Web - Windows - iPhone
Ruhi Libri 8 Besëlidhja e Bahá’u’lláh-ut Njësia 1 Qendra e Besëlidhjes dhe Vullneti dhe Testamenti i Tij KOPJE PARA-BOTIMI LËNDË NË ZHVILLIM Versioni 3.1.1PP 16 tetor 2009 Instituti Ruhi Instituti Ruhi është një institucion arsimor që funksionon nën kujdesin e Asamblesë Shiptërore Kombëtare të Bahá’í-ve të Kolumbisë. Qëllimi i tij është të zhvillojë burime njerëzore të kushtuara zhvillimit shpirtëror, shoqëror dhe kulturor të popullit Kolumbian. Përgjatë dekadave lënda e tij është përdorur gjithnjë e më shumë nga komunitete kombëtare Bahá’í në të gjitha pjesët e botës. Qasja për zhvillimin e kurrikulës e ndjekur nga Instituti Ruhi nuk është ajo tradicionale e projektimit, eksperimentimit në fushë dhe vlerësimit, e kryer në një mënyrë vijëdrejtë. Hapi i parë në shkrimin e të gjitha grupeve të lëndës merret, më mirë, kur është krijuar një përvojë në bazë në kryerjen e ndonjë akti shërbimi në përgjigje ndaj nevojave të zhvillimit të një komuniteti. Lënda del nga kjo përvojë dhe bëhet një shprehje e saj. Ajo është, nga një anë, një shënim i të mësuarit që ndodh në zbatimin e mësimeve të Besimit në një zonë të caktuar shërbimi dhe, nga ana tjetër, një mjet për sistemimin e atij të mësuari. Qasja është përshkruar me fjalët e mëposhtme në librin e vogël “Të Mësosh Mbi Rritjen”: Sapo identifikohet një nevojë arsimore, një grup i vogël njerëzish, që punojnë në grassroots, konsultohen midis tyre, zhvillojnë një grup veprimtarish arsimore dhe i zbatojnë ato. Përfundimet e kësaj praktike rishikohen, vlerësohen dhe konsultohet mbi to; në dritën e këtij konsultimi, zbatohet në grup i ndryshuar veprimtarish arsimore dhe i nënshtrohet reflektimit që çon në ndryshim dhe rishikim të mëtejshëm. Në asnjë çast në këtë proces të zhvillimit të kurrikulës pret veprimi përgatitjen dhe vlerësimin përfudnimtar të materialeve arsimore. Në çdo fazë, veprimtaritë arsimore zhvillohen me lëndën më të mirë të zotëruar, me bindjen se është vetëm nëpërmjet praktikës dhe reflektimit, të dyja të ushtruara në dritën e Zbulesës së Bahá’u’lláh-ut, që mund të zhvillohet shkallë-shkallë një kurrikulë më e përshtatshme. Sidoqoftë, ky nuk është një kuadër në të cilin disa individë po zhvillojnë lëndë për përdorimin e tyre vetjak dhe bëhet e nevojshme në një çast të caktuar që të përfundohet struktura dhe përmbajtja e secilës njësi, në mënyrë që të mund të përdoret me siguri nga të tjerët. Vendimi për të nxjerrë një variant përfundimtar të lëndës për një kurs të dhënë bëhet vetëm kur vihet re se ndryshimet po bëhen të papërfillshme. Është e rëndësishme të përmendet se pikëpamjet e shumanshme të konsultimit, veprimit dhe relfektimit kryhen paralelisht më njëra-tjetrën dhe nuk kryhen në një rend vijëdrejtë që do të ishte qenëisht artificial. Në praktikë, qasja e mësipërme merr forma disi të ndryshme, varur nga natyra e lëndës në zhvillim. Përgjithësëisht, megjithatë, rreth tri faza mund të identifikohen në procesin e zhvillimit përpara se të botohet varianti përfundimtar i lëndës: 1. Përvijimi fillestar Në këtë fazë një kurs është pak më shumë se disa koncepte bazë dhe një grup pasazhesh nga shkrimet Bahá’í të cilët, të marrë së bashku, mendohet se janë të dobishëm për të ndihmuar individë të fitojnë aftësitë që u nevojiten për të marrë pjesë në mënyrë efikase në një vepër të përcaktuar shërbimi. Për një farë kohe, ky përvijim fillestar përdoret nga grupe të vegjël individësh në fushë. 2. Skicë e papërpunuar Ndërsa veprimi përparon, lënda stërhollohet dhe fillon të psaqyrojë përvojën e re të fituar, duke bashkuar mendime që dalin prej tij. Jo rrallë, koncepte të caktuara përmirësohen, pasazhe të reja nga shkrimet Bahá’í shtohen, ose një varg ushtrimesh të thjeshta paraqiten për të thjeshtësuar të kuptuarit e një teme, ose për të ndihmuar zhvillimin e një aftësie ose qëndrimi të rëndësishëm. Përmes këtij procesi të vazhdueshëm veprimi dhe reflektimi, pjesët e ndryshme përbërëse shkrihen më tej shkallë-shkallë në një kurs të njohshëm të organizuar rreth një rendi idesh që ka dalë në mënyrë të natyrshme në fushën e shërbimit. Kjo përgjithësisht shihet si një skicë e papërpunuar. 3. Variant para-botimi Në kohë, një variant fillestar i kursit përgatitet dhe bëhet më gjerësisht i arritshëm si një variant para-botimi. Përmes përdorimit të vazhdueshëm, bëhet e qartë kur një pjesë duhet të hiqet ose një ushtrim ose dy të rishikohen. Disa variante të njëpasnjëshëm mund të shfaqen. Dalëngadalë, megjithatë, gjithnjë e më pak ndryshime nevojiten për të arritur qëllimin e menduar të kursit dhe lënda, në këtë fazë, është gati për botim. Jemi të lumtur që të vëmë në dispozicion të organizatave dhe institucioneve të zgjedhura një prej njësive që ka arritur fazën e para-botimit. Është e para nga tri njësi të një libri tani në zhvillim të quajtur “Besëlidhja e Bahá’u’lláh-ut”. Ju nxisim të na dërgoni të gjitha komentet që keni mbi bazat e përvojës suaj në përdorimin e përmbajtjes së kursit. PJESA 1 Në këtë libër do të studiojmë Besëlidhjen e Bahá’u’lláh, së cilës ‘Abdu’l-Bahá, Qendra e Besëlidhjes, i drejtohet si “Dëshmia Përfundimtare”, “Baraspesha Universale”, “Magneti i Hirit të Perëndisë”, “Flamuri i Lartësuar”, “Testamenti i Pakundërshtueshëm”, “Besëlidhja e gjithëfuqishme, të shoqen e së cilës Dispensacionet e shenjta të së kaluarës kurrë nuk kanë dëshmuar” dhe “një prej veçorive dalluese të këtij cikli më të fuqishëm.” Studimi ynë do të ndahet në tri pjesë. Në këtë njësi do të përqëndrohemi në periudhën pas ndërrimit jetë të Bahá’u’lláh dhe do të mundohemi të fitojmë një rrokje të rangut të ‘Abdu’l-Bahá, Pasuesit të Tij të zgjedhur dhe Interpretuesit të mësimeve të Tij. Duke bërë kështu, do të këqyrim arritjet e shërbesës së Tij dhe do të shqyrtojmë pasazhe gjithëpërfshirëse nga Vullneti dhe Testamenti i Tij. Njësia e dytë e librit do të na udhëheqë përgjatë shërbesës së Shoghi Effendi, Ruajtësit të Besimit, duke na dhënë një mundësi për të studiuar disa tema jetësore për përparimin e Kauzës, më veçanërisht lindjen e Rendit Administrativ. Njësia e tretë do të shqyrtojë disa nga zhvillimet madhore që kanë ndodhur në Besim nën udhëheqjen e Shtëpisë Universale të Drejtësisë dhe dhe do të këqyrim shkurtimisht natyrën e komunitetit Bahá’í siç është sot. Duhet të pranojmë në fillim që trajtimi ynë i kësaj teme të gjerë do të jetë pashmangshmërisht i pamjaftueshëm. Gjithçka shpresojmë të bëjmë këtu është të thellojmë vlerësimin e ndikimit që fuqia e Besëlidhjes ushtron në jetët tona vetjake dhe të përbashkëta. Do t’i qasemi kësaj detyre duke hulumtuar, sado të jetë e mundur përgjatë këtyre tri njësive, kuptimin dhe nënkuptimet e pohimit të ‘Abdu’l-Bahá që “boshti i njëshmërisë së njerëzimit s’është gjë tjetër veçse fuqisë së Besëlidhjes.” Çka duhet të kuptojmë të gjithë, megjithatë, është që një vlerësim vërtetë i thellë për këtë fuqi vetëm rritet shkallë-shkallë përgjatë një jete studimi dhe shërbimi. PJESA 2 Le të fillojmë duke marrë parasysh konceptin e njëshmërisë së njerëzimit siç shprehet në shkrimet Bahá’í. Pranimi i mësimeve Bahá’í përfshin një besim të vendosur në njëshmërinë e njerëzimit. “Faltorja e Unitetit,” shpall Bahá’u’lláh, “është ngritur; mos e shikoni njëri-tjetrin si të huaj... Të një peme jeni të gjithë ju frutet dhe të një dege gjethet... Bota është një vend i vetëm dhe njerëzimi qytetarët e saj... Le të mos lëvdohet njeri që ai do vendin e tij; le të lëvdohet më mirë që do llojin e vet”.1 Ne e dimë që Bahá’u’lláh u shfaq për të bashkuar njerëzimin në një Kauzë universale, në një Besim të përbashkët dhe që identiteti ynë si individë dhe si komunitet gdhendet në nivelin më themelor nga kjo bindje. Në citatin e mëposhtëm, Ruajtësi shpjegon disa nga nënkuptimet e besimit në njëshmërinë e njerëzimit. Ai e bën të qartë që parimi i njëshmërisë, siç është shpallur nga Bahá’u’lláh, përfshin shumë më tepër se dashuri vëllazërore dhe tolerancë. Ai kërkon një ndryshim në vetë strukturat e shoqërisë. Ai paraqet fazën përfundimtare të një procesi të gjatë zhvillimi në jetën e përbashkët të njerëzimit, një fazë që do të shënohet nga shfaqja e një qytetërimi botëror. Jeni të nxitur ta lexoni citatin disa herë me anëtarët e grupit tuaj të studimit. “Mos u gaboni. Parimi i Njëshmërisë së Njerëzimit – boshti rreth të cilit sillen të gjitha mësimet e Bahá’u’lláh-ut – nuk është thjesht një shpërthim mallëngjimi injorant ose një shprehje shprese të vagëllt e të kotë. Thirrja e tij nuk duhet njëjtësuar thjesht me një rizgjim të shpirtit të vëllazërisë e të vullnetit të mirë midis njerëzve, dhe nuk ka si pikësynim vetëm nxitjen e bashkëpunimit të harmonishëm midis popujsh e kombesh të veçantë. Nënkuptimet e tij janë më të thella, rivendikimet e tij janë më të mëdha nga çfarëdo që u ishte lejuar të parashtronin Profetëve të së kaluarës. Mesazhi i tij ka të bëjë jo vetëm me të veçantën, por merret para së gjithash me natyrën e atyre marrëdhënieve që duhet t’i bashkojnë të gjitha shtetet e kombet si pjesëtarë të një familjeje njerëzore të vetme. Ai nuk përbën thjesht shpalljen e një ideali, por është i lidhur në mënyrë të pandashme me një institucion të përshtatshëm për të mishëruar të vërtetën e tij, për të provuar vlefshmërinë e tij, dhe për të përjetësuar ndikimin e tij. Ai nënkupton një ndryshim rrënjësor në strukturën e shoqërisë së sotme, një ndryshim të tillë që bota ende nuk e ka përjetuar. Ai përbën një sfidë, në të njëjtën kohë të guximshme e universale, ndaj sloganeve të vjetëruara të kredove kombëtare – kredo të cilat kanë pasur kohën e tyre dhe që duhet, në rrjedhën e zakonshme të ngjarjeve siç janë modeluar e kontrolluar ato nga Perëndia, t’i lëshojnë vendin një ungjilli të ri, rrënjësisht të ndryshëm, dhe pafundësisht më të lartë, nga ai që bota ka konceptuar më parë. Ai bën thirrje për jo më pak se rindërtimin dhe çmilitarizimin e mbarë botës së qytetëruar – një bote organikisht të njësuar në të gjitha aspektet thelbësore të jetës së saj, të mekanizmit të saj politik, të aspiratës së saj shpirtërore, të tregtisë e të financave të saj, të shkrimit e të gjuhës së saj, e megjithatë të pafund në diversitetin e karakteristikave kombëtare të njësive të saj të federuara. “Ai përfaqëson kurorëzimin e evolucionit njerëzor – evolucion që i ka pasur fillimet e tij më të hershme në lindjen e jetës familjare, zhvillimin e tij të mëtejshëm në arritjen e solidaritetit fisnor, që nga ana e tij çoi në krijimin e qytetit-shtet, e që më vonë u shtri në themelimin e kombeve të pavarura e sovrane. “Parimi i Njëshmërisë së Njerëzimit, siç është shpallur nga Bahá’u’lláh-u, sjell me vete jo më shumë e jo më pak se një pohim solemn që arritja e kësaj etape përfundimtare në këtë evolucion të mahnitshëm është jo vetëm e nevojshme por edhe e pashmangshme, që realizimi i saj po afrohet me shpejtësi, dhe që asgjë tjetër veç një fuqie të lindur nga Perëndia nuk është në gjendje ta vendosë atë. “Një konceptim kaq i mrekullueshëm i ka shprehjet e tij më të hershme në përpjekjet e ushtruara në mënyrë të vetëdijshme dhe në fillimet modeste të arritura tashmë nga pasuesit e deklaruar të Besimit të Bahá’u’lláh-ut të cilët, të vetëdijshëm për lartësinë e misionit të tyre dhe në brendi të parimeve fisnikëruese të Administrimit të Tij, po çajnë përpara për të vendosur Mbretërinë e Tij mbi këtë tokë. Ai ka shprehjet e tij të tërthorta në përhapjen graduale të frymës së solidaritetit botëror e cila po lind spontanisht nga pështjellimi i një shoqërie të çorganizuar”.2 Shpjegimi i paraqitur nga Ruajtësi rreth parimit të njëshmërisë së njerëzimit është i thellë. Është e qartë që shfrytëzimi i këtij parimi në çështjet njerëzore do të ketë ndikime të gjera. Për të reflektuar mbi disa prej nënkuptimeve të tij, plotësoni secilën prej fjalive më poshtë bazuar në citatin e mësipërm. 1. Parimi i njëshmërisë së njerëzimit nuk është një shpërthim i thjeshtë __________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 2. Thirrja e tij nuk duhet njëjtësohet thjeshtë me ____________________________________ __________________________________________________________________________ 3. Nuk i drejtohet vetëm _______________________________________________________ __________________________________________________________________________ 4. Kërkesat e tij janë më të mëdha se _____________________________________________ __________________________________________________________________________ 5. Mesazhi i tij është i zbatueshëm jo vetëm kundrejt individit, por merret me _____________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 6. Ai nuk përbën thjeshtë shpalljen e një ideali, por qëndron ___________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 7. Ai nënkupton një ndryshim organik në __________________________________________ __________________________________________________________________________ 8. Ai përbën një sfidë, njëkohësisht të patrembur dhe universale, për të __________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 9. Ai kërkon jo më pak se ______________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 10. Ai mbart as më shumë, as më pak se një pohim që _________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ Në paragrafin e fundit të pasazhit, Ruajtësi flet për manifestimet e hershme të vizionit të Bahá’u’lláh për njerëzimin, së pari në përpjektjet e komunitetit Bahá’í ndërsa paraprin për të ngritur Mbretërinë e Tij në tokë dhe së dyti, tërthorazi, në përhapjen e frymës së solidaritetit botëror. Sot ndikimi i kësaj fryme në botë është i dukshëm në një numër zhvillimesh, si mospranimi i paragjykimeve racore të rrënjosur thellësisht dhe ndërgjegjja për mjedisin e rritur. A mund të përmendni disa të tjera? __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ Tani mendoni rreth punës së komunitetit Bahá’í. Cilat janë disa prej përpjekjeve të veçanta që po ushtron për plotësimin e misionit të saj të dhënë nga Perëndia? __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ PJESA 3 Ndërkohë që forcat e mistreshme që burojnë nga Zbulesa më e fuqishme e dhënë ndonjëherë njerëzimit vazhdimësisht shndërrojnë jetën e tij, janë përpjekjet e komunitetit të Emrit Më të Madh që krijojnë një strukturë sipas së cilës do të gdhendet shoqëria e ardhme. Është detyra e shenjtë e atyre që kanë përqafuar Kauzën e Bahá’u’lláh-ut dhe e kanë ngulitur vështrimin tek Ai të përpiqen ta ngrejnë këtë strukturë të një Rendi të ri Botëror. Një komunitet i besuar me një detyrë të tillë duhet të zotërojë cilësi dhe fuqi që e dallojnë nga çdo komunitet tjetër dhe çdo lëvizje e organizuar në këtë planet. Veçanërisht, uniteti që lidh anëtarët e këtij komuniteti dhe institucionet që ata ndërtojnë, duhet medoemos të jetë më e fortë se çdo gjë që raca njerëzore ka dëshmuar ndonjëherë. Disiplina që duhet ta mirëmbajë një unitet të tillë duhet të jetë e palëkundshme. Le ta shqyrojmë këtë pikë më tej. Ne jetojmë në një botë ku mosmarrëveshja konsiderohet një tipar i pashmangshëm i jetës. Madje kur nuk është e dukshme, fryma e mosmarrëveshjes është e pranishme në trajta të lehta ndërsa individë dhe grupe mundohen të dalin mbi të tjerët. Është gjerësisht e pranuar që, më shpesh sesa jo, interesat do të përplasen. Kështu, individë dhe grupe – në fakt, shoqëri të tëra – punojnë kundër njëri-tjetrit duke ndjekur qëllimet e tyre vetjake. Ndeshja, gara dhe kundërvënia janë bërë normat e mbjella në sisteme shoqërore, politike dhe ekonomike. Prandaj, fuqia kërkohet në mënyrë të pangopur si një mjet për të mbrojtur, në cilëndo mënyrë të mundshme, ineresat vetjake. Kjo nuk do të thotë që nuk ka shumë të cilët përfitojnë nga mundësitë e shumta për bashkëpunim dhe krahazim të sinqertë për të arritur qëllime fisnike. Ende, një kërcënim kurdoherë i pranishëm mosmarrëveshjeje ndikon zakonet e të menduarit dhe mënyrat e sjelljes dhe përcakton deri në një farë mase strukturat dhe funksionimin e institucioneve shoqërore. Në komunitetin Bahá’í, sigurisht, ne nuk i konsiderojmë rrugët e mosmarrëveshjes shprehjen e natyrshme të ekzistencës njerëzore. Ne ndjekim rrugët e unitetit, në të cilat shumëllojshmëria shihet si një burim fuqie dhe jo si një shkak grindjeje. Fuqia e unitetit është e drejtuar ndaj qëllimit të përbashkët të ndërtimit të qytetërimit botëror të parashikuar nga Bahá’u’lláh. Ka qëndrime të caktuara dhe trajta të sjelljes, atëherë, të cilat, megjithëse mbizotëruese në shoqëri dhe madje të konsideruara si të lavdërueshme, duhen shmangur. Më poshtë gjenden disa mbiemra, të shënuara në çifte, të cilat kanë lidhje me lloje të ndryshme sjelljesh. I pari prej secilit çift i përket, mund të themi, një kulture të rrënjosur në mosmarrëveshje, ndërsa i dyti përshkruan modelin që bërthama e vogël e përbërë prej anëtarëve të komunitetit Bahá’í kërkohet të përkrahë. Diskutoni rreth secilit çift në grupin tuaj dhe shpjegoni ndryshimin mes të dyve, duke dhënë shembuj nëse është e mundur. Duhet të vini re që ushtrimi nuk kërkon shembuj të individëve të veçantë, që do të na çonte drejt një shtegu thashethemesh, por shembuj sjelljesh. Përpara se të filloni, është e nevojshme një tjetër fjalë kujdesi. Duke u përpjekur të kuptojmë forcat që prekin jetët tona, shpesh jemi të detyruar të këqyrim pikëpamje negative të shoqërisë. Duhet të kemi kujdes duke e bërë këtë, megjithatë, që të shmangim vajtjen në ekstreme dhe të bërit tepër kritikë mbi botën rreth nesh. Me këtë në mendje, jemi përmbajtur nga përdorimi i fjalëve ekstreme në ushtrimin, për shembull, i topitur dhe jo i pacipë, tepër i sigurt dhe jo agresiv, i matur dhe jo mashtrues. Në çdo rast duhet të sjellim në mend që qeniet njerëzore jane fisnike nga natyra; shumë thjesht e lejojnë veten e tyre të bien në modele negative sjelljesh në mënyrë të pandërgjegjshme. Ky është një tjetër shkak pse llojet e sjelljes dhe jo njerëzit janë tema e këtij ushtrimi. a. i sinqertë dhe armiqësor b. i sinqertë dhe i përzemërt __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ a. kritik dhe i topitur b. analitik dhe respektues __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ a. i sigurt dhe i stuhishëm b. i sigurt dhe modest __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ a. i ditur dhe mashtrues b. i ditur dhe shpirtmadh __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ a. miqësor dhe me hesap b. miqësor dhe i sinqertë __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ a. shfajësues dhe i dyshimtë b. i kujdesshëm dhe i hapur __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ a. i fuqishëm dhe egoist b. i fuqizuar dhe vetëflijues __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ a. i mirë-trajnuar dhe dinak b. i mirë-trajnuar dhe edukues __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ a. i aftë dhe tepër i sigurt b. i aftë dhe i përulur __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ PJESA 4 Pasi kemi marrë parasysh shkurtimisht përgjegjësinë që i është besuar komunitetit Bahá’í për ta ngritur strukturën e një Rendi të ri Botëror dhe sfidën e tij për të vepruar si një forcë uniteti në një botë të mësuar me mosmarrëveshje, le të lexojmë tani dhe të reflektojmë mbi pasazhin e mëposhtëm të shkruar nga Ruajtësi në lidhje me natyrën e Besëlidhjes së Bahá’u’lláh: “Një process dinamik, i shtyrë përpara në mënyrë hyjnore, që ka në zotërim mundësi të paëndërrueshme, mbarëbotëror për nga shtrirja, botëtransformues për nga pasojat e tij përfundimtare, është vënë në lëvizje atë natë të paharrueshme kur Báb-i vuri në dijeni për qëllimin e misionit të Tij Mull Ḥusayn-in në një qoshe të errët të Shirazit. Ai fitoi një shpejtësi të pamasë me shenjat e para të lindjes së Revelacionit të Bahá’u’lláh-ut midis errësirës së Síyáh-Chál-it të Teheranit. Ai u përshpejtua më tej nga Deklarimi i misionit të Tij në pragun e dëbimit të Tij nga Bagdadi. Ai arriti kulmin me shpalljen pikërisht të atij misioni gjatë viteve të stuhishme të syrgjynosjes së Tij në Adrianopojë. Domethënia e plotë e tij u bë e ditur kur Autori i atij Misioni bëri ftesat, thirrjet dhe paralajmërimet e Tij historike drejtuar mbretërve të tokës dhe drejtuesve klerikalë të botës. Ai u kurorëzua përfundimisht me ligjet dhe dispozitat që Ai formuloi, me parimet që Ai shpalli dhe me institucionet që Ai paracaktoi gjatë viteve përfundimtare të shërbesës së Tij në qytetin-burg të ‘Akká-s. “Për t’i drejtuar e kanalizuar këto forca të çliruara nga ky process i dërguar nga Qielli, dhe për të siguruar veprimin e tyre të harmonishëm e të vazhdueshëm pas ngjitjes së Tij në qiell, dukej qartë se ishte i domosdoshëm një instrument hyjnisht i paracaktuar, i veshur me autoritet të padiskutueshëm, i lidhur organikisht me Vetë Autorin e Revelacionit. Atë instrument Bahá’u’lláh-u e kishte siguruar qartësisht përmes institucionit të Besëlidhjes, një institucion që Ai e kishte vendosur në mënyrë të patundur para ngjitjes së Tij në qiell. Pikërisht këtë Besëlidhje Ai e kishte parashikuar në Qitapin Akdas e Tij, kishte bërë aluzion për të ndërsa u jepte lamtumirën e fundit pjesëtarëve të familjes së Tij, që ishin thirrur pranë shtratit të Tij, në ditët menjëherë para ngjitjes së Tij në qiell, dhe e kishte përfshirë atë në një dokument të posaçëm të cilin Ai e quajti “Libri i Besëlidhjes Sime”, dhe të cilin ia besoi, gjatë sëmundjes së Tij të fundit, djalit të Tij më të madh ‘Abdu’l-Bahá-it”.3 Në paragrafin e parë, në një pohim gjithëpërfshirës, Ruajtësi jep një përshkrim historik të shpalosjes së Besimit nga lindja e tij në Shíráz deri te ndërrimi jetë i Themeluesit të tij në Bahjí. Ju, me siguri, jeni mjaft të njohur me ngjarjet në fjalë të cilat Ruajtësi përmend tërthorazi në çdo fjali. Pyetjet e mëposhtme kanë për qëllim që të sjellin rëndësinë e tyre në qendër të vëmendjes më thekshëm. Ju mund të ktheheni te Libri 4 i kësaj serie, në qoftë se është e nevojshme, për ndihmë në të përgjigjurit e shumicës së pyetjeve; temat e adresuara në tri të fundit janë shtjelluar në Kapitullin 12 të Perëndia kalon pranë: 1. Çfarë, sipas pasazhit të mësipërm, u vu në lëvizje kur Báb ia shpalli Misionin e Tij Mullá Ḥusayn? __________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 2. Cilat ishin rrethanat që e përqarkonin shpalljen e Báb ndaj Mullá Ḥusayn mbrëmjen e 23 majit 1844? _______________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 3. Çfarë fitoi procesi dinamik i vënë në lëvizje nga shpallja e Báb me intimacionet e para të Zbulesës së Bahá’u’lláh në Síyáh-Chál? _________________________________________ __________________________________________________________________________ 4. Si e përshkruan Bahá’u’lláh vetë ngjarjen shumë të rëndësishme që ndodhi ndërkohë që ishte i burgosur në Síyáh-Chál? _______________________________________________ __________________________________________________________________________ 5. Cilat ishin rrethanat që e përqarkonin shpalljen e Misionit të Bahá’u’lláh në kopshtin e Riḍván? ________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 6. Çfarë ndikimi pati shpallja e Tij mbi procesin dinamik, të vënë në lëvizje në mënyrë hyjnore në zhvillim? _______________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 7. Kur arriti ky proces në një kulm? ______________________________________________ __________________________________________________________________________ 8. Çfarë krize e brendshme ndodhi në Besim gjatë syrgjynosjes së Bahá’u’lláh në Adrianopojë që e bëri periudhën veçanërisht të stuhishme? ____________________________________ __________________________________________________________________________ 9. Kur u zbulua rëndësia e plotë e procesit dinamik në zhvillim? ________________________ __________________________________________________________________________ 10. Cilët ishin disa prej marrësve të urdhërimeve, thirrjeve dhe paralajmërimeve historike të Bahá’u’lláh? _______________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 11. Si u përmbyll përfudnimisht procesi i vënë në lëvizje mbrëmjen e 23 majit 1844? ________ __________________________________________________________________________ 12. Cilat janë disa prej ligjeve dhe urdhëresave të fuqishme të shprehura nga Bahá’u’lláh gjatë periudhës së syrgjynosjes së tij në ‘Akká? _______________________________________ __________________________________________________________________________ 13. Cilat ishin disa prej parimeve që ai shpalli? ______________________________________ __________________________________________________________________________ 14. Cilat ishin disa prej institucioneve që ai udhëroi? _________________________________ __________________________________________________________________________ Në paragrafin e dytë të pasazhit e cituar mësipër, Ruajtësi paraqet konceptin e Besëlidhjes dhe shpjegon qëllimin dhe domethënien e saj. Pyetjet më poshtë do t’ju ndihmojnë në të shqyrtuarit imtësisht të rendit të ideve që ai paraqet: 1. Çfarë nevojitej për të drejtuar dhe kanalizuar forcat e lëshuara nga Zbulesa e Bahá’u’lláh dhe për të siguruar veprimin harmonik dhe të vazhdueshëm të këtyre forcave pas ndërrimit jetë të Tij? ________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 2. Me çfarë duhet të ishte veshur ky mjet i urdhëruar në mënyrë hyjnore? ________________ __________________________________________________________________________ 3. Me çfarë duhet të ishte e lidhur në mënyrë organike ky mjet i urdhëruar në mënyrë hyjnore? __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 4. Përmes cilit institucion e dha shprehimisht Bahá’u’lláh këtë mjet të urdhëruar në mënyrë hyjnore? _________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 5. Në cilin libër ishte tashmë parashikuar Besëlidhja nga Bahá’u’lláh? ___________________ __________________________________________________________________________ 6. Kur ua përmendi tërthorazi Bahá’u’lláh institucionin e Besëlidhjes anëtarëve të familjes së Tij? ______________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 7. Në çfarë dokumenti të veçantë e përfshiu Bahá’u’lláh institucionin e Besëlidhjes? _______ __________________________________________________________________________ 8. Kujt ia besoi Bahá’u’lláh dokumentin që ai e emërtoi “Librin e Besëlidhjes Sime”? _______ __________________________________________________________________________ PJESA 5 Kemi parë që nevojitej një mjet për të siguruar veprimin e vazhdueshëm të forcave të lëshuara nga Zbulesa e Bahá’u’lláh pas ndërrimit jetë të Tij dhe e dimë nga pasazhi që sapo kemi lexuar që Ai e dha atë mjet përmes institucionit të Besëlidhjes – një institucion që ai e përfshiu në një dokument që ai e emërtoi Kitáb-i-‘Ahdí. Fjala “ahdí” në persisht do të thotë “besëlidhja ime” dhe ne i drejtohemi thjesht si Kitáb-i-‘Ahd, “Libri i Besëlidhjes”. Ja si e përshkruan Ruajtësi dokumentin në Perëndia kalon pranë: “I shkruar tërësisht me vetë dorën e Tij; i hapur, ditën e nëntë pas ngjitjes së Tij në qiell në prani të nëntë dëshmitarëve të zgjedhur midis shokëve të Tij dhe pjesëtarëve të familjes së Tij; i lexuar më pas, në pasditen pikërisht të asaj dite, para një grupi të mbledhur te Varri i Tij Shumë i Shenjtë, duke përfshirë djemtë e Tij, disa prej të afërmëve të Báb-it, pelegrinë dhe besimtarë banorë të atyshëm, ky Dokument i pashoq e epokal, i emërtuar nga Bahá’u’lláh-u si ‘Tabela Më e Madhe’ e Tij, dhe i përmendur prej Tij si ‘Libri Kërmez’ në ‘Letër për të Birin e Ujkut’ të Tijën, nuk gjen paralel në Shkrimet e cilitdo Dispensacioni të mëparshëm, pa përjashtuar atë të Vetë Báb-it. Sepse agjëkundi në librat që i përkasin cilitdo qoftë prej sistemeve fetarë të botës, madje as midis shkrimeve të Autorit të Revelacionit Bábí, nuk gjejmë qoftë edhe një dokument të vetëm që të vendosë një Besëlidhje të veshur me një autoritet të krahasueshëm me Besëlidhjen që Vetë Bahá’u’lláh-u ka krijuar”.4 Plotësojini fjalitë e mëposhtme në bazë të paragrafit të mësipërm. 1. Kitáb-i-‘Ahd u shkrua _______________________________________________________ 2. Kitáb-i-‘Ahd u hap në _______________________________________________________ 3. Kitáb-i-‘Ahd u hap në praninë e _______________________________________________ 4. Në ditën e nëntë pas ndërrimit jetë të Bahá’u’lláh, Kitáb-i-‘Ahd u lexua para ____________ 5. Kitáb-i-‘Ahd u emërtua nga Bahá’u’lláh si _______________________________________ 6. Në Letër drejtuar të Birit të Ujkut shkruar nga Ai, Kitáb-i-‘Ahd përmendej tërthorazi nga Bahá’u’lláh si ______________________________________________________________ 7. Kitáb-i-‘Ahd nuk mund të gjejë të ngjashëm në ___________________________________ __________________________________________________________________________ 8. Askund në librat e sistemeve fetare të botës nuk gjejmë asnjë dokument të vetëm ________ __________________________________________________________________________ PJESA 6 Më poshtë është teksti i plotë i Kitáb-i-‘Ahd. Edhe nëse jeni mjaft të njohur me librin, ju kërkohet të ndërmerrni një studim të kujdesshëm të tij përsëri, duke e lexuar më shumë se një herë dhe duke dalluar këshillat e vlefshëm që ai përmban. Në pjesën pasardhëse dhe ato pasuese të kësaj njësie, do të hulumtojmë rreth disa prej nënkuptimeve të këtij dokumenti “unik dhe të rëndësishëm”. Në qoftë se jeni relativisht të rinj në Besim dhe nuk e keni pasur ende mundësinë të studioni shumë letërsi Bahá’í, ju mund të hasni koncepte dhe terma në tekst që janë të panjohura për ju. Ndërsa ecim përpara në studimin tonë, shumë prej këtyre ideve do të bëhen të qartësohen.Gjithsesi mund t’ju duket një shtjellim i shkurtër i disa prej këtyre termave i dobishëm këtu. “Aghṣán”, që është shumësi i “ghuṣn”, do të thotë degë në arabisht. Ka fjalë të tjera në arabisht dhe persisht që gjithashtu do të thonë degë. Gjithsesi, ky term i veçantë përdoret nga Bahá’u’lláh për t’iu drejtuar pasardhësve të tij meshkuj. Titulli “Dega Më e Fuqishme”, në arabisht “Ghuṣn-i-A’ẓam”, i drejtohet ‘Abdu’l-Bahá dhe duke ditur mënyrën si përdorej titulli në atë kohë, domethënia e nënkuptuar kuptohej qartë nga i gjithë komuniteti i pasuesve të Bahá’u’lláh. Ishte po aq e qartë për të gjithë që titulli “Dega Më e Madhe”, ose “Ghuṣn-i-Akbar”, përdorej për të përcaktuar Mirza Muḥammad-‘Alí, gjysmë vëllai i ‘Abdu’l-Bahá. Për sa i përket termit “afnán”, përdoret në të gjitha Shkrimet për t’iu drejtuar të afërmve të Báb, i Cili, siç e dini, nuk la pasardhës të drejtpërdrejtë. “Megjithëse Mbretëria e Lavdisë nuk ka asnjë prej kotësive të botës, por në peshtafin e besimit e të durimit Ne u kemi lënë trashëgimtarëve Tanë një trashëgim të shkëlqyer e të paçmuar. Nuk u kemi lënë thesare tokësore dhe as u kemi shtuar asgjë shqetësimeve që ato sjellin. Për Perëndi! Në pasuritë tokësore fshihet frika dhe rri në pritë rreziku. Reflektoni dhe sillni ndërmend atë që Mëshirëploti ka reveluar në Kuran: ‘Mjerë çdo shpifës e përgojues, ai që vë mënjanë pasuri dhe i numëron ato’. Jetëshkurtëra janë pasuritë e botës; çdo gjë që vdes e ndryshon nuk është, dhe kurrë nuk ka qenë, e denjë për t’i kushtuar vëmendje, veçse në një masë të caktuar. “Duke përballuar fatkeqësi e gjëma, duke reveluar Vargjet e Shenjta dhe duke paraqitur prova, qëllimi i këtij të Munduari ka qenë vetëm që të shuajë flakën e urrejtjes e të armiqësisë, që horizonti i zemrave të njerëzve të mund të ndriçohet me dritën e mirëkuptimit dhe të arrijë paqen e qetësinë e vërtetë. Nga vendagimi i Tabelës hyjnore ylli i ditës i kësaj fjale ndriçon me shkëlqim dhe të gjithë duhet ta mbërthejnë shikimin tek ai: Ju porosisim, o popuj të botës, t’i përmbaheni asaj që do të lartësojë pozitën tuaj. Mbahuni fort pas frikës së Perëndisë dhe mbështetni me vendosmëri atë që është e drejtë. Me të vërtetë, ju them se gjuha shërben për të përmendur atë që është e mirë, mos e ndotni atë me biseda të pahijshme. Perëndia e ka falur atë që ka kaluar. Tash e tutje të gjithë duhet të flasin atë që është e përshtatshme dhe e hijshme dhe të shmangin shpifjet, gënjeshtrat dhe çdo gjë që u shkakton njerëzve hidhërim. E lartë është pozita e njeriut! Jo shumë kohë më parë nga thesari i Penës Sonë të Lavdisë rrodhën këto fjalë fisnike: E madhe dhe e bekuar është kjo Ditë – Dita në të cilën çdo gjë që qëndron e fshehur te njeriu është shfaqur e do të shfaqet haptazi. E lartë është pozita e njeriut, në qoftë se ai do të mbahet fort pas drejtësisë e së vërtetës dhe do të qëndrojë i vendosur e i patundur në Kauzën. Në sytë e Mëshirëplotit njeriu i vërtetë i përngjan kupës qiellore; dielli dhe hëna e tij janë shikimi e dëgjimi, dhe yjet e tij karakteri i tij i shkëlqyeshëm e i shndritshëm. Ai ka pozitën më të lartë dhe ndikimi i tij edukon botën e qenies. “Çdo shpirt i hapur që në këtë Ditë ka thithur aromën e rrobës së Tij dhe, me zemër të kulluar, e ka kthyer fytyrën ndaj Horizontit lavdiplotë, numërohet në Librin Kërmëz midis njerëzve të Bahá-it. Rrëmbeni, në emrin Tim, kupën e dashamirësisë Sime dhe pini me bollëk nga kujtimi Im i lavdishëm e i mahnitshëm. “O ju që banoni mbi tokë! Feja e Perëndisë është për dashurinë dhe unitetin; mos e bëni të shkak armiqësie e përçarjeje. Në sytë e njerëzve me mend dhe të atyre që soditin Pamjen Më Sublime, gjithçka që shërben si mjet i efektshëm për të ruajtur e çuar përpara lumturinë dhe mirëqenien e bijve të njeriut është reveluar tashmë nga Pena e Lavdisë. Por të marrët e tokës, të rritur me pasione e dëshira të liga, nuk i kanë vënë veshin urtisë së përkryer të Atij Që, me të vërtetë, është Urtiploti, ndërsa fjalët dhe veprat e tyre frymëzohen nga fantazi boshe e iluzione të kota. “O ju të dashurit dhe të besuarit e Perëndisë! Mbretërit janë manifestimet e pushtetit dhe agimet e fuqisë e të pasurisë së Perëndisë. Lutuni për ta. Ai u ka dhënë atyre sundimin e tokës dhe ka zgjedhur zemrat e njerëzve si zotërim të Tij. “Konfliktet dhe grindjet janë rreptësisht të ndaluara në Librin e Tij. Kështu urdhëron Perëndia në këtë Revelacion Më të Madh. Ky urdhër është hyjnisht i mbrojtur ndaj çdo anulimi dhe i veshur nga Ai me shkëlqimin e konfirmimit të Tij. Me të vërtetë Ai është i Gjithëdijshmi, Urtiploti. “Është detyrë e të gjithëve të ndihmojnë ato agime të autoritetit e burime të komandimit që janë të stolisura me ornamentin e paanësisë e të drejtësisë. Të bekuar janë sundimtarët dhe të diturit midis njerëzve të Bahá-it. Ata janë të besuarit e Mi midis shërbëtorëve të Mi dhe manifestimet e porosive të Mia midis njerëzve të Mi. Mbi ta qofshin lavdia Ime, bekimet e Mia dhe dashamirësia Ime, që kanë përshkuar botën e qenies. Lidhur me këtë, thëniet e reveluara në Kitáb-i-Aqdas janë të tilla që nga horizonti i fjalëve të tyre shkëlqejnë të qarta e të shndritshme rrezet e dashamirësisë hyjnore. “O ju Degët e Mia! Një forcë e fuqishme, një pushtet i përkryer qëndron i fshehur në botën e qenies. Mbërthejeni shikimin mbi të dhe mbi ndikimin e saj bashkues, dhe jo mbi dallimet që rrjedhin prej saj. “Testamenti i Testamentlënësit hyjnor është ky: Është detyrë e Aghṣán-ëve, e Afnán-ëve dhe e të Afërmëve të Mi që, të gjithë pa përjashtim, ta kthejnë fytyrën ndaj Degës Më të Fuqishme. Reflektoni për atë që Ne kemi reveluar në Librin Tonë Më të Shenjtë: ‘Kur oqeani i pranisë Sime të jetë në zbaticë dhe Libri i Revelacionit Tim të ketë mbaruar, kthejeni fytyrën nga Ai që Perëndia e ka caktuar dhe që është degë prej kësaj Rrënje të Lashtë’. Objekti i këtij vargu të shenjtë s’është askush tjetër veçse Dega Më e Fuqishme [‘Abdu’l-Bahá-i]. Kështu kemi pasur mirësinë t’ju revelojmë Vullnetin Tonë të fuqishëm, dhe me të vërtetë Unë jam i Hirshmi, i Gjithëfuqishmi. Me të vërtetë Perëndia ka urdhëruar që pozita e Degës Më të Madhe [Muḥammad ‘Alí-ut] të jetë nën atë të Më së Madhes Degë [‘Abdu’l-Bahá-it]. Ai është me të vërtetë Urdhëruesi, Urtiploti. Ne kemi përzgjedhur ‘Më të Madhe’ pas ‘Më e Madhja’, siç e ka dekretuar Ai Që është i Gjithëdijshmi, i Gjithinformuari. “Është detyrë e të gjithëve të shfaqin dashuri ndaj Aghṣán-ëve, por Perëndia nuk u ka dhënë këtyre asnjë të drejtë mbi pronën e të tjerëve. “O ju Aghṣán-ët, Afnán-ët dhe të Afërmit e Mi! Ju porosisim t’i druheni Perëndisë, të kryeni vepra të lavdërueshme dhe të bëni atë që është e përshtatshme dhe e hijshme e që shërben për të lartësuar pozitën tuaj. Me të vërtetë ju them, frika e Perëndisë është komandanti më i madh që mund ta çojë në fitore Kauzën e Perëndisë, dhe ushtritë që i shkojnë më mirë këtij komandanti gjithmonë kanë qenë e janë një karakter i ndershëm dhe vepra të kulluara e të mira. “Thuaj: O shërbëtorë! Mos lejoni që mjetet e mbajtjes së rregullit të bëhen shkak pështjellimi dhe mjeti i bashkimit të japë rast për mosmarrëveshje. Guxojmë të shpresojmë se njerëzit e Bahá-it do të udhëhiqen nga fjalët e bekuara: ‘Thuaj: të gjitha gjërat i përkasin Perëndisë’. Kjo thënie e lartësuar është si uji për të shuar zjarrin e urrejtjes e të armiqësisë që digjet fshehurazi në zemrat e në gjokset e njerëzve. Falë vetëm kësaj thënieje, popuj e fise në luftë me njëri-tjetrin do të marrin dritën e unitetit të vërtetë. Sigurisht Ai thotë të vërtetën dhe tregon rrugën. Ai është i Gjithëfuqishmi, i Lartësuari, i Hirshmi. “Është detyrë e të gjithëve të tregojnë mirësjellje e vëmendje ndaj Aghṣán-ëve, në mënyrë që Kauza e Perëndisë të përlëvdohet dhe Fjala e Tij të lartësohet. Ky urdhër është përmendur e gdhendur shumë herë në Shkrimet e Shenjta. Lum ai që është në gjendje të arrijë atë që ka caktuar për të Urdhëruesi, i Lashti i Kohëve. Ju urdhërojmë gjithashtu të respektoni pjesëtarët e Familjes së Shenjtë, Afnán-ët dhe të afërmit. Ju urdhërojmë më tej t’u shërbeni të gjitha kombeve dhe të përpiqeni për përmirësimin e botës. “Nga qielli i fjalës së Atij Që është Dëshira e Botës është dërguar ajo që çon në ripërtëritjen e botës dhe në shpëtimin e popujve e të fiseve të tokës. Vërini veshin këshillave të Penës së Lavdisë. Kjo është më e mirë për ju sesa e gjithë ajo që është mbi tokë. Për këtë dëshmon Libri Im i lavdishëm e i mahnitshëm”. 5 PJESA 7 Do të fitoni një rrokje të natyrës së Besëlidhjes së Bahá’u’lláh nëse lexoni paragrafin e mëposhtëm nga Perënda kalon pranë mbi përmbajtjen e Kitáb-i-‘Ahd dhe pastaj i ktheheni tekstit të plotë në Pjesën 5, duke lidhur idetë e përmendura nga Ruajtësi me pasazhet përkatëse. ““Në këtë Dokument me peshë e të pakrahasueshëm Autori i tij zbulon karakterin e asaj ‘trashëgimie të shkëlqyer e të paçmuar’ kaluar prej Tij ‘trashëgimtarëve’ të Tij; shpall rishtas pikësynimin themelor të Revelacionit të Tij; porosit ‘popujt e botës’ të mbahen fort pas asaj që do të ‘lartësojë’ ‘pozitën’ e tyre; u njofton atyre se ‘Perëndia e ka falur atë që është e kaluar’; thekson madhështinë e pozitës së njeriut; zbulon synimin parësor të Besimit të Perëndisë; udhëzon besimtarët të luten për mbarëvajtjen e mbretërve të tokës, ‘manifestimeve të pushtetit, dhe agimeve të fuqisë e të pasurisë, të Perëndisë’; u jep atyre sundimin e tokës; veçon si fushë të posaçme të Tij zemrat e njerëzve; ndalon kategorikisht konfliktin e ndeshjen; i urdhëron pasuesit e Tij të ndihmojnë ata sundimtarë që janë ‘të stolisur me ornamentin e paanësisë e të drejtësisë’; dhe porosit, veçanërisht, Aghsánët (bijtë e Tij) të përsiatin ‘forcën e pafund dhe fuqinë e përkryer që qëndron e fshehur në botën e qenies’. Ai, veç kësaj, i porosit ata, bashkë me Afnánët (të afërmit e Báb-it) dhe farefisin e Vet, ta kthejnë fytyrën, të gjithë pa përjashtim, drejt Më të Madhes Degë (‘Abdu’l-Bahá-it); e quan Atë ‘Ai të Cilin Perëndia ka parasysh’, ‘i Cili është degëzuar nga kjo Rrënjë paraqenëse’, që i referohet në Qitapi-Akdas-in; e paracakton pozitën e ‘Degës Më të Madhe’ (Mirza Muḥammad-‘Alí) si nën atë të ‘Më të Madhes Degë’ (‘Abdu’l-Bahá-it); i porosit besimtarët t’i trajtojnë Aghsanët me konsideratë e dashuri; i këshillon ata të respektojnë familjen dhe të afërmit e Tij, ashtu edhe farefisin e Báb-it; u mohon djemve të Tij ‘çdo të drejtë mbi pronën e të tjerëve’; i urdhëron ata, të afërmit e Tij dhe ata të Báb-it ‘t’i druhen Perëndisë, të bëjnë atë që është e përshtatshme e u ka hije’ dhe të shkojnë pas gjërave që do të ‘lartësojnë’ pozitën e tyre; paralajmëron të gjithë njeëzit të mos lejojnë që ‘mjetet e rendit të bëhen shkak pështjellimi, dhe instrumentet e bashkimit një rast për grindje’; dhe përfundon me një paralajmërim që i fton besimtarët ‘t’u shërbejnë të gjitha kombeve’, dhe të përpiqen për ‘përmirësimin e botës’”.6 Shkruani pohimet e përmbajtura në Kitáb-i-‘Ahd në lidhje me secilën prej të mëposhtmeve: 1. Tipari i trashëgimisë që Bahá’u’lláh la për trashëgimtarët e Tij: ______________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 2. Qëllimi themelor i Zbulesës së Tij: _____________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 3. Madhështia e rangut të njeriut: _________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 4. Ajo që ne duhet të bëjmë për të ngritur rangun tonë: _______________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 5. Mbretërit dhe sundimtarët e botës: _____________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 6. Dashuria, uniteti, armiqësia dhe mosmarrëveshja: ________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 7. Qendra e Besëlidhjes së Tij drejt të cilit të gjithë duhet të kthehen: ____________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 8. Familja e Tij dhe të afërmit e Báb: _____________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 9. Nxitja e Tij ndaj pasuesve të Tij dhe në përgjithësi njerëzimit: _______________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ PJESA 8 Në studimin tonë të Kitáb-i-‘Ahd dhe Teksteve të tjera që japin një rrokje për në funksionimet e Besëlidhjes, dy tema të ndërthurura do të jenë gjithnjë të pranishme – tema që ju mund të keni dalluar tashmë në studimin tuaj të pjesës së fundit. Një ka të bëjë me konceptin e një qendre drejt së cilës të gjithë duhet të kthehen. Tjetra ka lidhje me standardin e sjelljes që Bahá’u’lláh na drejtohet të ndjekim dhe të cilin ne premtojmë të mbështesim kur hymë në Faltoren e Besëlidhjes së Tij. Le të shohim të parën prej këtyre dy temave. Kemi thënë që komuniteti i Emrit Më të Madh duhet të arrijë një shkallë të padëgjuar uniteti nëse do të shërbejë si një bërthamë për shoqërinë e së ardhmes, një shoqëri në të cilën njëshmëria e njerëzimit njihet si parimi themelor veprues. Është e qartë, atëherë, që llojet e përçarjeve që kanë ndarë çdo fe të së kaluarës do të ishin të papajtueshme me vetë qëllimin e Besimit të Bahá’u’lláh. Një prej shkaqeve parësore për mosmarrëveshjet që u përhapën në fetë e tjera dhe që përfundimisht ndanë radhët e pasuesve të tyrë, ishte mungesa e qartësisë mbi çështjet e pasardhjes. Bahá’u’lláh, gjithsesi, e mbrojti komunitetin e Tij nga ndarje të këtilla duke i kërkuar shprehimisht pasuesit e Tij të ktheheshin drejt ‘Abdu’l-Bahá pas ndërrimit jetë të Tij. Pasardhja u përcaktuar kështu haptazi që në fillim. Për më tepër, në çdo fazë pasuese të shpalosjes së Besimit, ka qenë e pranishme e njëjta qartësi dhe s’ka pasur vend për dykuptimësi në lidhje me këtë. Në Librin e Ligjeve të Tij, Qitapi Akdas, Bahá’u’lláh bën pohimin vijues: “Kur oqeani i pranisë Sime të jetë në zbaticë dhe Libri i Revelacionit Tim të ketë mbaruar, kthejeni fytyrën nga Ai që Perëndia ka caktuar dhe që është degë prej kësaj Rrënje të Lashtë”.7 Dhe prapë, në Qitapin Akdas, lexojmë: “Kur Pëllumbi Mistik të ketë nisur fluturimin e tij nga Altari i Lavdisë dhe të ketë arritur synimin e tij të largët, banesën e tij të fshehtë, për çdo gjë që nuk kuptoni në Librin drejtojuni Atij Që është degëzuar nga ky Trung i fuqishëm”.8 Në Kitáb-i-‘Ahd, që sapo e kemi studiuar shkurtimisht, Bahá’u’lláh i drejtohet pasazhit e cituar më sipër dhe nuk lë dyshim që Ai i nënkuptuari ishte ‘Abdu’l-Bahá: “Testamenti i Testamentlënësit hyjnor është ky: Është detyrë e Aghṣán-ëve, e Afnán-ëve dhe e të Afërmëve të Mi që, të gjithë pa përjashtim, ta kthejnë fytyrën ndaj Degës Më të Fuqishme. Reflektoni për atë që Ne kemi reveluar në Librin Tonë Më të Shenjtë: ‘Kur oqeani i pranisë Sime të jetë në zbaticë dhe Libri i Revelacionit Tim të ketë mbaruar, kthejeni fytyrën nga Ai që Perëndia e ka caktuar dhe që është degë prej kësaj Rrënje të Lashtë’. Objekti i këtij vargu të shenjtë s’është askush tjetër veçse Dega Më e Fuqishme [‘Abdu’l-Bahá-i]. Kështu kemi pasur mirësinë t’ju revelojmë Vullnetin Tonë të fuqishëm, dhe me të vërtetë Unë jam i Hirshmi, i Gjithëfuqishmi”.9 Kaq kryesore janë këto tri pasazhe për besimin Bahá’í, që jeni të nxitur t’i mësoni përmendësh. Përpara se ta bëni këtë, plotësoni fjalitë e mëposhtme. 1. Në Qitapi Akdas, Bahá’u’lláh na thotë, kur oqeani i pranisë së Tij të jetë në zbaticë dhe Libri i Zbulesës së Tij të ketë mbaruar, ne duhet t’i kthejmë fytyrat tona drejt Atij Që _______________________________, Që __________________________________. 2. Në Kitáb-i-‘Ahd, Bahá’u’lláh na thotë që qëllimi i “Kur oqeani i pranisë Sime të jetë në zbaticë dhe Libri i Zbulesës Sime të ketë mbaruar, kthejeni fytyrën nga Ai që Perëndia ka caktuar dhe që është degëzuar prej kësaj Rrënje të Lashtë” është _____________________. PJESA 9 Tek Rendi Botëror i Bahá’u’lláh-ut, Ruajtësi citon nga disa pasazhe te Shkrimeve të Bahá’u’lláh-ut duke përfshirë Tabelën e Degës, qe na ofron ne një paraqitje të rangut të lartë të ‘Abdu’l Bahá’-it. Ato janë paraqitur më poshtë për reflektimin tuaj. Ju mund ta dini tashmë që termi “Sadratu’l-Muntahá”, i përdorur tek pasazhet e para do të thotë fjalë për fjalë “Pema më e largët”. U përkthye në Anglisht nga Shoghi Effendi si “Pema pas së cilës nuk ka kalim”. Si simbol sugjeron pikën përtej së cilës asnjë nuk mund të kalojë në afrimin e tij ndaj Zotit – lidhjet e njohurisë hyjnore siç i janë reveluar njerëzimit. Kjo është përdorur shpesh tek Shkrimet për t’iu referuar Manifestimit të Zotit. “Në Súriy-i-Ghuṣn (Tabela e Degës) janë shkruar vargjet e mëposhtme: ‘Nga Sadratu’l-Muntahá u degëzua kjo Qenie e shenjtë dhe e lavdishme, kjo Degë e Shenjtërisë; lum ata që kanë kërkuar strehën e Saj dhe banojnë nën hijen e Saj. Me të vërtetë Krahu i Ligjit të Perëndisë ka mbirë prej kësaj Rrënje, të cilën Perëndia e ka ngulur fort në Dheun e Vullnetit të Tij dhe Dega e së Cilës është ngritur në mënyrë të tillë sa të përfshijë gjithë krijimin. Lëvduar qoftë Ai, pra, për këtë Vepër sublime, të bekuar, të fuqishme, të lavdëruar!... Një Fjalë, si shenjë e hirit Tonë, ka dale prej Tabelës Më të Madhe – një Fjalë që Perëndia e ka stolisur me ornamentin e vetë Vetes së Tij, dhe e ka bërë atë sovrane mbi tokën e mbi gjithçka ndodhet në të e një shenjë të madhështisë e të pushtetit të Tij midis njerëzve të saj… Falënderoni Perëndinë, O njerëz, për shfaqjen e Tij; sepse me të vërtetë Ai është favori më i madh që ju bëhet juve, bujaria më e përkryer ndaj jush; dhe përmes Tij çdo eshtër e thërmuar gjallërohet. Kush kthehet drejt Tij është kthyer drejt Perëndisë, dhe kush i kthen shpinën Atij i ka kthyer shpinën bukurisë Sime, ka hedhur poshtë Dëshminë Time dhe ka kryer mëkat kundrejt Meje. Ai është i Besuari i Perëndisë midis jush, porosia e Tij brenda jush, manifestimi i Tij ndër ju dhe shfaqja e Tij midis shërbëtorëve të Tij të preferuar… Ne e kemi dërguar Atë në formën e një tempulli njerëzor. Bekuar e shenjtëruar qoftë Perëndia Që krijon gjithçka i pëlqen përmes vendimit të Tij të paprekshëm, të pagabueshëm. Ata që i mohojnë vetes hijen e Degës humbasin në shkretëtirën e gabimit, i djeg zjarri i dëshirave tokësore dhe janë ndër ata që me siguri do të marrin fund’. “‘O Ti Që je bebëza e syrit Tim!’, kështu i drejtohet Bahá’u’lláh-u në një dorëshkrim të Tij ‘Abdu’l-Bahá-it, ‘Lavdia Ime, oqeani i dashamirësisë Sime, dielli i bujarisë Sime, qielli i mëshirës Sime qoftë mbi Ty. Ne i lutemi Perëndisë ta ndriçojë botën përmes dijes e urtisë Sate, të caktojë për Ty atë që do të gëzojë zemrën Tënde dhe do t’u japë ngushëllim syve të Tu’. ‘Lavdia e Perëndisë qoftë mbi Ty’, shkruan Ai në një Tabelë tjetër, ‘dhe mbi këdo që të shërben Ty e sillet rreth Teje’. Mallkim, mallkim i madh, i rëntë mbi kokë atij që të kundërvihet Ty e të bën keq Ty. Lum ai që betohet për besnikëri ndaj Teje; zjarri i skëterrës e mundoftë atë që është armiku Yt’. ‘Ne të kemi bërë Ty strehë për mbarë njerëzimin’, pohon Ai edhe në një Tabelë tjetër, ‘një mburojë për të gjithë ata që janë në qiell e mbi tokë, një fortesë për këdo që besonr në Perëndinë, të Pakrahasueshmin, të Gjithëdijshmin. Dhëntë Perëndia që nëpërmjet Teje Ai t’i mbrojë, t’i pasurojë e t’i mbështesë ata, që Ai të të frymëzojë Ty me atë që do të jetë burim begatie për të gjitha gjërat e krijuara, oqean bujarie për të gjithë njerëzit, dhe agimi i mirësisë për të gjithë popujt’. “‘Ti e di, O Perëndia im’, kërkon Bahá’u’lláh-u në një lutje të reveluar për nder të ‘Abdu’l-Bahá-it, ‘që Unë nuk dua për Të asgjë veç asaj që Ti ke dashur, dhe nuk e kam zgjedhur Atë për asnjë qëllim tjetër veç atij që Ti ke pasur ndërmend për Të. Bëje, pra, Atë fitimtar përmes ushtrive të Tua të tokës e të qiellit… Të përgjërohem për zjarrin e dashurisë Sime për Ty dhe për dëshirën Time të flaktë për të manifestuar Kauzën Tënde, cakto për Të, si dhe për ata që e duan Atë, atë që Ti ke destinuar për Lajmëtarët e Tu dhe për të besuarit e Revelacionit Tënd. Me të vërtetë, Ti je Fuqiploti, i Gjithëpushtetshmi’. “Në një letër të diktuar prej Bahá’u’lláh-ut dhe të dërguar nga Mirza Áqá Ján-i, shkruesi i Tij, ‘Abdu’l-Bahá-it në kohën që ky i fundit ndodhej për një vizitë në Bejrut, lexojmë sa vijon: ‘Lëvduar qoftë Ai Që ka nderuar Tokën e Bá (Bejrutit) me praninë e Atij rreth të Cilit sillen të gjithë emrat. Të gjitha atomet e tokës u kanë shpallur të gjitha gjërave të krijuara se prapa portës së Qytetit-burg është shfaqur dhe mbi horizontin e tij ka shkëlqyer Ylli i bukurisë i Degës Më të madhe, Më të Fuqishme të Perëndisë – Misteri i Tij i lashtë e i pandryshueshëm – duke vazhduar rrugën për në një vend tjetër. Prandaj këtë Qytet-burg e ka përfshirë hidhërimi, ndërsa një tokë tjetër gëzon… E bekuar, dyfish e bekuar, është toka që kanë shkelur hapat e Tij, syri që është ngazëllyer nga bukuria e shëmbëlltyrës së Tij, veshi që është nderuar duke dëgjuar thirrjen e Tij, zemra që ka shijuar ëmbëlsinë e dashurisë së Tij, gjoksi që është zgjeruar përmes kujtimit të Tij, pena që ka shprehur lavdërime për Të, pergamena që ka bartur dëshminë e shkrimeve të Tij’”.10 Nga këto pasazhe ne arrijmë të kuptojmë gjendjen e veçantë të ‘Abdu’l-Bahá-it në këtë Dispensacion. Për të reflektuar më tej mbi Figurën e jashtëzakonshme të ‘Abdu’l-Bahá-it, plotësoni secilën nga fjalitë e mëposhtme bazuar mbi çka sapo lexuar. 1. Bahá’u’lláh na thotë ne se ‘Abdu’l-Bahá është ajo _____________________________ që është degëzuar nga Sadratu’l-Muntahá. 2. ‘Abdu’l-Bahá është ajo degë që është lartësuar aq sa që _____________________________ ___________________________________________________________________________. 3. Bahá’u’lláh i referohet ‘Abdu’l-Bahá-ut si një Vepër të ____________, të _____________, të _______________, të ___________________. 4. ‘Abdu’l-Bahá është ___________________ më i madh midis nesh. 5. ‘Abdu’l-Bahá është __________________ më perfekt që na është dhënë. 6. Nëpërmjet ‘Abdu’l-Bahá, çdo lidhje e formuar është ___________________. 7. ‘Abdu’l-Bahá është ______________ e Zotit midis nesh, ______________ e Tij brenda nesh, _________________ e Tij tek ne, dhe _______________ e Tij midis shërbëtorëve te Tij të preferuar. 8. Bahá’u’lláh lutet që bota të ndricohet nëpërmjet________________ and ______________ të ‘Abdu’l-Bahá-it. 9. ‘Abdu’l-Bahá është një __________________ për të gjithë njerëzimin, një _________________mbi të gjithë ata që janë në qiell apo mbi tkë, një _________________ për këdo që ka besuar në Zot. 10. ‘Abdu’l-Bahá është Dega Më e Fuqishme e Zotit – _______________________________ _____________________ e Tij. Pasazhet gjithashtu na japin ne një të dhënë se si ne, si pasues së Bahá’u’lláh-ut, duhet të lidhemi me ‘Abdu’l-Bahá. Plotësimi i këtyre fjalive do t’ju ndihmojë ju të mendoni mbi marrëdhënien tonë me Të: 1. Lum ata që kanë __________________ strehën e ‘Abdu’l-Bahá-it dhe _________________ nën hijen e Saj. 2. Bahá’u’lláh-u na nxit ta __________________ Perëndinë për shfaqjen e ‘Abdu’l-Bahá-it. 3. Bahá’u’lláh na thotë se ata që kthehen drejt Tij janë ___________________ drejt Perëndisë, dhe ata që i kanë kthyer shpinën Atij i kanë ___________________ Bukurisë së Tij, kanë ___________________ Dëshminë e Tij dhe kanë kryer mëkat kundrejt Tij. 4. Ata që i kanë mohuar vetes hijen e ‘Abdu’l-Bahá-it janë humbur në ___________________, i ka djegur ___________________ dhe janë ndër ata që . 5. Lavdia e Perëndisë qëndron mbi ata që ___________________ ‘Abdu’l-Bahá-it dhe që ___________________ rreth Tij. 6. Bahá’u’lláh i kërkon Perëndisë që, nëpërmjet ‘Abdu’l-Bahá, Ai ________________ ne dhe _____________________________ ne dhe që ‘Abdu’l-Bahá të frymëzohet me atë që do të jetë _________________________________ për të gjitha gjërat e krijuara, ____________________________ për të gjithë njerëzit dhe _____________________ _____________ për të gjithë popujt. 7. Të bekuar janë ata sytë e të cilëve janë ngazëllyer nga ___________________________. 8. Të bekuar janë ata veshët e të cilëve janë nderuar ______________________________. 9. Të bekuar janë ata zemrat e të cilëve kanë shijuar ______________________________. 10. Të bekuar janë ata gjokset e të cilëve janë zgjeruar përmes ______________________. 11. Të bekuar janë ata penat e të cilëve kanë shprehur _____________________________. PJESA 10 Në disa seksione të shkuara ne pamë se nëpërmjet institucionit të Besëlidhjes, Bahá’u’lláh siguroi një instrument për të siguruar operimin e qëndrueshëm të forcave të cliruara nga Revelacioni i Tij. Duke lexuar Kitáb-i-‘Ahd, ne kemi kuptuar natyrën e kësaj Besëlidhjeje dhe kemi vënë re se sa qartësisht Ai i bën thirrje që të gjithë Pasuesve të kthehen nga ‘Abdu’l-Bahá pas ndërrimit jetë të Tij. Në seksionin e fundit ne studiuam Tabelën e Degës me një përpjekje për të thelluar vlerësimin tonë të rangut të lartësuar të ‘Abdu’l-Bahás në këtë Dispensation. Le të vazhdojmë të rrisim kuptimin tonë të vendit të veçantë akorduar ‘Abdu’l-Bahá-it. Në përmbledhjen dhe kodifikimin e ligjeve dhe urdhëresave tek Qitapi Akdas, Ruajtësi shpjegon se Bahá’u’lláh, ne Librin e Tij Më Të Shenjtë, emëron ‘Abdu’l-Bahá-in si Pasuesin dhe Interpretuesin e mësimeve te Tij: A. Besnikët janë urdhëruar të kthejnë fytyrat e tyre ndaj Atij “Ai që Perëndia ka caktuar dhe që është degë prej kësaj Rrënje të Lashtë”.11 B. Besnikët janë kërkuar t’i referohen për çdo gjë që ata nuk e kuptojnë në shkrimet Bahá’í tek “Ai Që është degëzuar nga ky Trung i fuqishëm”.11a Tek ky seksion dhe tek seksionet pasuese do të reflektojmë mbi domethënien e këtyre paraqitjeve. ‘Abdu’l-Bahá është Qendra dhe Shtylla e Besëlidhjes që Bahá’u’lláh bëri me të gjithë ata që e njohën Atë. Koncepti i një “qendre” është më themelorja për kuptimin tonë të Besëlidhjes. Diskutimi më poshtë mund t’ju ndihmojë ju të fitoni një vlerësim më të madh të nevojës për një qendër në organizimin e jetës së njerëzimit dhe veshjen e saj me harmoni. Konsideroni njerëzit e botës në marrëdhënie me njëri-tjetrin, të shpërndarë sipas besimeve, emocioneve, qëllimeve të veçanta dhe mjeteve për arritjen e tyre. Ka forca që i lidhin njeërëzit në këtë botë komplekse të lindura nga dashuria, frika, ideologjia, kultura, besimi fetar, interesi i përbashkët dhe faktorë të tjerë. Individët, atëhere, tentojnë të bashkohen rreth një qendre apo një tjetre në grupe të vogla apo të mëdha, ku çdo qendor vetë, vërtitet rreth të tjerave që janë të pajisura me kapacitet më të madh për t’i mbajtur gjërat së bashku. Për shembull, një familje e madhe mund të shërbejë si një qendër për të organizuar dhe çështjet e tyre individuale dhe kolektive. Një parti politike, ashtu siç duhet, mund të bëhet një qendër e aftë për të siguruar besnikërinë e një numri individësh dhe familjesh dhe t’i drejtojë përpjekjet e tyre të bashkuara drejt përfundimit të tyre. Për të menduar më tej mbi forcat që bashkojnë njerëzit në këtë mënyrë, duke krijuar kështu qendra tërheqjeje, ju mund të doni të jepni disa shembuj të tjerë. __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ Në mungesë të një qendre shpirtërore së cilës mund t’i drejtohen të gjithë, jeta individuale dhe kolektive në botëe kemi shpjeguar shkurtimisht është e pllakosur nga shpesh nga konfliktet dhe luftrat. Qendrat e autoritetit dhe të forcës konkurojnë për të zgjeruar sferat e tyre të influencës dhe disa luftojnë të arrijnë sa më tepër sundim që të jetë e mundur. Në rastin më të mirë, një njerëzim i organizuar në këtë mënyrë mund të aspirojë të përfundojë luftrat dhe të tolerojë diferencat. Në rastin më të keq, një gjendje konfliktitë pandërprerë mund tëpërfundojë në disintegrim total. Një shembull nga natyra mund të përdoret për të demonstruar kushtet e një shoqërie pa qendra uniteti. Individët në një shoqëri të tillë mund të krahasohen si pjesëzat e një gazi në një enë. Pjesëzat lëvizin në çdo drejtim, duke u përplasur me njëra-tjetrën në çdo moment. Kur atyre u është dhënë më tepër liri duke u dhënë në dispozicion më shumë hapësirë, le të themi duke zmadhuar përmasat e enës, distanca mesatare midis pjesëzave rritet; ato lëvizin në hapësira që janë gjithnjë e më larg njëra-tjetrës. Sa e arësyeshme është të presësh që parimet e njëshmërisë së njerëzimit mund të realizohen në një shoqëri në të cilën ndërveprimet e anëtarëve të saj është e ngjashme me imazhet e sapopërshkruara? Tani, konsideroni një shembull tjetër nga bota fizike, sistemi diellor në të cilën lëvizja e trupave qiellorë përgjatë orbitave të tyre specifike, disa syresh me satelitët e tyre, qeveriset nga forca që daling nga dielli. Qendra mban të gjithë konstelacionin së bashku, duke vendosur marrëdhëniet, duke vendosur ritmet dhe modelet, dhe duke siguruar që rregulli mirëmbahet. Nën influencën e qendrës çdo lëvizje është e pajisur me hijeshi. Dhe të paktën në rastin e planetit tonë, rrezet e diellit përmbajnë një rrjetë jete pafundësisht të pasur dhe vazhdimisht duke evoluar në nivele gjithnjë e më të larta të kompleksitetit. Ashtu siç është rasti me të gjitha analogjitë, dobia e kësaj shëmbëlltyre është e kufizuar, dhe nuk duhet çuar tepër larg. Megjithatë shërben që të theksojë se sa thelbësore është një qendër në organizimin e çështjeve kolektive të njerëzimit. Bahá’u’lláh themeloi një qendër të tillë duke emëruar ‘Abdu’l-Bahá-in Qendra e Besëlidhjes së Tij dhe siç do ta shikojmë në seksionet e mëvonshme, ‘Abdu’l-Bahá – duke emëruar Ruajësin e Kauzës dhe duke konfirmuar autoritetin e Shtëpisë Universale të Drejtësisë – siguroi që Bahá’í-t kurrë nuk do të liheshin pa një qendër drejt së cilës duhet të ktheheshin. Me këto mendime në mendje, diskutoni në grupin tuaj pasazhet e prezantuara në seksionin e parë të njësisë: “... boshti i njëshmërisë së njerëzimit është fuqia e Besëlidhjes dhe asgjë tjetër”.11b Në hapësirën ë mëposhtme, shkruani disa nga mendimet tuaja. __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ PJESA 11 Diskutimi në seksionin e fundit na ndihmoi ne të shikojmë disa nga implikimet e pasazhit në Qitapi Akdas “Besnikët porositen t’i kthejnë fytyrat drejt Atij ‘që Perëndia ka caktuar dhe që është degë prej kësaj Rrënje të Lashtë’”. Tani le të konsiderojmë një pasazh të dytë, “Besnikët urdhërohen t’i referohen për çdo gjë që nuk kuptojnë në Shkrimet Bahá’í ‘Atij Që është degëzuar nga ky Trung i fuqishëm’.11c ‘Abdu’l-Bahá është Interprestuesi i autorizuar i Fjalëve të Bahá’u’lláh-ut. Në një nga bisedat e Tij, ai shpjegon domethënien e këtij rangu për unitetin e komunitetit Bahá’í. Bahá’u’lláh-u donte që të mos kishte asnjë bazë ose arsye për mosmarrëveshje midis Bahá’í-ve”, thotë ‘Abdu’l-Bahá, “Prandaj me vetë Penën e Tij Ai shkroi Librin e Besëlidhjes së Tij, që u drejtohej të afërmëve të Tij dhe gjithë njerëzve të botës me fjalët: ‘Me të vërtetë Unë kam caktuar Një Që është Qendra e Besëlidhjes Sime. Të gjithë duhet t’i binden Atij; Ai është Shpjeguesi i Librit Tim dhe është në dijeni të qëllimit Tim. Të gjithë duhet t’i drejtohen Atij. Çdo gjë që thotë Ai është e drejtë, sepse, me të vërtetë Ai i njeh tekstet e Librit Tim. Askush tjetër veç Tij nuk e njeh Librin Tim’. Qëllimi i kësaj deklarate është që të mos ketë kurrë mosmarrëveshje e divergjenca midis Bahá’í-ve, përkundrazi ata duhet të jenë gjithmonë të bashkuar e të një mendjeje”.12 ‘Abdu’l-Bahá-i vazhdon duke na treguar se Bahá’u’lláh-u ka shpjeguar në gjuhën më të qartë atributet, funksionet dhe forcat e Atij që Ai e ka përmendur në Librin e Besëlidhjes për ta pasuar Atë, kështu që askush të mos mundë të krijojë ‘përçarje e mosmarrëveshje’13 midis pasuesve të Tij duke pretenduar se kuptojnë domethënien e vërtetë të Shkrimeve të Tij. Ne jemi paralajmëruar nga ‘Abdu’l-Bahá të jëmi të kujdesshëm nga çdo njeri që “flet me autoritetin e mendimeve të veta apo krijon vetë diçka të re.” 14 Për të menduar më tutje mbi këtë pikë të fundit, konsideroni se çdo t’i ndodhte unitetit të komunitetit Bahá’í nëse ndokush do të lejohej tu bënte thirrje miqve të ktheheshin ndaj tij, duke deklaruar se ai është aq i ditur sa ai do të mund të sqaronte të menduarit e tyre dhe t’i aftësonte ata të kuptonin Besimin në “mënyrën e duhur”. Shkruaj këtu disa nga mendimet tuaja. __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ Fakti që Bahá’u’lláh emëroi Një Që është Interpretuesi i Fjalëve të Tij nuk do të thotë që ne, si individë nuk mund të kemi kuptimin tonë personal të udhëheqjes dhe këshillave të gjetura në Shkrimet e Bahá’u’lláh-ut dhe t’i ndajmë mendimet tona me të tjerët. Kjo do të thotë, megjithatë, që asnjë besimtar individual nuk mund t’i paraqesë pikëpamjet e veta personale si autoritative dhe të tentojë t’ia imponojë ato komunitetit Bahá’í. Gjithashtu do të thotë se kuptimi ynë personal i Shkrimeve duhet të jetë në një linjë me interpretimet e ‘Abdu’l-Bahá-it dhe Ruajtësit, i cili, siç do ta diskutojmë në seksionet e mëvonshme, është Interpretuesi i Fjalëve të Bahá’u’lláh-ut pas ‘Abdu’l-Bahá-it. Revelacioni i Bahá’u’lláh-ut është kaq i pafund sa do të ishte e pamundur për një mendje të zakonshme njerëzore ta kuptojë atë. Në fakt është si një oqean në të cilën ne mund të zhytim veten tonë gjatë gjithë jetës sonë për të studiuar dhe prapëseprapë do të zbulojmë vetëm një pjesë të vogël të perlave të panumërta të fshehura në thellësitë e tij. Dhe kështu shumë nga këto xhevahire të urtësisë do të mbesnin jashtë arritjes sonë, po të mos ishte për interpretimet e dhëna nga ‘Abdu’l-Bahádhe nga Ruajtësi. Le të reflektojmë mbi pasazhet e përzgjedhura nga Shkrimet e Bahá’u’lláh-ut, të cituara nga Ruajtësi në njëj nga letrat e tij të hershme drejtuar besimtarëve, që flasin për mdhështinë e Revelacionit të Tij. “‘Fjala që i vetmi Perëndi i vërtetë shqipton në këtë ditë, edhe në qoftë ajo fjalë më e njohura e më e zakonshmja ndër to, është e veshur me shquarsi supreme, të pashoqe’. ‘Shumica e njerëzimit është ende e papjekur. Sikur ai të kishte fituar aftësi të mjaftueshme, Ne do t’i kishim dhënë atij një masë aq të madhe të dijes Sonë saqë të gjithë ata që jetojnë mbi tokë e në qiell do ta kishin parë veten, falë hirit që rrjedh prej Penës Sonë, krejt të pavarur nga çdo dije veç dijes së Perëndisë, dhe do të ishin vendosur të sigurt në fronin e qetësisë së përhershme’. ‘Pena e Shenjtërisë, pohoj Unë solemnisht para Perëndisë, ka shkruar mbi ballin Tim të bardhë borë dhe me shkronja lavdie rrezëllyese këto fjalë të ndritshme, me aromë myshku e të shenjta: “Shikoni ju që jetoni mbi tokë, dhe ju banorë të qiellit jini dëshmitarë, Ai me të vërtetë është i Shumëdashuri juaj. Është Ai të ngjashëm me të Cilin bota e krijimit nuk ka parë, Ai bukuria magjepëse e të Cilit ka kënaqur syrin e Perëndisë, Urdhëruesit, Fuqiplotit, të Pakrahasueshmit!”’” 15 Ka një koncept këtu që meriton reflektim. Siç do ta shikojmë më vonë në seksionet e mëvonshme të kësaj njësie, ne në mënyrë të përsëritur t’i kthehemi “Librit” si një burim autoriteti në Besim, një dëshmi që në këtë Revelacion ne kemi privilegjin dhe detyrimin për të lexuar e përpiqemi të kuptojmë Fjalën e Zotit. Natyrisht, me termin “Libër” kuptohen shprehjet më të para të regjistruara të Bahá’u’lláh-ut. Por interpretimet e ‘Abdu’l-Bahá-it dhe Shoghi Effendi-ut mund, në një farë kuptimi, të konsiderohen si pjesë e “Librit”. Në këtë dritë, diskutoni me anëtarët e tjerë të grupit tuaj pasazhin e mëposhtëm të shkruar nga Shtëpia Universale e Drejtësisë: “…në të vërtetë Interpretuesi i Fjalës është një shtrirje e asaj qendre që është vetë Fjala. Libri është një regjistrim i parashtrimit të Bahá’u’lláh-ut, ndërsa Interpretuesi hyjnisht i frymëzuar është Goja e gjallë e atij Libri – është ai dhe vetëm ai që mund të shpallë me kompetencë se ç’kuptim ka Libri”.16 PJESA 12 Ne duhet të ndalemi këtu dhe të konsiderojmë natyrën e interpretimeve të ‘Abdu’l-Bahá-it. Jnë ato që shpjegojnë kuptimin e pasazheve specifike nga Shkrimet e Bahá’u’lláh-ut dhe na jep ne depërtim në domëthënien e Fjalëve të Tij. Dy shembuj do të ilustrojnë se sa thelbësore janë interpretime të tilla për përpjekjet tona për të kuptuar mësimet dhe për t’i zbatuar ato në jetët tona individuale dhe kolektive. Supozojmë që një Bahá’í i sapodeklaruar në Besim, lexon disa pasazhe nga Shkrimet e Bahá’u’lláh-ut që ka të bëjë me jetën pas vdekjes. Meqenëse pasazhet flasin mbi progresin e shpirtit – dhe nën dritën e origjinës së tij fetare – ai arrin në konkluzionin se besimi i tij në rimishërimin është në harmoni me mësimet Bahá’í. Megjithatë, duke mos gjetur një referencë të qartë mbi rimëshirimin në literaturën e dhënë atij, ai vazhdon të pyesë veten nëse kuptimi i tij është korrekt. Eventualisht ai ia drejton pyëtjen një miku të mirëinformuar i cili i tregon atij një kapitull që adreson këtë çështje tek Disa Pyetje të Përgjigjura një koleksion bisedash të dhëna nga ‘Abdu’l-Bahá. Aty ai lexon pasazhe si më poshtë që e bën të qartë pamundësinë e rimishërimit: “... kjo botë materiale nuk ka vlerë ose përsosuri të tillë saqë njeriu, pasi të ketë shpëtuar nga ky kafaz, të dëshirojë të bjerë për herë të dytë në këtë grackë. Jo, falë Bujarisë së Përjetshme, vlera e aftësia e vërtetë e njeriut bëhet e qartë dhe e dukshme duke i kapërcyer shkallët e ekzistencës e jo duke u kthyer pas.... Kthimi i shpirtit pas vdekjes është në kundërshtim me lëvizjen natyrore e në kundërvënie me sistemin hyjnor”.17 Dhe kështu besimtari arrin një kuptim të ri të pasazheve të Bahá’u’lláh-ut përsa i përket progresit të shpirtit dhe mjeteve për të arritur përsosurinë. Ligji për varrosjen e te vdekurve ofron një shembull tjetër. Qitapi Akdas shpall se është e ndaluar të mbarten trupat për më shumë se një orë udhëtim nga vendi i vdekjes; që trupi duhet të mblidhet në një qefin mëndafshi ose pambuku, dhe se në gishtin e tij duhet të vendoset një unazë që mban mbishkrimin “Kam ardhur nga Perëndia dhe tek Ai kthehem, i shkëputur nga gjithçka veç Tij, duke u mbajtur fort pas Emrit të Tij, të Mëshirshmit, Zemërdhembshurit”17a; dhe që arkivoli duhet të jetë prej kristali, guri ose prej druri të fortë të punuar. Për më tepër, ka një Lutje specifike për të Vdekurit që duhet të thuhet menjëherë para varrosjes. Megjithë këto urdhëra të qarta, nganjëherë ngrihen pyetje në mendjet e besimtarëve individualë nëse është apo jo e lejueshme djegia e kufomës; është konfirmuar nga ‘Abdu’l-Bahá që ky ligj përjashton mundësinë e djegies. Në përgjigje pyetjejes nëse është e lejuar djegia e kufomave me gëlqere apo kimikate në rast të sëmundjeve ngjitëse si murtaja apo kolera, Ai shpjegon se “Në raste të tilla, higjiena dhe ruajtja janë detyrimisht më të rëndësishme; sepse sipas teksteve të qarta hyjnore, rekomandimet mjekësore janë të ligjshme, dhe ‘nevojat bëjnë të ndaluara gjëra të ligjshme’ është një nga regullat e sigurta”.18 Dy shembujt e mësipërm – e para, një çështje doktrine apo besimi themelor, dhe e dyta një çështje e lidhur me zbatimin e ligjeve të Besimit – na ndihmon ne të shikojmë se sa shumë varet kuptimi ynë i mësimeve Bahá’í nga interpretimet e ‘Abdu’l-Bahá-it. Por çështja e interpretimit shkon përtej sqarimit dhe shpjegimeve të tilla. Konsidero Rendin Administrativ Bahá’í. Që Bahá’u’lláh e konceptoi Rendin Adminsitrativ është e qartë nga pasazhet që Ai ka reveluar në të cilën Ai vendosi Shtëpitë Lokale të Drejtësisë dhe Shtëpinë Universale të Drejtësisë, nga emërimi i Tij i Duarve të Kauzës të Zotit dhe nga aspektet e tjera të Revelacionit të Tij që adresojnë çështje administrative. Megjithatë, ishte ‘Abdu’l-Bahá, Që, si Arkitekti i Rendit Administrativ, krijoi planin dhe përvijoi tiparet e tij. Shoghi Effendi zhvilloi kornizën për këtë Rend dhe i dedikoi shumë energji të tij shtrimit të themeleve të tij, themele mbi të cilat do të vazhdojë të ngrihet për shekujt që do të vijnë struktura administrative e Besimit. Këto koncepte do të sqarohen më tej kur të studiojmë ngritjen e Rendit Administrativ. Këtu, sidoqoftë, ato mund të shërbejnë si shembuj me ndihmën e të vërtetës themelore mbi interpretimin autoritativ të ‘Abdu’l-Bahá-it. Aq plotësisht e ka kuptuar Ai qëllimin pas çdo vargu Hyjnor, sa, në shpjegimin e nënkuptimeve e tij për ne, Ai ishte në gjendje të sjellë në mbretërinë e qenieve elementet që ne nuk do të ishim kurrë të aftë të zbulonim. Pasazhi i mëposhtëm i shkrua nga Ruajtësi nënvizon këtë pikë: “Pikësynimi i padepërtueshëm i Bahá’u’lláh-ut, ne duhet ta kemi gjithmonë parasysh, ka qenë ngulitur aq me themel në sjelljen e ‘Abdu’l-Bahá-it, dhe motivimet e tyre kanë qenë të lidhura aq ngushtë së bashku, saqë thjesht orvatja për t’i ndarë mësimet e të parit nga çdo sistem që Shembulli ideal i vetë atyre mësimeve ka ndëtuar do të ishte e barabartë me mospranimin e njërës prej të vërtetave më të shenjta e themelore të Besimit”.19 Ju mund ta gjeni të dobishme në këtë pikë të mendoni se ç’keni mësuar në jetënn tuaj si një Bahá’í nga intepretimet e ‘Abdu’l-Bahá-it të mësimeve. Në studimin tuaj të kurseve Ruhi, vetëm, ju keni përfituar shumë nga pasazhet dhe citatet e mbushura me urtësinë e Tij. Më poshtë janë disa shembuj të temave të ndryshme të adresuara nga pasazhet e bisedave dhe Tabelave të Tij të gjetura në librat e mëparshëm që ju i keni studiuar. Çfarë kuptimesh keni fituar nga shpjegimet e Tij per secilën? 1. Natyra e lutjes: ____________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 2. Gëzimi i mësimdhënies: ______________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 3. Misteri i sakrificës: _________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 4. Fuqia e dashurisë: ____________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ PJESA 13 Pas reflektimit mbi rankun e ‘Abdu’l-Bahá-it si Interpretuesi i shorehjeve të Bahá’u’lláh-ut, ju do të donit të bënit një plan për studimin e shumë prej veprave të Tij të shkruara dhe bisedave të disponueshmë në vëllimet e botuara. Vullneti dhe Testamenti iTij, të cilën Shoghi Effendi e quan si “Statuti i Rendit të Ri Botëror të Bahá’u’lláh-ut”, do të jetë baza për studimin në seksionet e mëvosnhme të kësaj njësie, por ju do të donit ta bënit objekt të reflektimit tuaj në të gjithë jetën tuaj. Përsa i përket Tabelave të Tij, padyshim ju jeni i familjariuar me disa syresh. Të shkruara dy herë të veçanta, tetë të parat midis 26 Marsit dhe 2 Prillit 1916 dhe 6 të fundit midis 2 Shkurtit dhe 8 Marsit 1917, Tabelat e Tij të Planit Hyjnor modelojnë në konture të gjera një masterplan për rigjenerimin shpirtëror të planetit. Ato gjithashtu janë një burim i vazhdueshëm udheheqjeje për të gjithë ne në jetët tona. Pjesë të përzgjedhura nga Shkrimet e ‘Abdu’l-Bahá-it sjellin së bashku disa nga Tabelat e panumërta që Ai ia adresoi besimtarëve të parë të Lindjes dhe Perëndimit dhe na jep ne një të dhënë mbi gamën e gjerë të temave që Ai shqyrtoi në korrespondencën e Tij. Tabelat relativisht më të gjata si ajo e shkrua për Auguste Forel dhe Tabelat për Hagën janë të disponueshme si botime të veçanta. Sekreti i Qytetërimit Hyjnor konsiston në nje mesazh të adresuar sundimtarëve dhe popullit të Persisë në 1875, e cila është përshkruar nga Shoghi Effendi-u si kontributi i shkëlqyer i “‘Abdu’l-Bahá-it në riorganizimin e ardhshëm të botës”.20 Midis Shkrimeve të ‘Abdu’l-Bahá-it janë gjithashtu ato që kanë të bëjnë me tema biografike dhe historike, duke përfshirë Memorials of the Faithful [Përmendore të Besimtarëve] dhe A Traveller’s Narrative [Tregimi i një Udhëtari]. Ruajtësi i referohet këtij të fundit si “paraqitja më kompetente e më e çmuar e historisë së hershme të Besimit dhe e parimeve bazë të tij … transmetuar brezave të ardhshëm”.21 Gjenden, përveç këtyre, disa përmbledhje të shprehjeve të regjistruara të ‘Abdu’l-Bahá-it që trajtojnë shumë çështje të rëndësishme, nga filozofike në ato praktike, nga socialet tek ato personalet. Përgjigje për disa pyetje, të cilave ne iu referuam më pare, është një nga këto. Teksti i tij u lexua dhe u korigjua krejtësisht nga Vetë ‘Abdu’l-Bahá. Jo të gjitha transkriptimet e botuara të bisedave të Tij janë vërtetuar në këtë mënyrë. Për shembull, transkriptimet origjinale Persiane janë të disponueshme vetëm për disa biseda të botuara në The Promulgation of Universal Peace [Shpallja e Paqes Universale] një koleksion të fjalimeve të dhënë në Amerikë dhe Bisedat et Parisit. Në të njëjtën mënyrë, nuk janë gjetur transkriptime origjinale në bisedat e regjistruara në ‘Abdu’l-Bahá in London [‘Abdu’l-Bahá në Londër]. Megjithatë, është e rëndësishme të vëmë re se Ruajtësi i ka lejuar përmbledhje të tilla të vazhdohen të përdorën nga miqtë, ashtu siç kak lejuar edhe Shtëpia Universale e Drejtësisë. Se si do ta formulonit planin tuaj të studimit do të varet natyrisht nga çfare është e disponueshme për ju. Më poshtë ka hapësirë për ju të shkruani planin tuaj. __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ PJESA 14 Në pak seksionet e fundit ne kemi exploruar disa nga domethëniet e rankut akorduar ‘Abdu’l-Bahá-it në Librin Më Të Shenjtë si Qendra e Besëlidhjes së Bahá’u’lláh-ut dhe Interpretuesi i Fjalës së Tij. Tani le të konsiderojmë një dimension tjetër të rankut të Tij. ‘Abdu’l-Bahá është Shembulli Perfekt i mësimeve të Atit të Tij. Nuk është ë nevojshme që ne të ilustrojmë këtu nëpërmjet episodeve të jetës së Tij domethënien e Kësaj të vërtete. Librat e mëpërshëm në sekuencë kanë dhënë kaq shumë referenca për Të sa na kanë treguar neve se si Ai ka manifestuar në perfëksionin Më të Madh, çdo ideal Bahá’í. Mendo psh, mbi cilësitë që Ai ka demonstruar në ndërveprimin e Tij me njerëzit dhe mënyrën se si Ai ka trajtuar bisedat e Tij mbi Besimin, siç shpjegohet ne Librin 2 ose 6, ose mbi gëzimin që e ka karakteriuar qenien e Tij, siç përshkruhet në Librin 7. Kujto shenjat e devocionit të Tij absolut ndaj Atit të Tij të dhënë në Librin 4. Kujto historitë nga jeta e Tij për fëmijët që u tregon atyre mënyrat e dashurisë dhe mëshirës, të vetëmohimit dhe drejtësisë. Okupimi i Tij me ngritjen shpirtërore të shpirtrave e shprehur në kaq shumë pasazhe që i kemi studiuar, na frymëzojnë ne në marrëdhëniet me të tjerët. Dhe fjalët e Tij e dëshirimit të çuarjes së mesazhit të Atit të Tij në çdo qoshe të globit na mbështesin ne në shërbimet tona ndaj Kauzës. Siç është përmendur më parë, në reflektimin e jetës së Tij, ne duhet të jëmi të ndërgjegjshëm për rrezikun në dy extreme. Nga njëra anë, ne nuk duhet të imagjinojmë kurrë që ne mund të arrijmë nivelin e Tij të perfeksionit, sepse Ai lëviz në një sferë krejtësisht të Tijën, një sferë e cila është përtej arritjes së ndonjë qenieje njerëzore. Nga ana tjetër, be nuk mund të përvetësojmë një qëndrim dorëheqjeje, duke menduar se është e kotë të përpiqemi të ndjekim shembullin e një Qenieje të tillë të lartë. Gjatë gjithë jetës sonë, ne jo vetëm duhet të kthehemi vazhdimisht drejt Tij, por të përpiqemi gjithashtu të imitojmë mënyrat e Tij. Dhe të ndërgjegjshëm për sublimitetin absolut të rankut të Tij, ne ndjejmë ngrohtësinë e pranisë së Tij dhe do të tërheqë forcë nga njohja e dashurisë së Tij për ne ndërsa ne dëgjojmë jehonën e zërit të Tij në Tabelat e panumërta që Ai ia ka adresuar besimtarëve të hershëm: “Unë të them ty të vërtetën, që unë jam me ju me shpirt e me zemër, që unë gëzohem nga gëzimi juaj dhe jam i lumtur nga lumturia juaj; dhe e dëgjoj me veshin e shpirtit thirrjen tuaj dhe nuhas me fejzat shpirtërore kundërmimet e kopshtit tuaj”.22 “Me të vërtetë, unë i përgjërohem Perëndisë t’ju shohë ju me sytë e mëshirës së Tij, t’ju ngrejë ju përmes një fuqie të perëndishme, t’ju nxitë ju me flladet e lavdisë së Tij, t’ju bëjë ju të rrjedhshëm në dëshmi e argumente të pakundërshtueshme e hyjnore, t’ju shkëpusë ju nga bota e nga gjithçka gjendet aty, t’ju dëlirë e t’ju pastrojë nga çdo joshje materiale, dhe t’ju japë juve mundësinë të përhapni dhurëtitë e Botëve Hyjnore”. 23 “Gjatë tërë kohës unë flas për ju dhe ju kam në mendje. I lutem Zotit dhe me lot në sy i përgjërohem Atij të reshë mbi ju të gjitha këto bekime, të gëzojë zemrat tuaja, të lumturojë shpirtrat tuaj e t’ju japë gëzim të pamasë e kënaqësi qiellore...” 24 “Të gjithë ju rroni në zemrën e ‘Abdu’l-Bahá-it dhe në çdo frymëmarrje unë kthej fytyrën drejt Pragut të Njëshmërisë dhe kërkoj bekime për të gjithë ju pa përjashtim”.25 “O ju që e keni kthyer fytyrën drejt Bukurisë së Lavdëruar! Natë e ditë, në mëngjes e në mbrëmje, kur bie errësira, dhe në dritën e agut, Unë kujtoj, dhe gjithmonë kam kujtuar, në sferat e mendjes e të zemrës sime, të dashurit e Zotit”.26 Ju do të doni të mësoni përmendësh një apo më shumë nga citatet e mësipërme. PJESA 15 Diskutimi në seksionet e mëparshme u fokusua në rankun e ‘Abdu’l-Bahá-it, një rank i veçantë jo vetëm në këtë Dispensacion por në të gjithë historinë fetare. Megjithëse nuk është Manifestues i Zotit, Ai qartësisht qëndron veçan çdo figure tjetër në evoluimin e gjatë të njerëzimit. Dy pasazhet e shkruara më poshtë nga Shoghi Effendi na japin ne një kuptim të mëtejshëm mbi natyrën e rankut të ‘Abdu’l-Bahá-it. Ju jeni i inkurajuar t’i lexoni ato disa herë dhe të reflektoni mbi rëndësinë e fjalëve të tyre deri sa ju të ndjeheni i kënaqur që keni një arritje të mjaftueshme të domethënies së tyre. “Unë e ndiej fort se një përpjekje duhet bërë tani për të sqaruar mendjet tona lidhur me rangun që ka ‘Abdu’l-Bahá-i dhe me rëndësinë e pozitës së Tij në këtë Dispensacion të shenjtë. Do të ishte me të vërtetë e vështirë për ne, që qëndrojmë kaq pranë një figure të tillë të fuqishme dhe na tërheq pushteti i mistershëm i një personaliteti kaq magnetik, të kemi një kuptim të qartë e të saktë për rolin dhe karakterin e Atij Që, jo vetëm në Dispensacionin e Bahá’u’lláh-ut, por në gjithë fushën e historisë fetare, kryen një funksion unikal. Megjithëse lëviz në një sferë krejt të Vetën dhe ka një rang rrënjësisht të ndryshëm nga ai i Autorit dhe i Pararendësit të Revelacionit Bahá’í, Ai, në sajë të pozitës së caktuar për Të me anë të Besëlidhjes së Bahá’u’lláh-ut, përbën së bashku me ta atë që mund të emërtohet si Tri Figurat Qendrore të një Besimi që është i pashoq në historinë shpirtërore të botës. Ai lartësohet, bashkë me ta, mbi fatet e këtij Besimi foshnjor të Perëndisë nga një nivel, tek i cili asnjë individ ose organ që kujdeset për punët e Besimit pas Tij, e të paktën për një periudhë prej jo më pak se njëmijë vjetësh, kurrë nuk mund të shpresojë të ngrihet. Ta ulësh rangun e Tij të lartë, duke e njejtësuar pozitën e Tij, ose duke e parë atë si afërsisht të barabartë, me pozitën e atyre mbi të cilët ka rënë manteli i autoritetit të Tij do të ishte një sakrilegj po aq i rëndë sa dhe bindja jo më pak heretike që priret ta lartësojë Atë në një pozitë barazie absolute qoftë me Figurën qendrore ose me Pararendësin e Besimit tonë. Por sado i gjerë është honi që e ndan ‘Abdu’l-Bahá-in prej Atij Që është Burimi i një Revelacioni të pavarur, Ai kurrë nuk mund të barazohet me distancëm edhe më të madhe që qëndron midis Tij, Që është Qendra e Besëlidhjes, dhe ndihmësve të Tij, të cilët do të vazhdojnë punën e Tij, cilëtdo qofshin emrat e tyre, rangu i tyre, funksionet e tyre ose arritjet e tyre të ardhme. Ata që e kanë njohur ‘Abdu’l-Bahá-in, që nëpërmjet kontaktit të tyre me personalitetin e Tij magnetik kanë arritur të ushqejnë për Të një admirim aq të zjarrtë, le të reflektojnë, në dritën e kësaj deklarate, për madhështinë e atij Që është shumë më lart se Ai për nga pozita”.27 “Ai është, dhe kurdoherë duhet parë, para së gjithash e mbi të gjitha, si Qendra dhe Strumbullari i Besëlidhjes së pashoqe e gjithëpërfshirëse të Bahá’u’lláh-ut, si vepra e Tij më e lavdërueshme, Pasqyra pa njollë e dritës së Tij, Shembulli i përsosur i mësimeve të Tij, Interpretuesi i pagabueshëm i Fjalës së Tij, mishërimi i çdo ideali Bahá’í, personifikimi i çdo virtyti Bahá’í, Dega Më e Fuqishme që ka mbirë nga Rrënja e Lashtë, Krahu i Ligjit të Perëndisë, Qenia ‘rreth së Cilës sillen të gjithë emrat’, Stimuluesi Kryesor i Njëshmërisë së Njerëzimit, Flamuri i Paqes Më të Madhe, Hëna e Yllit Qendror të këtij Dispensacioni kaq të shenjtë – cilësime e tituj që janë të padiskutueshëm dhe gjejnë shprehjen e tyre më të vërtetë, më të lartë e më të drejtë në emrin magjik ‘Abdu’l-Bahá. Ai është, mbi e tej këtyre emërtimeve, ‘Misteri i Perëndisë’ – një shprehje që Vetë Bahá’u’lláh-u e pat zgjedhur për ta thirrur Atë dhe që, ndërsa nuk na justifikon kurrsesi që t’i veshim Atij pozitën e Profetërisë, tregon sesi në personin e ‘Abdu’l-Bahá-it janë shkrirë e harmonizuar plotësisht karakteristikat e papajtueshme të natyrës njerëzore dhe të dijes e të përsosurisë mbinjerëzore”.28 PJESA 16 Le të ndalojmë këtu dhe të rishikojmë atë çka kemi studiuar deri tani. Ne e filluam duke konsideruar parimin e njëshmërisë së njerëzimit – shtylla rreth së cilës vërtiten të gjitha mësimet e Bahá’u’lláh-ut. Ne e konsiderojmë rëndësinë e operimit të këtij parimi në çështjet njerëzore dhe rolin e luajtur nga komuniteti i pasuesve të Tij në përpjëkjet drejt realizimit të tij. Në këtë kontekst, ne e kemi parë se sa themelor është për komunitetin të jetë në unitet. Për të ruajtur këtë unitet dhe për të siguruar që Revelacioni i Tij do ta arrijë qëllimin e tij, Bahá’u’lláh hyri në një Besëlidhje me pasuesit e Tij. Në Librin e Tij Më të Shenjtë, Qitapi Akdas, Ai emëroi ‘Abdu’l-Bahá si Qendra e Besëlidhjes së Tij dhe Interpretuesin e Mësimeve të Tij. Në reflektimin e rankut të ‘Abdu’l-Bahá-it, ne diskutuam nevojën imediate për një qendër në organizimin e çështjeve të komunitetit, domethënien e një interpretuesi të autorizuar të mësimeve për progresin e qëndrueshëm të Kauzës, dhe influencën e ushtruar në jetët tona individuale nga Shembulli Perfekt i këtyre mësimeve. Besëlidhja e vendosur nga Bahá’u’lláh për të siguruar operim harmonik dhe të vazhdueshëm të forcave të çliruara nga Revelacioni i Tij, është natyrisht, unik në të gjithë historinë fetare. Çfarë është e rëndësishme të kuptojmë, sidoqoftë, është se megjithëse e ngritur në baza kaq të forta, fortesa e Besimit, nuk është imune ndaj sulmeve periodike nga armiq të paskrupujt nga brenda dhe jashtë. Ne do të përpiqemi të studiojmë natyrën e sulmeve të tilla ne seksionet e ardhme. Së pari, ne duhet të njohim se në besimin Bahá’í, djalli nuk ka një ekzistencë të vetën, sepse errësira nuk është tjetër veçse mungesa e dritës. Megjithatë, qeniet njerëzore kryejnë vepra për të ardhur keq kur ata i lejojnë jetët e tyre të zotërohen nga natyra e tyre më e ulët. Dhe është për të ardhur keq që pëshpëritjet e egos thellë ne gjokset e njerëzve, munden – nëse nuk kontrollohen – të çojnë individët ambiciosë dhe të etur për pushtet në ekstremin e thyerjes së Besëlidhjes. Shyqyr Zotit kjo nuk është e zakonsshme. Zakonisht edhe sjellja më e dënueshmë e pasuesve të Bahá’u’lláh-ut mund t’i atribuohen të metave të shpirtrave të sinqertë të cilët po përpiqen të kuptojnë dhe jetojnë sipas standarteve të larta të një Besimi që sapo ka filluar të ushtrojë influencën e vet tek njerëzimi. Por, siç do ta shikojmë në studimin e mëtejshmëm të njësisë, veprat e atyre që shkelin Besimin, aq të paktë në të shkuarën dhe aq të parëndësishëm në të ardhmen, përbëjnë një klasë më vete dhe nuk duhen të merren si sjellje normale njerëzore por si veprimi i një sëmundjeje shpirtërore që ka për synim zotërimin e tërë trupit të Kauzës. Një reflektim i momentit mbi modelin e avancimit të paresistueshëm të Besimit nëpërmjet cikleve të krizave dhe fitoreve, një temë e trajtuar kjo në kurset e mëparshme, duhet t’ju bindë ju se njëherë që ‘Abdu’l-Bahá ka pranuar rankun e Tij të pakrahasueshëm si Qndër e Besëllidhjes së Bahá’u’lláhs dhe Kauza u bë gati të hynte në një stad tjetër te zhvillimit të saj, kishte ardhur koha për kriza të tjera. Në zemër të kësaj krize ishte rebelimi i Mirza Muḥammad-‘Alí. Ndjenja e menjëhershmë e hutimit që mposhti pasuesit e Bahá’u’lláh-ut pas ngjitjes së Tij u shpërnda nga njoftimi që ata nuk ishin braktisur. Tek ‘Abdu’l-Bahá ata njohën Ngushëllimin e tyre; Kauza e Zotit do të vazhdonte nëpërmjet Atij që do të ishte marrësi i udhëheqjes së pagabuar. Akoma pa marrë mirë përgjegjësitë e Tij si Drejtues i Besimit filloi rebelimi i atyre më pranë Tij. Kriza tjetër do të zjgaste për 4 vjet. Megjithëse nuk do tia kish dalë mbanë kurrë në krijimin e një ndarjeje të përhershme në komunitet, krijoi trazirë në mëndjet dhe zemrat e shumë prejt yre dhe rezultoi në një thyerje të rangjeve të vetë familjes së Bahá’u’lláh-ut, një thyeje që nuk do të riparohej dhe e cila do të bënte që shumica e anëtarëve të saj të largoheshin nga streha e Besëlidhjes. Rezultati i tij përfundimtar megjithatë, do të shërbetne si një dëshmi për dashurinë e pafund dhe urtësinnë e ‘Abdu’l-Bahá-it dhe fuqinë e pathyeshme të po kësaj Besëlidhjeje. Gjatë jetës së vetë Bahá’u’lláh, Muḥammad-‘Alí paturp kishte deklaruar partneritet me Atin e Tij dhe kishte ngatërruar tekstet e Shkrimeve të Shenjta që ishin nën përkujdesjen e Tij. Ai kishte marrë pakënaqësinë e Bahá’u’lláh-ut për vëprimet e tij, por falë mëshirës së pafund të Zotit, ai ishtë falur. Tek Kitáb-i-‘Ahd atij iu atribua një rank pranë rankut të ‘Abdu’l-Bahá-it dhe do të kishte qenë një nder i madh për të nëse ai do ta kishte provuar veten të denjë për bujaritë e Zotit. Në vend të kësaj, ai e përdori influencën e tij për të montuar një sulm ndaj Besëlidhjes. Edhe kur trupi i Bahá’u’lláh-ut ishte duke pritur për tu varrosur, ai përvetësoi dy pako që mbanin dokumente të rëndësishme të Atit të Tij që i ishin besuar ‘Abdu’l-Bahá-it para ndërrimit jetë të Tij. Gradualisht, me kalimin e kohës, përmes “gënjeshtrave, gjysmë të vërtetave, shpifjeve dhe ekzagjerimeve trashanike”,29 siç na tregon Ruajtësi, Muhamet-Ali-u arriti të bindë pjesën më të madhe të familjes së Bahá’u’lláh-ut dhe disa Bahá’í të mirënjohur në Tokën e Shenjtë që të bashkoheshin me të. Këta mbrojtës të vetë-emëruar të Besimit, të cilët pretenduan ta donin, bënë çdo gjë që kishin në dorë për të marrë mbretërimin e Kauzës në duart e tyre. Ata vendosën një sistem të gjerë korrespondence në çdo qendër dhe individ që ata munën të arrinin; ata dërguan emisarë në Írán, ‘Iráq, India, dhe Egypt; ata blenë dhe joshën zyrtarët e korruptuar kurdo që ata mundën; dhe ata bile bashkuan forcat me armiqtë e Besimit – të gjitha këto me një qëllim në mendjen e tyre; të turpëronin ‘Abdu’l-Bahá-in. Kriza e krijuar nga Muḥammad-‘Alí dhe ortakët e tij mund të rreshtohet me impulset më të ulëta të natyrës njerëzore. Ruajtësi ka shkruar: Arsyeja e vërtetë e kësaj krize ishte xhelozia përvëluese, e pakontrollueshme, shpirt-acaruese që epërsia e pranuar e ‘Abdu’l-Bahá-it në rang, fuqi, aftësi, dije e virtyt mbi të gjithë pjesëtarët e tjerë të familjes së Atit të Tij, kishte ngjallur jo vetëm te Mirza Muhamet-Aliu, kryeshkelësi i Besëlidhjes, por gjithashtu edhe te disa prej farefisit më të arfërt të tij. Një zili aq verbër si ajo që kishte pushtuar shpirtin e Mirza Jahjait, aq fatale si ajo që shquarsia më e lartë e Josifit kishte ndezur në zemrat e vëllezërve të tij, aq thellë e rrënjosur si ajo që kishte flakëruar në gjoksin e Kainit dhe e kishte shtyrë atë të vriste vëllain e vet Abelin, për disa vjet, para ngjitjes në qiell të Bahá’u’lláh-ut, ziente përbrenda në thellësitë e zemrës së Mirza Muhamet-Aliut dhe kishte marrë flakë në mënyrë të fshehtë nga ato shenja të panumërta shquarsie, admirimi e favori që ishin treguar për ‘Abdu’l-Bahá-in jo vetëm nga Vetë Bahá’u’lláh-u, shokët dhe pasuesit e Tij, por edhe nga një numër i madh jo-besimtarësh që kishin arritur të njihnin atë madhështi të lindur që ‘Abdu’l-Bahá-i kishte shfaqur që nga fëmijëria”.30 Fushatës së abuzimeve të kurdisura ndaj Tij, ‘Abdu’l-Bahá-i iu përgjigj me “vërejtje të pareshtura”, “argumentime serioze”, me “favore e ndere”, dhe me “qortime e paralajmërime”. 31 Por u provua se e gjithë kjo ishte pa dobi. Duke iu referuar krimeve të Muhamet-Aliut, Shoghi Effendi-u ka deklaruar: “Besëlidhja e Bahá’u’lláh-ut ishte shkelur dukshëm nga akte të tilla e të tjera në numër tepër të madh për t’i rrëfyer. Një goditje tjetër, ndonëse pështjelluese për nga pasojat e saj të para, i ishte dhënë Besimit dhe kishte bërë që struktura e tij për një çast të lëkundet”.32 Hidhërimi i ‘Abdu’l-Bahá-it për atë që ndodhi ishte i tillë saqë “megjithë triumfet e vërtetuara gjatë shërbesës së Tij, la gjurmë tek Ai deri në fund të jetës së Tij. Intensiteti i emocioneve që ky episod i zymtë ngjalli brenda Tij të sjell ndërmend efektin që shkaktuan te Bahá’u’lláh-u ngjarjet e lemerishme të rrokullisura nga rebelimi i Mirza Jahjait”.33 “Betohem për Bukurinë e Lashtë!”, shkruante Ai në një prej Tabelave të Tij, “kaq e madhe është dhimbja e keqardhja Ime saqë Pena është paralizuar midis gishtave të Mi”.34 Para se të konsiderojmë ndërlikimet e veprave të Muhamet-Ali, ju duhet të rishikoni disa nga tiparet e këtij episodi të trishtuar në historinë e Besimit. Sugjerohet që ju të lexoni pjesën e mësipërme përsëri dhe pastaj plotësoni ushtrimet e mëposhtme. 1. Si e ka fituar Muhamet-Ali pakënaqësinë e Bahá’u’lláh-ut gjatë jetës së Tij? ____________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 2. Çfarë shpërblimi i ishte blatuar nga Bahá’u’lláh-u Muhamet-Aliut në Qitapi Ahd [Kitáb-i-‘Ahd]? ____________________________________________________________________ 3. Si e përdori Muhamet-Ali influencën e tij pas ndërrimit jetë të Bahá’u’lláh-ut? __________ __________________________________________________________________________ 4. Muhamet-Ali ia doli mbanë të bindte shumicën e familjes së Bahá’u’lláh-ut dhe disa Bahá’ís të mirënjohur në Tokën e Shenjtë dhe në Iran për tu bashkuar me të nëpërmjet ____ __________________________________________________________________________ 5. Në përpjektjet e tyre për të marrë pushtetin e Kauzës në duart e tyre, Muhamet Ali dhe kolegët e tij − vendosën ________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ − dërguan _________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ − blenë dhe joshën _________________________________________________________ __________________________________________________________________________ − bashkuan forcat me _______________________________________________________ __________________________________________________________________________ 6. Ruajtësi na tregon se arsyeja e vërtetë e kësaj krize, e krijuar nga Muhamet-Aliut dhe ortakët e tij, ishte ________________________ e _______________________________, e ______________________________, ____________________________, që ___________ e pranuar e ‘Abdu’l-Bahá-it në __________, __________, ______________, __________ e ____________ mbi të gjithë pjesëtarët e tjerë të familjes së Atit të Tij, kishte ngjallur jo vetëm te Mirza Muhamet-Aliu, ______________________________________________, por gjithashtu edhe tek disa prej __________________________________________ të tij. 7. Një zili që ziente përbrenda në thellësitë e zemrës së Mirza Muhamet-Aliut para ngjitjes në qiell të Bahá’u’lláh-ut, ishte aq verbër si _________________________________________ __________________________________________________________________________ 8. Një zili që ziente përbrenda në thellësitë e zemrës së Mirza Muhamet-Aliut para ngjitjes në qiell të Bahá’u’lláh-ut, ishte aq fatale si _________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 9. Një zili që ziente përbrenda në thellësitë e zemrës së Mirza Muhamet-Aliut para ngjitjes në qiell të Bahá’u’lláh-ut, ishte aq thellë si _________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 10. Një zili që ziente përbrenda në thellësitë e zemrës së Mirza Muhamet-Aliut para ngjitjes në qiell të Bahá’u’lláh-ut, kishte marrë flakë në mënyrë të fshehtë nga ato _________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 11. Fushatës së abuzimeve të montuara kundër Tij nga Muhammad-‘Alí dhe kolëgët e tij, ‘Abdu’l-Bahá-i iu përgjigj ____________________________________________________ __________________________________________________________________________ 12. Nga veprat e kryera nga Muhammad-‘Alí had, Shoghi Effendi konfirmon se Besëlidhja e Bahá’u’lláh-ut u _____________________________________________________ 13. Shoghi Effendi na siguron ne se, ndonëse __________________________ për nga pasojat e saj të para, goditja që i ishte dhëne Besimit me këtë episod sa inat, kishte bëre që struktura e tij të lëkundet vetëm ________________________. PJESA 17 Është e dhimbshme të sjellësh ndërmend fjalët dhe veprat e thyerësve të një Besëlidhjeje që është e vetmja shpresë për njerëzimin ndërsa përpiqet të çlirojë veten nga zgjedha e shtypjes. Prapëseprapë është e rëndësishme për ne të kuptojmë mënyrat e tyre nëse secili nga ne do të japë kontributin e vet për mbrojtjen e Kauzës së Tij. Një ekzaminim i sjellsjes së pamëshirshme të Mirza Muhammad-‘Alí dhe atyre që e shoqëruan atë na ofron ne shumë mprehtësi në lidhje me këtë. Këtu janë disa shembuj. Muhammad-‘Alí dhe shoqëruesit e tij i atribuan ‘Abdu’l-Bahá-it akte të dënueshme që vetë ata i kryen dhe ambicien për udhëheqje që ata konsumonin në zemrat e tyre. Shoghi Effendi na tregon: “Mikut e të huajit, besimtarit e jobesimtarit po ashtu, zyrtarëve si të lartë dhe të ulët, haptazi e me nënkuptim, gojarisht si dhe me shkrim, ata e paraqitnin ‘Abdu’l-Bahá-in si një uzurpator ambicioz, kryeneç, të paprinciptë e të pamëshirshëm, i Cili me paramendim kishte shpërfillur udhëzimet e lëna me testament të Atit të Tij; i Cili me një gjuhë qëllimisht të maskuar e të dykuptimtë, kishte mëtuar një rang të barabartë me Vetë Manifestimin; i Cili në komunikimet e Tij me Perëndimin kishte filluar të pretendonte se ishte kthimi i Jezu Krishtit, Birit të Perëndisë, që kishte ardhur ‘në lavdinë e Atit’; i Cili, në letrat e Tij drejtuar besimtarëve Indianë, e shpallte Veten si Shah Bahram-i i premtuar, dhe i atribuonte Vetes të drejtën për të interpretuar shkrimet e Atit të Tij, për të nisur një Dispensacion të ri, dhe që zotëronte bashkë me Të Pagabueshmërinë Më të Madhe, privilegjin ekskluziv të bartësve të shërbimit profetik. ...” 35 Ishte, natyrisht, Muhammad-‘Alí i cili duke dëshiruar rang për vete, kishte dhënë deklarata falso, dhe ishte ai i cili me qëllim ka shpërfilluar udhëzimet e Atit të Tij. Mendo sikur je duke jetuar në ato ditë dhe dikush të pëshpërit tek veshi: “E di, ‘Abdu’l-Bahá është bërë më autoritativ që nga ndërrimi jetë i Bukurisë së Bekuar. Ai sillet sikur pretendon një rang përtej asaj që i është atribuar Atij nga Bahá’u’lláh. A nuk jemi të gjithë shërbëtorë të përunjur të Kauzës?” Çfarë ka shpresuar ky individ që ti nuk ke kuptuar mbi natyrën e Besëlidhjes së Bahá’u’lláh-ut dhe rankun e ‘Abdu’l-Bahá-it që e bëri atë të ketë guim të fillojë një bisedë të tillë me ty? __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ Nëpërmjet argumenteve të tjera që ata ngritën, Muhammad-‘Alí dhe shoqëruesit e tij u përpoqën të përfitonin dashurinë e Bahá’í-ve për unitet. Duke vepruar me shpërfillje të plotë për integritetin e komunitetit, duke bërë çdo gjë që kishin në dorë të nxisnin dyshime dhe të aftë të arrinin thyerje midis besimtarëve, ata fajësuan ‘Abdu’l-Bahá-in për përçarjen e krijuar në këtë mënyrë. Kjo ishte një nga mënyrat e tjera të tyre. Këtu është se si Shoghi Effendi vazhdon përshkrimin e deklarimit të bërë nga Muhammad-‘Alí dhe shoqëruesit e tij kundër ‘Abdu’l-Bahá-it: “Ata, veç kësaj, thonin se Ai, për qëllime personale të Tij, kishte nxitur përçarjen, kishte ngjallur armiqësi dhe kishte vringëlluar armën e komunikimit. …” 36 Imagjino edhe njëherë sikur je duke jetuar në ato ditë të rrezikshme dhe dikush të afrohet duke të thënë: “Ndoshta qëllimet e Muhammad-‘Alí dhe shoqëruesve të tij nuk janë kaq të ulëta në fund të fundit. Çfarë dëmi mund të të vijë së foluri me ta dhe të m arrrësh vesht se ç’kanë për të thënë? Si Drejtues i Besimit ‘Abdu’l-Bahá-i duhet të mbante unitetin midis besimtarëve. Pse do të përpiqej Ai të hidhte vëllain e vet jashtë Besimit? A nuk është uniteti për tu vlerësuar mbi gjithshka?” Çfarë ideje të gabuar mbi unitetin do të përpiqej të të paraqiste ky person në mënyrë që të mbillte në mendjen tënde farën e dyshimit? __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ Përveç atribuimit të ‘Abdu’l-Bahá-it të ambicieve të veta dhe akuzimit të Tij për krijimin e përçarjes në komunitetin Bahá’í, Muhammad-‘Alí dhe ata që bashkëpunuan me të, kërkuan për familjen e Bahá’u’lláh-ut fuqi dhe njëfarë zotërimi të burimeve të Besimit. Në këtë, ata mund disa herë të ishin më të mprehtë në mënyrat e tyre. Le të shohim se si Shoghi Effendi vazhdon përshkrimin e tij për sjelljen e tyre. “[Ata, veç kësaj, thonin] se Ai kishte shtrembëruar qëllimin e një Testamenti që ata pretendonin se kishte të bënte në thelb me interesat private të familjes së Bahá’u’lláh-ut, duke e shpallur atë si një Besëlidhje me rëndësi botërore, paraprirëse, të pashoqe e unikale në historinë e të gjitha feve. …” 37 Nuk është e paarësyeshme të imagjinojmë se duke u përpjekur të hedhin dyshime mbi vlefshmërinë e një qendre autoriteti për të ndjekur Bahá’u’lláh-un, ata janë duke shpresuar të krijojnë një situatë ku ata të ndanin autoritetin me ‘Abdu’l-Bahá-un. Mendo sikur dikush të të afrohet e të thotë: “Epo, është e vertetë që është e vërtetë për ne të kuptojmë qëllimin e vërtetë të Bahá’u’lláh-ut. Muhammad-‘Alí, si ‘Abdu’l-Bahá, shpenzoi orë e orë të tëra në prezencën e Bukurisë së Bekuar, duke këshillat e Tij dhe u zhyt në Fjalët e Tij. Sigurisht njohja e nga Muhammad-‘Alí’ e Shkrimeve të Bahá’u’lláh-ut është e krahasueshme me atë të ‘Abdu’l-Bahá-it. Ai duhet ta dijë qëllimin e vërtetë të Bahá’u’lláh-ut. Dhe fundi i fundit, gjithësecili nga ne mund të lexojë Shkrimet e Bahá’u’lláh-ut dhe të ketë kuptimin e vet të Shkrimeve.” Çfarë lloj qëndrimi do të përpiqej të kultivonte tek ju ndaj autoritetit që qartësisht i është dhënë ‘Abdu’l-Bahá-it nga Bahá’u’lláh-u? __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ Në mes të kësaj intrige dhe shtrembërimi, Muhammad-‘Alí dhe shoqëruesit e tij shkuan më tej duke e paraqitur veten si viktima, duke sajuar historira pas historirash mbi padrejtësitë e bëra atyra nga ‘Abdu’l-Bahá. Me zëra gjithmonë e më të lartë ata thirrën për përpjekje për të fituar simpati për çështjen e tyre. Ruajtësi vahdon përshkrimin e tij nëkëtë mënyrë: “[Ata, veç kësaj, thonin] se Ai i kishte privuar vëllezërit dhe motrat e Tij nga e ardhura e tyre e ligjshme për shpenzime, dhe e harxhonte atë për zyrtarë që t’i shërbenin rritjes së pozitës së Tij personale; se Ai kishte refuzuar të gjitha ftesat që i ishin bërë Atij për të diskutuar çështjet që kishin lindur dhe për të ulur mosmarrëveshjet që ishin shfaqur. …” 38 Si do ta kuptonit ju vërejtjen në dukje të pafajshme të dikujt që thoshte në atë kohë: “Ndoshta ‘Abdu’l-Bahá është shumë i ashpër me anëtarët e familjes së Tij.” __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ Në mënyrë të ngjashme, Muhammad-‘Alí dhe shoqëruesit e tij shpresuan të kriijonin njën ankth midis miqve duke i bërë ata të besonin që Besimi ishte në fazën e dobësimit për arësue të mënyrave me të cilat ‘Abdu’l-Bahá-i udhëhiqte komunitetin. Me këto fjalë Shoghi Effendi e mbyll këtë pasazh të trishtuar përsa i përket sjelljes së paparë të Muhammad-‘Alí dhe të gjithë që bashkëpunuan me të: “[Ata, veç kësaj, thonin] se Ai në të vërtetë kishte bastarduar Tekstin e Shenjtë, kishte ndërfutur pasazhe të shkruara nga Ai Vetë, dhe kishte shtrembëruar qëllimin dhe kuptimin e disa prej Tabelave më me peshë të reveluara nga Pena e Atit të Tij; dhe më në fund, se, si rezultat i një sjelljeje të tillë, nga besimtarët e Lindjes ishte ngritur flamuri i rebelimit, se komuniteti i besimtarëve ishte bërë copë-copë, kishte marrë me shpejtësi tatëpjetën dhe ishte i dënuar të zhdukej”.39 Imagjino sikur dikush që ju është ofruar në atë kohë dukë ju thënë si vijon: “Pak vite më parë kur Bahá’u’lláh ishte akoma midis nesh, Besimi kishte një prestigj në rritje dhe komuniteti i pasuesve të Tij ishte duke u rritur në numër. Tani na shiko ne. ‘Abdu’l-Bahá është i lumtur që pak Perëndimorë po bëhën Bahá’í. Ndërkaq, besimtarë të shquar si Mirza Áqá Ján, që shpenzoi vite duke transkriptuar Tabelat e Bahá’u’lláh-ut, e kanë braktisur Atë dhe kanë marre anën e Muhammad-‘Alí. Ne duhet të bëjmë ç’ka mendojmë që është më e mira për Kauzën e Zotit, edhe nëse do të thotë të injorosh dëshirat e ‘Abdu’l-Bahá-it për pak kohë. Ai do t’i modifikojë idetë e Tij me kamiline kohës.” Si do ta analizonit këtë vlerësim të statusit të Besimit, si në terma të emocioneve me të cilat u përpoq të luhej dhe mënyra me të cilën u paraqit informacioni? __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ PJESA 18 Në pjesën e mësipërme, ne shqyrtuam disa nga mënyrat me të cilat Mirza Muhammad-‘Alí-u dhe bashkëpunëtorët e tij u përpoqën të minonin Besëlidhjen e vendosur nga Bahá’u’lláh-u. Edhe pasi u bë e qartë që dështuan për t’a ndarë komunitetin, ata bënë gjithçka mundën për të diskredituar ‘Abdu’l-Bahá-in në sytë e autoriteteve, duke bashkuar forcat me armiqtë e Besimit në mënyrë që t’ia arritin qëllimit të tyre. Për periudhën e rreth shtatë vjetëve, afërsisht nga 1901 deri më 1907, ‘Abdu’l-Bahá-i u bë objekt i shqyrtimit të ngushtë nga autoritetet si rezultat i intrigave të Mirza Muhammad-‘Alí-ut të zeherosur. Një ditë në gusht 1901, pas kthimit në ‘Akká nga Bahjí, ‘Abdu’l-Bahá-i u informua se kufizimet që ishin zbutur gradualisht në vite ndaj komunitetit në mërgim të pasuesve të Bahá’u’lláh-ut, do të rivendoseshin. Urdhëra mbërritën nga Sulltani në Konstandinopojë që ‘Abdu’l-Bahá-i dhe vëllezërit e tij të izolohen brenda mureve të qytetit. ‘Abdu’l-Bahá-i u thirr disa dite rresht në pyetje. Edhe pse Ai i bindi autoritetet për t’i lejuar vëllezërit e Tij të kthehen në Bahjí dhe për t’u dhënë besimtarëve lirine e mjaftueshme për të fituar jetesën, Ai dhe familja e Tij vëzhgoheshin me vigjilencë. Më vonë, njëri prej vëllezërve të ‘Abdu’l-Bahá’-it që kishte mbështetur Besë-Thyesit u pajtua dhe bashkua për një kohë të shkurtër me Të, rrëfeu se Muhammad-‘Alí-u kishte dërguar një korrier me një dhuratë dhe një letër për një zyrtar të rangut të lartë në rajon, duke sugjeruar që ‘Abdu’l-Bahá-i ishte duke vepruar kundër interesave të perandorisë Osmane. Ndodhi që disa ditë më vonë urdhërat e Sulltanit mbërritën. Muhammad-‘Alí-u dhe bashkëpunëtorët e tij vazhduan papushim gjatë viteve që pasuan t’a paraqesnin ‘Abdu’l-Bahá-in si një kërcënim për shtetin, duke shpresuar që të mund të sillnin ekzekutimin ose internimit e Tij në një vend mundësisht të largët për t’i lejuar ata që të merrnin kontrollin mbi çështjet e Besimit. Përfundimisht Sulltani u shqetësua kaq shumë sa që caktoi një komision për të hetuar çështjen. Tashmë jemi më 1904, ‘Abdu’l-Bahá-i u ftua në disa raste për t’iu përgjigjur akuzave të ngritura kundër Tij, të cilat Ai me kujdes dhe pa frikë i hodhi poshtë. Edhe pse komisioni nuk arriti të provojë ndonjë keqbërje nga ana e ‘Abdu’l-Bahá-it, Ai mbeti në rrezik. Në 1907 një komision të dytë me katër zyrtarë u vendos në ‘Akká nga Sulltani. Rojet u pozicionuan jashtë shtëpisë së ‘Abdu’l-Bahá-it, ndërsa oficerët përveshën mengët në hetimin e tyre. Muhammad-‘Alíu dhe bashkëpunëtorët e tij u ngazëllyen. Anija e komisionerëve mbeti në portin e gjirit dhe dukej e sigurtë që ‘Abdu’l-Bahá-in do ta merrnin së shpejti. Në një moment te tillë, Konsulli spanjoll, i cili ishte një adhurues i madh i ‘Abdu’l-Bahá-it, i ofroi Atij një anije mallrash në mënyrë që Ai mund të ikte në një vend të sigurt. Por Ai nuk pranoi, i vendosur të ndjekë shembullin e Báb-it e Bahá’u’lláh-ut, qe u përballën të patrazuar me çdo rrezik. Pastaj, një ditë rreth perëndimit të diellit, anija ktheu drejtim e u nis nëpër gji drejt ‘Akkës. Mendohej përgjithësisht se komisioni po vinte për të arrestuar ‘Abdu’l-Bahá-in dhe t’a merrte me vete në anije. Miqtë ishin në ankth, disa qanin me hidhërim prej mendimit të ndarjes me Të. Por papritmas anija ndryshoi drejtim dhe dritat e saj mund të shiheshin duke levizur në drejtim të Konstandinopojës. Më vonë u mësua se ishte bërë një përpjekje atentati kundër jetës së Sulltanit dhe perandoria Osmane ishte në trazira. ‘Abdu’l-Bahá ishte jashtë rrezikut të afërt. Në Vullnetin dhe Testamentin e Tij ‘Abdu’l-Bahá-i përdor fjalët e mëposhtme për të përshkruar sjelljen e Mirza Muhammad-‘Alí-ut: “Çfarë shmangie më të madhe mund të ketë sesa shkelja e Besëlidhjes së Perëndisë! Çfarë shmangie më të madhe mund të ketë sesa ndërshtënia dhe shtrembërimi i fjalëve e i vargjeve të Tekstit të Shenjtë, ashtu siç është dëshmuar e deklaruar nga Mirza Badi’u’lláh-u! Çfarë shmangieje më të madhe mund të ketë sesa të shpifësh për vetë Qendrën e Besëlidhjes! Çfarë shmangieje mund të duket më sheshit sesa përhapja në të katër anët e zërave të rremë e të marrë që prekin Tempullin e Testamentit të Perëndisë! Çfarë shmangie më të rëndë mund të ketë sesa vendimi për vrasjen e Qendrës së Besëlidhjes, shmangie që vërtetohet nga vargu i shenjtë: – “Ai që para se të kenë kaluar njëmijë vjet del me pretendimin…”, dërsa ai (Muḥammad ‘Alí] pa pikë turpi ka dalë në ditët e Bukurisë së Bekuar me një pretendim të tillë e ky është hedhur poshtë prej Tij në mënyrën e mësipërme, dhe teksti i pretendimit të tij ekziston akoma me dorëshkrimin e tij dhe mban vulën e vetë atij. Çfarë shmangie më të plotë mund të ketë sesa akuza e rremë kundër të dashurve të Perëndisë! Çfarë shmangie më të ligë mund të ketë sesa të shkaktosh futjen brenda e burgosjen e tyre! Çfarë shmangie më të pashpirt mund të ketë sesa t’i dorëzosh qeverisë Shkrimet dhe Letrat e Shenjta, që ndoshta mund të nxisin tek ata (qeveria) synimin për vrasjen e këtij të munduari! Çfarë shmangie më të tërbuar mund të ketë sesa kërcënimi për të shkatërruar Kauzën e Perëndisë, duke sajuar e falsifikuar në mënyrë shpifëse letra e dokumente, që kjo të shqetësojë e alarmojë qeverinë dhe të çojë në derdhjen e gjakut të këtij të munduari; – të tilla letra e dokumente ndodhen tani në duart e qeverisë! Çfarë shmangie më të urryer mund të ketë sesa kjo ligësi e ky rebelim! Çfarë shmangie më të turpshme mund të ketë sesa hapërdarja e tubimit të njerëzve të shëlbimit! Çfarë shmangie më të poshtër mund të ketë sesa interpretimet boshe e jobindëse të njerëzve të dyshimit! Çfarë shmangie më keqdashëse mund të ketë sesa të bëhesh ortak me të huajt e me armiqtë e Perëndisë!” 40 Tani mendoni, siç bëtë në pjesën e fundit, sikur ju të jetonin në ato ditë. Kujtoni çfarë keni studiuar në këto dy pjesë, si do ta mbronit ju veten nga sëmundja shpirtërore që kishte infektuar disa nga shpirtrat që kishin qenë besnikë më parë? Do ta kishit ndjerë ju të kishte ndonjë mundësi tjetër të arsyeshme veç shmangjes tërësisht duke i lënë ata me veten e tyre? Ku do t’i kishit përqëndruar energjitë dhe kohën tuaj? Diskutojini këto pyetje në grupit tuaj. PJESA 19 Një nga nyjet e besimit, pjesë e të gjithë Bahá’í-ve të botës është se nuk ka pushtet mbi tokë që të mund të ndryshojë drejtimin që Bahá’u’lláh-u ka vendosur për Kauzën e Tij. Është e vërtetë se, gjatë viteve që pasuan menjëherë ngritjen në qiell të Tij, Muhammad-‘Alíu me shokë përhapën çoroditje në komunitetin e pasuesve të Tij, dhe është e vërtetë që Besë–Thyesit vazhduan të krijonin tmerr mes besimtarëve për disa kohë dhe përtërinë shpresa të reja mes armiqve të Besimit. Megjithatë, pasojat e kësaj tollovije nuk e patën të gjatë. Ruajtësi shpjegon: “Megjithëse rebelimi i Mirza Muhamet Aliut solli shumë ngjarje të zymta e të hidhura, dhe megjithëse pasojat e tyre të frikshme vazhduan për disa vjet të errësonin dritën e Besëlidhjes, të vinin në rrezik jetën e Qendrës së caktuar të saj, dhe të çoroditnin mendimet e të vononin përparimin e veprimtarive të mbështetësve të saj si në Lindje dhe në Perëndim, megjithatë i tërë episodi, i parë në perspektivën e tij të vërtetë, provoi se s’ishte as më shumë e as më pak se një prej atyre krizave periodike e cila, që nga zanafilla e Besimit të Bahá’u’lláh-ut, dhe gjatë një shekulli të tërë, ka qenë e dobishme për skartimin e elementëve të dëmshëm të tij, për forcimin e themeleve të tij, për të treguar aftësinë ripërtëritëse të tij, dhe për të çliruar një masë të mëtejshme të fuqive të fshehta të tij”.41 Ju jeni të inkurajuar të reflektoni për një moment mbi gjithshka që kemi studiuar në këtë kurs deri tani dhe diskutoni me pjesëmarrësit e tjerë sigurinë e dhënë në Shkrimet se, pa marrë parasysh sa i frikshëm do të jetë rreshtimi i forcave kundër Kauzës së Zotit, fuqia që vesh Besëlidhjen e Bahá’u’lláh-ut do t’a sigurojë fitoren e saj përfundimtare. __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ Me këtë pasqyrim të freskët në mendje, ne tani duhet të lexojmë pasazhin e mëposhëm të shkruar nga Shoghi Effendi-u: “Tani që kushtet e një Besëlidhjeje hyjnisht të caktuar ishin shpallur në mënyrë të padyshimtë; tani që pikësynimi i Besëlidhjes ishte kuptuar qartë dhe parimet bazë të saj ishin rrënjosur në mënyrë të patundur në zemrat e shumicës dërrmuese të pasuesve të Besimit; dhe tani që sulmet e para të shpërthyera nga ata që synonin ta përmbysnin atë ishin zmbrapsur, Kauza për të cilën ajo Besëlidhje ishte projektuar mund të çante përpara në rrugën e përvijuar për të nga gishti i Autorit të saj”.42 Historia e njëzet e nëntë viteve të shërbesës së ‘Abdu’l-Bahá-it nuk është tema e kësaj njësie. Megjithatë, në mënyrë që të fitojmë një kuptim e vlerësim të mëtejshëm për fuqinë e Besëlidhjes, ne duhet të shqyrtojmë siç duhet, disa nga arritjet e Besimit gjatë shërbesës së Tij. Këtë do ta bëjmë në pjesët e ardhshme, të cilat, duke ndjekur rendin e mendimit në kapitujt përkatës te “Perëndia kalon Pranë”, do t’i dedikohen, nga ana tjetër, vendosjes së Besimit në Perëndim, transferimit të eshtrave të Báb-it në vendin pushues përfundimtar në malin Karmel, udhëtimeve të ‘Abdu’l-Bahá-it në Evropë dhe Amerikën e Veriut, si dhe përhapjes sistematike dhe përforcimit të Besimit në të gjithë botën. PJESA 20 Shoghi Effendi-u na kujton se që prej vitit që pa lindjen e Besimit, Bábi iu drejtua “popujve të Perëndimit”, duke iu kerkuar atyre të “bëjnë përpara” nga qytetet “e tyre” për të ndihmuar Zotin dhe “të bëhen si vëllezër” në “një dhe të pandarë Besim” të Tij. Në Librin Më të Shenjtë, Bahá’u’lláh-u akordoi një dallim të veçantë për sundimtarët e kontinentit Amerikan. Ai i bën thirrje atyre “zbukuroni tempullin e pushtetit me stolinë e drejtësisë dhe të frikës së Perëndisë, dhe kokën e tij me kurorën e përkujtimit” të Zotit të tyre, “shtrëngoni me duart e drejtësisë shkatërrimin” dhe “dërrmoni tiranin” me “thuprën e urdhërimeve” të Zotit të tyre, “Urdhëruesit, Urtiplotit”. Vendosja e Kauzës në Perëndim, si pasojë, është për t’u konsideruar si një nga arritjet më të rëndësishme të arritur gjatë shërbesës së ‘Abdu’l-Bahá –it. Rendi i ngjarjeve mund të përmblidhen si më poshtë. Përmendja e parë e emrit të Bahá’u’lláh-ut në një tubim publik në Hemisferën Perëndimore u mbajt më 23 shtator 1893. Në atë ditë, prifti Xhorxh A. Ford dorëzoi një letër në Parlamentin e Feve Botërore, të mbajtur në Çikago në lidhje me Ekspozitën Kolumbiane. Më pak se një vit më vonë, Ibráhím Khayru’lláh, një mjek sirian i cili ishte bërë Bahá’í në Kajro, u shpërngul në Çikago. Ai filloi të mësojë Besimin fuqishëm, udhëtoi në një numër të qyteteve të tjera të Shteteve të Bashkuara. Nëpërmjet përpjekjeve të tij, qindra shpirtra të hapur në të gjithë vendin përqafuan Besimin. Prej këtyre besimtarëve të hershëm do të dalin disa nga pasuesit më të shquar të Bahá’u’lláh-ut në Perëndim. Dy emra shquhen si veçanërisht të rëndësishëm: Thornton Chase, i caktuar nga ‘Abdu’l-Bahá, si besimtari i parë Amerikan, dhe Louisa A. Moore, e njohur prej nesh me emrin e saj pas martese Lua Getsinger, nëna e mësuesve të Perëndimit. Një nga individët e tërhequr drejt Besimi nga Lua Getsinger ishte znj Phoebe Hearst, një filantrope e mirënjohur. Nga fundi i 1898, ajo organizoi një udhëtim për në Tokën e Shenjtë në mënyrë që të takonte ‘Abdu’l-Bahá-in. Ajo u shoqërua nga Dr. dhe Znj Getsinger, Dr Khayru’lláh dhe gruaja e tij, dhe Zsh. May Ellis Bolles. Në atë kohë May Bolles jetonte në Paris, por tre vjet më vonë, pasi u martua me Sutherland Maxwell, ajo u transferua në Kanada dhe vendosi themelet e Kauzës në atë vend. Gjithashtu, i përfshirë midis pelegrinëve ishte edhe shërbëtori i znj Hearst, Robert Turner, i cili do të bëhet Bahá’í i parë afrikano-amerikan. Ruajtësi e përshkruan këtë pelegrinazh me fjalët e mëposhtme: “Arritja e pesëmbëdhjetë pelegrinëve, në tre grupe njëri pas tjetrit, nga të cilët i pari përfshinte Dr. dhe Znj. Getsinger, mbërritën në qytetin-burg të ‘Akká-s më 10 dhjetor 1898; kontakti i ngushtë personal që u vendos midis Qendrës së Besëlidhjes së Bahá’u’lláh-ut dhe lajmëtarëve të Revelacionit të Tij që kishin dalë kohët e fundit në Perëndim; rrethanat prekëse që kishin shoqëruar vizitën e tyre te Varri i Tij dhe nderi i madh që u tregua ndaj tyre duke i prirë Vetë ‘Abdu’l-Bahá-i në dhomën më intime të tij; fryma që, përmes fjalës e shembullit, pavarësisht nga koha e shkurtër e qëndrimit të tyre, një Mikpritës i përzemërt e bujar nguliti aq fort tek ata; dhe përkushtimi plot pasion e vendosmëria e patundur që porositë e Tij frymëzuese, mësimet e Tij ndriçuese dhe provat e shumta të dashurisë së Tij hyjnore ndezën në zemrat e tyre – të gjitha këto shënuan fillimin e një epoke të re në zhvillimin e Besimit në Perëndim, një epoke domethënien e së cilës veprimet e kryera në vijim pikërisht nga disa prej këtyre pelegrinëve e bashkënxënësve të tyre e kanë provuar gjerësisht. “‘Për atë takim të parë’, një prej këtyre pelegrineve, që ka regjistruar përshtypjet e saj, ka shkruar ‘Nuk mundem të kujtoj as gëzim ose dhimbje, as diçka që mund t’i vë një emër. Papritur u ngrita në një lartësi tepër të madhe, shpirti im kishte ardhur në kontakt me Frymën Hyjnore, dhe kjo forcë, kaq e pastër, kaq e shenjtë, kaq e fuqishme, më kishte rrëmbyer mua…. Ne nuk i largonim dot sytë nga fytyra e Tij e lavdishme; ne dëgjonim gjithçka që Ai thoshte; ne pinim çaj me Të me kërkesën e Tij; por ekzistenca dukej e ndërprerë; dhe kur Ai u ngrit dhe papritur u largua, ne u rikthyem me një dridhërimë në jetë; por kurrë më, oh! kurrë më, lavdi Zotit, në të njëjtën jetë mbi këtë tokë’. ‘Me fuqinë e madhështinë e pranisë së Tij”, ka dëshmuar po ajo pelegrine, duke kujtuar takimin e fundit që u bë me grupin pjesëtare e të cilit ajo ishte, ‘frika jonë u kthye në besim të plotë, dobësia jonë në forcë, brenga jonë në shpresë, dhe vetja jonë u harrua në dashurinë tonë për Të. Ndërsa të gjithë ne rrinim para Tij , duke pritur të dëgjonim fjalët e Tij, disa prej besimtarëve dënesnin hidhur, Ai u kërkoi atyre të fshinin lotët, por ata nuk mundën për një çast. Kështu që Ai përsëri u kërkoi atyre për hir të Tij të mos dënesnin, as nuk foli me ne e as na mësoi derisa të gjithë lotët u lanë mënjanë…”.43 Kaq shumë u dashuruan me dashurinë e Perëndisë këta shpirtra, sa që Ruajtësi iu referohet si “pelegrinët e dehur me Zot”. Pas kthimit të tyre në Francë dhe Shtetet e Bashkuara, përpjekjet për të përhapur mesazhin e Bahá’u’lláh-ut u shtuan, dhe pranimi doli të ishte i madh. Ritmi i mësimdhënies vazhdoi të marrë vrull, dhe përfundimisht ‘Abdu’l-Bahá-i Vetë vendosi që sapo të ishte i lirë të vepronte, Ai do të ndërmerrte një përfaqësi personale në Perëndim. Një dekadë do të kalojë para se ‘Abdu’l-Bahá-i të mund të fillojë udhëtimin e Tij historik për në Evropë dhe Amerikën e Veriut. Gjatë këtyre dhjetë viteve, Ai i ushqehu komunitetet Bahá’í të formuar rishtas përmes shumë Tabelave. që Ai zbuloi për besimtarët e hershëm, të dërguarit e njëpasnjëshëm, mësuesit që Ai iu dërgoi atyre, dhe mesazheve gojore pasuar atyre nga një rrjedhë e vazhdueshme pelegrinësh. Si rezultat i kësaj, komunitetet u bënë gjithnjë e më të konsoliduar, veçanërisht në Amerikën Veriore, pavarësisht nga kriza që Dr Khayru’lláh krijoi pas kthimit të tij nga pelegrinazhi. Ky njeri i pamend dhe ambicioz ishte verbuar nga arritjet e tij. Duke shpresuar se ai mund të bëhej udhëheqësi i komunitetit në Amerikë, ai lejoi veten të joshej nga Muhammad-‘Alí-u dhe bashkëpunëtorët e tij dhe shkeli Besëlidhjen. Siç ndodh me çdo ngjarje të Besë-Thyesve, përpjekjet e tij për të ndarë komunitetin Bahá’í dështoi më në fund. Megjithatë, ai shkaktoi një tmerr të vërtetë midis miqve. Për të larguar konfuzionin e tyre, ‘Abdu’l-Bahá-i vendosi në Amerikë shërbëtorë të tillë të Kauzës, besnikë dhe të ditur si Mirza Abul-Fazl, i cili thelloi kuptimin e Mësimeve te besimtarët. Fryt i punës së pandërprerë të ‘Abdu’l-Bahá-it ishte komuniteti i fortë, energjik amerikan Bahá’í, i gatshëm të përballojë çdo sfidë. Përkushtimi i tyre u tregua me vendimin që morën një grup i vogël besimtarësh në Çikago për të filluar punën monumentale të ndërtimit të tempullit Nënë të Perëndimit. Me ndihmën e miqve të tyre besimtarë në pjesë të ndryshme të vendit, ata ia dolën mbanë të bledhin fondet e nevojshme për të bërë pagesën fillestare drejt blerjes së dy parcelave të tokës fqinjë në brigjet e liqenit të Miçiganit, në afërsi të Çikagos. Një vit më vonë në Mars 1909, pas udhëzimeve të marra nga ‘Abdu’l-Bahá-i, tridhjetë e nëntë delegatë nga lokalitetet rreth vendit u mblodhën në atë qytet dhe themeluan një organizatë të përhershme kombëtare, të njohur si tempulli Bahá’í i Unitetit. Kësaj organizate, të njohur me ligj, i është dhënë autoriteti i plotë ligjor për të mbajtur të drejtën e pronësisë së tempullit. Kontributet për këtë ndërmarrje historike erdhën nga vende anembanë botës, si dhe nga qytetet në të gjithë vendin. Nga 1910, dy vite para mbërritjes së ‘Abdu’l-Bahá-it në Amerikë, një shumë prej njëzet mijë dollarësh u mblodh – shumë të konsiderueshme kjo në atë kohë dhe një shenjë e solidaritetit të pasuesve të Bahá’u’lláh-ut në bashkë Lindjen dhe Perëndimin. Kjo është vetëm një përmbledhje shumë ë shkurtër e rritjes së Besimit në Perëndim. Ka shumë tregime që lidhen me këtë periudhë të jashtëzakonshme në historinë e Kauzës dhe me shpirtrat pritës që u zgjuan nga thirrjet e Bahá’u’lláh-ut. Ju mund të doni të hetoni personalisht jetën e një prej besimtarëve të hershëm perëndimor dhe të bëni një prezantim të shkurtër te anëtarët e grupit tuaj të studimit. Përveç atyre që janë përmendur në këtë pjesë – a Thornton Chase, Lua Getsinger, May Maxwell, dhe Robert Turner – besimtarë si Laura Barney, Thomas Breakwell, Ella Cooper, Hippolyte Dreyfus, John Esslemont, Helen Goodall, Edwin Fischer, J. Ethel Rosenberg, dhe Konsulli Shvarc do të frymëzojnë brezat që do të vijnë dhe do të shërbejnë si dëshmi e fuqisë së Besëlidhjes që Bahá’u’lláh-ut ka vendosur me njerëzimin. Në paraqitjen e rrjedhës së jetës së një prej këtyre besimtarëve, apo të disa historive që lidhen me ta, përpiquni të tregoni se si secili u gjallërua nga fuqia e Besëlidhjes. Një hulumtim i tillë mund të jetë i vështirë nëse nuk keni materialet e nevojshme në dispozicionin tuaj. Në këtë rast, ju mund të doni t’a mbani mirë ne mendje këtë detyrë, nëse ndonjëherë në të ardhmen do të ndesheni me ndonjë nga emrat e ketyre besimtarëve të hershëm. PJESA 21 Vendosja e eshtrave të Báb-it në Malin Karmel është një arritje tjetër për të cilën vlen të ndalemi në rrugëtimin tonë të shkurtër përgjatë periudhës së shërbimit të ‘Abdu’l-Bahá-it. Në mesnatën e ditës së dytë pas ekzekutimit të Báb-it dhe shoqëruesit të Tij, Anis, në vitin 1850, një besimtar i përkushtuar, lëvizi trupat e copëtuar nga hendeku i thellë ku ishin hedhur, jashtë Tabrizit, dhe i çoi në një fabrikë mëndafshi në pronësi të nëjrit prej miqve. Eshtrat me nderim u vendosën në një arkivol të drunjtë, i cili u transportua në një vend të sigurt. Kohë më vonë, me udhëzim të Bahá’u’lláh-ut, arkivoli u vendos në Teheran dhe u mbajt i fshëhur deri në vitin 1899. Në këtë vit, duke ndjekur direktivat e nxjerra nga ‘Abdu’l-Bahá, arkivoli u soll nëpëmjet tokës në Beirut dhe nga deti mbërriti në ‘Akká, më 31 Janar 1899. Në të njëjtin vit, ‘Abdu’l-Bahá vendosi gurin e themelit për ngrehinën në Malin Karmel që do të ngrihej në pozicionin e zgjedhur nga Vetë Bahá’u’lláh për të pritur eshtrat e Báb.Në katër raste Bukuria e Bekuar vizitoi Haifan. Gjatë njërës prej këtyre vizitave, kur Tenda e Tij u ngrit në shpatin e atij Mali, Ai i tregoi ‘Abdu’l-Bahá-it vendin i cili do të shërbente si vëndprehja e përhershme e Báb. Megjithëse ndërtimi në monument filloi pak muaj pasi u vendos guri i themelit, afërsisht një dekad do të kalonte para se ‘Abdu’l-Bahá të përmbushte detyrën historike të besuar nga Ati i Tij. Shoghi Effendi shpjegon: “Bisedimet e zgjatura me pronarin dinak e që i bën mirë hesapet të truallit të ndërtimit të Godinës së shenjtë, i cili, nën ndikimin e Besëlidhje-thyesve, refuzoi për një kohë të gjatë ta shesë; çmimi tej mase i lartë i kërkuar në fillim për hapjen e një rruge që çonte tek ai truall dhe të domosdoshme për punën e ndërtimit; vërejtjet e pafund që bënin zyrtarët, të lartë e të ulët, dyshimet e krijuara lehtësisht të të cilëve duheshin zbutur nga shpjegimet dhe sigurimet e përsëritura të dhëna prej Vetë ‘Abdu’l-Bahá-it; gjendja e rrezikshme e krijuar nga akuzat e përbindshme të bëra prej Mirza Muhamet Aliut dhe ortakëve të tij lidhur me karakterin dhe qëllimin e asaj godine; vonesat dhe koklavitjet e shkaktuara nga mungesa e zgjatur dhe e detyruar e ‘Abdu’l-Bahá-it nga Haifa, dhe pamundësia e Tij që rridhte nga kjo për të mbikqyrur personalisht ndërmarrjen e gjerë që Ai kishte nisur – të gjitha këto ishin ndër pengesat kryesore me të cilat Atij, në një periudhë aq kritike të shërbimit të Tij, i duhej të përballej e t’i kapërcente para se Ai të mund të zbatonte në tërësinë e tij Planin, skicën e të cilit Bahá’u’lláh-u ia kishte komunikuar Atij me rastin e njërës prej vizitave të Tij në Malin Karmel”.44 Sigurisht, asnjë pengesë nuk do të ndalte përmbushjen e qëllimit të Perëndisë: “‘Çdo gur të asaj Godine, çdo gur të rrugës që çon tek ajo’”, ishte dëgjuar të vërente shumë herë Ai, ‘Unë me lotë që s’reshtnin kurrë e me një kosto të pamasë e kam ngritur dhe e kam vendosur në vendin e vet’. ‘Një natë’, vërejti një here Ai, sipas një dëshmitari okular, ‘Unë isha aq i pushtuar nga ankthet e Mia sa nuk më mbetej tjetër veçse të citoja e të përsërisja pareshtur një lutje të Báb-it që e kisha në zotërim, recitimi i së cilës më qetësoi së tepërmi. Të nesërmen në mëngjes vetë pronari i ngastrës erdhi tek Unë, kërkoi të falur dhe m’u lut ta blija pronën e tij’”.45 Përfundimisht, ditën e Naw-Rúz-it të vitit 1909, ‘Abdu’l-Bahá sarkofagun e mermertë, ofruar si shenjë dashurie nga Bahá’í-të e Rangoon, e vendosi në kubenë e përgatitur për të. Në mbrëmje, nën ndriçimin e një llambe të vetme, Ai vendosi në të, me duart e Tij, - në prani të besimtarëve nga Lindja dhe Perëndimi- kutinë e drunjtë që mbante eshtrat e shenjta të Báb dhe shoqëruesit të Tij. Shoghi Effendi këtë ngjarje e përshkruan me këto fjalë: “‘Kur gjithçka kishte përfunduar, dhe eshtrat tokësore të Profetit-Martir të Shirazit, më në fund, u vunë në vend të sigurt për t’u prehur përjetësisht në gjirin e malit të shenjtë, ‘Abdu’l-Bahá-i, i Cili kishte hedhur mënjanë turbanin e Tij, kishte zbathur këpucët dhe kishte hequr mantelin e Tij, u përkul thellë mbi sarkofagun ende të hapur, me flokët e Tij të ergjëndë që valëviteshin në kokën e Tij dhe me fytyrën të transformuar e të ndritshme, e mbështeti ballin në buzën e arkivolit të drunjtë dhe, duke dënesur me zë të lartë, qau me një vajtim të tillë saqë të gjithë ata që ishin të pranishëm vajtuan bashkë me Të. Atë natë Ai nuk mundi të flinte, aq thellë ishte i pushtuar nga emocioni”. 46 Me një fillesë të tillë të jashtëzakonshme, qendra boterore administrative e Besimit do të sillej në jetë në shpatin e Malit Karmel, duke dalë si simbol i madhështisë së Besimit të Bahá’u’lláh-ut. Pranë mauzoleumut të Báb-it, përgjatë shtegut në formë të një harku të përshkuar nga Shoghi Effendi, katër ngrehina do të ndërtohen. Kulmi i tyre do të kurorëzohej me Selinë e Shtëpisë Universale të Drejtësisë, përkarshi me Arkivat, Qëndrën Ndërkombëtare të Studimit të Teksteve, dhe Ndërtesën e Qëndrës Ndërkomëbtare të Mësimdhënies. Vetë Mauzeloumi, stolisur nga një strukturë e artë e kubesë, do të shndërohet në pikën qëndrore të tetëmbëdhjetë tarracave, nëntë ngrihen duke ngjitur kreshtën e malit dhe nëntë duke zbritur në rrëzë të tij. Kopshte të një bukurije të endëshme do të ngriheshin për të qarkuar ato. Fjalët në vazhdim të Shtëpisë Universale të Drejtësië, shkruar në 2001 me rastin e kompletimit të projekteve ndërtimore, vendosi në perspektivë domethënien e atij akti të vetëm, në atë mbrëmje të habitshme Naë-Rúz-i, shumë dekada më parë: “Ndërtesat madhështore që tani qëndrojnë përgjatë Harkut të skicuar për to nga Shoghi Effendiu në shpatin e Malit të Perëndisë, bashkë me palën madhështore të terracave kopshte që rrethojnë Varrin e Báb-it, janë një shprehje e jashtme e fuqisë së paanë që vë në lëvizje Kauzën së cilës ne i shërbejmë. Ato japin një dëshmi të përjetshme të faktit që pasuesit e Bahá’u’lláh-ut kanë hedhur me sukses themelet e një komuniteti mbarëbotëror që kapërcen të gjitha dallimet që ndajnë racën njerëzore, kanë sjellë në jetë institucionet kryesore të një Rendi Administrativ unik e të pasulmueshëm që rregullon jetën e këtij komuniteti. Në transformimin që ka ndodhur në Malin Karmel, Kauza Bahá’í shfaqet si një realitet imponues në skenën botërore, si vatra e forcave që, në kohën e duhur të caktuar nga Perëndia, do të realizojë rindërtimin e shoqërisë, dhe si një burim mistik i përtëritjes shpirtërore për të gjithë ata që kthehen drejt saj”.47 Sa shumë fotografi të mrekullueshme të Faltores së Báb, “Vendit rreth të cilit Tubimi i epërm qarkon në adhurim”,48 Tarracave dhe ngrehinave të tjera në Malin Karmel, janë tashmë në dispozicion. Ndoshta ju apo pjesëmarrësit e tjerë si ju, do të dëshironit të sillni disa prej tyre në takimin tjetër, thjesht për tu gëzuar me shkëlqimin e dukshëm të qendrës botërore administrative të Besimit, duke sjellë ndërmend që shpatet e malit në ditët e ‘Abdu’l-Bahá ishin tokë e shkretë. PJESA 22 Vendosja e Besimit në Hemisferën Perëndimore, tashmë e dukshme, është një nga arritjet më domëthënëse që shoqëroi periudhën e shërbesës së ‘Abdu’l-Bahá’. Përpjekjet e tij dhjetra vjeçare për të ushqyer komunitetin e sapodalë kulmoi, sikurse Ai kishte premtuar, në udhëtimet e Tij historike drejt Perëndimit. Mesditën e datës 1 shtator 1910, ‘Abdu’l-Bahá u nis nga Haifa në Egjipt. Nga aty qëllimi i Tij ishte të vazhdonte drejt Europës. Duke iu afruar moshës 70 vjeçare, Ai ishte dobët nga shëndeti, kishte kaluar pothuajse një jetëtë tërë në syrgjyn dhe burg. Megjithatë, Shoghi Effendi na tregon, sapo u lirua ai u ngrit “me guxim sublim, besim dhe vendosmëri”, “të flijojë atë forcë të vogël të mbetur, në mbrëmje të jetës, për një shërbim të përmasave të tilla që nuk gjen paralele në analet e shekullit të parë Bahá’í.” 49 Ruajtësi shkruan: “Ai Që, sipas vetë fjalëve të Tij, kishte hyrë në burg si një i ri dhe ishte larguar që andej si plak, Që kurrë në jetën e Tij nuk ishte përballur me një auditor publik, nuk kishte ndjekur ndonjë shkollë, nuk kishte lëvizur në qarqet Perëndimore, dhe nuk ishte i njohur me zakonet dhe gjuhën Perëndimore, ishte ngritur jo vetëm për të shpallur nga katedra e podiume, në disa prej kryeqyteteve krysore të Europës dhe në qytetet më të rëndësishme të kontinentit Amerikano-Verior, të vërtetat shquese të ruajtura në Besimin e Atit të Tij, por për të provuar gjithashtu prejardhjen Hyjnore të Profetëve që kishin ikur para Tij, dhe për të zbuluar natyrën e lidhjes që i bashkonte ata me atë Besim”.50 Pas një qëndrimi të shkurtër në Egjipt, ‘Abdu’l-Bahá hipi në anije për në Europe, për shkak të shëndetit të Tij, u detyrua të zbresë në portin e Aleksandrisë dhe vendosi për më vonë udhëtimin e Tij. Vitin në vazhdim, më 11 Gusht 1911, Ai lundroi me një grup prej 4 personash drejt Londrës, ku qëndroi rreth një muaj para se të vazhdonte drejt Parisit. Në dhjetor u rikthye në Egjipt për të kaluar dimrin dhe të nisej sërish në udhëtimin e Tij të dytë në Perëndim më 25 Mars 1912, duke arritur në Nju Jork dy javë e gjysëm më vonë. Gjatë vizitës së Tij tetë mujore në Amerikën e Veriut, Ai ndaloi në mbi dyzet qytete në Shtetet e Bashkuara dhe Kanada dhe më pas u kthye në Europë, gjatë së cilës Ai vizitoi Anglinë, Skocinë, Francën, Gjermaninë, Hungarinë, dhe Austrinë. Më 12 Qershor 1913 ai lundroi nga Franca për në Egjipt, dhe rikthehet në Haifa gjashtë muaj më vonë, duke përfunduar udhëtimin historik të Tij më 5 Dhjetor 1913. Përgjatë udhëtimeve të Tij ‘Abdu’l-Bahá shfaqi “një gjallëri, kurajë, devotshmëri, flijim ndaj detyrës që i kishte vënë vetes për të arritur” 51 që habiti ata të cilët patën privilegjin të ndiqnin atë nga dita në ditë. Në të dy kontinentet ishin qindra fjalimet publike, bisedat private dhe intervistat. Shfaqja e parë në publik ndodhi më 10 Shtator 1911, menjëherë pasi mbërriti në Londër. Nga katedra e Tempullit të Qytetit, iu drejtua një turme të stërmadhe, duke shpallur në terma konkretë njëshmërinë e fesë dhe bashkimin e të gjitha racave, feve dhe klasave. Ruajtësi i përmbledh në këto fjalë parimet sociale të Besimit të cilat ‘Abdu’l-Bahá-i e paraqiti në shumë raste, përpara audiencave (dëgjuesve) të të gjitha llojeve: “Kërkimi i pavarur i së vërtetës, i çliruar nga paragjykimi apo tradita; njëshmëria e mbarë racës njerëzore, parimi qenësor dhe doktrina bazë e Besimit; uniteti bazë i të gjitha feve; dënimi i të gjitha formave të bestytnisë, qoftë fetare, raciale, klasore ose kombëtare; harmonia që duhet të ekzistojë midis fesë dhe shkencës; barazia e burrave dhe grave, dy krahëve me të cilët zogu i sojit njerëzor është në gjendje të fluturojë; futja e arsimit të detyruar; adoptimi i një gjuhe ndihmëse universale; zhdukja e ekstremeve të pasurisë e të varfërisë; ngritja e një gjykate botërore për gjykimin e konflikteve midis kombeve; lartësimi i punës që kryhet në frymën e shërbimit në rangun e adhurimit; madhërimi i drejtësisë si parimi udhëheqës në shoqërinë njerëzore, dhe i fesë si mburojë për mbrojtjen e të gjithë popujve e kombeve; dhe vendosja e një paqe të përhershme e universale si qëllimi suprem i gjithë njerëzimit – këto shquhen si elementët thelbësorë të atij sistemi Hyjnor qeverisjeje që Ai u shpalli liderave të mendimit publik si dhe masave të gjera gjatë atyre udhëtimeve misionare”.52 ‘Abdu’l-Bahá paralajmëroji pjesëmarrësit në takime, për konfliktin që kërcënonte të ndezte flakë Europën nëse udhëheqësit e botës dështonin të vepronin. Me trishtim, shumë shpejt shpërtheu Lufta e Parë Botërore, ashtu sikurse Ai kumtoi. Megjithatë, Ai qartësoi se pavarësisht rrjedhës së ngjarjeve, “flamuri i bashkimit të njerëzimit do të ngrihej, dhe faltorja e paqes universale do të lartësohej dhe bota do të bëhej një botë e re”. Muaj pas muaji, Ai përcolli mesazhin e Atit të Vet, tek i pasuri dhe i varfëri, i riu dhe i vjetri, në parqe dhe sheshe publike, në pritje dhe bankete, në lagje të varfëra dhe residenca. Në të gjitha lagjet kishte një pranueshmëri gjurmlënëse të mësimeve të Besimit. Madje edhe shtypi ishte i shpejtë për të vlerësuar mesazhin e rëndësishëm që Ai solli të gjithë njerëzve të të gjithë pozitave shoqërore. Gjatë udhëtimeve të Tij, ‘Abdu’l-Bahá i kushtoi një pjesë të madhe të energjisë thellimit të komunitetit të pasuesve që ishin çuar në Europë dhe Amerikën e Veriut. Midis shumë ngjarjeve që shoqëruan vizitën e Tij në komunitetin e Perëndimit, dy janë të një rëndësi të shquar. Në Çikago, ‘Abdu’l-Bahá vendosi me duart e Tij gurin e themelit të Shtëpisë së Adhurimit në pronën e sapo blerë me pamje nga Liqeni i Miçiganit. Bahá’í-të nga Lindja dhe Perëndimi u mblodhën me këtë rast. “Forca që ju ka mbledhur ju sot pavarësisht motit të ftohtë dhe me erë, me të vërtetë është plotëfuqi dhe e mrekullueshme,” iu drejtua të pranishmëve. “Ajo është fuqia e Perëndisë, favori hyjnor i Bahá’u’lláh-ut i cili ju ka sjellë së bashku. Lëvdojmë Perëndinë që nëpërmjet dashurisë së Tij i bën shpirtat njerëzorë të bashkohen dhe shoqërohen”.53 Më herët, në qytetin e Nju Jorkut, Ai e zgjodhi atë, për të afirmuar rrjedhimet e Besëlidhjes të themeluar nga Bahá’u’lláh. Pas leximit të tabelës së Degës, e cila tashmë është e përkthyer në Anglisht, Ai bëri, para një grumbullimi të përgjithshëm besimtarësh, një shpallje formale të rangut të Tij. Një nga të pranishmit ka lënë një regjistrim të fjalëve të Tij të shqiptuara në këtë rast: “…Unë jam Besëlidhja e caktuar nga Bahá’u’lláh-u. Dhe askush nuk mund ta hedhë poshtë Fjalën e Tij. Ky është Testamenti i Bahá’u’lláh-ut. Ju do ta gjeni atë në Librin e Shenjtë të Akdasit. Botoni dhe shpallni ‘Kjo është Besëlidhja e Perëndisë midis jush’”.54 Në nderim të kësaj ngjarje shumë të rëndësishmë, Qyteti i Nju Jorkut paskëtaj u emërtua si “Qyteti i Besëlidhjes”. Këto pak paragrafe dështojnë të përcjellin rëndësinë e plotë të udhëtimeve të ‘Abdu’l-Bahá’-it në perëndim. Ndoshta, tani do të ishte më e vlefshme për ju të lexoni me pjesëtarët e tjerë të grupit tuaj pasazhin në vijim shkruar nga Ruajtësi: “Kush e di ç’mendime vërshonin në zemrën e ‘Abdu’l-Bahá-it kur Ai e pa Veten e Tij figurën qendrore të skenave të tilla të paharruara si këto? Kush e di ç’mendime mbizotëronin në mendjen e Tij ndërsa hante mëngjes përkrah Lordit Kryetar të Bashkisë të Londrës, ose kur pritej me nderim të jashtëzakonshëm nga vetë Nënmbreti në pallatin e tij, ose kur dëgjonte thirrjet ‘Alláh-u-Abhá’ dhe hymnet e falënderimit e të lëvdimit që do të lajmëronin afrimin e Tij në mbledhjet e shumta e të shkëlqyeshme të pasuesve e miqve të Tij entuziastë të organizuara në aq shumë qytete të Kontinentit Amerikan? Kush e di ç’kujtime nxiteshin brenda Tij kur Ai qëndronte para ujërave gjëmuese të Niagarës, duke thithur erën e lirë të një toke shumë të largët, ose kur, gjatë një pushimi të shkurtër e tepër të nevojshëm, vështronte pyjet dhe fshatrat e blerta te Burimet e Glenudit, ose lëvizte me një suitë besimtarësh Lindorë përgjatë rruginave të kopshteve të Trokaderos në Paris, ose shëtiste vetëm në mbrëmje pranë Hudsonit madhështor në “Riverside Drive” në New York, ose kur ecte në terracën e Hotelit “du Parc” në Thonon-les-Bains që mbikëqyrte Liqenin e Zhenevës, ose kur sodiste nga Ura “Serpentine” në Londër vargun e margaritartë të dritave nën pemët që shtriheshin aq larg sa mund t’i zinte syri? Kujtime të brengave, të varfërisë, të fatmbrapshtisë që i qëndronte mbi kokë gjatë viteve të mëparshme të Tij; kujtime të nënës së Tij që shiti kopsat e saj të arta për t’u siguruar Atij, vëllait të Tij dhe motrës së Tij mjetet e jetesës, dhe që ishte e detyruar, në orët e saj më të errëta, t’i vinte Atij një grusht miell të thatë në pëllëmbë të dorës për t’i shuar urinë; të vetë fëmijërisë së Tij, kur e ndiqnin dhe e tallnin një tufë horrash në rrugët e Teheranit; të dhomës së lagësht e të errët, që më parë kishte qenë një morg, ku Ai banonte në kazermat e Akrës, dhe të burgimit të Tij në birucën e nëndheshme të atij qyteti – të tilla kujtime si këto me siguri duhet të jenë dyndur në mendjen e Tij. Mendime duhet ta kenë vizituar Atë gjithashtu për burgimin e Báb-it në fortesat malore të Azerbajxhanit, kur natën Atij i refuzohej qoftë edhe një llambë, si dhe për ekzekutimin e Tij mizor e tragjik kur qindra plumba bënë shoshë kraharorin e Tij rinor. Mbi të gjitha, mendimet e Tij duhet të kenë qenë të përqendruara te Bahá’u’lláh-u, të Cilin Ai e donte me aq pasion dhe sprovat e të Cilit i kishte parë e ndarë me Të qysh nga koha e djalërisë së Vet. Sijah-Çali i Teheranit që gëlonte nga parazitët; fshikullimi i shputave me thupër të cilit ia nënshtruan Atë në Ámul; ushqimi varfanjak që mbushte tasin e Tij ndërkohë që jetoi gjatë dy viteve jetën e një dervishi në mallet e Kurdistanit; ditët në Bagdad kur Ai nuk kishte as edhe një palë ndërresa, dhe kur pasuesit e Tij mbanin frymën me një grusht hurmash; burgosja e Tij pas mureve-burg të Akrës, ku për nëntë vjet rrjesht atij iu mohua qoftë edhe pamja e gjelbërimit; dhe poshtërimi publik të cilit ia nënshtronin Atë në zyrat qeveritare të atij qyteti – tabllo të tilla nga e kaluara tragjike si këto duhet ta kenë mbushur shumë herë Atë me ndjenja të përziera mirënjohjeje e brenge, kur Ai ishte dëshmitar i shumë shenjave të respektit, të vlerësimit, e të nderimit, që tregoheshin ndaj Tij dhe Besimit që Ai përfaqësonte. ‘O Bahá’u’lláh! Ç’ke bërë Ti?’ Ai, siç njofton kronisti i udhëtimeve të Tij, është dëgjuar të thërrasë një mbrëmje ndërsa e çonin me shpejtësi për të përmbushur angazhimin e Tij të tretë të asaj dite në Uashington, ‘O Bahá’u’lláh! U flijoftë jeta ime për hirin Tënd! Sa të mbushura plot sprova e vuajtje kanë qenë ditët e Tua! Ç’mundime të rënda ke duruar Ti! Sa i patundur është themeli që Ti më në fund hodhe, dhe sa i lavdishëm flamuri që Ti ngrite!’”.55 Pas leximit të pasazhit nga grupi, mendoni së bashku me pjesëtaët e tjerë, sesi ngjarjet historike të përshkruara nga Ruajtësi janë një dëshmi e trashëgimsë së Besëlidhjes së vendosur nga Bahá’u’lláh. PJESA 23 Për të përmbledhur shkurtimisht arritjet e Besimit gjatë periudhës së shërbimit të ‘Abdu’l-Bahá-it. Le të ndërmarrim një shqyrtyim të zgjerimit sistematik dhe konsolidimit në botën mbarë, si në lindje dhe në Perëndim, në udhëheqje të Tij. Para përurimit të periudhës së shërbimit të Tij, ndikimi i ‘Abdu’l-Bahá’-it në vendlindjen e tij, të cilin nuk e kishte parë gjatë viteve të gjata të mërgimit qysh në fëmijëri, ishte e dukshme. Herët rreth vitit 1875, në përgjigje të porosisë të Atit të Tij, i adresoi një mesazh të gjatë sundimtarëve dhe popullit të Persisë që u botua më vonë nën titullin Sekreti i Qytetërimit Hyjnor. Mesazhi fillon me pasazhin në vazhdim duke lartësuar forcën e mendimit dhe më pas vendos parimet të cilat duhet të udhëheqin dhënien formë shoqërisë Persiane, dhe në fakt të çdo shoqërie: “Në emër të Perëndisë Zemërdhembshurit, të Mëshirshmit! Lëvduar e falënderuar qoftë Zoti që, nga të gjitha realitetet që ekzistojnë, zgjodhi realitetin e njeriut dhe e nderoi atë me mendje e urti, dy dritat më të shkëlqyeshme në të dyja botët. Me anë të kësaj dhuntie të madhe, Ai ka derdhur në çdo epokë mbi pasqyrën e krijimit trajta të reja e të mahnitshme. Në qoftë se e shohim objektivisht botën e qenies, do të duket qartë se nga epoka në epokë tempulli i ekzistencës është zbukuruar vazhdimisht me një hir të ri dhe është stolisur me një ndriçim në ndryshim të përhershëm, që rrjedhin nga urtia dhe fuqia e mendimit”. 56 Ky mesazh kumtoi udhëheqjen e cila më vonë do të rridhte nga penda e ‘Abdu’l-Bahá-it drejtuar atdheut të Vet. Pas ngjitjes në qiell të Bahá’u’lláh-ut, besimtarët në Persi, të cilët kishin marrë bekime të pafundme nga Manifestimi i Perëndisë, tashmë ushqeheshin nga urtia dhe kujdesi dashamirës i ‘Abdu’l-Bahá-it. Përmes një rrjedhë Tabelash, disa të dërguara në fshatrat e largët e të vetmuar të vendit, Ai mundi jo vetëm të nxis zgjerimin e komunitetit Bahá’í të Persisë por gjithashtu të ndikojë në një transformim të thellë në jetën e tij kolektive. Numri i pasuesve të Besimit rritej me shpejtësi në cdo rajon të vendit gjatë periudhës së shërbimit të Tij, dhe u bënë përpjekjet e para sistematike për organizimin e punës mësimdhënëse nga besimtarët Persian. Pikërisht gjatë kësaj periudhe u hodhën bazat e organeve konsultative — paraardhëse të Asambleve të ardhshme—duke aftësuar komunitetin për të marrë përsipër sfidën e administrimit të punëve të tij. Për më tepër, në një kohë kur shkollat shtetërore ishin pothuajse jo ekzistente, kur edukimi i dhënë në institucionet fetare ishte i pamjaftushëm, shkollat e para Bahá’í të sapo krijuara do të fitonin një vlerësim në shkallë kombëtare. Me ndihmën e vizitave nga Bahá’í si nga Europa dhe Amerika — infermierë, instruktorë, dhe doktorë—klinika dhe ambiente të tjera mjeksore do të zinin vend. Në harkun e tre dekadave komuniteti Bahá’í ishte forcuar aq shumë, pavarësisht keqkuptimeve rreth Besimit, saqë karakteir fisnik i anëtarëve të tij ishte i njohur nga shtresat e larta dhe të ulta. Vetëm përmes Tabelave ‘Abdu’l-Bahá-i mundi të inkurajoj zhvillimin e komunitetit Bahá’í të Persisë rrjedha e qëndrueshme e besimtarëve të cilët udhëtonin drejt Tokës së Shenjtë dhe ktheheshin në shtëpi të nxitur nga vizioni për Besimin që jepte ‘Abdu’l-Bahá. Ndërkohë që komuniteti i pasuesve në Persi konsolidohej në rritje nën udhëheqjen e Tij, shumë prej tyre filluan të ngriheshin për të cuar mesazhin e Besimit në pjesë të tjera të botës dhe në forcimin e përpjekeve të bashkëbesimtarëve në ato pak vende ku tashmë ishte vendosur besimi. Nga India dhe Burma drejt Lindjes, fusha e aktiviteteve Bahá’í gradualisht zgjerohej sipas prejardhjes nga fe të ndryshme të atyre që përqafonin besimin. Në një rajon të Burmës, një komunitet me jo më pak se tetëqind Bahá’í kishin shkollën dhe spitalin e tyre, sikurse edhe tokë për kultivimin kolektiv, të ardhurat përdoreshin për ecjen përpara të interesave të Besimit. Në Japoni, Kinë, dhe Hawai, udhëtuan dhe u vendosën mësues Bahá’í si nga Lindja dhe Perëndimi. Në të gjitha këto vende shenja të dorës udhëheqëse të ‘Abdu’l-Bahá janë të dukshme. Ai Vetë ka shprehur dëshirën të udhëtoj drejt Kinës dhe raportohet të ketë thënë: “Kina, Kina, në drejtim të Kinës Kauza e Bahá’u’lláh-ut duhet të shkojë përpara. Ku është ai Bahá’í i shenjtë, i shenjtëruar që të bëhet mësuesi i Kinës! Kina ka mundësi shumë të mëdha. Njerëzit kinezë janë shumë të çiltër e kërkues të së vërtetës. Mësuesi Bahá’í i njerëzve kinezë duhet së pari të brumoset me frymën e tyre, të njohë literaturën e tyre të shenjtë, të studiojë zakonet e tyre kombëtare dhe t’u flasë atyre nga vetë këndvështrimi i tyre dhe vetë terminologjitë e tyre. Ai nuk duhet të ushqejë mendime të vetat por të mendojë gjithmonë për mirëqenien e tyre shpirtërore. Në Kinë njeriu mund të mësojë shumë shpirtra dhe të përgatisë e edukojë të tillë personazhe hyjnorë saqë secili prej tyre mund të bëhet qiriu i ndritshëm i botës së njerëzimit. Me të vërtetë unë them se Kinezët janë të lirë nga çdo mashtrim e hipokrizi dhe janë të frymëzuar nga motive ideale. Sikur të ndihesha mirë do të kisha ndërmarrë Unë vetë një udhëtim në Kinë!...” 57 Ndërkohë, themelet e besimit, po forcoheshin në mënyrë sistematike në qendra të shpërndara në të gjithë Azinë Qendrore në brigjet e Mesdheut. Në Irak, u ndërmorën hapa sipas udhëzimeve të ‘Abdu’l-Bahá-it udhëzime për të rimarrë Shtëpinë ku kishte jetuar Ati i Tij në Bagdad, ku një komunitet i vogël I cili përballej me kundërshtim të vazhdueshëm, trimërisht administronte punët e tij. I pari komunitetit lokal në Tunizi u krijua në mënyrë të vendosur. Në Egjipt një rritje e vazhdueshme e numrit të pasuesve të Besimit u shoqërua nga një zgjerim i përgjithshëm në veprimtaritë e tij, duke përfshirë përkthimin në arabisht dhe shpërndarjen e disa nga shkrimeve më të rëndësishme të Bahá’u’lláh-ut të reveluara në persisht. Grupe të vogla Bahá’í linden deri në Kaukaz përmes përpjekjeve të pelegrinëve që udhëtonin nga Persia në Tokën e Shenjtë. Një nga arritjet më të rëndësishme të periudhës, ishte ngritje e të parit Mashriqu’l Adhkár në botën Bahá’í, në qytetin e ‘Ishkábád, që gjendet në provincën ruse të Turkmenistanit -një projekt i ndërmarrë nga komunitetit i lulëzuar Bahá’í atje dhe i forcuar në çdo stad të zhvillimit të tij nga ‘Abdu’l-Bahá. Gjithashtu, komunitetet e sapolindura në Amerikën e Veriut dhe Evropë vazhduan të jenë përfituesit e inkurajimit të vazhdueshëm dhe udhëzimit të pagabueshëm të ‘Abdu’l-Bahá-it. Pas udhëtimeve të Tij në Perëndim, qendrat Bahá’í në mënyrë graduale u shumëfishuan, revista të reja u botuan, përkthime të Shkrimeve u shtypën dhe qarkullonin në anglisht, frëngjisht dhe gjermanisht, si dhe u ndërmorrën përpjekjet fillestare për të organizuar punët dhe konsoliduar themelet e komuniteteve. Afër fundit të periudhës së Tij të Shërbimit, filluan gërmimet për Tempullin Nënë të Perëndimit dhe ishte lidhur kontrata për fillimin e ndërtimit të tij. Përpjekjet e palodhura të ‘Abdu’l-Bahá-it për promovimin e Besimit të Atit të Tij në gjithë botën, arriti kulmin, afër fundit të jetës së Tij në zbulimin e Tabelave të Planit Hyjnor. Në këto Tabela Ai ravijëzoi një skemë të përgjithshme për përhapjen sistematike të besimit dhe ngarkoi trupin e vogël të besimtarëve në Kanada dhe Shtetet e Bashkuara me detyrën për të siguruar që mesazhi hyjnor do të arrinte në qoshet më të thella në Tokë. Midis të parëve që iu përgjigjën thirrjes së tij ishin Hyde dhe Clara Dunn që menjëherë lanë shtëpinë e tyre në Kaliforni dhe u vendosën si pionierë në Australi, duke hapur këtë kontinent ndaj besimit. Përcaktuar nga ‘Abdu’l-Bahá si “lajmëtar i Mbretërisë” dhe “limani i Besëlidhjes”, Martha Root nisi në 1919, në përgjigje të thirrjes së Tij, të parin udhëtim historik që do të vazhdonte më pas për një periudhë prej njëzet vjet duke i rënë disa herë përreth globit. Jo shumë kohë pas largimit të saj Holsapple Leonora Armstrong u nis nga shteti i saj i lindjes në Massachusetts dhe u vendos në Brazil, pionier i parë në Amerikën Latine. Për shpirtra të tillë dhe ata që do të ndjekin hapat e tyre ‘Abdu’l-Bahá i përmend në Tabelat e Planit Hyjnor si “të shenjtëruar prej lidhjeve të kësaj toke” dhe “të gjallëruar me frymëmarrjet e jetës së përjetshme”-ata të cilët do të “ndriçojnë këtë univers të errët dhe nxisin për jetën këtë botë të vdekur”. Në dy njësitë e ardhshme të këtij libri, ne do të shohim se si Skica e Madhe e përvijuar nga ‘Abdu’l-Bahá ka vazhduar të shpërfaqet nëpër faza të njëpasnjëshme. Ju e dini se, në fazën aktuale, Bahá’í-të kudo janë përqëndruar në çuarjen përpara të procesit të hyrjes me trupa të njerëzimit në Kauzë. Atëherë, ju mund të dëshironi që të mendoni për pjesëmarrjen tuaj në Planin Hyjnor dhe shkruani një paragraf ose dy për të përshkruar kontributin të cilin keni shpresë për të bërë drejt ekzekutimin e tij të suksesshëm. __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ PJESA 24 Në katër seksionet e fundit, ne kemi ndërmarrë një rishikim të shkurtër të disa prej arritjeve të lidhura me vitin e njëzet e nëntë të periudhës së shërbimit të ‘Abdu’l-Bahá-it, jo aq shumë për të rritur njohuritë tona për historinë e Besimit, por për të fituar një vlerësim të thellë të pushtetit të Beslidhjes. Ne kemi parë se ky pushtet, i aftë për të kapërcyer të gjitha pengesat e dukshme, vë në lëvizje Besimin e Bahá’u’lláh-ut duke i dhënë forcë të madhe. Nuk ka dyshim se ju e dini që, periudha e shërbimit të ‘Abdu’l-Bahá-it erdhi pranë fundit më 28 nëntor 1921 në moshën 77 vjec, kur pas një sëmundjeje të shkurtër, fryma e tij u çlirua nga kjo ekzistencë tokësore. Përshkrimi i kalimit (ndërrimit jetë) të Tij në librin “Perëndia kalon pranë” lexohet shpesh kur Bahá’í-të përkujtojnë ngjitjen e tij në orët e hershme të mëngjesit të 28 nëntorit. Ne sjellim ndërmend me këtë rast se si ‘Abdu’l-Bahá vazhdoi të kushtoj energjitë e tij në promovimin e Kauzës së Atit deri në fund të jetës së Tij. Të premten përpara kalimit të Tij, na tregon Ruajtësi, ‘Abdu’l-Bahá kreu një numër të detyrave të zakonshme të tij në Haifa. Ditën tjetër ai ndihej me temperaturë dhe nuk ishte në gjendje të largohej nga shtëpia të dielën për të marrë pjesë në një festë të ofruara nga një prej pelegrinëve. Në orën 1:15 a.m. atë natë ai u ngrit, “... dhe, duke shkuar te një tryezë në dhomën e Tij, piu ca ujë, dhe u kthye në shtrat. Më pas Ai i kërkoi njërës prej dy vajzave të Tij, e cila kishte qëndruar zgjuar që të kujdesej për Të, të ngrinte perdet e tylit, duke u ankuar se kishte vështirësi në frymëmarrje. Atij i sollën ca ujë trëndafili, nga i cili piu, dhe pas kësaj Ai u shtri përsëri, dhe kur i ofruan ushqim, vërejti në mënyrë të qartë:’Ju doni që Unë të ha ca ushqim, dhe unë po iki?’ Pas një minute shpirti i Tij kishte marrë fluturimin për në banesën e tij të përjetshme, për t’u bashkuar, më në fund, me lavdinë e Atit të Tij të shumëdashur, dhe për të shijuar gëzimin e bashkimit të pasosur me Të”.60 Shoghi Effendi, pastaj përshkruan për ne, detaje të ngjarjeve që pasuan sapo lajmi i beftë dhe i papritur i ndërrimit jetë të ‘Abdu’l-Bahá u përhap në të gjithë qytetin dhe rreth globit. Mëngjesin e të Martës, në procesionin funebër u mblodhën rreth dhjetë mijë veta - në mesin e tyre muslimanë, çifutë, të krishterë, dhe Druzhë, Egjiptian, Grek, Turq, Arab dhe Kurdë, Evropianë dhe Amerikanë; burra, gra, dhe fëmijë; zyrtarë qeveritarë, diplomatë, dhe fisnikëri nga të gjitha nivelet. Së bashku, në shenjë admirimi dhe respekti, ata e bënë rrugën e tyre pas arkivolit që mbante trupin e ‘Abdu’l-Bahá-it, i ngritur mbi supet e të dashurve të Tij drejt shpatit të Malit Karmel, aty tek mauzoleumi i Báb-it. Pas një ceremoni të thjeshtë pranë hyrjes lindore të Mauzoleumit, arkivoli u dërgua në një nga dhomat e tij, ku u vendos në vendprehjen e vet. Vepra e shquar e ‘Abdu’l-Bahá-it tanimë përfundoi. Duke pranuar të jetoj në mërgim me Atin e Tij nga mosha e njomë nëntë vjeçare, Ai, gjatë rrjedhës së periudhës së shërbimit të Tij, shtroi themelet e një komuniteti Bahá’í mbarëbotëror dhe vuri në lëvizje aq shumë procese të cilat ne vazhdojmë ti ndjekim sot. Ndoshta asnjë përshkrim, nuk i përmbledh më mirë arritjet e kësaj periudhe të shërbimit sesa fragmenti në vijim nga “Perëndia kalon pranë”: “Përmes Tij Besëlidhja, ajo ‘Trashëgimi e shkëlqyer dhe e paçmuar’, e lënë nga Autori i Revelacionit Bahá’í, u shpall, u mbrojt dhe u përligj. Falë fuqisë që ai Instrument Hyjnor i kishte dhënë Atij, drita e Besimit foshnjë të Perëndisë kishte përshkuar Perëndimin, ishte përhapur deri në Ishujt e Paqësorit, dhe kishte ndriçuar periferitë e kontinentit Australian. Përmes ndërhyrjes së Tij personale Mesazhi, Bartësi i të Cilit kishte provuar pikëllimin e një burgimi të përjetshëm, u dëgjua kudo, dhe karakteri e qëllimi i tij u bënë të ditur, për herë të parë në historinë e tij, para auditoresh entuziaste e përfaqësuese në qytetet kryesore të Europës e të kontinentit Amerikano-Verior. Falë vigjilencës së Tij të pashuar eshtrat e shenjta të Báb-it, të zbuluara më në fund pas pesëdhjetë vjetëve që qëndronin të fshehura, u transferuan në mënyrë të sigurt në Tokën e Shenjtë dhe u vendosën si relik në ruajtje të përhershme e të përshtatshme pikërisht në vendin që Vetë Bahá’u’lláh-u kishte caktuar për to dhe e kishte bekuar me praninë e Tij. Falë iniciatëvës së Tij të guximshme i pari Mashríqu’l-Adhkár i botës Bahá’í u ngrit në Azinë Qendrore, në Turkestanin Rus, ndërsa falë inkurajimit të tij të pandërprerë një nismë e ngjashme, e përmasave edhe më të gjera, u ndërmor, dhe toka e tij u kushtua prej Atij Vetë mu në qendrën e kontinentit Amerikano-Verior. Falë hirit të Tij mbështetës që e mbronte Atë nga sulmet qysh nga fillimi i misionit të Tij, kundërshtari mbretëror i Tij u bë një me pluhurin, kryeshkelësi i Besëlidhjes së Atit të Tij u shpartallua krejtësisht, dhe rreziku i cili, qëkurse Bahá’u’lláh-u u syrgjynos në tokën Turke, kërcënonte zemrën e Besimit, u mënjanua përfundimisht. Në zbatim të udhëzimeve të Tij, dhe në përputhje me parimet e shpallura e ligjet e vendosura nga Ati i Tij, institucionet bazë, që paralajmëronin inaugurimin zyrtar të Rendit Administrativ që do të themelohej pas vdekjes së Tij, kishin marrë formë e ishin vendosur. Falë mundimeve të Tij të pareshtura, siç reflektohet në traktatet që Ai hartoi, në mijëra Tabela që Ai reveloi, në fjalimet që mbajti, në lutjet, poemat e komentet që Ai u la brezave të ardhshëm, në pjesën më të madhe në Persisht, disa në Arabisht dhe një numër të vogël në Turqisht, ligjet dhe parimet, që përbëjnë indin dhe thurjen e Revelacionit të Atit të Tij, u sqaruan, parimet themelore të tij u ritheksuan e u interpretuan, bazave të doktrinës së tij iu dha një zbatim i hollësishëm dhe vlefshmëria e domosdoshmëria e të vërtetave të tij u provua publikisht. Përmes paralajmërimeve që Ai parashtroi, një njerëzim shpërfillës, i zhytur në materializëm e që kishte harruar Perëndinë e tij, ishte informuar për rreziqet që kërcënonin të pështjellonin jetën e tij të rregullt, dhe të bënin, si pasojë e zvetënimit të tij të pareshtur, që ai të pësonte goditjet fillestare të asaj trazire botërore e cila vazhdon, deri në ditën e sotme, të lëkundë themelet e shoqërisë njerëzore. Dhe së fundi, përmes mandatit që Ai i kishte dhënë një komuniteti të guximshëm, arritjet e bashkërenduara të anëtarëve të tij kishin hedhur një shkëlqim aq të madh mbi analet e vetë misionit të Tij, Ai kishte vënë në veprim një Plan i cili, shpejt pas fillimit zyrtarisht të tij, arriti hapjen e kontinentit Australian, i cili, në një periudhë të mëvonshme, do të ishte i dobishëm për të tërhequr zemrën e një të kovertuari mbretëror në Kauzën e Atit të Tij, dhe i cili sot, përmes shpalosjes së pandalshme të mundësive të tij, po gjallëron në mënyrë aq të mahnitshme jetën shpirtërore të të gjitha republikave të Amerikës Latine sa të përbëjë një përfundim të përshtatshëm për analet e një shekulli të tërë”.61 Në seksionet e ardhshme do të studiojmë Vullnetin dhe Testamentin e ‘Abdu’l-Bahá-it, një dokument të cilin Shoghi Effendi i referohet si “trashëgimia më e madhe për brezat e ardhshme” dhe “rrezatimi më i shkëlqyer i mendjes së Tij”, dhe ne do të shqyrtojmë disa nga deklaratat e tij themelore lidhur me Besëlidhjen. Para se të vazhdojmë, ju mund të dëshironi të përfundoni fjalitë në vazhdim duke u mbështetur në pasazhin e mësipërm: 1. Përmes ‘Abdu’l-Bahá-it Besëlidhja, ajo “Trashëgimi e shkëlqyer dhe me shumë vlerë” dhënë nga Bahá’u’lláh është ___________________________________________________ __________________________________________________________________________ 2. Përmes fuqisë së Besëlidhes të dhënë ‘Abdu’l-Bahá-it, drita e Besimit ka _______________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 3. Përmes ndërhyrjes së ‘Abdu’l-Bahá’it, mesazhi i Bahá’u’lláh’-ut është ________________ _______________, dhe karakteri dhe qëllimi i tij është _____________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 4. Përmes vigjilencës së pa reshtur të ‘Abdu’l-Bahá’-it, eshtrat e shenjta të Báb-it, të sjella pas ruajtjes në fshehtësi për 50-vjet, u ______________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 5. Përmes iniciativës së shprehur fort të ‘Abdu’l-Bahá’-it, Mashriqu’l-Adhkár i parë në botën Bahá’í u __________________________________________________________________ 6. Përmes inkurajimit të pandërprerë të ‘Abdu’l-Bahá’-it, projekti për ndërtimin e të parit Mashriqu’l-Adhkár në Amerikën e Veriut u ______________________________________ 7. Përmes hirit forcëdhënës të rënë mbi ‘Abdu’l-Bahá qysh nga fillesa e periudhës së shërbimit të Tij, kundërshatri i Tij mbretëror, Sulltani i perandorisë Otomane është _____________ _____________, Bësë-thyesi kryesor i Besëlidhjes, Muḥammad-‘Alí, u _______________ _____________ dhe rreziku i cili që nga syrgjyni i Bahá’u’lláh-ut në tokën Turke, kërcënonte zemrën e Besimit u _______________________ 8. Në zbatim të udhëzimeve të ‘Abdu’l-Bahá’-it dhe në përputhje me parimet e shpallura dhe ligjet e urdhëruara nga Ati i Tij, institucionet bazë të Besimit u _______________________ __________________________________________________________________________ 9. Përmes punës të pandërprerë të ‘Abdu’l-Bahá’it, ligjet dhe parimet e Revelacionit të Atit të Tij u ____________________, themelet e tij ____________________________________, doktrinat e tij ____________________________________________, dhe vlefshmëria e nevoja e të vërtetave të tij ____________________________________________________ 10. Përmes paralajmërimeve të ‘Abdu’l-Bahá-it, njerëzimi pa vënëre u ___________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 11. Përmes mandatit që ‘Abdu’l-Bahá i dha një komuniteti të vlefshëm, Ai vuri në lëvizje një Plan të cilin, me kalimin e kohës Ruajtësi e çoi drejt fundit të shekullit të parë të Erës Bahá’í, duke arritur ________________________________________________________, ishte instrumenti në ____________________________________________ dhe ishte kaq mrekullisht _________________________________________________________ dhe u bë __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ PJESA 25 Vullneti dhe Testamenti i ‘Abdu’l-Bahá-it përbëhet nga tre pjesë. Të tre u shkruan nga ‘Abdu’l-Bahá me dorën e Tij, dhe dy të parët ishin nënshkruar dhe vulosur nga Ai. Edhe pse pjeswt janë pa data, është e arsyeshme të supozohet, në bazë të ngjarjeve pwr tw cilat ‘Abdu’l-Bahá bën referencë në dokument, se i pari u revelua rreth vitit 1905 dhe i dyti dhe i treti diku rreth vitit 1907. Në hyrje të librit Perëndia kalon pranë, Shoghi Effendi i referohet Vullnetit dhe Testamentit si “Karta e Rendit të ri Botëror të Bahá’u’lláh-ut, filizit që rrjedh nga marrëdhënia enigmatike mes Atij që është Burimi i Ligjit të Perëndisë dhe mendjes së Atij i Cili është mjeti transmetues dhe interpretuesi i këtij Ligji.” Në një letër të datës 27 shkurt 1929, ai shpjegon më tej se Vullnetit dhe Testamenti, së bashku me Kitáb-i-Aqdas, përbëjnë “thesarin kryesor ku janë të ruajtura ato elemente të paçmueshme të Qytetërimit Hyjnor, vendosja e të cilit është misioni kryesor i Besimit Bahá’í”. Vullneti dhe Testamenti i ‘Abdu’l-Bahá, sikurse përmëndet më parë në këtë seksion, sigurisht do të jetë objekt i reflektimeve tuaja me kalimin e viteve. Ju do ta studioni atë në shumë raste, dhe çdo herë do të fitoni kuptime te brendshme të reja si dhe do të kuptoni rrjedhimet e thella të tij në përparimin e Kauzës. Ne nuk do të lexojmë të gjithë Vullnetin dhe Testamentin edhe pse citate të plota do të përmenden këtu. Në leximin e citateve duhet të kemi ndërmend se qëllimi ynë në këtë njësi është për të thelluar vlerësimin tonë në ndikimin që forca e Besëlidhjes ushtron në jetët tona si individuale ashtu edhe atë kolektive dhe se ne jëmi duke kërkuar kuptime të brendshme në pohimin se “shtylla qëndrore e njëshmërisë së njerëzimit nuk është tjetër veçse fuqia e Besëlidhjes”. Me këto mendime në mendje, inkurajoheni që së pari të fitoni një vështrim të përgjithshëm mbi përmbajtjen e të gjithë dokumentacionit duke lexuar edhe paragrafët në vijim të marrë nga Perëndia kalon pranë, të cilët shpjegojnë Vullnetin dhe Testamentin, si dhe të plotësoni ushtrimin në vazhdim. “Dokumenti që themeloi atë Rend, Karta e një qytetërimi të ardhshëm botëror, që mund të shikohet në disa prej tipareve të tij si shtojcë e një Libri jo me më pak peshë sesa Qitapi Akdas; i nënshkruar e i vulosur nga ‘Abdu’l-Bahá-i; i shkruar tërësisht me vetë dorën e Tij ; pjesa e parë e tij e hartuar gjatë njërës prej periudhave më të errëta të burgimit të Tij në kështjellën-burg të ‘Akká’s, shpall, në mënyrë kategorike e të qartë, bindjet themelore të pasuesve të Besimit të Bahá’u’lláh-ut; revelon, me një gjuhë të padyshimtë, karakterin e dyfishtë të Misionit të Báb-it; zbulon pozitën e plotë të Autorit të Revelacionit Bahá’í; thotë se ‘gjithë të tjerët janë shërbëtorë kundrejt Tij dhe veprojnë sipas urdhrave të Tij’; thekson rëndësinë e Qitapi Akdasit; ngre institucionin e Ruajtësisë si një detyrë e trashëgueshme dhe përvijon funksionet e tij thelbësore; parashikon masat për zgjedhjen e Shtëpisë Ndërkombëtare të Drejtësisë, përcakton qëllimin e saj dhe shpall raportin e saj me atë Institucion; përshkruan detyrimet, dhe thekson përgjegjësitë, e Duarve të Kauzës së Perëndisë; dhe ngre lart vlerat e Besëlidhjes së pashkatërrueshme të vendosur nga Bahá’ulláh-u. Ai Dokument, veç kësaj, lavdëron kurajon dhe besnikërinë e mbështetësve të Besëlidhjes së Bahá’u’lláh-ut; flet gjerësisht për vuajtjet e përballuara nga Qendra e caktuar e tij; rikujton sjelljen e ulët të Mirza Jahja-it dhe mosvënien vesh nga ana e tij paralajmërimeve të Báb-it; nxjerr në shesh, në një varg padish, pabesinë e rebelimin e Mirza Muhamet Aliut, dhe bashkëfajsinë e të birit të tij Shu’á’’u’lláh-ut e të vëllait të tij Mirza Badí‘u’lláh-ut; riafirmon skomunikimin e tyre, dhe parashikon dështimin e të gjitha shpresave të tyre; u bën thirrje Afnanëve (farefisit të Báb-it), Duarve të Kauzës dhe tërë grupit të pasuesve të Bahá’u’lláh-ut të ngrihen të bashkuar për të përhapur Besimin e Tij, për t’u shpërndarë në të katër anët, të punojnë pa u lodhur dhe të ndjekin shembullin heroik të Apostujve të Jezu Krishtit; i paralajmëron ata kundër rreziqeve të shoqërimit me shkelësit e Besëlidhjes, e i porosit të ruajnë Kauzën nga sulmet e të pasinqertëve e të hipokritëve; dhe i këshillon ata të provojnë me sjelljen e tyre universalitetin e Besimit që kanë përqafuar, dhe të mbrojnë parimet e tij të larta. Në po atë Dokument Autori i tij revelon domethënien dhe qëllimin e Hukukullah-ut (të Drejtës së Perëndisë), të themeluar tashmë në Qitapi Akdasin; urdhëron nënshtrim e besnikëri ndaj të gjithë monarkëve që janë të drejtë; shpreh dëshirimin e Tij për martirizim, dhe ngre lutjet e Tij për pendimin si dhe për ndjesën e armiqve të Tij”.64 1. Vullneti dhe Testamenti i ‘Abdu’l-Bahá-it − shpall __________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ − revelon _________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ − zbulon _________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ − pohon __________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ − nënvizon _______________________________________________________________ ________________________________________________________________________ − vendos _________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ − konturon ________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ − siguron _________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ − përcakton _______________________________________________________________ ________________________________________________________________________ − parashikon ______________________________________________________________ ________________________________________________________________________ − përshkruan ______________________________________________________________ ________________________________________________________________________ − thekson ________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ − lartëson _________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ 2. Për më tepër, Vullneti dhe Testamenti i ‘Abdu’l-Bahá – − lëvdon _________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ − përhap _________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ − kujton _________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ − vë në dukje ______________________________________________________________ ________________________________________________________________________ − ripohon ________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ − parashikon ______________________________________________________________ ________________________________________________________________________ − thërret _________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ − paralajmëron ___________________________________________________________ ________________________________________________________________________ − ofron _________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ − këshillon _______________________________________________________________ ________________________________________________________________________ 3. Në Vullnetin dhe Testamentin e Tij, ‘Abdu’l-Bahá − revelon ________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ − ndalon _________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ − shpreh _________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ − thërret _________________________________________________________________ ________________________________________________________________________ Dy deklaratat e Shoghi Effendi cituar në fillim të seksionit meritojnë një reflektim jo të vogël. Një shpjegon se Vullneti dhe Testamenti është “Karta e Rendit të ri Botëror të Bahá’u’lláh-ut, filizit që rrjedh nga marrëdhënia enigmatike mes Atij që është Burimi i Ligjit të Perëndisë dhe mendjes së Atij i Cili është mjeti transmetues dhe interpretuesi i këtij Ligji “. Tjetri na tregon se Vullneti dhe Testamenti përbën, së bashku me Qitapin Akdas, “thesarin kryesor ku janë të ruajtura ato elemente të paçmueshme të Qytetërimit Hyjnor, vendosja e të cilit është misioni kryesor i Besimit Bahá’í”.Mund të jetë e dobishme për ju, për të diskutuar këto deklarata për një kohë të shkurtër në grupin tuaj dhe të reflektoni për rëndësinë e tyre. PJESA 26 Në kontekstin e ruajtjes së bashkimit të komunitetit Baháí, më herët diskutuam konceptin e qendrës nga e cila të gjithë duhet të kthehen. Vullneti dhe Testamenti siguron se pas ‘Abdu’l-Bahá-it bota Bahá’í do të ketë një qendër të tillë për pjesën tjetër të Dispensacionit të Bahá’u’lláh’-ut. Shoghi Effendi na tregon se Bahá’u’lláh dhe ‘Abdu’l-Bahá kanë “caktuar në një gjuhë të qartë dhe të theksuar, këto institucione binjake të Shtëpisë [Universale] të Drejtësisë dhe Ruajtësisë si Trashëgimtarët e tyre të caktuar, të paracaktuar për të zbatuar parimet, përhapjen e ligjeve, mbrojtjen e institucioneve, zbatimin besnik dhe inteligjent të Besimit ndaj kushteve të një shoqërie në progres, dhe përmbushjen e trashëgimisë së pakorruptueshme që Themeluesit e Besimit i kanë lënë trashëgimi botës.”65 Në këtë dhe seksionet e ardhshme ne do të studiojmë ekstrakte nga Vullneti dhe Testamenti lidhur me Ruajtësin dhe Shtëpinë Universale të Drejtësisë dhe do të shohim se si këto dy institucione përjetësojnë Besëlidhjen e Bahá’u’lláh-ut me pasuesit e tij. Vullneti dhe Testamenti i ‘Abdu’l-Bahá-it zyrtarisht themelon institucionin e Ruajtwsisw. Ai në mënyrë të qartë cakton Shoghi Effendi-un, Ruajtws, lejon mundësinë e kujdestarëve tw tjerë duke pasuar atë, dhe përcakton në terma të qarta kushtet sipas të cilit një pasues i tillë do të duhej të emërohej. Le të fillojmë duke lexuar paragrafin më poshtë. “O miqtë e mi të dashur! Pas ndarjes nga kjo jetë e këtij të munduari, është detyrë e Aghṣánëve (Degëve), e Afnanëve (Degëzave) të Pemës së Shenjtë të Lotosit, e Duarve (shtyllave) të Kauzës së Perëndisë dhe e të dashurve të Bukurisë Abhá të kthehen drejt Shoghi Effendi-ut – dega rinore që mbiu prej dy Pemëve të bekuara e të shenjta të Lotosit dhe fryti që u rrit nga bashkimi i dy lastarëve të Pemës së Shenjtërisë, sepse ai është shenja e Perëndisë, dega e zgjedhur, Ruajtësi i Kauzës së Perëndisë, ai drejt të cilit duhet të kthehen të gjithë Agsanët, Afnanët, Duart e Kauzës së Perëndisë dhe të dashurit e Tij. Ai është interpretuesi i Fjalës së Perëndisë, dhe pas tij atë do ta zëvendësojë i parëlinduri i pasardhësve të tij të drejtpërdrejtë”. 66 Ne duhet të analizojnë me kujdes të madh këtë pasazh, i cili është në qendër të besimit Bahá’í. Në Shkrimet Bahá’í fraza “e Shenjta Pemë e Lotusit” simbolizon Manifestimin e Perëndisë. Paragrafi flet për “dy Pemë të Lotusit të shenjta e të shenjtëruara”, që është, Báb e Bahá’u’lláh. Ju tashmë e dini se termi “aghṣán”, forma shumës i “ghuṣn” në arabisht, do të thotë degë. Ajo është e përfshirë këtu dhe në raste të tjera në Vulnetin dhe Testamentin, si dhe në shkrimet e Bahá’u’lláh-ut, për t’iu referuar pasardhësve të tij meshkuj. Fjala “afnán”, ju gjithashtu e di, është përdorur për të treguar të afërmit e Báb. Pasazh i referohet Shoghi Effendi-ut si “dega e zgjedhur” dhe thekson se ai ka “dalë nga Pemë të Lotusit të shenjta e të shenjtëruara” dhe është “fryti rritur nga bashkimi i dy sytheve të Pemës së Shenjtërisë”. Nëna e Shoghi Effendi-ut ishte e bija e ‘Abdu’l-Bahá, duke e bërë atë një pasardhës mashkull të drejtpërdrejtë të Bahá’u’lláh-ut, ndërsa Bábai i tij ishte një nip i një kushëriri të nënës së Báb dhe prandaj një Afnán. Në këtë pasazh, ‘Abdu’l-Bahá iu bën thirrje, pasardhësve të Bahá’u’lláh-ut, familjes së Báb, Duarve të Kauzës së Perëndisë, dhe të gjithë besimtarëve për tu kthyer pas ndërimit jetë të Tij nga Shoghi Effendi. Qartë, pra, ‘Abdu’l-Bahá caktoi Shoghi Effendi-un si qendër që kemi thënë se është kaq thelbësore për unitetin e Kauzës. Ai gjithashtu thekson se Shoghi Effendi-u është Interpretuesi i Fjalës së Perëndisë dhe adreson çështjen e pasardhësit të tij. Do të rezervojmë tani për tani studimine kësaj pike të fundit për seksionin tjetër, ku do të analizojmë pohimin e mësipërm në lidhje me pasazhe të tjerë të rëndësishëm nga Vullneti dhe Testamenti. Me idetë më lart në mendje, ju jeni të inkurajuar të rilexoni disa here pasazhin derisa ta keni ngulitur në kujtesë. Pasi ta keni bërë këtë, është sugjeruar që të studioni dy paragrafët e hapjes nga Vullneti dhe Testamenti të cituar këtu, në të cilin ‘Abdu’l-Bahá lartëson Besëlidhjen dhe flet për Shoghi Effendi-un në terma më të lartësuar. Për t’ju ndihmuar, disa ushtrime janë të përfshira më poshtë. Shpresojmë se ju do të jeni në gjendje për të mësuar përmendësh këto dy paragrafe si pjesë e studimit tuaj. “Lëvduar qoftë Ai Që, me Mburojën e Besëlidhjes së Tij, ka ruajtur Tempullin e Kauzës së Tij nga shigjetat e dyshimit, Që me Ushtritë e Testamentit të Tij ka ruajtur Shenjtëroren e Ligjit të Tij aq Shpëtimtar dhe ka mbrojtur Shtegun e Tij të Drejtë e të Shndritshëm, duke ndalur në këtë mënyrë mësymjen e hordhisë së shkelësve të Besëlidhjes, që ka kërcënuar të rrëzojë Godinën e Tij të Shenjtë; Që ka vigjëluar mbi Kështjellën e Tij të Fuqishme dhe Besimin Lavdiplotë, me ndihmën e njerëzve të cilët shpifja e shpifësit nuk i prek, të cilët kurrfarë thirrje, lavdi e pushtet tokësor nuk i largon nga Besëlidhja e Perëndisë dhe Testamenti i Tij, të provuar në mënyrë të patundur nga fjalët e Tij të qarta e të dukshme, të shkruara e të reveluara nga Pena e Tij Lavdiplote dhe të shënuara në Tabelën e Ruajtur. “Përshëndetja e lavdërimi, bekimi e lavdia qofshin mbi atë degë parësore të Pemës së Lotosit Hyjnore e të Shenjtëruar, që ka mbirë, fatlume, e njomë, e bleruar dhe e lulëzuar nga Pemët e Shenjta Binjake; perla më e mrekullueshme, unikale dhe e paçmuar që vezullon nga detet Binjake të dallgëzuara; mbi lastarët e Pemës së Shenjtërisë, filizat e Pemës Qiellore, mbi ata që në Ditën e Ndarjes së Madhe kanë qëndruar të patundur e të vendosur në Besëlidhjen; mbi Duart (shtyllat) e Kauzës së Perëndisë që kanë përhapur gjerësisht Aromat Hyjnore, kanë shpallur Provat e Tij, kanë proklamuar Besimin e Tij, që kanë botuar në të katër anët Ligjin e Tij, që e kanë shkëputur vetveten nga të gjitha gjërat veç Tij, që kanë qëndruar për jetën e drejtë në këtë botë, dhe që kanë ndezur Zjarrin e Dashurisë së Perëndisë në vetë zemrat e shpirtrat e shërbëtorëve të Tij; mbi ata që kanë besuar, kanë mbetur të sigurt, kanë qëndruar të patundur në Besëlidhjen e Tij dhe kanë ndjekur Dritën që pas vdekjes sime shkëlqen nga Agimi i Udhërrëfimit Hyjnor – sepse shiko! Ai është degëza fatlume dhe e shenjtëruar që ka mbirë nga Pemët e Shenjta Binjake. Lum ai që kërkon strehë nën hijen e tij që mbulon gjithë njerëzimin”. 67 1. ‘Abdu’l-Bahá-i fillon Vullnetin dhe Testamentin e Tij duke i shprehur lavde Bahá’u’lláh-ut, që ka ruajtur Tempullin e Kauzës së Tij nga shigjetat e dyshimit nëpërmjet __________ _________________________________ 2. ‘Abdu’l-Bahá-i i shpreh lavde Bahá’u’lláh-ut, që ka ruajtur Faltoren e Ligjit të Tij të Mëshirshëm dhe ruajtur Shtegun e Tij të Drejtë e të Shndritshëm nëpërmjet _____________ ____________________________________________, duke u qëndruar madje sulmeve të egra të grupit të besëthyesve, të cilët kanë kërcënuar të shkatërojnë Ngrehinën e Tij Hyjnore. 3. Ai ofron lëvdime për Bahá’u’lláh për kujdesin ndaj Fortesës së Tij të Fuqishme dhe Besimit të Gjithëlavdishëm,dhe nëpërmjet ndihmës së atytre njerëzve të cilët __________________ _________________________________________________, të cilët ________________ _______________________________________________ nga Besëlidhja e Perëndisë dhe Testamenti i Tij. 4. Ai përfundon paragrafin hyrës duke pranuar se Testamenti i Bahá’u’lláh u vendos vendosmërisht nga fjalët e tij të qarta dhe të shfaqura, ________________________________ _______________________________________. 5. ‘Abdu’l-Bahá më pas lartëson personin e Shoghi Effendi-ut, duke deklaruar se ai ka ______ __________________________________________________ nga Pemët e Shenjta Binjake. 6. Ai për më tepër lëvdon Shoghi Effendi, duke iu referuar atij si ______________________ ____________________________________ që vetëtin nga detet Binjake që valëzojnë. 7. Pasi kërkon që bekimet të reshin mbi pasardhësit e Bahá’u’lláh dhe të afërmit e Báb, të cilët kanë qëndruar të lidhur e të vendosur në Besëlidhje, mbi Duart e Kauzës së Perëndisë dhe mbi besimtarët që kanë qëndruar të palëkundur në Besëlidhje, ‘Abdu’l-Bahá përsëri lartëson Shoghi Effendi-un, duke iu drejtuar si _______________________________________ që ka dalë nga Pemët e Shenjta Binjake. 8. Ende duke marrë për bazë Shoghi Effendi, ‘Abdu’l-Bahá pohon se e mirësia qëndron tek ata të cilët __________________________. PJESA 27 Në pjesën e fundit, ne lexuam deklaratën nga Vullneti dhe Testamenti që qartësisht emëron Shoghi Effendi-un si Ruajtës të Kauzës dhe përkthyes të autorizuar i Fjalës së Zotit. Vullneti dhe Testamenti pastaj thekson se “pas tij do të vijë i pari i lindur në linjën e pasardhësve të tij”. Çështja e vazhdimësisë është shtjelluar imtësisht ne Vullnetin, siç vijon: “O ju të dashurit e Zotit! I takon Ruajtësit të Kauzës së Perëndisë të caktojë gjatë jetës së vet atë që do të bëhet pasuesi i tij, që të mos ndodhin mosmarrëveshje pasi ai të ketë ndërruar jetë. Ai që do të caktohet duhet të shfaqë në veten e tij shkëputje nga të gjitha gjërat e kësaj bote, duhet të jetë thelbi i dëlirësisë, duhet të tregojë në veten e tij druajtje ndaj Perëndisë, dije, urti e kulturë. Prandaj, sikur i parëlinduri i Ruajtësit të Kauzës së Perëndisë të mos shfaqë në veten e tij të vërtetën e fjalëve: – “Fëmija është thelbi i fshehtë i atit të tij”, domethënë sikur ai të mos trashëgojë brenda vetes frymën shpirtërore (të Ruajtësit të Kauzës së Perëndisë) dhe prejardhja e tij e lavdishme të mos shoqërohet me një karakter të mirë, atëherë ai (Ruajtësi i Kauzës së Perëndisë) duhet të zgjedhë një tjetër degë për ta pasuar. “Duart e Kauzës së Perëndisë duhet të zgjedhin nga gjiri i tyre nëntë persona që gjatë tërë kohës të merren me shërbimet e rëndësishme në punën e Ruajtësit të Kauzës së Perëndisë. Zgjedhja e këtyre të nëntëve duhet bërë ose njëzëri ose me shumicë votash nga grupi i Duarve të Kauzës së Perëndisë dhe këta, qoftë njëzëri ose me shumicë votash, duhet të japin miratimin e tyre për zgjedhjen e atij që Ruajtësi i Kauzës së Perëndisë ka caktuar si pasuesin e tij. Ky miratim duhet dhënë në mënyrë të tillë që votat pro dhe kundër të mos dihen (domethënë me votim të fshehtë)”.68 Paragrafët e mësipërm caktojnë dispozitat për emërimin e një pasuesi të Shoghi Effendi-ut. Ata e bëjnë të qartë se institucioni i Ruajtësisë është një shërbim i trashëguar për t’u plotësuar nga fëmija i parë mashkull i lindur nga Shoghi Effendi-u ose një tjetër pasardhës i gjallë mashkull, pasardhës i Bahá'u'lláh-ut, që është, një tjetër “ghusn”. Përgjigjuni pyetjeve të mëposhtme: 1. Kush e cakton pasuesin e Ruajtësit? ____________________________________________ __________________________________________________________________________ 2. Pse është përcaktuar që Ruajtësi t’a emërojë pasuesin e tij gjatë jetës së tij? ____________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 3. A japin mundësinë paragrafët e mësipërm për dikë tjetër, përveç Shoghi Effendi-ut, të emërojë pasuesin e tij? ______________________________________________________ 4. Cilat cilësi duhet të manifestojë pasardhësi i caktuar i Shoghi Effendi-ut? ______________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 5. Nëse i pari i lindur nga Shoghi Effendi-u nuk shfaq në vetvete të vërtetën e fjalëtve “fëmija është esenca e fshehtë e Bábait të vet,” që do të thotë, në qoftë se ai nuk trashëgon “shpirtëroren brenda tij (Ruajtësi i Kauzës së Perëndisë)” dhe prejardhja e tij e lavdishme nuk përkon me “një karakter të mirë”, atëherë kë mund të emrojë Ruajtësi si pasardhës të tij? __ __________________________________________________________________________ 6. A bëjnë të munduar paragrafët e mësipërm që Shoghi Effendi-u të zgjedhë një pasues jashtë vijës së drejtë të pasardhësve të Bahá’u’lláh-ut? ___________________________________ 7. Pasi Shoghi Effendi-u ka emëruar pasuesin e tij, cilët duhet të japin pëlqimin për zgjedhjen e atij që ai ka caktuar? _________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 8. Si duhet të jepet miratimi i nëntë Duarve të Kauzës së Perëndisë të zgjedhur nga radhët e të gjithë Duarve? _____________________________________________________________ __________________________________________________________________________ Ju ndoshta e dini se Shoghi Effendi-u nuk pati fëmijë, dhe se gjatë jetës së tij të gjithë të mbijetuarit e Aghṣán-ëve kishin thyer Besëlidhjen, duke e bërë kështu të pamundur për të që të përmbushë dispozitat e përcaktuara nga ‘Abdu’l-Bahá-i në Vullnetin dhe Testamentin e Tij për të emëruar një pasues. Institucioni i Ruajësisë, atëherë, përfshin vetëm një Ruajtës. Nëpërmjet themeleve që ai vuri dhe sasinë e madhe të shkrimeve që ai la pas-një dëshmi e kapacitetit të jashtëzakonshëm me të cilën ai ishte pajisur-institucioni i Ruajtësisë do të vazhdojë të ushtrojë ndikimin e tij në përparimin e Besimit, që vazhdon të zhvillohet nëpërmjet fazave të njëpasnjëshme nën drejtimin e Shtëpisë Universale të Drejtësisë drejt Epokës së tij të Artë. PJESA 28 Tani le të lexojmë paragrafin që vijon nga Vullneti dhe Testamenti ku ‘Abdu’l-Bahá-i i referohet kryesisht Ruajtësit, por njëkohësisht Ai bën gjithashtu disa deklarata thelbësore për Shtëpinë Universale të Drejtësisë: “Dega e shenjtë rinore, Ruajtësi i Kauzës së Perëndisë, si dhe Shtëpia Universale e Drejtësisë që duhet zgjidhet e të ngrihet në shkallë universale, janë si njëri dhe tjetra nën kujdesin dhe mbrojtjen e Bukurisë Abhá, nën strehën dhe udhëheqjen e pagabueshme të të Lrtësuarit (u flijoftë jeta ime për ata të dy). Çdo gjë që do të vendosin ata është nga Perëndia. Kush nuk i bindet atij, nuk u bindet as atyre, nuk i është bindur Perëndisë; kush ngre krye kundër tij dhe kundër atyre ka ngritur krye kundër Perëndisë; kush i kundërvihet atij i është kundërvënë Perëndisë; kush matet me të është matur me Perëndinë; kush polemizon me të ka polemizuar me Perëndinë; kush e mohon atë ka mohuar Perëndinë; kush nuk beson tek ai nuk ka besuar te Perëndia; kush shmanget, e ndan veten dhe i kthen shpinën atij, në të vërtetë është shmangur, e ka ndarë veten dhe i ka kthyer shpinën Perëndisë. Mbi të rënçin zemërimi, indinjata e papërmbajtur dhe hakmarrja e Perëndisë! Kështjella e fuqishme do të mbetet e papushtueshme dhe e sigurt falë bindjes ndaj atij që është Ruajtësi i Kauzës së Perëndisë. U takon anëtarëve të Shtëpisë së Drejtësisë, të gjithë Agsanëve, Afnanëve, Duarve të Kauzës së Perëndisë të tregojnë bindjen, pruljen dhe nënshtrimin e tyre ndaj Ruajtësit të Kauzës së Perëndisë, të kthehen drejt tij dhe të jenë të përunjur para tij. Kush i kundërvihet atij i është kundërvënë Të Vërtetit, shkakton një të çarë në Kauzën e Perëndisë, hedh poshtë Fjalën e Tij dhe bëhet një shfaqje e Qendrës së Rebelimit. Kini mendjen, kini mendjen, se mos përsëriten ditët pas ngjitjes në qiell (të Bahá’u’lláh-ut), kur Qendra e Rebelimit u bë arrogant e i pabindur dhe, duke përdorur Unitetin Hyjnor si justifikim, privoi vetveten dhe përshtjelloi e helmoi të tjerët. Është afër mendjes që çdo njeri mendjemadh që synon të mbjellë përçarje e mosmarrëveshje nuk i shpall haptazi qëllimet e tij të liga, madje, ashtu si flori i papastër, do të kapet pas masash të ndryshme e gjithfarë pretekstesh që të përçajë bashkimin e njerëzve të Bahá-it. Qëllimi im është të tregoj se Duart e Kauzës së Perëndisë duhet të jenë kurdoherë syhapur dhe sapo të shohin se ndonjëri fillon të kundërvihet e të protestojë kundër Ruajtësit të Kauzës së Perëndisë, ta flakin atë jashtë kongregacionit të njerëzve të Bahá-it dhe kurrsesi të mos pranojnë çfarëdo justifikimi nga ana e tij. Sa shpesh një shkelje e rëndë është maskuar me rrobën e së vërtetës, për të mbjellur farat e dyshimit në zemrat e njerëzve!” 69 Paragrafi i mësipërm, është cituar nga pjesa e parë e Vullnetit dhe Testamentit. Një pasazh i ngjashëm gjendet në pjesën e tretë, të cituar më poshtë: “O ju të dashur besnikë të ‘Abdu’l-Bahá-it! Është detyra juaj të tregoni kujdesin më të madh për Shoghi Effendi-un, degëzën që është degëzuar nga fryti i dy Pemëve të shenjta e Hyjnore të Lotosit, që kurrfarë pluhuri i dëshpërimit e i brengës të mos njollosë natyrën e tij rrezëllitëse, që nga ditë në ditë ai të rritet për nga lumturia, gëzimi e shpirtësia, dhe të zhvillohet për t’u bërë si një pemë frytdhënëse. “Meqenëse ai është, pas ‘Abdu’l-Bahá-it, Ruajtësi i Kauzës së Perëndisë, Afnán-ët, Duart (shtyllat) e Kauzës dhe të shumëdashurit e Zotit duhet t’i binden atij dhe t’i drejtohen atij. Kush nuk i bindet atij, nuk i është bindur Perëndisë; kush i kthen shpinën atij, i ka kthyer shpinën Perëndisë, dhe kush mohon atë ka mohuar të Vërtetin. Kini mendjen se mos ndokush i interpreton shtrembër këto fjalë, dhe ashtu si ata që kanë shkelur Besëlidhjen pas Ditës së Ngjitjes në qiell (të Bahá’u’lláh-ut) nxjerr ndonjë pretekst, ngren flamurin e revoltës, bëhet kryeneç dhe hap dykanatësh derën e interpretimit të shtrembër. Askujt nuk i jepet e drejta për të paraqitur mendimin e vet ose për të shprehur bindjen e vet të veçantë. Të gjithë duhet të kërkojnë udhërrëfim dhe ta kthejnë fytyrën drejt Qendrës së Kauzës dhe Shtëpisë së Drejtësisë. Dhe ai që e kthen drejt çdo gjëje tjetër bën me të vërtetë një gabim të rëndë”.70 Për të fituar një kuptim më të mirë të rangut të Ruajtësit të Kauzës së Perëndisë, përfundoni fjalitë e mëposhtme në dritën e dy citateve të mësipërm: 1. ‘Abdu’l-Bahá-i na thotë se dega e shenjtë rinore, _______________________, si edhe ____________________________ që duhet të ___________ e të ____________________, janë si ________________ nën ________________dhe __________________ e Bukurisë Abhá. 2. Ruajtësi dhe Shtëpia Universale e Drejtësisë janë _____________ nën strehën dhe _______ e _____________ të Báb-it. 3. ‘Abdu’l-Bahá-i bën disa deklarata të nënvizuara për Ruajtësin për të theksuar te miqtë domosdoshmërinë absolute të bindjes ndaj tij. Shkruani me poshtë në hapsirën e dhënë disa prej këtyre - për shembull, deklarata se kushdo që rebelohet kundër Ruajtësit ka ngritur krye kundër Perëndisë-do t’ju ndihmojë për ta kthjelluar në mendjen tuaj më mirë këtë ide. ____ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 4. ‘Abdu’l-Bahá-i na thotë se kalaja e fortë e Kauzës do të mbetet e pathyeshme dhe të sigurtë përmes __________________________________________________________________. 5. Ne jemi këshilluar që të kemi kujdes që të mos përseriten ditët pas ngjitjes në qiell të Bahá’u’lláh-ut kur Muhammed-’Alí-u u bë _____________________ dhe ______________ dhe duke përdorur Unitetin Hyjnor si justifikim _____________ veten e tij dhe _______________ dhe ___________________ të tjerët. 6. ‘Abdu’l-Bahá-i na thotë se çdo njeri mendjemadh që synon _________________ dhe _______________ nuk i shpall haptazi _________________________ madje si __________________________, do të kapet pas _________________________ e gjithfarë ___________________ që të _________________ bashkimin e njerëzve të Bahá-it. 7. ‘Abdu’l-Bahá-i u kërkon Duarve të Kauzës së Perëndisë të jenë ______________________ dhe sapo të shohin se ndonjëri fillon të __________________ dhe _________________ kundër ________________________________________, ______________ atë jashtë nga kongregacioni i njerëzve të Bahá-it dhe kurrësesi _________________________________ . 8. ‘Abdu’l-Bahá-i na paralajmëron që të kemi mendjen se mos ndokush __________________ fjalët në Vullnetin dhe Testamentin e Tij, dhe ashtu si ata që _________________________ pas ngjitjes në qiell (të Bahá’u’lláh-ut) _____________________, ngre ________________, bëhet ________________ dhe hap _____________________________________________. PJESA 29 Tani le t’u kthehemi pasazheve të Vullnetit dhe Testamentit që i referohen Shtëpisë Universale të Drejtësisë. Ju e dini, natyrisht, se vetë Bahá’u’lláhu e ka urdheruar institucionin e Shtëpisë Universale të Drejtësisë në Qitab-i-Akdas. ‘Abdu’l-Bahá-i konfirmon autoritetin e vet në Vullnetin dhe Testamentin e Tij dhe jep detaje të veçanta lidhur me zgjedhjen dhe funksionet e saj: “Dhe tani, lidhur me Shtëpinë e Drejtësisë që Perëndia ka urdhëruar të jetë burimi i çdo të mire dhe e ka çliruar nga çdo gabim, ajo duhet të zgjidhet me votim universal, domethënë nga besimtarët. Anëtarët e saj duhet të jenë manifestime të druajtjes nga Perëndia dhe agime të dijes e të të kuptuarit, duhet të jenë të patundur në Besimin e Perëndisë dhe dashamirës të mbarë njerëzimit. Me këtë Shtëpi kuptohet Shtëpia Universale e Drejtësisë, domethënë në të gjitha vendet duhet të ngrihet nga një Shtëpi dytësore e Drejtësisë, dhe këto Shtëpi dytërore të Drejtësisë duhet të zgjedhin anëtarët e asaj Universale. Këtij organi duhet t’i referohen të gjitha gjërat. Ajo miraton të gjitha urdhëresat e rregullat që nuk gjenden të thëna shprehimisht në Tekstin e Shenjtë. Ky organ duhet t’u japë rrugë të gjitha problemeve të vështira dhe Ruajtësi i Kauzës së Perëndisë është kreu i tij i shenjtë dhe anëtari i shquar i përjetshëm i atij organi. Nëse ai nuk merr pjesë personalisht në diskutimet, duhet të caktojë dikë që ta përfaqësojë. Nëse ndonjëri prej anëtarëve bën një mëkat, të dëmshëm për mirëqenien e përgjithshme, Ruajtësi i Kauzës së Perëndisë ka në kompetencën e vet të drejtën ta përjashtojë atë, dhe pas kësaj njerëzit duhet të zgjedhin një tjetër në vend të tij. Kjo Shtëpi e Drejtësisë miraton ligjet dhe qeveria i vë ato në zbatim. Organi ligjvënës duhet të mbështesë atë ekzekutiv, ai ekzekutiv duhet të ndihmojë e përkrahë organin ligjvënës, në mënyrë që përmes bashkimit të ngushtë e harmonisë së këtyre dy forcave themeli i pastërtisë e i drejtësisë të bëhet i palëkundur e i fortë, që të gjitha pjesët e botës të bëhen si vetë Parajsa”.71 Pasazhi i mësipërm trajton disa tema të cilave do t’u drejtohemi gjatë pjesëve të ardhshme. Ne do të diskutojmë në këtë pjesë sistemin e përshkruar nga ‘Abdu’l-Bahá-i për zgjedhjen e Shtëpisë Universale të Drejtësisë. Në pjesët e mëvonëshme do të merremi me sferën e veprimit të saj dhe pastaj do të reflektojmë mbi natyrën e autoritetit që i është akorduar. Kjo do të pasohet nga një diskutimin mbi kushtet e vëna në Vullnetin dhe Testamentin për të ruajtur Besimin dhe për të siguruar përparimin e qëndrueshëm të tij në të ardhmen, pavarësisht nga rrethanat me të cilat do të ballafaqohet, përmes emërimit të Shoghi Effendi-ut “Ruajtësi” dhe konfirmimit të autoritetit të Shtëpisë Universale të Drejtësisë. ‘Abdu’l-Bahá-i thekson se Shtëpia Universale e Drejtësisë duhet të zgjidhet nga “votimi universal”. Kjo është arritur përmes një proces tre-fazor. Ndërsa disa tipare të këtij procesi mund të ndryshojnë me kalimin e kohës, sipas vendimit të Shtëpisë së Drejtësisë, votimi aktualisht shpaloset në këto rrugë. Në çdo komunitet kombëtar Bahá’í, të gjithë besimtarët e rritur e në gjendje të mirë besimi, të moshës 21 vjeç e më të vjetër, kanë të drejtë të marrin pjesë në kuvendet lokale të mbajtura një herë në vit në të gjithë vendin. Në kuvendet lokale besimtarët votojnë me votim të fshehtë për një ose më shumë delegatë. Numri i delegatëve të caktuar për lokalitete të ndryshme zgjedhore është në përpjestim me numrin e banorëve Bahá’í në secilën prej tyre. Delegatët e zgjedhur në këtë mënyrë mblidhen gjatë periudhës së Ridvanit për të zgjedhur, nga mesi i besimtarëve të rritur të vendit, nëntë persona për të shërbyer në Asamblenë Shpirtërore Kombëtare aktualisht për një afat prej një viti administrativ. Ky takim vjetor është quajtur Kuvendi Kombëtar. Në çdo vend merren masat për mbledhjen e votave prej çdo delegati që nuk është në gjendje të marrë pjesë personalisht në takimin vjetor. Përveç vetë zgjedhjeve, Kuvendi Kombëtar ofron një mundësi për mbajtjen e konsultimeve në mesin e delegatëve, konsultime të cilat do të frymëzojnë punën e Asamblesë Kombëtare gjatë vitit të ardhshëm. Një Asamble Shpirtërore Kombëtare është, sigurisht, një “Shtëpi e dytë e Drejtësisë”, siç përmendet në pasazhin e mësipërmt. “Asambleja Shpirtërore”, qoftë lokale apo kombëtare, është një emër i përkohshëm i cili, Shoghi Effendi ka treguar, gradualisht do të zëvendësohet nga “emërtimi i përhershëm dhe më i përshtatshëm i Shtepisë së Drejtësisë” kur “pozicioni dhe qëllimet e Besimit Bahá’í të jenë kuptuar më mirë dhe njohur më tej plotësisht”.72 Në fund, procesi arrin kulmin në zgjedhjen nga anëtarët e të gjitha Asambleve Shpirtërore Kombëtare , të nëntë burrave nga komuniteti Bahá’í, për të shërbyer në Shtëpinë Universale të Drejtësisë. Zgjedhjet kryhen një herë në çdo pesë vjet, gjatë periudhës së Riḍvanit. Për një kohëzgjatje disa ditore, Kuvendi Ndërkombëtar Bahá’í mbahet në qendrën administrative dhe shpirtërore të Besimit, ku anëtarët e Asambleve Shpirtërore Kombëtare janë në gjendje të vizitojnë Varret e Shenjtë në përgatitje për detyrën e shenjtë që janë thirrur të kryejnë. Duke iu afruar kësaj përgjegjësie, ata strehohen në fortesën e pathyeshme të Kauzës, e cila është e mbrojtur nga fuqia bashkuese e Besëlidhjes. Kryesues në mendjet e tyre kur ata hedhin votat e tyre, janë me siguri pasazhe si ai më lart, në të cilin ‘Abdu’l-Bahá-i përshkruan cilësitë e atyre që janë për të shërbyer në një trup të tillë kaq madhështor, duke iu referuar atyre si “manifestimet e frikës së Zotit” dhe si “ditëagime të njohurisë dhe të kuptuarit”, si “të palëkundur në besimin e Zotit” dhe si “Mirë-dashës të gjithë njerëzimit”. Masat janë marrë,natyrisht, për anëtarët e Asambleve Kombëtare, të cilët në pamundësi për të shkuar në Tokën e Shenjtë, duhet të hedhin votat e tyre në mungesë. Megjithëse nuk marrin pjesë në procesin zgjedhor, Këshilltarët Kontinental thirren në Qendrën Botërore në të njëjtën kohë për të qenë të pranishëm, me anëtarët e Qendrës Ndërkombëtare të Mësimdhënies, në Kuvendin Ndërkombëtar. Që anëtarësimi i Shtëpisë Universale të Drejtësisë, siç u tha më lart, është i kufizuar vetëm për burrat, mund të duket e habitshme. ‘Abdu’l-Bahá-i ka deklaruar me fjalë të thjeshta se kjo dispozitë ishte porositur nga vetë Bahá’u’lláh-u dhe se urtësia e saj do të kalojë kohë deri sa “të bëhet e dukshme aq qartë sa dielli në mesditë”.73 Prandaj, nuk është e mundur për ne që të dimë në kohën e tashme arsye për një kusht të tillë. Ajo që ne mund të themi me siguri është se, duke marrë parasysh deklaratat e shkruara qartë në Shkrimet që vendosin barazinë midis burrave dhe grave, ky kufizim në asnjë mënyrë mund të konsiderohet si një shenjë e superioritetit të burrave mbi gratë. Me këtë përshkrim të shkurtër të procesit zgjedhor në mendje, mendoni për faktin se, kur të arrijmë një moshë të caktuar, secili prej nesh do të bëhet një pjesëmarrës aktiv në këtë proces të shenjtë përmes përfshirjes sonë në kuvendet lokale. Si duhet t’a trajtojmë pjesëmarrjen tonë në kuvend? Çfarë lloj mendimesh duhet të pushtojnë zemrat dhe mendjet tona kur të hedhim votën tonë për ata që do të shërbejnë si delegatë të Kuvendit Kombëtar? Ju mund të dëshironi t’i diskutoni këto pyetje në grupin tuaj. __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ PJESA 30 Pasazhi që lexuam në pjesën e fundit, përveç përshkrimit të sistemit për zgjedhjen e Shtëpisë Universale të Drejtësisë, i referohet dhe funksioneve të saj: “Këtij organi duhet t’i referohen të gjitha gjërat. Ajo miraton të gjitha urdhëresat e rregullat që nuk gjenden të thëna shprehimisht në Tekstin e Shenjtë. Ky organ duhet t’u japë rrugë të gjitha problemeve të vështira...” 74 Para se të shqyrtojmë deklarata të tjera nga Vullneti dhe Testamenti që iu referohen funksioneve të Shtëpisë Universale të Drejtësisë, ne duhet të studjojmë disa fragmente nga Shkrimet e Bahá’u’lláh-ut. Çfarë është e rëndësishme që të njohim në fillim është se kompetencat dhe detyrat e Shtëpisë Universale të Drejtësisë janë të rrënjosura në shpalljen e Fjalës së Bahá’u’lláh-ut, Ai i beson punët e njerëzimit në duart e anëtarëve të Shtëpisë Universale të Drejtësisë, duke iu referuar atyre si të Besuarit e Perëndisë dhe ditëagimet e autoritetit: “Ky pasazh, i shkruar tami nga Pena e Lavdisë, konsiderohet pjesë e Librit Më të Shenjtë: Punët publike u janë ngarkuar njerëzve të Shtëpisë së Drejtësisë të Perëndisë. Ata janë, me të vërtetë, të Besuarit e Perëndisë midis shërbëtorëve të Tij dhe agimet e autoritetit në vendet e Tij. “O njerëz të Perëndisë! Ajo që e mëson botën është Drejtësia, sepse ajo mbështetet mbi dy shtylla, mbi shpërblimin dhe ndëshkimin. Këto dy shtylla janë burimet e jetës për botën.O njerëz të Perëndisë! Ajo që e mëson botën është Drejtësia, sepse ajo mbështetet mbi dy shtylla, mbi shpërblimin dhe ndëshkimin. Këto dy shtylla janë burimet e jetës për botën. Duke qenë se çdo ditë ka një problem të ri dhe për çdo problem një zgjidhje të përshtatshme, këto çështje i duhen paraqitur Shtëpisë së Drejtësisë, në mënyrë që anëtarët e saj të veprojnë sipas nevojave dhe kërkesave të kohës. Ata që, për hir të Perëndisë, ngrihen për t’i shërbyer Kauzës së Tij, e marrin frymëzimin nga Mbretëria e padukshme. Është detyrë e të gjithëve t’u binden atyre. Të gjitha punët shtetërore duhet t’i paraqiten Shtëpisë së Drejtësisë, por veprimet e kultit duhen kryer në përputhje me atë që Perëndia ka reveluar në Librin e Tij”. 75 Në një pasazh tjetër Bahá’u’lláh-u u bën thirrje anëtarëve të Shtëpisë Universale të Drejtësisë për të mbrojtur dhe ruajtur njerëzit e botës dhe për t’u dhënë shtysë interesave më të mirë të tyre: “I këshillojmë njerëzit e Shtëpisë së Drejtësisë dhe i porositim ata të sigurojnë ruajtjen dhe mbrojtjen e burrave, të grave e të fëmijëve. Është detyrë e tyre t’u kushtojnë kujdesin më të madh interesave të njerëzve kurdoherë e në të gjitha rrethanat”.76 Dhe më tej Ai shpjegon: “Është detyrë e të Besuarve të Shtëpisë së Drejtësisë të këshillohen për gjërat që nuk janë reveluar shprehimisht në Librin dhe të bëjnë të detyrueshme atë që për ta është e pëlqyeshme. Me të vërtetë, Perëndia do t’u frymëzojë atyre çdo gjë që dëshiron dhe Ai, me të vërtetë, është Plotësuesi, i Gjithëdijshmi”.77 Këto dhe pasazhe të tjetë na zbulojnë vizionin e madhështisë së Shtëpisë Universale të Drejtësisë dhe pafundësinë e sferës së paracaktuar e veprimit të saj. Deklaratat e ‘Abdu’l-Bahá-it në Vullnetin dhe Testamentin e zgjerojnë këtë vizion dhe na pajisin me informacion mbi mënyrat e funksionimit të institucionit: “Secili duhet t’i drejtohet Librit Më të Shenjtë, dhe çdo gjë që nuk thuhet shprehimisht atje duhet t’i referohet Shtëpisë Universale të Drejtësisë. Ajo që ky organ vendos, qoftë njëzëri ose me shumicë votash, është patjetër e vërteta dhe pikësynimi i Vetë Perëndisë”.78 Dhe më tej Ai pohon: “Është detyrë e këtyre anëtarëve (të Shtëpisë Universale të Drejtësisë) të mblidhen në një vend të caktuar dhe të rrahin mendime për të gjitha problemet që kanë shkaktuar mospajtim, për çështje që janë të errëta dhe për gjëra që nuk janë thënë shprehimisht në Librin. Çfarëdo që të vendosin ata ka të njëjtën vlerë si dhe vetë Teksti. Përderisa Shtëpia e Drejtësisë ka kompetencë të nxjerrë ligje që nuk janë thënë shprehimisht në Librin dhe që kanë të bëjnë me kryerjen e punëve të përditshme, po ashtu ka kompetencë edhe t’i shfuqizojë ato. Kështu, për shembull, Shtëpia e Drejtësisë nxjerr sot një ligj të caktuar dhe e vë atë në zbatim, dhe njëqind vjet pas kësaj, meqenëse rrethanat kanë pësuar një ndryshim të thellë dhe kushtet janë të tjera, një tjetër Shtëpi e Drejtësisë do të ketë atëherë kompetencë, sipas kërkesave të kohës, ta ndryshojë atë ligj. Ajo mund ta bëjë këtë, sepse këto ligje nuk janë pjesë e Tekstit Hyjnor të shtjelluar shprehimisht. Shtëpia e Drejtësisë është si nismëtarja ashtu edhe anulluesja e ligjeve të veta”.79 Ndërsa në mënyrë të qartë kjo përzgjedhje e vogël e citateve nuk prek të gjitha funksionet e Shtëpisë Universale të Drejtësisë, ne mund të mbledhim prej tyre të paktën disa. Më poshtë janë disa nga kompetencat dhe detyrat me të cilat Shtëpia Universale e Drejtësisë është veshur. Rilexoni pasazhet e mësipërme dhe përpiquni të identifikoni deklaratat nga të cilat rrjedhin këto kompetenca dhe detyra. I shkruani ato në hapësirën e dhënë. 1. Për të nxitur atë që është e favorshme për sqarimin dhe ndriçimin e shpirtrave dhe përparimin e përmirësimin e botës: ____________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 2. Për të përparuar interesat e Besimit të Perëndisë: __________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 3. Për t’i dhënë vëmendje zhvillimit të vendeve dhe qendrueshmërisë së shteteve: __________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 4. Për të diskutuar dhe vendosur mbi të gjitha problemet që kanë shkaktuar dallime: ________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 5. Për të shpjeguar pyetjet që janë të paqarta: _______________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 6. Për të dekretuar ligje dhe urdhëresa që nuk janë regjistruar shprehimisht në Tekstet e Shenjtë: __________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 7. Për të shfuqizuar, sipas ndryshimeve dhe kërkesave të kohës, ligjet e veta: _____________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 8. Për të siguruar zbatimin e vendimeve të saj: ______________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ PJESA 31 Edhe nga ky studim i shkurtër të pasazheve që i referohen Shtëpisë Universale të Drejtësisë, duhet të jetë e qartë për ju se ekzistenca e saj është një tipar i pashoq për Zbulesën e Bahá’u’lláh-ut. Përfshirja e saj për vazhdimësinë e Besëlidhjes, posaçërisht e lidhur me deklaratën “boshti i njëshmërisë së njerëzimit është asgjë tjetër, veç fuqia e Besëlidhjes”, është e madhe. Le të përpiqemi për të fituar kuptimin e disa prej tyre. Ne e dimë se të gjitha fetë e e së kaluarës kanë vuajtur nga ndarjet e brendshme që sollën rritjen e sekteve. Ne kemi parë tashmë se si çështja e vazhdimësisë ishte shpesh një shkak paqartësish mes besimtarëve. Lloje të tjera vështirësish të pandryshueshme të lidhura me mungesën e linjës së qartë të vazhdimësisë, kanë ballafaquar çdo fe. Gjatë rrjedhës së kohës, kur shoqëria njerëzore u zhvillua dhe rrethanat ndryshuan, dolën pyetje në lidhje me çështje të pa zbuluara shprehimisht në Shkrimet e Shenjta, rreth zbatimit të aspekteve të ndryshëm të mësimdhënies dhe për kuptimin e qëllimshëm të pasazheve të veçanta. Në mungesë të një burimi udhëzues autoritar të padiskutueshëm drejt të cilit pasuesit mund të kthehen për përgjigje të këtyre pyetjeve, mosmarrëveshjeve të thella dolën dhe feja filloi të thyhet në sekte kur pikëpamjet kundërshtarë nuk mund të pajtoheshin. Përçarje të tilla nuk munden asnjëherë të shqyejnë strukturën e Besimit të Bahá’u’lláh-ut, pasi paprekshmëria e saj ruhet dhe uniteti i saj mbrohet me ekzistencën e Shtëpisë Universale të Drejtësisë, cila është e veshur me autoritet për të vendosur për të gjitha çështjet që nuk janë zbuluar shprehimisht në Shkrimet e Shenjta, për t’u dhënë shpjegim pyetjeve qe janë të paqarta dhe për të zgjidhur të gjitha mosmarrëveshjet. Ajo është arbitri përfundimtar. Ne nuk duhet të nënvlerësojmë se sa i jashtëzakonshëm është ky tipar i Zbulesës së Bahá’u’lláh-ut. Për të thelluar të menduarit tuaj për këtë çështje, pasojat e së cilës janë aq të gjera, ju inkurajomë të rilexoni dy citatet e pëposhtmë nga Shkrimet e Bahá’u’lláh-ut që ju studiuat në pjesën e fundit: “Ajo që e mëson botën është Drejtësia, sepse ajo mbështetet mbi dy shtylla, mbi shpërblimin dhe ndëshkimin. Këto dy shtylla janë burimet e jetës për botën. Duke qenë se çdo ditë ka një problem të ri dhe për çdo problem një zgjidhje të përshtatshme, këto çështje i duhen paraqitur Shtëpisë së Drejtësisë, në mënyrë që anëtarët e saj të veprojnë sipas nevojave dhe kërkesave të kohës. Ata që, për hir të Perëndisë, ngrihen për t’i shërbyer Kauzës së Tij, e marrin frymëzimin nga Mbretëria e padukshme. Është detyrë e të gjithëve t’u binden atyre. Të gjitha punët shtetërore duhet t’i paraqiten Shtëpisë së Drejtësisë, por veprimet e kultit duhen kryer në përputhje me atë që Perëndia ka reveluar në Librin e Tij”.80 “Është detyrë e të Besuarve të Shtëpisë së Drejtësisë të këshillohen për gjërat që nuk janë reveluar shprehimisht në Librin dhe të bëjnë të detyrueshme atë që për ta është e pëlqyeshme. Me të vërtetë, Perëndia do t’u frymëzojë atyre çdo gjë që dëshiron dhe Ai, me të vërtetë, është Plotësuesi, i Gjithëdijshmi”.81 Dhe tani lexoni përsëri deklaratën më poshtë nga Vullneti dhe Testamenti i ‘Abdu’l-Bahá-it: “Është detyrë e këtyre anëtarëve (të Shtëpisë Universale të Drejtësisë) të mblidhen në një vend të caktuar dhe të rrahin mendime për të gjitha problemet që kanë shkaktuar mospajtim, për çështje që janë të errëta dhe për gjëra që nuk janë thënë shprehimisht në Librin. Çfarëdo që të vendosin ata ka të njëjtën vlerë si dhe vetë Teksti. Përderisa Shtëpia e Drejtësisë ka kompetencë të nxjerrë ligje që nuk janë thënë shprehimisht në Librin dhe që kanë të bëjnë me kryerjen e punëve të përditshme, po ashtu ka kompetencë edhe t’i shfuqizojë ato. Kështu, për shembull, Shtëpia e Drejtësisë nxjerr sot një ligj të caktuar dhe e vë atë në zbatim, dhe njëqind vjet pas kësaj, meqenëse rrethanat kanë pësuar një ndryshim të thellë dhe kushtet janë të tjera, një tjetër Shtëpi e Drejtësisë do të ketë atëherë kompetencë, sipas kërkesave të kohës, ta ndryshojë atë ligj. Ajo mund ta bëjë këtë, sepse këto ligje nuk janë pjesë e Tekstit Hyjnor të shtjelluar shprehimisht. Shtëpia e Drejtësisë është si nismëtarja ashtu edhe anulluesja e ligjeve të veta”.82 Duke shtjelluar imtësisht këtë temë, ‘Abdu’l-Bahá-i deklaron në një Tabelë: “Çështjet më të rëndësishme, që përbëjnë themelin e Ligjit të Perëndisë, shtjellohen shprehimisht në Tekstin, por ligjet ndihmëse i janë lënë Shtëpisë Universale të Drejtësisë. Urtia e kësaj është se koha nuk mbetet kurrë e njëjta, sepse ndryshimi është një veti e nevojshme e një atribut thelbësor i kësaj bote dhe i kohës e i hapësirës. Pra, Shtëpia Universale e Drejtësisë do të veprojë në përshtatje me këtë... “Me pak fjalë, kjo është urtia që ligjet e shoqërisë i janë lënë Shtëpisë Universale të Drejtësisë. Në fenë e Islamit, po kështu, nuk është reveluar shprehimisht çdo porosi; jo, as një e dhjeta e një të dhjetës nuk është përfshirë në Tekstin; edhe pse të gjitha çështjet më të rëndësishme janë përmendur në mënyrë të posaçme, ka pasur padyshim mijëra ligje që nuk janë përmendur. Këto janë formuluar nga teologët e një kohe të mëvonshme në pajtim me ligjet e jurisprudencës islamike, dhe teologë individualë nga porositë origjinale të reveluara kanë bërë deduksione që janë në kundërshtim me njëri-tjetrin. Të gjitha këto u bënë të detyrueshme. Sot ky proces i deduktimit është e drejtë e organit të Shtëpisë Universale të Drejtësisë dhe deduksionet e konkluzionet e njerëzve të ditur individualë nuk kanë autoritet, veçse po të mbështeten nga Shtëpia e Drejtësisë. Ndryshimi është pikërisht që nga konkluzionet e mbështetjet e organit të Shtëpisë së Drejtësisë, anëtarët e së cilës janë të zgjedhur e të njohur nga komuniteti mbarëbotëror Bahá’í, nuk do të lindin kurrfarë divergjencash; ndërsa konkluzionet e teologëve e të studiuesve individualë do të çonin me siguri në divergjenca dhe, si rezultat, do të lindnin përçarje, ndarje e shpërbërje. Njëshmëria e Fjalës do të shkatërrohej, uniteti i Besimit do të zhdukej dhe godina e Besimit të Perëndisë do të lëkundej”.83 Ekzistenca e Shtëpisë Universale të Drejtësisë siguron se njerëzimi do të përfitojë nga një burim i vazhdueshëm udhëzimesh për kohëzgjatjen e Zbulesës së Bahá’u’lláh-ut. Mjafton vetëm të mendosh për madhësinë e sfidave që komuniteti Bahá’í është thirrur të ndeshet në këtë Ditë, për të vlerësuar domethënien e mirësisë së pashoqe që Zoti i ka dhënë njerëzimit në institucionin e Shtëpisë së Drejtësisë. Ndërlikimet për unitetin e komunitetit janë mjaf të qarta. Por, së bashku me anëtarët e tjerë të grupit tuaj, mendoni për mënyrën se si proceset qe vijojnë, secili i lidhur me krijimin e një qytetërimi botëror, janë të ndikuara nga ekzistenca e një burimi udhëzues autoritar. – Rritja e besimit – Energjia shpirtërore e komunitetit Bahá’í – Administrimi i drejtësisë – Mbështetja e paqes – Heqja e paragjykimeve – Zhvillimi shoqëror dhe ekonomik të kombeve – Shpërndarja e barabartë e burimeve – Ruajtja dhe zbatimi i asaj sjelljeje me moral i lartë që Ligji i Perëndisë urdhëron – Zhvillimi i aftësive intelektuale dhe shpirtërore te individi – Zgjerimi i edukimit shpirtëror për fëmijët – Ruajtja e nderit të njeriut PJESA 32 Në mësimet e fundit ne kemi shqyrtuar metodat për zgjedhjen e Shtëpisë Universale të Drejtësisë, pushtetin dhe funksionet e saj. Tani duhet të pushojmë për të reflektuar mbi një koncept të rëndësishëm, që me siguri e keni vërejtur gjatë studimit të këtyre mësimeve. Autoriteti i dhënë Shtëpisë Universale të Drejtësisë mbart me vete premtimin e Bahá’u’lláh-ut se ajo do të jetë përfituesja e frymëzimit hyjnor. “Zoti me të vërtetë do t’i frymëzojë ata me çfarë të dojë Ai” janë fjalët e Tij. Pasazhe gjatë gjithë Vullnetit dhe Testamentit e përsërisin këtë premtim dhe prandaj është e mirë për ju që të rilexoni ato pjesë të dokumentit që kemi studiuar në pjesët e mëparshme: “Dhe tani, lidhur me Shtëpinë e Drejtësisë që Perëndia ka urdhëruar të jetë burimi i çdo të mire dhe e ka çliruar nga çdo gabim...” 84 “Secili duhet t’i drejtohet Librit Më të Shenjtë, dhe çdo gjë që nuk thuhet shprehimisht atje duhet t’i referohet Shtëpisë Universale të Drejtësisë. Ajo që ky organ vendos, qoftë njëzëri ose me shumicë votash, është patjetër e vërteta dhe pikësynimi i Vetë Perëndisë. Kush i shmanget kësaj është me të vërtetë ndër ata që duan përçarje, që kanë shfaqur ligësi dhe janë larguar nga Zoti i Besëlidhjes”.85 “Dega e shenjtë rinore, Ruajtësi i Kauzës së Perëndisë, si dhe Shtëpia Universale e Drejtësisë që duhet zgjidhet e të ngrihet në shkallë universale, janë si njëri dhe tjetra nën kujdesin dhe mbrojtjen e Bukurisë Abhá, nën strehën dhe udhëheqjen e pagabueshme të të Lrtësuarit (u flijoftë jeta ime për ata të dy). Çdo gjë që do të vendosin ata është nga Perëndia. Kush nuk i bindet atij, nuk u bindet as atyre, nuk i është bindur Perëndisë; kush ngre krye kundër tij dhe kundër atyre ka ngritur krye kundër Perëndisë; kush i kundërvihet atij i është kundërvënë Perëndisë; kush matet me të është matur me Perëndinë...” 86 “Askujt nuk i jepet e drejta për të paraqitur mendimin e vet ose për të shprehur bindjen e vet të veçantë. Të gjithë duhet të kërkojnë udhërrëfim dhe ta kthejnë fytyrën drejt Qendrës së Kauzës dhe Shtëpisë së Drejtësisë. Dhe ai që e kthen drejt çdo gjëje tjetër bën me të vërtetë një gabim të rëndë”.87 Në Tabela të tjera, ‘Abdu’l-Bahá-i flet në terma njëlloj të qartë mbi këtë çështje kaq qendrore të Besëlidhjes:. “As mos të shkojë ndërmend se Shtëpia e Drejtësisë do të marrë ndonjë vendim sipas koncepteve e mendimeve të veta. Mos e dhëntë Perëndia! Shtëpia Supreme e Drejtësisë do të marrë vendime e do të vendosë ligje përmes frymëzimit e konfirmimit të Shpirtit të Shenjtë, sepse pikërisht në ruajtjen dhe nën strehën e mbrojtjen e Bukurisë së Lashtë, dhe në bindjen ndaj vendimeve të saj qëndron një detyrë e shenjtë e thelbësore dhe një detyrim absolut, dhe askush nuk mund t’i bëjë bisht. “Thuaj: O njerëz: Me të vërtetë Shtëpia Supreme e Drejtësisë është nën krahët e Zotit tuaj, Zemërdhembshurit, Mëshirëplotit, është nën mbrojtjen e Tij, nën kujdesin e Tij, dhe nën strehën e Tij; sepse Ai i ka urdhëruar besimtarët e vendosur t’i binden atij organi të bekuar, të shenjtëruar e gjithënënshtrues, sovraniteti i të cilit është hyjnisht i përcaktuar e i përket Mbretërisë së Qiellit dhe ligjet e të cilit janë të frymëzuara e shpirtërore”.88 “Kujdes, kujdes, se mos ndokush krijon përçarje ose nxit rebelimin. Po të ketë mospajtim mendimesh, Shtëpia Supreme e Drejtësisë do t’i zgjidhte menjëherë problemet. Cilido qoftë vendimi i saj, i marrë me shumicë votash, do të jetë e vërteta reale, përderisa ajo Shtëpi është nën mbrojtjen, udhëheqjen e pagabueshme dhe kujdesin e të vetmit Zot të vërtetë. Ai do ta ruajë atë nga gabimi dhe do ta mbrojë atë nën krahun e shenjtërisë e të pagabueshmërisë së Tij. Ai që i kundërvihet asaj flaket jashtë dhe do të jetë në fund të fundit ndër të dështuarit”.89 Marrëdhënia e një individi besimtar me Shtëpinë Universale të Drejtësisë është thellësisht personale. I është lënë secilit prej nesh të reflektojë në qëndrim dashurie dhe bindjeje ndaj këtij trupi hyjnisht të porositur nga Bahá’u’lláh-u për të udhëhequr njerëzimin. Kuptimi ynë i kompetencave të saj do të thellohet natyrisht me kalimin e kohës, kur ne ta dëshmojmë atë të veprojë në botë në përputhje me Hyjnoren, duke ndjerë zemrat tona të mbushen me ndjenjë të thellë mirënjohjeje dhe drojë. Një pyetje që meriton reflektimin tonë këtu është se çfarë do të thotë t’u bindemi udhezimeve të Shtëpisë Universale të Drejtësisë. Fjala “bindje” mund të sjellë përfytyrime nga më të ndryshmet në mendjet e njerëzve. Ka rregulla dhe udhëzime që njeriu u bindet sepse nuk ka asnjë zgjidhje tjetër. Veç ketyre, ka vendime qe u bindemi për hir të unitetit dhe harmonisë, jemi apo nuk jemi dakord me to. Bindja jonë ndaj udhëzimeve që marrim nga Shtëpia Universale e Drejtësisë është e një lloji krejt të ndryshëm. Bindja ndaj udhezimeve te saj, buron nga brenda nesh. Ne i përqafojmë udhëzimet e saj dhe në çdo moment përpiqemi të rradhisim mendimet dhe veprimet tona me dëshirat e saj. Kjo është bindja e njerëzimit që është pjekur. Ka aftësinë të kuptojë pasojat e një sistemi aq madhështor si ai i urdhëruar prej Bahá’u’lláh-ut dhe të vlerësojë vlerën e institucioneve të tij. Në të vërtetë, që mësimet e Tij bëjnë thirrje për kërkim të pavarur të së vërtetës, tregon se është të kuptuarit tonë të funksionimit të sistemit të Tij që na detyron të vëmë besimin tonë në institucionet që ai përfshin. Ne e dimë se, me Shtëpinë Universale të Drejtësisë, Bahá’u’lláh-u i ka dhënë njerëzimit një organ i cili, ndryshe nga institucionet sociale të së kaluarës, është i mbrojtur plotësisht nga Perëndia Vetë prej keqpërdorimit të autoriteteve. Atëherë, larg nga pranimi i papjekur, bindja ndaj Shtëpisë Universale të Drejtësisë përfshin njohjen e vetëdijshme që njerëzimi ka arritur fazën e zhvillimit të tij, që bën të mundur krijimin e një qendreje të zgjedhur, drejt së cilës mund të kthehen të gjithë me dashuri dhe besnikëri. PJESA 33 Duke shyrtuar disa detaje të institucionit të Kujdestarisë dhe Shtëpisë Universale të Drejtësisë, ne jemi gati për të reflektuar mbi atë se si Vullneti dhe Testamenti përjetëson Besëlidhjen që Bahá’u’lláh-u bëri me pasuesit e Tij. Ne do ta bëjmë këtë, duke studiuar një pasazh nga pjesa e dytë e Vullnetit dhe Testamentit, pjesë të së cilës kemi parë tashmë. Siç u përmend më parë, në bazë të referimeve të bëra në dokument, është e arsyeshme të arrihet në përfundimin se pjesa e dytë e Vullnetit dhe Testamentit është shkruar rreth 1907. Siç e dini, në atë kohë, intrigat e Besë-Thyesve ngritën edhe një herë dyshime rreth ‘Abdu’l Bahá-it midis autoriteteve, dhe Komisioni i dytë Hetimor mbërriti në Tokën e Shenjtë nga kryeqyteti i perandorisë Osmane për ta hetuar Atë.Të gjitha shenjat ishin që Ai do të ekzekutohej ose do të mërgohej. Edhe pse iu kërkua nga miqtë që për të mbrojtur veten të largohej nga vendi, ‘Abdu’l-Bahá-i nuk pranoi të ikte nga përballimi i rrezikut. Ai shkroi një Tabelë për një besimtar të besuar dhe i afërm i Báb-it, Haji Mirza Muhammed-Taqí, duke deklaruar qartë se, nëse dicka do ti ndodhte Atij, ai duhet të bënte të pamundurën për të siguruar zgjedhjen e Shtëpisë Universale të Drejtësisë. Le të lexojmë paragrafin e mëposhtëm nga pjesa e dytë e Vullnetit dhe Testamentit, shkruar në atë kohë. Ju do të shihni se ai fillon duke përshkruar rrezikun me të cilin përballej ‘Abdu’l-Bahá-i dhe pastaj bën një deklaratë rreth besimit themelor të pasuesve të Besimit të Bahá’u’lláh-ut. Brenda këtij teksti, ‘Abdu’l-Bahá-i i referohet Librit Më të Shenjtë dhe Shtëpisë Universale të Drejtësisë: “O miq të shumëdashur! Unë jam tani para një rreziku shumë të madh dhe e kam humbur shpresën qoftë edhe për një orë jetë. Jam, pra, i shtrënguar të shkruaj këto radhë për mbrojtjen e Kauzës së Perëndisë, për ruajtjen e Ligjit të Tij, për garantimin e Fjalës së Tij dhe për sigurimin e Mësimeve të Tij. Për Bukurinë e Lashtë! Ky i munduar kurrsesi nuk i ka mbajtur dhe as i mban mëri ndokujt; kundrejt asnjeriu nuk ushqen ai ndonjë mllef e nuk ka thënë asnjë fjalë, veçse për të mirën e botës. Megjithatë, detyrimi im suprem, nga nevoja, më shtyn të ruaj e të mbroj Kuzën e Perëndisë. Kështu, me keqardhjen më të madhe, unë ju këshilloj duke thënë: Ruajeni Kauzën e Perëndisë, mbrojeni Ligjin e Tij dhe kini druajtjen më të madhe nga përçarja. Ky është themeli i besimit të njerëzve të Bahá-it (u flijoftë jeta ime për ta): “Shenjtëria e Tij, i Lartësuari ( Báb-i), është Manifestimi i Unitetit e i Njëshmërisë së Perëndisë dhe Pararendësi i Bukurisë së Lashtë. Shenjtëria e Tij Bukuria Abhá (u bëftë fli jeta ime për miqtë e Tij të patundur) është Manifestimi Suprem i Perëndisë dhe Agimi i Thelbit të Tij Më të Shenjtë. Gjithë të tjerët janë shërbëtorë të Tij dhe zbatojnë urdhrin e Tij”. Secili duhet t’i drejtohet Librit Më të Shenjtë, dhe çdo gjë që nuk thuhet shprehimisht atje duhet t’i referohet Shtëpisë Universale të Drejtësisë. Ajo që ky organ vendos, qoftë njëzëri ose me shumicë votash, është patjetër e vërteta dhe pikësynimi i Vetë Perëndisë. Kush i shmanget kësaj është me të vërtetë ndër ata që duan përçarje, që kanë shfaqur ligësi dhe janë larguar nga Zoti i Besëlidhjes. Me këtë Shtëpi kuptohet Shtëpia Universale e Drejtësisë që duhet të zgjidhet prej të gjitha vendeve, domethënë prej atyre anëve në Lindje e në Perëndim ku gjenden të dashurit, sipas mënyrës së zgjedhjeve të zakonshme në vendet perëndimore, si ato të Anglisë”.90 Ne e dimë sigurisht që pjesa e parë e Vullnetit dhe Testamentit përmend së bashku si Ruajtësin ashtu edhe Shtëpinë Universale të Drejtësisë dhe në mënyrë të qartë parashikon të punojnë së bashku. Lexojmë, për shembull, pasazhin që tregon se Ruajtësi i Kauzës së Perëndisë do të jetë “koka e shenjtë” e Shtëpisë Universale të Drejtësisë dhe “anëtar i shquar për jetë” i saj. Megjithatë, në pasazhe të tilla si i mësipërmi, Shtëpia Universale e Drejtësisë dhe autoriteti i saj trajtohen të pavarura prej Ruajtësisë. Veç kësaj, në Vullnetin dhe Testamentin, ‘Abdu’l-Bahá-i siguron mjetet që komuniteti Bahá’í të mbrohet me fuqinë së Besëlidhjes dhe të vazhdojë të përfitojë nga udhëzimet Hyjnore përgjatë Epokës së Artë të Besimit, pavarësisht nga shpalosja e rrethanave. Pasuesit e Bahá’u’lláh-ut nuk do ta gjejnë veten kurrë pa një qendër të besueshme te e cila mund të drejtohen. Uniteti i komunitetit Bahá’í ishte i siguruar, duke garantuar që ai do ta kryente detyrën e shenjtë për të krijuar një model për shoqërinë e ardhme, shkëlqimet e së cilës ne mund ti imagjinojmë zbehtë. Ju e dini, sigurisht, çfarë ndodhi historikisht. Bota Bahá’í kishte bujarinë që të udhëhiqej nga Shoghi Effendi-u – kjo perlë e mahnitshme, e vetme dhe e paçmuar - si Ruajtësi i Kauzës prej 1921-1957, kohë gjatë së cilës Shtëpia Universale e Drejtësisë nuk ekzistonte. Pesë vjet e gjysmë pas ndërrimit jetë të tij, më 21 prill 1963, institucioni i premtuar erdhi në ekzistencë. Shoghi Effendi-u nuk arriti të emërojë një pasues i cili do të përmbushte kushtet e përcaktuara kaq qartësisht nga ‘Abdu’l-Bahá-i në Vullnetin dhe Testamentin. Nëse kishte apo jo mënyra për të emëruar një Ruajtës tjetër, dhe si do ta organizonte punën e saj Shtëpia Universale e Drejtësisë në mungesë të një Ruajtësi të gjallë, ishin pyetjet që mund të trajtoheshin vetëm nga vetë Shtëpia e Drejtësisë, pasi të gjitha çështjet e paqarta, jo të përcaktuara në Tekstin e Shenjtë që i ishin lënë asaj për ti’u përgjigjur, u lanë për të për ti vendosur. Dhe me të vërtetë, menjëherë pas zgjedhjes së saj, Shtëpia e Drejtësisë vuri në dijeni Bahá’í-t e botës se nuk kishte zbuluar asnjë mënyrë “për të emëruar ose për të nxjerrë ligje për të bërë të mundur emërimin e një mbrojtësi të dytë për të pasuar Shoghi Effendi-un”.91 Ne do të merremi më vonë ne libër me studimin e hollësishëm të kësaj pjese të historisë së Besimit. Tani për tani ju mund të doni të reflektoni më tej mbi bazat e besimit Bahá’í siç janë bërë të ditura nga ‘Abdu’l-Bahá-i në Vullnetin dhe Testamentin e tij. Si arrin kuptimi ynë i këtyre bazave të na lidhë së bashku si një komunitet? Për t’ju ndihmuar në reflektimin tuaj, jeni të inkurajuar që të mësoni përmendësh pjesën që vijon nga pasazhi i mësipërm: “Ky është themeli i besimit të njerëzve të Bahá-it (u flijoftë jeta ime për ta): “Shenjtëria e Tij, i Lartësuari ( Báb-i), është Manifestimi i Unitetit e i Njëshmërisë së Perëndisë dhe Pararendësi i Bukurisë së Lashtë. Shenjtëria e Tij Bukuria Abhá (u bëftë fli jeta ime për miqtë e Tij të patundur) është Manifestimi Suprem i Perëndisë dhe Agimi i Thelbit të Tij Më të Shenjtë. Gjithë të tjerët janë shërbëtorë të Tij dhe zbatojnë urdhrin e Tij”. Secili duhet t’i drejtohet Librit Më të Shenjtë, dhe çdo gjë që nuk thuhet shprehimisht atje duhet t’i referohet Shtëpisë Universale të Drejtësisë. Ajo që ky organ vendos, qoftë njëzëri ose me shumicë votash, është patjetër e vërteta dhe pikësynimi i Vetë Perëndisë. Kush i shmanget kësaj është me të vërtetë ndër ata që duan përçarje, që kanë shfaqur ligësi dhe janë larguar nga Zoti i Besëlidhjes”.92 PJESA 34 Në pjesën e fundit ne përfunduam studimin tonë për ato deklarata nga Vullneti dhe Testamenti që i referohen institucioneve të Ruajtësise dhe Shtëpisë Universale e Drejtësisë, pasardhësit binjakë të Bahá’u’lláh-ut dhe ‘Abdu’l-Bahá-it. Përveç këtyre deklaratave, Vullneti dhe Testamenti përmban brenda tij disa elemente të tjera qendrore për zhvillimin e Kauzës. Le të fillojmë shqyrtimin e tyre duke studiuar pasazhe nga ai dokument në lidhje me institucionin e Duarve të Kauzës. Tashmë ju keni lexuar disa referenca të bëra nga ‘Abdu’l-Bahá-i për Duart e Kauzës së Perëndisë në Vullnetin e Tij. Ju e dini që, sipas kushteve të Vullnetit, nëntë Duar duhet ti japin pëlqimin zgjedhjes së Shoghi Effendi-ut për një pasardhës si Ruajtës, nëse ai arrin të emërojë një të tillë. Ju gjithashtu keni lexuar udhëzimet e ‘Abdu’l-Bahá-it për Duart që të qëndrojnë vigjilent kundër atyre që do të kundërshtojnë Ruajtësin, dhe lavdërimin e Tij për ta: për mbajtjen “ndezur të Zjarrit të Dashurisë së Perëndisë në zemrat e shumta dhe shpirtrat e shërbëtorëve të Tij”. Institucioni i Duarve të Kauzës së Perëndisë i ka gjurmët e origjinës së tij në Shërbesën e Bahá’u’lláh-ut, kur, gjatë viteve para nderrimit Jetë të Tij, Ai emëroi katër besimtarë të shquar në Persi në këtë rang. Emërimi i tyre, na tregon Shoghi Effendi-u, mund të konsiderohet si një nga “hapat paraprake me synim zbulimin e shtrirjes dhe të punës së Rendit Administrativ”.93 Në këto fjalët të Bahá’u’lláh-ut ne kapim një paraqitje e shkurtër të shërbimeve të kryera nga Duart dhe ndikimi i ushtruar nga ta në jetën e Kauzës: “Dritë e lavdi, përshëndetje e lavdërim Duarve të kësaj Kauze, përmes të cilëve drita e fortësisë ka ndriçuar dhe është provuar e vërteta që pushteti për të vendosur i takon Perëndisë, të Pushtetshmit, të Fuqishmit, të Lirshmit, përmes të cilëve oqeani i bujarisë ka shkumbëzuar dh është përhapur aroma e favoreve dashamirëse të Perëndisë, Zotit të njerëzimit”.94 Edhe pse ‘Abdu’l-Bahá-i nuk caktoi ndonjë besimtar në këtë rang gjatë jetës së Tij, Ai u referohet më tej katër prej besimtarëve Si Duar të Kauzës në Shkrimet e Tij, duke e përshkruar njërin si “një simbol i druajtes nga Zoti” dhe “një shenjë e udhëheqjes” dhe një tjetër si “të përkryer, të mësuar, dhe shumë të nderuar”,”një personazh i madh, i përsosur në të gjitha gjërat”,”duke thirrur popullin drejt Mbretërisë” me frymëmarrjen e çdo zgjimi. Ju mund të lexoni për shërbimet e disa prej Duarve të Kauzës në “Përmendoret e Besnikut”, libër i cili përfshin përshtypjet e ‘Abdu’l-Bahá-it për jetët e shumë besimtarëve të hershëm të shquar. Pastaj, në Vullnetin dhe Testamentin e Tij, ‘Abdu’l-Bahá-i zyrtarisht përcakton institucionin e Duarve të Kauzës, duke shpjeguar mënyrat për emërimin e besimtarëve në këtë rang të lartë dhe detyrimet që ata thirren për të përmbushur. Le të lexojnë pasazhin përkatës: “O miq! Duart e Kauzës së Perëndisë duhet të emërohen e caktohen nga Ruajtësi i Kauzës së Perëndisë. Të gjithë duhet të jenë nën hijen e tij dhe t’i binden urdhrit të tij. Nëse dikush, brenda ose jashtë grupit të Duarve të Kauzës së Perëndisë, nuk i bindet dhe kërkon përçarje, mbi të do të bien zemërimi i Perëndisë dhe hakmarrja e Tij, sepse ai do të shkaktonte një të çarë në Besimin e vërtetë të Perëndisë. “Detyrimet e Duarve të Kauzës së Perëndisë janë që të përhapin Aromat Hyjnore, të lartësojnë shpirtrat e njerëzve, të mbështesin diturinë, të përmirësojnë karakterin e të gjithë njerëzve dhe të jenë, në çdo kohë e në të gjitha rrethanat, të spastruar prej mëkateve e të shkëputur nga të gjitha gjërat tokësore. Ata duhet të tregojnë druajtje nga Perëndia me sjelljen e tyre, qëndrimet e tyre, bëmat e tyre dhe fjalët e tyre. “Kjo trupë e Duarve të Kauzës së Perëndisë është nën drejtimin e Ruajtësit të Kauzës së Perëndisë. Ai duhet vazhdimisht t’i nxitë ata të luftojnë e të përpiqen me të gjitha forcat që të përhapin shijet e ëmbla të Perëndisë, dhe t’u tregojnë rrugën të gjithë popujve të botës, sepse është drita e Udhërrëfimit Hyjnor ajo që bën të ndriçohet gjithë universi. Të shpërfillësh, qoftë edhe për një çast, këtë urdhër absolut që është i detyrueshëm për gjithsecilin, nuk është kurrsesi e lejuar, në mënyrë që bota ekzistuese të bëhet si Parajsa Abhá, që sipërfaqja e tokës të bëhet qiellore, që kundërshtitë e konflikti midis popujve, fiseve, kombeve e qeverive të zhduken, që të gjithë banorët e tokës të bëhen si një popull e një racë, që bota të bëhet si një shtëpi e vetme”.95 Në lidhje me këtë, do të jetë e dobishme të lexojmë përsëri pasazhin që studiuam më parë ku Duart paralajmërohen për të mbrojtur kundër opozitës. Vini re veçanërisht veprimin që ata thirren të ndërmarrin: “Është afër mendjes që çdo njeri mendjemadh që synon të mbjellë përçarje e mosmarrëveshje nuk i shpall haptazi qëllimet e tij të liga, madje, ashtu si flori i papastër, do të kapet pas masash të ndryshme e gjithfarë pretekstesh që të përçajë bashkimin e njerëzve të Bahá-it. Qëllimi im është të tregoj se Duart e Kauzës së Perëndisë duhet të jenë kurdoherë syhapur dhe sapo të shohin se ndonjëri fillon të kundërvihet e të protestojë kundër Ruajtësit të Kauzës së Perëndisë, ta flakin atë jashtë kongregacionit të njerëzve të Bahá-it dhe kurrsesi të mos pranojnë çfarëdo justifikimi nga ana e tij. Sa shpesh një shkelje e rëndë është maskuar me rrobën e së vërtetës, për të mbjellur farat e dyshimit në zemrat e njerëzve!” 96 Ushtrimet e mëposhtme do të ndihmojë për të zgjeruar më tej kuptimin tuaj mbi institucionin e Duarve të Kauzës së Perëndisë: 1. Sipas Vullnetit dhe Testamentit të ‘Abdu’l-Bahá-it, prej kujt duhet të caktohen dhe emërohen Duart e Kauzës së Perëndisë? __________________________________________________ __________________________________________________________________________ 2. Nën drejtimin e kujt vepron trupi i Duarve të Kauzës së Perëndisë? __________________ __________________________________________________________________________ 3. Detyrimet e Duarve të Kauzës së Perëndisë janë − të ______________________________________________________________________ − të ______________________________________________________________________ − të ______________________________________________________________________ − të ______________________________________________________________________ 4. Çfarë thotë ‘Abdu’l-Bahá-i që Duart e Kauzës së Perëndisë duhet të shfaqin në drejtimin e tyre, sjelljen e tyre, veprat e tyre dhe fjalët e tyre? _________________________________ 5. Çfarë deklaron Vullneti dhe Testamenti që Duart e Kauzës së Perëndisë duhet të përpiqen të përhapin? _______________________________________________________________ 6. Kë deklaron Vullneti dhe Testamenti që Duart e Kauzës së Perëndisë duhet të përpiqen të udhëzojnë? _______________________________________________________________ 7. Çfarë deklaron Vullneti dhe Testamenti që Duart e Kauzës së Perëndisë duhet të bëjnë menjëherë sapo të gjejnë ndokënd që fillon t’i kundërvihet dhe të kundërshtojë Ruajtësin e Kauzës? __________________________________________________________________ 8. Nëse keni burime në dispozicionin tuaj, shikoni nëse mund të gjeni emrat e katër Duarve të Kauzës së Perëndisë të caktuar nga Bahá’u’lláh-u dhe katër të tjerëve që ‘Abdu’l-Bahá-i iu referua si Duar në Shkrimet e Tij. Ju do të doni t’i mbani në mend emrat e tyre dhe të grumbulloni sa më shumë të dhëna që të mundeni për ta gjatë viteve në vazhdim, si pjesë e studimit tuaj të historisë së Besimit. Siç përcaktohet në Vullnetin dhe Testamentin, institucioni i Duarve të Kauzës së Perëndisë u zhvillua më tej gjatë Shërbesës së Ruajtësit, dhe funksionet e tij u përpunuan. Shoghi Effendi-u caktoi tridhjetë e dy besimtarë në këtë nivel të rangut të lartë nga 1951 deri më 1957, njëzetë e shtatë prej të cilëve ishin ende gjallë në kohën ndërrimit jetë të tij në vitin 1957. Më parë, nga 1925 deri më 1952, dhjetë besimtarë ishin emëruar prej tij Duar pas vdekjes së tyre, duke përfshirë besimtarë të hershem të tillë si Martha Root dhe John Esslemont. Ne do të shohim më vonë se si Duart e Kauzës së Perëndisë, në cilësinë e tyre si “Kryeadministrues të komënvelthit Botëror Embrional të Bahá’u’lláh-ut”, drejtuan komunitetin Bahá’í gjatë periudhës kritike (pesë vite e gjysëm) midis ndërrimit jetë të Shoghi Effendi-ut dhe zgjedhjes së Shtëpisë Universale të Drejtësisë. Ne do të shohim gjithashtu se si Shtëpia Universale e Drejtësisë, pasi arriti në përfundimin që nuk mund të nxjerrë ligje për të bërë të mundur emërime shtesë të Duarve të Kauzës, përforcoi funksionet e tyre jetike në të ardhmen përmes krijimit të Bordeve të Këshilltarëve Kontinental. Në pritje të studimeve tuaja mbi këto zhvillime të rëndësishme në historinë e Besimit, diskutoni pyetjen e mëposhtme në grupin tuaj: Në çfarë mënyre arrin, ekzistenca e një institucioni të një rangu kaq madhështor, i përbërë nga individë të caktuar me vlera kaq të larta, i ngarkuar me funksionet specifike të lidhura me përhapjen dhe mbrojtjen e Besimit, të kontribuojë për krijimin e njëshmërisë së njerëzimit? PJESA 35 Pas kryerjes se çdo studimi të Vullnetit dhe Testamentit, nuk mund të mos prekemi nga pasazhet e gjera që i referohen sjelljes së Besë-Thyesve, veçanërisht asaj të Mirza Muhamet-Aliut, që ‘Abdu’l-Bahá-i e përcakton si “Qendra e Rebelimit”. Një nga këto pasazhe ishte cituar në pjesën e mëparshme, si pjesë e diskutimit tonë mbi mënyrat në të cilat ata që shkelin Besëlidhjen përpiqen të mbjellin farat e grindjes. Në këtë drejtim, do të jetë e rëndësishme për ju që të keni parasysh kur ju të vazhdoni studimin tuaj të Vullnetit dhe Testamentit që: meqë Kitáb-i-‘Ahd i kishte dhënë mundësinë Muhamet-Aliut të ishte pasuesi i ‘Abdu’l-Bahá-it në qoftë se ai do t’I kishte mbetur besnik kërkesave të Atit të Tij, ishte e nevojshme për Vullnetin dhe Testamentin të mos linte asnjë dyshim se Muhamet-Aliu, me fjalët dhe veprimet e tij, kishte shkelur haptazi Besëlidhjen. Në këtë mënyrë ‘Abdu’l-Bahá do të mbronte miqtë nga rënia pre e ndonjë pretendimi të rremë të ngritur nga gjysmë-vëllai i Tij pas ndërrimit jetë të Tij. Ju me siguri mund ta përfytyroni se sa thelbësore ishte për përpërparimin e Kauzës dhe zhvillimin e komunitetit Bahá’í bërja absolutisht e qartë e pozitës së Muhamet-Aliut. Mendoni pafundësinë e punëve që do të bjerë mbi supet e Shoghi Effendi-ut si Ruajtës i Kauzës dhe pengesat që Muhamet-Aliu do të përpiqet të vërë në rrugën e tij. Ne do të shohim vetëm në një pasazh të gjatë lidhur me Besë-Thyesit këtu. Ai pason menjëherë dy paragrafët e hapjes së pjesës së parë të Vullnetit dhe Testamentit që ju mësuat përmendsh më parë. Siç do të shohim, ai fillon me një këshillë mbi rëndësinë e mbrojtjes së Besimit të Perëndisë, duke kujtuar sakrificën që aq shumë shpirtrave fisnik të bërë për Kauzën, që flijuan jetët në rrugën e të Dashurit të tyre. Ai pastaj thërret në mendje skena e martirizimit të Báb-it në Tabriz dhe vuajtjet që Bahá’u’lláh-u pranoi të duronte për gati pesëdhjetë vite, kushtet mizore sipas të cilave Ai u burgos në Síyáh-Chál dhe vargun e gjatë të robërisë të cilës Ai iu nënshtrua. Vuajtjeve të tilla të mëdha, sjellim në mend, iu shtua edhe tradhëtia e gjysmë-vëllait të Tij, Mirza Jahja-së, të cilin Ai e kishte të dashur dhe rritur, që arriti kulmin me përpjekjen dinake për t’I marrë jetën Atij. Brenda këtij konteksti, ‘Abdu’l-Bahá-i sqaron pozicionin e Muhamet-Aliut: “O ju të dashur të Zotit! Më e madhja ndër të gjitha gjërat është mbrojtja e Besimit të Vërtetë të Perëndisë, ruajtja e Ligjit të Tij, sigurimi i Kauzës së Tij dhe shërbimi ndaj Fjalës së Tij. Dhjetë mijë shpirtra kanë derdhur lumenj të gjakut të tyre të shenjtë në këtë shteg, kanë ofruar jetët e tyre të çmuara si flijim për Të, kanë nxituar të rrëmbyer nga ekstaza e shenjtë për në fushën e martirizimit, kanë ngritur Flamurin e Besimit të Perëndisë dhe kanë shkruar me gjakun e jetës së tyre në Tabelën e botës vargjet e Unitetit të Tij Hyjnor. Gjoksi i shenjtë i Shenjtërisë së Tij, të Lartësuarit (u flijoftë jeta ime për Të), u bë tabelë qitjeje për shumë shigjeta të vuajtjes, dhe në Mazendaran këmbët e bekuara të Bukurisë Abhá (u flijoftë jeta ime për të dashurit e Tij) u copëtuan aq keq saqë pikonin gjak e u plagosën rëndë. Edhe qafa e Tij ishte e lidhur me zinxhirë ngujimi dhe këmbët e Tij të shtrënguara në mengene. Çdo orë, për një periudhë prej pesëdhjetë vjetësh, një sprovë e një gjëmë e re i ndodhte Atij dhe brenga e shqetësime të tjera e rrethonin. Njëra prej tyre ishte: pasi kishte pësuar peripeci të mëdha, Ai u bë i pastrehë e një endacak dhe ra viktimë e shqetësimeve e telasheve të tjera akoma. Në Irak, Ylli i Ditës i botës u bë pre e dredhive të njerëzve keqdashës për të errësuar shkëlqimin e Tij. Më pas Ai u syrgjynos në Qytetin e Madh (Konstantinopojë) dhe që andej në Tokën e Misterit (Adrianopojë), prej ku, i munduar egërsisht, u transferua përfundimisht në Burgun Më të Madh (‘Akká). Ai Që bota e kishte munduar (u flijoftë jeta ime për të dashurit e Tij), u surgjynos katër herë nga qyteti në qytet, derisa më në fund, i dënuar me izolim të përjetshëm, u mbyll në këtë burg, në burgun e grabitësve të rrugës, të kusarëve e të vrasësve. Dhe e gjithë kjo s’është veçse një prej sprovave që i kanë shkaktuar vuajtje Bukurisë së Bekuar, dhe të tjerat janë po aq të rënda sa dhe kjo. “Dhe një tjetër akoma prej sprovave të Tij ishte armiqësia, pdrejtësia flagrante, ligësia dhe rebelimi i Mirza Jahhait. Ndonëse Ai i Munduar, Ai i Burgosur, e kishte ushqyer atë me dashamirësinë e Tij në gjoksin e Vet që nga vitet e fëminisë, kishte treguar për të kujdesin e Tij të dhembshur, kishte lartësuar emrin e tij, e kishte mbrojtur atë nga çdo fatkeqësi, kishte bërë që atë ta duan si ata të kësaj bote dhe të tjetrës, dhe megjithë qortimet e këshillat e Shenjtërisë së Tij, të Lartësuarit ( Báb-it) dhe paralajmërimin e Tij të qartë e bindës: “Ki mendjen, ki mendjen, se mos të Nëntëmbëdhjetë Shkronjat e të Gjallit dhe ajo që është reveluar në Bayán-in të zënë sytë ty!”, megjithatë Mirza Jahja-i e mohoi Atë, u soll shtrembër me Të, nuk besoi tek Ai, mbolli farat e dyshimit, i mbylli sytë para vargjeve të Tij të qarta dhe ktheu rrugë. Se mos ai u mjaftua me kaq! Jo, ai madje u orvat të derdhte gjakun e shenjtë (të Bahá’u’lláh-ut) dhe prandaj shkaktoi një zhurmë e trazirë të madhe rreth vetes, duke i atribuar Bahá’u’lláh-ut keqdashje e qëndrim të pashpirt ndaj tij. Çfarë rebelimi nxiti ai dhe ç’stuhi ligësie shpërtheu ndërsa ndodheshin në Tokën e Misterit (Adrianopojë)! Më në fund, ai u bë shkaktari që Ylli i Ditës i botës të syrgjynosej këtu, në Burgun Më të Madh, dhe i munduar së tepërmi, e në Perëndim të këtij Burgu të Madh Ai perëndoi. “O ju që qëndroni fort e të patundur në Besëlidhjen! Qendra e rebelimit, Bartësi Kryesor i ligësisë, Mirza Muḥammad ‘Alí-u ka dalë jashtë hijes së Kauzës, ka shkelur Besëlidhjen, ka falsifikuar Tekstin e Shenjtë, i ka shkaktuar një humbje të rëndë Besimit të vërtetë të Perëndisë, ka shpërndarë njerëzit e Tij, është orvatur me mëri të egër të godasë ‘Abdu’l-Bahá-in dhe ka sulmuar me armiqësinë më të madhe këtë shërbëtor të Pragut të Shenjtë. Ai rrëmbeu e hodhi çdo shigjetë për të shpuar gjoksin e këtij shërbëtori të munduar, nuk la pasdore plagë pa shkaktuar për të më goditur rëndë, nuk kurseu vrer për të helmuar me të jetën e këtij fatkeqi. Unë betohem për shumë të shenjtin Bukuri Abhá dhe për dritën që shkëlqen prej Shenjtërisë së Tij, të Lartësuarit (u flijoftë shpirti im për shërbëtorët e Tyre të përunjur), që për shkak të kësaj ligësie banorët e Pavijonit të Mbretërisë Abhá kanë vajtuar, Tubimi Qiellor po rënkon, Shërbëtoret e Pavdekshme të Qiellit në Parajsën Më të Lartë kanë lëshuar klithma të përvajshme dhe aradha engjëllore ka rënkuar e ka nxjerrë ofshama. Bëmat e këtij personi të lig janë bërë aq të padurueshme, saqë ai qëlloi me sëpatën e tij rrënjët e Pemës së Bekuar, i dha një goditje të rëndë Tempullit të Kauzës së Perëndisë, mbyti me lot të përgjakur sytë e të dashurve të Bukurisë së Bekuar, nxiti e inkurajoi armiqtë e të Vetmit Perëndi të Vërtetë, duke mohuar Besëlidhjen largoi shumë kërkues të së Vërtetës nga Kauza e Perëndisë, rigjallëroi shpresat e mallkuara të pasuesve të Jahja-it, e bëri veten të urryer, bëri që armiqtë e Emrit Më të Madh të marrin guxim e të bëhen arrogantë, la mënjanë vargjet e sigurta e bindëse dhe mbolli farat e dyshimit. Të mos i ishte dhënë me dashamirësi ndihma e premtuar e Bukurisë së Lashtë në çdo moment këtij njeriu [‘Abdu’l-Bahá-it], sado i padenjë që të jetë, ai [Muhamet-Aliu] me siguri do të kishte shkatërruar, madje asgjësuar Kauzën e Perëndisë dhe do të kishte përmbysur krejtësisht Godinën e Shenjtë. Por, lëvduar qoftë Perëndia, ndihma triumfuese e Mbretërisë Abhá erdhi, ushtritë e Mbretërisë atje lart nxituan të dhurojnë fitoren. Kauza e Perëndisë u përhap kudo, thirrja e Të Vërtetit u shpall gjerësisht, në të gjitha anët veshët u prirën ndaj Fjalës së Perëndisë, u shpalos flamuri i Tij, emblemat e Shenjtërisë u valëvitën lart me lavdi dhe vargjet që i thurin lavde Unitetit të Tij Hyjnor u kënduan. Tani që Besimi i Vërtetë i Perëndisë mund të ruhet e mbrohet, Ligji i Tij të qëndrojë e të mbahet dhe Kauza e Tij është e sigurt dhe e të paprekshme, është detyrë e gjithsecilit të mbahet fort pas Tekstit të qartë e vargut të shenjtë e të sprovuar, të reveluar për të. Asnjë mëkat tjetër më i madh se ky kurrë nuk mund të imagjinohet. Ai (Bahá’u’lláh-u) thotë, e lavdishme dhe e shenjtë është Fjala e Tij: – “Të dashurit e mi të marrë e kanë parë atë madje si bashkëpunëtorin tim, kanë nxitur rebelimin në atë tokë dhe ata në të vërtetë janë ngatërrestarë”. Shiko, sa të marrë janë njerëzit! Ata që kanë qenë në Praninë e Tij (të Bahá’u’lláh-ut) dhe kanë parë Fytyrën e Tij, megjithatë kanë përhapur gjerësisht të tilla fjalë boshe, derisa, u lartësofshin fjalët e Tij të qarta, Ai tha: – “Sikur të dalë qoftë edhe për një çast të vetëm nga hija e Kauzës, ai me siguri do të kthehet në hiç”. Pa mendoni! Çfarë theksi vë ai në devijimin e një momenti të vetëm: domethënë, sikur ai të prirej qoftë edhe sa një fije floku në të djathtë ose në të majtë, shmangia e tij do të vihej re qartë dhe të qënit e tij një hiç i plotë do të dukej sheshit. Dhe tani ju jeni dëshmitarë sesi zemërimi i Perëndisë e ka goditur atë nga të gjitha anët dhe si nga dita në ditë ai po shkon drejt shkatërrimit. Së shpejti ju do ta shihni atë dhe shokët e tij, nga jashtë e nga brenda, të dënuar me falimentim të plotë”.97 PJESA 36 Shqyrtimi ynë i sjelljes së Besë-Thyesve në seksionin e mësipërm na ka përgatitur për të zbuluar një nga paralajmërimet më të theksuar të gjetur në Vullnetin dheTestamentin. Në të, ‘Abdu’l-Bahá-i na paralajmëron që të marrim masa për mbrojtjen tonë kundër atyre që e thyejnë Besëlidhjen dhe t’i shmangim ata krejtësisht. Në pjesën e dytë të Vullnetit të Tij, Ai shkruan: “Dhe tani, një prej parimeve më të mëdha e më themelore të Kauzës së Perëndisë është të mënjanojë e shmangë tërësisht shkelësit e Besëlidhjes, sepse ata do të shkatërronin krejtësisht Kauzën e Perëndisë, do të asgjësonin Ligjin e Tij dhe të kthenin në hiç të gjitha përpjekjet e ushtruara në të kaluarën. O miq! Ju takon juve të sillni ndërmend me dashuri sprovat e Shenjtërisë së Tij, të Lartësuarit, dhe të tregoni besnikërinë tuaj ndaj Bukurisë Përherë të Bekuar. Duhen bërë përpjekjet më të mëdha, përndryshe të gjitha këto vuajtje, sprova e hidhërime, gjithë ky gjak i pastër e i shenjtë që është derdhur pa kursim në Shtegun e Perëndisë, mund të shkojnë kot”.98 ‘Abdu’l-Bahá-i vazhdon duke përshkruar sjelljen e paturpshme e Mirza Muhamet-Aliut dhe pastaj shpjegon: “Qëllimi im është, gjithsesi, të tregoj se është detyrë e miqve që janë të vendosur e të patundur në Besëlidhjen e Testamentin të jenë kurdoherë syhapur, se mos pasi ky i munduar të ketë ikur [nga kjo botë], ai bërës i gatshëm e aktiv ngatërresash mund të shkaktojë përçarje, të mbjellë në fshehtësi farat e dyshimit e të rebelimit dhe të shkulë krejtësisht nga rrënjët Kauzën e Perëndisë. Njëmijë herë shmangeni shoqërinë me të. Kini kujdes dhe ruajuni. Vëzhgoni dhe hetoni; nëse dikush, haptazi ose në fshehtësi, ka qoftë edhe lidhjen më të vogël me të, dëbojeni nga gjiri juaj, sepse ai me siguri do të shkaktojë përçarje e ngatërresa”.99 Dhe në pjesën e tretë të Vullnetit të Tij, pas një pasazhi në të cilën Ai flet pa mëdyshje për sjelljen dhe motivet e Besë-Thyesve, Ai na këshillon: “Prandaj të shumëdashurit e Zotit duhet t’u shmangen krejtësisht atyre, të largohen prej tyre, të zmbrapsin makinacionet e pëshpërimat e tyre të liga, të mbrojnë Ligjin e Perëndisë dhe fenë e Tij, të angazhohen të gjithë pa përjashtim për të përhapur gjerësisht shijet e ëmbla të Perëndisë dhe të bëjnë të gjitha përpjekjet për të shpallur Mësimet e Tij”.100 Këshilla e ‘Abdu’l-Bahá-it për t’i shmangur Besë-Thyesit na kërkon të ndalemi e mendojmë. Pse, mund të pyes dikush, trajtimi që i bëjmë Besë-Thyesve është kaq i ndryshëm nga mënyra se si duhet te sillemi me gjithë të tjerët që ndeshim ne shtegun tonë? Pse ‘Abdu’l-Bahá-i, i cili na nxit të mbulojmë me dashuri e mirësi çdo njeri, të konsiderojmë deri edhe nje të huaj si mik, na tregon t’i shmangim ata që thyejnë Besëlidhjen e Bahá’u’lláh-ut? A nuk krijojon një përshtypje shumë negative, të paktën në ditët e sotme, koncepti i “shmangjes”? Në përpjekje për t’iu përgjigjur këtyre pyetjeve, ne duhet të kuptojmë që ‘Abdu’l-Bahá-i nuk po na kërkon të tregojmë as edhe më të voglën gjurmë armiqësie ndaj Besë-Thyesve ose të ushqejmë ndjenja të këqija ndaj tyre. E vetmja gjë që Ai kërkon prej nesh është që t’i lëmë ata vetëm në rrugën e tyre dhe t’i shmangemi takimit me ta. Dhe këtë Ai e bën për të mbrojtur Kauzën. Imagjinoni një besimtar i cili mund të mos ishte i gatshëm t’ia vvinte veshin paralajmërimeve të ‘Abdu’l-Bahá-it në kohë. “‘Abdu’l-Bahá merakoset pas si shumë,” mund t’i ketë thënë vetes së tij. “Çfarë dëmi mund të vijë nga të folurit me Muhamet-Aliun e bashkëpunëtorët e tij dhe nga përpjekja për të arsyetuar me ta? Në fund të fundit, unë jam i vendosur në Besëlidhje dhe nuk mund të mashtrohen lehtë.” Çfarë pasoja do të kene sjellë veprimet e këtij miku për veten e tij dhe komunitetin Bahá’í? Për t’ju ndihmuar të mendoni përgjatë kësaj pyetje, ju jeni të inkurajuar të lexoni më poshtë pjesë të marra nga një Tabelë e ‘Abdu’l-Bahá-it, e shkruar për miqtë në Perëndim. “O ti që je i vendpsur në Besëlidhjen! Kemi marrë nga ti tri letra njërën pas tjetrës. Nga përmbajtja e tyre mësojmë se në Cleveland zemrat janë të brengosura nga pëshpërimat e errëta të shkelësve të Besëlidhje dhe se midis miqve është dobësuar harmonia. Perëndi i hirshëm! Është parathënë njëqind herë se shkelësit kanë zënë pritë dhe dëshirojnë me të gjitha mënyrat të mbjellin përçarje midis miqve, që kjo përçarje të çojë në shkeljen e Besëlidhjes. Si ndodh që, megjithë këtë paralajmërim, miqtë kanë lënë pas dore këtë deklaratë të qartë? “Çështja në diskutim është e qartë, e drejtpërdrejtë dhe shumë e shkurtër. Ose Bahá’u’lláh-u ishte i urtë, i gjithëdijshëm e i vetëdijshëm se ç’do të ndodhte më pas, ose ishte injorant e gabohej. Me penën e Tij supreme, Ai bëri një Besëlidhje e Testament shumë të qëndrueshëm me të gjithë Bahá’í-të, para së gjithash me Aghsán-ët, Afnán-ët dhe afërmit e Tij, dhe i urdhëroi ata t’i binden e të kthehen drejt Tij. Me penën e Tij supreme Ai ka deklaruar shprehimisht se objekti i vargut të mëposhtëm të Qitapi Akdas-it është Dega Më e Madhe: “‘Kur oqeani i pranisë Sime të jetë në zbaticë dhe Libri i Revelacionit Tim të ketë mbaruar, kthejeni fytyrën nga Ai që Perëndia ka caktuar dhe që është degë prej kësaj Rrënje të Lashtë’. Kuptimi i tij shkurtimisht është ky: që pas ngjitjes Sime në qiell është detyrë e Aghsán-ëve, Afnán-ëve dhe e të afërmëve, si dhe e të gjithë miqve të Perëndisë ta kthejnë fytyrën drejt Atij Që është degëzuar nga Rrënja e Lashtë”.101 PJESA 37 Ne duhet të përfundojmë diskutimin tonë të Besë-Thyesve këtu, duke kujtuar që në këtë njësi studimi, ne jemi të interesuar për fuqinë e Besëlidhjes si një forcë e unitetit tonë individual dhe jetës kolektive. Nuk ka nevojë të ndalemi në atë që qartësisht nuk është një dukuri e shpeshtë në Besim. Shumica prej nesh nuk do të ketë kurrë rastin që të takohet me ndonjë që ka dalë jashtë strehës së Besëlidhjes dhe po të ndodhë kjo ndonjëherë, gjithë sa duhet të bëjmë është që të shmangim kontaktin me ata. Barra bie mbi institucionet e Besimit në këshillimin e individëve të tillë dhe për të kundërvepruar ndaj skemave që ata vënë në lëvizje. Mbrojtja e Besimit përfshin, natyrisht, shumë më tepër se sa mbajtjen e vigjilencës kundër rrezikut të Besë-Thyesve. Shumë nga frazat që kemi cituar nga Vullneti dhe Testamenti na tregojnë natyrën e detyrës tonë në këtë drejtim. “Ruajeni ju Kauzën e Zotit,” lexuam më parë, “mbroni ligjin e Tij dhe kini frikë maksimale nga mosmarreveshjet.” “Më e madhja e të gjitha gjërave,” dëshmon ‘Abdu’l-Bahá-i, “është mbrojtja e Besimit të Vërtetë të Perëndisë, ruajtja e Ligjit të Tij, sigurimi i Kauzës së Tij dhe shërbimi ndaj Fjalës së Tij.” Detyra jonë për të ruajtur Kauzën, edhe pse e ndryshme në karakter nga ajo e institucioneve të Besimit, është e rëndë sidoqoftë. Aftësia për të mbështetur të vërtetat e Besimit është, për shembull, një aspekt i kësaj përgjegjësie të shumëfishtë. Megjithatë, një tjetër gjë ka të bëjë me mënyrën se si ne udhëheqim veten. Le të gjykojmë më tej mbi pikën e fundit. Shikoni listën më poshtë dhe diskutoni në grupin tuaj se si veprimet e përshkruara këtu, shërbejë për të mbrojtur interesat e Kauzës së Perëndisë. Shkruani disa nga përfundimet tuaja në hapësirën e dhënë. 1. Ushtrimi i korrektësisë së sjelljes në të gjitha punët e dikujt: _________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 2. Zotërimi i normave më të larta të dëlirësisë: ______________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 3. Pastrimi i zemrës së secilit nga të gjitha format e paragjykimit: _______________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 4. Duke qenë një burim inkurajimi dhe gëzimi tek miqtë dhe të panjohurit: ________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 5. Duke qenë shkaku i unitetit në çdo situatë që gjen veten: _____________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ Tani mësoni përmendësh citatin e mëposhtëm nëse nuk e keni mësuar akoma në ndonjë rast të mëparshëm: “Çdo sy, në këtë ditë, duhet të kërkojë atë që çon sa më mirë përpara Kauzën e Perëndisë. Ai Që është e Vërteta e Përjetshme Më është dëshmitar! Asgjë në këtë Ditë nuk mund t’i shkaktojë kësaj Kauze më shumë dëm sesa mosmarrëveshja e grindja, sherri, ftohtësia e apatia midis të dashurve të Perëndisë. Shmangiuni atyre me fuqinë e Perëndisë e me ndihmën e Tij sovrane, dhe përpiquni t’i bashkoni zemrat e njerëzve në emër të Tij, që është Bashkuesi, i Gjithëdijshmi, Urtiploti”.102 PJESA 38 Përveç porosisë që na thërret të jemi vigjilent në mbrojtjen e Besimit, Vullneti dhe Testamenti na fton të punojmë pa pushim në përhapjen e Besimit. ‘Abdu’l-Bahá-i na këshillon me këto fjalë: “O ju që qëndroni fort në Besëlidhjen! Kur të vijë ora që ky zog i munduar e krahëthyer të ketë marrë fluturimin për në Tubimin Qiellor, që ai të ketë shpejtuar për në Mbretërinë e të Padukshmit dhe trupi i tij i vdekshëm të ketë humbur ose të jetë fshehur nën pluhur, është detyrë e Afnanëve (Afnán), që janë të patundur në Besëlidhjen e Perëndisë dhe që janë degëzuar nga Pema e Shenjtërisë; e Duarve (shtyllave) të Kauzës së Perëndisë (lavdia e Perëndisë qoftë mbi ta), dhe e të gjithë miqve e të dashurve, pa përjashtim, të vihen në lëvizje, të ngrihen me zemër e shpirt dhe njëzëri, për të përhapur shijet e ëmbla të Perëndisë, për t’u mësuar njerëzve Kauzën e Tij dhe për të mbështetur Besimin e Tij. Atyre u ka hije të mos pushojnë për asnjë çast, as edhe për t’u prehur. Ata duhet të shpërndahen në çdo vend, të kalojnë në çdo klimë, dhe të udhëtojnë në të katër anët. Gjithnjë në lëvizje, pa pushuar, dhe të patundur deri në fund, ata duhet të lëshojnë në çdo vend thirrjen triumfale Yá Bahá’u’l-Abhá (O Ti Lavdia e Lavdive), duhet të bëjnë emër në botë kudo që shkojnë, duhet të ndritin me shkëlqim si qiriu në çdo takim dhe duhet të ndezin flakën e dashurisë Hyjnore në çdo kuvend; që drita e së vërtetës të ngrihet rrëzëlluese mu në mes të zemrës së botës, që në mbarë Lindjen e në mbarë Perëndimin të mblidhet një tubim i gjerë nën hijen e Fjalës së Perëndisë, që shijet e ëmbla të shenjtërisë të përhapen, që fytyrat të shkëlqejnë me rrëzëllim, zemrat të mbushen me frymën Hyjnore dhe shpirtrat të bëhen qiellorë. “Në kohën e sotme, më e rëndësishmja ndër të gjitha gjërat është udhërrëfimi ndaj kombeve dhe popujve të botës. Mësimi i Kauzës njerëzve ka rëndësinë më të madhe, sepse është guri mbajtës kryesor i vetë themelit. Ky shërbëtor i munduar i ka shpenzuar ditët e netët e tij për të çuar përpara Kauzën e për t’i ngritur popujt në shërbim. Ai nuk ka pushuar për asnjë çast, derisa fama e Kauzës së Perëndisë u përhap kudo në botë dhe meloditë qiellore nga Mbretëria Abhá ngritën Lindjen dhe Perëndimin. Të dashurit e Perëndisë duhet të ndjekin edhe ata po këtë shembull. Ky është sekreti i besnikërisë, kjo është kërkesa e shërbimit në Pragun e Bahá-it! “Dishepujt e Krishtit harruan vetveten dhe të gjitha gjërat tokësore, braktisën të gjitha meraqet e pasuritë e tyre, e spastruan vetveten nga uni e pasioni, dhe me shkëputje absolute u shpërndanë në të katër anët e u angazhuan për t’u bërë thirrje popujve të botës të pranojnë udhërrëfimin hyjnor; derisa më në fund e bënë botën një tjetër botë, ndriçuan sipërfaqen e tokës, madje edhe në orën e tyre të fundit treguan vetëmohim në shtegun e të Shumëdashurit të Perëndisë. Më së fundi, në vende të ndryshme ata përjetuan një martirizim të lavdishëm. Ata që janë njerëz të veprimit le të ecin në gjurmët e tyre!” 103 Ju jeni njohur me temën e mësimdhënies më herët në këto seri kursesh dhe me siguri keni marrë pjesë nga gëzimi i ndarjes së Mesazhit me shumë shpirtra. Por, pa marrë parasysh se sa thellë digjet në zemrat tona pasioni i mësimdhënies, është kujtimi i figurës së ‘Abdu’l-Bahá-it dhe leximi i këshillave të tij për ne në Vullnetin dhe Testamentin e Tij, që do të nxisë më tej dashurinë tonë për Perëndinë dhe dëshirën për të ofruar Mësimet e Shenjta te shpirtrat pritës. Plotësoni fjalinë e mëposhtme në dritën e pasazhit të mësipërm: 1. ‘Abdu’l-Bahá na tregon se pas ndërrimit jetë të Tij, është detyrim mbi ne që të vihemi në lëvizje, të ngrihemi me zemër e shpirt dhe njëzëri për të __________________________ _________________________________________________________________________. 2. ‘Abdu’l-Bahá na bën thirrje që të mos pushojmë ____________________________, as edhe për ____________________; ne duhet ____________________________ në çdo vend, ____________________ në çdo klimë, dhe ________________________ në të katër anët. 3. Gjithnjë në lëvizje, pa pushuar, dhe të patundur deri në fund, ne duhet të _______________ __________________________________________________________________________ ________, duhet të _________________________________________________________ ______________, duhet të ____________________________________________________ ________________________, dhe duhet të ______________________________________ ________________________________________________________. 4. Gjithnjë në lëvizje, pa pushuar, dhe të patundur deri në fund, ne duhet të lëshojmë në çdo vend thirrjen triumfale Ja Bahá’ul-Abhá, duhet të bëjmë emër në botë kudo që shkojmë, duhet të ndritim me shkëlqim si qiriu në çdo takim dhe duhet të ndezim flakën e dashurisë Hyjnore në çdo kuvend; − që ______________________________________________________________________ ______________________________________________________________________ − që ______________________________________________________________________ ______________________________________________________________________ − që ______________________________________________________________________ ______________________________________________________________________ 5. ‘Abdu’l-Bahá dëshmon në Vullnetin dhe Testamentin e Tij që më e rëndësishmja e të gjitha gjërave në këto ditë është _____________________________________________________ __________________________________________________________________________ 6. Mësimdhënia e Kauzës është e rëndësisë më të madhe pasi është _____________________ __________________________________________________________________________ 7. ‘Abdu’l-Bahá na thotë se Ai i kalon ditët dhe netët e Tij në __________________________ __________________________________________________________________________ 8. Ai nuk pushoi për asnjë moment deri sa _________________________________________ __________________________________________________________________________ 9. ‘Abdu’l-Bahá na bën thirrje që të mos pushojmë për asnjë moment në dhënien shtysë të Kauzës, pasi ky është sekreti i ______________________ dhe kërkesa e _______________ ____________________________________. Pasazhi i mësipërm duket se sugjeron një lidhje të veçantë mes përpjekjeve për t’i dhënë shtysë Kauzës dhe shërbimit. Së bashku me anëtarët e tjerë të grupit tuaj, ju mund të dëshironi të mendoni në lidhje me kërkesat e shërbimit dhe gjykoni që në çfarë mënyre mësimdhënia mund të konsiderohet si një kërkesë e tillë. PJESA 39 Më herët, në hulumtimin tonë të Besëlidhjes, vumë re që studimi ynë na bëri të vetëdijshëm për dy tema të ndërthurura e të përherë – pranishme. Njëra është e lidhur me konceptin e një qendre drejt së cilës të gjithë duhet të kthehemi, dhe tjera i përket normave të sjelljes që Bahá’u’lláh-u na bën thirrje të ndjekim dhe për të cilat ne zotohemi t’u përmbahemi kur hyjmë në Faltoren e Besëlidhjes së Tij. Përveç këtyre këshillave të veçanta që na nxisin të mbrojmë dhe përhapim Kauzën, Vullneti dhe Testamenti përmban pasazhe të cilat, ashtu si në Kitáb-i-‘Ahd, adresojnë aspekte të tjera të këtij kodi drejtues: “O ju të dashur të Zotit! Në këtë Dispensacion të shenjtë, konflikti e kundërshtitë nuk janë kurrsesi të lejuara. Çdo agresor i mohon vetes hirin e Perëndisë. Është detyrë e gjithsecilit të tregojë dashurinë më të madhe, sjellje korrekte, çiltërsi e përzemërsi të sinqertë ndaj të gjithë popujve e fiseve të botës, qofshin ata miq ose të huaj. Aq e fuqishme duhet të jetë fryma e dashurisë dhe e dashamirësisë, sa i huaji t’i gjejë vetes një mik, armiku një vëlla të vërtetë, pa kurrfarë mospajtimi midis tyre. Sepse universaliteti është nga Perëndia dhe të gjitha kufizimet janë tokësore. Pra, njeriu duhet të përpiqet që realiteti i tij të shfaqë virtyte e përsosuri, nga të cilat mbi të gjithë të shkëlqejë drita. Drita e diellit shkëlqen mbi mbarë botën dhe reshjet mëshiruese të Provanisë Hyjnore bien mbi të gjithë popujt. Flladi gjallërues ringjall çdo krijesë të gjallë dhe të gjitha qeniet e pajisura me jetë marrin pjesën e hisen e tyre në sofrën e Tij qiellore. Po kështu, dashuria dhe dashamirësia e shërbëtorëve të të Vetmit Perëndi të Vërtetë duhet të shtrihen bujarisht e në mënyrë universale mbi gjithë njerëzimin. Lidhur me këtë, kufizimet e bërja e përjashtimeve kurrsesi nuk janë të lejuara. “Prandaj, o miqtë e mi të dashur! Shoqërohuni me të gjithë popujt, të gjitha fiset e fetë e botës me vërtetësinë, paanësinë, besueshmërinë, përzemërsinë, vullnetin e mirë dhe miqësinë më të madhe, që mbarë bota e qenies të mbushet me ekstazën e hirit të Bahá-it, që injoranca, armiqësia, urrejtja e zemërimi të zhduken nga bota dhe errësira e ftohtësisë midis popujve e fiseve të botës t’ia lëshojë vendin Dritës së Unitetit. Sikur popuj e kombe të tjerë të jenë të pabesë ndaj jush tregojuni besnikërinë tuaj ndaj tyre, sikur ata të jenë të padrejtë ndaj jush tregoni drejtësi ndaj tyre, sikur ata t’ju qëndrojnë larg juve tërhiqini ata ndaj vetes suaj, sikur ata të shfaqin armiqësinë e vet jini miqësorë ndaj tyre, sikur ata të helmojnë jetët tuaja ëmbëlsojini shpirtrat e tyre, sikur ata t’ju shkaktojnë juve një plagë jini melhem për plagët e tyre. Të tilla janë atributet e të sinqertëve! Të tilla janë atributet e të çiltërve!” 104 Në dy njësitë e ardhshme të këtij libri, ne do të diskutojmë më tej standardet e sjelljes sw hartuar për ne si anëtarë të komunitetit të pasuesve të Bahá’u’lláh-ut. Për qëllim të studimit tonë këtu, do të jetë e mjaftueshme për ne të shqyrtojmë dy tema jetike të këtij aspekti. Së pari, Vullneti dhe Testanmenti i ‘Abdu’l Bahá-it, ashtu si Kitáb-i-‘Ahd, na këshillon për të shmangur mosmarrveshjet dhe grindjet. Kjo temë është trajtuar në disa raste të mëparshme ne serinë e kurseve, dhe u ngrit edhe një herë në diskutimin tonë mbi mbrojtjen e Besimit në një nga pjesët e mëparshme. Atëherë, ju keni pasur mundësi të shumta për të reflektuar mbi efektet e dëmshme të përçarjes në komunitetin Bahá’í. Çfarë do të jetë e dobishme në këtë fazë, është që të mendojmë rreth disa tipareve të karakterit dhe mangësitë individuale që shpesh janë shkaqe grindjesh dhe mosmarrveshjesh. Siç del gjithmonë rasti, kur analizojmë karakteristikat që duhet mposhtur, secili nga ne duhet të bëjë kujdes që të mos bjerë në kurthin e thashethemeve. Pra, pa përmendur ndonjë individ të veçantë, përpiquni të fitoni disa njohuri në grupin tuaj në se si secila prej karakteristikave të mëposhtme, nëse nuk kontrollohet, mund të bëhet shkak i stresit dhe tendosjes në strukturën e komunitetit. Keni hapësirën e duhur për të shkruar disa nga përfundimet tuaja. 1. Dëshira për të sunduar të tjerët: ________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 2. Dëshira për të kontrolluar çdo gjë: ______________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 3. Dëshira për qënë qendra e vëmendjes: ___________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 4. Ambicie për autoritet: ________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 5. Papërkulshmëri: ____________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 6. Vetëmbrojtje: ______________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 7. Xhelozi dhe zili: _____________________________________________________________ __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 8. Mungesa e bujarisë: __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 9. Mospërfillje për idetë e të tjerëve: __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ 10. Mungesa e besimit në njerëz të tjerë: __________________________________________________________________________ __________________________________________________________________________ Është e vërtetë qe secila më lart mundet, në një mënyrë apo një tjetër, në ndezë grindjen në komunitet. Megjithatë, ne nuk duhet t’u atribojmë individëve që shfaqin këto mangësi, mërira apo synime keqdashëse. Në të vërtetë, po ta bëni këtë, do të jeni grindavecë në vetvete. Kur lindin situata që mund të çojë në përçarje, është më e frytshme t’i shohim karakteristikat e tilla si shenja papjekurie ose si shprehi të të menduarit dhe të sjelljes që individët sjellin me vete në Besim. Kjo nuk do të thotë, sigurisht, që ne duhet t’i largojmë të tjerët si të papjekur. Ne të gjithë jemi në një proces pjekurie si individë dhe, në një shkallë të caktuar, manifestojmë disa nga këto shenja në bashkëveprimet dhe marrëdhëniet tona. Kjo është një nga tiparet e fazës aktuale në shpalosjen e jetës sonë kolektive. Një arsyetim i tillë, na mundëson që t’i ndihmojmë më së miri komunitetet tona në momente krizash. Aspekti i dytë i kodit të sjelljes që ne duhet të shqyrtojmë në pasazhin e mësipërm nga Vullneti dhe Testamenti, ka të bëjë me përbotshmërinë e Besimit. Ndërshoqërimi i popujve të botës është jetik për motivet e jetës që ne po përpiqemi të krijojmë si ndjekës të Bahá’u’lláh-ut. Fjalët dhe veprat tona duhet të vërtetojnë që Besimi është qëllim për gjithë njerëzimin. Kjo, gjithashtu, është një çështje mbi të cilën ne kemi reflektuar shpesh në të kaluarën. Sa shumë pasazhe kemi studiuar përgjatë rendit të këtyre kurseve që na thërrasin të shoqërohemi në harmoni me njerëzit e të gjitha feve dhe përkatësive shoqërore në frymën e miqësisë dhe mirëdashjes. Por, përsëri, janë një numër pengesash që duhet të tejkalohen nëse duhet te tregojmë me sjelljen tonë përbotshmërinë e Besimit. Le të shikojmë vetëm njërën prej tyre. Si individë, por sidomos si grupe, ne kemi prirje njerëzore të reagojmë ndaj mospërfilljes së të tjerëve. Duket se ekziston një prirje e natyrshme për ti parë të tjerët si të ndarë nga vetja dhe për të bërë dallimet midis asaj që e shquajmë si “ne” dhe “ata”. Kaq e rrënjosur është kjo prirje sa që mund të shndërrohet në atë se si grupet njerëzore do të përkufizojnë veten e tyre. “Se kush janë ata” përcaktohet, së paku deri në një farë mase, nga ajo që ata nuk janë, por që të tjerët janë. Supozimi i gabuar është që ruajtja e unitetit dhe tërheqja reciproke si një grup, kërkon përjashtimin e të tjerëve. Kjo lloj sjellje ndaj të tjerëve shkon kundër parimit të thjeshtë të njëshmërisë, që është qendror për Besimin. Si përkufizim, komuniteti Bahá’í përpiqet të përqafojë gjithë njerëzimin. Diskutoni me pjesëmarrësit e tjerë në kurs se si kultura e krijuar nga komuniteti Bahá’í përpiqet tá ç’rrënjosë prirjen për të përjashtuar të tjerët. PJESA 40 Gjatë përparimit të studimit tonë në këtë njësi, Figura madhështore e ‘Abdu’l-Bahá-it është rritur shumë më e qartë para syve tanë dhe vetëdija jonë për rangun e Tij të jashtëzakonshëm është lartësuar. Duket e përshtatshme atëherë, që ne duhet ta përfundojme këtë njësi duke menduar për marrëdhënien tonë si besimtarë individë me Të, Qendra e Besëlidhjes së pashoqe të Bahá’u’lláh-ut. Kjo do të arrihet në pjesët përfundimtare duke reflektuar mbi disa citate nga Shkrimet e Tij. Nuk do të përfshihen ushtrime në këto pjesë, megjithatë, përveç reflektimit tuaj personal mbi citatet, ju mund të dëshironi t’i diskutoni ato me pjesëmarrësit e grupit tuaj. Sa shpesh në jetën tonë të përditshme ne kthejmë zemrat tona në soditje të ‘Abdu’l-Bahá-it dhe përfitojmë rehati e siguri nga ngrohtësia e pranisë së Tij, marrim forcë dhe mbështetje nga keshillat e Tij të dashura. Cilat janë disa nga porositë e Tij të përsëritura për ne? Çfarë e dëgjojmë Atë të na thotë pa pushim? Këshillat e Tij, natyrisht, janë të shumta dhe urtësia e tyre është e pashtershme; le të përmendim katër prej tyre. Ndoshta më kryesorja ndër temat e gjejmë te bisedat dhe Tabelat e ‘Abdu’l-Bahá-it është dashuria. Ai përgjërohet që ne të tregojmë mirësi e dashuri për të gjithë njerëzit dhe që të bashkohemi me njëri-tjetrin në paqe të plotë dhe mirëkuptim. Dashuria, për të qenë të sigurt, e shpreh veten në shkallë të ndryshme. Dashuria për të cilën flet Ai është një reflektim i dashurisë së Perëndisë, e cila, ndryshe nga shprehjet e dashurive të tjera që janë të kufizuara, është e gjithë-përshkuar. Më poshtë janë disa fragmente, të zgjedhura vetëm nga një përzgjedhje e Tabelave te Tij. “Ji ndër ata që bëjnë thirrje për dashuri dhe tregohu e mirë ndaj gjithë racës njerëzore. Duaji bijtë e njerëzve dhe merr pjesë në hidhërimet e tyre. Ji ndër ata që kujdesen për paqen. Ofro miqësinë tënde, bëhu e denjë që të të besojnë. Bëhu balsam për çdo brengë, bëhu ilaç për çdo të sëmurë. Lidhi shpirtrat së bashku”.105 “Dije me siguri se Dashuria është sekreti i Dispensacionit të shenjtë të Perëndisë, manifestimi i Mëshirëplotit, gurra e vërshimeve shpirtërore. Dashuria është nuri qiellor, fryma e amshuar e Shpirtit të Shenjtë që gjallëron shpirtin njerëzor. Dashuria është shkaku i revelacionit të Perëndisë ndaj njeriut, lidhja jetësore e qenësishme në realitetin e gjërave, në përputhje me krijimin hyjnor. Dashuria është i vetmi mjet që siguron lumturinë e vërtetë si në këtë botë edhe në tjetrën. Dashuria është drita që të udhëheq përmes errësirës, lidhja e gjallë që bashkon Perëndinë me njeriun, që siguron përparimin e çdo shpirti të ndriçuar. Dashuria është ligji më i madh që sundon këtë cikël të fuqishëm e hyjnor, fuqia e vetme që lidh së bashku elementët e ndryshëm të kësaj bote materiale, forca tërheqëse supreme që drejton lëvizjet e sferave në mbretëritë qiellore. Dashuria zbulon me fuqi të pagabueshme e të pafund misteret e fshehura në gjithësinë. Dashuria është shpirti i jetës për trupin e stolisur të njerëzimit, krijuesi i qytetërimit të vërtetë në këtë botë të vdekshme dhe përhapësi i lavdisë së pavdekshme mbi çdo racë e komb që synon lart”.106 “Sa mirë është nëse miqtë janë aq të afërt me njëri-tjetrin si një tufë rrezesh drite, nëse ata qëndrojnë krah për krah së bashku në një linjë të qëndrueshme të pashkëputur. Sepse tani, retë e realitetit nga Dielli i botës së qenies, kanë bashkuar me admirim të gjithë adhuruesit e kësaj drite; dhe këto rreze, nëpërmjet hirit të pafund, kanë grumbulluar të gjithë njerëzit së bashku nën këtë strehë të shtrirë gjerësisht; prandaj duhet që të gjithë shpirtrat të bëhen si një shpirt dhe gjithë zemrat si një zemër. Le të çlirohen të gjithë nga identitetet e shumëfishta që u lindën nga pasioni e dëshira dhe të gjejnë një udhë të re jete në njëshmërinë e dashurisë së tyre për Perëndinë”.107 “Një prej mësimeve të Tij është se dashuria dhe besimi i shëndoshë duhet të mbizotërojnë më mënyrë të tillë në zemrën njerëzore saqë njerëzit ta shohin të panjohurin si mik të afërt, keqbërësin si të vetin, të huajin si njeri të dashur, armikun si shok të shtrenjtë e të ngushtë. Atë që i vret, le ta quajnë ata dhurues të jetës; atë që u kthen shpinën le ta shohin sikur e ka kthyer fytytën ndaj tyre; atë që nuk e pranon mesazhin e tyre, le ta konsiderojnë sikur e njeh të vërtetën e tij. Kjo do të thotë që ata duhet ta trajtojnë gjithë njerëzimin siç trajtojnë simpati¬zantët e tyre, shokët e tyre të një besimi, të dashurit e tyre dhe miqtë e afërt”.108 “O ti bir i Mbretërisë! Të gjitha gjërat janë të dobishme nëse bashkohen me dashurinë për Perëndinë, ndërsa pa dashurinë për Të të gjitha gjërat janë të dëmshme dhe veprojnë si një perde midis njeriut dhe Zotit të Mbretërisë. Kur aty është dashuria ndaj Tij, çdo hidhërim bëhet i ëmbël, dhe çdo dhuratë jep kënaqësi të shëndetshme. Për shembull, një melodi, e ëmbël për veshin, i sjell vetë frymën e jetës një zemre të dashuruar pas Perëndisë, por njollos me epsh një shpirt të pushtuar prej dëshirash sensuale. Dhe çdo degë e dijes, e kombinuar me dashurinë për Perëndinë, është e pëlqyer dhe e lavdërueshme; por e zhveshur nga dashuria për Të, dija është shterpë – me të vërtetë ajo çon në çmenduri. Çdo lloj dije, çdo shkencë është si një pemë: po qe se fryti i saj është dashuria për Perëndinë, atëherë ajo është një pemë e bekuar, por nëse jo, s’është veçse dru i thatë dhe shërben vetëm për të ushqyer zjarrin”.109 “O flakë e gjallë e dashurisë qiellore! Zemra jote ka qenë kaq e ndezur me dashurinë e Perëndisë, saqë ngrohtësia dhe rrezatimi i saj mund të ndihen e shihen dhjetëmijë lega larg. Zjarri i ndezur nga një dorë e vdekshme përhap dritë e ngrohtësi vetëm në një hapësirë të vogël, ndërsa flaka e shenjtë që ka ndezur Dora e Perëndisë, edhe pse digjet në lindje, do të ndezë zjarr perëndimin dhe do t’i japë ngrohtësi si veriut dhe jugut; madje jo, ajo do të ngrihet nga kjo botë për të shkëlqyer me flakën më të nxehtë në mbretëritë e epërme, duke mbushur me dritë Mbretërinë e lavdisë së përjetshme. “Lum ti që ke marrë një dhuratë të tillë qiellore. I bekuar je ti që je favorizuar me dhuntitë e Tij hyjnore. “Lavdia e Perëndisë qoftë mbi ty dhe mbi ata që mbahen fort pas dorëzës së sigurt të Vullnetit e të Besëlidhjes së Tij të shenjtë”.110 PJESA 41 Thirrja e ‘Abdu’l-Bahá-it për dashuri është e shoqëruar me këshillat për t’iu bindur ligjeve dhe dekreteve të sjella nga Ati i Tij dhe për të ndjekur mësimet. Ne e dimë, sigurisht, se ky gjunjëzim nuk është i imponuar nga jashtë, por është një bindje e gjeneruar nga brenda me forcë e dashuri, është përgjigja e thirrjes së Bahá’u’lláh-ut: “Zbato urdhëresat e mia, për dashurinë e Bukurisë Sime.” “Besimi i Bukurisë së Bekuar e fton njerëzimin drejt sigurisë e dashurisë, drejt miqësisë e paqes; ky Besim ka ngritur shatorren e tij në lartësitë e tokës dhe u ka drejtuar thirrjen e tij të gjitha kombeve. Prandaj, o ju që e doni Perëndinë, dijani vlerën këtij Besimi të çmuar, bindjuni mësimeve të tij, ecni në këtë rrugë të drejtë dhe tregojuani këtë udhë njerëzve”.111 “Shquarsia më e madhe e njeriut është, padyshim, të jetë i përunjur e i bindur ndaj Perëndisë së tij; lavdia më e madhe, rangu e nderi më i lartë për të varen nga zbatimi i përpiktë i urdhrave e i ndalimeve Hyjnore. Feja është drita e botës dhe përparimi, arritjet e lumturia e njeriut rrjedhin nga bindja ndaj ligjeve të shkruara në Librat e Shenjtë. Me një fjalë, mund të provohet se në jetë, si nga jashtë dhe nga brenda, struktura më e fuqishme, më e shëndoshë, më e qëndrueshme, e ngritur për të ruajtur botën, në gjendje për të siguruar si përsosuritë shpirtërore dhe ato materiale të njerëzimit dhe për të mbrojtur lumturinë e qytetërimin e shoqërisë – është feja”.112 “O ushtri e Perëndisë! Nëpërmjet mbrojtjes dhe ndihmës së dhuruar nga Bukuria e Bekuar – u flijoftë jeta ime për të dashurit e Tij – ju duhet të silleni në mënyrë të tillë që të shquheni e të shkëlqeni si dielli në mes shpirtrave të tjerë. Në qoftë se ndonjëri prej jush hyn në një qytet, ai, në saje të sinqeritetit, të çiltërsisë e të dashurisë, të ndershmërisë e të besnikërisë, të vërtetësisë e të dashamirësisë së tij ndaj të gjithë popujve të botës, duhet të bëhet një qendër tërheqëse, në mënyrë që njerëzit e atij qyteti të thonë: ‘Ky njeri është pa kurrfarë dyshimi një Bahá’í, sepse veprimet e tij, sjellja e qëndrimi i tij, morali, natyra dhe prirjet e tij pasqyrojnë atributet e Bahá’í ve’. Para se të keni arritur këtë rang, ju nuk mund të thoni se i jeni përmbajtur me besnikëri Besëlidhjes dhe Testamentit të Perëndisë. Sepse Ai, përmes Tekstesh të pakundërshtueshme, ka hyrë në një Besëlidhje detyruese me të gjithë ne, që na kërkon të veprojmë në përputhje me udhëzimet e këshillat e Tij të shenjta”.113 “O ju shokë të vërtetë! Ditë e natë ‘Abdu’l-Bahá-i është i angazhuar me kujtimin e miqve, dhe kohë pas kohen shoqërohet te ta dhe sodit fytyrat e tyre të bekuara. Unë lutem në Pragun e Zotit të Qenies t’i konfirmojë ata në mënyrë të përshtatshme dhe t’i ndihmojë ata të ndjekin tërësisht Urdhrat e Perëndisë!” 114 “Për ta falënderuar Atë për këtë, bëni përpjekje të mëdha dhe caktojini vetes një qëllim fisnik. Me fuqinë e besimit, bindjuni mësimeve të Perëndisë dhe le të përputhen të gjitha veprimet tuaja me ligjet e Tij. Lexojini Fjalët e Fshehura, peshojeni kuptimin e brendshëm të tyre, veproni në pajtim me to. Lexoni me vëmendje të madhe Tabelat e Ṭarázát-it (Stolitë), Kalimát-i (Fjalët e Parajsës), Tajallíyyát-it (Rrëzëllimet), Ishráqát-it (Shkëlqimet), Bishárát-it (Lajmi i Gëzuar), dhe ngrihuni siç urdhëroheni në mësimet qiellore. Kështu, le të jetë secili prej jush si një qiri që lëshon dritën e tij, qendra e vëmendjes kudo që njerëzit mblidhen së bashku; dhe le të përhapen prej jush, si prej një shtrati lulesh, aroma të këndshme”.115 “Feja, për më tepër, nuk është një varg besimesh, një takëm zakonesh; feja janë mësimet e Perëndisë Zot, mësime që përbëjnë vetë jetën e njerëzimit, që nxitin mendime të larta në mendje, përsosin karakterin dhe shtrojnë udhën për nderin e përjetshëm të njeriut”.116 “O ju dy shërbëtore të shumëdashura të Perëndisë! Çdo gjë që flet gjuha e njeriut, ai le ta provojë me veprat e tij. Në qoftë se ai pretendon se është besimtar, atëhere le të veprojë në përputhje me porositë e Mbretërisë Abha!” 117 “Në qoftë se në këtë ditë një shpirt vepron sipas porosive e këshillave të Perëndisë, ai do të jetë si një mjek hyjnor për njerëzimin dhe, ashtu si boria e Isráfilit1, do t’i sjellë në jetë të vdekurit e kësaj bote kalimtare; sepse konfirmimet e Mbretërisë Abhá nuk ndërpriten kurrë dhe një shpirt i tillë i virtytshëm ka ndihmën e sigurt të Aradhjes qiellore. Kështu një mizë e gjorë bëhet një shqiponjë në kulmin e forcës, dhe një trumcak i dobët bëhet fajkua mbretëror në majat e lavdisë së lashtë”.118 PJESA 42 Përsëri, një temë tjetër që e gjejme në mënyrë të përsëritur në bisedat dhe Tabelat e ‘Abdu’l-Bahá-it është durimi. Sa shpesh na kërkon Ai ne që të qëndrojmë të vendosur në Kauzë dhe të mbetemi të vendosur në dashurinë tonë për Bukurinë Abhá. “O ju që mbaheni fort pas Besëlidhjes dhe Testamentit! Këtë ditë, nga sferat e Fuqiplotit, nga Mbretëria e Shenjtërisë ku ngrihen hosana madhërimi e lëvdimi, Grupimi i epërm drejton shikimet nga ju. Kurdoherë që shikimet e tij ndriçojnë mbledhjet e atyre që janë të qëndrueshëm në Besëlidhjen e Testamentin, ata lëshojnë thirrjen ‘Lajm i gëzuar! Lajm i gëzuar’! Atëherë, të ngazëllyer, ata ngrejnë zërin dhe thërrasin ‘O ju bashkësi shpirtërore! O ju mbledhje të Perëndisë! Të bekuar jeni ju! Lajmi i gëzuar qoftë mbi ju! Le të ndriçojnë fytyrat tuaja, dhe jini plot hare, sepse ju mbaheni pas Besëlidhjes së të Shumëdashurit të të gjitha botëve, ju jeni të ndezur nga vera e Testamentit të Tij. Ju i keni dhënë fjalën të Lashtit të Kohëve, ju keni pirë pa kursim nga kupa e besnikërisë. Ju keni ruajtur e mbrojtur Kauzën e Perëndisë; ju nuk e keni bërë dysh Fjalën e Tij; ju nuk e keni ulur Besimin e Tij, por jeni përpjekur të madhëroni Emrin e Tij të Shenjtë; ju nuk keni lejuar që Kauza e Bekuar të bëhet objekt talljeje nga njerëzit. Ju nuk keni lejuar që Pozita e Caktuar të poshtërohet, as keni dashur të shihni Qendrën e Autoritetit të diskredito¬het ose t’u nënshtrohet talljes e përndjekjeve. Ju jeni përpjekur ta ruani Fjalën të pacenuar e të paprekur. Ju keni kaluar përmes portave të mëshirës. Ju nuk keni lejuar që Bukuria e Bekuar të shkasë nga mendja juaj, të zbehet i pakujtuar.’” 119 “Me të vërtetë, unë i përgjërohem Perëndisë të ndriçojë shikimin tënd duke parë dritën e shpresave dhe të bëjë që ti t’i thurësh lavde Atij midis shërbëtoreve, dhe të të bëjë ty të patundur në këtë rrugë, në të cilën kanë shkarë këmbë për shkak të fuqisë së provave”. 120 “Me të vërtetë, unë të them ty, nëse ti je i patundur në këtë Kauzë dhe ngrihesh me tërë forcën tënde për të mbështetur Fjalën në ato anë, dhe nëse ti bën përpjekjet e tua më të mëdha për të futur Frymën e Jetës në zemrat e të drejtëve, ti do të kesh ndihmën e engjëjve të qiellit dhe të ushtrive të Tubimit Suprem; ti do të ngresh flamurin e paqes dhe tingujt e borisë do të dëgjohen në meloditë e dashurisë e të bashkimit kudo në ato vende; ti do t’i udhëheqësh njerëzit (në të vërtetë shpirtrat) për tek uji i rrjedhshëm i jetës dhe do t’i çosh ata në fushën e dijes; ti do t’u japësh atyre të pinë verën e sigurisë dhe do t’i gjallërosh ata me aromat e Të Mëshirshmit; ti do t’i veshësh ata me rrobat e dhurëtisë dhe do t’u japësh atyre të pinë verën e besnikërisë në dashurinë për Bahá-in, kështu që ata do të zgjohen nga gjumi i dëshirave egoiste dhe do të soditin shenjat e Zotit të tyre të Fuqishëm në këtë jetë të lartësuar. Kjo është më mirë për ty sesa tërë lavdia dhe sundimi i botës”.121 Me të vërtetë, unë e mbështes ballin në pluhur dhe e kthej fytyrën drejt Zotit të Zotave dhe i përgjërohem Zotit tim me afsh e joshje të zjarrtë, që Ai t’ju shikojë ju me vështrimet e syrit të provanisë së Tij, t’ju këqyrë me shikimin e vëmendshëm të mbrojtjes së Tij, të bashkojë zemrat tuaja, të zgjerojë gjokset tuaja, të harmonizojë shpirtrat tuaj, t’ju japë juve gëzim, t’ju ngazëllejë ju me kupat e shpëtimit, t’ju bëjë ju të patundur në Kauzën hyjnore dhe që Ai t’ju japë juve mundësinë të mbaheni pas cepit të rrobës së Fuqiplotit, të shpejtoni drejt vendit të sakrifikimit dhe të strehoheni nën hijen e Pemës së Bekuar rrënjët e së cilës janë të ngulura fort dhe degët e së cilës janë të shtrira deri në qiell…” 122 “O ju të dashurit e Perëndisë, dijeni se qëndrueshmëria dhe vendosmëria në këtë Besëlidhje të re e të mahnitshme është me të vërtetë fryma që gjallëron zemrat në të cilat vërshon dashuria për Zotin e Lavdishëm; me të vërtetë, ajo është forca që depërton në zemrat e njerëzve të botës! Zoti juaj u premtoi me siguri shërbëtorëve të Tij që janë të qën-drueshëm e të patundur se do t’i bëjë ata fitimtarë në të gjitha kohët, do të lartësojë fjalën e tyre, do të shtrijë pushtetin e tyre, do të përhapë dritat e tyre, do të forcojë zemrat e tyre, do të ngrejë lart flamujt e tyre, do të ndihmojë ushtritë e tyre, do të ndriçojë yjet e tyre, do të shtojë vërshimin e shirave të mëshirës mbi ta dhe do t’i bëjë të aftë luanët trima (apo mësuesit) që të zotërojnë”.123 “Të dashurit e Zotit duhet të qëndrojnë të palëvizshëm si malet, të qëndrueshëm si mure të pathyeshëm. Ata duhet të mbeten të patundur edhe para fatkeqësive më të tmerrshme, të pabrengosur nga katastrofat më të mëdha. Le të kapen pas rrobës së Perëndisë Fuqiplotë e ta mbështesin besimin e tyre në Bukurinë e Më të Lartit; le të mbështeten në ndihmën e sigurt që vjen prej Mbretërisë së Lashtë dhe të mbahen pas kujdesit e mbrojtjes së Zotit bujar”.124 “O ju të dashurit e Perëndisë! Jini të qëndrueshëm mbi këmbë e të pandryshuar në zemër dhe falë ndihmës së fuqishme të Bukurisë së Bekuar qëndroni të angazhuar në qëllimin tuaj. Shërbejini Kauzës së Perëndisë. Përballuni me të gjitha kombet e botës me besnikërinë dhe durimin e njerëzve të Bahá-it, në mënyrë që të gjithë njerëzit të habiten e të pyesin se si është e mundur që zemrat tuaja janë burime sigurie e besimi, dhe si miniera aq të pasura në dashuri për Perëndinë.... Edhe sikur të gjithë besimtarët të kalohen në shpatë e të mbesë vetëm një, le të thërrasë ai i vetëm në emër të Zotit e të shpallë lajmin e gëzuar; le të ngrihet ai i vetëm e të përballet me të gjithë popujt e botës”.125 PJESA 43 Së fundi, kur i kthejmë zemrat tona te ‘Abdu’l-Bahá-i dhe dëgjojmë fjalët e Tij, ne e dëgjojmë Atë tek na bën thirrje që të luftojmë fuqishëm, të punojmë pa pushim e të bëjmë përpjekje të përbashkëta në përkrahjen e Kauzës së Perëndisë. “Të përpiqesh do të thotë: Ju duhet të jetoni e të lëvizni në përputhje me porositë e urdhrat hyjnorë, të jeni të bashkuar në dashuri me ekstazë e gëzim; mos bëni pushim por angazhohuni vazhdimisht në shërbim të Kauzës së Perëndisë”.126 “Prandaj, o miq të Perëndisë, dyfishojini përpjekjet tuaja, tendosni çdo nerv, derisa të triumfoni në shërbimin tuaj ndaj Bukurisë së Bekuar, Dritës së Dukshme, dhe përhapni në të katër anët rrezet e Yllit të Ditës të së Vërtetës”.127 “Shpenzojeni çdo frymë të jetës suaj në këtë Kauzë të madhe dhe kushtojani të gjitha ditët tuaja shërbimit të Bahá-it, në mënyrë që në fund, të sigurt nga çdo humbje e privim, të trashëgoni thesaret e grumbulluara të mbretërive të sipërme”.128 “Prandaj, mos pushoni as ditë as natë e mos kërkoni rehat. Tregoni sekretet e të qënit shërbëtorë, ndiqni shtegun e shërbimit, derisa të arrini ndihmën e premtuar që vjen nga mbretëritë e Perëndisë”.129 “Bëj përpjjekje me shpirtin tënd, në mënyrë që gurra e dijes të rrjedhë brenda zemrës sate dhe dhurëtitë e mistereve të derdhen mbi ty nga Mbretëria e Dritave. Atëherë ti do të kuptosh domethëniet e fshehura e të regjistruara në simbolet në Shkrimet e Shenjta”.130 “… ne duhet të përpiqemi me mish e me shpirt që, nga dita në ditë, veprat tona të jenë më të mira, sjellja jonë më e bukur dhe vetëpërmbajtja jonë më e madhe”.131 “Tani është koha, O ju të dashurit e Perëndisë, për përpjekje të zjarrta. Luftoni dhe përpiquni. Dhe përderisa Bukuria e Lashtë ishte i ekspozuar ditë e natë në fushën e martirizimit, ne nga ana jonë le të mundohemi shumë dhe të dëgjojmë e peshojmë këshillat e Perëndisë; le të flakim tej jetët tona dhe të heqim dorë nga ditët tona të shkurtra e të numëruara”.132 “O ju miq të vërtetë! Bëni një përpjekje që ky univers të bëhet një univers tjetër dhe kjo botë e errësuar të gjejë një rreze të Diellit të së Vërtetës dhe të bëhet e ndritshme e plot shkëlqim”.133 “Shqisat dhe aftësitë na janë dhuruar për t’ia përkushtuar shërbimit në të mirën e përgjithshme; kështu që ne, të shquar mbi të gjitha format e tjera të jetës për kuptueshmëri e arsye, të përpiqemi gjithmonë e në të gjitha frontet, i madh a i vogël, i zakonshëm a i jashtëzakonshëm qoftë rasti, derisa të gjithë njerëzit të mblidhen të sigurt në kështjellën e pamposhtur të dijes”.134 Referencat 1 Bahá’u’lláh, cituar në një letër e datës 28 nëntor 1931, shkruar prej Shoghi Effendi-ut, botuar në The World Order of Bahá’u’ll’áh [Rendi botëror i Bahá’u’lláh-ut] (Wilmette: Bahá’í Publishing Trust, 1974), f. 41. 2 Nga një letër e datës 28 nëntor 1931, shkruar prej Shoghi Effendi-ut, botuar në The World Order of Bahá’u’lláh (Rendi botëror i Bahá’u’lláh-ut), f. 43. 3 Shoghi Effendi, God Passes By [Perëndia kalon pranë] (Wilmette: Bahá’i Publishing Trust, 1970), f. 237. 4 Po aty, f. 237. 5 Tabela të Bahá’u’lláh-ut reveluar pas Qitapit Akdas, #15 (Kitáb-i-‘Ahd, Libri i Besëlidhjës). 6 Shoghi Effendi, God Passes By, f. 239. 7 Bahá’u’lláh, Qitapi Akdas, Q121. 8 Po aty, Q174. 9 Tabela të Bahá’u’lláh-ut, #15:9. 10 Nga një letër e datës 8 shkurt 1934, shkruar prej Shoghi Effendi-ut, botuar në The World Order of Bahá’u’lláh [Rëndi Botëror i Bahá’u’lláh-ut], f. 134-36. 11 Bahá’u’lláh, Qitapi Akdas, Q121. 11a Po aty, Q174. 11b Besëlidhja, #41. 11c Synopsis and Codification of the Laws and Ordinances of the Kitáb-i-Aqdas [Paraqitje e shkurtër dhe kodifikim i ligjeve dhe urdhëreseve të Qitapit Akdas] (Bahá’í World Centre, 1973), f. 35. 12 Besëlidhja, #14. 13 Promulgation of Universal Peace: Talks Delivered by ‘Abdu’l-Bahá during His Visit to the United States and Canada in 1912 [Shpallja e Paqes Universale: Bisedat e bëra nga ‘Abdu’l-Bahá-i gjatë vizitës e Tij në Shtetet e Bashkuara dhe Kanada në 1912] (Wilmette: Bahá’í Publishing Trust, 1982), f. 323. 14 Besëdlidhja, #14. 15 Nga një letër e datës 8 shkurt 1934 shkruar prej Shoghi Effendi-ut, botuar në The World Order of Bahá’u’lláh [Rëndi Botëror i Bahá’u’lláh-ut], f. 104. 16 Nga një letër e datës 7 dhjetor 1969 shkruar prej Shtëpisë Universale të Drejtësisë drejtuar një besimtari individual, botuar në Messages from the Universal House of Justice 1963-1986: The Third Epoch of the Formative Age [Mesazhe nga Shtëpia Universale e Drejtësisë 1963-1968: Epoka e tretë e Periudhës Formues], përmbledhur nga Geoffry W. Marks (Wilmette: Bahá’í Publishing Trust, 1996), f. 42. 17 Përgjidhje për disa pyetje, #81:10. 17a Bahá’u’lláh, Qitapi Akdas, Q149. 18 Nga një tabelë prej ‘Abdu’l-Bahá-it drejtuar një besimtari individual. 19 Shoghi Effendi, The World Order of Bahá’u’lláh, f. 144. 20 Nga një letër e datës 28 nëntor 1931, shkruar prej Shoghi Effendi-ut, botuar në The World Order of Bahá’u’lláh (Rendi botëror i Bahá’u’lláh-ut), f. 43. 21 Shoghi Effendi, God Passes By, f. 241. 22 Tablets of ‘Abdu’l-Bahá Abbas [Tabela të ‘Abdu’l-Bahá Abbasit] (Chicago: Bahá’í Publishing Committee, 1930), vëll. 1, f. 8. 23 Po aty, vëll. 1, f. 31. 24 Pjesë të zgjedhura nga Shkrimet e ‘Abdu’l-Bahá-it, #17:8. 25 Po aty, #17:3. 26 Po aty, #207:1. 27 Nga një letër e datës 8 shkurt 1934, shkruar prej Shoghi Effendi-ut, botuar në The World Order of Bahá’u’lláh [Rendi botëror e Bahá’u’lláh-ut], f. 131-32. 28 Po aty, f. 134 29 Shoghi Effendi, God Passes By, f. 247. 30 Po aty, f. 246. 31 Po aty, f. 247. 32 Po aty, f. 249. 33 Po aty, f. 249. 34 ‘Abdu’l-Bahá, cituar në God Passes By, f. 250. 35 Shoghi Effendi, God Passes By, f. 248. 36 Po aty, f. 248. 37 Po aty, f. 248. 38 Po aty, f. 248. 39 Po aty, f. 248. 40 Vullneti dhe Testamenti e ‘Abdu’l-Bahá-it, #6. 41 Shoghi Effendi, God Passes By, f. 252. 42 Po aty, f. 252. 43 Po aty, f. 257-58. 44 Po aty, f. 275. 45 Po aty, f. 275-76. 46 Po aty, f. 276. 47 Nga një letër e datës 25 maj 2001, shkruar prej Shtëpisë Universale të Drejtësisë, botuar në Turning Point: Selected Messages of the Universal House of Justice and Supplementary Material, 1996-2006 [Pikë kthesë: Mesazhe të zgjedhura të Shtepisë Universale të Drejtesisë dhe materiale shtues] (West Palm Beach: Palabra Publications, 2007), f. 136-64. 48 Shoghi Effendi, God Passes By, f. 276 49 Po aty, f. 279. 50 Po aty, f. 280. 51 Po aty, f. 282. 52 Po aty, f. 28-82. 53 Promulgation of Universal Peace, f. 71. 54 Juliet Thompson, The Diary of Juliet Thompson [Ditari i Juliet Thompsonit] (Los Angeles: Kalimát Press, 1983), f. 313. 55 Shoghi Effendi, God Passes By, f. 292-94. 56 ‘Abdu’l-Bahá, Sekreti i qytetërimit hyjnor, #1-2. 57 ‘Abdu’l-Bahá, cituar në Star of the West [Yll i Perëndimit], vëll. VIII, no. 3, f. 37. 58 ‘Abdu’l-Bahá, Tablets of the Divine Plan [Tabela të planit hyjnore], f. 80. 59 Po aty, f. 80. 60 God Passes By, f. 311. 61 Po aty, f. 314-15. 62 Hyrja shkruar prej Shoghi Effendi-ut, God Passes By, f. xv. 63 Nga një letër e datës 27 shkurt 1929, shkruar prej Shoghi Effendi-ut, botuar në The World Order of Bahá’u’lláh, f. 19-20. 64 Shoghi Effendi, God Passes By, p. 328. 65 Nga një letër e datës 21 mars 1930, shkruar prej Shoghi Effendi-ut, botuar në The World Order of Bahá’u’lláh, f. 19-20. 66 Vullneti dhe Testamenti e ‘Abdu’l-Bahá-it, #16. 67 Po aty, #1-2. 68 Po aty, #18-19. 69 Po aty, #17. 70 Po aty, #55-56. 71 Po aty, #25. 72 Nga një letër e datës 27 shkurt 1929, shkruar prej Shoghi Effendi-ut, botuar në The World Order of Bahá’u’lláh, f. 6. 73 Pjesë të zgjedhur nga Shkrimet e ‘Abdu’l-Bahá-it, #38:4. 74 Vullneti dhe Testamenti e ‘Abdu’l-Bahá-it, #25. 75 Tabela të Bahá’u’lláh-ut, #8:60-61. 76 Po aty, #6:34. 77 Po aty, #6:29. 78 Vullneti dhe Testamenti e ‘Abdu’l-Bahá-it, #37. 79 Po aty, #38. 80 Tabela të Bahá’u’lláh-ut, #8:61. 81 Po aty, #6:29. 82 Vullneti dhe Testamenti e ‘Abdu’l-Bahá-it, #38. 83 ‘Abdu’l-Bahá, cituar në Hyrjën e Qitapit Akdas, f. 4-5. 84 Vullneti dhe Testamenti e ‘Abdu’l-Bahá-it, #25. 85 Po aty, #37. 86 Po aty, #17. 87 Po aty, #56. 88 ‘Abdu’l-Bahá, cituar në një letër e datës 27 maj 1966, shkruar prej Shtëpisë Universale të Drejtësisë drejtuar një besimtari individual, botuar në Messages from the Universal House of Justice 1963-1986, f. 84. 89 ‘Abdu’l-Bahá, cituar në një letër e datës 9 mars 1965, shkruar prej Shtëpisë Universale të Drejtësisë, drejtuar një besimtari individual, botuar po aty, f. 53. 90 Vullneti dhe Testamenti e ‘Abdu’l-Bahá-it, #37. 91 Nga një letër e datës 6 tetor 1963, shkruar prej Shtëpisë Universale të Drejtësisë, drejtuar të gjithave Asamble Shpirtërore Kombëtare, botuar në Messages from the Universal House of Justice 1963-1986, f. 11. 92 Vullneti dhe Testamenti e ‘Abdu’l-Bahá-it, #37. 93 Shoghi Effendi, God Passes By, f. 329. 94 Tabela të Bahá’u’lláh, #7:3. 95 Vullneti dhe Testamenti e ‘Abdu’l-Bahá-it, #20-22. 96 Po aty, #17. 97 Po aty, #3-5. 98 Po aty, #39. 99 Po aty, #42. 100 Po aty, #53. 101 Pjesë të zgjedhura nga Shkrimet e ‘Abdu’l-Bahá-it, #1-3. 102 Qëmtime nga Shkrimet e Bahá’u’lláh-ut, #5:5. 103 Vullneti dhe Testamenti e ‘Abdu’l-Bahá-it, #13-15. 104 Po aty, #23-24. 105 Pjesë të zgjedhura nga Shkrimet e ‘Abdu’l-Bahá-it, #10:2. 106 Po aty, #12:1. 107 Po aty, #36:3. 108 Po aty, #41:3. 109 Po aty, #154:3. 110 Po aty, #177:1-3. 111 Po aty, #1:6. 112 ‘Abdu’l-Bahá, Sekreti i qytetërimit hyjnor, #131. 113 Pjesë të zgjedhura nga Shkrimet e ‘Abdu’l-Bahá-it, #135:5. 114 Tablets of Abdu’l-Bahá Abbas, vëll. 3, f. 575. 115 Pjesë të zgjedhura nga Shkrimet e ‘Abdu’l-Bahá-it, #17:3. 116 Po aty, #23:6. 117 Po aty, #115:1. 118 Po aty, #8:4. 119 Po aty, # 120 Tablets of Abdu’l-Bahá Abbas,vëll. 1, f. 184. 121 Po aty, vëll. 1, f. 197-98. 122 Po aty, vëll. 2, f. 392-93. 123 Po aty, vëll. 2, f. 442-43. 124 Pjesë të zgjedhura nga Shkrimet e ‘Abdu’l-Bahá-it, #2:15. 125 Po aty, #188:10. 126 Tablets of Abdu’l-Bahá Abbas, vëll. 3, f. 510. 127 Pjesë të zgjedhura nga Shkrimet e ‘Abdu’l-Bahá-it, #218:6. 128 Po aty, #218:7. 129 Po aty, #218:8. 130 Tablets of Abdu’l-Bahá Abbas, vëll. 2, f. 476. 131 Po aty, vëll. 2, f. 306-07. 132 Pjesë të zgjedhura nga Shkrimet e ‘Abdu’l-Bahá-it, #207:9. 133 Tablets of Abdu’l-Bahá Abbas, vëll. 3, f. 533. 134 ‘Abdu’l-Bahá, Sekreti i qytetërimit hyjnor, #7.