wybór miejsca pozostawia się decyzji Powszechnego Domu Sprawiedliwości.

27. Niechaj naddatek dni wobec miesięcy zostanie umieszczony przed miesiącem postu. ¶16

Kalendarz Badí oparty jest na roku słonecznym składającym się z 365 dni, 5 godzin i około 50 minut. Rok składa się z 19 miesięcy, z których każdy ma 19 dni (co daje 361 dni) z dodatkowymi czterema dniami (pięcioma w roku przestępnym). Báb nie określił, kiedy w kalendarzu miałyby występować dni międzykalendarzowe. Kitáb-i-Aqdas rozwiązuje tę kwestię poprzez przypisanie „naddatkowi” dni stałego miejsca w kalendarzu, bezpośrednio poprzedzającego miesiąc ‘Alá, okres postu. Dalsze szczegóły są dostępne w rozdziale „Kalendarz bahaicki” w The Bahá’í World, tom XVIII.

28. Nakazaliśmy, by były one (…) przejawem litery Há ¶16

Znane jako Ayyám-i-Há (Dni Há), Dni Międzykalendarzowe wyróżniają się odniesieniem do „litery Há”. Wartość numeryczna tej arabskiej litery w systemie abdżad to pięć, co odpowiada potencjalnej liczbie dni międzykalendarzowych.

Litera „Há” otrzymała kilka duchowych znaczeń w Świętych Pismach między innymi jest symbolem Istoty Boga.

29. te dni ofiarowania poprzedzające porę powściągliwości ¶16

Bahá’u’lláh nakazał swoim wyznawcom przeznaczyć te dni na świętowanie, weselenie się i działalność charytatywną. W liście napisanym w imieniu Shoghiego Effendiego wyjaśnione jest, iż „dni międzykalendarzowe są szczególnie poświęcone gościnności, dawaniu podarunków itd.”.

30. Postem nie są objęci podróżujący (…) ¶16

Bahá’u’lláh definiuje minimalny okres trwania podróży, który zwalnia wyznawcę z postu (Pytania i odpowiedzi, 22 i 75). Część IV.B.5.a.i.–v Spisu i kodyfikacji podaje szczegóły tego postanowienia.

Shoghi Effendi wyjaśnił, że chociaż podróżujący są zwolnieni od postu, mogą pościć, jeśli mają takie życzenie. Nadmienił także, iż zwolnienie dotyczy całego okresu podróży, nie tylko godzin spędzonych w pociągu czy samochodzie itd.

31. Postem nie są objęci podróżujący, chorzy, kobiety oczekujące dziecka oraz karmiące; zostali oni zwolnieni przez Boga w dowód Jego łaski. ¶16

Zwolnienie z postu przyznane jest chorym i starszym (zobacz adnotację 14), kobietom miesiączkującym (zobacz adnotację 20), podróżującym (zobacz adnotację 30) oraz kobietom w ciąży i karmiącym. To zwolnienie rozszerzone jest na osoby wykonujące ciężką pracę, a którym tym samym radzi się, aby „okazać szacunek prawu Boga oraz wywyższonej pozycji Postu” należy jeść „oszczędnie i w odosobnieniu” (Pytania i odpowiedzi, 76). Shoghi Effendi zaznaczył, że rodzaje pracy, które zwalniają ludzi z Postu zostaną określone przez Powszechny Dom Sprawiedliwości.

32. Powstrzymajcie się od jedzenia i picia od wschodu do zachodu słońca ¶17

Odnosi się to do okresu postu. W jednej ze swoich Tablic ‘Abdu'l-Bahá wyjaśniając, iż przestrzeganie postu polega na powstrzymywaniu się od jedzenia i picia, stanowczo mówi, że palenie jest formą „napoju”. W języku arabskim czasownik „pić” odnosi się również do palenia.

33. Zostało nakazane, by każdy wierzący w Boga (…) każdego dnia (…) powtórzył „Alláh-u-Abhá” dziewięćdziesiąt pięć razy. ¶18

„Alláh-u-Abhá” jest arabskim wyrażeniem oznaczającym „Bóg Najchwalebniejszy”. Jest to forma Największego Imienia Boga (zobacz adnotację 137). W islamie istnieje tradycja, że pośród wielu imion Boga jedno było Największe, jednakże jego tożsamość pozostawała ukryta. Bahá'u'lláh potwierdził, że Największe Imię brzmi „Bahá”.

Różnorodne pochodne formy słowa „Bahá” również uważane są za Największe Imię. Sekretarz Shoghiego Effendiego, pisząc w jego imieniu, wyjaśnia, że

Największe Imię to Imię Bahá'u'lláha”. „Yá Bahá'u'l-Abhá” jest inwokacją oznaczającą „O Ty Chwało Chwał!” „Alláh-u-Abhá” jest pozdrowieniem oznaczającym: „Bóg Najchwalebniejszy”. Obydwa odnoszą się do Bahá'u'lláha. Przez Największe Imię rozumie się, że Bahá'u'lláh ukazał się w Największym Imieniu Boga. Innymi słowy, że jest On najwyższym Objawicielem Boga.

Pozdrowienie „Alláh-u-Abhá” zostało przyjęte w czasie wygnania Bahá'u'lláha w Adrianopolu.

Powtarzanie „Alláh-u-Abhá” dziewięćdziesiąt pięć razy powinno być poprzedzone wykonaniem ablucji (zobacz adnotację 34).

34. Wykonujcie (…) ablucje przed Modlitwą Obowiązkową ¶18

Ablucje są szczególnie związane z niektórymi modlitwami. Muszą one poprzedzać odmawianie trzech Modlitw Obowiązkowych, codzienną recytację „Alláh-u-Abhá” dziewięćdziesiąt pięć razy oraz recytację wersetu ustanowionego w zastępstwie modlitwy obowiązkowej oraz postu dla kobiet podczas menstruacji (zobacz adnotację 20).

Nakazane ablucje to umycie rąk i twarzy w przygotowaniu do modlitwy. W przypadku średniej Modlitwy Obowiązkowej ablucjom towarzyszy odmawianie określonych wersetów (zobacz Teksty objawione przez Bahá’u’lláha uzupełniające Kitáb-i-Aqdas).

To, że ablucje mają znaczenie poza samym myciem, można wywnioskować z faktu, że nawet, jeśli ktoś zakończy kąpiel tuż przed recytowaniem Modlitwy Obowiązkowej, w dalszym ciągu powinien wykonać ablucje (Pytania i odpowiedzi, 18).

Kiedy brak jest wody do wykonania ablucji, należy pięć razy powtórzyć określony werset (zobacz adnotację 16) i ten warunek dotyczy także tych, dla których używanie wody byłoby fizycznie szkodliwe (Pytania i odpowiedzi, 51).

Szczegółowe postanowienia prawa dotyczącego ablucji wyznaczone są w Spisie i kodyfikacji praw Kitáb-i-Aqdas, punktach IV.A.10.a-g, a także w Pytaniach i odpowiedziach 51, 62, 66, 77 oraz 86.

35. Zabroniono wam mordować ¶19

Bahá’u’lláh powtarza zakaz odbierania życia w akapicie 73 Kitáb-i-Aqdas. Za popełnienie morderstwa z premedytacją przewidziane są kary (zobacz adnotację 86). W przypadku zabójstwa konieczna jest zapłata odszkodowania rodzinie zmarłego (zobacz Kitáb-i-Aqdas, ¶188).

36. i cudzołożyć ¶19

Arabskie słowo „ziná” tłumaczone tutaj jako „cudzołóstwo” oznacza zarówno stosunki pozamałżeńskie, jak i cudzołóstwo. Dotyczy ono współżycia seksualnego pomiędzy osobą w związku małżeńskim i kimś, kto nie jest jego lub jej małżonkiem czy małżonką, ale także pozamałżeńskiego pożycia seksualnego ogólnie. Jednym rodzajem „ziná” jest gwałt. Jedyna kara wyznaczona przez Bahá’u’lláha jest dla tych, którzy odbywają stosunki pozamałżeńskie (zobacz adnotację 77); kary za inne rodzaje wykroczeń seksualnych pozostawia się do decyzji Powszechnego Domu Sprawiedliwości.

37. obmawiać i oczerniać ¶19

Obmowa, oszczerstwo i skupianie się na wadach innych zostały wielokrotnie potępione przez Bahá’u’lláha. W Słowach ukrytych mówi On wyraźnie: „O Synu Tego, który Jest! Jak mogłeś zapomnieć o własnych błędach i zajmować się błędami innych? Ten, kto tak czyni, potępiony jest przeze Mnie”. I ponownie: „O Synu Człowieczy! Niechaj twe usta nie szepczą grzechów innych, póki sam jesteś grzesznikiem. Jeśli przekroczysz ten zakaz, potępionyś, i Ja temu świadczę”. To ostre napomnienie ponowione jest w Jego ostatnim dziele pt. „Księga Mojego Przymierza”: „Zaprawdę powiadam wam, język przeznaczony jest do wypowiadania tego, co jest dobre, nie kalajcie go nieprzystojną mową. Bóg przebaczył wam wasze dawne sprawy. Odtąd wszyscy winni mówić to, co jest godne, a zaniechać wszelkiego oczerniania, złorzeczenia i czegokolwiek, co mogłoby zasmucać bliźnich waszych”.

38. Podzieliliśmy spadek na siedem kategorii ¶20

Bahaickie prawa dotyczące dziedziczenia stosowane są jedynie w przypadku braku testamentu czyli sytuacji, kiedy osoba umiera nie pozostawiając testamentu. W Kitáb-i-Aqdas (¶109) Bahá’u’lláh nakazuje, aby każdy wyznawca napisał testament. W innych miejscach wyraźnie oznajmia, iż każdy ma pełne prawo do dysponowania swoim mieniem i może nim rozporządzać wedle swojego życzenia co do podziału majątku i ustalenia w swoim testamencie osób, bahaitów lub nie, które będą dziedziczyć (Pytania i odpowiedzi, 69). W związku z tym Shoghi Effendi wyjaśnia w liście napisanym w jego imieniu, co następuje:

(...) pomimo, iż bahaita ma prawo decydować w swoim testamencie o swoim majątku wedle życzenia, jest wszakże moralnie i sumiennie zobowiązany, by zawsze pamiętać przy pisaniu testamentu o konieczności stosowania zasady Bahá’u’lláha o społecznej funkcji bogactwa i wynikającej z niej potrzebie unikania jego nadmiernego gromadzenia i skupienia w kilku pojedynczych osobach lub grupach osób.

Ten werset z Aqdas jest wprowadzeniem do obszernego fragmentu, w którym Bahá’u’lláh wyjaśnia bahaickie prawo dziedziczenia. Czytając ten fragment należy pamiętać, iż prawo jest sformułowane zakładając, że zmarły jest mężczyzną; jego zapisy mają zastosowanie, mutatis mutandis, w sytuacji, kiedy zmarłą jest kobieta.

System dziedziczenia, który zapewnia rozdzielenie majątku zmarłego na siedem kategorii spadkobierców (dzieci, małżonkę, ojca, matkę, braci, siostry i nauczycieli) oparty jest na zapisach ustalonych przez Bába w Bayánie. Głównymi zasadami bahaickiego prawa dziedziczenia w przypadku braku testamentu są:

1. Jeśli zmarły jest ojcem i jego majątek obejmuje miejsce zamieszkania, przechodzi ono na najstarszego syna (Pytania i odpowiedzi, 34).

2. Jeśli zmarły nie pozostawi męskich potomków, dwie trzecie miejsca zamieszkania przechodzi na jego żeńskie potomstwo, a pozostała trzecia część przechodzi na Dom Sprawiedliwości (Pytania i odpowiedzi, 41, 72). Zobacz adnotację 42 dotyczącą poziomów instytucji Domu Sprawiedliwości, których to prawo dotyczy (zobacz także adnotację 44).

3. Pozostały majątek podzielony jest na siedem kategorii spadkobierców. Aby przejrzeć szczegóły i liczbę udziałów przypadającą każdej grupie zobacz Pytania i odpowiedzi, nr 5 oraz Spis i kodyfikację, część IV.C.3.a.

4. W przypadku, gdy w danej kategorii jest więcej niż jeden spadkobierca, udział przydzielony tej klasie powinien zostać równo podzielony między nich, niezależnie od tego, czy są to mężczyźni czy kobiety.

5. W przypadku braku potomstwa, udział dzieci przypada Domowi Sprawiedliwości (Pytania i odpowiedzi, 7, 41).

6. Jeśli ktoś pozostawi dzieci, lecz brakuje niektórych lub wszystkich pozostałych kategorii spadkobierców, dwie trzecie ich udziałów przypada dzieciom, a trzecia część Domowi Sprawiedliwości. (Pytania i odpowiedzi, 7).

7. Jeśli nie istnieją żadne z wyszczególnionych kategorii, dwie trzecie majątku przypada ciotkom i wujom; jeśli ich nie ma, ich synom i córkom. W każdym przypadku pozostała trzecia część przypada Domowi Sprawiedliwości.

8. Jeśli ktoś nie pozostawi żadnych z wymienionych wcześniej spadkobierców, cały majątek przypada Domowi Sprawiedliwości.

9. Bahá’u’lláh oświadcza, iż niebahaici nie mają prawa do dziedziczenia ze strony swoich rodziców bahaitów czy krewnych (Pytania i odpowiedzi, 34). W liście napisanym w jego imieniu Shoghi Effendi zaznacza, że to ograniczenie stosuje się „jedynie w przypadkach, kiedy bahaita umiera nie pozostawiając testamentu i wtedy jego majątek należy podzielić zgodnie z zasadami ustanowionymi w Aqdas. Poza tym bahaita może pozostawić swój majątek komukolwiek, niezależnie od religii, pod warunkiem, że zostawi testament oznajmiając swoje życzenia”. Jest zatem zawsze możliwe, aby bahaita zatroszczył się o swojego partnera niebahaitę, dzieci lub krewnych pozostawiając testament.

Dodatkowe szczegóły prawa o dziedziczeniu streszczone są w Spisie i kodyfikacji, część IV.C.3.a.–o.

39. braciom pięć części (…) siostrom cztery części ¶20

Pytania i odpowiedzi poszerzają zapisy prawa dotyczącego udziałów w spadku przeznaczonych braciom i siostrom zmarłego. Jeśli brat lub siostra są z tego samego ojca co zmarły, on lub ona odziedziczą swój pełny wyznaczony udział. Jeśli wszakże brat lub siostra są z innego ojca, odziedziczą oni jedynie dwie trzecie wyznaczonego udziału, a pozostała jedna trzecia przypadnie Domowi Sprawiedliwości (Pytania i odpowiedzi, 6). Ponadto, w przypadku, kiedy zmarły ma rodzonych braci lub rodzone siostry wśród swoich spadkobierców, przyrodni bracia i przyrodnie siostry ze strony matki nie dziedziczą (Pytania i odpowiedzi, 53). Przyrodni bracia i przyrodnie siostry otrzymają oczywiście spadek z majątku swojego własnego ojca.

40. nauczycielom ¶20

W jednej z Tablic ‘Abdu'l-Bahá porównuje nauczycieli, którzy zaangażowani są w duchową edukację dziecka, do „duchowego ojca”, który „obdarza swoje dziecko wiecznym życiem”. Wyjaśnia, że to jest powód, dla którego „nauczyciele wymienieni są pośród spadkobierców” według „prawa Boga”.

Bahá’u’lláh określa warunki, od których uzależnione jest otrzymanie spadku przez nauczyciela i otrzymanie należnej części przez nią lub przez niego (Pytania i odpowiedzi, 33).

41. Gdy usłyszeliśmy wrzawę nienarodzonych jeszcze dzieci, podwoiliśmy ich udział, a innym zmniejszyliśmy. ¶20

W prawach dziedziczenia Bába dzieciom zmarłego przypadało dziewięć części składających się z 540 udziałów. Ten przydział obejmował mniej niż ćwierć całego majątku. Bahá’u’lláh podwoił ich udział do 1 080 udziałów i zmniejszył udziały przeznaczone pozostałym sześciu kategoriom spadkobierców. Wyjaśnia On także szczegółowy zamysł tego wersetu oraz jego implikacje dotyczące dystrybucji spadku (Pytania i odpowiedzi, 5).

42. Dom Sprawiedliwości ¶21

Odnosząc się do Domu Sprawiedliwości w Kitáb-i-Aqdas, Bahá'u'lláh nie zawsze dokonuje wyraźnego rozróżnienia pomiędzy Powszechnym a Lokalnym Domem Sprawiedliwości, dwoma instytucjami, które zostały ustanowione w tej Księdze. Zwykle wspomina On po prostu o „Domu Sprawiedliwości”, pozostawiając do późniejszej interpretacji, do którego szczebla lub szczebli tej instytucji jako całości odnosi się poszczególne prawo.

W Tablicy określającej źródła dochodów lokalnego funduszu ‘Abdu'l-Bahá wymienia także spadki, które pozostały bez spadkobierców, wskazując tym samym, że Dom Sprawiedliwości, o którym mowa we fragmentach Aqdas odnoszących się do zasad dziedziczenia, jest instytucją lokalną.

43. Jeśli zmarły zostawi dzieci, ale żadnej z innych kategorii spadkobierców ¶22

Bahá’u’lláh wyjaśnia, iż „to postanowienie ma zastosowanie zarówno ogólne, jak i szczegółowe, co oznacza, że kiedy brakuje którejś kategorii tego drugiego rodzaju spadkobierców, dwie trzecie ich spadku przypada dzieciom, a pozostała trzecia część Domowi Sprawiedliwości” (Pytania i odpowiedzi, 7).

44. Przeznaczyliśmy miejsce zamieszkania i osobiste ubrania zmarłego męskim, nie żeńskim potomkom, ani też innym spadkobiercom. ¶25

‘Abdu’l-Bahá zaznacza w jednej z Tablic, iż miejsce zamieszkania i odzież osobista zmarłego mężczyzny pozostają w linii męskiej. Przypadają one najstarszemu synowi, a w przypadku nieobecności najstarszego syna, przechodzą na drugiego z kolei syna, i tak dalej. Tłumaczy, że to postanowienie jest wyrazem prawa pierworództwa, co zostało niezmiennie podtrzymane przez Prawo Boga. W Tablicy do wyznawcy Wiary w Persji napisał: „We wszystkich Boskich Objawieniach najstarszy syn otrzymywał nadzwyczajne wyróżnienia. Nawet stan proroctwa był jego prawem przysługującym z tytułu urodzenia”. Wraz z wyróżnieniem przeznaczonym dla najstarszego syna idą wszakże towarzyszące obowiązki. Ma on przykładowo moralny obowiązek opiekowania się swoją matką, a także zważania na potrzeby innych spadkobierców.

Bahá’u’lláh wyjaśnia różne aspekty tej części prawa spadkowego. Zaznacza, że jeśli istnieje więcej niż jedno miejsce zamieszkania, główne i najważniejsze z nich przechodzi na męskie potomstwo. Pozostałe miejsca zamieszkania wraz z innym mieniem zmarłego należy podzielić wśród spadkobierców (Pytania i odpowiedzi, 34) i mówi On, że w przypadku nieobecności męskiego potomstwa, dwie trzecie głównego miejsca zamieszkania oraz odzieży osobistej zmarłego ojca przypada żeńskiemu potomstwu, a trzecia część Domowi Sprawiedliwości (Pytania i odpowiedzi, 72). Oprócz tego, jeśli zmarłą jest kobieta, Bahá’u’lláh oznajmia, iż cała jej odzież używana ma być równo rozdzielona pomiędzy jej córkami. Jej nienoszone ubranie, klejnoty i mienie należy rozdzielić pomiędzy jej spadkobierców, tak samo jej noszoną odzież, jeśli nie pozostawi córki (Pytania i odpowiedzi, 37).

45. Jeśli syn zmarłego odszedł jeszcze w okresie życia ojca i zostawił dzieci, one dziedziczą udział swego ojca ¶26

Ten aspekt prawa dotyczy jedynie przypadku, kiedy syn umiera przed swoim ojcem lub matką. Jeśli córka zmarłego nie żyłaby, a pozostawiła potomstwo, jej udział będzie musiał być podzielony pomiędzy siedem kategorii wyszczególnionych w Najświętszej Księdze (Pytania i odpowiedzi, 54).

46. Jeśli zmarły zostawia dzieci, które są poniżej wieku dojrzałości, ich udział w spadku winien być złożony w ręce zaufanego powiernika ¶27

Słowo „amín” tłumaczone jest w tym akapicie jako „osoba godna zaufania” oraz „powiernik” ma szereg znaczeń w języku arabskim powiązanych głównie z pojęciem wiarygodności, ale także oznaczających takie cechy jak niezawodność, lojalność, prawość, uczciwość i inne. W języku prawniczym „amín” oznacza między innymi zaufanego, poręczyciela, opiekuna, powiernika i strażnika.

47. Podział mienia powinien mieć miejsce dopiero po opłaceniu Ḥuqúqu’lláh, spłaceniu wszystkich długów, pokryciu kosztów pogrzebu i pochówku ¶28

Bahá’u’lláh precyzuje, iż kolejność pierwszeństwa zapłaty tych wydatków to najpierw koszty pogrzebu i pochówku, potem długi zmarłego, a potem Ḥuqúqu’lláh (zobacz adnotację 125) (Pytania i odpowiedzi, 9). Oznajmia również, że stosując te zasady do majątku, najpierw należy uiścić zapłatę z pozostałego mienia, a potem, jeśli to nie wystarczy z miejsca zamieszkania i odzieży osobistej zmarłego (Pytania i odpowiedzi, 80).

48. To jest ta ukryta wiedza, która się nigdy nie zmieni, gdyż jej początek to dziewięć ¶29

Báb opisuje prawo dziedziczenia w Arabskim Bayánie jako będące „w zgodzie z ukrytą wiedzą w Księdze Boga – wiedzą, która nigdy się nie zmieni ani nie będzie zastąpiona”. Powiedział także, iż liczby, którymi wyrażono podział spadku zostały obdarzone znaczeniem przeznaczonym, aby wspomagać rozpoznanie Tego, którego Bóg objawi.

„Dziewięć” wspomniane tutaj reprezentowane jest w tekście arabskim przez literę „Ṭá,” która jest jej odpowiednikiem w arabskim systemie liczbowym abdżad (zobacz Glosariusz). Jest to pierwszy element podziału spadku według Bába, w którym przeznacza „dziewięć części” na udział dzieci. Znaczenie liczby dziewięć wiąże się z tym, że jest ona numerycznym odpowiednikiem Największego Imienia „Bahá” wspomnianego w kolejnej części tego wersetu jako „ukryte i jawne, nienaruszalne i niedostępnie wzniosłe Imię”. (Zobacz także adnotację 33.)

49. Pan zarządził, by w każdym mieście (...) został ustanowiony Dom Sprawiedliwości ¶30

Instytucja Domu Sprawiedliwości składa się z wybranych rad, które funkcjonują w społeczeństwie na poziomach lokalnym, narodowym i międzynarodowym. Bahá’u’lláh ustanawia Powszechny Dom Sprawiedliwości oraz Lokalne Domy Sprawiedliwości w Kitáb-i-Aqdas. ‘Abdu’l-Bahá w swojej Woli i Testamencie ustanawia Drugorzędne (Narodowe i Regionalne) Domy Sprawiedliwości i wyznacza procedurę wyborów Powszechnego Domu Sprawiedliwości.

Powyższy werset dotyczy Lokalnego Domu Sprawiedliwości, instytucji, która ma być wybrana w miejscowości, gdzie jest dziewięciu lub więcej dorosłych bahaitów. W tym celu Strażnik tymczasowo ustalił definicję wieku dorosłego na 21 lat i zaznaczył, iż Powszechny Dom Sprawiedliwości w przyszłości może to zmienić.

Lokalne i Drugorzędne Domy Sprawiedliwości są na razie znane jako Lokalne Zgromadzenia Duchowe oraz Narodowe Zgromadzenia Duchowe. Shoghi Effendi zaznaczył, iż jest to „tymczasowe nazewnictwo”, które

(…) w miarę jak pozycja i cele wiary bahá’í staną się lepiej zrozumiane i w pełni uznane, zostaną zastąpione przez stałe i odpowiednie określenie Dom Sprawiedliwości. W przyszłości obecne Zgromadzenia Duchowe będą inaczej zorganizowane, a także umożliwi się im dodanie do obecnych funkcji takiego pełnomocnictwa, obowiązków i przywilejów koniecznych przy uznaniu wiary Bahá’u’lláha, nie tylko jako jednego z uznanych systemów religijnych świata, ale jako państwowej religii niezależnej i suwerennej władzy.

50. w liczbie Bahá ¶30

Numeryczny odpowiednik słowa „Bahá” w systemie abdżad to dziewięć. Powszechny Dom Sprawiedliwości oraz Narodowe i Lokalne Zgromadzenia Duchowe mają obecnie po dziewięciu członków, czyli minimalną liczbę zaleconą przez Bahá’u’lláha.

51. Przystoi im, aby byli zaufanymi Miłosiernego wśród ludzi ¶30

Ogólne pełnomocnictwa i obowiązki Powszechnego Domu Sprawiedliwości, Narodowych i Lokalnych Zgromadzeń Duchowych oraz kwalifikacje członkostwa ustanowione są w Pismach Bahá’u’lláha i ‘Abdu’l-Bahy oraz listach Shoghiego Effendiego oraz objaśnieniach Powszechnego Domu Sprawiedliwości. Główne zadania tych instytucji ustalone są w konstytucji Powszechnego Domu Sprawiedliwości oraz Narodowych i Lokalnych Zgromadzeń Duchowych.

52. naradzać się wspólnie ¶30

Bahá’u’lláh ustanowił konsultację jako jedną z głównych zasad Jego Wiary oraz nawoływał wyznawców, aby „naradzali się wspólnie we wszystkich sprawach”. Opisuje on konsultację jako „lampę przewodnictwa, która prowadzi” oraz „obdarza zrozumieniem”. Shoghi Effendi oznajmia, iż „zasada konsultacji… stanowi jedno z podstawowych praw” Porządku Administracyjnego Bahá’í.

W Pytaniach i odpowiedziach nr 99 Bahá’u’lláh wyznacza podejście do konsultacji i podkreśla znaczenie osiągnięcia jednomyślności w podejmowaniu decyzji, a jeśli nie jest to możliwe, podejmowanie decyzji większością głosów. Powszechny Dom Sprawiedliwości wyjaśnia, iż przewodnictwo dotyczące konsultacji zostało objawione zanim utworzono Zgromadzenia Duchowe i było odpowiedzią na pytanie dotyczące nauk bahá’í na temat konsultacji. Dom Sprawiedliwości potwierdza, że pojawienie się Zgromadzeń Duchowych, do których przyjaciele mogą zawsze zwracać się o pomoc, w żaden sposób nie zabrania im postępowania według zasad opisanych w Pytaniach i odpowiedziach. Przyjaciele mogą korzystać z tego podejścia jeśli mają ochotę, kiedy potrzebują konsultować się na temat problemów osobistych.

53. Budujcie domy modlitwy we wszystkich krainach ¶31

Dom Modlitwy Bahá’í dedykowany jest oddawaniu czci Bogu. Dom Modlitwy jest centralną budowlą Mashriqu’l-Adhkár (Miejsce Świtania Wychwalania Boga), kompleksu, który w miarę jak będzie się rozwijał w przyszłości, będzie składał się oprócz Domu Modlitwy z szeregu ośrodków pomocy dedykowanych społecznym, humanitarnym, edukacyjnym i naukowym inicjatywom. ‘Abdu'l-Bahá opisuje Mashriqu’l-Adhkár jako „jedną z najbardziej niezbędnych instytucji świata”, a Shoghi Effendi wskazuje, że ilustruje on w namacalny sposób połączenie „bahaickiej modlitwy oraz służby”. Myśląc o przyszłym rozwoju tej instytucji, Shoghi Effendi przewiduje, że Dom Modlitwy oraz ośrodki pomocy „przyniosą ulgę cierpiącym, pożywienie biednym, schronienie wędrowcom, pocieszenie osieroconym i edukację nieuczonym”. W przyszłości Domy Modlitwy Bahá’í będą budowane w każdym mieście i wiosce.

54. Pan nakazał, by ci z was, którzy mogą, odbyli pielgrzymkę do świętego Domu ¶32

Dwa święte Domy objęte są tym rozporządzeniem: Dom Bába w Szirazie oraz Dom Bahá'u'lláha w Bagdadzie. Bahá'u'lláh stwierdził, że pielgrzymka do któregokolwiek z tych dwóch Domów wypełnia wymóg tego fragmentu (Pytania i odpowiedzi, 25, 29). W dwóch osobnych Tablicach znanych jako Súriy-Ḥajj (Pytania i odpowiedzi, 10), Bahá’u’lláh określił rytuały dla każdej z tych pielgrzymek. W tym znaczeniu wypełnienie obowiązku pielgrzymki jest czymś więcej niż odwiedzeniem tych dwóch Domów.

Po odejściu Bahá'u'lláha ‘Abdu'l-Bahá wskazał Grobowiec Bahá'u'lláha w Bahjí jako miejsce pielgrzymki. W jednej ze swoich Tablic wskazuje on, że „Najświętszy Grobowiec, Błogosławiony Dom w Bagdadzie oraz otaczany czcią Dom Bába w Szirazie” „poświęcone są pielgrzymce” oraz że odwiedzenie tych miejsc jest „obowiązkowe, o ile można sobie na to pozwolić oraz o ile nic nie stoi na przeszkodzie”. Żadne rytuały nie zostały określone w przypadku pielgrzymki do Najświętszego Grobowca.

55. a z obowiązku tego zwolnił On kobiety na znak swojego miłosierdzia ¶32

W Bayánie Báb nakazał uczestnictwo w pielgrzymce raz w życiu tym swoim sługom, którzy mają zasoby finansowe, aby podjąć podróż. Oznajmił, iż obowiązek ten nie dotyczy kobiet, aby oszczędzić im trudów podróży.

Bahá’u’lláh podobnie zwalnia kobiety z obowiązku pielgrzymki. Powszechny Dom Sprawiedliwości wyjaśnił, iż to zwolnienie nie jest zakazem i że kobiety mogą uczestniczyć w pielgrzymce.

56. zająć się jakąś pracą ¶33

Obowiązkiem mężczyzn i kobiet jest podjęcie jakiegoś zajęcia lub profesji. Bahá'u'lláh wynosi „zaangażowanie się w taką pracę” do „rangi wysławiania” Boga. Duchowe i praktyczne znaczenie tego prawa oraz wspólna odpowiedzialność jednostki i społeczeństwa za jego wprowadzenie zostały wyjaśnione w liście napisanym w imieniu Shoghiego Effendiego:

Odnosząc się do nakazu Bahá'u'lláha, aby wyznawcy zajęli się jakimś rodzajem profesji: Nauki mówią bardzo dobitnie o tej kwestii, szczególnie oświadczenie w Aqdas, które dość jasno stwierdza, że dla bezczynnych ludzi, którym brak chęci, aby pracować, nie ma miejsca w nowym Porządku Światowym. W następstwie tej zasady Bahá'u'lláh stwierdza dalej, że do żebractwa nie tylko powinno się zniechęcać, ale także powinno ono zostać usunięte ze społeczeństwa. Obowiązkiem tych, którzy są odpowiedzialni za organizowanie społeczeństwa, jest stworzyć każdej osobie możliwość zdobycia potrzebnego talentu do wykonywania jakiejś profesji, a także szansę wykorzystania tego talentu, zarówno dla dobra samego społeczeństwa, jak i jako sposób na zarabianie środków do życia. Każdy człowiek, bez względu na to, jak ułomny i ograniczony by nie był, ma obowiązek zajmowania się jakąś pracą lub profesją, ponieważ praca, szczególnie gdy wykonywana jest w duchu służby, jest według Bahá'u'lláha formą wielbienia Boga. Ma ona nie tylko pożyteczny cel, ale jest wartością sama w sobie, gdyż przybliża nas do Boga i pozwala nam lepiej zrozumieć zamierzenie, które On dla nas przeznaczył w tym świecie. Dlatego jasne jest, że odziedziczenie bogactw nie może uczynić nikogo zwolnionym od codziennej pracy.

W jednej ze swoich Tablic ‘Abdu'l-Bahá stwierdza, że „jeśli ktoś nie jest w stanie zarobić na życie, został dotknięty ubóstwem lub stał się bezradny, wówczas obowiązkiem zamożnych lub Zaufanych jest zapewnić mu miesięczną zapomogę na utrzymanie (…) Przez »Zaufanych« rozumie się reprezentantów ludności, to jest członków Domu Sprawiedliwości”. (Zobacz również adnotację 162 na temat żebractwa).

W odpowiedzi na pytanie, czy nakaz Bahá’u’lláha wymaga, aby żona i matka, tak jak jej mąż, pracowali, aby zdobyć środki na utrzymanie, Powszechny Dom Sprawiedliwości wyjaśnił, że celem zalecenia Bahá'u'lláha jest, aby przyjaciele podjęli zajęcie, które przyniesie korzyść im samym oraz innym oraz że zajmowanie się domem jest bardzo chwalebną i odpowiedzialną pracą, fundamentalnie istotną dla społeczeństwa.

Co się tyczy przejścia na emeryturę osób, które osiągnęły pewien wiek, Shoghi Effendi w liście napisanym w jego imieniu stwierdził, iż „jest to sprawa, którą ureguluje Powszechny Dom Sprawiedliwości, ponieważ w Aqdas nie ma postanowień na ten temat”.

57. Księga zakazuje całowania rąk. ¶34

W niektórych wcześniejszych Objawieniach religijnych i w niektórych kulturach całowanie ręki duchownego czy też innej osobistości było oznaką szacunku i poważania takich osób oraz dowodem posłuszeństwa wobec ich władzy. Bahá’u’lláh zabrania całowania rąk, a w swoich Tablicach potępia także takie praktyki jak pokłanianie się przed inną osobą oraz inne rodzaje zachowania, które poniżają człowieka w stosunku do innego(zobacz adnotację 58.)

58. Nikt nie ma prawa szukać odpuszczenia grzechów u innej duszy ¶34

Bahá'u'lláh zakazuje spowiedzi przed inną osobą oraz proszenia jej o udzielenie rozgrzeszenia. Zamiast tego, należy błagać o przebaczenie u Boga. W Tablicy Bishárát oświadcza On, że taka „spowiedź przed ludźmi prowadzi do upokorzenia i poniżenia” i potwierdza, że Bóg „nie pragnie upokorzenia swoich sług”.

Shoghi Effendi umiejscawia ten zakaz w kontekście. Jego sekretarz napisał w jego imieniu, że

(…) zakazane nam jest spowiadać się z naszych grzechów i ułomności innej osobie, tak jak robią to katolicy wobec swoich księży lub czynić to publicznie, jak ma to miejsce w niektórych religijnych sektach. Jednakże, jeśli spontanicznie pragniemy przyznać, że myliliśmy się co do jakiejś kwestii lub że posiadamy pewną niedoskonałość charakteru i chcemy kogoś prosić o przebaczenie lub pojednanie, możemy to swobodnie uczynić.

Powszechny Dom Sprawiedliwości wyjaśnił także, że zakaz Bahá'u'lláha dotyczący wyznawania grzechów nie zabrania przyznania się do przewinień podczas konsultacji pod egidą bahaickich instytucji. Podobnie nie odbiera on możliwości poszukiwania porady u bliskiego przyjaciela lub profesjonalnego doradcy co do takich spraw.

59. Pośród ludzi jest ten, który siada wśród sandałów przy drzwiach, chociaż pożąda w swym sercu miejsca honorowego. ¶36

Tradycją wschodnią było zdejmowanie sandałów i butów przed wejściem na spotkanie. Najdalej położone miejsce od wejścia uważane jest za główną część pomieszczenia oraz za miejsce honorowe, gdzie siedzą najwybitniejsi z obecnych. Inni siedzą w porządku od najważniejszych do coraz mniej ważnych, a przy butach i sandałach siedziały osoby najniższe rangą.

60. A także pomiędzy ludźmi jest ten, kto pretenduje do wewnętrznej wiedzy ¶36

Odnosi się to do osób, które roszczą sobie dostęp do wiedzy ezoterycznej, a których przywiązanie do takiej wiedzy odgradza ich od Objawienia Posłańca Boga. W innym miejscu Bahá’u’lláh zapewnia: „Ci, którzy są czcicielami bożka wyrzeźbionego przez swoją wyobraźnię, a którego nazywają Wewnętrzną Rzeczywistością, te osoby są zaiste zaliczane do pogan”.

61. Jak wielu ludzi odosobniło się w krainach Indii, odmawiając sobie rzeczy, które Bóg określił jako zgodne z prawem, narzucając sobie surowość i umartwianie się ¶36

Te wersety stanowią zakaz monastycyzmu i ascetyzmu. Zobacz Spis i kodyfikację, część IV.D. 1.y.iii.-iv. W tych Słowach Raju Bahá’u’lláh podkreśla wagę tych postanowień. Mówi On: „Życie w odosobnieniu i praktyka ascezy nie są do przyjęcia w obecności Boga”, i nawołuje wszystkich do przestrzegania „tego, co spowoduje radość i promienność”. Zaleca tym, którzy „osiedlali się w jaskiniach górskich” czy też „udawali się nocą na cmentarze, aby porzucili te praktyki i nakazuje im, aby nie pozbawiali się „łask” tego świata, które zostały stworzone przez Boga dla ludzkości. W Tablicy Bishárát uznając „pobożne czyny” mnichów i księży Bahá’u’lláh nawołuje ich: „niech porzucą oni życie w odosobnieniu i skierują swoje kroki w kierunku otwartego świata i niech zajmą się tym, co przyniesie korzyść im samym oraz innym”. Daje im także przyzwolenie „zawierania związków małżeńskich, aby mogli wydać na świat tego, który będzie wspominał Boga”.

62. Ktokolwiek przed upływem pełnego tysiąclecia będzie twierdził, że otrzymuje bezpośrednie objawienie od Boga ¶37

Objawienie Bahá'u'lláha będzie trwało aż do przyjścia kolejnego Objawiciela Boga, które nie będzie miało miejsca przed upływem przynajmniej „pełnego tysiąclecia”. Bahá'u'lláh przestrzega przed przypisywaniem „temu wersetowi” czegokolwiek innego poza „oczywistym znaczeniem”, a w jednej ze swoich Tablic określa On, że „każdy rok” tego tysiąca lat składa się z „dwunastu miesięcy, według Koranu oraz z dziewiętnastu miesięcy po dziewiętnaście dni każdy, według Bayánu”.

Przekazanie Objawienia Bahá'u'lláhowi w Síyáh-Chál w Teheranie w październiku 1852 roku oznacza narodziny Jego Proroczej Misji i jednocześnie rozpoczęcie tysiąca lub więcej lat, które muszą upłynąć przed przyjściem kolejnego Objawiciela Bożego.

63. Oto jest to, przed czym chcieliśmy was ostrzec podczas Naszego pobytu w Iraku, później w Ziemi Tajemnicy i teraz z tego Świetlistego Miejsca ¶37

„Ziemia Tajemnicy” odnosi się do Adrianopola, a „to Świetliste Miejsce” jest odniesieniem do ‘Akká.

64. Wśród ludzi znajduje się ten, którego nauki uczyniły dumnym (...) ten, który słysząc odgłos sandałów podążających za nim, staje się większym we własnej dumie ¶41

Na Wschodzie praktyką było, iż zwolennicy przywódcy religijnego przez szacunek mieli w zwyczaju chodzić kilka kroków za nim.

65. Nimrod ¶41

Zarówno w tradycji żydowskiej, jak i islamskiej Nimrod, do którego odnosi się ten werset, był Królem, który prześladował Abrahama, a którego imię stało się symbolem wielkiej dumy.

66. Aghṣán ¶42

„Aghṣán” (liczba mnoga od Ghusn) jest arabskim słowem oznaczającym „Gałęzie”. Bahá’u’lláh używa tego określenia, kiedy mówi o swoich męskich potomkach. Ma ono szczególne implikacje nie tylko w kwestii dysponowania darowiznami, ale także dla dziedziczenia przywództwa po odejściu Bahá’u’lláha (zobacz adnotację 145) oraz ‘Abdu’l-Bahy. W Księdze Przymierza Bahá’u’lláh wyznaczył ‘Abdu’l-Bahę, swojego najstarszego syna na Centrum Przymierza oraz Głowę Wiary. W swojej Woli i Testamencie ‘Abdu’l-Bahá wyznaczył Shoghiego Effendiego, swojego najstarszego wnuka na Strażnika i Głowę Wiary.

Zatem ten fragment Aqdas przewiduje następstwo wybranych Aghṣán, a tym samym instytucję Strażnictwa oraz dopuszcza możliwość przerwania linii sukcesji. Odejście Shoghiego Effendiego w 1957 r. spowodowało sytuację przewidzianą w tym akapicie, ponieważ linia Aghṣán zakończyła się zanim ustanowiono Powszechny Dom Sprawiedliwości (zobacz adnotację 67).

67. powrócą do ludzi Bahá ¶42

Bahá’u’lláh dopuszcza możliwość, iż linia Aghsán zakończy się przed ustanowieniem Powszechnego Domu Sprawiedliwości. Postanowił, iż w takiej sytuacji „darowizny powrócą do ludzi Bahá”. Określenie „ludzie Bahá” używane jest w różnych znaczeniach w Pismach Bahá’í. W tym przypadku opisani są jako ci, „którzy nie przemawiają bez Jego pozwolenia i nie oceniają inaczej niż zgodnie z tym, co nakazał Bóg w tej Tablicy”. Po odejściu Shoghiego Effendiego w 1957 r., Ręce Sprawy Boga kierowały Sprawą do czasu wyborów Powszechnego Domu Sprawiedliwości w 1963 r. (zobacz adnotację 183).

68. Nie gólcie swych głów ¶44

W niektórych tradycjach religijnych zalecane jest golenie głowy. Bahá’u’lláh zabrania golenia głowy i wyjaśnia, iż postanowienie zawarte w Jego Súriy-i-Ḥajj wymagające, by pielgrzymi do Świętego Domu w Szirazie golili swoje głowy, zastąpione zostało niniejszym wersetem w Kitáb-i-Aqdas (Pytania i odpowiedzi, 10).

69. nie wypada, by włosy wystawały poza kraniec uszu ¶44

Shoghi Effendi wyjaśnił, iż w przeciwieństwie do zakazu golenia głowy, prawo zabraniające zapuszczania włosów poza kraniec ucha dotyczy jedynie mężczyzn. Stosowanie tego prawa będzie wymagało wyjaśnienia przez Powszechny Dom Sprawiedliwości.

70. Wygnanie i uwięzienie przeznaczone są dla złodzieja ¶45

Bahá’u’lláh mówi, iż ustanowienie stopnia kary w zgodzie z wagą wykroczenia pozostaje w gestii Domu Sprawiedliwości (Pytania i odpowiedzi, 49). Kary za kradzież przeznaczone są dla przyszłego stanu społeczeństwa, kiedy to będą uzupełnione i zastosowane przez Powszechny Dom Sprawiedliwości.

71. przy trzecim wykroczeniu umieśćcie znak na jego czole, tak by w ten sposób naznaczony, nie był przyjęty w miastach Boga i Jego krajach ¶45

Znak umieszczony na czole złodzieja ma na celu ostrzeżenie ludzi przed jego skłonnościami. Bahá’u’lláh pozostawił do decyzji Powszechnego Domu Sprawiedliwości, kiedy prawo to wejdzie w życie, wszystkie szczegóły dotyczące właściwości tego znaku, sposobu jego umieszczenia, czasu jego noszenia i warunków, które należy spełnić, by go usunąć, a także wagi różnych rodzajów kradzieży.

72. Ktokolwiek ma życzenie, by używać srebrnych lub złotych naczyń, ma swobodę, by tak czynić. ¶46

W Bayánie Báb zezwolił na korzystanie ze złotych i srebrnych przyborów kuchennych, unieważniając w ten sposób islamskie potępienie ich używania, które nie wywodzi się z jasnego nakazu w Koranie, lecz z tradycji muzułmańskiej. Bahá’u’lláh potwierdza tutaj zarządzenie Bába.

73. Uważajcie, by podczas jedzenia nie zanurzać dłoni w zawartości mis i talerzy. ¶46

Ten zakaz został sprecyzowany przez Shoghiego Effendiego jako „wkładanie ręki do jedzenia”. W wielu częściach świata panował zwyczaj jedzenia rękoma ze wspólnej misy.

74. Przyjmijcie takie zachowanie, które jest jak najbardziej subtelne. ¶46

Jest to pierwszy z kilku fragmentów odnoszący się do znaczenia subtelności i czystości. Oryginalne arabskie słowo „laṭáfah” tłumaczone tutaj jako „subtelność” ma szeroki zakres znaczeniowy z konotacjami zarówno duchowymi, jak i fizycznymi takimi jak elegancja, wdzięk, czystość, przyzwoitość, uprzejmość, delikatność i wytworność, a także bycie subtelnym, wyrafinowanym, uświęconym i czystym. Zgodnie z kontekstem poszczególnych fragmentów, w których występuje w Kitáb-i-Aqdas, zostało przełożone jako „subtelność” lub „czystość”.

75. Ten, który jest miejscem Świtania Sprawy Boga nie ma równego sobie w Największej Nieomylności. ¶47

W Tablicy Ishráqát Bahá’u’lláh potwierdza, iż Największa Nieomylność ograniczona jest do Objawicieli Boga.

Rozdział 45 w Odpowiedziach poświęcony jest wyjaśnieniu tego wersetu Aqdas przez ‘Abdu’l-Bahę. Podkreśla On między innymi w tym rozdziale nierozłączność istotnej „nieomylności” Objawicieli Boga i zapewnia, iż „cokolwiek od Nich emanuje identyczne jest z prawdą i odpowiadające rzeczywistości” oraz, że „Nie pozostają w cieniu poprzednich praw” oraz „To, co Oni mówią jest słowem Boga i to, co Oni czynią jest sprawiedliwym działaniem”.

76. Na każdym ojcu spoczywa obowiązek wykształcenia swego syna i córki w sztuce czytania i pisania ¶48

W swoich Tablicach ‘Abdu’l-Bahá zwraca uwagę nie tylko na obowiązek rodziców, aby wykształcili swoje dzieci, lecz wyraźnie mówi, że „wychowanie i kultura córek jest ważniejsza niż synów”, ponieważ dziewczynki będą pewnego dnia matkami, a matki są pierwszymi wychowawczyniami nowego pokolenia. Jeśli nie jest to jednak możliwe, aby rodzina wykształciła wszystkie dzieci, pierwszeństwo należy się córkom, ponieważ dzięki wykształconym matkom, korzyści wiedzy można skuteczniej i szybciej rozprzestrzenić w społeczeństwie.

77. Bóg nałożył grzywnę na każdego cudzołożnika i cudzołożnicę, płatną Domowi Sprawiedliwości ¶49

Chociaż określenie tłumaczone tutaj jako cudzołóstwo odnosi się w najszerszym znaczeniu do niedozwolonego stosunku seksualnego pomiędzy osobami pozostającymi w związku małżeńskim jak i stanu wolnego (zobacz adnotację 36 zawierającą definicję tego określenia), ‘Abdu’l-Bahá wyjaśnił, iż kara tu wyznaczona odnosi się do stosunku seksualnego pomiędzy osobami stanu wolnego. Zaznaczył On, iż Powszechny Dom Sprawiedliwości ustali karę za cudzołóstwo popełnione przez osobę w związku małżeńskim (zobacz także Pytania i odpowiedzi, 49.)

W jednej ze swoich Tablic ‘Abdu’l-Bahá odnosi się do niektórych duchowych i społecznych konsekwencji wynikających z pogwałcenia praw moralnych i w sprawie kary tu opisanej stwierdza, iż celem tego prawa jest wyraźne zaznaczenie, że takie zachowanie jest karygodne w oczach Boga, a w przypadku, kiedy wykroczenie zostaje uznane a kara nałożona, głównym celem ujawnienia winowajców jest ich zawstydzenie i kompromitacja w oczach społeczeństwa. Potwierdza, iż takie ujawnienie jest samo w sobie największą karą.

Dom Sprawiedliwości wspomniany w tym wersecie to najprawdopodobniej Lokalny Dom Sprawiedliwości obecnie znany jako Lokalne Zgromadzenie Duchowe.

78. dziewięć miskali złota, którą to kwotę należy podwoić, jeśli powtórzą wykroczenie ¶49

Miskal jest jednostką wagi. Ciężar tradycyjnego miskala stosowanego na Bliskim Wschodzie jest równy 24 nochodom. Jednak miskal używany przez bahaitów składa się z 19 nochodów „zgodnie z postanowieniem w Bayánie” (Pytania i odpowiedzi, 23). Waga dziewięciu miskali równa jest 32 775 gramom lub 1 05374 uncjom trojańskim.

W odniesieniu do zastosowania kary Bahá'u'lláh jasno określa, że każda kolejna grzywna jest podwojeniem poprzedniej (Pytania i odpowiedzi, 23); tak więc wielkość nałożonej grzywny wzrasta zgodnie z postępem geometrycznym. Nałożenie tej kary zamierzone jest dla przyszłego stanu społeczeństwa, kiedy prawo będzie uzupełnione i wdrożone przez Powszechny Dom Sprawiedliwości.

79. Postanowiliśmy, iż zgodne z prawem będzie, byście słuchali muzyki i śpiewali. ¶51

‘Abdu’l-Bahá napisał, że „wśród niektórych narodów Wschodu, muzyka była uważana za naganną”. Chociaż Koran nie zawiera specyficznego przewodnictwa w tym temacie, niektórzy muzułmanie uważają słuchanie muzyki za niedozwolone, podczas gdy inni tolerują muzykę w pewnych ramach i określonych warunkach.

Wiele fragmentów Pism Bahá’í wychwala muzykę. ‘Abdu’l-Bahá przykładowo zapewnia, iż „muzyka śpiewana lub grana jest duchowym pożywieniem dla duszy i serca”.

80. O wy Mężowie Sprawiedliwości! ¶52

W pismach ‘Abdu’l-Bahy i Shoghiego Effendiego objaśnione jest, że chociaż członkostwo Powszechnego Domu Sprawiedliwości ograniczone jest do mężczyzn, zarówno mężczyźni, jak i kobiety mogą być wybierani do Drugorzędnych i Lokalnych Domów Sprawiedliwości (obecnie nazywanych Narodowymi i Lokalnymi Zgromadzeniami Duchowymi).

81. Kary za zranienie czy uderzenie człowieka zależą od wielkości urazu; do każdego stopnia Pan Osądu przepisał rekompensatę. ¶56

Chociaż Bahá’u’lláh wyjaśnił, iż wielkość kary zależy od „wielkości urazu”, nie ma zapisu, w którym ustanowiłby szczegóły wielkości odszkodowania w odniesieniu do stopnia wykroczenia. Obowiązek ich ustalenia spoczywa na Powszechnym Domu Sprawiedliwości.

82. Zaprawdę, raz na miesiąc nakazane wam jest organizowanie święta ¶57

To zalecenie stało się podstawą organizowania comiesięcznych świąt bahaickich i tym samym ustanawia Święto Dziewiętnastego Dnia. W Arabskim Bayánie Báb wzywa swoich wyznawców do zbierania się co dziewiętnaście dni, aby okazywać gościnność i braterstwo. Bahá’u’lláh potwierdza tutaj to samo i podkreśla jednoczącą rolę takich spotkań.

‘Abdu’l-Bahá, a po Nim Shoghi Effendi stopniowo ujawniali instytucjonalne znaczenie tego zalecenia. ‘Abdu’l-Bahá podkreślał znaczenie duchowego i modlitewnego charakteru tych spotkań. Shoghi Effendi oprócz dalszego wyjaśnienia modlitewnych i społecznych aspektów Święta, rozwinął część administracyjną takich spotkań i systematycznie powołując Święto zapewnił czas na konsultację na temat spraw wspólnoty bahaickiej wraz z dzieleniem się wiadomościami i przesłaniami.

W odpowiedzi na pytanie dotyczące tego, czy to zalecenie jest obowiązkowe, Bahá’u’lláh odpowiedział, iż nie jest (Pytania i odpowiedzi, 48). Shoghi Effendi w liście napisanym w jego imieniu wyjaśnia:

Obecność na Święcie Dziewiętnastego Dnia nie jest obowiązkowa, ale bardzo ważna i każdy wyznawca powinien uważać za swój obowiązek i przywilej bycie obecnym na tych spotkaniach.

83. Jeśli polujecie ze zwierzętami czy ptakami drapieżnymi, przywołajcie Imię Boga, kiedy wysyłacie je, by ścigały swą zdobycz; ponieważ wtedy to, co pochwycą, będzie należało do was zgodnie z prawem, nawet jeśli znajdziecie je już martwe. ¶60

Przez to prawo Bahá'u'lláh mocno upraszcza wcześniejsze praktyki oraz religijne przepisy dotyczące polowania. Również oświadcza On, że polowanie z taką bronią jak łuki i strzały, broń palna i tym podobne, objęte są tym orzeczeniem, jednakże spożywanie zwierzyny, którą znaleziono martwą we wnykach lub sieci jest zakazane. (Pytania i odpowiedzi, 24).

84. byście nie polowali w nadmiarze ¶60

Chociaż polowanie nie jest zabronione przez Bahá’u’lláha, przestrzega On przed nadmiernym polowaniem. Powszechny Dom Sprawiedliwości rozważy w przyszłości, co stanowi nadmiar w polowaniu.

85. nie przyznał im żadnego prawa do majątku innych ¶61

Nakaz okazywania życzliwości wobec krewnych Bahá'u'lláha nie daje im udziału w majątku innych ludzi. Jest to sprzeczne z muzułmańską praktyką szyicką, w której potomkom Muḥammada w prostej linii przysługuje prawo do otrzymywania części pewnego podatku.

86. Jeśli ktoś umyślnie zniszczy czyjś dom przez podpalenie, jego również należy spalić; jeśli ktoś z premedytacją odbierze czyjeś życie, jemu również należy zadać śmierć. ¶62

Prawo Bahá'u'lláha nakazuje karę śmierci za morderstwo oraz podpalenie, z alternatywą kary dożywotniego więzienia (zobacz adnotację 87).

W swoich Tablicach ‘Abdu'l-Bahá wyjaśnia różnicę pomiędzy zemstą a karą. Stwierdza, że osoby indywidualne nie mają prawa mścić się, że zemsta wzbudza pogardę u Boga, a także, że motywem karania nie jest zemsta, lecz nałożenie kary za popełnione wykroczenie. W Odpowiedziach potwierdza On, że prawem społeczeństwa jest nakładać kary na przestępców w celu ochrony jego członków oraz zabezpieczenia swego istnienia.

Co się tyczy tego postanowienia Shoghi Effendi w liście napisanym w jego imieniu podaje następujące wyjaśnienie:

W Aqdas Bahá'u'lláh ustanowił śmierć jako karę za morderstwo. Jednakże zezwolił na karę dożywotniego więzienia jako alternatywę. Obydwie możliwości są w zgodzie z Jego Prawami. Niektórzy z nas mogą nie być w stanie pojąć tej mądrości, gdy kłóci się ona z naszym własnym ograniczonym zrozumieniem; lecz musimy ją zaakceptować, wiedząc, że Jego Mądrość, Jego Miłosierdzie i Jego Sprawiedliwość są doskonałe oraz mają ocalić cały świat. Jeśli człowiek miałby zostać niesłusznie skazany na śmierć, czyż nie możemy wierzyć, że Wszechmogący Bóg zrekompensuje mu tysiąckrotnie w kolejnym świecie za tę ludzką niesprawiedliwość? Nie można porzucić zbawiennego prawa jedynie dlatego, że w rzadkich przypadkach niewinny może zostać skazany.

Szczegóły bahaickiego prawa dotyczącego kary za morderstwo i podpalenie, prawa zamierzonego dla przyszłego społeczeństwa, nie zostały określone przez Bahá'u'lláha. Różne szczegóły tego prawa, takie jak stopień wykroczenia, okoliczności łagodzące, które mogą zostać wzięte pod uwagę oraz która z dwóch ustanowionych kar powinna stać się normą, zostały pozostawione do decyzji dla Powszechnego Domu Sprawiedliwości w świetle dominujących warunków, kiedy prawo ma stać się obowiązujące. Sposób, w jaki kara powinna zostać wykonana, również został pozostawiony do decyzji Powszechnego Domu Sprawiedliwości.

Jeśli chodzi o podpalenie, to zależne jest od tego, jaki „dom” został spalony. Oczywiście istnieje ogromna różnica co do stopnia wykroczenia pomiędzy osobą, która spali pusty magazyn, a człowiekiem, który podpali szkołę pełną dzieci.

87. Zgodnie z zaleceniami Księgi dopuszczalne jest skazanie podpalacza i mordercy na dożywocie. ¶62

W odpowiedzi na niniejszy werset z Aqdas Shoghi Effendi zaznacza, iż chociaż kara śmierci jest dozwolona, możliwe jest alternatywne „dożywocie”, „w którym można znacznie uśmierzyć rygor takiego potępienia”. Mówi, że „Bahá’u’lláh dał nam wybór i zatem pozostawił nam wolność korzystania z własnego osądu w pewnych ramach nałożonych przez Jego prawo”. Wobec braku szczegółowego przewodnictwa dotyczącego stosowania tego aspektu prawa bahaickiego, przyszła legislacja w tej sprawie pozostaje w gestii Powszechnego Domu Sprawiedliwości.

88. Bóg zalecił wam małżeństwo. ¶63

W jednej ze swoich Tablic Bahá’u’lláh mówi, iż Bóg ustanawiając to prawo uczynił małżeństwo „twierdzą pomyślności i zbawienia”.

Spis i kodyfikacja, część IV.C.1.a.–o. streszcza i daje syntezę postanowień w Kitáb-i-Aqdas oraz Pytań i odpowiedzi dotyczących małżeństwa i warunków, w których jest dozwolone (Pytania i odpowiedzi, 3, 13, 46, 50, 84 i 92), prawa zaręczyn (Pytania i odpowiedzi, 43), płatności wiana (Pytania i odpowiedzi, 12, 26, 39, 47, 87 i 88), postępowania w przypadku przedłużonej nieobecności małżonka (Pytania i odpowiedzi, 4 i 27) oraz innych rozmaitych okoliczności (Pytania i odpowiedzi, 12 i 47). (Zobacz też adnotacje 89–99).

89. Strzeżcie się, byście nie wzięli sobie więcej niż dwie żony. Ten, kto zadowoli się jedną partnerką spośród służebnic Boga, zarówno on, jak i ona będą żyć w spokoju. ¶63

Chociaż tekst Kitáb-i-Aqdas wydaje się zezwalać na bigamię, Bahá'u'lláh wskazuje, że spokój i zadowolenie wywodzą się z monogamii. W innej Tablicy podkreśla On znaczenie takiego zachowania człowieka, które „przyniesie pociechę jemu samemu i jego partnerce”. ‘Abdu'l-Bahá, autoryzowany Interpretator Pism bahaickich, oświadcza, że w tekście Aqdas w istocie nakazana jest monogamia. Wypowiada się na ten temat w wielu Tablicach, łącznie z następującą:

Wiedz, że poligamia nie jest dozwolona według prawa Boga, ponieważ jasno podkreślone zostało bycie zadowolonym z posiadania jednej żony. Wzięcie drugiej żony uzależnione jest od utrzymania równości i sprawiedliwości pomiędzy obiema żonami, w każdych warunkach. Jednakże zachowanie sprawiedliwości i równości pomiędzy dwoma żonami jest całkowicie niemożliwe. Fakt, że bigamia została uzależniona od warunku niemożliwego do spełnienia, jest jasnym dowodem jej całkowitego zakazu. Dlatego nie jest dopuszczalne, aby mężczyzna miał więcej niż jedną żonę.

Poligamia jest starożytną praktyką stosowaną pośród większości ludzkości. Wprowadzenie monogamii przez Objawicieli Boga odbywało się stopniowo. Jezus, na przykład, nie zakazał poligamii, ale zniósł prawo rozwodu, z wyjątkiem przypadku cudzołóstwa. Muḥammad ograniczył liczbę żon do czterech, ale uzależnił wielość żon od sprawiedliwości i na powrót zezwolił na rozwód; Bahá'u'lláh, który objawiał swoje Nauki pośród muzułmańskiego społeczeństwa, wprowadził prawo monogamii stopniowo, w zgodzie z zasadą mądrości i stopniowym wyjawianiem swego zamierzenia. To, że pozostawił swoich wyznawców z nieomylnym Interpretatorem swoich Pism, pozwoliło mu pozornie zezwolić w Kitáb-i-Aqdas na posiadanie dwóch żon, jednocześnie ustanawiając warunek, który pozwoli ‘Abdu’l-Basze wyjaśnić później, że intencją tego prawa było wprowadzenie monogamii.

90. ten, kto przyjmie na służbę służącą, może to uczynić z przyzwoitością ¶63

Bahá’u’lláh oświadcza, że mężczyzna może zatrudnić służącą do prac domowych. Nie było to dopuszczalne w muzułmańskiej praktyce szyickiej, jeśli pracodawca nie zawarł z nią kontraktu małżeńskiego. Bahá’u’lláh podkreśla, że „służba”, do której odnosi się ten werset, jest wyłącznie taką usługą, „jaka wykonywana jest przez każdą inną grupę służących, młodych czy starych, w zamian za wynagrodzenie” (Pytania i odpowiedzi, 30). Pracodawca nie ma żadnych praw seksualnych wobec swojej służącej. Ma ona „swobodę wyboru męża, kiedy będzie chciała”, ponieważ kupowanie kobiet jest zakazane. (Pytania i odpowiedzi, 30).

91. Oto Mój rozkaz dla was; trzymajcie się go mocno jako waszego wsparcia. ¶63

Chociaż małżeństwo jest zalecane w Kitáb-i-Aqdas, Bahá’u’lláh wyjaśnia, iż nie jest obowiązkowe (Pytania i odpowiedzi, 46). Shoghi Effendi w liście napisanym w jego imieniu oświadcza także, iż „małżeństwo nie jest w żaden sposób obowiązkiem” i potwierdza, że „w ostateczności sama osoba decyduje czy chce prowadzić życie rodzinne, czy żyć w stanie celibatu”. Jeśli ktoś musi czekać długi okres zanim znajdzie małżonka lub w końcu musi pozostać stanu wolnego, nie oznacza to, że ta osoba nie jest w stanie wypełnić swojego celu w życiu, który jest zasadniczo duchowy.

92. uwarunkowaliśmy je (...) od zgody ich rodziców ¶65

W liście napisanym w jego imieniu Shoghi Effendi pisze na temat tego postanowienia prawnego:

Bahá’u’lláh wyraźnie wyjaśnił, iż wymagana jest zgoda na małżeństwo bahá’í wszystkich żyjących rodziców. Dotyczy to rodziców bahaitów lub nie, rozwiedzionych przez wiele lat lub nie. Ustanowił On to wielkie prawo, aby wzmocnić tkankę społeczną, zacieśnić więzy rodzinne, złożyć wdzięczność i szacunek w sercach dzieci dla tych, którzy dali im życie i wysłali ich dusze w wieczną podróż ku ich Stwórcy.

93. Żadne małżeństwo nie może być zawarte bez opłacenia wiana ¶66

Spis i kodyfikacja, część IV.C.1.j.i.–v. streszcza główne postanowienia dotyczące wiana. Te postanowienia mają swoje korzenie w Bayánie.

Wiano ma być płacone przez pana młodego pannie młodej. Ustalone jest na 19 miskali czystego złota dla mieszkańców miast i 19 miskali srebra dla mieszkańców wsi (zobacz adnotację 94). Bahá’u’lláh zaznacza, że jeśli podczas ślubu pan młody nie jest w stanie zapłacić pełnego wiana, dozwolone jest, aby dostarczył pannie młodej promesę późniejszej zapłaty (Pytania i odpowiedzi, 39).

Wraz z Objawieniem Bahá’u’lláha wiele znajomych pojęć, zwyczajów i instytucji otrzymuje nową definicję oraz przyjmuje nowe znaczenie. Jednym z nich jest wiano. Instytucja wiana to dawna praktyka wielu kultur przybierająca wiele form. W niektórych krajach jest opłatą uiszczaną przez rodziców panny młodej panu młodemu; w innych jest opłatą uiszczaną przez pana młodego rodzicom panny młodej zwaną „opłatą za pannę młodą”. W obydwu przypadkach kwota jest dosyć znaczna. Prawo Bahá’u’lláha znosi wszystkie takie warianty i ustala, iż wiano jest symbolicznym aktem, w którym pan młody daje pannie młodej dar o pewnej ograniczonej wartości.

94. dla mieszkańców miast została ustalona na dziewiętnaście miskali czystego złota, a dla mieszkańców wsi na taką samą liczbę miskali w srebrze ¶66

Bahá’u’lláh wyjaśnia, iż kryterium ustalenia płatności wiana jest miejsce stałego zamieszkania pana młodego, a nie panny młodej (Pytania i odpowiedzi, 87, 88).

95. Temu, kto chciałby zwiększyć tę sumę, zabrania się przekroczyć wartość dziewięćdziesięciu pięciu miskali (...) Jeśli zadowoli się on jednakże zapłatą najniższej kwoty, będzie to lepsze dla niego zgodnie z Księgą. ¶66

W odpowiedzi na pytanie dotyczące wiana, Bahá’u’lláh oznajmił:

To, co zostało objawione w Bayánie w sprawie osób mieszkających w miastach czy wsiach jest zatwierdzone i powinno być wypełnione. Jednakże Kitáb-i-Aqdas wspomina o najniższej kwocie. Intencją jest dziewiętnaście miskali srebra ustalonych w Bayánie dla mieszkańców wsi. Bardziej spodoba się to Bogu, jeśli obydwie strony się zgodzą. Celem jest promowanie wygody dla wszystkich oraz zaprowadzenie zgody i jedności wśród ludzi. Im większa zatem rozwaga okazana w tych sprawach, tym lepiej (...). Ludzie Bahá powinni traktować siebie nawzajem z największą miłością i szczerością. Powinni mieć na względzie interesy wszystkich, a szczególnie przyjaciół Boga.

W jednej ze swoich Tablic ‘Abdu’l-Bahá streścił niektóre postanowienia dotyczące wysokości wiana. Jednostką płatności wspomnianą w cytacie przytoczonym poniżej jest váḥid. Jeden váḥid odpowiada dziewiętnastu miskalom. Powiedział On:

Mieszkańcy miasta muszą zapłacić w złocie, a mieszkańcy wsi w srebrze, w zależności od zasobów finansowych pana młodego. Jeśli jest on biedny, zapłaci jeden váḥid; jeśli ma skromne środki, zapłaci dwa váḥidy; jeśli zamożny, trzy váḥidy; jeśli bogaty, cztery váḥidy; a jeśli bardzo bogaty pięć váḥidów. Jest to zaiste sprawa do uzgodnienia pomiędzy panem młodym, panną młodą i ich rodzicami. Należy wypełnić to, co zostanie uzgodnione.

W tej samej Tablicy ‘Abdu’l-Bahá zachęca wyznawców do kierowania pytań dotyczących zastosowania tego prawa do Powszechnego Domu Sprawiedliwości, który ma „władzę ustawodawczą”. Podkreśla On, iż „jest to organ, który będzie ustanawiał prawa i wprowadzał ustawy dotyczące spraw drugorzędnych, które nie są wyraźnie sprecyzowane w Świętym Tekście”.

96. by każdy Jego sługa, który zamierza wyruszyć w podróż, wskazał swojej żonie czas powrotu do domu ¶67

Jeśli mąż odejdzie bez poinformowania swojej żony o dacie swojego powrotu ani nie dotrą do niej żadne wieści o nim, a wszelki ślad o nim zaginie, Bahá’u’lláh oświadczył, że jeśli mąż był świadomy prawa zapisanego w Kitáb-i-Aqdas, żona może ponownie wyjść za mąż po upływie pełnego roku. Jeśli jednak mąż nie był świadomy prawa, żona musi czekać, aż dotrą do niej wieści o mężu. (Pytania i odpowiedzi, 4).

97. przystoi jej czekać przez okres dziewięciu miesięcy, po upływie których nie ma przeszkód, aby ponownie wyszła za mąż ¶67

W przypadku, kiedy mąż nie wróci pod koniec ustalonego czasu ani też nie poinformuje żony o opóźnieniu, żona ma obowiązek oczekiwać go przez dziewięć miesięcy, po którym to czasie ma prawo do ponownego zamążpójścia, chociaż lepiej byłoby, aby czekała dłużej (zobacz adnotację 147 dla kalendarza bahá’í).

Bahá’u’lláh oświadcza, że w przypadku, gdyby do żony dotarły wieści „o śmierci jej męża lub jego zabójstwie”, wówczas również powinna ona czekać przez okres dziewięciu miesięcy, nim ponownie wyjdzie za mąż (Pytania i odpowiedzi, 27). ‘Abdu’l-Bahá w jednej ze swoich Tablic wyjaśnił, że dziewięciomiesięczny czas oczekiwania w następstwie otrzymania wieści o śmierci męża ma zastosowanie jedynie wtedy, gdy mąż w chwili śmierci był we wspomnianej podróży, nie zaś, kiedy umarł w domu.

98. winna wybrać rozwiązanie, które jest godne pochwały ¶67

Bahá’u’lláh definiuje „rozwiązanie, które jest godne pochwały” jako „okazywanie cierpliwości” (Pytania i odpowiedzi, 4).

99. dwóch rzetelnych świadków ¶67

Bahá’u’lláh w odniesieniu do świadków wyznacza „kryterium rzetelności” jako „dobrą reputację pośród ludzi”. Oświadcza On, że nie jest konieczne, aby świadkowie byli bahaitami, ponieważ „Świadectwo wszystkich sług Boga, niezależnie od wyznania i wiary jest dopuszczalne przed Jego Tronem”. (Pytania i odpowiedzi, 79).

100. Jeśli uraza lub niechęć powstaną pomiędzy mężem i żoną, nie powinien się on z nią rozwodzić, lecz uzbroić się w cierpliwość na czas pełnego roku ¶68

Nauki bahá’í zdecydowanie potępiają rozwód. Jeśli jednak pomiędzy małżonkami rozwinie się uraza lub niechęć, dozwolony jest rozwód po upływie pełnego roku. Podczas tego roku cierpliwości mąż ma obowiązek zapewnić wsparcie finansowe swojej żonie i dzieciom, a para nakłaniana jest do pojednania swoich różnic. Shoghi Effendi zapewnia, iż zarówno mąż, jak i żona „mają równe prawo do wystąpienia o rozwód”, kiedy tylko jedno z nich „czuje, iż jest to absolutnie niezbędne”.

W Pytaniach i odpowiedziach Bahá’u’lláh wyjaśnia wiele kwestii dotyczących roku cierpliwości, jego przestrzegania (Pytania i odpowiedzi, 12), ustalenia daty jego początku (Pytania i odpowiedzi, 19 i 40), warunków pojednania (Pytania i odpowiedzi, 38) oraz roli świadków i Lokalnego Zgromadzenia Duchowego (Pytania i odpowiedzi, 73 i 98). Jeśli chodzi o świadków to Powszechny Dom Sprawiedliwości wyjaśnił, iż obecnie obowiązki świadków w przypadkach rozwodu spełniane są przez Zgromadzenia Duchowe.

Szczegółowe postanowienia prawa bahá’í na temat rozwodu streszczone są w Spisie i kodyfikacji, część IV.C.2.a.–i.

101. Pan zakazał … praktyki, do której uprzednio uciekaliście się, gdy trzykrotnie rozwiedliście się z kobietą ¶68

Odnosi się to do prawa islamu ustanowionego w Koranie, które stanowiło, że pod pewnymi warunkami mężczyzna nie mógł ponownie ożenić się z żoną, z którą się rozwiódł, jeśli nie wyszła ona za mąż za innego i nie rozwiodła się z nim. Bahá’u’lláh potwierdza, że ta praktyka została zakazana w Kitáb-i-Aqdas (Pytania i odpowiedzi, 31).

102. Ten, kto rozwiedzie się ze swoją żoną, może zdecydować, by wraz z upływem każdego miesiąca, poślubić ją ponownie, jeśli jest wzajemne uczucie i zgoda, jeżeli tylko nie wyszła ponownie za mąż. (...) chyba że oczywiście, jej sytuacja się zmieni. ¶68

W liście napisanym w jego imieniu Shoghi Effendi oznajmia, że intencją „wraz z upływem każdego miesiąca” nie jest nakładanie ograniczenia i że jest możliwe, aby rozwiedziona para wzięła ponownie ślub w każdej chwili po swoim rozwodzie, jeśli tylko żadne z nich nie jest w owym czasie w związku małżeńskim z inną osobą.

103. nasienie nie jest nieczyste ¶74

W niektórych tradycjach religijnych oraz w praktyce muzułmańskich szyitów nasienie jest uważane za rytualnie nieczyste. Bahá’u’lláh obala tutaj to pojęcie. Zobacz także adnotację 106 poniżej.

104. Trzymajcie się sznura doskonałości ¶74

‘Abdu’l-Bahá odnosi się tutaj do wpływu „nieskalaności i świętości, czystości i wytworności” na wywyższenie „ludzkiego stanu” oraz „rozwój wewnętrznej rzeczywistości człowieka”. Mówi On: „Posiadanie czystego i nieskazitelnego ciała wywiera wpływ na ducha człowieka” (zobacz także adnotację 74).

105. Myjcie każdą zabrudzoną rzecz wodą, która nie uległa przemianie na żaden z trzech sposobów ¶74

„Trzy sposoby”, do których odnosi się ten werset to zmiana koloru, smaku i zapachu wody. Bahá’u’lláh daje dodatkowe przewodnictwo dotyczące czystej wody oraz momentu, w którym uważana jest za niezdatną do użycia (Pytania i odpowiedzi, 91).

106. Bóg (...) zniósł pojęcie „nieczystości”, przez które różne rzeczy i różni ludzie byli uważani za nieczystych. ¶75

Bahá’u’lláh znosi pojęcie rytualnej „nieczystości” w takiej formie, jak było ono rozumiane i stosowane w niektórych plemiennych społeczeństwach oraz wspólnotach religijnych niektórych wcześniejszych okresów Objawienia. Oznajmia On, iż poprzez Jego Objawienie „wszystkie stworzone rzeczy zostały zanurzone w morzu oczyszczenia”. (Zobacz także adnotacje 12, 20 i 103).

107. pierwszy dzień Riḍván ¶75

Jest to odniesienie do przybycia Bahá’u’lláha i Jego towarzyszy do Ogrodu Najíbíyyih niedaleko miasta Bagdad później nazywanego przez bahaitów Ogrodem Riḍván. To wydarzenie, które miało miejsce trzydzieści jeden dni po Naw-Rúz w kwietniu 1863 r. zapoczątkowało okres, w którym Bahá’u’lláh ogłosił swoją Misję swoim wyznawcom. W jednej z Tablic mówi o swojej Deklaracji jako o „Dniu najwyższego szczęścia” i opisuje Ogród Riḍván jako „Miejsce, z którego rozlał On na całe stworzenie świetność swojego Imienia, Wszechłaskawego”. Bahá’u’lláh spędził dwanaście dni w tym Ogrodzie przed wyjazdem do Stambułu, miejsca, do którego został wygnany.

Deklarację Bahá’u’lláha świętuje się dorocznie podczas dwunastodniowego Święta Riḍván opisanego przez Shoghiego Effendiego jako „najświętszego i najważniejszego ze wszystkich świąt bahaickich” (zobacz adnotacje 138 i 140).

108. Bayán ¶77

Bayán, Księga Matka okresu Objawienia Bábí jest to tytuł nadany przez Bába Jego Księdze Praw, stosowany także do nazywania całego zbioru Jego Pism. Perski Bayán jest głównym dziełem doktrynalnym oraz zasadniczą składnicą praw ustanowionych przez Bába. Arabski Bayán jest równoległy treścią, lecz mniejszy objętościowo oraz mniej doniosły. Opisując Perski Bayán w God Passes By (Bóg przechodzi obok) Shoghi Effendi zaznaczył, iż powinien być uważany „głównie za pochwałę Obiecanego aniżeli za kodeks praw i zarządzeń przewidzianych jako przewodnik dla przyszłych pokoleń”.

‘Abdu’l-Bahá napisał: „Bayán został zastąpiony przez Kitáb-i-Aqdas z wyjątkiem takich praw, które zostały zatwierdzone i wspomniane w Kitáb-i-Aqdas”.

109. niszczenie książek ¶77

Odnosząc się do faktu, iż Báb uzależnił prawa Bayánu od Jego autoryzacji, Bahá’u’lláh oznajmia w Tablicy Ishráqát, że wprowadził w życie niektóre prawa Bába „ujmując je w Kitáb-i-Aqdas innymi słowami”, podczas gdy niektóre odłożył na bok.

Jeśli chodzi o niszczenie książek Bayán nakazał wyznawcom Bába niszczyć wszystkie książki oprócz tych, które zostały napisane, aby oczyścić z zarzutów Sprawę i Religię Boga. Bahá’u’lláh znosi to szczególne prawo Bayánu.

Shoghi Effendi daje poniższy komentarz na temat natury i surowości praw Bayánu w liście napisanym w jego imieniu:

Surowe prawa i postanowienia objawione przez Bába można jedynie odpowiednio docenić i zrozumieć interpretowane w świetle Jego własnych wypowiedzi dotyczące natury, celu i charakteru Jego własnego Objawienia. Tak jak to wyraźnie obrazują te wypowiedzi, Objawienie Bábí było wpisane w istotę religijnej i społecznej rewolucji, a jego czas trwania musiał być zatem bardzo krótki, lecz pełen tragicznych wydarzeń oraz radykalnych i drastycznych reform. Te drastyczne środki narzucone przez Bába i Jego uczniów zostały podjęte w celu podważenia samych podwalin szyickiej ortodoksji torując w ten sposób drogę dla przyjścia Bahá’u’lláha. Aby podkreślić niezależność nowego okresu Objawienia oraz przygotować teren na zbliżające się Objawienie Bahá’u’lláha, Báb musiał zatem objawić bardzo surowe prawa, chociaż większość z nich nie została nigdy wprowadzona w życie. Lecz sam fakt, iż On je objawił, był sam w sobie dowodem niezależnego charakteru Jego Objawienia i wystarczył, aby wywołać wzburzenie na tak szeroką skalę oraz wzbudzić taką opozycję ze strony kleru, że doprowadziło ich to ostatecznie do spowodowania Jego męczeństwa.

110. Pozwoliliśmy wam czytać takie nauki, które są dla was korzystne, a nie takie, które kończą się na jałowych dysputach ¶77

Pisma Bahá’í zalecają zdobywanie wiedzy i studiowanie sztuk i nauk. Bahaici są pouczani, aby szanować ludzi uczonych i wykształconych oraz ostrzegani przed podejmowaniem studiów, które prowadzą jedynie do daremnych dyskusji.

W swoich Tablicach Bahá’u’lláh doradza wyznawcom, aby studiowali takie nauki i sztuki, które są „pożyteczne” oraz będą wspierały „postęp i rozwój” społeczeństwa i przestrzega przed naukami, które „zaczynają się słowami i kończą się słowami”, których uprawianie prowadzi do „jałowych dysput”. W liście napisanym w jego imieniu Shoghi Effendi porównał nauki, które zaczynają się słowami i kończą słowami do „bezowocnych wypraw w metaficzyczne dzielenie włosa na czworo”, a w innym liście tłumaczył, iż to, co Bahá’u’lláh głównie rozumiał przez takie „nauki” to „teologiczne traktakty i komentarze, które przytłaczają umysł ludzki, aniżeli pomagają mu osiągnąć prawdę”.

111. Ten, który rozmawiał z Bogiem ¶80

Jest to tradycyjny żydowski i islamski tytuł Mojżesza. Bahá’u’lláh oznajmia, iż wraz z przyjściem Jego Objawienia „ludzkie uszy mają przywilej usłyszenia tego, co usłyszał na Synaju Ten, który rozmawiał z Bogiem”.

112. Synaj ¶80

Góra, gdzie Prawo zostało objawione Mojżeszowi przez Boga.

113. Duch Boży ¶80

Jest to jeden z tytułów używanych w Pismach islamskich i bahaickich, aby określić Jezusa Chrystusa.

114. Karmel … Syjon ¶80

Karmel, „Winnica Boga” to góra w Ziemi Świętej, gdzie położone są Świątynia Bába oraz siedziba światowego centrum administracyjnego Wiary.

Syjon to wzgórze w Jerozolimie, tradycyjna lokalizacja grobowca Króla Dawida, symbol Jerozolimy jako Miasta Świętego.

115. Purpurowa Arka ¶84

„Purpurowa Arka” odnosi się do Sprawy Bahá’u’lláha. Jego wyznawcy nazywani są „towarzyszami Purpurowej Arki” wychwalani przez Bába w Qayyúmu’l-Asmá’.

116. O Cesarzu Austrii! Kiedy zmierzałeś w stronę meczetu Aqṣá, Ten, który jest Jutrzenką Światła Boga, przebywał w więzieniu w ‘Akká. ¶85

Franciszek Józef (Franz Josef, 1830–1916), Cesarz Austrii i Król Węgier odbył pielgrzymkę do Jerozolimy w 1869 r. Podczas pobytu w Ziemi Świętej nie skorzystał z okazji o zapytanie o Bahá’u’lláha, który był w tym czasie więźniem w ‘Akká.

Meczet Aqṣá, dosłownie „Najodleglejszy” Meczet wspomniany jest w Koranie i został utożsamiony z Górą Świątyni w Jerozolimie.

117. O Królu Berlina! ¶86

Wilhelm I Hohenzollern (Wilhelm Friedrich Ludwig, 1797–1888), siódmy król Prus, obwołany pierwszym Cesarzem Niemiec w styczniu 1871 w Wersalu we Francji po zwycięstwie Niemiec nad Francją podczas wojny francusko-pruskiej.

118. którego potęga przewyższyła twoją potęgę i którego pozycja prześcignęła twoją ¶86

Odniesienie do Napoleona III (1808–1873), Cesarza Francuzów uważanego przez wielu historyków za najwybitniejszego monarchę swoich czasów na Zachodzie.

Bahá’u’lláh skierował dwie Tablice do Napoleona III, w drugiej z nich wyraźnie przepowiedział, iż królestwo Napoleona zostanie „pogrążone w bezładzie”, że jego „imperium wymknie się” z jego rąk oraz że jego ludzie doświadczą wielkiego „niepokoju”.

W ciągu roku Napoleon III doświadczył ogromnej porażki z rąk Wilhelma I podczas bitwy pod Sedanem w 1870 r. Udał się na uchodźstwo do Anglii, gdzie zmarł trzy lata później.

119. O ludu Konstantynopola! ¶89

Słowo tłumaczone tutaj jako „Konstantynopol” to w oryginale „Ar-Rúm” lub „Rzym”. Tego terminu używano ogólnie na Bliskim Wschodzie do określenia Konstantynopola i Wschodniego Cesarstwa Rzymskiego, później miasta Bizancjum i jego imperium, a później Imperium Osmańskiego.

120. O Miejsce, które leżysz nad brzegami dwóch mórz! ¶89

Jest to odniesienie do Konstantynopola, zwanego obecnie Stambułem. Położony nad Cieśniną Bosfor o długości 31 km, która łączy Morze Czarne z Morzem Marmara jest największym miastem i portem w Turcji.

Konstantynopol był stolicą Imperium Osmańskiego od 1453 r. do 1922 r. Podczas pobytu Bahá’u’lláha w tym mieście na tronie zasiadał tyraniczny sułtan ‘Abdu’l-‘Azíz. Sułtani osmańscy byli także kalifami, przywódcami islamu sunnickiego. Bahá’u’lláh przewidział upadek kalifatu, który został zniesiony w 1924 r.

121. O brzegi Renu! ¶90

W jednej ze swoich Tablic napisanej przed I Wojną Światową (1914–1918) ‘Abdu’l-Bahá wytłumaczył, iż odniesienie Bahá’u’lláha do tego, iż widział brzegi Renu „spływające krwią” dotyczy wojny francusko-pruskiej (1870–1871) oraz tego, że wkrótce miało się pojawić jeszcze większe cierpienie.

W God Passes By Shoghi Effendi oznajmia, iż „opresyjnie surowy traktat” narzucony na Niemcy po klęsce podczas I Wojny Światowej sprowokował „biadanie [Berlina]”, które przepowiedziano złowieszczo pół wieku wcześniej.

122. O Kraino Ṭá ¶91

„Ṭá” jest to początkowa litera słowa Ṭihrán (Teheran), stolicy Iranu. Bahá’u’lláh często odnosił się do nazw niektórych miejsc stosując ich początkową literę. Zgodnie z systemem abdżad wartość numeryczna litery Ṭá wynosi dziewięć, co równa się wartości numerycznej słowa Bahá.

123. w tobie urodził się Objawiciel Jego chwały ¶92

Jest to odniesienie do narodzin Bahá’u’lláha w Teheranie 12 listopada 1817 r.

124. O Kraino Khá! ¶94

Odniesienie do irańskiej prowincji Khurásán (Chorasan) i sąsiednich miejsc, łącznie z miastem ‘Ishqábád (Aszchabad).

125. Jeżeli kto uzyska sto miskali złota, to dziewiętnaście z nich należy do Boga i ma być Mu oddane ¶97

Ten werset ustanawia Ḥuqúqu’lláh, Prawo Boga, ofiarowanie ustalonej części wartości własności należącej do wyznawcy. Ofiara ta była składana Bahá'u'lláhowi jako Objawicielowi Bożemu, a następnie po Jego Odejściu ‘Abdu'l-Basze jako Centrum Przymierza. W swojej Woli i Testamencie ‘Abdu’l-Bahá ustanowił, że Ḥuqúqu’lláh miało być ofiarowane „za pośrednictwem Strażnika Sprawy Bożej”. Teraz, kiedy nie ma Strażnika, ofiarowane jest ono Powszechnemu Domowi Sprawiedliwości jako Głównej Instytucji Wiary. Fundusz ten wykorzystywany jest na cele propagowania Wiary Boga oraz jej interesów, jak również na różne cele filantropijne. Ofiarowanie Ḥuqúqu’lláh jest duchowym obowiązkiem, którego wypełnienie pozostawione jest sumieniu każdego bahaity. Podczas gdy wspólnocie przypomina się o wymogach prawa Ḥuqúq, indywidualnego wyznawcy nie wolno nakłaniać do wywiązania się z tego prawa.

Wiele Pytań i odpowiedzi omawia szerzej to prawo. Płacenie Ḥuqúqu'lláh oparte jest na obliczeniu wartości własności danego wyznawcy. Jeśli własność danego wyznawcy jest równa przynajmniej 19 miskalom złota (Pytania i odpowiedzi, 8), duchowym obowiązkiem tej osoby jest dokonanie jednokrotnej zapłaty 19% od całości tej własności jako Ḥuqúqu’lláh (Pytania i odpowiedzi, 89). Następnie, kiedykolwiek przychód wyznawcy po zapłaceniu wszystkich wydatków podniesie wartość jego własności przynajmniej o 19 miskali złota, powinien on zapłacić 19% od tego wzrostu, i tak dalej, od każdego kolejnego wzrostu wartości (Pytania i odpowiedzi, 8, 90).

Niektóre rodzaje własności, takie jak nieruchomość wyznawcy, zwolnione są z płacenia Ḥuqúqu’lláh (Pytania i odpowiedzi, 8, 42, 95). Ponadto podane są specjalne postanowienia na wypadek pokrycia strat finansowych (Pytania i odpowiedzi, 44, 45), kiedy inwestycja nie przynosi zysku (Pytania i odpowiedzi, 102) oraz płatność Ḥuqúq na wypadek śmierci (Pytania i odpowiedzi, 9, 69, 80). (W tym ostatnim przypadku, zobacz adnotację 47.)

Obszerne fragmenty Tablic, Pytań i odpowiedzi, oraz innych Pism mówiących o duchowym znaczeniu Ḥuqúqu'lláh i szczegółach jego zastosowania zostały opublikowane w kompilacji zatytułowanej Ḥuqúqu’lláh.

126. Przeróżne petycje wpłynęły przed Nasz tron od wyznawców, odnoszące się do praw Boga (...). W konsekwencji objawiliśmy tę Świętą Tablicę i uzbroiliśmy ją płaszczem Jego Prawa, aby ludzie mogli przestrzegać przykazań swego Pana. ¶98

„Przez wiele lat” stwierdza Bahá’u’lláh w jednej ze swoich Tablic „przed Najświętszą Obecność wpływały petycje z różnych krain błagając o prawa Boga, lecz wstrzymywaliśmy Pióro, aż do nadejścia wyznaczonego czasu”. Po upływie dwudziestu lat od narodzin Jego Proroczej Misji w Síyáh-Chál w Teheranie, Bahá’u’lláh objawił Kitáb-i-Aqdas, Skarbnicę praw Jego Objawienia. Nawet po jej objawieniu księga Aqdas była przez Niego przetrzymywana przez pewien czas zanim wysłano ją do przyjaciół w Persji. To Bosko zaplanowane odroczenie objawienia podstawowych praw Boga na ten czas oraz późniejsze stopniowe wprowadzanie ich postanowień ilustrują zasadę postępującego objawienia, która ma zastosowanie nawet w przypadku okresu Objawienia każdego Proroka.

127. Purpurowe Miejsce ¶100

Jest to odniesienie do miasta więziennego ‘Akká. W Pismach Bahá’í słowo „purpurowy” jest używane w wielu znaczeniach alegorycznych i symbolicznych (zobacz także adnotację 115).

128. Sadratu’l-Muntahá ¶100

Dosłownie „najdalsze Drzewo Lote” tłumaczone przez Shoghiego Effendiego jako „Drzewo, poza które nie ma przejścia”. Jest używane symbolicznie w islamie na przykład w przekazach o nocnej podróży Muḥammada, aby oznaczyć miejsce w niebiosach, poza które żadni ludzie ani anioły nie mogą przejść w swoim dążeniu do Boga i w ten sposób wyznaczyć granice wiedzy objawionej ludzkości. Jest zatem często używane w Pismach Bahá’í, aby nazwać samego Objawiciela Boga. (Zobacz także adnotację 164).

129. Księga Matka ¶103

Nazwy „Księga Matka” używa się zazwyczaj, aby określić główną Księgę Objawienia religijnego. W Koranie i islamskich hadisach używana jest do nazywania samego Koranu. Bayán jest Księgą Matką okresu Objawienia Bábí, a Kitáb-i-Aqdas jest Księgą Matką Objawienia Bahá’u’lláha. Oprócz tego w liście napisanym w jego imieniu Strażnik stwierdza, iż można używać tego pojęcia jako „terminu opisującego całość Nauk objawionych przez Bahá’u’lláha”. Nazwa ta jest także używana w szerszym znaczeniu i oznacza Boską Skarbnicę Objawienia.

130. Kto interpretuje to, co zesłane zostało z nieba Objawienia i zmienia jego oczywiste znaczenie ¶105

W kilku swoich Tablicach Bahá’u’lláh potwierdza różnicę pomiędzy wersetami alegorycznymi, które dopuszczają możliwość interpretacji, a tymi wersetami, które odnoszą się do tematów takich jak prawa i zarządzenia, oddawanie czci i obchodzenie świąt, których znaczenie jest oczywiste i które wymagają posłuszeństwa ze strony wyznawców.

Tak jak wyjaśniono w adnotacjach 145 i 184, Bahá’u’lláh wyznaczył ‘Abdu’l-Bahę, swojego najstarszego Syna swoim Następcą oraz Interpretatorem swoich Pism. ‘Abdu’l-Bahá z kolei wyznaczył swojego najstarszego wnuka, Shoghiego Effendiego na swego następcę jako interpretatora Świętych Pism oraz Strażnika Sprawy. Interpretacje ‘Abdu’l-Bahy i Shoghiego Effendiego uważane są za Bosko inspirowane i obowiązują bahaitów.

Istnienie autoryzowanych interpretacji nie uniemożliwia jednostce studiowania Nauk, aby w ten sposób osiągnąć osobistą interpretację i zrozumienie. Wyraźnie rozróżnia się jednak w Pismach bahá’í autoryzowaną interpretację oraz zrozumienie, które osiąga każda osoba w wyniku studiowania Nauk. Indywidualna interpretacja oparta na osobistym zrozumieniu Nauk stanowi owoc rozumowania człowieka i może przyczynić się do lepszego pojmowania Wiary. Takim poglądom brakuje wszakże autorytetu. Przedstawiając swoje osobiste poglądy wyznawcy proszeni są, aby nie odrzucać autorytetu objawionych słów, nie zaprzeczać czy spierać się z autorytatywną interpretacją, ani nie wzbudzać kontrowersji; powinni raczej dzielić się myślami jako wkładem w wiedzę, podając do wiadomości, iż ich poglądy są jedynie ich własnymi poglądami.

131. nie zbliżać się do publicznych basenów w perskich łaźniach ¶106

Bahá’u’lláh zabrania korzystania z basenów, które można spotkać w tradycyjnych perskich łaźniach. Zwyczajem było, że wielu ludzi myło się tam w tym samym basenie, a woda była wymieniana niezbyt często. Co za tym idzie, woda miała zmieniony kolor, była zanieczyszczona i niehigieniczna oraz wydzielała przykry fetor.

132. Strońcie podobnież od cuchnących basenów na podwórzach perskich domów ¶106

Większość domów w Persji miało basen na podwórzu, który służył jako rezerwuar na wodę używaną do sprzątania, prania i innych prac domowych. Ponieważ woda w basenie była stojąca i nie wymieniano jej przez całe tygodnie, zwykle wydzielała bardzo nieprzyjemny zapach.

133. Zakazuje się wam poślubiać żony waszych ojców. ¶107

Małżeństwo z macochą jest tu wyraźnie zakazane. Ten zakaz dotyczy także poślubienia ojczyma. Kiedy Bahá’u’lláh ustanawia prawo pomiędzy mężczyzną a kobietą, dotyczy ono mutatis mutandis tak samo kobiety jak i mężczyzny, chyba że jest to niemożliwe w danym kontekście.

‘Abdu’l-Bahá i Shoghi Effendi potwierdzili, iż pomimo że jedyną wspomnianą w tekście kategorią krewnych są macochy, nie oznacza to, że wszelkie inne związki w rodzinie są dozwolone. Bahá’u’lláh oznajmia, że obowiązek ustanawiania prawa „dotyczącego prawowitości zaślubin między krewnymi” przechodzi na Dom Sprawiedliwości (Pytania i odpowiedzi, 50). ‘Abdu’l-Bahá napisał, że im dalsze jest pokrewieństwo krwi pomiędzy małżonkami tym lepiej, ponieważ takie małżeństwa zapewniają podstawę fizycznego zdrowia ludzkości oraz sprzyjają przyjaźni wśród ludzi.

134. temat chłopców ¶107

Słowo, które zostało przetłumaczone w tym przypadku jako „chłopcy”, w tym kontekście w arabskim oryginale wskazuje na pederastię. Shoghi Effendi zinterpretował to odniesienie jako zakaz dotyczący wszelkich relacji homoseksualnych.

Nauki bahaickie dotyczące moralności seksualnej koncentrują się na małżeństwie i na rodzinie jako fundamencie całej struktury ludzkiego społeczeństwa i zostały przeznaczone do chronienia i wzmacniania tej świętej instytucji. Bahaickie prawo zatem ogranicza dozwolony kontakt seksualny do tego pomiędzy mężczyzną i kobietą, której jest on poślubiony.

W liście napisanym w imieniu Shoghiego Effendiego powiedziane jest:

Niezależnie od tego, jak oddana i piękna jest miłość pomiędzy ludźmi tej samej płci, wyrażanie jej poprzez akty seksualne jest niewłaściwe. Mówienie, że taka miłość jest idealna, nie może być żadnym usprawiedliwieniem. Każdego rodzaju niemoralność jest prawdziwie zakazana przez Bahá’u’lláha, a za taką uważa On relacje homoseksualne, poza tym, że są wbrew naturze. Bycie dotkniętym w ten sposób jest ogromnym ciężarem dla każdej prawej duszy. Jednakże poprzez rady i pomoc lekarzy, dzięki silnemu i zdeterminowanemu wysiłkowi oraz poprzez modlitwę dusza może przezwyciężyć to utrudnienie.

Bahá’u’lláh pozostawia Powszechnemu Domowi Sprawiedliwości decyzję o karach za cudzołóstwo oraz sodomię, odpowiednio do stopnia wykroczenia (Pytania i odpowiedzi, 49).

135. Nikomu nie wolno mamrotać świętych wersetów przy ludziach, gdy idzie po ulicy czy targu ¶108

Jest to aluzja do praktyki niektórych duchownych i przywódców religijnych we wcześniejszych Objawieniach, którzy przez hipokryzję i pretensjonalność oraz w celu zdobycia pochwały swoich wyznawców ostentacyjnie mamrotali modlitwy w miejscach publicznych, by zademonstrować swoją pobożność. Bahá’u’lláh zakazuje takiego zachowania i podkreśla znaczenie skromności i prawdziwego oddania Bogu.

136. Na każdym spoczywa obowiązek napisania ostatniej woli. ¶109

Według Nauk Bahá’u’lláha wyznawca ma obowiązek napisać swoją wolę i testament i może dysponować swoim majątkiem w dowolny sposób (zobacz adnotację nr 38).

Bahá’u’lláh potwierdza, iż podczas przygotowania swojego testamentu „Każdy ma pełne prawo do dysponowania swoim majątkiem”, ponieważ Bóg zezwolił każdemu „rozporządzać tym, czym go obdarzył według własnej woli” (Pytania i odpowiedzi, 69). Kitáb-i-Aqdas zawiera postanowienia w sprawie dystrybucji spadku w przypadku braku testamentu (zobacz adnotacje 38–48).

137. Największe Imię ¶109

Tak jak wyjaśniono w adnotacji 33, Największe Imię Boga może przybierać różne postaci, wszystkie oparte na słowie „Bahá”. Bahaici na Wschodzie wdrożyli ten nakaz z Aqdas rozpoczynając swoje testamenty nagłówkami takimi jak „O Ty Chwało Najchwalebniejszego”, „W imię Boga, Najchwalebniejszego” lub „On jest Najchwalebniejszym” i tym podobne.

138. Wszystkie Święta osiągnęły spełnienie w dwóch Największych Świętach oraz w dwóch kolejnych Świętach przypadających w bliźniacze dni ¶110

Ten akapit ustanawia cztery największe święta w roku bahá’í. Dwa mianowane przez Bahá’u’lláha jako „dwa Największe Święta” to, pierwsze, Święto Riḍván, które upamiętnia Deklarację Proroczej Misji Bahá’u’lláha w Ogrodzie Riḍván pod Bagdadem w ciągu dwunastu dni w kwietniu i maju 1863 r. i nazywane jest przez Niego „Królem Świąt” a drugie, Deklaracja Bába, które miało miejsce w maju 1844 r. w Szirazie. Pierwszy, dziewiąty i dwunasty dzień Święta Riḍván to Dni Święte (Pytania i odpowiedzi, 1), a także dzień Deklaracji Bába.

„Dwa kolejne Święta” to rocznice narodzin Bahá’u’lláha i Bába. W kalendarzu księżycowym muzułmańskim przypadają one jedno po drugim, narodziny Bahá’u’lláha drugiego dnia miesiąca Muḥarram 1233 A.H. (12 listopada 1817 r.), a narodziny Bába pierwszego dnia tego samego miesiąca 1235 A.H. (20 października 1819 r.). Nazywa się je zatem „Bliźniaczymi Narodzinami” i Bahá’u’lláh oznajmia, iż te dwa dni sa traktowane jako jeden dzień w oczach Boga (Pytania i odpowiedzi, 2). Mówi On, że jeśli przypadłyby podczas miesiąca postu, to nakaz postu nie obowiązywałby w te dni (Pytania i odpowiedzi, 36). Zważywszy na to, iż kalendarz bahá’í (zobacz adnotacje 26 i 147) jest kalendarzem słonecznym, Powszechny Dom Sprawiedliwości zdecyduje czy Bliźniacze Święte Narodziny będą obchodzone według rachuby słonecznej czy księżycowej.

139. pierwszy dzień miesiąca Bahá ¶111

W kalendarzu bahá’í pierwszy miesiąc roku i pierwszy dzień każdego miesiąca otrzymują nazwę „Bahá”. Dzień Bahá miesiąca Bahá jest zatem dniem Nowego Roku Bahá’í, Naw-Rúz, ustanowionym przez Bába jako święto i zatwierdzonym tutaj przez Bahá’u’lláha (zobacz adnotacje 26 i 147).

Oprócz siedmiu Dni Świętych ustanowionych w tych akapitach Kitáb-i-Aqdas, rocznica Męczeństwa Bába była także obchodzona jako Dzień Święty w czasach Bahá’u’lláha i konsekwentnie ‘Abdu’l-Bahá dodał obchody Odejścia Bahá’u’lláha, co daje razem dziewięć Dni Świętych. Dzień Przymierza oraz rocznica Odejścia ‘Abdu’l-Bahy to dwie kolejne obchodzone rocznice, ale podczas których nie powstrzymuje się od pracy. Zobacz rozdział na temat kalendarza bahá’í w The Bahá’í World, tom XVIII.

140. Największe Święto jest w istocie Królem Świąt ¶112

Odniesienie do Święta Riḍván (zobacz adnotacje 107 i 138).

141. Bóg nałożył wcześniej na wszystkich wyznawców obowiązek darowania przed Naszym tronem bezcennych darów z ich majątku. (...) zwolniliśmy ich z tego obowiązku. ¶114

Ten akapit unieważnia postanowienie Bayánu, które nakazywało, iż w chwili pojawienia się Tego, którego Bóg objawi, wszelkie przedmioty nie mające sobie równych mają być Mu oddane. Báb wyjaśnił, że ponieważ Objawiciel Boga jest nieporównywalny, wobec czego to, co nie ma sobie równych, powinno być prawowicie zachowane dla Niego, chyba że zarządzi On inaczej.

142. godzina świtu ¶115

Co się tyczy uczestnictwa w modlitwach o świcie w Mashriqu’l-Adhkár, Domu Modlitwy Bahá’í, Bahá’u’lláh tłumaczy, że chociaż czas wskazany w Księdze Boga to „godzina świtu”, dozwolone jest o każdej porze od „wczesnego świtania, pomiędzy świtem a wschodem słońca lub nawet do dwóch godzin po wschodzie słońca”. (Pytania i odpowiedzi, 15).

143. Te Tablice są upiększone pieczęcią Tego, który powoduje ukazanie się świtu, który wznosi swój głos pomiędzy niebiosami a ziemią. ¶117

Bahá’u’lláh wielokrotnie potwierdza całkowitą integralność swoich Pism jako Słowa Boga. Niektóre z Jego Tablic noszą także ślad jednej z Jego pieczęci. The Bahá’í World, tom V, str. 4, zawiera fotografię kilku pieczęci Bahá’u’lláha.

144. Jest niedopuszczalne, by człowiek obdarzony rozsądkiem spożywał to, co go niszczy. ¶119

Istnieje wiele odniesień w Pismach bahá’í, które zakazują spożywania wina i innych napojów odurzających oraz opisują szkodliwy wpływ takich trunków na człowieka. W jednej ze swoich Tablic Bahá’u’lláh oznajmia:

Strzeżcie się, abyście nie wymienili Wina Boga na swoje własne wino, bo otępi ono wasze umysły i odwróci wasze twarze od Oblicza Boga, Wszechłaskawego, Niezrównanego, Niedostępnego. Nie zbliżajcie się do niego, bo zostało wam ono zakazane na rozkaz Boga, Wywyższonego, Wszechmocnego.

‘Abdu’l-Bahá tłumaczy, iż Aqdas zabrania „zarówno słabych, jak i mocnych trunków” i oznajmia, że powodem zakazu spożycia napojów alkoholowych jest to, że „alkohol sprowadza umysł na manowce i powoduje osłabienie ciała”.

W liście napisanym w jego imieniu Shoghi Effendi mówi, że ten zakaz obejmuje nie tylko spożycie wina, ale także „wszystkiego, co rozstraja umysł” i wyjaśnia, iż spożycie alkoholu dozwolone jest jedynie wtedy, gdy stanowi część leczenia medycznego, które jest prowadzone „pod nadzorem kompetentnego i skrupulatnego lekarza, który będzie musiał przepisać go jako lekarstwo na specyficzną dolegliwość”.

145. zwróćcie oblicza swe ku Temu, którego Bóg wyznaczył, a który odgałęził się od tego Pradawnego Korzenia ¶121

Bahá’u’lláh odnosi się tutaj do ‘Abdu’l-Bahy jako do swojego Następcy i nawołuje wyznawców, aby się do Niego zwrócili. W Księdze Przymierza, swojej Woli i Testamencie Bahá’u’lláh ujawnia intencję tego wersetu. Mówi On: „Przedmiotem tego Świętego Wersetu jest nikt inny jak tylko Najpotężniejsza Gałąź”. „Najpotężniejsza Gałąź” to jeden z tytułów nadanych przez Bahá’u’lláha ‘Abdu’l-Basze. (Zobacz także adnotacje 66 i 184).

146. W Bayánie zabronione wam było zadawać Nam pytania. ¶126

Báb zabronił swoim wyznawcom zadawać pytania Temu, którego Bóg objawi (Bahá’u’lláhowi), chyba że ich pytania zostałyby przedstawione na piśmie i dotyczyły tematów godnych Jego wysokiej pozycji. Zobacz Wybór Pism Bába.

Bahá’u’lláh unieważnia ten zakaz Bába. Zaprasza wyznawców do zadawania pytań, które „potrzebują zadać” i przestrzega ich, aby wstrzymywali się od zadawania „próżnych pytań” jakimi zajmowali się „ludzie przeszłych czasów”.

147. Liczba miesięcy w roku wyznaczonych w Księdze Boga to dziewiętnaście. ¶127

Rok bahá’í zgodnie z kalendarzem Badí‘ składa się z dziewiętnastu miesięcy każdy po dziewiętnaście dni z dodatkiem kilku dni międzykalendarzowych (czterech w roku zwykłym i pięciu w roku przestępnym) pomiędzy miesiącami osiemnastym i dziewiętnastym, aby dostosować kalendarz do roku słonecznego. Báb nadał miesiącom nazwy niektórych przymiotów Boga. Nowy Rok Bahá’í, Naw-Rúz jest ustanowiony astronomicznie w równonoc marcową (zobacz adnotację 26). Więcej szczegółów łącznie z nazwami dni tygodnia i miesięcy dostępnych jest w części poświęconej kalendarzowi bahá’í w The Bahá’í World, tom XVIII.

148. Pierwszy z nich został ozdobiony tym Imieniem, które przyćmiewa całe stworzenie ¶127

W Perskim Bayánie Báb obdarzył pierwszy miesiąc roku nazwą „Bahá” (zobacz adnotację 139).

149. Pan zarządził, że zmarli powinni być chowani w trumnach ¶128

W Bayánie Báb napisał, że zmarli powinni być chowani w trumnach wykonanych z kryształu lub polerowanego kamienia. Shoghi Effendi w liście napisanym w jego imieniu wyjaśnia, że zamierzeniem tego postanowienia jest okazać szacunek ludzkiemu ciału, które „wcześniej było wywyższone przez nieśmiertelną ludzką duszę”.

Pokrótce prawo bahaickie odnoszące się do pochówku zmarłych głosi, że zakazane jest przenoszenie ciała dalej niż godzinę drogi od miejsca śmierci; ciało powinno być zawinięte w całun z jedwabiu lub bawełny, na palcu zmarłego powinien być pierścień z napisem „Pochodzę od Boga i wracam do Niego, niezależny od wszystkiego z wyjątkiem Niego, mocno trzymając się Jego Imienia, Miłosiernego, Współczującego”; oraz że trumna powinna być z kryształu, kamienia lub szlachetnego twardego drewna. Specjalna Modlitwa za Zmarłych (zobacz adnotację 10) została ustanowiona do odmawiania przed pochówkiem. Jak potwierdzone zostało przez ‘Abdu'l-Bahá oraz Strażnika, to prawo wyklucza kremację. Formalna modlitwa oraz pierścień powinny być stosowane u tych, którzy osiągnęli wiek dojrzałości, tj. 15 lat (Pytania i odpowiedzi, 70).

Co do materiału, z którego powinna być wykonana trumna, sens tego prawa jest taki, że trumna powinna być wykonana z najbardziej trwałego materiału. Dlatego też Powszechny Dom Sprawiedliwości wyjaśnił, że oprócz materiałów wymienionych w Aqdas nie ma przeciwwskazań, aby stosować najtwardsze dostępne drewno czy beton do wykonania trumny. Obecnie bahaici mają dowolność w tej kwestii.

150. Punkt Bayánu ¶129

„Punkt Bayánu” jest jednym z tytułów, którymi Báb odnosił się do samego siebie.

151. zmarły owinięty został w pięć płócien z jedwabiu lub bawełny ¶130

W Bayánie Báb podał, że ciało zmarłego powinno być owinięte w pięć płócien jedwabiu lub bawełny. Bahá’u’lláh potwierdził to postanowienie i dodał klauzulę, iż „tym, którzy mają ograniczone środki wystarczy jedno płótno z któregokolwiek z tych materiałów”.

Kiedy zapytano czy „pięć płócien” wspomnianych w prawie odnosi się do „pięciu całunów pełnej długości” czy „pięciu tkanin, które były zwyczajowo używane do tej pory”, Bahá’u’lláh odpowiedział, że intencją jest „użycie pięciu tkanin” (Pytania i odpowiedzi, 56).

Co się tyczy sposobu, w jaki powinno owinąć się ciało, Pisma bahá’í nie podają definicji, jak należy owinąć ciało czy to przy użyciu „pięciu tkanin” czy też „jednego płótna”. W obecnym czasie bahaici mogą sami decydować w tej sprawie.

152. Zabroniono wam przewożenia ciała zmarłego na większą odległość niż godzina drogi od miasta ¶130

Intencją tego nakazu jest ograniczenie czasu trwania podróży do jednej godziny, niezależnie od wybranego środka transportu, aby przewieźć ciało na miejsce pochówku. Bahá’u’lláh potwierdza, że im szybciej nastąpi pogrzeb, „tym będzie to właściwsze i bardziej zadowalające” (Pytania i odpowiedzi, 16).

Za miejsce śmierci można uznać miasto lub miejscowość, w której następuje zgon i można obliczyć zatem godzinę drogi od granic miasta do miejsca pochówku. W duchu prawa Bahá’u’lláha zmarły ma być pochowany niedaleko miejsca śmierci.

153. Bóg usunął ograniczenia w podróżowaniu narzucone w Bayánie. ¶131

Báb ustanowił pewne ograniczenia w podróży, które mają pozostać prawomocne aż do nadejścia Obiecanego przez Bayán, w którym to czasie wyznawcy mieli wyruszyć na spotkanie z Nim, ponieważ osiągnięcie Jego obecności było owocem i celem samego ich istnienia.

154. Powstańcie i wychwalajcie dwa Domy w Bliźniaczych Świętych Miejscach oraz w innych, gdzie został ustanowiony tron twego Pana. ¶133

Bahá’u’lláh ustala, iż „dwa Domy” to Jego Dom w Bagdadzie mianowany przez Niego jako „Najwspanialszy Dom” oraz Dom Bába w Szirazie, obydwa ustanowione zostały przez Niego jako miejsce pielgrzymki. (Zobacz Pytania i odpowiedzi, 29, 32 i adnotację 54).

Shoghi Effendi wyjaśnia, iż „pozostałe miejsca, w których tron waszego Pana (...) został ustanowiony” odnosi się do tych miejsc, w których zamieszkiwała Osoba Objawiciela Boga. Bahá’u’lláh oznajmia, że „ludzie z terenów, gdzie są położone mogą zdecydować, aby zabezpieczyć każdy z domów” gdzie zamieszkiwał On „lub jeden z nich” (Pytania i odpowiedzi, 32). Instytucje bahá’í odnalazły, udokumentowały i gdzie to możliwe nabyły i odnowiły wiele historycznych miejsc związanych z Bliźniaczymi Objawicielami.

155. Strzeżcie się, by nie powstrzymało was nic, co zostało zapisane w Księdze, przed posłuszeństwem wobec tej Żywej Księgi ¶134

„Księga” jest zapisem objawionego Słowa Objawicieli Boga. „Żywa Księga” odnosi się do Osoby Objawiciela.

Te słowa zawierają aluzję do oświadczenia Bába w Perskim Bayánie dotyczącą „Żywej Księgi”, którą utożsamia On z Tym, którego Bóg objawi. W jednej ze swoich Tablic sam Bahá’u’lláh oznajmia: „Księga Boga została zesłana w postaci tego Młodzieńca”.

W tym wersecie Aqdas i później w akapicie 168 w Aqdas, Bahá’u’lláh mówi o sobie jako o „Żywej Księdze”. Ostrzega On „wyznawców każdej innej wiary” przed poszukiwaniem „powodów w swoich Świętych Księgach” i odrzuceniem wypowiedzi „Żywej Księgi”. Przestrzega ludzi, by nie pozwolili, by to, co zostało zapisane w „Księdze” nie powstrzymało ich od rozpoznania Jego Pozycji i od trzymania się mocno tego, co jest w tym nowym Objawieniu.

156. z Pióra Tego, który był Moim Zwiastunem jako hołd temu Objawieniu ¶135

„Hołd”, o którym wspomina Bahá’u’lláh w tym fragmencie pochodzi z Arabskiego Bayánu.

157. „Qiblih jest zaprawdę Tym, którego Bóg objawi; kiedy On się porusza, przesuwa się i ono, do czasu aż On spocznie”. ¶137

Omówienie tego wersetu znajduje się w adnotacjach 7 i 8.

158. „Niedozwolone jest poślubienie kogoś, kto nie uwierzył w Bayán. Jeśli tylko jedna strona przyjmie Sprawę, jego czy jej mienie nie będzie według prawa należeć do małżonka ¶139

Fragment Bayánu cytowany tutaj przez Bahá’u’lláha zwraca uwagę wyznawców na nieuchronne przyjście „Tego, którego Bóg objawi”. Zakaz małżeństwa z osobą, która nie uznaje Bába został wyraźnie zawieszony przez Bába, a następnie anulowany przez Bahá’u’lláha zanim wszedł w życie. Cytując to prawo Bahá’u’lláh wskazuje na fakt, iż objawiając je Báb wyraźnie przewidział możliwość, że Sprawa Bahá’u’lláha osiągnie znaczącą pozycję przed Sprawą Bába.

W God Passes By Shoghi Effendi oznajmia, iż Bayán „należy uważać głównie za utwór pochwalny Obiecanego aniżeli kodeks praw i zarządzeń przewidziany jako stały przewodnik przyszłych pokoleń”. „Celowo surowa w zasadach i przepisach, które nakłada – mówi dalej – rewolucjonizująca w zasadach, które zaszczepia, nastawiona, aby rozbudzać kler i ludzi z długowiecznego odrętwienia i zadać nagły i śmiertelny cios przestarzałym i skorumpowanym instytucjom, które zapowiada, dzięki swoim drastycznym postanowieniom, nadejściu oczekiwanego Dnia, Dnia, kiedy »Wołający wezwie do wymagającej sprawy«, kiedy to On »zniszczy to, co było przed Nim, tak jak Bóg zniszczył drogi tych, którzy Go poprzedzili«” (zobacz także adnotację 109).

159. Punkt Bayánu ¶140
Jeden z tytułów Bába.
160. Zaprawdę, nie ma innego Boga poza Mną ¶143

Pisma Bahá’í zawierają wiele fragmentów, które wyjaśniają istotę Objawiciela i Jego związek z Bogiem. Bahá’u’lláh podkreśla tę wyjątkową i transcendentną naturę Bóstwa. Tłumaczy, iż „ponieważ nie może istnieć żadna więź ani bezpośrednie połączenie, by zespolić prawdziwego Boga z Jego stworzeniem” Bóg postanawia, iż „w każdym wieku i objawieniu pojawia się czysta i nieskalana Dusza w królestwach ziemi i nieba”. Ta „tajemnicza i nieziemska Istota”, Objawiciel Boga, ma naturę ludzką, która należy do „świata materii” oraz duchową naturę „zrodzoną z samej istoty Boga”. Obdarzony jest także „podwójnym stanem”:

Pierwszy stan, który wiąże się z Jego wewnętrzną rzeczywistością obrazuje Jego jako Tego, którego głos jest głosem samego Boga (...). Drugi stan to stan ludzki ilustrowany następującymi wersetami: „Jestem zaledwie człowiekiem tak jak wy”. „Mówcie, chwała niech będzie mojemu Panu! Czy jestem więcej niż człowiekiem, apostołem?”.

Bahá’u’lláh potwierdza także, iż w krainie duchowej istnieje „zasadnicza jedność” pomiędzy wszystkimi Objawicielami Boga. Objawiają oni wszyscy „Piękno Boga”, ujawniają Jego imiona i przymioty oraz obdarzają mową Jego Objawienie. Oznajmia On w tym względzie:

Gdyby którykolwiek z tych wszechogarniających Objawicieli Boga oświadczył: „Ja jestem Bogiem”, zaiste mówiłby On prawdę i nie ma tu miejsca na żadne wątpliwości. Po wielokroć bowiem wyjaśniano już, że poprzez ich Objawienie, ich przymioty i imiona, ukazują się w świecie Objawienie Boga, Jego przymioty i imiona.

W czasie, gdy Objawiciele ujawniają imiona i przymioty Boga i umożliwiają ludzkości dostęp do wiedzy o Bogu i Jego Objawieniu, Shoghi Effendi stwierdza, iż Objawiciele nie powinni „nigdy być utożsamiani z tą niewidzialną Rzeczywistością, samą Istotą Boskości”. Odnosząc się do Bahá’u’lláha Strażnik napisał, że „ludzkiej świątyni, która była nośnikiem tak przemożnego Objawienia” nie można identyfikować z „Rzeczywistością” Boga.

Co się tyczy wyjątkowości stanu Bahá’u’lláha i wspaniałości Jego Objawienia Shoghi Effendi stwierdza, że prorocze oświadczenia dotyczące „Dnia Boga” znajdujące się w Świętych Pismach poprzednich Objawień spełniają się w nadejściu Bahá’u’lláha:

Dla Izraela był On nie mniej nie więcej tylko wcieleniem „Wiecznego Ojca”, „Panem Zastępów”, który zstąpił z „dziesiątkami tysięcy świętych”; dla świata chrześcijańskiego Chrystusem, który powrócił w „chwale Ojca”; dla islamu szyickiego powrotem Imáma Husayna; dla islamu sunnickiego zstąpieniem „Ducha Boga” (Jezusa Chrystusa); dla zoroastrian obiecanym Sháh-Bahrámem; dla hindusów kolejnym wcieleniem Kryszny; dla buddystów piątym Buddą.

Bahá’u’lláh opisuje stan „Boskości”, który dzieli ze wszystkimi Objawicielami Boga jako

(…) stan, w którym umiera się w sobie i żyje się w Bogu. Boskość, kiedykolwiek ją wspominam, oznacza Moje całkowite i zupełne wymazanie siebie. Oto stan, w którym nie mam kontroli nad moją własną pomyślnością i niedolą ani nad moim życiem, ani nad moim wskrzeszeniem.

A odnośnie do swojego związku z Bogiem zaświadcza:

Kiedy rozważam, o mój Boże, związek, który łączy mnie z Tobą, porusza mnie chęć głoszenia wszystkim stworzonym rzeczom „zaprawdę jestem Bogiem!”; a kiedy myślę o mej własnej istocie, widzę, że jest bardziej szorstka niż glina!

161. opłacenie Zakát ¶146

Zakát wspomniany jest w Koranie i dotyczy regularnej płatności na cele dobroczynne, do której zobowiązani są muzułmanie. Z czasem pojęcie to ewoluowało do formy podatku-jałmużny, który nakładał obowiązek oddania określonej części niektórych kategorii przychodu ponad ustanowiony limit z przeznaczeniem na pomoc biednym, na różne dobroczynne cele oraz na pomoc Wierze Boga. Limit zwolnienia od płacenia był uzależniony od rodzaju produktu, podobnie jak i płacony procent od majątku podlegającemu opodatkowaniu.

Bahá’u’lláh mówi, że bahaickie prawo Zakátu oparte jest na tym, „co objawione zostało w Koranie” (Pytania i odpowiedzi, 107). Jako że takie sprawy jak limity zwolnienia, kategorie dochodów branych pod uwagę, częstotliwości płatności oraz skala wpłat za różne kategorie zakátu nie są wymienione w Koranie, te sprawy zostaną ustalone w przyszłości przez Powszechny Dom Sprawiedliwości. Shoghi Effendi zaznaczył, że w oczekiwaniu na taką legislację wyznawcy powinni, odpowiednio do swoich środków i możliwości, regularnie wspierać fundusz bahaicki.

162. Żebranie jest niezgodne z prawem i zakazane jest dawanie temu, kto żebrze. ¶147

W jednej ze swoich Tablic ‘Abdu'l-Bahá wyjaśnia znaczenie tego wersetu. Oświadcza on, iż „żebractwo jest zabronione oraz że dawanie datków ludziom, którzy traktują żebranie jako sposób na życie, jest również zabronione”. Następnie podkreśla on w tej samej Tablicy: „Celem jest całkowite wykorzenienie żebractwa. Jednakże, jeśli ktoś nie jest w stanie zarobić na życie, został dotknięty ubóstwem lub stał się bezradny, wówczas obowiązkiem zamożnych lub Zaufanych jest zapewnić mu miesięczną zapomogę na utrzymanie... Przez ‘Zaufanych’ rozumie się przedstawicieli ludności, to jest członków Domu Sprawiedliwości”.

Zakaz dawania datków ludziom, którzy żebrzą, nie zabrania jednostce czy Duchowemu Zgromadzeniu przekazywania finansowej pomocy biednym i potrzebującym lub zapewnienia im możliwości zdobycia takich umiejętności, które umożliwiłyby im zarobić na utrzymanie (zobacz adnotację 56).

163. Grzywna (...) została wcześniej określona (...) dla tego, kto był przyczyną smutku innej osoby. ¶148

Bahá’u’lláh unieważnia prawo Perskiego Bayánu dotyczące odszkodowania za spowodowanie smutku swojego bliźniego.

164. święte Drzewo-Lote ¶148

„Święte Drzewo-Lote” odnosi się do Sadratu’l-Muntahá, „drzewa, poza które nie ma przejścia” (zobacz adnotację 128). Jest tutaj użyte symbolicznie jako określenie Bahá’u’lláha.

165. Recytujcie wersety Boga każdego ranka i wieczora. ¶149

Bahá’u’lláh oznajmia, iż niezbędnym „warunkiem” dla recytowania „wersetów Boga” jest „chęć i miłość” wyznawców do „czytania Słowa Boga” (Pytania i odpowiedzi, 68).

Jeśli chodzi o definicję „wersetów Boga” Bahá’u’lláh oznajmia, iż odnosi się to do „wszystkiego, co zostało zesłane z Nieba Boskiej Wypowiedzi”. W liście napisanym w jego imieniu do jednego z wyznawców na Wschodzie Shoghi Effendi wyjaśnia, że termin „wersety Boga” nie obejmuje pism ‘Abdu’l-Bahy; oprócz tego oznajmia, iż termin ten nie obejmuje jego własnych pism.

166. Nakazano wam odnawiać umeblowanie waszych domów po upływie dziewiętnastu lat ¶151

Bahá’u’lláh potwierdza nakaz w Arabskim Bayánie dotyczący wymiany wyposażenia domu, co dziewiętnaście lat, o ile jest się w stanie to zrobić. ‘Abdu'l-Bahá odnosi to zarządzenie do upowszechnienia doskonałości i czystości. Wyjaśnia, że celem tego prawa jest, aby wymieniać to wyposażenie, które zestarzało się, straciło blask i budzi odrazę. Nie dotyczy to takich rzeczy jak rzadkie czy cenne przedmioty, antyki czy biżuteria.

167. Myjcie swe stopy ¶152

Wyznawcy są napominani w Kitáb-i-Aqdas, aby kąpać się regularnie, nosić czyste ubrania i ogólnie być esencją czystości i ogłady. Spis i kodyfikacja, część IV.D.3.y.i.–vii., streszcza odpowiednie postanowienia. Jeśli chodzi o mycie stóp Bahá’u’lláh oznajmia, iż preferowane jest użycie ciepłej wody, lecz mycie w zimnej wodzie jest także dozwolone (Pytania i odpowiedzi, 97).

168. Zakazane wam zostało używać ambony. Kto zapragnie wyrecytować wam wersety swego Pana, niech siądzie na krześle umieszczonym na podium ¶154

Te postanowienia mają swojego poprzednika w Perskim Bayánie. Báb zakazał używania ambon do wygłaszania kazań i czytania Pism. Powiedział, iż zamiast tego można umieścić krzesło dla mówcy na platformie, w celu umożliwienia wszystkim, by wyraźnie słyszeli Słowo Boga.

W komentarzach do tego prawa ‘Abdu’l-Bahá i Shoghi Effendi wyjaśnili, iż w Mashriqu’l-Adhkár (gdzie zakazane są kazania i jedynie mogą być czytane słowa Świętych Pism) czytający może stać lub siedzieć, a jeśli jest to konieczne może używać niskiej ruchomej platformy, aby być lepiej słyszanym, ale ambona jest zakazana. W przypadku spotkań w miejscach innych niż Mashriqu’l-Adhkár dozwolone jest także, aby mówca siedział lub stał oraz używał platformy. Wyjaśniając zakaz używania ambon w jakimkolwiek miejscu, ‘Abdu’l-Bahá podkreślił w jednej ze swoich Tablic, że kiedy bahaici wygłaszają swoje przemowy na spotkaniach, mają to czynić z postawą najwyższej pokory i samowyrzeczenia.

169. Hazard ¶155

Pisma Bahá’u’lláha nie precyzują poczynań obejmujących ten zakaz. Tak jak zaznaczyli zarówno ‘Abdu’l-Bahá, jak i Shoghi Effendi, sprecyzowanie szczegółów tego zakazu pozostawia się Powszechnemu Domowi Sprawiedliwości. W odpowiedzi na pytania, czy loterie, zakłady o takie rzeczy jak wyścigi koni i mecze piłki nożnej i tym podobne objęte są zakazem hazardu, Powszechny Dom Sprawiedliwości powiedział, że ta sprawa zostanie rozważona szczegółowo w przyszłości. W międzyczasie Zgromadzeniom i wyznawcom radzi się nie zajmować tymi sprawami i pozostawić je sumieniu indywidualnych wyznawców.

Dom Sprawiedliwości zarządził, iż nie jest odpowiednie, aby fundusze na rzecz Wiary były zbierane drogą loterii, loterii fantowych czy też ryzykownych gier.

170. zażywania opium (...) jakiejkolwiek substancji, która powoduje ospałość i obojętność ¶155

W ostatnim akapicie Kitáb-i-Aqdas Bahá’u’lláh raz jeszcze zakazuje zażywania opium. W związku z tym Shoghi Effendi zaznaczył, iż jednym z wymogów „nieskalanego i świętego życia” jest „całkowita abstynencja… od opium i podobnych uzależniających narkotyków”. Heroina, haszysz i inne pochodne konopii indyjskich takie jak marihuana czy inne środki halucynogenne takie jak LSD, pejotl czy inne substancje są objęte tym zakazem.

‘Abdu’l-Bahá napisał:

Jeśli chodzi o opium jest ono ohydne i przeklęte. Niech Bóg chroni nas przed karą, którą przeznacza dla tego, który je zażywa. Zgodnie z tekstem Najświętszej Księgi jest to zakazane, a jego zażywanie jest całkowicie potępione. Rozsądek pokazuje, iż palenie opium jest rodzajem niepoczytalności, a doświadczenie potwierdza, że używający jest całkowicie odcięty od ludzkiego królestwa. Niech Bóg ochroni wszystkich przed popełnianiem tak obrzydliwego czynu jak ten, czynu, który rujnuje samą podstawę tego, co oznacza być człowiekiem i co sprawia, że używający zostaje wydziedziczony na wieki wieków. Gdyż opium żeruje na duszy, tak że sumienie używającego umiera, jego umysł zanika, a jego zmysły korodują. Przemienia żywych w umarłych. Gasi naturalne ciepło. Nie można wyobrazić sobie większej szkody niż ta, którą wyrządza opium. Szczęśliwi są ci, którzy nigdy nawet nie wymówią jego nazwy; pomyślcie tylko, jak nieszczęsny jest używający.

O wy miłujący Boga! W tym cyklu Wszechmocnego Boga, potępione są przemoc i siła, wymuszenie i opresja, każde z osobna i wszystkie razem. Jest wszakże obowiązkowe, by powstrzymać zażywanie opium wszelkimi środkami, aby rasa ludzka została wyzwolona z najpotężniejszej z plag. A w przeciwnym razie, niedola i nieszczęście temu, kto nie wypełni swego obowiązku wobec swego Pana.

W jednej ze swoich Tablic ‘Abdu’l-Bahá oznajmił w sprawie opium: „używający, kupujący i sprzedawca są wszyscy pozbawieni szczodrości i łaski Boga”.

A w innej Tablicy ‘Abdu’l-Bahá napisał:

Co się tyczy haszyszu zauważyłeś, że niektórzy Persowie przyzwyczaili się do jego używania. Łaskawy Boże! Jest to najgorszy ze wszystkich środków odurzających, a jego zakaz został wyraźnie objawiony. Jego używanie powoduje dezintegrację myśli i zupełne odrętwienie duszy. Jakże ktoś mógłby szukać owocu piekielnego drzewa i spożywając go być prowadzonym do okazywania cech potwora? Jakże ktoś mógłby używać tego zakazanego narkotyku i w ten sposób pozbawiać się błogosławieństw Wszechmiłosiernego?

Alkohol pochłania umysł i sprawia, że człowiek popełnia absurdalne czyny, ale to opium, ten ohydny owoc piekielnego drzewa i ten podły haszysz gaszą umysł, zamrażają ducha, paraliżują duszę, niszczą ciało i pozostawiają człowieka sfrustrowanego i zagubionego.

Należy zauważyć, iż powyższy zakaz zażywania różnych rodzajów narkotyków nie zabrania ich przyjmowania, kiedy są przepisane przez wykwalifikowanych lekarzy jako część leczenia medycznego.

171. „tajemnica Wielkiego Odwrócenia w Znaku Wszechwładnego” ¶157

Shaykh Aḥmad-i-Aḥsá’í (1753–1831), założyciel Szkoły Shaykhí (szajchistów) i pierwszy z „podwójnych luminarzy, którzy zwiastowali nadejście wiary Bába” przepowiedział, iż podczas pojawienia się Obiecanego wszystkie rzeczy zostaną odwrócone, ostatnia będzie pierwszą, a pierwsza ostatnią. Bahá’u’lláh w jednej ze swoich Tablic odnosi się do „symbolu i aluzji” do „tajemnicy Wielkiego Odwrócenia w Znaku Wszechwładnego”. Oznajmia On: „Dzięki temu odwróceniu sprawił On, iż wywyższeni stali się poniżeni, a poniżeni wywyższeni” i przypomina, że „w dniach Jezusa to właśnie ci wyróżniający się wiedzą, znawcy literatury i religii, którzy się Go wyparli, a prości rybacy pospieszyli, aby zdobyć wstęp do Królestwa” (zobacz także adnotację 172). Więcej informacji na temat Shaykha Aḥmad-i-Aḥsá’í dostępnych jest w The Dawn-Breakers, w rozdziałach 1 i 10.

172. „Szóstki” wzniesionej mocą tego „Prawego Alifa” ¶157

W swoich pismach Shaykh Aḥmad-i-Aḥsá’í położył wielki nacisk na arabską literę „Váv”. W The Dawn-Breakers Nabíl pisze, iż litera ta „symbolizowała dla Bába nadejście nowego cyklu Boskiego Objawienia i od tej pory była wspominana przez Bahá’u’lláha w Kitáb-i-Aqdas w takich fragmentach jak »tajemnica Wielkiego Odwrócenia« i »Znak Wszechwładnego«”.

Nazwa litery „Váv” składa się z trzech liter: Váv, Alif, Váv. Zgodnie z systemem przeliczeń abdżad wartość numeryczna każdej z tych liter to po kolei 6, 1 i 6. Shoghi Effendi w liście napisanym w jego imieniu do jednego z wyznawców na Wschodzie interpretuje ten werset z Aqdas. Mówi on, iż „Prawy Alif” odnosi się do nadejścia Bába. Pierwsza litera o wartości sześć, która stoi przed Alifem symbolizuje wcześniejsze Objawienia i Objawicieli, którzy poprzedzają Bába, podczas gdy trzecia litera także o wartości numerycznej sześć oznacza najwyższe Objawienie Bahá’u’lláha, które zostało objawione po Alifie.

173. Zakazano wam nosić broń, chyba że jest to konieczne ¶159

Bahá’u’lláh potwierdza napomnienie zawarte w Bayánie, które uważa noszenie broni za niezgodne z prawem, chyba że jest to konieczne. Jeśli chodzi o okoliczności, w których noszenie broni mogłoby być dla kogoś „konieczne”, ‘Abdu’l-Bahá daje pozwolenie wyznawcy w celu samoobrony w niebezpiecznych warunkach. W liście napisanym w jego imieniu Shoghi Effendi oznajmia, iż w nagłym przypadku, kiedy nie ma w pobliżu służb bezpieczeństwa, które można byłoby wezwać, bahaita ma prawo bronić swojego życia. Istnieje wiele innych sytuacji, kiedy potrzebna jest broń i można jej prawowicie użyć; na przykład w krajach, gdzie ludzie polują w celu zdobycia pożywienia i ubrania oraz w sportach takich jak łucznictwo, strzelanie do celu i szermierka.

Na poziomie społeczeństwa zasada wspólnego bezpieczeństwa sformułowana przez Bahá’u’lláha (zobacz Pokłosie Pism Bahá’u’lláha, CXVII) i rozszerzona przez Shoghiego Effendiego (zobacz listy Strażnika w The World Order of Bahá’u’lláh) nie przewiduje zniesienia użycia siły, lecz zaleca „system, w którym Siła służy Sprawiedliwości”, a który zapewnia istnienie międzynarodowej siły utrzymującej pokój, która „będzie chronić organicznej jedności całej wspólnoty”. W Tablicy Bishárát Bahá’u’lláh wyraża nadzieję, iż „broń wojenna na całym świecie zostanie zamieniona w narzędzia odbudowy oraz że walka i konflikt zostaną usunięte spomiędzy ludzi”.

W tej samej Tablicy Bahá’u’lláh podkreśla znaczenie przyjaźni z wyznawcami wszystkich religii; oznajmia także On, iż „prawo do świętej wojny zostało wymazane z Księgi”.

174. a pozwolono ubierać się w jedwab ¶159

Zgodnie z praktyką islamu noszenie jedwabiu przez mężczyzn było ogólnie zakazane oprócz okresów świętej wojny. Zakaz ten, który nie był oparty na wersetach Koranu został zniesiony przez Bába.

175. Pan uwolnił was (...) od ograniczeń, które odnosiły się wcześniej do ubioru i przystrzygania brody. ¶159

Wiele zasad dotyczących ubioru pochodzi z praw i tradycji światowych religii. Przykładowo kler szyicki przyjął dla siebie charakterystyczne nakrycie głowy i szaty, a w pewnym okresie zabraniał ludziom ubierać się po europejsku. Praktyka muzułmańska pragnąca naśladować zwyczaj Proroka wprowadziła ograniczenia dotyczące przycięcia wąsów i długości brody.

Bahá’u’lláh usunął takie ograniczenia dotyczące ubioru i brody. Pozostawia takie sprawy „uznaniu” jednostki, a jednocześnie wzywa wyznawców, by nie przekraczali granic przyzwoitości i zachowania umiaru we wszystkim, co dotyczy ubioru.

176. O Kraino Káf i Rá! ¶164

Káf i Rá to dwie pierwsze spółgłoski słowa Kirmán (Kerman), nazwy miasta i prowincji w Iranie.

177. widzimy także to, co przenika od ciebie ukradkiem i w tajemnicy. ¶164

Ten fragment odnosi się do intryg grupy azalitów, zwolenników Mírzá Yaḥyá (zobacz adnotację 190), związanych z miastem Kerman. Są to Mullá Ja‘far, jego syn Shaykh Aḥmad-i-Rúḥí i Mírzá Áqá Khán-i-Kirmání (obydwaj zięciowie Mírzá Yaḥyá) oraz Mírzá Aḥmad-i-Kirmání. Nie tylko próbowali podważyć Wiarę, ale sami zaangażowali się w intrygi polityczne, które zakończyły się zabójstwem Náṣiri’d-Dín Sháha.

178. Wspomnijcie szejka o imieniu Muḥammad-Ḥasan ¶166

Szejk Muḥammad-Ḥasan, jeden z wiodących przedstawicieli islamu szyickiego odrzucił Bába. Autor wielotomowych pism na temat sądownictwa szyitów zmarł rzekomo około roku 1850.

W księdze Dawn-Breakers (Zwiastuni Świtu) Nabíl opisuje spotkanie, które miało miejsce w Najaf pomiędzy Mullá ‘Alíy-i-Basámí, jedną z Liter Żyjącego, a szejkiem Muḥammad-Ḥasanem. Podczas spotkania Mullá ‘Alí ogłosił objawienie Bába i wysławiał siłę Jego Objawienia. Z namowy szejka Mullá ‘Alí został ogłoszony heretykiem i wydalony ze zgromadzenia. Wytoczono mu proces, przetransportowano do Stambułu i skazano na ciężkie roboty.

179. siewca pszenicy i jęczmienia ¶166

Jest to aluzja do człowieka imieniem Mullá Muḥammad Ja‘far Gandum-Pák-Kun, pierwszej osoby w mieście Iṣfahán, która przyjęła wiarę Bába. Wspomniany jest w Perskim Bayánie i wychwalany jako ten, który „przywdział szatę apostolstwa”. W The Dawn-Breakers Nabíl opisuje bezwarunkowe uznanie Przesłania przez „siewcę pszenicy” i jego gorliwe orędownictwo nowego Objawienia. Dołączył on do towarzyszy broniących Fortu Shaykh Ṭabarsí i zginął podczas jego oblężenia.

180. Zważcie, by słowo „Prorok” nie oddalało was od tego Największego Oznajmienia ¶167

Bahá’u’lláh ostrzega ludzi „intuicji”, aby nie pozwolili, by ich interpretacje Świętych Pism uniemożliwiły im rozpoznanie Objawiciela Boga. Zwolennicy każdej religii pozwalali, by ich oddanie jej Założycielowi powodowało, iż postrzegali Jego Objawienie jako ostateczne Słowo Boga i zaprzeczali możliwości pojawienia się kolejnego Proroka. Tak było w przypadku judaizmu, chrześcijaństwa i islamu. Bahá’u’lláh zaprzecza słuszności tego pojęcia ostateczności zarówno w odniesieniu do poprzednich Objawień, jak i swojego własnego. Jeśli chodzi o muzułmanów napisał On w Kitáb-i-Íqán, iż „ludzie Koranu (...) pozwolili, że określenie »Pieczęć Proroków« przesłoniło ich oczy”, „zaciemniło ich zrozumienie i pozbawiło ich łaski Jego różnorodnych darów!”. Twierdzi On, iż „ten temat (...) był ciężką próbą dla całej ludzkości” i płacze nad losem „tych, którzy trzymając się tych słów nie uwierzyli w Tego, który jest ich prawdziwym Objawicielem”. Báb odnosi się do tego samego tematu, kiedy ostrzega: „Niech imiona nie odgrodzą was niby zasłoną od Tego, który jest ich Panem, nawet imię Proroka, gdyż takie imię jest jedynie tworem Jego wypowiedzi”.

181. wzmianka o „Namiestnictwie” nie odciągnęła was od zwierzchnictwa Tego, który jest Namiestnikiem Boga ¶167

Słowo tłumaczone tutaj jako „Namiestnictwo” w arabskim oryginale to „viláyat”, które ma wiele znaczeń na przykład „namiestnictwo”, „strażnictwo”, „bycie obrońcą”, „bycie następcą”. Stosowane jest w odniesieniu do samego Boga, Jego Objawiciela lub do tych, którzy są wyznaczonymi Następcami Objawiciela.

W tym wersecie w Aqdas Bahá’u’lláh przestrzega przed pozwoleniem, aby takie pojęcia nie oślepiły kogoś na „zwierzchnictwo” nowego Boskiego Objawiciela, prawdziwego „Namiestnika Boga”.

182. Przywołajcie w pamięci Karíma ¶170

Ḥájí Mírzá Muḥammad Karím Khán-i-Kirmání (1810–około 1873) był samozwańczym przywódcą wspólnoty szajchistów po śmierci Siyyida Káẓima, który był mianowanym następcą Shaykha Aḥmad-i-Aḥsá’í (zobacz adnotacje 171 i 172). Poświęcił się promowaniu nauk Shaykha Aḥmada. Opinie, które wygłosił stały się przedmiotem kontrowersji zarówno wśród jego zwolenników, jak i przeciwników.

Uważany za jednego z wiodących erudytów i płodnych autorów swego wieku, napisał liczne książki i epistoły w różnych dziedzinach wiedzy powszechnych w tamtych czasach. Aktywnie przeciwstawił się zarówno Bábowi, jak i Bahá’u’lláhowi i używał swoich traktatów, by atakować Bába i Jego Nauki. W Kitáb-i-Íqán Bahá’u’lláh potępia ton i treść jego pism, a szczególnie krytykuje jedną z jego prac, która zawiera negatywne aluzje do Bába. Shoghi Effendi przedstawia go jako „niezmiernie ambitnego i zakłamanego” i opisuje jak „na szczególne życzenie Sháha napastliwie zaatakował w swym traktacie nową Wiarę i jej doktryny”.

183. O wy uczeni w Bahá ¶173

Bahá’u’lláh wychwala uczonych pośród swoich zwolenników. W Księdze Przymierza pisze: „Błogosławieni są władcy i uczeni pośród ludu Bahá”. Odnosząc się do tej wypowiedzi Shoghi Effendi napisał:

W tym świętym cyklu „uczeni” to z jednej strony Ręce Sprawy Boga, a z drugiej nauczyciele i szerzący Jego Nauki, którzy nie posiadają rangi Rąk, lecz osiągnęli znakomitą pozycję w pracy nauczania. Jeśli chodzi o „władców”, jest to odniesienie do członków Lokalnych, Narodowych i Międzynarodowych Domów Sprawiedliwości. Obowiązki każdej z tych duszy zostaną ustalone w przyszłości.

Ręce Sprawy Boga to osoby wyznaczone przez Bahá’u’lláha obarczone różnymi obowiązkami, a szczególnie ochroną i szerzeniem Jego Wiary. W Memorials of the Faithful ‘Abdu’l-Bahá wspominał o innych wybitnych wyznawcach jako o Rękach Sprawy, a w swojej Woli i Testamencie zawarł postanowienie wzywające Strażnika Wiary do mianowania Rąk Sprawy wedle swojego uznania. Shoghi Effendi najpierw mianował pośmiertnie pewną liczbę wyznawców na Ręce Sprawy Boga, a w ostatnich latach swojego życia wyznaczył w sumie 32 wyznawców ze wszystkich kontynentów na to stanowisko. W okresie pomiędzy odejściem Shoghiego Effendiego w 1957 r. a wyborami Powszechnego Domu Sprawiedliwości w 1963, Ręce Sprawy kierowały sprawami Wiary spełniając funkcje Naczelnych Zarządców embrionalnej Światowej Wspólnoty Narodów Bahá’u’lláha (zobacz adnotacje 67). W listopadzie 1964 r. Powszechny Dom Sprawiedliwości postanowił, że nie może ustanowić prawa umożliwiającego mianowanie Rąk Sprawy. Zamiast tego decyzją Domu Sprawiedliwości w 1968 r. funkcje Rąk Sprawy dotyczące ochrony i szerzenia Wiary otrzymały ciągłość w przyszłości poprzez utworzenie Kontynentalnych Rad Doradców, a w 1973 r. poprzez ustanowienie Międzynarodowego Centrum Nauczania z siedzibą w Ziemi Świętej.

Powszechny Dom Sprawiedliwości wyznacza Doradców Międzynarodowego Centrum Nauczania i Doradców Kontynentalnych. Członkowie Pomocniczych Rad Doradców są mianowani przez Doradców Kontynentalnych. Definicja „uczonych” nadana przez Shoghiego Effendiego w cytowanym powyżej oświadczeniu obejmuje wszystkie te osoby.

184. zwracajcie się ze wszystkim, czego nie rozumiecie w Księdze, do Tego, który odgałęził się od tego Potężnego Pnia ¶174

Bahá’u’lláh obdarza ‘Abdu’l-Bahę prawem do interpretacji Jego świętych Pism (zobacz także adnotację 145).

185. Szkoła Transcendentnej Jedności ¶175

W tym wersecie oraz w kolejnym Bahá’u’lláh mówi o powodach, dla których niektórzy babici odrzucili Jego twierdzenie, iż jest Obiecanym księgi Bayán. Ich odrzucenie było oparte na Tablicy adresowanej przez Bába do „Tego, który zostanie objawiony”, na której odwrocie Báb napisał: „Niech spojrzenia Tego, którego Bóg objawi oświecą ten list w szkole podstawowej”. Tablica ta została opublikowana w Selections from the Writings of the Báb (Wybór Pism Bába).

Babici twierdzili, że ponieważ Bahá’u’lláh był dwa lata starszy od Bába, nie było możliwe, żeby otrzymał tą Tablicę „w szkole podstawowej”.

Bahá’u’lláh wyjaśnia tutaj, że jest to odniesienie do wydarzeń mających miejsce w światach duchowych poza tą sferą istnienia.

186. przyjęliśmy wersety Boga (...) które On przedstawił Nam ¶175

W swojej Tablicy adresowanej do „Tego, który zostanie objawiony” Báb przedstawia Bayán jako dar od Niego dla Bahá’u’lláha. Zobacz Selections from the Writings of the Báb (Wybór Pism Bába).

187. O ludu Bayánu! ¶176
Odniesienie do zwolenników Bába.
188. litery słowa BĄDŹ połączyły się ¶177

W listach napisanych w jego imieniu Shoghi Effendi tłumaczy znaczenie „liter słowa BĄDŹ”, które oznacza „twórczą Potęgę Boga, który poprzez swój rozkaz sprawia, iż wszystkie rzeczy powołane są do istnienia” oraz „siłę Objawiciela Boga, Jego wielką, duchową, twórczą moc”.

Tryb rozkazujący „Bądź” w oryginalnym języku arabskim to słowo „kun”, które składa się z dwóch liter „káf” i „nún”. Zostały one przetłumaczone przez Shoghiego Effendiego w powyższy sposób. Słowo to zostało użyte w Koranie jako wezwanie Boga powołujące do istnienia stworzenie.

189. ten nowy Porządek Światowy ¶181

W Perskim Bayánie Báb powiada: „Dobrze dzieje się temu, kto utkwi swój wzrok w Porządku Bahá’u’lláha i składa dzięki swojemu Panu. Gdyż On z pewnością się objawi. Bóg zaprawdę zarządził to nieodwołalnie w Bayánie”. Shoghi Effendi utożsamia ten „Porządek” z Systemem przewidzianym przez Bahá’u’lláha w Aqdas, w którym świadczy On o jego rewolucyjnym wpływie na życie ludzkości i objawia prawa i zasady rządzące jego funkcjonowaniem.

Cechy „nowego Porządku Światowego” zawarte są w Pismach Bahá’u’lláha i ‘Abdu’l-Bahy oraz listach Shoghiego Effendiego i Powszechnego Domu Sprawiedliwości. Instytucje obecnego Porządku Administracyjnego Bahá’í, które stanowią „podstawę strukturalną” Światowego Porządku Bahá’u’lláha dojrzeją i przekształcą się we Wspólnotę Narodów Bahá’í. W związku z tym Shoghi Effendi stwierdza, iż Porządek Administracyjny „w miarę jak jego części składowe, jego organiczne instytucje zaczną funkcjonować z wydajnością i wigorem, wysunie swoje roszczenia i zademonstruje swoją zdolność do bycia postrzeganym nie tylko jako trzon, ale sam wzór Nowego Porządku Światowego przeznaczonego, by w pełni czasu objąć całą ludzkość”.

Więcej dodatkowych informacji na temat ewolucji tego Nowego Porządku znajduje się przykładowo w listach Shoghiego Effendiego opublikowanych w The World Order of Bahá’u’lláh.

190. O źródło wypaczenia! ¶184

Jest to odniesienie do Mírzá Yaḥyá znanego jako Ṣubḥ-i-Azal (Poranek Wieczności), młodszego brata przyrodniego Bahá’u’lláha, który powstał przeciwko Niemu i przeciwstawił się Jego Sprawie. Mírzá Yaḥyá został mianowany przez Bába na symbolicznego przywódcę wspólnoty babitów w oczekiwaniu na rychłe objawienie Obiecanego. Za namową Siyyida Muḥammad-i-Iṣfahání (zobacz adnotację 192) Mírzá Yaḥyá zdradził zaufanie Bába, twierdząc, iż jest Jego następcą i snuł intrygi przeciwko Bahá’u’lláhowi, a nawet próbował Go zamordować. Kiedy Bahá’u’lláh formalnie ogłosił mu swoją Misję w Adrianopolu, Mírzá Yaḥyá odpowiedział wysuwając swoje własne roszczenie bycia odbiorcą niezależnego Objawienia. Jego roszczenia zostały ostatecznie odrzucone przez wszystkich oprócz zaledwie niewielu znanych jako azalitów (zobacz adnotację nr 177). Shoghi Effendi nazywa go „Arcyprzeniewiercą Przymierza Bába” (zobacz God Passes By, rozdział X).

191. wspomnij, jak kształciliśmy cię w dzień i w nocy do służby Sprawie ¶184

W God Passes By Shoghi Effendi odnosi się do faktu, iż Bahá’u’lláh, który był trzynaście lat starszy niż Mírzá Yaḥyá, doradzał mu i opiekował się nim w latach jego wczesnej młodości i dorosłości.

192. Bóg powstrzymał tego, który spowodował, że błądzisz. ¶184

Odniesienie do Siyyida Muḥammad-i-Iṣfahání opisywanego przez Shoghiego Effendiego jako „Antychrysta Objawienia Bahá’í”. Był człowiekiem o skorumpowanym charakterze i wielkich osobistych ambicjach, który nakłonił Mírzá Yaḥyá do przeciwstawienia się Bahá’u’lláhowi i roszczenia proroctwa dla siebie (zobacz adnotację 190). Chociaż był stronnikiem Mírzá Yaḥyá, Siyyid Muḥammad został wygnany z Bahá’u’lláhem do ‘Akká. Dalej agitował i spiskował przeciwko Bahá’u’lláhowi. Opisując okoliczności jego śmierci Shoghi Effendi napisał w God Passes By:

Nowe niebezpieczeństwo zagrażało teraz w oczywisty sposób życiu Bahá’u’lláha. Mimo, że On sam surowo zabronił swym wyznawcom, przy wielu okazjach, zarówno słownie, jak i pisemnie, jakichkolwiek działań odwetowych przeciw swoim dręczycielom, a nawet odesłał z powrotem do Bejrutu nieodpowiedzialnego arabskiego nawróconego, który rozważał zemstę za krzywdy wycierpiane przez swojego ukochanego Przywódcę, siedmiu spośród towarzyszy w tajemnicy dopadło i zabiło trzech spośród swoich prześladowców, między którymi byli Siyyid Muḥammad i Áqá Ján.

Przerażenie, jakie ogarnęło już pognębioną wspólnotę było nie do opisania. Oburzenie Bahá’u’lláha nie znało granic. „Gdybyśmy wspomnieli”, w ten sposób wyraża swe uczucia w Tablicy objawionej wkrótce po tym, gdy popełniono ten czyn, „o tym, co Nas spotkało, niebiosa rozdarłyby się, a góry obróciłyby się w proch”. „Moja niewola”, pisał przy innej okazji, „nie może Mi zaszkodzić. To, co Mi szkodzi, to zachowanie tych, którzy Mnie kochają, lecz popełniają to, co sprawia, iż Moje serce i Moje pióro płaczą”.

193. Wybierzcie jeden język, (...) przyjmijcie także wspólną pisownię. ¶189

Bahá’u’lláh nakazuje przyjęcie powszechnego języka i pisowni. Jego Pisma przewidują dwa etapy w tym procesie. Pierwszy etap ma się składać z wyboru istniejącego lub stworzonego języka, który będzie nauczany we wszystkich szkołach świata jako język pomocniczy do języków rodzimych. Rządy świata poprzez swoje parlamenty wezwane są do wprowadzenia w życie tej doniosłej uchwały. Drugi etap w dalekiej przyszłości obejmie ostateczne przyjęcie jednego języka i jednej pisowni dla wszystkich na ziemi.

194. Ustanowiliśmy dwa znaki osiągnięcia dojrzałości rasy ludzkiej ¶189

Pierwszym znakiem osiągnięcia dojrzałości ludzkości zawartym w Pismach Bahá’u’lláha jest wyłonienie się nauki opisanej jako „Boska filozofia” obejmującej odkrycie radykalnego podejścia do przemiany elementów. Jest to oznaka wspaniałości przyszłej zdumiewającej ekspansji wiedzy.

Co się tyczy „drugiego” znaku, który objawiony został przez Bahá’u’lláha w Kitáb-i-Aqdas, Shoghi Effendi stwierdza, iż Bahá’u’lláh, „(…) w swojej Najświętszej Księdze nakazał wybór jednego języka i przyjęcia jednej pisowni do użytku wszystkich na ziemi, który to nakaz, kiedy zostanie spełniony, będzie, tak jak On sam potwierdza w Księdze, jednym ze znaków »osiągnięcia dojrzałości rasy ludzkiej«”.

Szerszy wgląd w ten proces osiągania dojrzałości ludzkości oraz wchodzenia w dorosłość znajduje się w poniższym oświadczeniu Bahá’u’lláha:

Jednym ze znaków dojrzałości świata jest to, iż nikt nie przyjmie brzemienia władzy królewskiej. Królewskość pozostanie bez nikogo, kto byłby skłonny, by samotnie przyjąć jej brzemię. To będzie dzień, gdy mądrość objawi się wśród ludzi.

Shoghi Effendi kojarzy osiągnięcie dojrzałości rasy ludzkiej ze zjednoczeniem całej ludzkości, ustanowieniem światowej wspólnoty narodów i niespotykanym bodźcem do rozwoju „intelektualnego, moralnego i duchowego życia całej rasy ludzkiej”.

GLOSARIUSZ
‘Abdu'l-Bahá

„Sługa Bahá”, ‘Abbás Effendi (1844-1921), najstarszy syn i wyznaczony Następca Bahá'u'lláha oraz Centrum Jego Przymierza.

Abjad

Starożytny arabski system przypisywania wartości liczbowej literom alfabetu, dzięki czemu liczby mogą być reprezentowane przez litery i odwrotnie. W ten sposób każde słowo ma zarówno dosłowne znaczenie, jak i wartość liczbową.

Báb

Dosłownie „Brama”, tytuł, jaki przyjął Mírzá ‘Alí-Muḥammad (1819-1850) po ogłoszeniu swojej Misji w Szirazie w maju 1844 roku. Był On Założycielem wiary bábí i Zwiastunem Bahá'u'lláha.

Bahá

Bahá oznacza Chwała. Jest to Największe Imię Boga i tytuł, którym określany jest Bahá'u'lláh. Jest to również nazwa pierwszego miesiąca bahaickiego roku i pierwszego dnia każdego bahaickiego miesiąca.

Bahá'u'lláh

„Chwała Boga”, tytuł, jaki przyjął Mírzá Ḥusayn-’Alí (1817-1892), Założyciel wiary bahá'í.

Bayán

Bayán („Objaśnienie”) to tytuł nadany przez Bába Jego Księdze Praw, a także odnosi się do całego zbioru Jego Pism. Perski Bayán jest głównym dziełem doktrynalnym i głównym repozytorium praw ustanowionych przez Bába. Arabski Bayán ma podobną treść, ale jest mniejszy i mniej znaczący. Odniesienia w adnotacjach do tematów znalezionych zarówno w perskim, jak i arabskim Bayánie określono przez użycie terminu Bayán bez dalszych wyjaśnień.

Ḥuqúqu'lláh

„Prawo Boga” ustanowione w Kitáb-i-Aqdas jest ofiarą złożoną przez bahaitów za pośrednictwem Głowy Wiary na cele określone w pismach bahaickich.

Mashriqu’l-Adhkár

Dosłownie „Miejsce świtania wysławiania Boga”. Określenie Domu Modlitwy Bahá'í i jego placówek pomocniczych.

Miskal

Jednostka wagi, równoważna nieco ponad 3 1/2 grama, stosowana w Kitáb-i-Aqdas w odniesieniu do ilości złota lub srebra do różnych celów, zwykle w ilościach 9, 19 lub 95 miskali. Ich odpowiedniki w systemie metrycznym i w uncjach trojańskich (które są używane do pomiaru metali szlachetnych) są następujące:

● 9 miskali = 32,775 gramów = 1,05374 uncji trojańskich

● 19 miskali = 69,192 gramów = 2,22456 uncji trojańskich

● 95 miskali = 345,958 gramów = 11,12282 uncji trojańskich

Obliczenia te opierają się na wskazówkach Shoghiego Effendiego, przekazanych w liście napisanym w jego imieniu, który stwierdza, że „jeden miskal składa się z dziewiętnastu nochodów. Waga dwudziestu czterech nochodów równa się czterem i trzem piątym grama. Na tej podstawie można dokonywać obliczeń”. Miskal tradycyjnie używany na Bliskim Wschodzie składał się z 24 nochodów, ale w Bayánie zostało to zmienione na 19 nochodów i Bahá'u'lláh potwierdził, że jest to rozmiar miskala, o którym mowa w prawach bahaickich (Pytania i odpowiedzi, 23).

Nochod
Jednostka wagi. Patrz „miskal”.
Qayyúmu'l-Asmá’

Komentarz Bába do Sury Józefa w Koranie. Dzieło to, objawione w 1844 roku, opisywane jest przez Bahá'u'lláha jako „pierwsza, największa i najpotężniejsza ze wszystkich ksiąg” w okresie objawienia bábí.

Shoghi Effendi

Shoghi Effendi (1897-1957), Strażnik Wiary Bahá'í w latach 1921-1957. Był najstarszym wnukiem ‘Abdu'l-Bahá i został przez Niego wyznaczony na Głowę Wiary.

Síyáh-Chál

Dosłownie „czarna otchłań”. Ciemny, cuchnący, podziemny loch w Teheranie, w którym Bahá'u'lláh był więziony przez cztery miesiące w 1852 roku.

Announcing: BahaiPrayers.net

More Books by Bahá'u'lláh