Web - Windows - iPhone
Në mesin e pasdites së ditës së njëmbëdhjetë të festivalit të Riḍván njëqind vite më parë, ‘Abdu’l-Bahá, duke qëndruar para disa qindra njerëzve të pranishëm, ngriti sëpatën e një punëtori dhe shpoi plisin që mbulonte tokën e Tempullit në Grosse Pointe, në veri të Çikagos. Të ftuarit për të hapur themelet së bashku me Të në atë ditë pranvere vinin nga prejardhje të ndryshme – norvegjezë, indianë, francezë, japonezë, persianë, amerikanë indigjenë – sa për të përmendur disa prej tyre. Ishte sikur Shtëpia e Adhurimit, ende e pandërtuar, po përmbushte dëshirat e Mjeshtrit, të shprehura në prag të ceremonisë, për çdo ndërtesë të tillë: “që njerëzimi të mund të gjejë një vend për t’u takuar” dhe “që shpallja e njëshmërisë së njerëzimit do të dalë nga oborret e tij të hapura të shenjtërisë”.
Dëgjuesit e Tij në atë rast dhe të gjithë ata që e dëgjuan Atë gjatë udhëtimeve të Tij në Egjipt dhe në perëndim, duhet t’i kenë kuptuar vetëm vagëllimthi nënkuptimet e fjalëve të Tij me ndikim të gjerë për shoqërinë, për vlerat dhe shqetësimet e saj. Ende sot, a mundet ndokush të pretendojë që të ketë parë vetëtimthi asgjë veçse një shenje, të largët e të paqartë, të shoqërisë së ardhme të cilën Revelacioni i Bahá’u’lláh është i caktuar të ngrejë? Sepse le të mos supozojë asnjë se qytetërimi drejt të cilit mësimet hyjnore e shtyjnë njerëzimin do të vijojë vetëm pas ndreqjeve të rendit të tanishëm. Aspak. Në një bisedë të mbajtur disa ditë pasi Ai vendosi gurin e themelit të Tempullit Mëmë të Perëndimit, ‘Abdu’l-Bahá shpalli se “midis rezultateve të manifestimeve të forcave shpirtërore do të jetë që bota njerëzore do të përshtatet me një formë të re shoqërore”, se “drejtësia e Perëndisë do të manifestohet anembanë çështjeve njerëzore”. Këto dhe shprehje të tjera të panumërta të Mjeshtrit të cilave komuniteti Bahá’í po u kthehet herë pas here në këtë periudhë njëqindvjeçare, rrisin ndërgjegjësimin për distancën që e ndan shoqërinë siç është tashmë caktuar, nga vizioni i jashtëzakonshëm që i Ati i Tij i dhuroi botës.
Héu, pavarësisht përpjekjeve të lavdërueshme, në çdo vend, të individëve me qëllim të mirë që po punojnë për të pëmirësuar kushtet e shoqërisë, pengesat që e ndalojnë realizimin e një vizioni të tillë duken të pakapërcyeshme për shumë. Shpresat e tyre rrëzohen nga supozime të gabuara rreth natyrës njerëzore, të cilat depërtojnë strukturat dhe traditat e shumë prej jetesës së përditshme si të kenë arritur statusin e faktit të vendosur. Këto supozime duket sikur nuk lejojnë vend për rezervuarin e jashtëzakonshëm të potencialit shpirtëror në dispozicion të çdo shpirti të ndriçuar që e përdor atë; e në vend të tij, ata mbështeten për justifikim në dështimet e njerëzimit, shembuj të të cilave përditë fuqizojnë një ndjenjë të përbashkët dëshpërimi. Një vello e shtresëzuar e kushteve të rreme errëson kështu një të vërtetë thelbësore: gjendja e botës reflekton një shtrembërim të shpirtit njerëzor, jo të natyrës së tij themelore. Qëllimi i çdo Manifestimi të Perëndisë është të shkaktojë një transformim si në jetën e brendshme, ashtu dhe në kushtet e jashtme të njerëzimit. Dhe ky transformim ndodh në mënyrë të natyrshme kur një trupë në rritje njerëzish, e bashkuar prej rregullave hyjnore, kërkon së bashku të zhvillojë kapacitete shpirtërore për të kontribuar në një proces të ndryshimit shoqëror. Në ngjashmëri me tokën e fortë të goditur nga Mjeshtri një shekull më parë, teoritë mbizotëruese të epokës mundet, së pari, të duken të pandikueshme nga ndryshimi, por padyshim ato do të veniten dhe nëpërmjet “shirave pranverore të bujarisë së Perëndisë”, “lulet e kuptimit të vërtetë” do të lulëzojnë të freskëta e të bukura.
Ne e falënderojmë Perëndinë që, nëpërmjet fuqisë së Fjalës së Tij, ju - komuniteti i Emrit të Tij Më të Madh – po kultivoni mjedise ku të kuptuarit e vërtetë mund të lulëzojë. Edhe ata që po vuajnë burgimin për Besimin, përmes sakrificave të tyre të pathëna dhe vendosmërisë, janë duke mundësuar që “zymbylat e dijes dhe të urtisë” të lulëzojnë në zemrat dashamirëse. Përmes globit, shpirtra të etur po përfshihen në punën e ndërtimit të një bote të re nëpërmjet zbatimit sistematik të dispozitave të Planit Pesë Vjeçar. Aq mirë janë rrokur karakteristikat e tij sa ne nuk e ndiejmë nevojën për të komentuar më tej mbi to këtu. Përgjërimet tona, të ofruara në Pragun e një Provanie Bujariplotë, janë që ndihma e Tubimit Suprem t’i dhurohet çdo njërit prej jush për të kontribuar në zhvillimin e Planit. Dëshira jonë e zjarrtë, e përforcuar duke dëshmuar përpjekjet tuaja të përkushtuara gjatë vitit të kaluar, është se ju do të intensifikoni zbatimin e pagabueshëm të dijes që ju jeni duke fituar nëpërmjet përvojës. Tani nuk është koha të frenoheni; tepër shumë mbeten të paditur rreth agimit të ri. Kush përveç jush mund ta përcjellë mesazhin hyjnor? “Për Perëndinë”, Bahá’u’lláh, duke iu referuar Kauzës, pohon,“kjo është arena e intuitës dhe shkëputjes, e vizionit dhe lartësimit, ku askush nuk mund t’i nxisë kuajt e tyre përveç kalorësve guximtarë të të Mëshirshmit, të cilët kanë shkëputur çdo lidhje me botën e qenies.”
Të vëzhgosh botën Bahá’í në punë është të shohësh një pamje të ndritshme me të vërtetë. Në jetën e besimtarit individual që dëshiron, mbi të gjitha, t’i ftojë të tjerët në lidhje shpirtërore me Krijuesin dhe për t’i kryer shërbime njerëzimit mund të gjenden shenja të transformimit shpirtëror të paramenduar për çdo shpirt nga Zoti i Kohës. Në frymën që gjallëron veprimtaritë e çfarëdo komuniteti Bahá’í dedikuar rritjes së kapaciteteve të anëtarëve të tij të rinj dhe të vjetër si dhe të miqve dhe të bashkëpunëtorëve të vet për t’i shërbyer mirëqenies së përbashkët mund të perceptohet një tregues i mënyrës se si mund të zhvillohet një shoqëri e themeluar mbi mësimet hyjnore. Dhe në ato zona të përparuara ku aktiviteti i udhëhequr nga struktura e Planit është me bollëk dhe kërkesat për të siguruar koherencën midis linjave të veprimit janë më të ngutshme, strukturat administrative në zhvillim ofrojnë vagëllime, sado të zbehta, të mënyrës se si institucionet e Besimit do të marrin gjithnjë e më shumë përsipër një gamë më të plotë të përgjegjësive të tyre për të përkrahur mirëqenien dhe zhvillimin njerëzor. Qartas, atëherë, zhvillimi i individit, i komunitetit dhe institucioneve mban premtim të pamasë. Por përtej kësaj, ne vërejmë me gëzim të veçantë se si marrëdhëniet që i lidhin këta të tre janë të shënuara me kaq dashuri të ëmbël dhe përkrahje të ndërsjelltë.
Kundërvënë kësaj, marrëdhëniet midis tre aktorëve përgjegjës në botë në përgjithësi - qytetari, trupi politik dhe institucionet e shoqërisë - pasqyrojnë mosmarrëveshjen që karakterizon fazën e trazuar të tranzicionit të njerëzimit. Mosdashës për të vepruar si pjesë të ndërvarura të një tërësie organike, ata janë mbërthyer në një luftë për pushtet, e cila në fund të fundit dëshmon të jetë e kotë. Sa shumë e ndryshme është shoqëria të cilën ‘Abdu’l-Bahá e përshkruan në Tabela dhe biseda të panumërta – ku ndërveprimet e përditshme, po aq sa edhe marrëdhëniet e shteteve, farkëtohen nga vetëdija e njëshmërisë së njerëzimit. Marrëdhëniet e mbrujtura me këtë vetëdije janë duke u kultivuar nga Bahá’í dhe miqtë e tyre në fshatra dhe lagje përmes botës; nga ata mund të zbulohen aromat e pastra të ndërsjelltësisë dhe të bashkëpunimit, të harmonisë dhe të dashurisë. Brenda një kornize të tillë modeste, një alternativë e dukshme për mosmarrëveshjet e njohura të shoqërisë po shfaqet. Pra, bëhet e qartë se individi që dëshiron të ushtrojë vetë-shprehje në mënyrë të përgjegjshme merr pjesë me maturi në konsultim përkushtuar të mirës së përbashkët dhe e largon tundimin për të insistuar në opinione vetiake; një institucion Bahá’í, duke vlerësuar nevojën për veprim të koordinuar të kanalizuar drejt rezultatit të frytshëm, nuk synon të kontrollojë, por të ushqejë dhe të nxisë; komuniteti që duhet të marrë përgjegjësinë e zhvillimit të tij dallon një vlerë të paçmuar në unitetin që ofrohet përmes përfshirjes me gjithë zemër në planet e hartuara nga institucionet. Nën ndikimin e Revelacionit të Bahá’u’lláh-ut, marrëdhëniet midis këtyre të treve po pajisen me ngrohtësi të re, me jetë të re; në tërësi, ato përbëjnë një mitër në të cilin një qytetërim botëror shpirtëror, që mban vulën e frymëzimit hyjnor, piqet shkallë-shkallë.
Drita e Revelacionit është e paracaktuar të ndriçojë çdo sferë të përpjekjeve; në secilën, marrëdhëniet që mbështesin shoqërinë duhet të riderdhen; në secilën, bota kërkon shembuj se si qeniet njerëzore duhet të sillen me njëri-tjetrin. Ne ofrojmë për shqyrtimin tuaj, duke pasur parasysh pjesën e saj të spikatur në gjenerimin e tharmit në të cilën kaq shumë njerëz janë përfshirë kohët e fundit, jetën ekonomike të njerëzimit, ku padrejtësia tolerohet me mospërfillje dhe përfitimi i shpërpjesëtuar konsiderohet si emblema e suksesit. Aq të rrënjosura thellë janë qëndrime të tilla të dëmshme, sa është e vështirë të pyrfytyrohet se si cilido individ i vetëm mund t’i ndryshojë standardet mbizotëruese me anë të të cilave qeverisen marrëdhëniet në këtë sferë vetëm. Megjithatë, ka sigurisht praktika që një Bahá’í do të shmangte, të tilla si pandershmëria në transaksionet e tij apo shfrytëzimi ekonomik i të tjerëve. Përkrahja besnike e këshillave hyjnore nuk kërkon të ketë asnjë kontradiktë midis sjelljes ekonomike të dikujt dhe besimeve të tij si Bahá’í. Duke zbatuar në jetën e tij ato parime të Besimit që lidhen me drejtësinë dhe paanshmërinë, një shpirt i vetëm mund të mbajë një standard shumë më lart se sa pragu i ulët me të cilin bota mat veten. Njerëzimi është i lodhur për shkak të mungesës së një modeli të jetës në të cilin të synojë; ne shikojmë te ju për të ushqyer komunitete mënyra e të cilëve do t’i japë shpresë botës.
Në mesazhin e Riḍván të 2001-shit, ne vumë në dukje se në vende ku procesi i hyrjes me trupa ishte i përparuar mjaftueshmërisht mirë dhe kushtet në komunitetet kombëtare ishin të favorshme, ne do të miratonim themelimin e Shtëpisë së Adhurimit në nivel kombëtar, shfaqja e të cilit do të bëhej një tipar i Epokës së Pestë së Periudhës Formuese së Besimit. Me gëzim të jashtëzakonshëm ne tani shpallim se Mashriqu’l-Adhkár kombëtare do të ngrihen në dy vende: në Republikën Demokratike të Kongos dhe në Papa Guinenë e Re. Në këto vende, kriteret që vendosëm janë plotësuar dukshëm dhe përgjigjja e popujve të tyre ndaj mundësive të krijuara nga seria e tanishme e Planeve nuk ka qenë asgjë më pak se e shquar. Me punimet e të fundit prej tempujve kontinentalë në Santiago në vazhdim, fillimi i projekteve për ndërtimin e Shtëpive Kombëtare të Adhurimit ofron edhe një dëshmi tjetër të kënaqshme të depërtimit të Besimit të Perëndisë në tokën e shoqërisë.
Edhe një hap më shumë është i mundur. Mashriqu’l-Adhkár, i përshkruar nga ‘Abdu’l-Bahá si “një prej institucioneve më jetësore të botës”, lidh dy anë thelbësore, të pandashme të jetës Bahá’í: adhurimin dhe shërbimin. Bashkimi i këtyre të dyjave pasqyrohet gjithashtu në koherencën që ekziston midis tipareve komunitet-ndërtuese të Planit, veçanërisht shpërthimi i një fryme devocionale që gjen shprehje në mbledhje për lutje dhe një procesi arsimor që ndërton aftësi për t’i shërbyer njerëzimit. Bashkëlidhja midis adhurimit dhe shërbimit është e theksuar sidomos në ato zona të botës ku komunitete Bahá’í janë rritur në mënyrë të konsiderueshme në madhësi e gjallëri dhe ku angazhimi në veprime shoqërore është i dukshëm. Disa prej këtyre janë caktuar si vende për përhapjen e nxënies në mënyrë që të ushqejnë aftësinë e miqve për të çuar përpara programin e para-të rinjve në rajonet e bashkëshoqëruara. Aftësia për të mbështetur këtë program, siç e kemi vënë në dukje kohët e fundit, gjithashtu nozullon zhvillimin e qarqeve të studimit dhe të klasave të fëmijëve. Kështu, përtej qëllimit parësor të tij, vendi i nxënies përforcon skemën e tërë të zgjerimit dhe konsolidimit. Është brenda këtyre zonave që, në vitet e ardhshme, shfaqja e një Mashriqu’l-Adhkár lokal mund të parashikohet. Me zemrat tona citosur me falënderim ndaj Bukurisë së Lashtë, ne me gëzim ju njoftojmë se ne po hyjmë në konsultime me Asambletë Shpirtërore Kombëtare përkatëse në lidhje me ngritjen e Shtëpisë së parë lokale të Adhurimit në secilën prej zonave në vijim: Battambang, Kamboxhi; Bihar Sharif, Indi; Matunda Soy, Kenia; Norte del Cauca, Kolombi dhe Tanna, Vanuatu.
Për të mbështetur ndërtimin e dy Mashriqu’l-Adhkár kombëtare dhe pesë lokale, ne kemi vendosur të krijojmë një Fond për Tempujt në Qendrën Botërore Bahá’í për përfitimin e të gjitha projekteve të tilla. Miqtë kudo janë të ftuar të kontribuojnë në të me sakrifica siç ua lejojnë mundësitë e tyre.
Të dashur bashkëpunëtorë: Themeli i hapur nga dora e ‘Abdu’l-Bahá njëqind vjet më parë do të hapet përsëri në shtatë vende të tjera, ky duke qenë veç fillimi për ditën kur në çdo qytet dhe fshat, në bindje ndaj urdhëresave të Bahá’u’lláh, një ndërtesë të ngrihet për adhurimin e Zotit. Nga këto Pika-Agimi të Kujtimit të Perëndisë do të ndriçojnë rrezet e dritës së Tij dhe do të kumbojnë himnet e lavdërimit të Tij.
Shtëpia Universale e Drejtësisë